Reis verslag van een solo fietstocht in Zuid Frankrijk.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van mijn PDA , MSdos FTP en GPRS tijdens de reis bij te houden.

Van Atlantische Oceaan naar Middellandse Zee. Van Bordeaux langs het Canal Latéral en Le canal du Midi naar Sète. Vandaar via Arles naar Marseille.

"De heldere kleuren en het sterkere licht van de Provence inspireren Van Gogh". Na een bezoekje aan het Kröller-Müller museum, bij het aanschouwen van de werken van Van Gogh, komt weer de drang dit licht nu eens zelf te gaan bekijken. Zie hier de oorsprong van de keuze in deze regio te gaan fietsen.

Een tocht(je) van ongeveer 800 kilometer.

Tien uur vertrek. Twintig voor tien. Omroepbericht. Wegens een technisch probleem aan het vliegtuig, wordt de instapprocedure afgebroken, wilt u aub weer plaatsnemen, met excuses voor het ongemak.

Volgende bericht. De vlucht is nu officieel uitgesteld tot 10:50 uur. Nogmaals excuses voor het ongemak.

Omroepbericht 10:40 uur, helaas kan het vliegtuig niet gerepareerd worden, de vlucht wordt geannuleerd, excuses voor het ongemak, onze boekingsafdeling is reeds bezig u over te boeken, u ontvangt zo spoedig mogelijk de nieuwe boardingpasses en een compensatie.

Ik HEB mijn fietsbroek al aan, ik HAD nog willen fietsen vandaag, of het lukt?

Royal en business class gaan voor bij het overboeken. Ik, ik heb een frequent flyer lidmaatschap, ivory weliswaar, maar krijg toch al direct een stoel op de 14:55 uur vlucht, aankomst in Bordeaux 16:45 uur, veel fietsen zit er vandaag dus niet meer in denk ik.
En dan heb IK nog geluk, anderen worden naar hun plaats terugverwezen en moeten wachten op de omroepberichten.

De KLM / Air France maakt er vandaag een rommeltje van, ook deze vlucht, voorlopig, een vertraging van een half uur. Niet alleen ik ben 'slachtoffer' meerdere annuleringen en vertragingen worden omgeroepen.

Om vijf uur, vijf uur later dan gepland, landen we onder een dichte wolkenhemel, op de grond een lichte miezer. Geen zonnig Frankrijk. Om zes uur zit ik in een vliegveldhotel. De eerste twee hotels zijn voor het (pinkster)weekend gesloten. Nu niet verder te fietsen met de donkere avond in zicht is nog niet zo slecht idee , wie weet hoeveel hotel er nog meer gesloten zijn.

Onder een licht bewolkte hemel vertrek ik. Mijn GPS 'zegt' dat het 12 graden is. Ben blij dat ik mijn warme jasje meegenomen heb. Toch het is heerlijk fietsweer als je een beetje doortrapt, bijna geen wind.
De GPS is fantastisch, met de GPS Topo 2 Pyrénées - Sud Ouest eronder. Zegt precies waar ik moet afslaan, gaat binnendoor, zoomt in bij de kruisingen en uit op het rechte stuk. Of toch niet? Halverwege de kust moet ik 'van dat ding' een U bocht maken, weer terug dus. Fiets nu voor de eerste keer met de Colorado 300, zal wel iets niet goed ingesteld hebben, maar wat?

Ik heb de gehele fietstocht met behulp van Google Maps in verschillende tracks in de GPS geladen. Zo te zien neemt het de besturing over, het berekent ineens de kortste route naar het eindpunt van de eerste track. Daar wil ik wel naar toe, maar eerst naar de Atlantische oceaan.

Ik zet 'volgen route' uit en geniet van de details die de GPS mij laat zien. Kies heel gemakkelijk een binnendoortje en fiets intuïtief kaartkijkend door de dorpjes. In Arcachon over een plankier op het strand verder de boulevard over. Dan door de duinen, daar wordt deze 'vlakke' route toch wel aardig heuvelachtig, de zon is inmiddels flink doorgebroken en met een fiks windje in de rug fiets ik over een mooi fietspad bij een temperatuurtje van zo'n twintig graden door de duinen langs de oceaan.

Rond twaalven kom ik bij Biscarrosse-plage, bijna 100 op de teller, genoeg voor vandaag. Bicarrosse is een soort Zandvoort, maar dan bijna geen hotels hotel La Plage op de top van de duin is (nog) dicht, als ik er na een tijdje er weer uitfiets zie ik een verwijzing naar drie hotels, het eerste, wat vol is, belt vriendelijk naar de tweede waar ze nog een kamer voor me hebben.
De zon schijnt nu vrolijk van de hemel op mij neer en het donkere Franse biertje aan de swimming-pool is sterk maar smaakt goed. Één nadeel, teveel Heineken en Amstel wordt aangeboden.

De zwavellucht van de gespoten wijnakkers van de verschillende chateau's prikkelt mijn neus. Prachtige vergezichten op de wijnranken en in het midden daarvan het chateau van een bekende of onbekende wijn. Dan de rivier de Garronne, half hoog langs de oever, links naar boven heuvels, rechts naar onder het rivierdal met de wijnranken.

Beter dan de ochtend, weliswaar door het natuurpark Parc Naturel Regional des Landes de Gascogne, maar redelijk saai met al die dennenbomen, soms een paar schijnbaar eindeloze akkers, dan weer een uitgestorven dorpje. Of is het alleen maar de zondag?

Als god in Frankrijk (Frankrijk met een hoofdletter, god niet) laat Wim zich weer verzorgen. De fiets wordt uit mijn handen genomen en door de man van de receptie naar de garage gebracht. Waarom kom ik toch altijd bij zulke dure hotels uit. Het is 2 uur, 27 graden en 106 kilometer op de teller. Ik heb geen zin meer. In Cadillac vind ik Château de la Tour, die wel een kamer voor mij hebben.
Zo rond twaalven is mijn zoektocht naar een overnachtingplaats begonnen. In de totaal uitgestorven, zeker mooie dorpjes, heb ik even geen zin om te stoppen. Dan bij de rivier in Langoiran is hotel St Martin (nog) gesloten, de brasserie zit stampend vol, verder dan maar. Volgende dorp. Een auberge is geen herberg maar een restaurant, alleen deze, of alle auberges?

Met mijn GPS heb ik weer vrede gesloten. Na het aanzetten van "zandwegen vermijden" wordt ik niet meer te pas en te onpas het bos ingestuurd. Een mooie harde zandweg is totaal geen probleem, maar voor een topo kaart is elke zandweg een zandweg of het nu een kapot gereden modderpad is of een goede zandweg, de GPS kent dat verschil niet.
Toch als ik de tweede track in mijn GPS laad, blijf ik gewoon de thuis uitgeprikte route volgen en worden er geen tussentijdse tussenberekeningen uitgevoerd. Waarom bij de ene track wel en de andere niet. Misschien leer ik dat morgen.

Het is nog fris als ik even voor achten op de fiets stap. De zon schuilt nog even achter de heuveltjes. Vandaag wil ik zo dicht mogelijk langs de rivier La Garonne naar het begin van het kanaal.

Dat lukt, mooi over kleine weggetjes en zandwegen direct langs de rivier. In de verte zie ik de brug waar ik oversteken wil. Ja, en dan sta ik eronder, hoe erover? Het heeft vannacht geregend, de akker-zand-weg is blubberig, de modder stropt op voor- en achterwiel tussen de spatborden. Fiets bijna niet vooruit te duwen. Gelukkig is het niet zover.

Op de brug aanbeland zie ik de monding van het Canal Latéral à Garonne. Tot mijn verrassing begint hier direct al een fietspad. Mooi aangelegd op de linker en soms op de rechter oever. Een gegraven kanaal is een onnatuurlijk iets. Deze echter ligt er al zolang dat het een stukje natuur op zichzelf geworden is. Vele delen van de oevers zijn dermate overwoekert, dat van een rechte kanaalkant geen sprake meer is.

Langs dit kanaal hoef je je niet echt te vervelen. De vele sluizen, bruggen, prachtige bomenrijen, de bootjes op het water. De sluiswachthuisjes, ze staan er nog allemaal, buiten gebruik. Ook hier heeft de automatisering toegeslagen. Een tijdje voor de sluis hangt een koord boven het water om een signaal te geven, dat je de sluizen wil passeren. Met een beetje geluk, als het water in de sluis het niveau heeft van jouw kant, kun je zonder stoppen direct de sluis invaren. Als het niet te druk is natuurlijk. Ik vermoed dat hier over een paar weken veel meer te doen is.

Links uitzicht op het dal van de rivier, soms vlak langs La Garonne, op een hoog smal deel, waar ik me afvraag hoe ze dit zo gemaakt hebben, dit is duidelijk niet gegraven, maar gebouwd. Aan de rechterkant de heuvels, met daarop de verschillende kastelen, netjes met naam en afstand op bordjes langs het fietspad aangegeven.

Als ik op de teller de 80 nader begin ik te zoeken naar een hotel. Langs het kanaal zelf is nog niet veel. In het dorpje Damazan, is het ene hotel, verwaarloosd, gesloten. Dan maar een stukje verder van het kanaal weg, naar Aiguillon, waar Garonne en Lot samenvloeien. Ook hier is het hotel gesloten, maar ik gedraag me als 'domme' buitenlander rammel aan de gesloten deur, wordt binnengelaten en krijg een kamer. Geen restaurant hier vandaag en direct afrekenen zegt de toch wel vriendelijke mevrouw. Ik krijg de code van de buitendeur.

Ik had toch wat meer overnachtingsmogelijkheden verwacht hier. Campings zijn er genoeg. Voor al die Nederlanders? Ook weinig B&B 's en als ze er zijn ver buiten de dorpen (lees restaurants) gelegen.

Het terras van het restaurant wordt (bijna) onder mijn kont afgebroken. T'is half drie, Frankrijk gaat sluiten.

De (vroege) ochtend vind ik nog steeds de mooiste tijd om te fietsen, rond de evenaar ook tegelijkertijd de koelste, in onze streken echter, in deze tijd van het jaar, na een fikse nachtelijke donderbui, erg koud.
Om zevenen verlaat ik, dit keer zonder ontbijt, via de (achter) nooddeur, het hotel. De fiets mocht dit keer van de eigenaar op de gang logeren.

Langs het dampende kanaal is het in de opkomende zon weer mooi fietsen . Konijntjes dartelen voor mij uit, dikke ratten of dunne bevers, ik kan het verschil niet zien, zwemmen in het kanaal.
In Sérignac verlaat ik even het kanaal, koop een stokbrood en wat geitenkaas, deze wordt bij het stijgen van de zon steeds aangenamer. En een ontbijtje zo in de zon langs het kanaal smaakt voortreffelijk. Een fietsende rentenier probeert met zijn Clouseau Engels een praatje te maken, maar samen met mijn steenkolen Frans komt daar niet veel van terecht.

In Agen gaat het kanaal hoog over de rivier La Garonne. Op een redelijk smal fiets- voetpad niet teveel om je heen kijken, tussen pad en rivier is niets meer dan de rand, eraf fietsen is niet moeilijk. Dit deel van het kanaal is in de jaren 1830 tot 1857 gegraven / gebouwd. Nog steeds een imposant bouwwerk, het aquaduct. Je moet er toch niet aan denken dat zo'n ding gaat lekken.

Vandaag wat minder, nog steeds genoeg, natuur. Nu vlak langs spoorlijnen. Het fietspad ingeklemd tussen kanaal en snelweg A62. Het fietspad op een smalle dijk tussen rivier en kanaal. Tussen de heuvels, weer met prachtige gezichten op kastelen en wijnakkers.

Ik begin nu langzaam te begrijpen waarom die Nederlanders zovele kilo's aardappelen naar Frankrijk meeslepen. Niet alleen zijn we erg zuunig, maar we willen ook graag eten wanneer WIJ dat willen, en niet op die klok van de Fransen. Wat vind ik dat nog steeds ouderwets, van 1970 herinner ik me nog dat we in Luxemburg ook op die tijden moesten eten, of even de rivier over naar Duitsland, of andersom, de zomertijd was in die tijd nog geen gemeen goed in Europa. Sindsdien, overal in de wereld kunnen eten wanneer IK daar zin in had, behalve in Frankrijk.
Heb ik, na een half uur, rondfietsen eindelijk een hotel gevonden, vol of gesloten, moet ik me haasten met wassen en douchen, anders is hier de keuken weer dicht.
Echter eenmaal aan de dis gezeten gaat het de Fransman goed. Heeft alle tijd, zijn nering is in bijna alle gelederen gesloten. Het restaurant gaat iets later dicht. Ik moet er niet aandenken zo elke dag de lunch te nuttigen, voor- hoofd- en nagerecht overgoten met voldoende wijn schijnt aan de orde van de dag te zijn. En dat gaat vanavond na zevenen weer op de gelijke manier. Mede daarom is de Fransman, denk ik, ook niet een der dunsten ter wereld.

De GPS bevalt prima, niet dat ik deze zo langs het kanaal echt nodig heb. Toch heel snel een overzicht van de omgeving, wanneer komt het volgende dorpje? Ga ik in de juiste richting? Oh daar links komt een meertje, mooi plaatsje voor een pauze?
En Thecla je vastfietsen in een zandweg gaat nog steeds erg goed, je vind ze zelfs sneller.

De site bijwerken doe ik momenteel met FTP via GPRS op de PDA. Een hele mondvol, maar een goede verbinding is het niet. Foto's komen, als ik een Internetcafé gevonden heb, of pas als ik weer thuis ben. Ook het beantwoorden van mail of de reacties zal even moeten wachten. Via PDA, zou het wel kunnen, maar sorry, dat is me op mijn vakantie, te veel gepriegel.
Oh, Thecla, van welke kant af gezien is het de tweede stuifduin, vraag even aan Danilo mijn 06, kun je SMSen. Thanks.
Enne is er in les Saintes-Maries-de-la-Mer voldoende overnachting, tot nu toe is er veel gesloten, geheel of voor een rustdag.

Vandaag een tamelijk recht stuk kanaal. Een beetje saai. Links kleine heuvels, rechts uitgestrekte akkers. We beginnen de dag met een mooi lang aquaduct, dit maal over de rivier de Tarn. Ik blijf die dingen vreemd mooi vinden, wie wil dat nu, water over water? T'ja alleen het wezen mens kan zoiets bedenken.

Na Montech, na het houten bruggetje, volgt er een, ongeveer 20 kilometer lang, onverhard fietspad. Geen probleem, nog steeds hard genoeg om prima te kunnen fietsen. Al zal het, zo aan de sporen te zien, na een regenbui wel iets zwaarder zijn.

Toulouse is a big city, a very big city. Het fietspad voert tot de aansluiting van het Canal du Midi en het canal Lateral a La Garonne. Einde van het canal Garonne, over een, langs het gehele kanaal, een goed te volgen, prima, fietspad. Canal Midi laat ik nog even links liggen en fiets het hartje centrum in. Op Place Capitole drink ik nu een Affligem, ik heb eigenlijk niets tegen de Fransen, maar waarom ze Heineken preferen boven hun eigen bieren, begrijp ik totaal niet. Dan maar een Belgisch.

Wilde eigenlijk hier een nachtje extra blijven, maar veel te veel steen en veel te veel verkeer voor mij.

Alle superlatieven, die over "het Canal" zijn geuit, zijn ten gunste van het Canal du Midi. Canal Lateral a Garonne is pas vele jaren later gegraven. Toen in 1681 het Midi kanaal gereed was, een verbinding tussen de Middelllandse Zee en Toulouse. Werd vracht, bedoeld voor Bordeaux nog steeds overgeladen in andere schepen die goed op de rivier La Garonne konden varen. Daar deze rivier niet het hele jaar goed bevaarbaar was, heeft men in 1830 (gereed 1857) besloten ook hier een kanaal langs te graven.

Morgen het begin van een fietstocht langs HET kunstwerk van de 17de eeuw. Canal du Midi. Er zijn zelfs stemmen opgegaan om het tot het zoveelste wereldwonder te benoemen.

Bij Labistide d'Anjou rij ik me driemaal, ja je leest het goed, een ezel doet het maar eenmaal, vast in de modder. Het heeft vannacht weer stevig en langdurig geregent. In de droge zomertijd geen problemen hier te fietsen. Nu eigenlijk ook niet, ware het niet dat de modder blijft plakken tussen wielen en spatbord. Het wiel draait evenvoudig weg niet meer. Even van het kanaal weg, en met behulp van GPS ook weer snel terug. Verder langs het kanaal over een harde(re) zandweg.

Op het Canal du Midi zijn de sluiswachters nog in persoon aanwezig. Rustig op een stoel voor hun huisje in het zonnetje. Ook hier, als ze in actie moeten komen, doen ze dan dan wel met een afstandsbediening. Alleen de fooi, voor (hulp bij) het schutten, daar moeten ze nog voor in de benen komen. Zo na negenen komt de pleziervaart opgang, want dan pas staat de sluiswachter paraat.

Vandaag passeer ik het hoogste punt van het kanaal, Naurouze, op 190 meter. Vanaf nu aan gaat het bij de sluizen weer lekker naar beneden. Hoe op dit deel water te krijgen EN te houden was één van de grootste problemen die de architect Pierre-Paul Riquet moest overwinnen.
Ik raak steeds meer in de ban van dit magistrale kunstwerk van de 17de eeuw en de maker ervan. Zijn oplossing was simpel maar toch geniaal, hij bouwde op zo'n 40 kilometer noordwaarts, op de helling van Montagne Noir een groot reservoir, waarin het water van diverse stroompjes opgevangen wordt. Lac de Saint-Ferréol, 64 miljoen kubiek meter water. Vandaar wordt dit water gedoseert naar het kanaal gevoerd.

Probleem opgelost. Al sinds de Romeinse keizer Augstus droomden diverse koning- keizerrijken van een Canal des deux Mers. Steeds werd het onuitvoerbaar geacht. Na 15 jaar onderzoek bood Pierre-Paul Riquet in 1662 zijn plan aan Colbert, minister onder Louis XIV, aan en kreeg in 1666 toestenming het kanaal te bouwen.

Als ik om één uur bij de auberge de l'Arbousier aankom is de lunch al in volle gang. Ik begin aan het Franse leven te wennen, behalve 's middags de wijn, dan neem ik een paar pilsjes, doe ik me (elke dag) tegoed aan een volledig lunch- en dinermenu. Ik schuif dan ook maar nat en bezweet direct aan tafel, straks gaat de keuken weer dicht.

Vandaag geen fietspaden, de gehele trip is goede harde zandweg / pad. Vaak niet meer dan 20, 30 centimeter breed. Zeer goed te fietsen, en ja, behalve als het veel geregend heeft, dan zal het wat moelijker worden.
Het is mooi fietsen, een leraar van een klas van wel zo'n veertig fietsende kinderen ligt op zijn buik richting kanaal, komt overeind, voila, lek gevonden. Laissez monsieur passez, op zo'n smal paadje gaat dat een beetje moeilijk.

In de verte zie ik een man wild heen en weer rennen. Wat is die aan het doen? De malle idioot heeft zijn boot met de touwen hoog dwars over het fietspad aan de bomen vastgelegd. Hij is nu druk bezig de touwen los te maken en te laten zakken. Een beetje dom grijnzend zeggen we bonjour.

Om de walkanten van het kanaal te versterken zijn er 45.000 bomen, volgens de boeken staan er momenteel 60.000, langs het 240 kilometer lange canal du Midi geplant. Oppassen voor de grote wortels dus.

Eingenlijk had ik hier meer fietspaden verwacht, het eerste deel langs canal Lateral Garonne is helemaal (asfalt)fietspad en goed bewegwijzerd. Hier bijna geen wijzers, alleen bordjes "verboden voor alle verkeer". Soms ga je links, soms ga je rechts, soms weet je het, soms weet je het niet, soms staat er toch iets aangegeven, soms niet, dan maar op goed geluk, ver terugrijden hoef je nooit.

Het gehele kanaal is met de hand; schop en pikhouweel, in 14 jaar gegraven. De werkers waren streng ingedeeld in groepen van veertig personen, tien om te graven, tien te laden, en twintig om het uitgegravene te transporteren. Dit onder leiding van sergeant . Twee groepen vormden onderleiding van een officier een workshop. En 25 workshops werden geleid door een inspecteur-generaal. Op hoogtij dagen werkten er 12.000 mannen en vrouwen aan het kanaal.
Om de arbeiders aan zijn klus te binden betaalde Pierre-Paul Riquet ook zon- en feestdagen, regendagen en ziektedagen (deels) uit. Voor die tijd een ongekende luxe.

Door het fietsgidsje wordt het hotel / restaurant l'Arbousier sterk aanbevolen (Halte de rêve à recommander). Ik deel die mening en blijf nog een dag. In het hoogseizoen wel even reserveren (04 68911124). Verder in het zeer kleine dorpje Homps nog twee chique B&B's, meerdere restaurants en een haven waar je kanaalboten kunt huren, ook nu al wordt er druk gebruik van gemaakt.

Direct na het gereed komen (1681) van het kanaal werd het gebruikt voor vracht- en passagiersvervoer.

De vracht in 20 meter lange boten getrokken door mensen of paarden. Een volgeladen boot, 120 ton, deed een week over de 240 kilometer van Toulouse naar Sète. In het midden van de 19de eeuw waren er dagelijks tot 250 boten op het kanaal.

De passagiers in "postkoetsen" , eerst klein, later tot 30 meter lange boten en uitgerust met lounge en restaurant. Bij de meervoudige sluizen moest er de eerste 100 jaar overgestapt worden naar een andere boot, dit omdat overstappen sneller ging dan het sluizen. De reis duurde in die tijd, met stops voor lunch, diner en overnachting , 4 dagen.
Door competitie van stagecoaches en (later) treinen, werd het nachtvaren toegestaan. Ook werd er met 'snelle' boten, paarden werden elke acht kilometer gewisseld, gevaren. De reis van Sète naar Toulouse duurde nu (1860) nog 'maar' 22 uur. Een gemiddelde van ongeveer 10 km per uur. Iets later in de tijd reden de treinen zo'n 40 km per uur. Gedaan met het kanaalreizen dus.

Met de (harde) wind in de rug, zon in mijn snuit, zo hebben de goden fietsen bedoeld, fiets ik langs het Canal de la Robine. Een beetje onwerkelijke situatie, links een groot meer, vlak rechts het kanaal en daarachter weer een meer. Water voert tussen water. Naar Port-la-Novelle aan het Middellandse Zee strand. In hotel Méditarrannée krijg ik de laatste kamer. De tour feminin de l'Aude heeft haar finish vanmiddag op de boulevard voor de deur van het hotel. En wie wint de ploegentijdrit? Les Pays-Bas!

Mooie zonnige fietsdag. Ik wil vroeg vetrekken en sta om zeven uur gepakt en gezakt.....voor.... de gesloten garagedeur, waar achter mijn fiets staat gestald. Ik wacht geduldig tot om half acht de ontbijtdame komt en me de sleutel geeft.
En Route, in een heerlijke frisse ochtend. De wind is gedraaid, was de gehele week fiks op mijn neus, en waait nu aangenaam achter mij.

Op dit Canal Midi deel erg veel boten(verhuur), in de zomermaanden moet het kanaal barstend vol zijn met al die drijvende villa's.

Vandaag even weg van het Canal du Midi. Rechtsaf langs canal jonction, de verbinding tussen Canal Midi en de rivier l'Aude. Bij de l'Aude aangekomen fiets ik op aanwijzing van een Fransman dwars door de wijnakkers om een brug over die rivier te vinden. Daarna richting Narbonne langs het kanaal de la Robine. Het lijkt erop, dat fietspadbordjes mij door Narbonne zullen leiden. Echter nee, als het rechts maar net ken, gaat het honderd meter verder helemaal njet meer, vlak langs het kanaal. Probeer in ieder geval VOOR of bij Les Halles (de markt) links te gaan rijden, weldra begint er een mooi hard zand-fiets-pad naar de Middellandse Zee.

Het licht is helder. De klaprozen roder dan rood. De brem geler dan geel. En geurt heerlijk.
Om half acht stap ik in Port-la-Nouvelle op de boulevard op fiets. Ik heb mijn GPS de opdracht gegeven "Ga Naar Narbonne". En dat doet dat ding fantische mooi, over (zeer) kleine binnenweggetjes. Al moet ik wel al mijn overredingskracht gebruiken, om hem toch maar de D105 langs het meer te nemen. Eenmaal overtuigd fiets ik weer heerlijk. De harde wind van gisteren heb ik nu recht op mijn neus.
De GPS voert me tot de rand van Narbonne over verkeersluwe wegen, daarna ook weer heerlijk relaxed fietsen tot in het centrum van de stad, waar ik vanzelf weer bij het kanaal kom. Deze keer de noordelijke richting aan de westkant van het kanaal, dit volg ik tot het einde, aan de l'Aude. Bij de laatste sluis, een wegafsluiting met het bord "verboden voor alle voertuigen" gewoon doorfietsen. Deze keer neem ik de brug over de l'Aude via Moussan, een mooie route, weer dwars door de wijngaarden.

Financieel wordt / is deze vakantie een catastrofe. Het leven is goed op het Franse land. En Wim neemt het ervan. En dat is behoorlijk duur. Buiten Europa, buiten de toeristengebieden is het heel goed toeven voor een alles dan redelijke vergoeding, hier ook buiten toeristenplaza naar mijn verhoudingen tres cher. Maar ja, ook ik leef maar eenmaal.

Langzamerhand, na meerdere Franse terrasjes, begin ik de Nederlandse frankofiel een beetje te begrijpen. Hij / zij met de calvinistische inslag voelt zich hier op zijn gemak, in een land waar te pas en te onpas naar de fles gegrepen wordt, waar geen wijn bij het eten drinken 'vreemd' gevonden wordt. Waar het heel normaal is even een cafe binnen te wippen. Mag de 'stugge' Nederlander ook eens een (extra) glaasje drinken, 'omdat het hier nu eenmaal gewoon is'.
Natuurlijk geldt dit niet voor elke frankofiel.

Na de haute cuisine van de afgelopen dagen is het even wennen aan de keuken van Le Relais Blue, niets mis mee hoor, maar de porties van de voorgerechten zijn verschrikkelijk groot. De vriendelijke bediening waarschuwt als ik bij de warme camenbert nog een hoofdgerecht wil. Heb je zoveel honger? Wacht maar even, eet eerst maar de camenbert, dan zien we wel verder. En ze heeft gelijk. Ik zit (bijna) vol.

De laatste kanaal-fiets-dag. Het eindigt even plotseling als het begon. In Agde bij de sluis, probeer ik links en rechts. Links eindig ik langs de rivier Herault op een onduidelijk zeer smal voetpaadje.... Rechts is echt afgesloten, dan maar even binnendoor de stad, weer terug naar le canal. Ik vind en volg hem weer voor een tijdje. Het voetpad wordt smal, erg smal, een paar maal is het pad al het kanaal ingezakt, maar ik kan er nog net langs. Dan weer een hap verdwenen, verderop nog een. Heb net ruimte genoeg om mijn fiets te draaien, fin du canal.

Toch, het was een mooie fietsdag. Drie zeer zienswaardige kunstwerken op dit deel van de tocht.

Het eerste, de tunnel van Malpas, er is maar één tunnel in het canal du Midi. Fietsen gaat, maar je moet wel voor de trappen af. Er over heen fietsen gaat beter. Jean-Paul Riquet kreeg hier opdracht het gehele kanaalproject te stoppen. Colbert, minister, en zijn baas, was op de hoogte gebracht van de grote, te zachte steen, graafproblemen. In die tijd had men nog geen email, dus berichten waren wel even onderweg. Jean-Paul, een man van daden, met zijn rug tegen de muur, moest hij nu werlijk stoppen?, nam 'stiekum' de leiding over een graafploeg, hakte het kanaal van 165 meter in één week. En leverde zo het bewijs dat het WEL mogelijk was. De regering kon niet anders, dan de opdracht om te stoppen, weer in te trekken. Weer in overwinning voor de architect.

Het tweede kunstwerk, de zeven sluizen van Fonseranes, oorspronkelijk acht nu nog zeven. Een indrukwekkend aanzicht, de hoogte (25 meter) te zien die de schepen moeten overbruggen om verder te kunnen. Er naast is een botenlift gebouwt, deze heb ik helaas niet in actie gezien.
Neem hier op de fiets niet het verkeerde kanaal! Passeer de sluizen aan de rechter kant.

Het derde kunstwerk, ik vraag me af of ze zoiets in de huidige tijd nog zouden maken, de oversteek van het kanaal over de Libron rivier. In normale omstandigheden stoomt de Libron onder het kanaal door, bij hoog water gaat de rivier echter ook OVER het kanaal. Om bij hoogwater de scheepvaart doorgang te laten vinden, heeft Riquet hier een idrukwekkende installatie gebouwt.

Vandaag even naar de oude stad Sete, mijn hotel is aan het strand, een nieuw deel van Sete, maar ook aangelegd met veel aanlegplaatsen voor boten, (bijna) op de drempel van je woning.
Het canal du Midi, eindigt of begint in Sete. Eigenlijk is het kanaal hier de haven van de stad. Direct na Sete vloeit het kanaal in het bassin du Thau (een binnenzee), om aan de andere kant pas als 'echt' kanaal te beginnen.

Staand op een brug kun je van het ene einde naar het andere einde door de gehele(oude) stad heen kijken, van Middellandse Zee naar het meer van Thau.
Maar om deze stad nu om dit ene kanaal, het Venetië van Frankrijk te noemen, gaat me toch echt veel te ver.

By the way, Hotel le Venise EN het restaurant zijn niet echt aanraders. Heb je wel eens een vliegtuig-toilet in een hotelkamer gezien. Nee? Moet je toch echt eens in Le Venise gaan kijken.

Pierre-Paul Riquet, de architect van het Canal du Midi, heeft zijn meesterwerk jammer genoeg niet kunnen beeindigen. Hij stierf zeven maanden voordat het laatste deel op 2 mei 1681 werd gevuld.
Zijn twee zonen hebben er 40 jaar over gedaan om de schulden, die hun vader gemaakt had het kanaal te kunnen bouwen, af te lossen. Daarna konden ze eindelijk aan het canal verdienen. Tot de Franse Revolutie in 1792 kwam, toen werden ook hun eigendommen in beslag genomen.

Als echte 'kanaal-ridder' zie ik het meteen. Het canal du Rhône à Sète met een zandpad ernaast. Maar op de kaart zijn de kanten van het kanaal op diverse plaatsen open naar de verschillende meren erlangs.
Zet de pointer van de GPS een eind verder op het kanaal, ditmaal inclusief zandwegen. En yes volgens de GPS kunnen we er langs.
Halverwege zegt 'dat ding' "Fout in de berekening van de route 'Oke?" Wat oke? Weg route op GPS. Ik ga verder, het pad ziet er goed uit. Behalve een kilometer met verschrikkelijk veel modder blijf ik tot in Aigues-Mortes langs het kanaal fietsen. Dit kanaal is, tegenstelling tot de vele kronkels van het Canal du Midi, kaarsrecht, dus wat minder uitdagender om te fietsen.

Aigues-Mortes is een leuk vestigingsstadje, nu al barstensvol met toeristen.

Langs de drukke D58, kan even niet anders, door de verschillende domaines naar de Camargue. Hier wordt het rustiger, de natuur mooier, prachtig gloeiende klaprozen in een stralende zon. De GPS zet ik even uit als ik me op een boerenerf 'vastrij'.
Langs de Rhône, met de pont erover, gaat eens per half uur heen en weer, naar Les Saintes Maries de la Mer. Ik wil een kamer met zeezicht voor twee nachten. Na vier hotels ben ik tevreden met een tuinzicht kamer. Les Maries is een echt Frans zee-vakantie-dorpje, waar het seizoen nu dus al begonnen is.

Du thé s'il vous plait. De ober staat even verbaasd stil. Avec d'eau?, met water.... Ja zeg ik, die thee bedoel ik. Een 'echte' (Frans) man drinkt hier geen thee. Ik, ik vind 's morgens 11 uur nog een beetje vroeg voor een Pastis dat al volop rond mij gedronken wordt.

's Middags, met de lunch gedraag ik me daarentegen wel 'echt' Frans. Ik, snob, zoek een restaurant waar geen papieren servetjes op tafel liggen, even weg van de toerirsten. Neem een Muscat als aperatief en een halve witte Cote du Rhône, warme geitenkaas salade, gamba's en ijs na. En dan maar klagen dat het zo duur is hoor ik je zeggen, je hebt gelijk, that's me.
En ja, nu lig ik even op bed.

Morgen is er hier de grote jaarlijkse Maria processie. Zo verteld mij een Argentijnse die al een paar jaar in Duitsland woont en speciaal hiervoor naar Les Saintes Maries de la Mer gekomen is. Ook de heilige Sara speelt hier een rol, zij was de vroedvrouw van Maria, volgens de overlevering, die nu naast me over de boulevard loopt. Het is de verjaardag van het feit dat Sara vanuit Egypte met een bootje naar Frankrijk kwam. Deze Sara is ook weer een bijzondere heilige voor de zigeuners, die hier alle parkeerplaatsen met hun campers bezetten. Bijkomende voordeel; op bijna elke straathoek speelt wel een zigeunerorkest opzwepende muziek.

Met een stjgend aantal (buitenlandse)toeristen daalt de kwaliteit van de restaurants. Niet alleen in Frankrijk, maar naar mijn ervaring overal ter wereld. Jammer dat de Fransman zich ook daartoe heeft laten verleiden. Deze gaat toch denk ik voor ambiance en kwaliteit in plaats van snelheid en kwantiteit 't Ja de macht van het geld.

In Nederland hoor ik vaak, Frankrijk is mooi, erg mooi, maar er zouden niet zoveel Fransen moeten wonen. Ik kan die mening NIET delen. Tot op heden alleen vriendelijke Fransen ontmoet.

Un tres bon voyage. In plaats van goede reis wenst de hotellier mij, zich in poort van zijn parkeerplaats in harde wind staande houdend, een ERG goede reis. Het stormt, witte koppen op de Middellandse Zee.
Een zuidwester, kracht 5, tegen, op de afsluitdijk was een koekie in vergelijking met deze storm op dique la mer. Recht op mijn kop, met zeer veel moeite krijgt ik 8 op de kilometerteller, lopen gaat iets langzamer maar met minder inspannig, dan maar even wandelen.

Het begin is wat zanderig, zodra de zandweg in de buurt van het strand komt, wordt het zand hard, snijdend in het gezicht, in duintjes het pad opgewaaid. Thecla's 'tweede duin' is niet hoger dan een meter, maar even over het strand, ook ploeteren, is beter dan er over.

Verder is de weg, voor een zandweg, in goede staat. De kuilen zijn diep, erin, waait het even niet, maar met afgeronde kanten, zodat er doorfietsen goed gaat. Heeft het geregent, en je hebt een dolle bui, fiets er dan NIET door, je gaat tot je zadel in het water.

Veel flamingo's, in de vroege ochtend nog dicht bij de weg. Echter zodra ze mij ontwaren, wordt er hoogbenig haast gemaakt weg te komen, jammer, het zijn mooie elegante vogels, maar schuw. Toch ook weer prachtig zoals die witte beesten, met een roze achterzijde en de pikzwarte binnenkant van hun vleugels, zeer elegant wegvliegen. Jammer, maar mooi om te zien.
De rest van De Camargue valt me een beetje tegen. Ik zie de paarden, de stieren en de flamingo's. Maar het geheel voldoet niet aan mijn verwachtingen van een extreem mooi natuurgebied. Het is mooi, oke

Na het meest zuidelijke punt van vandaag, ongeveer bij Faraman, ga ik weer terug richting Arles, dat is noord, dus wind VOL achter, heeeerlijk.

In Arles, achter een gesloten deur vind ik een klein restaurant met een intiem rustig binnenplaatsje, daarin nog een oude waterput, en ja ze hebben linnen servetten.
Nu vraag je je natuurlijk af wat heeft die vent toch met die servetten? Het GAAT niet zozeer om de servetten. In Cuba lag er, als server, een paar stukjes toiletpapier op tafel. Maar wel naast een vis, die goed, met alle daar beschikbare karige middelen EN met heel veel liefde voor het (koks)vak werd geserveerd. En die liefde daar gaat het mij om, de papieren servet staat voor mij voor een toeristische vreetschuur. Geen liefde / kwaliteit maar door-voer-snelheid.

Nee, echt ingesteld op fietsen zijn ze niet rond airport Marseille, die naam zie je trouwens nergens. Aeroport Marignane staat aangeven op de diverse (snel)wegen. De D9 en D20 zijn, ook op zondag, drukke vierbaanswegen met gescheiden rijstroken. Ik zie geen aanwijzingen dat dit een autoweg is. Op hoop van zegen blijf ik stijf rechts van het voorbij stuivende verkeer fietsen. Gewoon langs het verkeer fietsen is niet zozeer het probleem, de op en afritten zijn gevaarlijk als de 'vriendelijke' automobilist met 100 op de afrit afstuift zonder richting aan te geven. Bij het vliegveld zelf, splitsen zich de twee banen, aeroport naar links, oeps even oversteken.

De gehele dag al een beetje in mineur, dat heb ik sowieso op de laatste fietsdag, maar vandaag regent het ook nog, voor het eerst, tijdens het fietsen. De GPS die ik nu hard nodig heb is waterproof, maar ja wat is proof in zulke aanhoudende regen. Een boterhammenzakje met een elastiekje biedt uitkomst, of het nodig is? Ik waag het er maar niet op.

De route? Is afwisselend heel mooi en verschrikkelijk, de zuidelijke havengebieden zijn nou niet wat je noemt mooi en in de regen ziet alles er nog grauw-grijzer uit. De N568 is de eerste niet zo mooie zeer drukke weg, een eind omrijden gaat ook, maar daar heb ik, in deze regen geen zin in, dan maar een tijdje over deze stampend drukke weg.

Martigues is een mooi stadje, ik loop een tijdje op boulevard en markt, de GPS heeft (hier) geen weet van eenrichtingsstraten, en stuurt me recht tegen het verkeer in, dan maar even wandelen.

Verder gaat het goed met de GPS in deze kakafonie van wegen, steden en dorpen. Probeer nog een paar zandwegen, en die leveren onder andere vlak voor het vliegveld nog een mooi pad op. De Plage du Jai, is in haar geheel goed te fietsen.

Voor mij de eerste fietstocht met een GPS. Geslaagd mag ik wel zeggen, al heeft de eigeaar nog veel te leren. Zandwegen zijn mooi, maar als deze op de GPS AAN staan, lijkt het of de route ALLE zandwegen opzoekt die maar enigzins in de buurt liggen. Daarbij zijn vele van deze wegen, als privéwegen afgesloten, of volstrekt onbegaanbaar.
Toch heerlijk relaxed rijden met zo'n ding, vooral in en nabij grote steden. Maar ook op de rest van de tocht. Een kaart blijft voor mij onmisbaar, zeker voor het grote overzicht, maar ook voor het bepalen van de waypoints voor de GPS.

Boven Aeroport Marsseille begint de ochtend met een donderbui en hevige regens. Als ik het laatste stukkie, nog geen kilometer, fiets, is het gelukkig weer droog.

Al om half negen ben ik op het vliegveld. Mijn fietshoes is op Bordeaux niet met de fiets van de bagageband gekomen. Een fiets meenemen geeft bij vele maatschappijen al problemen, zonder verpakking deze mee te nemen, nog meer. Ik meld mij bij een vriendelijke dame van de Air France / KLM ticketing-balie, en leg de situatie uit. De dame gaat op onderzoek uit, een doos IS verplicht, ze kosten 5 € en nog wat. Maar ze zijn nu even moeilijk boven water te krijgen. Driemaal laat de dame, ze blijft vriendelijk en behulpzaam, mij terugkomen. Het is inmiddels bijna 10 uur, het inchecken begint. Ze belt de incheckbalie;, er komt een fiets zonder doos aan, omdat er geen dozen zijn.

Bij het inchecken wordt opnieuw weer even heen en weer gebeld, maar dan toch mag mijn fiets, na betaling van 40 €, de 'normale' prijs, mee.

Als om half twaalf de KLM cityhopper langzaam naar de slurf komt sukkelen, weet ik al hoe laat het is, TE laat vertrekken dus weer.
Bij het instappen wordt me nog even vriendelijke medegedeeld dat mijn fiets toch zeker in een doos zal worden getransporteerd. ????? Nu begin ik me een beetje zorgen te maken, wat zijn nou weer van plan? Geen idee, maar nu even niets aan te doen.

Met de vertraging valt het reuze mee, we vliegen, schijnbaar, een beetje harder en zijn nog mooi op tijd in Amsterdam.
En de fiets? Deze staat netjes NAAST een (fiets)doos, in goede orde, bij de bagageband. Hebben ze toch een doos gevonden EN de moeite genomen de fiets voor mij in te pakken. Dat is wat ik noem service.

Wederom heeft de fiets me weer totaal zonder problemen, nog geen lekke band, langs de Franse (zand)wegen gevoerd. Een beetje olie op de ketting, na de vele modder, was het enige wat mijn draadezel nodig had.
Deze fietstocht gaat wel de analen in als zijnde degene met de meeste (on)verharde fietspaden, zeker 80 tot 90 % is heerlijk fietsen, zonder ook maar enig gemotoriseerde vehicle in de buurt. Dat even met uitzondering van de boten op de kanalen.