Reisverslag van fietstocht langs de oostkust van Australië. Startpunt Cairns, via Brisbane en Sydney naar Melbourne.

Van Australië kun je niet zeggen, dit is zo of dat is zo. We hebben meer dan 3600 km gefietst en nog nooit zo'n verscheidenheid in mensen, gebruiken, landschappen, flora en fauna gezien in één taalgebied gezien.
De mensen zijn vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Nergens zeikerige of onvriendelijke bediening meegemaakt.
Het is niet altijd leuk om langs drukke wegen te fietsen. Toch is het goed te doen. Iedereen waarschuwde ons voor de grote trucks er zijn duizenden, maar we hebben er geen last van gehad. Zeer beleefde rijders.

Van eerste Aussie,de Aboriginal, hebben we helaas niet veel gezien. In het noorden waren er meerdere, maar ik hoop dat deze geen afspiegeling zijn van hun bevolkingsgroep. Het waren de landlopers en dronkaards. Men wil de Aboriginal meer gaan integreren. Jammer als dit zou lukken. De Aboriginal leeft met / in een geestenwereld.
De tweede, de blanke Aussie moet niets van deze zaken hebben. Het zou jammer zijn de Aboriginal cultuur door integratie te laten verdwijnen. Ze hebben al duizenden jaren zonder ' onze ' cultuur geleefd, het zal ze verder in het leven ook wel lukken.
Ik denk dat de Australische regering meer uit is op wiedergutmachung.

Dit dagboek is tijdens de reis met behulp van een PDA en Internet FTP bijgehouden.

Januari 2006 Wim Leeuw

Amsterdam Hong Kong 9284 km. Geplande geplande vluchtduur 11 en een half uur.
Gelukkig zijn de wielen van de trein nog niet vierkant. En arriveren we ruimschoots op tijd op Schiphol. Maar dan; ik ben bezig de fietsen reisklaar te maken komt, er een mevrouw, die zegt dat de fiets in een doos moet. NEEN zeg ik, eigen (mijn) verantwoordelijkheid, niet in een doos. Zal het navragen zegt de mevrouw . We mogen nog niet inchecken. Na een half uur komt ze terug, toch in een doos. Ik kan praten wat ik wil, ze is niet te vermurwen.
Ik zal dozen voor jullie zoeken. Weer een uur later heeft ze 2 dozen gevonden. Ik haal ze voor 32 euro aan de andere kant van de hal.
Fiets erin, dichtplakken, en aansluiten in de inmiddels zeer lange check-in rij. Bij het inchecken wordt geen woord gerept over te veel bagage.
We haasten ons naar het vliegtuig. Dagmar spuit nog snel even een antitrombose middel in een vetril boven mijn broekrand. Zou die er op de terugweg ook nog zijn?

Are You Crazy? Ik vraag hotel informatie over de route van Cairns naar Melbourne. Ben je gek? De Australiërs zijn het zo te horen niet gewend dergelijke afstanden te fietsen. Informatie hebben ze niet veel. Alleen duik info en uitstapjes in de buurt. We laten de grote dikke gidsen die we krijgen in het hotel.
Cairns is een klein toeristische stadje aan de kust. Veel café s en (nog steeds) heel veel vriendelijke behulpzame mensen. Niet zoals in Amerika. We hebben echt het gevoel welkom te zijn. Veel toeristische rotzooi in de winkels. Grote koele winkelcentra. Buiten is het nog steeds zeer vochtig warm. Het fietsen met een beetje wind erbij is gaat echter prima.
Volgens een Australiër die we gisteren in Hong Kong spraken, hebben we geluk. De wind komt in deze tijd van het jaar constant vanuit het noorden. We zullen morgen zien.
Shit, het is hier zo relaxed dat ik vaak vergeet waar mijn tas staat. Terwijl ik op andere plaatsen in de wereld, bijna obsessief de tas in de gaten hou.
Sinterklaas te vroeg in Deventer? Hier loopt de kerstman luid ho, ho, roepend al rond. Ook Happy New Year staat begin november al overal aangekondigd.

Een zeer mooie, maar warme en inspannende fietsdag. Waar we kunnen gaan we weg van de snelweg. We volgen de Tourist Drive 38 en 30. En tussendoor een stuk op de Pacific Highway, waar we nu wel mogen fietsen.
Weg van de snelweg betekent mooie landschappen, rustige wegen. Maar ook zeer pittige klimmetjes. Het is een warme dag. Volgens de weerberichten; minimum 16 en maximum 27 graden. Dit met een noordoosten wind, die ons af en toe links achter, flink in de rug blaast.

We zijn van Queensland naar de staat New South Wales gefietst. Het is hier een uur later dan in Queensland. Past ook beter bij onze start, 's morgens.
Als je in de buurt bent, moet je zeker, aan het eind van Drive 38, in Mootball het eetcafé Moo Moo bezoeken. Hier heeft de gekkekoeienziekte in de allerergste vorm toegeslagen. Een zeer gemoedelijke plaats met tig rariteiten die alle met de koe te maken hebben.

Naast mijn bed start ik de kilometerteller. De fiets gepakt en gezakt. Vergeleken bij Nederland zijn de motels goedkoop. Echter als je 50 dagen in een Aussie hotel slaapt is het een zeer dure aangelegenheid. We betalen prijzen van 30 tot 90 euro per kamer. Het kan goedkoper. Op een backpacker slaapzaal, voor ongeveer 10 euro. Deze moeten echter dan wel in de buurt zijn. Met de fiets, zonder tent, ben je dan niet zo flexibel. Even, na al 120 km gereden te hebben, nog 50 km verder, is te doen, niet altijd even fijn. Dus dan neem je af en toe een wat duurdere slaapgelegenheid.
Gisteren een prachtige motelkamer voor 80, vandaag, prachtig uitzicht op het balkon van het Ocean View Hotel, met accomodatie, voor 40 euro. Wel met gedeelde douche/ toilet.
Dan zijn er nog de caravan parks. Deze verhuren naast standplaatsen ook cabins voor een redelijke prijs. Ze staan vaak ver buiten de dorpen. Op zichzelf prima, echter hier ook weer moet je je boodschappen met de fiets in het dorp halen. Dan kun beter in het dorp zelf overnachten.

Shit. Was ik bijna een grafschenner. In mijn jacht op souvenirs zie ik een (auto)nummerbord op een boom gespijkerd, het lukt me niet deze los te krijgen. Gelukkig maar, 3 meter verder staat in de berm een herinneringskruis van een dodelijk ongeval. Later vind ik toch nog een mooi nummerbord.

Weer fietsen we een mooie route op de Pacific Highway. Heuvelachtig. Druk, zeer druk bij de dorpen. De rest is mooie natuur, veel hoge regenwouden. Weer tientallen kangoeroes op de spaarzame weiden in de bossen. Ook deze keer kan ik pas zien hoe groot een volwassen dier is als ik deze dood langs de kant van de weg zie; bijna zo groot als een koe.

Half vijf, de namiddag stortbuien zijn weer begonnen.

De nummer 1 is rustig. Vroeg, het is nog fris. Mooi, de regenwouden dampend af en toe wat doorzichtiger met gras op de bodem. Dan weer donker dicht.
Langs de brede Nambucca rivier. Ook een leuk plaatsje om te overnachten. We zijn net 2 uur onderweg.

De bossen verdwijnen, groene grazige weiden komen er voor in de plaats. Prachtige vergezichten. De wind is weer tegen, dus mooi weer, onbewolkt. Het is een lust om hier te fietsen.
Behalve wanneer Dagmars achterband 2 maal lek raakt. Buitenband goed nakijken en een nieuwe binnenband erin. Bandenplakken doen we straks in het hotel wel.
We zijn in Dempsey, fietsen door het centrum. Zoveel mogelijk zuidwaarts. Motels genoeg, maar niets om te drinken of te eten in de buurt. Weer terug naar het centrum.

De meeste Aussies reizen met de auto. Grote afstanden. Dus er zijn veel motels. Deze zijn daar speciaal voor ingericht. Rijden, overnachten en weer rijden. We zijn meestal vroeg. De autorijders stoppen pas later in de middag, voor ons vaak nog wel plaats. Vaak zien we als we 's morgens wegrijden het NO Vacancy licht branden. Toch kun je beter 1000 km in Europa dan 1000 in Australië rijden. De verkeerswegen zijn lang niet zo goed als in Europa. Grotendeels nog enkelbaans. Door dorpen; verkeerslichten, 40 km zones. Geen pretje als je de gehele oostkust, zo'n 4500 km, langs moet.

Ironisch. We staan vroeg op, om voor de middaghitte in een hotel te zijn. Daarvoor moeten we kou lijden. Om 5 uur is het stervenskoud. We doen een extra shirt aan. Morgen mijn sokken maar weer eens opzoeken. Niet meer gezien sinds ik uit het vliegtuig kwam. Om 8 uur schijnt er weer een heerlijk zonnetje.

Veel pauzes vandaag. Vier maal achter lek. De eerste keer de mijne. De volgende 3 komen op Dagmars conto. Ik begin aan mezelf te twijfelen; kan ik geen band meer reparen? Ik vind in Dagmars band minuscule stukjes glas. Maar WEER lek. Bij de derde keer wissel ik voor en achterband om. Minder kont (druk) op het voorwiel, de laatste 30 km gaan goed.
De vluchtstroken zijn over het algemeen goed schoon. Af en toe ligt er echter een gebroken (drank)fles. Met al deze mooie natuur kun je niet constant je oog op het asfalt houden.
Met haar Duitse ordentlichkeit pakt Dagmar de lekke banden ook netjes in. Daarna weten we niet meer welke goed of welke lek zijn.

Fuck de caravaners. Een Aussie in Hong Kong had me al gewaarschuwd, pas op voor de lui met de caravans. Ik heb het meermaals ervaren. Ze gaan niet opzij. Het schijnt internationaal te zijn.
Ze blijven stijf op hun strook rijden, ook al is er ruimte om uit te wijken. Maakt ze hun geen fuck uit hoe dicht ze tegen de fietsers aankomen. Zij zijn de koning van de weg. Zij hebben de grootste. Zij hebben de breedste. Zij beslissen over leven en dood. Genoeg frustratie. Petje af voor de truckers. Heren in het verkeer. Zij wijken WEL uit naar rechts of remmen af, ook de grote roadtrains. En als uitwijken niet mogelijk is, claxon en wij gaan de berm in.
Taree, niets speciaals, echt een landdorpje, veel motels. Op zondag worden de trottoirs omhoog geklapt (Duitse uitdrukking, als ergens niets te doen is). Het hotel is weer ouderwets gezellig en het is bij de rivier heerlijk toeven. Een bezoekje waard.

Zevenendertig graden.

De eerste pauze hebben we al na een half uur. Mijn achterband weer lek. Ik wissel nu toch voor en achter buitenband om. Had ik vanmiddag willen doen op een rustig plaatsje. Nadien gaat het met beide fietsen goed. De achterbanden zijn na 2000 km versleten. Heb wel eens betere gehad.

Om de band te plakken zoeken we een plaatsje in de opkomende zon. Het is (nog) koud. Om 8 uur staat de zon al brullend aan de hemel. 37 graden wordt het vandaag, zo verteld men ons. Nou, ik geloof het.
Een dikke vette droge wind op de kop. Ik voel hoe de hete lucht door mijn neus, de strot uitdroogt. De lippen kleven op elkaar. Het is nu een andere; droge hitte. Drinken helpt niet, na 5 minuten is je keel weer droog.

Left. Left. Left. Ik kijk omhoog. Zo'n vogel ken ik nog niet. Blijf even kijken. Dan verschijnen er twee renfietsers rechts van mij. Ze wilden dat ik even aan de kant ging.
In het schemerdonker bereiden ons voor op weer een koude morgen.
Na 5 minuten hebben we alle extra's al weer uit. Het is bewolkt, miezert een beetje. Maar aangename temperatuur. We gaan weg van de 1. Nemen de 111 door Newcastle . Dacht even dat het rustig zou worden. Neen, deze old Pacific Highway is ook druk. We blijven langs de kust, ook als de 111 weer terug gaat naar de 1.

Weer een lekke band. Mijne. Voor. De voorband (voorheen achterband) vertoont enkele scheuren. In Sydney proberen om nieuwe banden te kopen. Het blijft uitkijken voor rommel op de vluchtstrook. Echter ik heb ook geen zin om een AAS (Australian Asphalt Specialist ) te worden met al dat getuur naar beneden. Er zijn genoeg ander mooie dingen te zien.
Al dagen worden we bij elke stop omzwermd met plakkerige, zeer irritante vliegen. Wolken heb je plotsklaps om je heen. Ze zijn niet weg te slaan. Dan maar snel weer verder fietsen.
Lees zo-even in de krant, dat het gisteren 30-35 graden was. Ook vandaag en morgen nog zo warm.

Twee fietsers in Sydney. En duizenden auto's. Na 2200 kilometer zijn we in Sydney.

We vertrekken weer in het schemerdonker. Regenwolken hangen dreigend boven ons. Het blijft droog. We gaan binnendoor, dat betekent hier, steil heuvel op en steil heuvel af. Vaak moeten we afstappen. Wel een fantastisch mooi landschap, met prachtige doorkijkjes naar de oceaan.
Langs Terrigal en Kincumber naar de veerboot in Ettalong. De veerboot is goed verstopt. Na enkele malen vragen en even goed op de pedalen, halen we nog net de boot van 8 uur ( deze gaat om 6, 7, 8, 9.30 en 11 uur........) Een half uur later stappen we in Palm Beach, in de brandende zon, weer aan land.
Nog steeds 'binnendoor'. Met 3 banen rijden we richting Sydney Centrum. Wij nemen in Manley de veerboot naar het hart van Sydney. Mooie tocht, langs het beroemde opera gebouw. Dat valt vies tegen als ik deze in het echt zie. De foto's zijn mooier. We hebben gisteren een hotel voor 3 nachten geboekt. Travelodge, valt zeer zeker niet tegen.

Never again. Een citytour in Sydney van ander halfuur in de schreeuwende hitte. Ik weet niet hoe warm het echt is, maar de gevoelstemperatuur is boven de 40. Met een sterke wind, die totaal geen verkoeling brengt. Sydney, wereldstad nummer 3, na Londen en Parijs, is een zeer drukke stad. Het is meer een stoplichten tour. Maar Sydney heb ik gezien.

Bij het opera gebouw is het bij zonsondergang een drukte van jewelste. Zien en gezien worden is het credo. Alle heren, niet de weinige toeristen, netjes in het pak, stropdas in de tas. Ook de dames zeer netjes gekleed. Aangename drukke sfeer.

Vandaag een toeristisch georganiseerde trip in Blue Mountains. Zo'n 20 lui in een busje. Alleen al dat gezeik om iedereen uit en weer op tijd de bus in te krijgen, doet me griezelen.
De bergen zijn zien blauw, dit omdat de eucalyptus bomen een damp afgeven die in het dal blijft hangen. De damp heeft een blauwe waas. Ik vind deze dag 'verschrikkelijk', in, uit de bus naar de volgende 'bezienswaardigheid'. De waterval heeft al jaren geen water meer. De kangoeroes, 'echte wilde' !? kun je op 2 meter naderen. Fake. Toch zijn er mensen bij die al weken in Australië zijn, en nog geen kangoeroe gezien hebben.
Dan als voorlaatste item het Olympische dorp. Imposant. Alleen omdat het voor een eenmalige gebeurtenis gebouwd is. In buurt van het dorp is ook een nieuwe ferry aanlegplaats aangelegd. We krijgen kaartjes richting centrum. En zoek verder maar uit hoe je weer in het hotel komt. De boottocht is nog het mooiste deel van de dag. Voor op de boot staand word ik nog even zeiknat door een overslaande golf. Binnen 5 minuten weer droog in een sterke warme wind met zon.

Sydney. Mooie stad. Vooral het havengebied is heel verrassend verbouwd.
Loop eens een stukje over de Harbour Bridge. Fantastisch uitzicht. De brug trilt mee met het langs donderende verkeer. Hier schijnen wisselstroken wel te werken. Acht banen die men naar believen in elke richting kan openstellen. Ik stop met de superlatieven. Kijk zelf maar eens.

Ook over deze brug ligt een vrijliggend fietspad. Zoals over alle bruggen in Sydney. Met de verschillende veerboten is het geen probleem de fiets, zonder bijbetaling, mee te nemen. Sydney is niet echt een fietsstad, maar heeft wel veel fietspaden. De lunch nemen wij "at the rocks" met uitzicht op de haven, het Opera gebouw en de Harbour Bridge. Je kunt je wel voorstellen, dat dit niet de goedkoopste plaatsen zijn. T' is so wie so een dure dag. Zo-even een aboriginal schilderij en een didgeridoo gekocht. En per post naar huis laten sturen. Origineel zoals de winkel en het certificaat zeggen.

Lunch. In Australië, in Sydney, een serieuze aangelegenheid. Ik weet niet hoe ze het doen. Maar liters bier en wijn verdwijnen in de magen van het kantoorpersoneel. De cafés en restaurants zijn rond het middaguur stampend vol.
Ik durf het bijna niet te zeggen, temeer omdat ik niet van (grote) steden hou, echter Sydney is mooiste (grote) stad die ik tot nu toe gezien heb. Grote brede straten en trottoirs. Aangenaam relaxed.
Zelfs het Leger des Heils hoeft niet op de koude stenen te staan. Heerlijk in het zonnetje staan ze met kerstcollecte buiten.

De eerste 80 km uit Sydney gaan goed omhoog en omlaag. Met moeite krijg ik 10, 12 op teller. Later komt ie niet meer boven de 8. Het is goed te doen op de Princes Highway. Via de Cleveland en Regent road naar de Princes Hwy richting Wollongong, vinden we gemakkelijk de weg Sydney richting zuiden.
Hier mag je wel weer op de Highway. Bij Wollongong ontdekken we bij toeval, het bord staat op een afrit, dat wij als fietsers hier niet zijn toegestaan. Eraf.
Als de heuvels voorbij zijn, steekt om 10 uur een hevige tegenwind de kop op. Volgens de hotelhouder een storm die verandering van het weer aankondigt.
Voor Sydney, voor Manley, heb ik 2 nieuwe buiten en binnenbanden gekocht. Deze leg ik, na een paar schooners op de fietsen. (In Queensland drinkt men een pint, in New South Wales een schooner; een groot glas bier.) Dagmar heeft ondertussen bij Woolworths een gebraden kip, bier en salade gekocht. (even geen restaurants in de buurt.) Deze worden na het bandenwerk heerlijk opgepeuzeld.

De baliemedewerker van het Travelodge hotel in Sydney, kijkt vreemd op, als hij 's morgens om 5 uur 2 bepakte fietsen, van de 15de verdieping, uit de lift ziet komen. Het is de eerste paar uur tamelijk frisjes. Zeg maar koud.

Zijn we 10 minuten op het strand, doet de wind er nog een schepje bovenop. Boven de bergen verschijnen donkere wolken. Binnen de kortste keren staat het water tot halverwege het strand. We stuiven onder, en gaan dus maar weer. Fietsen een rondje door het dorp, het blijft nog droog.

The road to Melbourne mate? No worries at all mate. The other day me mate told me, he said; The road to Melbourne goes all the way down, except on places where it goes up.
Met een handruk en een brede grijns op zijn smoel neemt hij afscheid.
(gisteravond in het café)

Werkelijk er is geen kilometer vlak. Maar het landschap is fantastisch. Groene weiden. Een beetje Zwitserland; rechts de bergen, wij fietsen over de heuvels en links heel af en toe de oceaan.
Het is, vooral in het begin zeer zwaar klimmen. Het middenstuk is wat minder steil. Met de daalsnelheid van de ene kun je de andere heuvel omhoog. Dan is het op het eind nog even afzien; de zon is weer doorgebroken, na een bewolkte en af en toe regenachtige morgen. Achteraf maar goed ook dat het bewolkt is. Klimmen in de brandende zon, vreet nog meer energie.

We hebben weer ons intrek genomen in het dorpshotel. Geluk dat ze accomodatie hebben. Deze hotels zijn een wirwar van kamers, goklokalen, terrassen, bistro en bars. De locals komen hier gokken op de gokkasten. Wedden op de paarden of hondenraces, realtime. Er staan tientallen televisies, die uit heel Australië de races van dat moment laten zien. De gehele muur behangen met deelnemende honden en paarden.
Overal hangen affiches, dat indien je problemen met gokken en/of drinken hebt je een bepaald telefoonnummer kunt bellen.
Deze hotels zijn in Australië mijn favoriete plaatsen geworden. Je ziet hoe het in het normale dagelijkse leven toegaat, je kunt er goedkoop overnachten en goed en goedkoop eten.

Een niet-fietsdag begint met een stevig ontbijt; bacon and eggs. Een brekkie zoals de Aussies zeggen. Vreemd in hun vertellen zijn ze heel breedsprakig, hun woorden korten ze veel in. Brekkie=Breakfast. Vegies=Vegetable. Het is de eerste keer even wennen en nadenken, wat bedoelen ze nu in godshemelsnaam, maar als je het eenmaal door hebt, praat je zo mee.

We zijn nu ter hoogte van Cranberra, de hoofdstad van Australië. Zo als velen, dacht ik ook dat Sydney de hoofdstad was. Toen in 1901 de aparte kolonies werden samengevoegd, was een van de afspraken, dat er een (nieuwe) hoofdstad zou komen. Diplomatiek werd deze stad tussen de twee grootste steden, Melbourne en Sydney gesticht. Dit in een aparte staat. Australian Capital Territory (ACT).

De eerste 2 uur brengen we door in ledigheid. Behalve de voordeur van het hotel zijn alle kamers op slot. We kunnen niet bij onze fietsen. Terwijl de eigenaar beloofd heeft, dat er 24 uur iemand aanwezig is.

Het is een mooie heldere morgen. Mooie groene weiden, bossen, een soort wilde narcissen, kleine orchideeën, er is genoeg te zien langs de nu rustige Highway. Dan betrekt de hemel. Koud en warm wisselen elkaar af. Warm de berg op, steenkoud ervan af. Om het nog leuker te maken, hebben we wind op de kop. En als klap op de vuurpijl begint het stevig te miezeren.
Na Batemans Bay wordt het toch al heuvelige land, nog steiler en de heuvels langer. We houden het vandaag bij 80 km.

Uit de steengroeven van Moruya zijn de granieten blokken en het cement voor de bouw van de Sydney Harbour Bridge gehaald. En dat willen ze hier laten zien ook. Overal plakkaten en gedenktekens. De ene zegt 24.500 ton de ander 245.000 ton graniet en cement.
De hoteleigenaar is een vriendelijke man, elke keer als ik bier bestel, schuift hij het geld terug. It's oké en mompelt dan nog iets. ?? We zijn trots jullie hier te hebben, verteld hij in het voorbij gaan. Ik ben aan het reclame maken, maar ik weet niet hoe de toeristen te bereiken. Hotel Monarch, het aanbevelen waard. Motel en Hotelkamers.

Tip; wil je rustig en goedkoop Internetten, ga dan naar een library (bibliotheek), vaak gratis, soms voor een enkele dollar.

Prachtige route. De mooiste tot nu toe. We moeten er wel wat voor doen. Lange steile heuvels. Koud in de vroege morgen, warm in de late morgen. Met het stijgen van de zon zakt onze energie. De prachtige landschappen maken alles goed. Op de achtergrond, of bergen, of meren. Prachtige bloemen. Papagaaien van verschillende soorten en verschillende kleuren vliegen nog steeds schreeuwend met ons mee.

In dit soort landschap komt de Rohloff versnellingsnaaf goed tot zijn recht. Het schakelen van 1 tot 14 gaat letterlijk met een handomdraai. Terug hetzelfde.

Ons gemiddelde, van hoteldeur, tot hoteldeur, zakt tot zo'n 14 km per uur. Ook vandaag houden we het bij 80 km. Het eerste hotel, in een koedorp, is tot onze verrassing vol. Op de heuvel, een B&B. Niemand aanwezig. Telefoonnummer op het bord bellen. Om 3 uur komt de eigenaar terug. Dan maar terug naar de pub. De bagage laten we bovenop de heuvel.

Can tell by the smell that you have come far. Aan het zweet kan ik ruiken dat jullie vandaag ver gereisd hebben. We gaan net het hotel binnen. Ik schiet in de lach. De (nette) vrouw bedoelt het goed. Ik blijf lachen. Ze schaamt zich, probeert zich te verontschuldigen, maar als ik blijf lachen, geeft ze het op.

Zweten doen we de gehele dag. Het begint om 5 uur. IJskoud. Gisteravond op een tv zag ik 12 graden voorbij schieten. Zal wel niet hier zijn dacht ik nog. Nu weet ik wel beter, het IS hier. Over 2 T-shirts doen we nog een regenjas, sokken aan. En ja, met een regenjas is het heuvel op goed zweten. Bij een pauze druipt het zweet van de binnenkant van de jas.
Het landschap is weer prachtig. Het relatief warme water van de kreken en plassen staat de dampen in de ochtendkou. Mooie nevelen verhullen deels het nog mooiere landschap. IJskoud, maar mooi. Dubbel. Ik denk, we moeten later opstaan, dan is het niet zo koud meer. Maar dan missen we ook de prachtige ochtendlandschappen.

We fietsen altijd achter elkaar. Soms als ik wat meer snelheid heb, fietsen we heel even naast elkaar. Net op zo'n moment rijdt er een politieauto langzaam met ons op. Als je zo blijft rijden mate, wordt je zeker door een truck overreden. Zo waarschuwt hij mij. Ik zeg maar; Yes thank you. Ga de discussie niet aan.
Om 12 uur komen we in Eden, in het Great Southern Hotel aan. Tot nu toe de beste prijs kwaliteit verhouding. Groot balkon. Prachtig uitzicht, douche en toilet op de kamer, 40 euro.

Een bewolkte morgen. Nog een dagje in Eden. Even de tijd om een vervelende verkoudheid uit te kuren. Gisteravond allerlei pillen genomen, geslapen als een os. Gaat nu weer iets beter.
Voor de lunch bezoeken we het Walvis museum. Interessant, vooral om te weten dat mens en dier samenwerkten om andere dieren te doden. De orka's dreven de bultrug walvissen in de richting van de jagers. Deze doden de walvissen, lieten ze een tijdje liggen, zodat de orka's de lippen konden eten, daarna kwamen de jagers terug voor de rest van walvis.
Na de lunch weer volop zon. Als we op het strand aankomen, weer donkere wolken.

De Rellen In Sydney.
Voor het gebeurde, vorige week zondag, wilde ik schrijven dat de Australische mensen een erg gezagsgetrouw volk zijn. Bijna net zo erg als de Amerikanen, maar ze blijven aan de positieve kant. Ik denk nog steeds dat de Australische mensen vredelievend zijn, maar je moet ze niet iets afpakken wat aan iedereen toebehoort; het Sydney-strand Cronulla.
Dit is wat het Libanese deel van de Sydniers deed. Ze begonnen steeds grotere delen voor Libanees gebruik op te eisen. Daarbij de anderen wegjagend. Dit viel natuurlijk in verkeerde aarde bij de andere Sydney jeugd. Let wel , zowel de Aussies en de Libanesen zijn macho's. De Aussies echter zijn veel relaxter; no worries mate. Ze laten de andere in zijn/ haar waarde, en hechten zeer veel waarde aan een gemoedelijk praatje.
Ze storen zich er bijvoorbeeld aan dat zwembaden tijdelijk gesloten worden, omdat de moslimvrouwen alleen willen/moeten zwemmen. Ook gaan ze hier nog steeds gesluierd.
Enige tijd geleden al is het begonnen met een beestachtige verkrachting van 2 Australische meisjes door een groep Libanesen. Volgens de Libanese jongens vroegen de meisjes erom, door het dragen van uitdagende kleding. De dames lopen er inderdaad sexy bij, maar dat is hier normaal. Ik zelf kijk erg graag naar.

Ik heb altijd gedacht dat het Australische asielbeleid zeer streng is. Zij zelf vinden dat het veel te soft. Eergisteren een tijd met de B&B eigenaar zitten praten. Hij gelooft dat de moslims zich nooit echt zullen aanpassen. Vind dat de regering veel te soepel is geweest om ten tijde van de burgeroorlog in Beiroet, meerdere Libanesen naar Australië te laten komen.
Lees net in de krant dat voor aanstaande zondag 1500 man extra politie naar het strand gestuurd wordt. Nog iets wat in vele kranten wordt vermeld is, dat verkeerde berichtgeving in de media ook heeft gewerkt als olie op het vuur.

You are mad. Is de reactie op het antwoord van de vraag of we op de fiets door Australië reizen. Een leuke binnenkomst, maar een uit het hart, in het motel in Carnn River. Een gehucht met een hotel, 3 motels, 2 winkels, een benzinepompstation en nog enkele huizen.
De lokale politie komt een praatje maken, om te zien waar die vreemdelingen vandaan komen. Doet me denken aan de Flying Docters. Erg vriendelijke man. Was 14 jaar commando, jammergenoeg, zo verteld hij, niet in actie. Nu 4 kinderen wat vaak nog moeilijker is. Als je iets nodig hebt, zo is zijn afscheidsgroet; mijn kantoor is aan de overkant.

Op dit moment een witte kerst, het stort/stormt hagelstenen. Mooi om vanuit een droge hotelkamer te bekijken. We zijn weer mooi op tijd binnen. De donder en bliksem, zijn links en rechts te horen en te zien.

Onder een bewolkte hemel vetrekken we uit Eden, dus gelukkig niet zo koud. De weg blijft dalen en stijgen, we beklimmen zelfs een top van 361 meter. Na 3 uur bereiken we de staat Victoria, hier begint ook de zon weer te schijnen, Het is verboden fruit in Victoria in te voeren. Ik zal maar niet opschrijven dat we 2 sinasappels bij ons hebben.
In Victoria verdwijnen de vluchtstroken, en fietsen we op de witte streep. Ook verdwijnen de akelige rode reflectoren op de weg. Voor een auto nauwelijks merkbaar maar voor een fietser zijn deze 2 centimeter hoge blokjes verdraaid irritant om over te rijden. Gelukkig is de Princes Highway erg rustig vandaag.
De weg is een beetje eentonig met eucalyptusbomen en dennen. Toch blijf ik met grote verwondering naar de prachtige wolkenhemels kijken.

BYO. Bring Your Own.
Australische restaurants zou je kunnen opdelen in 2 hoofdgroepen. Met of zonder licentie. De licentie betekend dan dat ze wel of geen alcohol mogen verkopen. Ze hebben er hier, een alcohol land, een goede workaround voor gevonden. Breng het zelf mee, in restaurants waar geen alcohol verkocht mag worden.
In elke bottleshop kun je bier, wijn en dergelijke kopen. Je krijgt het wel mee in een papieren zak, zodat je niet openlijk met de alcohol over straat loopt. Hypocriet. Het enige wat in dergelijke zakjes verkocht wordt IS alcohol .
Dus je komt het restaurant binnen met een fles wijn in een papieren zak. Je krijgt wijnglazen, een wijnkoeler. Soms moet $1,50 Corckage ( ik denk kurkgeld) per persoon betalen.
Vaak ook is er combinatie van restaurant en café. Als je dan in het restaurant wijn bestelt, gaat de ober, MET geld, naar het café. Bestelt en betaald de wijn aan de bar. Brengt deze terug naar je tafel. Later staan de drankjes 'gewoon' op de rekening.
Heel inventief.
In de meeste restaurants is het bestellen en direct betalen aan de kassa. Er is buiten de grote steden bijna geen bediening aan tafel. Elk drankje dat je tijdens het eten neemt moet zelf gehaald worden, en natuurlijk direct afrekenen.

De hagel- en regenstormen van gistermiddag hebben voor een fikse afkoeling gezorgd. ‘s Morgens is het erg koud, en het blijft koud. Af en toe een waterig zonnetje.
Vandaag hebben we 2 keuzes Orbost 80 km, of Lakes Entrance 135 km.
Als er dreigende wolken aan de horizon verschijnen, en de wind weer wakkert aan tot stormkracht, is de keuze snel gemaakt. Op de laatste 10 km verdwijnen de bomen van de heuvels en komen er weidelanden voor in de plaats. Hier merk je pas goed hoe hard de wind waait.
We ontmoeten een fietser uit Melbourne. Met een grijns op zijn gezicht feliciteert hij ons met de sterke tegenwind. Zelf hoef ik niets te doen, ik vlieg erover. Wacht maar denk ik, straks in de bossen, daar ben je een groot deel van dit voordeel kwijt.

De bossen worden wat opener. Meters hoge varens groeien in het spaarzame licht. Kleine kangoeroes springen weg als ze ons zien
Kerstmis komt eraan. Niet dat ik veel om deze dagen geef. Maar alles, hieraan de kust schijnt volgeboekt te zijn, dit maakt ons een beetje veel bezorgd. We willen niet als Jozef en Maria eindigen. Veel onderkomen is er sowieso niet aan deze kust. De dorpjes bestaan grotendeels uit (privé)vakantiewoningen. Morgen maar eens een toerist informatie bureau vragen.

Gedurende de nacht heeft de storm onverminderd doorgeraasd. En ook 's morgensvroeg omarmt zij ons weer in volle hevigheid. De gehele 100 km blijft ze ons vol op de kop 'liefhebben'. Erg vermoeiend met daarbij nog de vele heuvels. Gelukkig horen we bij aankomst dat deze wind, ook voor hier uitzonderlijk is.
Na enkele dagen koude begint het weer warmer te worden. Voorspelling voor donderdag; 37 graden.

Wat is dat mooi, het strijklicht van de opkomende zon. Maar ook nog steeds erg koud. Min 12 Max 32 graden, dat is wat we even moeten overbruggen tot 10 uur. Dan is het weer goed uit te houden. Ook de wind heeft zich gerealiseerd dat het zomer geworden is. Ze waait nu wat milder van rechts, maar nog steeds tegen. Een beetje wind heb je hier wel nodig ook. Nu in de tuin van het motel, zodra de wind even weg is, zit ik weer onder de irritante vliegen.

We zijn in schapen en koeienland aangekomen. De schapen zijn moeilijk te herkennen in het hoge gele gras. Er lopen er honderden.
De papagaaien waarschuwen elkaar schreeuwend voor de 2 vreemde wezens met grijs glimmende kuiven (fietshelmen). Het blijft een mooi gezicht deze vogels van dichtbij te kunnen bekijken. Schuw zijn ze wel, als ik stop om een foto te maken, vliegen ze nog harder schreeuwend weg.
We zijn gelukkig nu in een wat vlakker gebied. Nog wel af en toe iets glooiend, maar zeer goed te fietsen. Ook zijn de vluchtstroken weer aanwezig, wat het fietsen een stuk aangenamer maakt. Hoewel het op de Princes Highway lang niet meer zo druk als in het begin.

Gelukkig hebben we voor de kerst onderkomen gevonden. Geheel in de geest van kerstmis; de prijzen zijn verdubbeld. Nog 3 dagen fietsen, dan worden de daar verwacht.

Tourist Information (de gele I) staat in ieder middelgroot dorp of stad. Ze hebben heel veel informatie over de directe omgeving. Iets verder weg, en ze weten het niet meer. En DIE info hebben wij nu net nodig. Niet getreurd ze bellen stad en land af om de gegevens boven water te halen. Maken reserveringen. Voor kerst boeken ze de laatste kamer in een motel aan het strand voor ons. Ook op de weg er naar toe vinden ze in de voorlaatste plaats overnachting 6 weken lang hebben we nooit iets gereserveerd, overal plaats gekregen. Met kerstmis is het aan de stranden een gekkenhuis. Have a nice chrissie beginnen ze nu al bij het weggaan te groeten,

Victoria, the place to be. Victoria, on the move. Victoria, the garden state. Op nummerborden van de auto's staat behalve natuurlijk een nummer, ook een van deze kreten. Volgens mij hebben ze er 1 vergeten. Victoria, the windy state. Het stormt weer als een idioot. Op de kop natuurlijk.

Het begint heerlijk vanmorgen. Redelijke temperatuur. Totaal geen wind. Al snel fietsen we door een ruw uitziend bosgebied. Dan weer tot de horizon reikende gele weilanden. Met her en der een verspreid grazende koe.
Halverwege steekt de wind dus weer de kop op. Een harde droge wind. In the afternoon thunderstorm aldus de eigenaar van de General Store, waar we een pauze houden. En morgen weer afkoeling. Het lijkt Nederland wel. Een dag mooi weer en dan weer regen. Tot nu toe valt de meeste regen in the afternoon, en dan zitten we al in een motel.

We hebben de Princes Highway verlaten en fietsen nu de South Gippsland Highway, nog rustiger. Vele stukken, de meeste, hebben vluchtstroken, dus het is heerlijk fietsen.
Vele borden; pas op, overstekende kangoeroes, de volgende 10 km. Dit betekent meestal dat we 10 DODE kangoeroes zien. Veelal stinkend langs de kant van de weg. 's Morgensvroeg zijn er in de weilanden regelmatig meerdere skippies te zien. Ik heb het niet bijgehouden, maar ik denk dat we meer dode dan levende kangoeroes gezien hebben.

Ja, het heeft gistermiddag weer geregend. Ja, het was vanmorgen weer 12 graden. Neen, we hebben geen tegenwind.
De eerste 25 km fietsen we heerlijk vlak door de weilanden. We denken zo de gehele weg te kunnen fietsen. Mispoes. Er begint daarna een eifelachtig landschap. Glooiende heuvels. Pittige klimmetjes. Prachtige vergezichten in dit koeienland. Een boer zegt grijnzend vlak voor de eerste klim, " jullie houden wel van klimmen zeker". Ik denk waar heeft die man het over, het is hier toch vlak. Vijf minuten later weet ik wel beter.
De vliegenplaag is bij de koeien nog erger. Pauze is dus maar een heel korte pauze.
Om 10 uur zijn we al in het zeer leuk klein motel aan de rivier. Het dorp is nul komma nul niets.
Voor de lunch rijden we nog een paar km verder naar het strand, Venus Bay. Een nog verlaten vakantiedorp. De mensen komen hier pas 2de kerstdag, als ze thuis alles opgegeten hebben, aldus de kroegbazin. Veel van de mooie vakantiehuisjes staan te koop.
Met het strand hebben we deze vakantie niet veel geluk. Of het is te warm, of het regent, of het is te koud. Zo ook vandaag, waait er een koude wind van de zee. Weinig mensen op het strand . We vinden een plaatsje in de duinen, daar is het weer vechten met de vliegen. Ook nooit tevreden hè?

Cowes. Phillip Island. Het motel dat we geboekt hebben is veel te duur. Zeker gezien de vele mooie motels waar we reeds geweest zijn. Misschien is alles wel duur in Cowes. Het is in ieder geval een echt vakantiestadje. Toch is op zondag, eerste kerstdag alles gesloten, zo waarschuwt men ons.

Vanmorgen weer stervenskoud. Weer mooie dampende velden en kreken. Ik heb me nu toch wel even afgevraagd of de koude deze mooie landschappen waard zijn. Overdag weer 32 graden.

Het stormt weer als een idioot. Koude wind. Gelukkig zitten we niet op de fiets vandaag, maar achter een groot bord bacon and eggs.

Gisteravond naar de pinguïn parade geweest. Een erg toeristisch gebeuren, even doorbijten, en dan is het toch de moeite waard. Het barst er van de (ongelukkige) Jappen; er mag niet gefotografeerd worden.
Middenin, en bedoel ik echt in het midden, van een groot natuurgebied zijn 3 grote tribunes en een ontvangstcentrum gebouwd.
En dan gebeurt het. Als de zon ondergaat komen zo'n anderhalf duizend pinguïns in groepjes van 30 het strand op. Waggelen de duinen in, tussen de tribunes en onder wandelbruggen door, naar hun nest waar de jongen op hun voedsel wachten. De pinguïns zijn maar 30 cm groot, maar volgens de wervende reclame de grootste attractie van Australië. Als we weer vertrekken lopen de pinguïns zelfs op het parkeerterrein. Grote borden waarschuwen, eerst onder je auto te kijken of er niet zo'n kleintje onderzit.

Merry Christmas

Eerste kerstdag. Bacon and eggs, om 8 uur, op bed. Gelukkig verzorgt het motel ontbijt. Bijna alles is vandaag gesloten. Alleen vandaag. De supermarkt was gisteravond nog tot 10 uur open. En morgen om 8 uur begint de grote kerst uitverkoop.

Na het ontbijt naar het strand, storm. Mooi in de zon en op een plaats in de luwte. We gaan daarna nog even naar het hotel (THE pub in town) tot 2 uur open. Het heet " The Isle Of Wight". Het Aussie hotel. Vandaag alleen wat verdwaalde toeristen en mensen die er uit zien alsof ze geen eigen 'nest' hebben.
Grandprix Races, dat is de overeenkomst met de naam van het hotel. Op Phillip Island is het nationale motercircuit van Australië.
Ook hier is de kerstmis-stress erg hoog. Ik geloof dat ook hier meeste mensen meegesleept worden door het idee; " het IS met kerstmis fantastisch". Terwijl ze zelf liever hun eigen feestje op hun eigen tijd zouden willen vieren.

Kerstgedachte. Toiletpapier.
Op elk toilet; openbaar, café, caravanpark, is volop toiletpapier. De toiletten stinken niet, zijn schoon. Waarom kan dit niet in Nederland?
Daar is toiletpapier vaak niet te vinden. Daar loopt een ieder met een eigen rol toiletpapier over de camping, alsof het meest waardevolle item ter wereld is. In Nederland zijn de meeste openbare toiletten niet te harden. Kwestie van opvoeding? Kwestie van attitude? Ik verbaas me erover dat het hier wel kan.

46. Maandag 26 december 2005

Cowes - Rosebud 62 km

Merry Christmas

We nemen de Ferry van 09:10 uur. Via French Island naar Stony Point. De storm is ietwat geluwd. Nog steeds staan er witte koppen op de golven. Ik ben blij dat we niet een zee maar een baai moeten oversteken.

In Stony Point stappen we weer op de fiets. Bewolkt. We gaan niet direct naar Rosebud, maar doen nog een rondje schiereiland Mornington. Nu, dat weet ik ook weer. Enkele diepe kreekdalen, waarin je met 40 - 50 km per uur inschiet, en met 5 a 6 hijgend weer hoog komt, volgen elkaar in rap tempo op. Terwijl ik dacht dat het vlak zou zijn.
Mooie streek. Links de baai. Rechts wijngaarden of weilanden. Veel verkeer op de weg. De vakanties zijn begonnen.
In het motel aangekomen, breekt de zon weer door. Vanaf het balkon zie ik het strand.
Op het strand is de temperatuur aangenaam. Maar, de vliegen, met honderden tegelijk storten ze zich op je. De irritante vliegen, een ieder slaat wild om zich heen. Ontspanning? Ik ga terug naar het balkon. Er staat een lekker windje, wat de vliegen weghoud. Met een pilsje erbij, goed uit te houden.

Fietspaden.

Fietspaden in Australië zijn er niet echt. Vlak voor een grote stad wordt de vluchtstrook ineens fietspad. Niet dat je daardoor extra rechten hebt. Deze strook wordt binnen de stad ook als parkeerplaats gebruikt. Voor kruisingen, waar je wel een fietspad kunt gebruiken, staat eenvoudigweg " End of Bike Lane". Soms zijn er stukjes echt vrijliggend fietspad; niet doen. Deze paden eindigen meestal in het niets. Einde beton, begin moeras. Vaak ook buigt het fietspad weg van de weg die je wilt volgen en eindigt middenin een stadswijk. Als je niet meer langs de hoofdweg fietst, zie je ook geen borden meer. Waar je fietspaden ook heel goed kunt gebruiken, is op (lange) bruggen. Vaak zijn ze er wel, maar je ziet ze pas als je al op de brug bent, en dan kun je er niet meer op. De bruggen op de Highways zijn erg smal. Bedoelt voor 2 wegstroken, weinig, zeg maar geen ruimte voor een fiets.

47. Dinsdag 27 december 2005

Rosebud

View From A Room

We hebben een luxe probleem. We zijn 'te vroeg' in Melbourne. We hadden nog plannen, met deze luxe, een deel van The Great Ocean Road te fietsen. Maar daarvoor hebben we net te weinig dagen over.
Morgen dus naar Melbourne, St Kilda. Heb net telefonisch een nacht extra geboekt. Dit is tot mijn verbazing goedkoper dan via het Internet. Zelfde motel, zelfde kamer.

Strandleven

Vandaag is het voor het eerst aangenaam op het strand. Zon. Lekker windje. Dat is vaak niet zo. Gisteren zat iedereen als een gek om zich heen te slaan om de vliegen van zich af te houden. Wij ook.
Wat verder op valt is het totale ontbreken van enige versnapering op het strand. Geen ijs. Geen frites. Geen terrassen. Op het strand alleen zand. In Australië is het verboden in het openbaar te drinken. Dus nergens terrassen buiten. Ik denk dat dit ook doorgevoerd is op de stranden. De ouderen zitten geheel gekleed op het strand, de kinderen hebben meestal lange, speciale shirts aan, ook in het water.
In het noorden kun je niet in het water vanwege de gevaarlijke (vaak dodelijke) algen. En vanwege de brullende hitte.
In het midden, rond Sydney, moet ook het ook goed vertoeven zijn op het strand. Daar waren we dan weer te ver van het strand, of het weer was te slecht.
Tip; begin in Australië een strandtent. Dit met gokapparaten, speelmachines, fish and chips, ijs en bier. Je bent binnen 2 jaar binnen.

48. Woensdag 28 december 2005

Rosebud - Melbourne 84 km

Met een lekkere wind in de rug zijn we al om 10 uur in Melbourne. De kamer is pas om 2 uur beschikbaar. Even wachten dan maar.
Mooie tocht vandaag, de opkomende zon maakt de witte schuimkoppen van de golven nog witter. Prachtig. We fietsen bijna de gehele weg langs de kust. Veel renfietsers onderweg.

49. Donderdag 29 december 2005

Melbourne

Wat een wonder. Het pakketje is WEL aangekomen. (In Ciarns heb ik de spullen die we onderweg niet nodig hebben, per post naar het einddoel gestuurd.) Tweemaal vraag ik 2 bedienden. De vijfde keer ben ik op het postkantoor geweest en heb ik het hoofdpostkantoor aan de lijn gehad. Zij hadden geen onbestelde pakketjes. Met deze informatie ga ik naar het hotel terug. Neen ze hebben nog steeds niets gevonden. Niets persoonlijk, zo vertel ik haar, maar dan zal ik een klacht indienen. Ze staat op en binnen 5 seconden is het pakketje ' gevonden '.

Melbourne, in eerste instantie valt het tegen. De tweede grootste stad van Australië. Echter ook hier zijn de (oude) havengebieden en de rivieroevers mooi nieuw aangekleed. Cafés, restaurants, parken en pleinen zeer aangenaam om te vertoeven. Voor mij echter blijft Sydney number 1. Ook hier maken we een kleine riviercruise, een zeer plezante manier de stad eens van een andere kant te zien. Het is 30 graden, met weer een fantastische wolkenhemel. Ik verbaas me telkens weer, dat zoveel wolken zo weinig schaduw geven.

Dit keer zitten we wat verder van het centrum. Het openbaar vervoer is goed. Koop een dagkaart en je kunt de gehele dag in bus, tram of trein voor 4 euro per persoon reizen. Gemakkelijk voor iemand die de weg niet kent. Eenvoudig overstappen in een andere tram.
Lunch in Chinatown. Zeer lekker en zeer goed betaalbaar. Wat me al langere tijd opvalt, is dat de immigranten alle zeer goed Engels spreken. De Aziaten die ik in Azië gesproken heb, praten alle met een bijna onverstaanbaar accent. Ik heb altijd gedacht dat hun tongval nu eenmaal zo is. Neen, hier spreken ze perfect engels, ook de ouderen.

Later spreek ik de andere hotelbediende weer. Gisteravond heeft hij alles afgezocht en het pakje gevonden. Wat moet ik nu geloven?

50. Vrijdag 30 december 2005

Melbourne

Elk derde woord gewoon fuck zeggen. Is het antwoord van de Nederlandse barman. Op mijn vraag of hij goed kan communiceren met de Aussies.

Snik hete dag vandaag. Het strand en de strandcafés (hier wel aanwezig) barstensvol. In de schaduw met een pilsje nog enigszins uit te houden. Dat is dan ook wat we het grootste deel van de dag doen,

51. Zaterdag 31 december 2005

Vertrek Melbourne 15:55 Hongkong 22:00

De speciale lijn-vliegveld-bus (die van verschillende plaatsen in Melbourne vertrekt) bus werkt prima. Een klein busje met een aanhanger waar de fietsen en de bagage ingaan. Netjes op tijd, en ons bij de juiste vertrekhal afgezet.
Om van het gezeik met de fietsdozen af te zijn, gaan we zelf maar op opzoek. Quantas heeft ze. Ze zijn een stuk kleiner. Geeft niet ik prop de fietsen er gewoon in. Ze scheuren uit. Geeft niet, ze zitten in een doos. Daardoor hebben we een beetje overgewicht, geeft ook niet.

Wat wel een ontzettende leuke verrassing is, dat een vriendin van Dagmar op de terugreis een verrassing beloofd heeft, en dat is gelukt. We hebben 2 Business Class stoelen gekregen. Fantastisch. Dank je wel Martina en Holger.

Nu nog even 7419 km naar Hong Kong. Vliegtijd, 8:25 uur.

Business Class is klasse. Heerlijke brede stoelen, met een druk op de knop, om te turnen tot ligbedden. Zeer goede bediening. Keuze uit een stuk 30 films. De reis vliegt voorbij.
We hebben totaal geen gevoel voor oudejaaravond. Over een uur is het 2006.

52. Zondag 1 januari 2006

Vertrek Hongkong 00:15 Amsterdam 06:30

Happy New Year

In Hong Kong nog een paar uurtjes rondlopen. De winkels zijn nog net open. Bij inchecken roept iemand Happy New Year. Een paar antwoorden. In het vliegtuig wordt champagne geschonken. Ik bel nog even mijn moeder om haar gelukkig Nieuw Jaar te wensen. Ze komt een beetje beduusd over. In Nederland is het nog maar 5 uur.
Wij toosten met een glas witte wijn. We slaan de late supper over en ga direct na het opstijgen met een slaappilletje onder de wol. De piloot verteld nog even dat het 9284 km naar Amsterdam is en dat we er twaalf en een half uur over zullen doen.

We hebben weer Business Class. Op de boarding tickets stond voor deze vlucht rij nummer 70. Geen Business Class. Shit, we waren net zo aangenaam verwend. Maar bij het inchecken gaat er (letterlijk) een belletje rinkelen. De stewardess kijkt op het scherm. You're seats have changed. Rij 15, we kijken elkaar grijnzend aan. Joepie, weer business class. De stewardessen lopen rond, zodra ze een leeg glas zien staan ze bij je. Frisse orchideeën op het toilet. Martina en Holger nogmaals hartstikke bedankt.

Dagmar: En nu ik... Und jetzt ich...

(Nederlands en/und Deutsch)

Aan alle dames die afvallen willen!?

Fietsen langs de oostkust van Australië maakt kans op verliezen van aan de 10 kg gewicht.

Voor dames met lichte gewichtsproblemen (3-4 kg te veel) is het gedeelte van Cairns to Sydney geschikt. Je hoeft alleen maar elke dag zo'n 100 km te fietsen en je kunt ontbijten (joghurt en banaan), s'middags en s'avonds warm eten (als je nog trek hebt),en je verliest zo 3-4 kg. Gratis krijg je strakke bovenbillen en een kleine kontje.

Voor dames die nog meer kg kwijt willen. Jullie gaan verder!! Langs de oostkust naar Melbourne. Aan het einde van deze tocht ben je zekker 7-10 kg kwijt zonder te hongeren!
Soms vraag ik mij wel of een afslankkuur thuis met minder eten niet aangenamer is, als van al de inspanning helemaal geen trek in eten te hebben. Maar deze keer moet je eten, anders kan je deze tocht niet vollhouden. Het zou toch jammer zijn als je voor het doel dood van je fiets valt.
Veel plezier!

An alle Damen, die gern abnehmen wollen!

Radfahren an der Ostkueste Australiens und man verliert leicht bis zu 10 kg Gewicht.
Fuer Damen mit leichten Gewichtsproblemen ( 3-4 kg Uebergewicht). Hier eignet sich die Strecke Cairns bis Sydney. Man muss nur jeden Tag um die 100 km radeln und kann mit einem Fruehstueck (Joghurt und Banane),einem warmen Mittag- und Abendessen so 3-4 kg Gewicht verlieren. Als Bonus bekommt man straffe Oberschenkel und einen kleineren Po.
Fuer Frauen die noch mehr abnehmen wollen. Sie radeln weiter! Entlang der Ostkueste bis nach Melbourne. Danach hat man sicher bis zu 10 kg abgenommen ohne zu hungern. Ich frage mich allerdings ob eine Schlankheitskur mit " Iss die Haelfte" zuhause nicht angenehmer ist. Denn bei der Anstrengung hat man keinen Appetit und muss essen um nicht kurz vor dem Ziel tot vom Rad zu fallen. Viel Spass!

The lady and the flies

S' morgens is het in het zuidelijke gedeelte van de australische oostkust erg koud. Geen wind, maar steenkoud. Als dan langzaam de zon opkomt en het begint warmer te worden zonder enkele luchtstroom,dan zijn ze er. The flies! Als op een stronthoop komen ze op je af. Ze proberen een plaats op je gezicht te krijgen als je langzaam en zwetend de heuvel op gaat. Neus, mond, ogen, egal. Ze wisselen eerst hun plaats (nu zitten ze op jouw rug) als je met een hellachtige tempo de heuvel afgaat. Als je dan bij het volgende heuveltje weer langzamer wordt,zijn ze er weer. Zo moet je niet aleen maar de innerste zwijnehond bedwingen maar ook nog met een hand deze beesten verdrijven. Leuk!?

The lady and the flies

Morgens ist es im suedlichen Teil der Ostkueste Australiens ziemlich kalt, aber windstill. Wenn dann langsam die Sonne herauskommt, es waermer wird und es noch immer keinen Wind gibt, dann sind sie da. The flies. Wie auf einem Kuhfladen versuchen sie beim Erklimmen eines Huegels in meinem Gesicht einen Platz zu ergattern. Egal ob Nase, Mund oder Augen. Erst wenn ich mit affenartiger Geschwindigkeit den Huegel runter rausche, wechseln sie ihren Aufenthaltsort. Dann sitzen sie in Scharen auf meinem Ruecken. Sobald der naechste Huegel naht und das Tempo niedriger wird, nehmen sie ihren bevorzugten Platz im Gesicht wieder ein. So kaempfe ich bergauf nicht nur gegen meinen inneren Schweinehund, sondern auch noch mit einer Hand gegen die Fliegen. Schoen!?

Fietsen in Australie

Nu de story in het kort voor alle dames die ook een relatie met en gekke fietser hebben, en die niet elke vakantie alleen of met een vriendin doorbrengen willen. Maar dit keer met hun geliefde fietser.
Ga liever met je vriendin naar Italie, Griekenland, Spanje, Frankrijk...Lekker genieten van zon, strand, eten en niets doen.
Het is wel een belevnis, en als je de reis overleeft, kun je zeggen: Ik heb de oostkust van Australie gefietst, 3200 km! Wow!
Maar is dat echt leuk? En vakantie? Vakantie is toch uitrusten, ontspannen en genieten.

Cairns-Sydney

Tropische vochtige hitte, lichte heuveltjes. De trucks schitten op de highway langs je heen. Op de straat zelf is het groffe asfalt lekker glad gereden. Maar daar mag je niet fietsen. Je moet je geluk op de vluchtstrook zoeken. Hier ligt van alles en het asfalt is grof en niet echt glad gewalst. Alle tientallen meters tevoeren kun je het ruiken, een platgereden kangaroo. Echt lekker met die hitte en met een joghurt en een banaan in de maag.
Als de zon opkomt, waait een stevige wind van het zuiden. En welke richting fietsen wij? Noord zuid.
Mooi hoor!?

Brisbane-Sydney

Hier is het niet zo vochtige warm, maar steeds nog warm en soms tegen de middag heet. 9 dagen zo rond de 100 km fietsen zonder rustdagen. Maar als je dan in Sydney bent, dan denk je, daarvoor heb ik het gedaan. Sydney is een fantastisch mooie stad. Vanuit het noorden met hulp van 2 ferries rijden we de stad binnen. Mooie voorsteden. Ook als we 3 dagen later de stad ten zuiden verlaten zien wij mooie huizen aan het water met boten voor deur.
Mooi!!

Sydney- Eden

Dit stuk zal je de meeste kracht kosten. Het is de hele weg stijgen en dalen. En er is 1 km vlakke weg tussen Cobargo en Bega. Soms gaat het zo omhoog dat de laagste versnelling je ook niet meer kan helpen. Dan maar lopen. Lekker zo een fiets met bepakking de heuvel opschuiven. En daar denk je dan aan de laatste vakantie met je vriendin als je morgens lekker ontbijt hebt met koffie,warme broodjes, ei, kaas ... En nu heb je 2 joghurt en 1 banaan ( komt je naar 5 weken de strot uit) gegeten. Na het ontbijt heb je een kleine wandeling gemaakt of lekker in de zon gezeten. S'avonds een terrasje opgezocht, weer lekker gegeten en een of meer glaasjes wijn gedronken. En nu schuif je de zware fiets de heuvel op en als je bij jouw hotel aankomt, ben je zo kapot dat je helemal geen trek in iets te eten hebt. En de wijn s'avonds drink je ook met het gevoel van morgen zal je het op de fiets wel merken dat je eentje te veel had. Maar het bier, wij stappen van onze fietsen bij een hotel/motel en nemen eerst een Tooheys new. Dat smaakt zo lekker en dan heb je nog de hele middag om bij te komen.
Mooi hoor!!

Eden-Melbourne

Tot Orbost is het nog echt op en af, maar dan word het wel vlakker maar nu is er een stevige wind, tegen natuurlijk. Soms is hij al in het begin van de dag sterk. In de loop van de morgen word hij krachtiger met winstoten dat je vast van je fiets dondert ( ben ik nu zo licht geworden?) als hij van de zijkant komt. Toch is dit stuk niet zo krachtrovend en omdat wij nog dagen over hebben, doen wij rustig aan. Zo word het met het verliezen van 10 kilogram niets, daar moet je harder doorgaan, zonder rustdagen, tenminste 100 km per dag fietsen, en het een of ander glas wijn niet drinken. Melbourne is niet zo indrukwekend als Sydney, maar de sfeer is relaxter , don’t worry, be happy!
En nu denk je achteraf:”Het was toch niet zo erg, waar gaan wij de volgende keer naartoe?” Eden-

Radfahren in Australien

Nun die Geschichte in Kuerze fuer alle Frauen, die auch einen fahrradverrueckten Mann haben und nicht immer allein oder mit einer Freundin in Urlaub fahren wollen. Diesmal werden die schoensten Wochen des Jahres mit ihm verbracht.
Fahrt oder fliegt lieber mit einer Freundin nach Italien, Griechenland, Spanien, Frankreich ... wie herrlich kann man da die Sonne und das Leben geniessen.

Die Ostkueste Australiens (3600 km) zu erradeln ist wohl ein Erlebnis. Wow!
Aber ist das Urlaub? Urlaub ist doch Erholung, Entspannung, Genuss!


Cairns-Brisbane

Tropische, feuchte Hitze, leichte Huegel. Die Trucks schiessen auf dem Highway an einem vorbei. Auf der Fahrbahn ist der grobe Asphalt glatt gefahren, aber hier hat ein Fahrrad nichts zu suchen. Radfahrer muessen ihr Glueck auf dem Randstreifen suchen.Da finde ich so einiges. Der Asphalt ist nicht nur grob, sondern auch hubbelig, nicht glatt gewalzt. Alle zig Kilometer rieche ich es schon von weitem. Ein platt gefahrenes Kaenguruh. Wirklich angenehm bei dieser Hitze mit 2 Joghurts und 1 Banane im Bauch. Sobald die Sonne scheint, blaest ein kraeftiger Wind aus suedlicher Richtung. Und in welche Richtung fahren wir? Nord-Sued.
Herrlich!

Brisbane-Sydney

Es ist nicht mehr so feuchtwarm, aber warm und gegen Mittag heiss. 9 Tage, taeglich so um die 100 km radeln ohne Ruhetage. Aber in Sydney, weiss man warum man sich so gequaelt hat. Eine traumhaft schoene Stadt. Von Norden mit Hilfe von 2 Faehren erreichen wir Sydney. Wunderschoene Vororte und auch als wir nach 3 Tagen die Stadt in suedliche Richtung verlassen, sehen wir am Wasser gelegene Haeuser mit Booten vor der Tuer.
Wunderschoen!!

Sydney-Eden

Dieses Stueck kostet mir die meiste Kraft. Die ganze Zeit geht es bergauf und -ab. 1 km zwischen Cobargo und Bega ist flach. Teilweise geht es so steil bergauf, dass auch der kleinste Gang mir nicht mehr hilft. Dann mal laufen. Das macht Spass ein Rad mit Gepaeck den Huegel hoch zu schieben. Da denke ich dann an den letzten Urlaub mit der Freundin. Leckeres Fruehstueck mit Kaffee, Broetchen, Ei usw. Danach haben wir eine kleine Wanderung gemacht oder in der Sonne gesessen.Abends gemuetlich auf einer Terrasse ein bis mehrere Glaeschen Wein getrunken. Und nun ochse ich mit Joghurt und Banane ( kann ich nach 5 Wochen nicht mehr sehen) den Huegel hoch und bin fertig. Habe keinen Appetit und den Wein abends trinke ich auch schon mit dem Gefuehl, dass das Glas zuviel sich am naechsten Tag auf dem Rad bemerkbar machen wird. Aber das Bier, wir erreichen unser Hotel und bestellen erstmal ein Tooheys new. Das schmeckt! Und dann kann ich mich noch den ganzen Nachmittag "erholen".
Schoen, ne?!

Eden - Melbourne

Bis Orbost geht es weiter auf und ab, dann wird es flacher, aber jetzt blaest ein kraeftiger Wind, Gegenwind natuerlich. Manchmal weht er morgens schon kraeftig um dann stuermisch zu werden. Die Boen sind so stark, daß ich bei Seitenwind fast vom Rad geweht werde (bin ich so leicht geworden?). Aber diese Strecke ist nicht so kraftraubend, und da wir Zeit haben, lassen wir es mal ruhiger angehen. So wird es mit dem Verlust von 10 Kilogramm natuerlich nichts, da haetten wir weiter jeden Tag 100 km fahren muessen und das eine oder andere Glaeschen Wein hatte ich auch nicht trinken duerfen. Melbourne ist auf den ersten Blick nicht so beeindruckend wie Sydney, aber relaxter,don’t worry, be happy!
Und zum Schluss denke ich:“ Das war doch gar nicht so schlimm, wo geht es das naechste Mal hin?“

	Nederland	Australie
Oppervlakte	41.528 km²	7.682.300  km²
Aantal inwoners	16,3 miljoen	20 miljoen
Aantal inwoners per km²	480	2,6
Hoofdstad	Amsterdam	Canberra
Aantal inwoners	736.000	310.000