Reisverslag van een solo fietstocht door het noorden van de Filippijnen.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van PDA en Internet FTP tijdens de reis bij te houden.
Op 6 oktober 2006 is deze site stilgelegd. Een collega maakte mij er op attent, dat FileTransfer onder DOS met het FTP commando ook bijna overal werkt. Inderdaad, dit gaat prima.

Schroom niet de "reactions" te gebruiken, ik vind het leuk deze te lezen en te beantwoorden.

Cycling around the Philippines is a seldom explored option.........
(Volgens de Lonely Planet)

In het totaal 1420 kilometer gefietst. Geen lekke banden of andere panne. Beetje lekkage van de Rohloff naaf, tijdens een wilde busrit. Daarna nog een paar honderd kilometer met de naaf gefietst, zonder problemen.

Wegen

Wegen over het algemeen zeer goed. Weinig tot geen richtingsborden. Veel vragen, opschrijven van de plaatsnamen helpt, daar de uitspraak in de vele Filippijnse dialecten nog wel eens wil verschillen. Voor de zekerheid kan het geen kwaad een tweede of meermaals te vragen. Ik weet het niet, schijnt in geen enkele aziatische taal te bestaan.

Taal

De Filippino beschikt over het algemeen over een uitgebreide engelse woordenschat, en spreekt de taal daarbij ook nog verrassend goed uit. Verder heb ik me deze keer niet met de landstaal ingelaten. 1, omdat er tientallen totaal verschillende dialecten zijn, sommige streken spreken alleen hun eigen dialect. 2, omdat de filippino trots is op zijn engels, Hey Joe where are you going, heb ik dan ook steeds beantwoord. Een antwoord te krijgen, op hun engelse vraag, gaf hun blijdschap.

Accomodatie

Genoeg accomodatie onderweg te vinden, vaak niet voor de toeristen- maar voor de seksindustrie. Maar zonder seks mag je er ook slapen. Buiten de toeristen gebieden erg goedkoop, maar toch, de Filippijnen is een van de duurste Aziatische landen.

Geld

Amerikaanse Dollars, eenmaal nodig gehad, omdat er geen pinautomaat in de buurt was en/of niet werkte. Geld opnemen met Creditcard ging niet en Euro's wilden ze op de bank ook niet wisselen. In de buitengebieden dus ruim voldoende geld meenemen. Verder voldoende pinautomaten voorhanden, echter let op, niet alle geschikt voor onze kaarten.
Zorg dat je onderweg genoeg briefjes van 20 en 50 bij je hebt. Briefjes van vijfhonderd zijn niet te wisselen bij het kopen van bijvoorbeeld bananen.

Some Extra Information

Het gehele jaar door kan ik op mijn wekker vetrouwen. Uitgerekend vandaag laat hij me in de steek. Ik verslaap me. Met een ietwat verhoogde bloeddruk fiets ik, toch nog op tijd, naar het station.

Opmerkelijk, hoe je ook zonder iets te zeggen, een goed gesprek kunt hebben. De conducteur, leest me (weer) de les, ik mag niet voor negen uur met de fiets in de trein. Ik zeg niets, kijk hem vriendelijk lachend aan. Hij blijft praten. Dan, wenst hij mij goede reis, draait zich om en gaat.

Het inchecken gaat prima. Ja, zelfs de fiets hoeft niet in een doos. Ik moet wel iets ondertekenen, maar dat wordt vergeten.
Met een e-ticket, zou het inchecken sneller moeten gaan. Forget it. Behalve dat je via het Internet je stoel in het vliegtuig zelf mag bepalen, zie ik nog niet veel voordelen.

Na 12 uur vliegen zijn we 10.000 km verder en landen we in Manila. 's Morgens 9 uur, 28 graden en een zeer hoge luchtvochtigheids graad.
Of ik geslapen weet ik eigenlijk niet. Veel wakker, veel dutjes Het is een relaxte vlucht, weing lawaai, met overwegend Fillopinos aanboord.
De laatste twee uur van de vlucht laat ik me met DJ Tiesto, op zijn heerlijke muziekgolven in slaap soezen, af en toe tevreden wakker wordend.

Ik loop even door de stad. Gloeiend heet, moet hier tegen de 40 graden zijn. Ben uitgedroogt....en zoek...natuurlijk een pilsje. Overal fastfood, KFC, MacDonald en nog meerdere die ik niet ken. Ik wist dat de Filippijnen een fastfood land was, maar zo erg. Overal frisdrank genoeg, voor mij, nu even niet. Vind een restaurant, met bier, maar in een plastic bierglas.

Boven de baai pakken donkere wolken zich samen. Zes uur en al erg warm. Het BayView Park Hotel heeft inderdaad een view op de baai. Maar een park is er niet. De baai; er is strand, overspoeld met meters stinkend afval. Voor het hotel, de Amerikaanse ambassade. Vanaf de weg tientallen zware ijzeren palen, gevuld met beton. Dit om de autobommen op een afstand te kunnen houden. Als ze nu een aanslag willen plegen, zit ik op de eerste rang. Vandaag maar even niet.
Manilla een drukke warme stad, ben blij dat ik morgen de stad op de fiets mag verlaten.

Ook hier wordt op straat weer van alles aangeboden. Naast de normale horloges en gouden sieraden, ook viagra en veel (kinder)seks. Dit maal bieden ook moeders (hun) kinderen aan. In de bars, veel (vieze) oude mannetjes met heel jonge, maar ook heel mooie jonge dames. Desondanks, niet aangenaam om naar te kijken.
De armoede, hier wel erg schrijnend dicht op elkaar. Naast de 6 deurs Sedan, die een andere jonge dame bij een schoolfeest afzet, naakte bedelende kinderen op straat. De ouders ernaast, slapend op het troitoir.
Ik probeer in dergelijke landen, altijd mijn eigen normen en waarden niet op de dagelijkse gang van zaken toe te passen. Dat wil niet zeggen, dat ik mijn eigen normen dan niet meer heb. Echter elk land heeft recht op eigen waarden, ook al zijn die nog zo tegengesteld aan de onze. Door er met open blik, zoveel mogelijk onbevooroordeeld, naar te kijken, probeer ik te begrijpen waarom / hoe deze mensen (over)leven. Als deze mensen zo onder elkaar overleven, kan ik er beter begrip voor opbrengen, dan wanneer WIJ met ons geld er (mis)gebruik van maken en de kinderen hun jeugd te ontnemen door ze te misbruiken voor eigen genoegen.

De lievelijke baliejuffrouw van het hotel waar ik nu verblijf weigerd me bijna, een reservering voor de laatste vakantiedagen te maken. Bijna.....ze zegt gewoon nee. Ga maar naar het Internetcafe en boek daar. In het hotel kost een kamer 78 dollar ( 't is Manilla he). Via het Internet dezelfde kamer 48. Ik hoop niet dat het overal zo gaat. Boek de laatste twee nachten.

Zondagnamiddag in Manilla. De regen is er nog steeds niet, de hemel wordt donker, de wind trekt aan, brengt alleen zwoele wind. Behalve de zwoele wind ook de zwoele dames. Met erachteraan de opgewonden roodkoppige blanken. 'Vlucht' even een hotelbar binnen, wil even niet meer vergeleken worden met deze heerschappen.
Denken wij dat we grote warenhuizen hebben. Was zo even in Robinson's Place. Wat je hier niet kunt kopen, is niet te koop. Genoeg om te kopen dus, maar kan geen keus uit gehele shit maken. Groot. Vijf etages hoog en ik schat zo'n drie kilometer in het vierkant. Raak een paar maal de weg kwijt.

Zit goed in mijn vel, zit goed in het zadel, beetje doortrappen geeft een lekker fietswindje. Verradelijk met deze vochtige hitte. Verlies te snel te veel vocht. In een koel tankstation kom ik langzaam weer bij zinnen met een paar drinkyoghurts en energiedrank.

Manila uit, een crime. Tientallen maal vraag ik de weg. Eerst moet ik ze overtuigen, dat ik werkelijk daar MET de fiets heen wil. Daarna, you might try that way, je zou die richting eens kunnen proberen. Ik fiets meerdere straten dan ook heen en weer. Probeer de zon rechts te houden, maar als deze ineens links schijnt, fiets ik doldriest tegen de zon in, richting oosten weg van het havengebied. Dit lukt.
Veel armoede in Manila, sloppenwijken tot op de stoep. De rechter rijbaan bedekt met hun vuilnis. Kinderen erin, die nog iets van waarde proberen te vinden, in deze stinkende bende.
Na twee uur verlaat ik de verstikkende alles omvattende hitte van de stad. Langzaam rij ik met de file stad uit. Druk, ja en nee, als je in Hanoi of Bangkok gefietst, is Manila rustig. Wel veel verkeer, maar dat schiet door al die files ook niet op en rijdt dus ongevaarlijk langzaam. Als ik een paarmaal een bustaxi achter tegen mijn fietstassen voel duwen, doe ik toch maar iets rustiger.
Ik zie iets dat op een palmboom lijkt, met een rijstveldje, het eerste teken van het buitengebied.
Tot San Fernando blijft het druk, tweebaans, maar omdat het zo druk is, rijdt een ieder langzaam. Na San Fernando minder verkeer; dus ze rijden als idioten. Een paar maal moet ik de berm in, omdat een tegenliggende bus star en volgas op mijn weghelft blijft rijden.

Om 1 uur, nog 27 kilometer en ik heb al 115. Van de kaart, dus ook de planning klopt niet veel. ik had voor de eerste dag op zo'n 100 kilometer gerekend. De vrouw komt zo pertinent over, dat ik er van uit ga dat ik nog twee uur in het zadel zit. Nu niet zo goed meer in mijn vel. De alles verzengende hitte, met de hoge vochtigheid, trekt alle energie uit mijn lijf. En natuurlijk is het zo, dat als je een hotel zoekt, deze er op dat moment juist niet blijken te zijn. Vanmorgen, onderweg meerdere. Een naam, met een overduidelijke dubbelzinnige betekenis blijft me bij. Wat dacht u van " Peaches with cream"?
Ik beloof mezelf morgen een rustdag en stap weer op. De natuur wordt mooier, een beetje heuvelachtig. Niet iets wat ik op dit moment erg waardeer. Als ik kort daarna een bordje Subic Bay 9 km zie, sla ik zonder goed op te letten de weg in. Na 2 kilometer, bergopwaarts, tol. Een bewaker, met een groot geweer gebaart me te stoppen, aan de kant. Paspoort vraag ik, just wait. Na enkele minuten kom de politie, de Express Highway politie. Ik ben de snelweg opgefiets, streng verboden voor fietsers. Ze willen me, in hun auto terugbrengen. Neen niet terug, wel verder. Maar ondanks mijn smeekbeden, ja echt, ik ben bekaf, willen ze alleen terug. Dat kan ik zelf ook, het is bergafwaarts. Spring op mijn fiets, de politie volgt al snel en blijft achter me, tot het begin van de snelweg. Er staat inderdaad een bord.

Na de zoveelste heuvel realiseer ik me pas, dat ze mij bij de tol ook een taxi aangeboden hebben. Maar mijn trots he, heeft dit niet willen laten binnenkomen. Nu als ik weer met droge strot en trillende knieen een heuvel op loop, denk ik, wat doe IK?
En yes, wat niet vaak, tijdens het fietsen, gebeurt, ik zet mijn trots aan de kant en wenk een bustataxi. De eerste kijkt mel me volgrijnzend met zijn fietsenstalling aan en zegt NO. De tweede wil 100 peso. 1 euro 50. Ik bied 50 peso. Direct YES. In de taxi, de radio luid, schalt iets van my dignity.....
Na vijf muniten in de open taxi ben ik weer het manneke. Ik mis een fantastische afdaling. In het centrum van Olangapo aangekomen wil de taximan, als de rest is uitgestapt, meer, om me verder te brengen. NO afspraak is 50 naar Subic Bay. Spare me, zegt ie, nee afspraak is afspraak, hij probeert het nog een paar maal, maar brengt me toch naar Subic Bay.
Wat voor (fiets)vakantie wordt dit? De eerste dag al met de taxi, de tweede een rustdag.
Als ik, na het douchen, de grote holle ogen in de spiegel zie, besef ik dat het een goede beslissing was.

Heb ik mij dan zo vergist? In het fietsland, met het juiste bijbehorende seizoen. Acht uur, aan het water, verstikkend heet, geen zuchtje wind.

Nog een dagje Subic Bay. Een voormalige Amerikaanse legerbasis. Overgenomen door de Filippinos, die nu druk bezig zijn, de basis tot een toeristisch oord om te bouwen. Hetgeen ze aan het strand vrij aardig lukt.
Een eindje van het strand verwijderd, als je je ogen tot spleetjes knijpt, zie je Amerikaanse soldaten, luid schreeuwend, voorbij marcheren. Op het grote grasveld erachter, gezamelijke gymnastiek oefeningen.

In de Lonely Planet, lees ik, dat in de stad Angeles, hier niet ver vandaan. De totale seksindustrie is ingestort, toen de Amerikanen meerdere bases verlaten hebben. Nu nog 'maar' 10.000 hoeren vroeger 100.000. In de jaren zeventig, toen ik in Eindhoven kwam wonen, had deze stad 153.000 inwoners. Ja, het aantal nullen is correct.

Kun je dat nu begrijpen, van die Amerikanen? Thuisgekomen, net genezen van hun druipers, prediken ze kuisheid van de kansel. Jaren later komen ze terug, om de dochters van de dochters van de toenmalige vrouwen te neuken. ( eigen interpretatie)

Post

Degenen, die altijd een kaartje van mij ontvangen, kunnen dit maal lang wachten. In Manila probeer ik postzegels te kopen. Bij de vijfde poging lukt me dit. Een post office op de vierde vedieping van een warenhuis. Post office? Ik sta er met mijn neus bovenop, en zie het niet. Een klein marktkraampje! Zijn er brievenbussen vraag ik, neen die zijn er niet, ik kijk vreemd, de Filipinos stelen de brieven eruit, zo verklaart de jongeman. Dan maar geen kaarten deze keer.

De Filippinos zijn een goedlachs volkje, maar je moet wel eerst zelf beginnen. Vandaag lachen er wel erg veel. Komt door die grote grijns op mijn smoel. Dit is fietsen zoals onze Lieve Heer het bedoeld heeft. Vertrek om half zes, heerlijk aangenaam koel. Voor en na Subic een paar heuveltjes, de rest mooi vlak. En Thecla, ook langs de kust bijna geen uitlopers. Mooi asfalt en hoe verder van Subic des te rustiger. Veel mooie bomen langs de weg, voor de later toch wel broodnodige schaduw.
Er is weinig particulier verkeer op straat veel bus- en bromfietstaxies.
Tien uur, mijn eerste pilsje in het restaurant aan de zee in het Palmera Garden Beach Resort . Bij resort moet je je hier toch iets anders voorstellen. Niet slecht, maar zeker niet de klasse, die je aan resort koppelt. De dames aan de balie willen alleen de standaard normale 10 procent korting geven. Met het personeel valt niet te onderhandelen, ze hebben eenvoudige opdrachten. In Subic Bay kwam de manager erbij, deze mag wel wat soepeler zijn. Zeker in deze tijd, bijna zonder toeristen.
Als ik later langs de receptie kom, hebben een paar Filippinos het zelfde probleem. Dat stemt me goed, gelukkig geen (extreme) uitzonderingen voor toeristen.

Gesprek met de hotelmanager

Kom er even bij zitten. Hij spreekt goed Engels. Als ik hem vertel dat ik uit Nederland kom, vraagt hij meteen, is het waar dat de hoeren daar in het raamvenster zitten. Ja. Hoe duur zijn ze? Vijftig Euro gok ik. Erg duur zegt ie, erg duur. Hier 500 pesos (ongeveer 8 euro) op zijn hoogst. Als het mee zit, zo grijnst hij, voor een kop koffie.
Gelukkig blijkt het toch een intelligent, belezen man te zijn. De filippijnen heeft hij nooit verlaten, maar discrimineren doet hij als de beste. Aan de Grieken, Spanjaarden, Finnen en Duitsers heeft hij de pest. Don't ask me why. Gezien heeft er nog niet een, gelezen wel. Gevaarlijk, die boeken.
Dan het weer, toch overal op de wereld een geliefd praat onderwerp. Op school leerde ik zo verteld hij, dat het nu hier koel zou moeten zijn, koel met regen. Maar al jaren regent het steeds minder en het is nu erg warm hier.
Ook het feit, dat Nederland grotendeels beneden de zeespiegel ligt, interesseert hem mateloos. Dijken en duinen, hij weet er veel van, daarna nog even de duizenden windmolens en de tulpen, en we hebben Nederland besproken.

Als de teller de 50 naderd knijp ik toch maar even in de remmen. Lekkere koele afdaling. Veel bergruggen, tot aan de kust op het eerste deel. Daarna weer vlak.
Het licht is fantastisch helder. Heerlijk weer om te fietsen. Na Santa Cruz begin ik naar een onderkomen te zoeken, het is nog maar 9 uur, maar toch alweer erg warm. De (zogenaamde) resorts zijn vervallen of gesloten. Eentje vraagt 1000 pesos voor een kot zonder water. No thanks. Net als de weg weer landinwaarts keert, en het mogelijke volgende onderkomen nog 40 kilometer verder is, nog een resort(?). Ook hij vraagt 1000 voor een klein hutje vlak aan het strand.( Even geen tsunami vannacht) Ziiet er beter uit. Eigenaren zijn Amerikanen, fixed price, zo zegt hij. Oke. Geen restaurant, no worry, I will cook for you, afwachten maar.
Het Jaslyn "B" Beach Resort
'k Heb de site nog niet gezien, maar zal er op het Internet ongetwijfeld beter uitzien dan in het echt.
Geen douche, wel koud, wat heet koud hier, water uit de kraan. Dan maar mandiën.

Drink ik mijn eerste pilsje; You want girls, Sir? No thanks, ik ben niet hier voor de seks. Oh, hij kijkt me vreemd aan. Ga maar verder met schrijven in mijn dagboek.

Om twaalf uur komt er een dikke vette geblindeerde jeep het terrein op rijden. Een tafel wordt haastig in het grote lege open air restaurant klaar gemaakt. Weer zo'n rijke arrongante patjakker uit de stad, die onmiddelijk bediening wenst. Denk ik. Twee minuten later komt de manager naar me toe, uw lunch staat gereed sir. Oh, voor mij. Mijn lekkerste maal tot nu toe.
De jeep behoort de eigenaar toe, tijdens het eten blijft ie praten. Een Amerikaanse Aziaat, met twee zonen, die van zijn zak leven, zo bekend hij. Één is er met een blanke getrouwd, weet je, had hij haar gevraagd, dat als je mijn zoon trouwt, je ook zijn familie meetrouwd? Ja, dat wist ze.

's Avonds komt de patjakker jeep weer. Hij brengt me een andere variatie van kip, rijst en aardappelen. Verder is het hier Tote Hose. Totdat een groep tennisleraren binnenkomt. Flessen rum, eten alles brengen ze zelf mee. Ze nodigen mij uit mee te eten. Maar dat kan ik nu niet maken, de eigenaar wacht tot ik klaar ben met het eten, en vertrekt daarna weer met de afwas. Bovendien heb ik geen zin om met een spijker in mijn kop met dit warme weer op de fiets te zitten. Ik huiver als de Karaoke machine naar buiten gereden wordt. Gelukkig valt het mee, het zijn goede zangers.

Veel, heel veel kerken hier in het noorden. Jehova's, Babtisten, noem maar op. Fantastisch mooie en goed onderhouden gebouwen. Een schril contrast met de krotten er omheen. Als ik me Jesus goed herinner, zou hij al die pracht en praal verfoeid hebben. Hebben die God Gelovigen het dan nog steeds niet begrepen? Of kunnen ze het geloof nog steeds niet overbrengen, zonder het met rijkdom, hier of in hier hiernamaals, te verbinden?

In een dikke vette natte mist donder ik de berg af. Zie niet veel, maar de weg is breed en het asfalt goed. Handen aan de remmen en gaan met die banaan. Ik heb het verdiend, het eerste uur klim ik gestaag glooiend niet zwaar, goed te doen. Mooi nevelig landschap. Bijna geen verkeer op de weg. Weer prachtig. Op de top, de mist.

Hey Joe. Je zou bijna zelf beginnen te denken, dat Joe je eigen naam is. De kinderen roepen hé Amerikano. Om te geinen roep ik hé Filippino terug, maar dat kwartje schijnt niet te vallen. Als je af en toe hoort, hé Joe you are fantastic, vergeef ik ze dat ze in mij een Amerikaan zien.

Bridge Closed. Ja dat zal wel. Er is altijd wel ruimte voor een fiets. Deze keer eventjes niet. De Filippinos zien mijn verbazing maar grijnzen alleen. Hey Joe.
Langs de nieuwe brug loopt een pad. Bij het water aangekomen, is er gelukkig een slimme booteigenaar, die van de nood een deugd gemaakt heeft. Hij is nu veerman, en heeft goede businesses met het overzetten van voetgangers en fietsers.

Na de brug, wordt het drukker, in de steden, verstikkend druk. In de gloeiend zon in de files door de grotere steden Lingayen en Dagupan. Niet echt leuk. Ik zie een paar hotels in de binnenstad, maar heb geen zin, de rest van de middag in zo'n stad door te brengen. Buiten de stad zijn de betere resorts, nu in het Leisure Coast Resort.
En ja, ik zorg wel goed voor mijzelf. Wilde doorgaan naar San Fabian, en daar twee nachten blijven, maar 100 km is genoeg.

Waarom de Filippijnen?

Ik heb een verlanglijstje met landen, die ik nog graag bezoeken wil. Deze lijst wordt maar niet korter.
Op mijn vorige vakantie, in Vietnam, zat ik op een avond aan het strand met een leergierige Vietnamees. Hij wilde zijn Engelse woordenschap verbeteren en uitbreiden.
Op een gegeven moment keek hij achterom, en begon de buurlanden op te noemen. Laos, Cambodja. Op het eind wees hij de zee op, de Filippijnen. Oh dacht ik, liggen daar nu de Filippijnen. Zie daar, het zaad was gezaaid.

Links rijst tot aan de zee, rechts rijst tot aan de bergen. Met een filkse wind in de rug heb ik al om half negen mijn doel voor vandaag bereikt. Licht heuvelend tussen zee en bergen, dorpjes en rijstvelden
Het is fris, de Filoppino kinderen huiveren, de ouderen hebben de jas aan. Voor mij aangenaan. Het is zelfs aan en in de pool tot elf uur goed uit te houden. Ben nu in het Coconut Grove Beach Resort.
Als de site er net zo uit ziet als de folders, dan is het schromelijk overdreven. Misschien was het ooit zo in de dagen dat het hier nog wemelde van de Amerikano's. Maar nu niet meer.

De bergen, al dagen zit ik te dubben, fiets of taxi. Voordeel, in de bergen is het koeler, zo' n 20 graden. Nadeel, veel klimmen. Het hoogste punt, dat de weg bereikt is 2255 meter, dan te beginnen op het nul niveau. Neen maar even niet. Misschien vanaf de andere kant. Op de kaart ziet deze weg er wat langer uit, dus waarschijnlijk niet zo steil.

Ik heb morgen een privé taxi naar Baguio en verder naar een bergdorpje Kabayan geboekt. Het zijn stugge onderhandelaars, die Filippinos. Van de prijs afdoen, is er niet snel bij, daarom vraag ik nog een bergdorp verder. Oké. Twijfel, maar dan realiseer ik me, dat een 'normale' vakantie excursie vaak nog veel duurder is. Bovendien heb ik nu het grote voordeel, dat ik niet met die vervelende toeristen in één bus hoef te zitten..Arrogant niet?

Het eten

Wie niet van de Aziatische keuken houdt, en toch Azië wil bezoeken, is goed op zijn plaats in de Filippijnen. Met andere woorden ze hebben geen Aziatische keuken zoals wij die kennen. Geen pittig gekruide gerechten, bijna geen specerijen. Het lijkt een beetje op onze goed burgelijke keuken. Niet dat ze ook de stampot hebben, maar de smaken verschillen niet veel. Een beetje vlak van smaak, en zoals gezegd veel Fast Food. Niet om over naar huis te schrijven, dus ik stop maar.

Anti Drugs Reclame

D rugs
E nds
A ll
D reams

In het Intenetcafe; Tomorrow you are going to Baguio? Sir. He, hoe weet jij dat nou. My brother told me.....Halve dorp weet het waarschijnlijk al. Het is één grote familie, die Filippino. Internet, is on the house sir. Hij zal ook wel mee profiteren van de familiewinst die gekke buitenlander hier als ontwikkelingshulp achterlaat.

Precies om zes uur haalt de chaffeur me op. Good morning Sir, The Man In Black, is zijn begroeting, waar heb ik dat meer gehoord? We vetrekken richting Baguio. Naast de niet spaarzame zeer steile stukken, terug in zijn één, zijn er vele steile delen. Vlak is onbekend. Ik ben blij dat ik dit niet met de fiets doe. Een paar wielrenners staan bijna stil. Maar, de weg is prachtig, fantastisch uitzichten, ik laat me als een keizer door het landschap voeren. De chaffeur en zijn bijrijder zijn gelukkig niet zulke praters, lekker rustig........
Rustig, in Baguio worden ze ONrustig, waar the fuck is Kabayan? Volgens de Lonely Planet een nog onbedorven en zeer mooi bergdorp. Wat ons afgeproken doel voor vandaag is. Ze vragen meerdere malen. Bij een politiestation krijgen we te horen dat het nog een rit van zes uur heen en terug is. Neen daar heb ik ook geen zin in. We gaan toch die richting op, no more than one hour, spreek ik af. Eerst nog in de laaghangende wolken, later in de zon duiken we na Baguio weer een diep dal in.
Inderdaad, de weg is smal, maar wordt gerepareerd, en er zakken daarna weer stukken weg en er wordt weer gerepareerd, toch een mooie rustige weg. We vorderen zeer langzaam.
In een klein dorpje stoppen we. Ik loop een beetje rond. Nadilo is, om tien uur al een beetje wazig in zijn kop, zo verteld hij. Gin sir, good gin. You look fantastic sir. Please take a picture and remember my name. Doe ik, alhoewel, in namen ben ik zeer slecht.

Na dit dorp gaan we weer terug. Stoppen nog even in Baguio, maar als het daar begint te regenen heb ik het al heel snel gezien. Baguio is ook alleen maar een zeer drukke stad, door de Filippinos geliefd, omdat het er nu zo'n 20 graden is. Verder voor mij eigenlijk geen bezoek waard. Om twaalven zijn we weer terug aan het zeer warme en droge strand.

Bahala

Bahala. Whatever will be will be. De Filippijnse levenswijze. Alle dingen, groot en klein, zullen voorbijgaan, intussen moet het leven (goed) geleefd worden.
Bahala is van grote invloed op het leven van de Filippino. Misschien is het daarom dat, 'wij' in het Westen, wat te negatief over hun denken. Hun gelatenheid.
Ze doen zelf niet zo moeilijk, waarom moeten wij dat dan WEL doen. Ik heb, zei de ober gisteravond, twee armen, twee benen en een hoofd. Daarmee zorg ik voor mijn familie. Van de regering hoef ik niets te verwachten. Geen pensioen. Geen medische verzorging. Ik betaal belasting, maar ik zie er niets van terug. Toch straalt deze man een levensvreugde uit, heerlijk om mee te praten.
Een andere kracht, die een belangrijke rol in het leven van de Filippino speelt is hiya , het gevoel voor schaamte. Laat nooit in het openbaar sterke of negatieve emoties zien. Ook hier de ondoorgrondelijle Aziaat? Ja, zo zien wij het wel. Echter kan hij wel anders? Zo is hij opgevoed. Zou hij zich anders gedragen, zou hij nergens meer bijhoren, en dat is voor de Filippino niet verteerbaar. Dat ik fiets, kan hij nog wel enigzins begrijpen, dat ik dat alleen doe, en daarbij 's avonds ook nog geen vrouw wens, neen dat gaat kilometers boven zijn pet. Alleen kan een mens, volgens de Filippino, niet leven.
Ook die eeuwige kalmte, als een westeling al lang het kookpunt heeft overschreden, kan ons wel eens op de zenuwen werken. Laat nu toch eens zien wat je werkelijk wilt mens, wil ik weleens graag roepen. Niet doen. Zeer onbeleefd, en dat is waar wij ons, als we in het Oosten zijn, WEL zouden moeten bij neerleggen.
De taal van het land niet spreken, oké, maar tegen de gebruiken van het gastland ingaan. Please don't do it. 'k Heb wel gemerkt, dat ik met een glimlach bijna alles kan bereiken. Struin de hele winkel door als ik iets moet hebben waarvan ik het woord niet ken. De eigenaar NOG vriendelijker lachend achter me aan.
Even tussendoor. De vrouwen stralen een sensualiteit uit; Er wordt een vers pilsje neergezet. De flessen-koud-houder wordt, als een condoom over een penis, met beide handen over de nieuwe fles geschoven, de rillingen lopen over mijn rug. Rustig blijven Wim.
Neem bij dit alles de zeer sterke familieband en voila, je hebt een Filippino. Alles kan gestolen worden, maar je blijf met de vingers van de familie af. Hij pist (letterlijk) op de regering en zaken die het algemeen toebehoren. Dit verklaart misschien ook waarom niet de juiste man op de juiste plaats zit. Familie gaat voor. Dat corruptie kan blijven bestaan, want familie mag je niet aanpakken. Hoe kun je in zo'n omgeving ooit een betrouwbaar politie apparaat opbouwen.

Anecdote.
Ferdinand Marcos wilde zijn land een andere naam geven, Maharlika, "Nobel Mens". Totdat iemand hem ( ik denk, durfde) uit te leggen dat dit woord nog een betekenis had, "Grote Erectie".

Met dank aan de info uit de Lonely Planet

Ik heb geen zin, om negen uur al in een hotel te vertoeven. Dat komt dan goed uit, want waar ik ze verwacht, halverwege Vigan, zijn dus geen hotels te vinden. Ik fiets verder.

De weg wordt slechter, de natuur mooier. Minder bebouwing, minder verkeer, maar ook minder onderkomens. Maak een ommetje, weg van de snelweg, langs Luna, hier zijn nog wel enkele mooie resorts. De weg naar Luna is nog slechter, maar ook veel mooier. Hier fiets ik voor het eerst weer eens geheel alleen door een mooi bos.

In alle vroegte probeer ik in San Fernando geld uit de muur te halen. Op het laatste moment wordt de transactie afgebroken. Gelukkig krijg ik mijn kaart wel terug.
Al zo'n twintig kilometer van te voren wordt aangegeven, dat er in Candon een MacDonald is, dan hebben ze er vast ook een pinautomaat, en Yes, het klopt. Maar ook hier krijgt ik tot tweemaal toe niets. Ga naar binnen, een bewaker met een groot geweer past op mijn fiets. De mevrouw, zegt, ja deze kaart zou toch moeten werken, probeer het nog maar eens. Ja m'n hoela 'k heb het al twee maal geprobeert. Ga het toch maar eens proberen. Sta in de rij, een Filppino kijkt me strak aan, ik hem, we blijven kijken, dan, You are not white anymore. Een brede glimlach van beide zijden. Het zijn de kleine dingen die het doen.
Dat andere kleine ding, de pas doet het nog steeds niet.

Zo rond elf uur wordt het weer moordend heet. Tot dan gaat het goed. Onder een paar glazige wolken, is het goed toeven. Daarna gaat die koperen ploert weer onbarmhartig te keer. Het wordt toch weer langer als ik gedacht had. Op het heetst van de dag, een bordje, één van de weinige, Vigan 38 km. Shit.

Voor mij, donkere wolken, in mijn nek de zon. De donkere wolken blijven lang in de verte. Dan plengen ze toch hun water op de aarde, wat een verademing. Het fietsen gaat een stuk beter. Het is niet de afstand die de energie vreet, maar de hitte. In een zachte miezer fiets ik Vigan binnen. Een mooi oud cetrum, Spaans, boek een kamer in dat centrum, de Cordillera Inn.
Volgens de Lonely Planet "a little worn around the edges". (wat is die engelse taal toch mooi hè) Begint tekenen van slijtage te vertonen, maar toch heel mooi in koloniale stijl.

Een gemiddelde fietsdag

05:00 uur.
Opstaan. Toilet bezoek. Fietstassen inpakken. Vitaminetablet in water en een paar bananen. Gezicht en intieme delen wassen, dit om irraties en ontstekingen te voorkomen. De rest van mijn lijf is binnen 5 minuten toch weer doorweekt van het zweet. Kont met crême insmeren. Broek aan. Is de kamer leeg, ja, dan heb ik alles ingepakt.
05:30 uur.
Op de fiets. Het is nog koel, dus het eerste uurtje fiets ik lekker door. Groet, een ieder die me aankijkt. Good Morning. Brede glimlachen terug.
06:30 uur.
Eerste kleine pauze langs de kant van de weg. Water, cola en als ik nog heb, een banaan.
Tot 11 - 12:00 uur fietsen.
Fietsen, pauze bij een eten / drinkschuurtje als het warmer wordt bij een tankstation, lekker koel.
08:00 uur
Het wordt warm
09:00 uur
Het wordt nog warmer.
10:00 uur
Je snapt het al.
Het is natuurlijk, niet alles kommer en kwel, maar de eerste uren van de dag zijn toch mijn mooiste fietsuren.
11:00 uur
Als ik een hotel gevonden heb, drink ik eerst een pilsje, en schrijf mijn belevenissen van die dag in mijn ekektronische dagboek. Neem daar alle tijd voor. Eet iets.
13:00 uur
Douchen, tegelijkertijd kleding wassen. Even rusten op het bed.
14:00 uur
Het is zeer warm. Ik zoek dan een Internet café en upload het geschrevene en de foto's naar mijn site. Beantwoord, kort, mijn mail en de reactions op de site.
15:00 uur.
De grootste hitte is voorbij, tijd om de omgeving te verkennen te voet of met de fiets. Ware het niet,dat het in deze tijd, om die tijd meestal regent, soms miezer, soms een dik, hoe kan het ook anders, tropisch regengordijn met onweer.
Dan maar iets drinken, als daar de gelegenheid is.
Als het nog droog wordt, alsnog wandelen.
17:00 uur
Naar een / het restaurant. Drink een pilsje en staar in de ondergaande zon, als deze te zien is.
18:00 uur
Donker. In één keer echt donker. Bestel iets te eten. Eet en drink nog een glaasje witte wijn, als ze deze per glas verkopen, vaak moet er een gehele fles afgenomen worden.
Plan de route voor de volgende dag. Plannen is niet zo moeilijk. Wel schrijf ik alle dorpen en steden op, waar ik langs kom. Dit om te kunnen vragen, of het briefje te laten zien, als ik de weg niet weet. Er zijn hier zeer weinig richtingsborden.
20:00 uur
Een beetje TV kijken, als er een is, of zaken zoals dit schrijven .
21:00 uur
De lichten gaan uit. Bedtime.

Vigan een mooie stad. Het oude centrum is alleen voor mensen en paardenvoeten bestemd. Dat geeft een heerlijke rust. Gelijk na het ontbijt, even na zevenen, wandel ik door het nu nog rustige stadje. Over een paar uur zal het hier weer wemelen van de Taiwanezen, Koreanen en Filippino toeristen.
Om acht uur een strak blauwe hemel, very hot. 'k Heb een pinautomaat gevonden, dat mijn kaart accepteert.

Post II

Voor alle duidelijk, het is niet zo dat je helemaal geen kaarten kunt versturen. Je kunt wel je kaarten en brieven op het postkantoor inleveren. Ze worden onder je ogen gestempeld.
Daarnaast kun je ook in de betere hotels kaarten kopen en schrijven. Je levert de kaarten weer bij de receptie van het hotel in. Je betaalt de postzegels, en als je geluk hebt (in Costa Rica ben ik zo een stapel kaarten kwijtgeraakt) brengt het hotelpersoneel de kaarten naar het postkantoor, en koopt daar postzegels voor jouw kaarten. Voel je de verleiding bij een dagsalaris van 250 pesos (ong 4 Euro)?

Bromfiets-taxies (Nog in Iba)

Een uitkomst. Ga vanuit het resort even Back in Town opzoek naar Internet. Aan de receptie vraag ik hoeveel dat ongeveer kost. Hoewel het nog steeds erg goedkoop is, baal ik er van om 'opgelicht' te worden. Tien pesos (15 cent) en 30 terug. Oke. Voor mij is dat een richtlijn, als ik VEEL meer betaal wordt ik opgelicht. Het zo'n 5 minuten durende ritje, wordt inderdaad volgens de opgegeven prijzen afgelegd. De bromfiets is er volgens mij niet voor gebouwd, om in de zijspan een zwaargewicht mee te slepen. De berijder moet het stuur stevig in handen houden, anders begint het voorwiel te zwabberen.

Zo moet onze Lieve Heer het toch echt voor de fietser bedoeld hebben. Een prachtige fietstocht van zo'n 80 kilometer. Aan het eind een fantastisch resort, een pilsje in de schaduw, in een zachte briesje op een ligbed, aan het strand met uitzicht op de Zuid Chinese Zee.
Ik ben in Fort Ilocandia . Een optrekje gebouwd door de Marcos familie, om de receptie van de bruiloft van hun dochter Irene te vieren. Voor mij, iets duurder ;>) dan normaal, maar wel zeer aangenaam. Voor de toerist van Taiwan, maar een uurtje vliegen naar het nabij gelegen vliegveld, een gokparadijs.
Ten zuiden hiervan een prachtig duinen landschap, de fietsweg gaat er vlak achterlangs, waar scenes van "Mad Max" en "Born on the Fourth of July" zijn opgenomen.

Onderweg ook zeer de moeite waard is de kerk en toren van Paoay. Volgens de Lonely Planet in "Aardbeving Barok" stijl. Zeer dikke steunberen rondom de kerk. Als ik er rond fiets om, met de zon in de rug, een goede foto te kunnen maken, wordt er net een blik Taiwanezen opengetrokken. Weg (mooie) foto.

De meeste ongelukken gebeuren binnenshuis. Laten we hopen. Gisteravond, doe het licht uit, loop naar het bed, wil op de rand van het bed gaan zitten. Ga ik er precies naast zitten. En neen, geen wijntje te veel. En ja, het deed pijn. Mijn rug en ellebogen schampen de harde rand het bed. Zuchtend van de pijn trek ik me steunend het bed in. Toch goed geslapen vannacht, niet te veel bukken, dan gaat het.

De fontijn

De fontijn op het centrale plein van Vigan spuit haar water hoog in de lucht. Achter mij, MacDonald , ChowKing en Jollibee, alle fastfood ketens . Om vijf uur wordt de fontijn stop gezet. Dan pas hoor ik wat ik niet gehoord heb, ik zit er vijf meter van verwijderd en heb het water van de fontijn niet horen klateren. De moderne stad Vigan is een kakofienie van motergeluiden. Vooral de honderden tricycles, bromfiets met zijspan, taxi's, maken een oververdovend lawaai. Het schijnt mij niet te deren, ik zit nu al een uur naar een fluisterende fontijn te kijken, zonder dat ik iets mis.

Ik sta wat vroeger op. In zulke grote hotels is de baas met de sleutel 's morgensvroeg vaak moeilijk te vinden. En Yes, ook deze keer is er om vijf uur niemand die bagagekamer kan openen. Na een kwartier heb ik dan toch eindelijk mijn fiets. Nog in het donker stap ik op. In de verte hangen zoals bijna ellke morgen donkere wolken.

Deze keer lossen de wolken niet op. In Laoag begint het vet te miezeren. Met een fikse wind recht op de kop, is het deze keer niet te warm. De weg is rustig, de natuur prachtig. Beetje te veel wind, verder aangenaam fietsen.
De heuvels worden steiler en langer, de regen niet minder. De heuvel af, knijp ogen tot spleetjes, knijp hard in de remmen. De regen geselt mijn gezicht en armen, zelfs ik heb het nu even niet warm meer. Vooral vlak langs de kust is het hard zwoegen met de regen en sterke wind.
Na vijf uur fietsen heb ik genoeg van regen en wind, sla af naar Saud beach. In de stromende regen kom ik bij een resort aan. Deze keer, sorry, probeert het stomme trutje wel de volle zomerprijs te incasseren. Als ook nog de fiets buiten op straat moet blijven staan, heb ik er even genoeg van. Dan ga ik weer. Sorry Sir, I must ask the manager. Manager komt, totaal geen probleem, helpt zelfs zelf mee de fiets en bagage de trappen op te dragen.
Het is natuurlijk geen stom trutje, maar er zit totaal geen eigen initiatief in. Ze speelt af wat haar verteld is, daar buiten bestaat er even niets.
Ik ben nu in Saud Beach Resort & Hotel . Aan de foto's in de bar te zien, gaat het hier in de zomer, april en mei, wat heter aan toe. Ik zie zelfs foto's van dames in bikini. Ja, wat dat betreft is de Filippino zeer preuts. Beha , t-shirt en korte broek blijven aan tijdens het zwemmen. Bij veel hotels staat bij de swimmingpool, dat het verboden is, met t-shirt te zwemmen. Geen Filippino vrouw die ook maar iets ( te veel) bloot laat zien. Of het moeten de soms, voor mij, verrassend akelige witte benen zijn. Of is het een Taiwanse?
Na het eten, even rusten op de kamer, doe een stekker in het stopcontact, vlam en alle spanning weg. Loop naar de receptie. Power down? Yes Sir, al de resorts op dit deel van het strand. Toevaligheden bestaan niet, of het moet toevallig zijn. 'k Heb toch zo'n donkerbruin vermoeden, dat ik het gedaan heb.

Het begint nu toch echt op een storm te lijken. De palmbomen schurken tegen de wind. Niet ongevaarlijk zo'n kokosnoot op je kop. Nou ja, toeval hè.
De stroom is er weer. Op TV zie ik beelden van een nog grotere storm. Versta er geen jota van. Manila airport, vliegverkeer stilgelegd. Evacuatie. Luzon, daar ben ik nu. Vang ik op. De plaats die ze op TV laten zien, kan ik op de kaart niet vinden. Gelukkig het ergste is voorbij, versta ik in het Engels tussendoor. De stroom is weer weg, nu heb IK het niet gedaan. Toch maar even navragen straks.
Inderdaad er raast een tyfoon over Manila, volgens de manager, komt zij / hij deze kant op. Het resort stroomt vol met mensen wiens vlucht van Laoag gecancelled is. De manager gaat met de eigenaar overleggen wat met het hotel te doen. Vanavond nog maar eens navragen. I'am not afraid but also not a fool.
Schijnt allemaal nog wel mee te vallen hier aan de noordkust. Volgens de berichten gaat de tyfoon noord noordwest de Zuid Chinese zee op. De manager heeft ook geen ander nieuws, dus ik ga morgenvroeg weer verder. De Taiwanezen zijn weer naar het vliegveld. Ook de zee en de palmbomen wiegen weer rustig.

De bediening

De bediening is (bijna) overal erg jong. Ik schat zo 12 à 13 jaar. Vaak hangen ze verveeld aan de bar en spelen of SMSen met hun telefoon. Een zeer geliefd en alom aanwezig ding. Toch hoor ik geen irritant luide gesprekken in restaurants of op straat.
Of ze zitten met z'n allen zeer geobsedeerd TV te kijken, een soap of spelprogramma.
Het kost vaak enige moeite om de aandacht van deze dames te krijgen. Yes dames, hoe jong ze ook zijn, je maakt ze niets wijs, ze weten heel goed wat ze wel en niet kunnen verkopen. In de hotels, is dat jammer. Vaak ben ik de enige gast, dan is het voor mij, zeker nu off season, tijd om over de kamerprijs te onderhandelen. Neen de dames hebben strikte orders. 10 of 20 procent korting staat vast. Andere mogelijkheden kennen zij niet.
Het is gelukkig niet alles seks wat de klok slaat. Al zou je je als westerling heel snel kunnen vergissen. De dames van de bediening zijn zo bevallig, maar of ze ook van jou willen bevallen is nog maar de vraag. Sorry, vond het wel een leuk woordgrapje. Moet net van zo'n bevallige dame een handtekening zetten bij een rekening van twee pilsjes, als ik mijn tweede pilsje besteld heb?? Geen idee. 'k Hoef maar op te kijken en krijg al een lonkende smile terug. Of.....ben ik te lang alleen.
Toch als je ze in een unbeobachtes (elke taal heeft zo zijn heerlijke woorden) moment ziet, stralen ze een desinteresse uit, waar je broek van afzakt.
Don't worry Sir. Vanavond geen regen, en...als het regent brengen we alles binnen. De avond kleurt zich zeer donker. Café Leona heeft een terras buiten, een aanrader, maar ik ben bang voor een beetje regen. Toch blijf ik buiten en het blijft droog. De zeerwat zwoele ober wordt door zijn collega's met zijn loopje belachelijk gemaakt. Deze seks richting wordt dus zo te zien niet ( in het openbaar) getolereerd.
Gelukkig zijn de obers niet opdringerig. In Vietnam bijvoorbeeld stond er tijdens het eten vaak een storende ober langs mijn tafel, die in zijn steenkolen engels vasthoudend bleef converseren. Hier niet. Ze spreken hier hun engels correct uit en weten wanneer ze weer moeten gaan. De manager komt nog even kort langs, om te vertellen dat Vigan ook nog meerdere mooie musea heeft.
Thanks.
Hoe langer de chain of command, veel personeel dus, des te minder eigen verantwoordelijkheid, des te minder eigen initiatief. Jammer, alles gaat via het boekje. Geen uitzonderingen. Menu is menu. Als fietser wil je het soms wel eens wat anders. Neen. Laten we het maar de overlevensgeest van de Filippino noemen.

Geen omgewaaide palmbomen. Geen overstromingen. Wel een beetje veel wind. De zon geeft de bergen zelfs al vroeg een gouden randje. Ook kabbelen de bergriviertjes rustig de zee in. De tyfoon Milenyo is de Chinese Zee opgegaan.

Het begint met klimmen en het bijft klimmen en dalen. Daar krijg je natuurlijk wel iets voor terug, een prachtige natuur, deze keer toont zich ook wat meer van de fauna. Slangen, vogels, vlinders. Één prachtig gekleurde vlinder (M..x) met een spanwijdte van zeker vijftien centimeter fladdert een tijdje met me mee.

Links de zee, rechts de bergen, de weg soms tegen de bergen geplakt. Stuk straat weggeslagen, geen nood een paar balken, een paar stukken plaatijzer en we kunnen weer verder. Een bus komt me bij de reparatie tegemoet, erop met grote letters "We Trust In God", ja, meer kun je hier ook niet doen.

Aan de afdaling kan ik meestal zien hoe hoog de klim geweest is. Deze keer een afdaling van meer dat een uur. Mijn t-shirt plakt al de gehele morgen als een natte vaatdoek aan mijn lijf. De klim mag ik gelukkig in de schaduw doen, de afdaling gaat weer in de onbarmhartig brandende zon.
Als ik tijdens de afdaling even weer in de pedalen moet, merk ik dat ik veel energie verloren ben. Ook een beetje eigen schuld. Slecht geslapen vannacht, de air-condition kon de kamer niet koel krijgen. Maar drie klleine chocolade koekjes als ontbijt. Kon gisteren niet aan bananen komen, onderweg ook niet. Daarbij komt dat ik totaal geen honger heb in deze hitte. Om tien uur is het na, 60 kilometer genoeg. Ik weet trouwens ook niet waar de volgende overnachtings plaats is, dus voor morgen een beetje afwachten, hoe lang de fietsdag zal duren.

De noordkust heeft heel mooie stranden, maar geen toeristen om deze te bevolken. De National Highway hierheen heb ik het grootste deel van de ochtend voor mij alleen. De bevolking gebruikt het beton om hun rijst te drogen. Onlangs nog rijst gegeten? Vanmorgen zie ik weer een hond die zit te schijten in de drogende rijst.
Over honden gesproken, pas vandaag de eerste wat agressievere exemplaren ontmoet. Ze volgen me grommend. Tot gisteren tientallen op en naast de straat, maar geen enkel probleem.

De kamer in het Claveria Beach Resort & Inn, is een van het soort; niet te veel uitpakken. Dat ligt niet zozeer aan de kamer, maar aan mijzelf. Ondanks alle smerige onderkomens, of juist daardoor, die ik in meerdere delen van de wereld gezien heb, ben ik toch het ietwat meer op comfort en luxe ingestelde type gebleven.
De moeder eigenaresse kijkt zelf verbaast als er water uit de kraan komt. De kamer is niet smerig, maar is sterk aan onderhoud toe. Duizend pesos (zo'n 15 Euro) kost de kamer, vooral de air-condition bepaald de prijs, ik kan kiezen, kies voor een wat ruimere lichte kamer waar vijf personen slapen kunnen. Volgens onze begrippen, niet duur. Toch is de Filippijnen het duurste van de Aziatische landen.
De Filippino's zijn een erg proper volkje. Elke morgen wordt er overal druk geveegd. De dorpjes, straten en huizen liggen er opgeruimd bij. Een dikke boete wordt volgens de borden gegeven, voor het op straat werpen van afval.

Begin er langzaam aan een beetje genoeg van te krijgen, resorts, die geen echte resorts zijn, lauw bier, het eenzijdige eten, zeker hier in het noorden, maar vooral de alles overheersende drukkende hitte. Nu bijna zes uur zijkt het zweet nog over mjjn rug. Zoveel zweten, is bijna niet bij te drinken. 's Middags iets ondernemen, is zwemmen in je eigen zweet. Ik ben nu in een dorpje waar ik als bezienswaardigheid over straat loop, Hey Joe.
Behalve een beetje rondkijken, niet veel te beleven. T-shirt weer nat op mijn lijf. Dan maar weer even naar de kamer waar de airco het deze keer wel lekker koel houdt.
En ja, vrijdagavond, de karaoke machine onder mijn raam word in gereegheid gebracht.

Op het strand wordt de vis onder de vissers verdeeld. Stapeltjes van een dertig stuks wel heel kleine visjes, op het stapeltje twee wat grotere. En ik maar 'klagen' over mijn toch wel erg warme, volgens de normen van hier, kapitalen kostende vakantie.

Naar Parijs. A Paris. Aparri. Where are you going Sir. I'am going to Aparri. Volgens planning 110 km. Als ik na 107 een bordje Aparri 30 zie, heb ik er genoeg van. Ken je die mop van de jongens, die naar Parijs gingen........ Die jongens gingen niet. Bovendien zou ik diezelfde 30 morgen ook weer terug moeten fietsen. Aparri was mijn doel, omdat daar accomodatie zou zijn. Op deze grote kruizing zou volgens de boeken en de mensen hier geen hotel zijn. Toch maar even vragen. En yes, er is er een. Heel nieuw, dus heel netjes. En wat nog belangrijker is, hun koelkast is echt koud, heerlijk koel pilsje. De prijs van de kamer, 800 pesos per 12 uur. Het uitzicht op de brug en rivier prachtig, de eigenaresse biedt een verrekijker aan.

Weer erg warm vandaag. Toch heerlijk bewolkt, krijg zelfs in de ochtend een regenbui kado. Heerlijk. Het eerste uur komt er een Filippino meefietsen, hij is boswachter, en gaat elke zaterdag zijn vriend in het volgende dorp bezoeken. Zijn zoon zit in de scheepvaart, standplaats Oslo. Hij fietst aardig door, ik minder een beetje. Ik moet nog verder dan het volgende dorp. Hij blijft bij me fietsen, gezellig hè, zegt ie. Ook bij hem de frustratie over de corruptie in zijn land. Daarom alleen zou hij graag weg willen. De weg is deels afgesloten. Die stenen kunnen er na een half jaar nog wel liggen, zo gaat dat hier. Verteld hij.

Zondagochtend half zes. Nog redelijk koel. Ik fiets rustig Hey Jude van de Beatles (hey joe?) zingend langzaam met de rivier stroomopwaarts. Weing verkeer op de weg, prachtige natuur. Oerwoud links en rechts rijstvelden tot de rivier. Waar de bergen de rivier raken, is het weer even klimmen, maar het is goed te doen.

Het is een voortdurende afweging. 's Morgens, tijdens de pauzes, genieten van de mooie natuur, of op tijd, voor de grote hitte, in een hotel zijn. En eenmaal in een hotel, doe ik ook niet veel meer, veel te warm. De dorpen en de zee heb ik wel gezien. Sorry voor de arrogantie.
Begin er langzaam een beetje genoeg van te krijgen, die hitte. Tien minuten op de fiets, en alles wat ik aan heb is werkelijk DOORnat. Begint nu ook zuur te stinken, dit omdat het na het wassen, niet of zeer langzaam droogt. Ik selecteer mijn 'schone' was, op welke het minst riekt.

Oké dat was het weer even, een klein dipje?
Ik ben nu in Tuguegarao de hoodstad van de provincie Cagayan. Morgen richting bergen. Of misschien hier nog een dagje blijven, het hotel, Hotel Roma, is eindelijk weer eens goed en zeer redelijk geprijst.
Richting bergen, op de fiets, zie wel hoe ver ik fietsend kom. Accomodatie is er in de bergen wel, maar naar het schijnt niet van een al te hoog niveau te zijn. Ik hoop iets redelijks te vinden waar ik een paar nachten kan blijven. De natuur moet er volgens de boeken van een overdonderende schoonheid zijn.

De zon komt vandaag aan de verkeerde kant op. Ik ben de richting even kwijt. Voor mijn gevoel ga ik aan de verkeerde kant de stad uit.
Gisteravond nog even nagevraagd. Neen de weg die ik naar Tabuk wil nemen is een slechte zandweg. Shit. De andere weg is zo'n 40 kilometer langer. Ik ga de aangegeven richting de stad uit. Na de brug rechts. Bij de brug vraag ik nogmaals, links, sir. Dat is de richting van de 'zandweg'. Vraag het nog zeker vijf maal, als ze me allen dezelfde richting opsturen, dan vertrouw ik het pas. Per uitzondering staat deze keer Tabuk later ook nog eens goed op de borden aangegeven. Toegegeven, de weg wordt meer gebruikt voor het drogen van mais en rijst, dan voor het verkeer. Dat is voor de fietser echter alleen maar een pré. Toegegeven er zitten twee zeer vervelende brede heuvelruggen in het parcours. Eigenlijk is de gehele weg op en neer. Ik doe bijna vier uur over de 54 kilometer. De weg over Enrile, een aanrader.
In Tabuk neem ik het zeker niet slechte Hotel & Restaurant Davidson. Are you alone sir, is de begroeting. This is Sisal, she is alone to. No Thanks. Hier moet je duidelijk zijn.

Koelte

Ik ben niet de enige die naar de koelte verlangt. Op zondag ben ik al voor tienen in het hotel. Het restaurant afgeladen vol, met de gegoede burgerij. Door elkaar aan het ontbijt of de lunch. Ik kies voor ontbijt met zo'n tien koppen thee.
Alleen al voor de koelte zou ik hier een extra nacht kunnen blijven. Nu om 13 uur, mijn eerste pilsje voor de lunch. Door de verfrissende verkoeling heb ik weer een gezonde trek gekregen.
Ik heb heb nooit zo gezien, maar hier op de Filppijnen is koelte handel. Restaurant koel, restaurant vol.

De kerken

Zoals eerder gezed barst het hier van de kerken. Voor zover ik kan zien worden ze ook (zeer) druk bezocht. Zondagmiddag de kerk vol, het plein ervoor druk. Een kwartier later begint de dienst er komt nog meer volk. Een ieder blijft de kerk in en uit lopen. Kinderen spelen met elkaar in de gangpaden. Geen strakke begintijden. Als God ooit kerken bedoeld heeft, dan zo. Letterlijk wordt er tegen de kerk gepist. Een klein manneke komt pijnlijk kijkend de kerk uitrennen. Naast de voordeur, voor de kijkers rechts, gulp open en daar gaat ie, vrolijk lachend rent hij weer de kerk terug in. Niemand die hem vermanend toespreekt, moet je in Nederland eens proberen.
De kerkdienst, via luidsprekers ook te volgen op het plein voor de kerk, wordt deels in het Engels gegeven. De lauwd, de priester heeft een klein spraakgebrek hij bedoeld The Lord, gives and takes.

Om vijf na zevenen stopt de bus bij het hotel. Een uur later, verschillende rondjes door de stad rijdend, steeds weer passagiers oppikkend, verschillende malen weer bij het hotel langs, vertrekken we dan eindelijk richting Bontoc.

De weg is slecht, zeg maar beroerd slecht. Dikke keien, modder, diep uitgereden sporen. Geen enkel stukje asfalt of beton. Des te hoger we komen des te blijer ben ik, dat ik niet op de fiets zit.

Alhoewel, de weg geeft ons prachtige uitzichten. Diep in het dal waar een wilde rivier stroomt. Halverwege het dal waar de rijstterrassen tegen de bergen kleven. Boven de toppen van de berg, het fantastisch groene oerwoud. Links en rechts klaterende watervallen.

De weg is niet meer dan twee sporen, gekleeft tegen de berg. En af en toe heeft het kleefsel losgelaten. De weg glijdt weg. Waarschuwing, een paar stokken. Als ik soms, in een bocht terug kijk, en de aardverschuiving onder de weg zie, ben ik weer blij dat ik er voorbij ben.
In de bus heb ik de koningsplaats, voorin, naast de chauffeur, mijn god vandaag. Zie alles, soms wil niet eens alles zien. De chauffeur rijdt snel waar dat kan, hij kent elke bobbel in de weg. Elke kip, hond, speenvarken wordt gespaard; hij remt en of toetert tot ze van de weg zijn. In God We Trust.
Tegenliggers worden zeer vriendelijk behandeld, geen gesteggel wie er nu even terug moet. Snel rondkijkend gaat de chaffeur terug die het snelst bij een uitwijkplaats is.
Één keer moeten we de bus uit, een rotte brug wordt gerepareerd. Eerst de passagiers, daarna gaat de bus over de brug.

Één van mijn mooiste busritten, misschien wel DE mooiste, waarschijnlik ook de gevaarlijkste. Na zeven uur rijden arriveren we in Bontoc. Zo'n 100 kilometer hebben we dan afgelegd.
En wiens gemiddelde is nu 'beter' van de bus of de mijne op de fiets. Deze hele rit heeft me 200 pesos ( 3 euro) gekost. Fiets op het dak. Een geit aan het frame gebonden.

Tabuk

Hoofstad van de provincie Kalinga. Een stad van echt niets. Ik dacht er wel een pinautomaat te vinden. Is er, voor Mastercard, maar off-line. In de bank, zo'n dertig wachtenden voor u. Vraag ik een bewaker, deze zijn bij elke bank, met groot geweer met meerderen aanwezig, of ik met de creditcard geld kan halen. Vraag maar aan de manager, deze bekijkt de kaart van alle kanten....NO..gaat niet. Dollars wisselen gaat wel. 'k Heb deze keer niet zoveel dollars bij me, omdat er de laatste jaren steeds meer goedwerkende pinautomaten in de wereld komen, nog niet in de Filppijnen dus. Wissel de helft, ik hoop dat ik genoeg baar geld heb.
Buiten gekomen, de dertig wachtenden zitten er nog, over corruptie gesproken, doet de pinautomaat het weer, maar (weer) niet met mijn kaart.

Hotel Davidson, toch een groot minpunt, ze hebben geen bier. Ze hebben echter wel Internet in huis.
Het hotel staat zo'n 6 kilometer van het echte centrum. Ga er met een bromfietstaxi heen, hij wil 50 pesos, nou ja oké. Terug willen ze 100, neen, dan ben ik ook weer stront eigenwijs, doe ik niet. Neem een Jeepney, kost 5 pesos. (100 pesos is 1,50 Euro.)

Toevallig zie ik 's middags de man van het hotel ergens anders weer. Hoe staat het met mijn vervoer? Hij dacht voor 5000 pesos wel een privé busje te kunnen regelen. Komt daar nu van terug. De weg is slecht, onverhard, neem maar een lijnbusje, er gaan er elke dag twee. Oké, waar kan ik die vinden. Een jonge man bemoeit zich er mee. Kom maar mee zegt ie, gaan we naar het busstation, reserveren. Weer de zes kilometer naar de stad, eerst naar een vriend, samen naar het busstation, de vriend spreekt de chaffeur aan. Morgen om 7 uur wordt ik bij het hotel opgehaald. Afwachten maar.

De jongeman studeert management aan de universiteit hier. Wil het land daarna zo snel mogelijk verlaten, zoals vele medestudenten. Maakt niet uit waarheen. Is het moeilijk het land te verlaten? Als je een droom hebt, kun die vast en zeker verwezenlijken, als je maar wilt. Valt een medestudente hem bij.

Een bromfietstaxi verdient 250 tot 300 pesos per dag. Als de bromfiets gehuurd wordt, moet er 200 pesos per dag aan de verhuurder betaald worden. Hoe kunnen die mensen (over)leven? Een nieuwe bromfiets kost ongeveer 60.000 met een aanbetaling van 3000. Hoe kunnen ze dit ooit af betalen? En er zijn er niet weinig. In Tuguegarao zijn 14.000 taxi licenties uitgegeven. Vele rijden ook nog zonder licentie. Gaat lange tijd goed, maar als het fout gaat, gaat het ook goed fout zegt de student heel ernstig.

Ga je mee ontbijten? Nee. Eet je geen hond? De chaffeur van de eerste bus naar Sagada vraagt of ik mee ga eten, ik waag het er toch maar niet op.
Al om 6 uur loop ik in Bontoc rond op zoek voor een bus naar Sagada. Kan elk moment komen, misschien om 7 uur, wordt mij verteld. Als ik de bus vind wordt het dus 8:30 uur, de bussen beginnen in Sagada en gaan dan weer terug. De laatste bus vertrekt al weer om 12:00 uur. Weer wat geleerd. Veel tijd heb ik dus niet daar.

Samen met een Engelsman, een Canadees met Filippino vrouw huren we een gids om twee grotten te bezoeken. De eerste blanken die ik sinds Manila weer zie. Ik weet nu ook gelijk weer, waarom ik ze niet gemist heb. De Canadees praat als een waterval.
Voor mij is een bezoek aan één grot genoeg, ik wil alleen de begrafenis grot zien. Ik ga toch ook maar mee de eerste, hoewel ik niet zo'n held ben ik zulke dingen. Als we een half uur de grot naar beneden geglibbert zijn, moeten de schoenen uit, verder over gladde rots en straks tot het middel door het water vertelt de gids. Hier haak ik af. Heb al mijn belangrijke spullen, zoals paspoort, bij me en sta met de fietsbenen toch al niet zo stabiel. Ik weet niet welke ervaring groter is, verder de grot in, of alleen in het donker achterblijven. De Engelsman geeft me zijn zaklantaarn. Gebruik deze nog even niet. Probeer even in het pikkedonker met alleen de vleermuizen en het klaterende water te wennen. En dan is het ineens niet pikdonker meer. Als mijn ogen aan het donker gewend zijn, zie ik ver boven in de grot licht door gaten komen. Uren later, althans zo voelt het, komt de rest van de groep terug.

De volgende grot, is waar sommige bergbewoners hun doden bovenaards lieten wegrotten. Het mag nu niet meer wegens de stank. Het bezoek, een teleurstelling, je mag de grot alleen vanaf de weg bekijken.
Sagada het dorp is een heerlijk fris, qua lucht om te ademen, bergdorp. Bijna geen verkeer, rust. Maar verder ook echt niets.

Unilever

Unilever. Is Unilever nog Nederlands? Zo ja, dan hebben we er naast het Heineken bier en de Fillips lampen, nog een wereld produkt bij. Niet dat er zoveel liters van verbruikt worden, maar toch. Wat dacht u van maggie van Knorr.

De Canadees heeft voorgesteld een Jeepney te huren en samen naar Banaue te gaan. Onderweg kunnen we dan stoppen waar we willen. Goed plan. Hij zal het regelen. Gisteravond bij eten zie ik hem niet. Nu bij het ontbijt ook nog steeds niet. Om acht uur vetrekt de reguliere Jeepney uit het dorp, komt voor het hotel langs. Als ik de Canadees niet meer zie, neem ik die.

Nou ja, hij heeft een Jeepney geregeld, verteld waar hij wilde stoppen, maar nog geen prijs afgesproken. Dan begint een spel wat de gehele dag zal duren, onderhandelen, terwijl er telkens apen uit de mouw komen. Over de prijs wordt ik het na veel gesteggel eens. We gaan.
Het is weer een zeer prachtige route de bergen in. We stoppen regelmatig op mooie punten om foto's te maken. De rijstterrassen zijn wonderschoon tegen elk mogelijk stukje berg geplakt. Het is zeer mooie, zeer hobbelige tocht. Weer blij dat ik niet op de fiets zit.

Of toch niet? In Banaue verteld de chauffeur dat we bij de watervallen een gids nodig hebben, en dus weer betalen moeten. Nee zeggen we, dat was niet de deal. Oké we gaan weer verder. Maar de chauffeur verteld niet alles in een keer. Onderweg naar de watervallen stoppen we nog een keer. Dan verteld hij dat het straks nog anderhalf uur heen en weer wandelen naar de watervallen is. Dit terwijl ik vanmorgen nadrukkelijk met hem afgesproken heb dat hij een half uur op ons zou wachten, willen we langer bij de watervallen blijven, dat moeten we een andere prijs overeenkomen.

Maak nooit ruzie met een Filippino chauffeur. De Canadees doet het wel. Als we allle tijden bijelkaar optellen, die we NU kennen zijn we pas om zessen terug in Banaue. Terwijl we drie uur afgesproken hadden. Om zes is het donker, voor mij een ongeschreven regel om dan, in vreemde landen, binnen, in een hotel te zijn.
Ik stoot de Canadees aan, maar deze blijft druk debatteren. De chauffeur blijft herhalen, dat hij het gisteren met de Canadees alles besproken heeft, maar dat deze niet wilde luisteren, omdat, de Canadees hier zes jaar geleden al eens was, en alles al zou weten. ???

Dan hak ik de knoop door, we gaan terug, zeg ik. De chauffeur wil dezelfde prijs, de Canedees niet. Ik heb mijn les weer geleerd, ik had beter bij de Canadees moeten navragen. We likken onze wonden en betalen de prijs. Nog steeds niet duur volgens onze normen, maar het voelt niet goed. De Canadees spreekt de chauffeur nog belerend toe, dat hij, wil hij later, nog meer verdienen, hij niet zo met toeristen moet omgaan. De Fillipino blijft stoïcijns, hij heeft liever vandaag de kip, dan morgen de gouden eieren. En, eigenlijk kan ik hem nog geen ongelijk geven ook.

Toch is dit funest voor lokale verdiensten, die de mensen hier aan de toeristen kunnen binnenhalen. Na veel klachten, zal het ook hier weer strak georganiseerd worden, met steekpenningen voor grotere maatschappijen. En de lokale bevolking in normale, dat wil zeggen Fillipijnse, loondienst.

Terug in Banaue laat ik me naar het grootste (en diuurste) hotel brengen. Wil hier nog een paar dagen blijven. En wil dat in een comfortabele omgeving doen. Het is hier heerlijk koel. Een fantastisch uitzicht op het dorp, de bergen en de rijstterrassen. Duur, het is maar betrekkelijk. Ik ben nu in Het Banaue Hotel . Ook heb ik dit hotel genomen, omdat ik hier met de creditcard kan betalen. Het baar geld begint te slinken.

Toch, ik baal van mezelf, dat hele gebeuren met die chauffeur heeft me slechte zin gegeven. Ik snauw bijna de dame bij het Internet toe, "It sucks", als er geen verbinding mogelijk is. In nog geen enkel Internetcafe meegemaakt. En hier in een (relatief) duur hotel, met service hoog in het vaandel, heb je weer middeleeuwse toestanden.

Sandalen

DE schoen van Azië. Ik haat ze, heb al na 10 minuten een blaar naast mijn grote teen.
Hier doen ze er alles mee. De gids in de grot; wij glibberen met onze Nike schoenen over de gladde keien. Hij danst op (goedkope) sandalen met zijn lamp rond ons heen. Loopt moeiteloos tegen gladde rots, met stromend water. Wij komen allen bemodderd de grot uit, hij, alleen een beetje nat.
De jongens, die de bagage op de bus binden. Ook op sandalen, wie niet. Jongeleren op de rand van de bus, met mijn fiets. Dragen grote zakken met rijst het dak op. Springen op de rijdende bus. Hangen achterop, op zoek naar klanten.
In de bouw, geen schoenen met verstevigde neus. Neen ook sandalen, lopen ze over scheve daken, gooien elkaar bouwmateriaal toe. Zitten op hun hurken op de steiger, een paar bamboe stokken. En doen vlijtig hun werk.

Als je dat zo ziet, weet je meteen waarom, arbeid in Europa zo duur is.

De planning voor vandaag. Niets. Totaal niets.

Er heerst hier een weldadige rust. De rivier ruist in het dal, de vogels fluiten. De havik, of zoiets, zweeft in het dal. Verder totaal niets te horen. De eerste paar uur breng ik op het balkon, in de zon door. Ja zelfs in de zon zitten is weer mogelijk.
Laaghangende wolken vertroebelen de foto's ietwat, maar voor mijn ogen blijft het uitzicht zinne strelend.

Het achtste wereldwonder worden ze wel genoemd, de rijstterrassen van Banaue. Tweeduizend jaar geleden aangelegd door de Ifugao. Destijds nog koppensnellers, maar ook goede bouwers. De terrassen zijn namenlijk gebouwd met modder, dit in tegenstelling tot de andere beton terrassen in de omgeving. Voeg daaraan toe een ingenieus bewaterings systeem, en je kunt al twee eeuwen lang rijst in de bergen verbouwen.

Niets doen is ook niet alles. Ik loop naar een klein dorpje, tam-an vlak bij het hotel. Vandaar loopt er een pad, langs een bewaterings kanaal, naar Poitan een volgend dorpje. Ik denk alleen de weg wel te kunnen vinden. Als ik tweemaal door bewoners van hun erf gestuurd wordt, accepteer ik toch maar het aanbod van een schoolmeisje om mijn gids te zijn. Vierhonderd wil ze, op tweehonderd komen we uit.
Een prachtige paadje tussen de rijstterrassen door. Beetje glibberig af en toe. Het meisje huppelt weer op haar sandalen vooruit, maar wacht netjes op me. Dat moet ze ook wel, want betalen op de Filippijnen doe je ALTIJD achteraf. Toch gaat ook het meisje op een glad stuk bijna op haar kont. Ik moet lachen, niet omdat ik het meisje graag zie vallen, maar te zien dat die goden op sandalen ook stervelijk zijn, doet me goed.
Aan de andere kant het dal weer uit. Het zweet gutst van mijn lijf. Het meisje fris, monter en vrolijk. De dorpelingen lachen om die zwetende otter, die met moeite het meisje kan bijhouden. Hey Joe.
Weer in het Banaue aangekomen geef ik het meisje vijfhonderd. Het extra geld zal hier wel goed terechtkomen denk ik.

De planning voor vandaag. Weer Niets.

De waterval ruist nog. De vogels fluiten. Het prachtige uitzicht, weg. Het dal en de bergen zijn verdwenen in een dichte natte mist.

Tijdens de helle rit van eergisteren heeft de Rohloff naaf olie gelekt. Volgens de specs kan de naaf nog goed functioneren met rest- kleefolie die op de raderen is achtergebleven. Zo te horen functioneert de versnelling nog prima. Die zal het de resterende paar honderd kilometer nog wel volhouden. Nog wat olie op de ketting, en klaar zijn we weer.

Overwegingen van gisteren

Een luxe probleem. Ik heb besloten niet meer ten zuiden van Manila te gaan fietsen. Alleen al de metropool Manila te passeren zou me bijna twee dagen in zeer druk verkeer kosten. Tel daarbij nog een dag terug en ik fiets drie dagen file. Nee dank u.

Had nog even het plan om morgen Batad te bezoeken, daar vragen ze hier in het hotel 75 Euro voor. Dan was onze deal vanuit Bontoc nog lang niet zo slecht.
Ook neen dank u.

Dan heb ik dagen 'te veel'. Vier dagen fietsen naar Manila, en ik heb er nog 6 of 7. Of zal ik hier nog een dag blijven en nu echt niets doen. Mijn rug doet pijn, mijn knie is stijf. De zeer ruwe rit van gisteren heeft me toch meer geraakt dan ik dacht.

Ik blijf, nog een luie dag.

Marcos

Allemaal waren ze op bezoek bij Marcos, Oost West, Links en Rechts.
Nixon, Mao, Reagen, Breschnev, Gorbastsjov, Gadhaffi, Sadam Hussein, Juan Carlos, Fidel Castro, Lord Mountbatten, Paus Paulus II.
De fotogallerij van Fort Ilocondia, hangt vol van de foto's van de ontmoetingen. Allen wilden ze invloed in het land, de Filippijnen, op de grens tussen Oost en West. Geen kosten, geen toezeggingen te hoog. Maar een paar mensen hebben geprofiteerd van deze 'machtspostitie', in ieder geval de bevolking niet. Maar dat maakte voor Oost, West, Links of Rechts ook niet uit. Voet aan de grond op dit stukje ozo strategisch gelegen stukje deel van de wereld was het belangrijkste.

Boven de bergen hangen donkere wolken, in de dalen mist, het zicht is redelijk, ik vetrek, wacht niet op de regen.
Het eerste half uur gaat lekker omhoog, maar het is nog koel, dus geen probleem. Daarna gaat het een uur naar beneden, koud, in mist en regen heb ik het voor het eerst in drie weken koud. Je kunt je natuurlijk als een steen naar onderen laten vallen, maar dan mis je de prachtige natuur, het oerwoud, ik laat me met een gangetje van zo'n 15 - 20 heerlijk om me heen kijkend, naar beneden toeren.
Na Lagawe volgt er weer een fikse klim, schijnt me niet veel te doen. Onder een beschermend wolkendek fiets ik rustig omhoog. Weer omlaag. De mist trekt op, de wolken blijven. Prachtige uitzichten worden afgewisseld met vriendelijke dorpjes. Vandaag dus hoofdzakelijk downhill. Toch blijft mijn gemiddelde op 16 steken.

Onderweg zie ik het eerte ongeluk. Een vrachtauto met mais is uit de bocht gevlogen en gekanteld. De mais wordt nog opgeruimd. Hier ga ik ook in de fout, over de maiskorrels fietsend gaat ook mijn fiets bijna onderuit, kan me nog net met een been aan de grond staande houden. Het mais rolt als gladde kiezel onder je banden.

Onderweg realiseer ik mij, dat dit DE weg naar Banaue is. De weg vanuit het noorden is nog steeds woest en bijna onbegaanbaar. De weg van vandaag breed en goed belegd met beton of asfalt. Het was dom van mij om over de weg vanuit het noorden een prive auto te willen huren. Had ik iemand gevonden die mij had willen rijden, dan was het waarschijnlijk nog gevaarlijker geweest, omdat de chauffeur niet ervaren genoeg voor deze weg zou zijn geweest.

Nice exercise sir. An mijn hoela, het is hard werken. Good from your health sir. Beetje scheef maar de boodschap komt over. Where are you going Joe?

Direct na Solano begint een drie uur durende gestadige klim. Prachtige dal met rijstvelden, bananen en palmbomen. Al duizenden gezien maar steeds weer prachtig.
Na de drie uur, bij Santa Fe, begint het echte klimwerk. Zo'n uur met een gangetje van gemiddeld zeven naar boven. Ik heb tijd genoeg om de zeer mooie natuur te aanschouwen. Naar de top, de Daton pass. Ik begin nu toch een klimgeit te worden. Rustig in zijn 1 fiets ik naar boven.

Op de top pauze. De bewaker met geweer wil mee naar Nederland. Om daar te werken, alles beter dan hier.

Ik denk dat me nog een tweede pas te wachten staat, heb ik op de kaart gezien. Maar neen, all the way down, volgens de bewaker. En yes een zeer lange twee uur durende afdaling naar San Jose. Wederom door een fantastisch dal. Links en rechts bergen, in het midden de rivier. Na 110 kilometer heb ik er genoeg van, maar het hotel in San Jose is vol. Ik kan me het met moeilijk voorstellen, maar krijg geen kamer. Tot nu toe was ik bijna overal de enige gast. Dan maar een stukje terug. Wordt mij de VIP room in een neukhol aangeboden Drive-in Diadeem Court Hotel. Eigen garage, alles afgeschermd van de buitenwereld. De goedkoopste en slechtste kamer die ik tot nu toe heb mogen betrekken. Dan morgen maar weer verder. Nog zo'n 150 kilometer te fietsen, en daarvoor heb ik nog 4 dagen, terwijl 2 genoeg is.

Een teken aan de wand? Als ik een tricycle naar the centre (ik bedoel the centre of town) neem, wordt ik afgezet bij de Senior Citizens Centre, ik schiet in de lach, maar stap toch maar uit. Het centrum is vlakbij.

Manila is weer in de buurt, de wegen worden drukker en hier wordt weer gebedeld op straat.

Honderdenvier kilometer, dat was niet de bedoeling. Al om acht uur ben ik al in Cabanatuan. De hotels zijn in het geheel niet van het kaliber, om die NU al te betrekken. Ik besluit tot 75 kilometer te fietsen en dan een hotel te zoeken. 75 is ongeveer halverwege Manila. Dan NOG maar een dag eerder in de grote stad. Gisteren heb ik al via het Internet een extra nacht in het hotel in Manila aangevraagd.

De weg is erg druk, veel bussen en vrachtauto's. (Ik heb de zwarte olie van uitlaatgassen in de oksels van de ellebogen) De dorpen en steden staan weer stampend vol met jeepney's en tricycles. Het is erg goed oppassen in deze zeer drukke centra. Al zoekend naar een hotel moet je ook goed op de straat letten. Vooral binnen de dorpen zit deze vol gaten. De taxi's rijden langzaam, zodra ze een klant zien, direct rechts aan de kant. Ik moet regelmatig in de remmen.

Buiten de steden is de omgeving nog best aardig. Veel tuincentra, vooral de christusdoorn en de orchidee zijn populair. Bij 75 kilometer nog geen hotel, ja meerdere drive-in's; 200 pesos voor drie uur. Is dat het Filippino idee van een vluggertje? Dan nog maar even verder. Het is alsof de duivel er mee speelt, geen hotel meer te zien. Stukje verder misschien. Yes, ben nu in Villa del Carmen een zwemparadijs, met één gast, me. Een rustig resort, weg van de drukte.

Smile, God is watching. De Filippino houdt je wel bij de les, met zijn schreeuwende borden langs de weg. Ik lach. Ik lach in mezelf omdat ik ook deze keer de tour wil afmaken. Welke gek fietst er nu in deze drukte naar Manila? Yes Wim. En morgen, morgen nog drukker.

Had nog even het idee, om hier nog een tweede nacht te blijven, maar alles is dicht. Alleen roomservice, niet echt mijn idee van een beetje gezelligheid,

Als ik gisteren mijn USB stick in de computer wil steken, komt de beheerder en voert, voor de eerste keer, een anti-virus check uit. En yes, viermaal het brono.... virus, dat krijg je er dan van als je hem overal onbeschermd in steekt. Maar hoe bescherm ik dan mijn USB stick?

Good morning sir. Where are you going sir? Manila. On that thing? Wijzend op de fiets. Yes. Take care sir and good luck. De portier van het hotel doet het hek open en kijk me hoofdschuddend na.

Het is gelijk om half zes al zeer druk op de weg. De dorpen en steden rijgen zich steeds dichter aaneen. Ik volg de grote stroom. De zon een beetje linksvoor. Ik heb geen idee waar ik ben, ja richting Manila. Maar hoever. Geen straatnamen. Geen stads aanduidingen.

Zet mezelf op de autopilot. Rechtdoor. Wake up when; meer dan 70 kilometer of een grote rotonde met standbeeld.
Een deel van deze weg heb ik op de heenweg ook gefietst, maar ik herken totaal niets terug. De wegen lijken zelfs breder.
Echt lekker doorfietsen is niet mogelijk. De jeepney's snijden je, wanneer ze een klant zien. In de centra is het weer stapvoets rijden. Begin het al aardig te leren, links, rechts er omheen, soms even over het troittoir. Handen aan de remmen.

Gevaarlijk? Ik heb zelf niet dat gevoel. Altijd nadrukkelijk aanwezig zijn, ook op de fiets, is mijn devies. Laat duidelijk zien wat je van plan bent te gaan doen. Gedraag je een beetje als een geblindeerde truck, maar hou alles vanuit de hoeken van je ogen goed in de gaten. Zo wordt er ook rekening met jou gehouden. En doet een jeepney hetzelfde, dan snel de meerdere erkennen.

Tot mijn eigen verrassing kom ik uit bij de rotonde met het standbeeld. Niet de straat in waar ik een paar weken geleden uit kwam, maar rechtdoor, onder een bovengrondse metrobaan. En rechtdoor, rechtdoor nog meer dan een uur. Opeens zijn de auto's weg en fiets ik in een voetgangersgebied, blijf de metrobaan volgen, tot dit niet meer gaat.
Vraag de weg naar Manila Bay. Die straat sir, aan de overzijde naar links. Yes, een klein bordje zegt dat ik over de McArthur brug fiets, ik nader mijn doel.
Na de brug een wirwar van kruizingen. Vraag nog maar een keer. Rechtdoor, you reach a big round table, hij zal wel rotonde bedoelen, en rechtdoor. En weer Yes, ik kom op bekend gebied. Hier pas zie ik dat er een tyfoon over Manila geraast is. Scheefhangende elektriciteitspalen. De parken nog vol met omgewaaide bomen.

Na drieenhalf uur rij ik mijn fiets weer het Bayview Park Hotel binnen. Twee dagen eerder dan gepland.

Zet een pot thee en schrijf dit verhaal.

Regen in Manila. De temperatuur, op dit moment, in Manila is aangenaam. Een lekker windje, gisteravond ook al een verfrissend regenbuitje. Op het dak van het hotel, bij de swimmingpool, voor de regen, na het ontbijt, goed uit te houden.

Met de taxi naar het Makati centrum. Gordels om en deuren op slot. Zes rijbanen breed, soms zeven of acht, who cares, om elke meter voorwaarts wordt (elegant) gevochten. Als de weg weer teruggebracht is naar twee sporen stroomt alles BINNEN het centrum weer netjes door.

Winkelen in Manila, het zou een inkoop paradijs moeten zijn. Meerdere grotere inkoopcentra bezoek ik. Greenbelt 1, 2, 3 en 4. Chique, maar niets voor mijn smaak. Verder naar Landmarks en Glorietta ook 1, 2, 3 en 4. Denken wij dat wij warenhuizen hebben.

Terug, ook met de taxi. De chauffeur wil niet de meter aanzetten. Wat heb je op de heenweg betaald? Vraagt hij. Ik noem de halve prijs van vanmorgen. Is oké. Shit nog weer te hoog ingezet en die hotel taxi's zijn wel erg duur. Als we kort daarna weer in een file komen, zet hij de meter toch weer aan. De beste prijs, altijd voor hem. De meter blijft steken op 120 en ik betaal 200. De les, altijd op de meter taxi rijden in Manila.

In Manila, gelijk weer overduidelijk de seksindustrie aanwezig. Een bevallige zeer, echt zeer slanke en smalle, schat zo'n 30 centimeter brede, Filippijnse, met een engels sprekend heerschap, met een kont van een meer dan een meter breed. Saampjes, gezellig toch.

Om de hoek het australisch café, restaurant & hotel Swagman. Je kunt er goed eten. Zelfs het broodje bij de soep smaakt na weken klef brood heerlijk. Hier komt de vergane mannen glorie van de seksindustrie, de oudjes die het nog eens willen proberen, met geld lukt (bijna) alles.
Maar ook de buitenlander die met een Filippijnse getrouwd is komt met kinderen terug.

Het hotel Bayview is zeer service gericht. Ik heb voor drie nachten gereserveerd. De vierde, duurdere, betaal ik dan wel in het hotel. Neen wat doen ze aan de balie, ze bellen zelf het reserveringsburo, en laten mijn laatste reservering met één dag verlengen. Een uur later heb ik al een bevesting in mijn mailbox.

Bay view blijf aub alleen kijken en op afstand. Denk een leuk terrasje gevonden te hebben aan het water. Zonsondergang? Er komt een misselijk makende stank van het water. Drink mijn pilsje en ben weg.

Met de tyfoon schade valt het hier nog wel mee. Een winterstorm in de dennenbossen in Nederland ziet er erger uit. Paar omgewaaide bomen, bij de wat armere huizen wordt nu nog wat glasschade herstelt. De tuin van de amerikaanse ambassade is wel een ruïne.
Als ik verder de stad in ga zijn alle, huizenhoge reklameborden, kale ijzeren geraamtes.

Niet veel te doen vandaag. Even bij de swimmingpool, tot het te warm wordt. De weersvooruitzichten voor Manila zijn de komende vijf dagen, thunderstorm. Dat valt nu nogwel mee, gisteren in de middag stevige regen, daarna weer droog.

Naar de kapper. Bovenop kan ik zelf wel, maar in de nek en de andere randjes laat ik even bijknippen door een klubje mannnen dat overduidelijk meer interesse in het eigen geslacht heeft. Ik laat me niet overhalen andere additionele behandelingen te nemen. Knippen doen ze goed.

Swagman is mijn vaste stek voor lunch en diner aan het worden. Ik heb genoeg van de Filippijnse keuken. Keuze uit de australische (voornamelijk vlees), chinese en europeese keuken. Eindlijk weer eens een frisse salade, die durf ik hier wel te eten. Het komen en gaan van de dikke oude mannen met hun filippijnse schonen begint te wennen, en is eigenlijk best leuk om zo van een afstandje te aanschouwen.

Fiets in orde gemaakt voor transport in het vliegtuig. Pedalen eraf, en stuur in lengte richting. Op het vliegveld een plastic hoes erom. En klaar. De banden leeg laten lopen doe ik al lang niet meer. Echter soms is er 'oplettend' personeel, die dit ongevraagd voor je doet, omdat het nu eenmaal in de voorschriften staat. Shit, moet ik op Schiphol de banden weer oppompen.

Zoals zovele lokals doen, loop ik ook nog even door het koele warenhuis Robinson's Place. Kan echter ook deze keer niets van mijn gading vinden. Zelfs geen schilderij wat mij bevalt. De laatste jaren neem ik uit elk fietsvakantieland een origineel schilderij mee. Meestal is het inramen (veel) duurder dan het schilderij zelf, toch.

Intramuros

Gistermiddags loop ik nog even naar Intramuros, een van orgine Spaanse vestiging uit 1571 met het fort Santiago. Nog goed bewaard gebleven. Hoewel ooit ook belegerd door ons kaaskoppen, hoofdkwartier van MacArthur in WWII, en toen ook door de Japanners gebombadeerd, maar weer opgebouwd.
Leuk voor een wandeling, maar het is mij te warm. Ik onderhandel met een koetsier en laat me als een pascha door de oude stad rijden. De slimmerik geeft me, denk ik, voor een derde van de prijs ook een derde van de rondrit. Later krijgt hij toch de volle prijs als hij me weer naar het hotel terugbrengt.

Grapje, uit de "Manila Bulletin"

Aan het begin van een lunch buffet op een parochieschool staat een grote schaal appels. Een bord er naast "Take only one. God is watching".
Aan het eind van het buffet, een schaal met koekjes, er naast weer een bord, geschreven door een leerling "Take all you want. God is watching the apples"

Om 7 uur zit ik in een taxi naar het vliegveld. Zondagochtend, veel sporters op de boulevard. Weinig verkeer op de weg.

Inchecken gaat snel. Voor de fiets moet ik 40 in plaats van de afgesproken 80 Euro betalen. Te betalen in pesos of dollars. Even na achten, ben ik door de emigratie. Nog wel 550 pesos luchthavenbelasting betalen.

Laat nog even mijn schoenen poetsen, zijn eerste klant vandaag, en een goede voor hem. De schoenpoetser komt uit een gezin van drie. De kinderen betalen voor elkaar de studie. De middelste is in Tapei en betaald de studie voor de jongste dame. Hij zelf heeft voor de middelste betaald, en de varkens van mijn vader hebben mijn studie betaald. Zeeman, maar we hadden geen geld meer om oefeningen (?) te betalen. Zijn vrouw is nu thuis om voor de twee kleinen te zorgen, maar gaat later weer in de computer business werken.

Planning Vlucht: 13 uur 16 minuten voor 10.423 Kilometer. Vlucht verloopt prima in 13 uur.

Op Schiphol aangekomen, koop ik eerst een treinkaartje. Tot mijn verbazing staat de fiets eral. Haal de hoes eraf, en daar rollen de fietstassen over de bagageband. Alles supersnel.

Nog even een omleiding van de NS via Amsterdam Centraal, en ik ben weer thuis.