India
flag
Home DagBoek Foto's Kaart Route Klimaat

 
Nederland
India
Datum / Tijd
Het Weer KNMI Weather
Oppervlakte 41.528 km² 3.287.263 km²
Aantal inwoners 17,0 miljoen 1.166 miljoen
Aantal inwoners per km² 394 364
Hoofdstad Amsterdam New Delhi
Aantal inwoners 790.000 14.000.000

Mooi he, die geverfde horensBootjeIk ga naar mijn werk vrouw.De milkman againThe golden Temple

Reis verslag van een solo fietstocht door Zuid India.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van
- PDA,
- Eee PC ,
- (MSdos) FTP ,
- GPRS ,
- UMTS en
- internetcafés
tijdens de reis bij te houden.

Vanuit Chennai een rondje.

Wikipedia India
Wikipedia Zuid-India
LandenInformatie Wereldfietser


De spreuk

Als ik ook maar één bloem had voor iedere keer
dat ik aan je denk, ik zou voor eeuwig
in mijn tuin kunnen wandelen.

Claudia Ghandi
(Indiaas dichteres)




Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

1. Dinsdag 23 februari 2010 Chennai



Amsterdam Londen BA 0423 07:25 - 07:45 uur (371 km) 1:20 uur
Londen Chennai BA 0035 09:35 - 01.00 uur (8.241 km) 10:25 uur


Na heel fijne avond, met daarna een ergelijk korte slaapnacht zit ik naast mijn lief, in een koude shuttlebus, met aan het stuur een (Amsterdamse) chauffeur die voor mijn stemming veel te vrolijk is. Al om half vijf brengt hij ons van het hotel naar Schiphol.

Bij British Airways (BA) inchecken gaat uitermate snel en soepel. Heel, heel even zeggen ze dat de fiets in een doos moet, maar de baliedame gelooft me direct op mijn blauwe ogen als ik zeg dat op hun site anders staat aangegeven. Ondanks de belofte de banden straks leeg te laten lopen, doe ik het niet.

De fiets mag deze keer gratis mee, en hoeft niet eens aangemeld worden. BA is erg fietsvriendelijk.

Afscheid nemen van Madeleine, die nu wel een klein beetje spijt heeft ;>) dat ze niet op de fiets mee wil. Met een warm schrijnend hart werpen we elkaar zolang mogelijk handzoenen toe ........

Eerste deel naar Londen gaat snel. Hier moet je, als je gaat overstappen, geen vertraging hebben. Kost me bijna een uur om naar de volgende gate te komen. Iedereen schoenen en jassen uit, strenge en intensieve controles. En dus lange wachtrijen.

Gisteren
Omdat ik op dinsdag vroeg in de ochtend vlieg ga ik maandag al naar Schiphol; overnachting in het Novotel.
De treinmachinist doet z'n best, maar na Hilversum rijden we sloom achter een stoptrein, die we schijnbaar niet kunnen inhalen. Even later komt het bericht dat de voorrijdende trein het helemaal niet meer doet, en we via Amsterdam-Centraal, waar we niet stoppen, naar Schiphol zullen gaan.
Mis, we stoppen dus wel, een 'slimmerik' trekt aan de noodrem en stapt uit. Duurt even voordat de deur weer dicht is, maar dan slungelen, we verder. Met een half uur vertraging kom ik op Schiphol aan. Gelukkig gaat pas morgen het vliegtuig.
Op de luchthaven, naar de kelder, tussen aankomst 1 en 2, fiets inpakken en met de fietstassen afgeven in het bagagedepot. Daarna met de shuttlebus naar het hotel.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

2. Woensdag 24 februari 2010 Chennai

Mijn tweede indrukVissers aan het werkIk heb ze toestemming gevraagdOok hier wordt mee gevistTegen de nacht de netten uitzetten

Londen Chennai BA 0035 09:35 - 01.00 uur (8.241 km) 10:25 uur

De fiets komt als laatste gehavend uit een deurtje achter de bagageband. Banden hebben ze toch leeg laten lopen. Spatbord doormidden gebroken, de rest morgen maar even bekijken.
De eerste indruk is zeker niet de beste. Om 1 uur midden in de nacht, bij een zwoele klamme warmte van 28 graden landen we precies op tijd op de luchthaven van Chennai. De taxichaufeur staat me netjes op te wachten, even wat Roepies pinnen en weg zijn we. De claxon bijna niet loslatend schuren we links en rechts de auto's voorbij. Op de grote weg, zelfs midden in de nacht een chaos. De dorpen een grote puinhoop, en tis donker dus ik zie nog niet eens de helft van al die rommel. Het enige kalme zijn de (heilige)koeien die rustig langs van de weg liggen te herkauwen.

De tweede indruk, 's morgens bij daglicht, beter maar niet veel beter. Het MGM Beach Resort heeft al heel lang geleden haar beste tijd gehad. Niet smerig maar is nodig aan een opknapbeurt toe.
Ook de fiets valt mee, banden weer opgepompt, met een half spatbord valt ook goed te fietsen, fietssleuteltje tot bijna brekens verbogen, maar ook daarvoor heb ik vervanging.
Een eerste proeftochtje, mijn GPS geeft zo rond twaalf uur al 36 graden aan, dat kan leuk worden, en dit is nu nog met een koele (!) zeewind. Op de weg veel verkeer, luid toeterend, ik laat het maar, er telkens aandacht aan besteden is me nu al te veel. Ik probeer even mijn 'status' uit. Een bus komt uit een uitrit, hij ziet mij, ik zie hem, ik rij door, ik zit op de hoofdweg, hij rijdt ook door, ik in de remmen. Conclusie; als fietser behoor je te tot de allerlaagste kaste, als er al een voor is.

Onderweg koop ik een tros bananen en een paar flessen water. Onder de snelbinder in de rugzak achter op de fiets. Op de kamer teruggekomen merk ik dat ik de tas kwijt ben. Moet er in het lawaai, over een bobbel, afgevallen zijn. Ik terug. Bij de uitgang van het hotel komt me een bromfietser tegemoet, die me vraagt of ik een tas kwijt ben. Yes. Wacht maar is zijn antwoord, hij rijdt weg en komt later met mijn tas terug, als ik een vindersloon wil geven wordt dit afgewimpeld.
Vriendelijke mensen, die Indiers.

Ik sluit de avond af met een flesje (redelijk) slechte wijn. En live muziek. Onder andere Boney M (of hoe schrijf je dat ook al weer) met de "Rivers of Babylon". Long time ago. De Indier doet zijn best ons te pleasen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 8 Read The Reactions

3. Donderdag 25 februari 2010 Chennai

The Stone MandapasMandapas rots houwwerkFive Rathas IFive Rathas IIShore Temple III

Vandaag, per taxi, een excursie naar Mamallapuram. Achtereenvolgens, Mandapas, Five Rathas en de Shore Temple.

Al vroeg is het bloedheet, in de taxi, met airconditioning, aangenaam. Inhalen; wordt er in Europa druk gefoetert op een gevaarlijke (tegenligger) inhaler, hier krijgt deze ruimbaan. T'is maar net wat je afspreekt.

De Mandapas is een park vol met grote zwerfkeien en grotten. Vele prachtige in de knoert harde steen uitgehouwen sculpturen.
Één van die keien ligt erbij alsof hij zo naar beneden zal rollen. Maar neen tis al eens met een kudde olifanten geprobeert, niet gelukt dus.
De chauffeur dropt me op een volgende plaats, die kant op wijst hij. In een gids had ik geen zin, dus moet mijn eigen weg vinden. De Five Rathas zijn elk uit één enkel rotsblok gehouwen gebouwen. Wederom prachtig beeldwerken.
Laatste stop is de Shore Temple, een mooie tempel aan het strand, schijnt een van de enige overgeblevene vele kust-tempels te zijn. De tsunami van 2004 heeft menige oude tempel fundamenten blootgelegd. Deze laatste is nu met een stevige stenen dijk beveiligd.

Alle palmbomen in dit resort hebben een nummer. Vanochtend wordt 278 van zijn, voor de gasten, gevaarlijke cocosnoten, en overtollige bladeren ontdaan. Dit nummeren en dus op schema snoeien is denk ik een overblijfsel uit het Engelse tijdperk. Ik kan me niet voorstellen dat de Indiër zo periodiek in de natuur wil ingrijpen.

Al twee dagen is het 's morgens bewolkt en bijna windstil. Tegen tienen een heel stevige ongeveer zuiden wind. Voor mij nu de verkeerde richting. Morgen dus vroeg op weg.
Dat vind ik nou jammer van die mooie bij de evenaar gelegen landen. Het is maar ongeveer 12 uur licht. Van half zeven tot half zeven staat de zon boven de kim.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

4. Vrijdag 26 februari 2010Chennai - Vandavasi 100 km

Een rustig weggetjeZe willen heel graag op de foto.Ergens een van de vele tempelsIn the middle of nowhereAan belangstelling geen gebrek

Tot mijn verbazing komt er uit de roestige douchekop ook nog water, koud of warm maakt in deze hitte niet uit. Zo'n smerig gat heb ik nog nooit gezien. Betaal dan ook maar 200 Rupia (ongeveer 3 euro), had graag het honderdvoudige betaald, maar nu even niets anders in deze toch grote stad. Na zeven uur op de fiets heb ik totaal geen fut meer, gelukkig hangt er een ventilator aan het plafond.
Na zo'n dag fietsen vind ik dat ik veel beter verdiend heb, weet niet of ik de rest van mijn vakantie (!?) in zulke smerige kotjes wil doorbrengen, morgen maar eens verder kijken.

In de grote steden gedraag ik me als een heilige koe. Onkwetsbaar. Ben ik natuurlijk niet maar heb geen andere keus, zoveel geluiden, zoveel indrukken, zoveel verkeer, zoveel mensen. Volg de paarse streep van mijn GPS en let natuurlijk wel goed op, met de rest van mijn aandacht, en dat is niet zoveel, neem ik de omgeving in me op.

De grote wegen zijn erg druk en hebben zeer goed asfalt, de kleine, heel leuke binnenweggetjes bijna geen teerlaag meer en grote gaten. Toch is het daar aangenaam fietsen door kleine dorpjes, soms rijstvelden, soms lage bosjes, koeien en geiten lopen overal vrij rond. En natuurlijk overal de vele grote en kleine zeer kleurrijke tempels.
In elk dorpje zijn kleine winkeltjes waar ze bananen en cola, mijn belangrijkste benodigdheden onderweg, verkopen. Soms is er maar één flesje cola koud, dan maar als tweede een half lauwe sprite. Voor een cola, sprite en vijf rijstkoekjes betaal ik 45 cent. Vriendelijk zijn ze, bijna direct wordt er een stoel voor me neergezet, en staan er een stuk of twintig mensen om me heen, deze keer niet alleen de kinderen, maar ook de volwassen mannen. En allen kijken ze met hun handen. Gelukkig laten ze wel wat ze aanpakken verder met rust.

De vierbaanswegen zijn druk, maar vreemd genoeg doen ze veel gemoedelijker aan. Er is een vluchtstrook. En de auto's hebben de ruimte. Het lijkt er op dat een Indiër dit vrije 'uitzicht' wil, zodra hij iemand voor zich ziet moet hij inhalen. Op zo'n grote baan valt dit moeten schijnbaar weg.

Op een bord bij een restaurant wijs ik, wat lijkt op een loempia, aan. Binnen 30 seconden staat de ober naast mij en legt een samengevouwen bananenblad op tafel. Ik wacht, de ober ook. Dan vouwt de ober het blad open en spoelt het, boven de tafel, met water af. Shit, wist ik, had ik gelezen, dat spoelen moet je zelf doen. Dan schept hij een berg rijst en twee bergjes ietwat scherpe prut op het blad. Ik wil me niet laten en kennen en begin direct met mijn rechterhand, de linker gebruik je om je kont af te vegen, rijst en prut te eten.
Ook dat doe ik schijnbaar niet handig, want even later krijg ik een lepel. Smaakt niet slecht, maar ook niet voor herhaling vatbaar, nog het meest 'bang' ben ik voor het gebruikte water. Schep zoveel mogelijk van de bovenkant van het bergje rijst. Zodra de prut op is, komt de ober met zijn emmertje langs en schept weer bij. Met een fles water reken ik 60 cent af.

Even naar de supermarkt, wat proviand voor morgen en ontbijt inslaan. Al direct krijgt ik een jonge dame naast me die een mandje pakt en alles uit mijn handen in het winkelmandje stopt. Ze volgt me de gehele winkel door. Naar de kassa, waar dame 2 de waren aanslaat, mijn geld aanneemt en met de bon doorgeeft aan dame 3, deze controleert nauwkeurig de bon en geeft mijn wisselgeld terug. Dame 4 doet ondertussen de gekochte waren in een plastic tasje.

Naast mij zit de man aan de receptie, de kamers zijn van boven deels open, al de gehele tijd te rochelen en te spuwen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

5. Zaterdag 27 februari 2010Vandavasi - Tiruvannamalai 84 km

Mooi he, die geverfde horensWeer een tempelTouwslagerijKerk op rotsDe rijst kan weer geplant worden.

Op de laatste vijftien kilometer na een prachtige rustige route. Die vijftien wilde ik 'omrijden' omdat ik dacht zo langs de grote tempel van Tiruvannamalai te fietsen. Niet nodig dus. Behalve de gebruikelijke kakafonie, barst het in deze stad van de tempels. Veel (blanke) toeristen in de city. Of ik nog weer terugfiets naar de tempels? Denk het niet, heb een mooi hotel, Arunai Anantha, gevonden. Een paar kilometer buiten de stad met een prachtige tuin. Een oase van rust, zelf met de blerende geiten van de buren.
Ben alleen niet blij dat mijn fiets op de (auto)parkeersplaats moet blijven staan. 'k Heb hemel en aarde bewogen, zelfs een dikke fooi mocht niet baten.

Weer honderden tempels vandaag, tussen rijstvelden en pinda-akkers. De noten worden me door meefietsende jongens aangeboden. Ongebrand smaken ze toch wel ietwat anders.
Verrassende rotspartijen duiken in het vlakke rijstgebied op. Al dan niet met erbovenop een tempel. Lijkt af en toe een beetje op Ayers Rock.

Het overnachten in smerige lodges, zoals afgelopen nacht, wil ik niet meer. In noodgevallen, geen probleem, maar niet meer als geplande overnachtingsplaats. De afstanden tussen de steden, waar redelijke accommodatie te vinden is, wordt nu wel erg groot. Zo'n tachtig kilometer, de laatste vandaag weer met 36 graden, is meer dan genoeg voor één dag. Straks maar eens uitvogelen hoe ik dat verder ga doen.
Vanmorgenvroeg met 22 graden zelfs een beetje fris, zielig hè? ;>)

Geen probleem dat het restaurant vegetarisch is, de cafetaria sfeer kan er ook nog mee door, personeel heeft moeite meer dan tien gasten tegelijk te bedienen. Neen het grote probleem is hier dat ze geen bier hebben. Buiten de echte toeristengebieden is alcohol moeilijk te krijgen. Er zijn wel cafés, maar dat zijn obscure donkere tenten, moeilijk te vinden en zo groot is mijn bierdrang nou ook weer niet.

Kijk ook eens hier voor nog meer foto's.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

6. Zondag 28 februari 2010Uttangarai - Salem 94 km

Water halenZomaarSalemEen processie die graag op de foto wilWatermeloen gevallen ...

Als ik in de spiegel kijk zie ik een paar bloeddoorlopen ogen. Zo slecht als ik er uit zie voel ik me niet. Toch, fietsen is leuk, maar, in deze hitte, in deze drukte voor mij even totaal geen lol.
Salem is een grote stad; heb een goed hotel, Hotel Devi Towerrs, voor een heel redelijke prijs, roomservice is onderweg met een pilsje. Prachtig toch. Zit ergens midden in het centrum. Ik dacht altijd dat als ik in Bangkok kan fietsen, kan ik overal fietsen. Kan ik ook, maar wil ik dat ook? India slaat voor mij alles, de drukte, de hitte tesamen met de duizenden mensen die je links rechts passeren, met je willen praten zodra je stil staat. Beetje veel te veel voor mij.
Zo, das is even mijn frustratie.

Vanmorgen om 5 uur.
Het is dat ik al drie maal naar het toilet geweest ben, anders had ik het zeker tienmaal dun in de broek gedaan. De eerste kilometer maak ik me nog druk om de fiets, die met een touwtje op het imperiaal van de kleine Tata ligt. Daarna doe ik meermaals mijn ogen dicht. De chauffeur scheurt, hoe hard weet ik niet, over de weg richting Uttangarai. Groot licht hebben ze allemaal, dimmen kennen ze niet. Op de straat, pikdonker, beweegt zich vanalles koeien, geiten, voetgangers, fietsers, bromfietsers, die alle zonder licht dus. De auto's, vrachtauto's en bussen met grootlicht en inhalen, waar maakt niet uit, is de nationale sport.
De eerste zestig kilometer neem ik dus een taxi, gisteren via het hotel besteld. De vriendelijke dame had 'vergeten' te vertellen dat ik een fiets bij me had. dan maar op het dak.
Ik moet eerlijk zeggen dat het, ondanks wat ik alles schrijf, heel goede chauffeurs moeten zijn. Ongelukken nog niet gezien, ze remmen precies op tijd als er weer een koe in het pikdonker op de weg opduikt, tegenliggers die net niet de ruimte hebben om goed in te halen, krijgen de ruimte. Ik ben blij als ik in Uttangarai mijn fiets van het dak haal, die fietstassen er oppak en in een heerlijk koele mist kan gaan fietsen.

De natuur is fantastisch, rijst, suikerriet, pinda's, koffie (denk ik) en duizend palmen, afgewisseld met drukke dorpjes waar ik af en toe een colaatje en banaan nuttig. Het is best klimmen vandaag, in de ochtendkoelte geen probleem, maar later, boven de dertig graden, niet leuk meer.

De ober van de roomservice kust mijn handen, ik kan hem ook wel kussen, hij brengt een heerlijk koel pilsje, met wat nootjes en erwten. Met het kussen probeert hij natuurlijk een mooie fooi te krijgen; en ik neem ook euro's zo verteld hij mij open, als ik hem tien roepia fooi geef.
Vreemde mensen hier in de hotels. Gisteren had ik de receptioniste van het hotel gevraagd naar een goed hotel in Salem, ze vindt ergens in een boekje het "National Hotel", kom ik daar en vraag naar een goede kamer. De man kijkt me even aan .... zegt .... meneer dit is een oud hotel, geen warm water .... Ik kijk hem verwonderd aan .... en waar is een goed hotel? Hij verwijst me twee kilometer verder, wat vol zit, en die verwijzen me weer waar ik nu zit.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

7. Maandag 1 maart 2010Salem - Ooty

Schoenmaker in SalemOn the roadMy room, in the middleMy driver todayTanken

Joerien, joerien roept de chauffeur. Wat zou de beste man willen. Urine. Hij gaat plassen.

Mijn ik en mijn (fiets)ego hebben het voor elkaar gekregen vandaag een taxi te nemen. Het was even een aderlating, maar heb er nu geen spijt van. In mijn jeugdige overmoed had ik enkele weken geleden gedacht hier wel omhoog te kunnen klimmen. Dat was me denk ik niet gelukt. Ooty ligt op 2240 meter en heeft een aangename temperatuur van nu ongeveer 23 graden. Vroeger, in de Engelse periode, was dit de zomerverblijf van de regeerders uit Madras (Chennai).

De taxi staat me 's morgens netjes om zes uur voor de deur van het hotel op te wachten. Fiets weer op het dak, heb er nu wel vertrouwen in. En weg scheuren we weer. Zo'n 250 kliometer verder en meer dan vijf uur later bereiken breiken we onze bestemming. Kan me nu aardig overgeven aan het racende verkeer. Op de vierbaansweg is het heel rustig, daarna tweebaans waar de hectiek van het moeten inhalen weer begint.
Van Mattupalayam begint het inhalen nog spannender te worden. In zesendertig haarspeldbochten, en druk verkeer, blijven we de gehele weg klimmen. Mooi gebied, veel apen lang de kant van de weg en hoger de theeplantages.
Ik ben heel blij dat ik niet op de fiets zit.

Het hotel vinden is zelfs voor de Indiase chauffeur een groot probleem, tientallen malen vraagt hij de weg aan collega drivers. Eerste hotel vol, dan maar een deur verder, iets duurder, maar ook heel mooi. Ik wil een paar nachten in het Savoy Hotel blijven. De superior room heeft een mooi uitzicht, en voor drie nachten maakt de manager een mooie prijs.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

8. Dinsdag 2 maart 2010 Ooty

Mevrouw zoekt in het afval....OotyOoty centrumToerist en werker

Het is een vreemde gewaarwording; je reist maar een paar uur, je stijgt een paar kilometer en 'ineens' de overgang van een verstikkende hitte in een aangename warmte. Die 's avonds dan overgaat in een verrassende frisse koude. Een temperatuur van tien graden voelt dan opeens wel echt koud.
Als de zon verdwenen is, een extra t-shirt, het fleece, na reis onderin de tas gestopt, weer aan. Tegen zevenen komt iemand van het hotel vragen of hij de openhaard op mijn kamer zal aansteken. En na het diner wordt er nog even een warme kruik gebracht. Decadent hè?

Vanmiddag een traktatie. Ik laat me vijf kwartier lang masseren. In mijn beleving duurt het de gehele middag. Of ik alles werkelijk meegemaakt hebt? Ayurveda is een eeuwenoude geneeswijze / zienswijze. Kruidenmassage is (maar) een deel ervan.
Met moeite maak ik twee keuzes uit de vele verschillende behandelingen. Ik begin met een Abbyanga (algemene volledige lichaamsmassage). Een verschillend stevige en intense zacht massage van kop tot teen. En neen je piemel niet. Ik krijg netjes een soort stringetje om. Mijn lichaam drijft van de kruidenolie. Mijn geest; overal en nergens. De massagehandelingen zijn zo niet volgbaar dat je je wel moet overgeven.
Daarna nog een half uur Sirodhara. Warme olie stroom vanuit een zachtjes wiegend kommetje op je voorhoofd. Afwisselen koele en heel warme olie. Bijna een trip een uittreding uit je lichaam. Met mijn ogen dicht, en horen doe ik ook niet veel, zweef ik tussen hemel en aarde. Een aanrader.

De krant vandaag;

- In Salem was het gisteren, voor de tijd van het jaar, uitzonderlijk warm. Een temperatuur van 39 graden is gemeten.
- Ook in India bestaan de telefoonnummers uit tien getallen. Met de vele gebruikers zijn binnenkort alle nummers opgebruikt. Een elf cijferig telefoonnummer wordt voorbereid.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

9. Woensdag 3 maart 2010 Ooty

View Ooty Townon Boddabetta PeakThee plantageBij Dolphins NoseTheeplukkershuisjes

Hevige regenbuien hebben vorig jaar in dit gebied gezorgd voor grote, meerdere landverschuivinen. Het repareren van de smalle wegen maakt het verkeer hier alleen nog maar chaotischer. Omleidingen? Daar doen ze hier niet, kan ook niet denk ik, maar ook totaal geen waarschuwingen. Het recht van de sterkste geldt, hieraan voorbij te komen.
Dat alles maakt dat ik mijn relatief korte excursie naar Boddabetta Peak en Dolphins Nose nog verder verkort door niet naar Lambs Rock te gaan.

Zoals in zoveel dingen in het leven, en wat we jammergenoeg vaak niet zien, is de weg er naar toe mooier dan het doel.
Door frisgroene theeplantages, koele eucalyptus wouden, zeer levendige dorpjes, bereik ik, in een luxe hoteljeep, het Boddabetta uitzichtpunt, voor een snob als ik; heb ik al gezien.
Veel Indiase toeristen, die, verrassend voor mij, MIJ op de foto willen zetten. Als ik gevraagd word stil te staan, en ik vraag, waarom? A photo sir. Zeg ik, zonder er bij na te denken, 20 roepies please. De fotograaf kijkt besmuikt, zijn gezelschap lacht hartelijk, geef de fotoman een hand; joke sir. En loop verder. De Indiër heeft er geen moeite mee, ja is vaak trots, op de foto gezet te worden. Een paar keer al werd ik gevraagd tussen de familie plaats te nemen voor een kiekje, met een buitenlander.

Verder naar de Dolphins Nose; of ik zie het niet, of het is een zeer slechte imitatie, maar een neus van een dolfijn is voor mij moeilijk te herkennen, Ook hier de weg erheen fantastisch. De view; voor mij niet.
We zijn nu drie uur onderweg, nog een uur terug. Zeg de chauffeur dat het voor vandaag mooi geweest is; we gaan terug naar het hotel.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

10. Donderdag 4 maart 2010Ooty - Coimbatore 92 km

Ochtenlicht voor CoonoorTheeplantageAnd againOp weg naar de marktToy train to Ooty

Warme sokken, drie t-shirts, een muts op en handschoenen aan. Het is om zes uur nog maar tien graden. Aan mijn blote benen kan ik het wel hebben. Maar de rest van mijn lijf bibbert als een rietje.

Een prachtige rit door de Nilgiri heuvels. Niet alleen omdat de eerste 50 kilometer alleen maar lekker naar beneden gaan, ook een wonderschone natuur. De eerste zonnestralen strelen de met frisgroene theestruiken begroeide heuvels. Er tussen prachtig volbloeiende bomen in gele en paarse kleuren.
Het eerste uurtje is nog betrekkelijk rustig. Daarna wordt het weer erg druk met bussen en vrachtauto's die elkaar omzichtig passeren in de vele haarspeldbochten. Soms heb ik een paar minuutjes alleen, die dan ook nog weer gedeeld moeten worden met de vele apen.

Direct 'beneden' in Mettupalayam aangekomen omhelst me de zwoele drukkende stadswarmte weer. Er zijn daar een paar redelijke hotels, maar het is nog vroeg dus ik ga een stukje verder. Naar Coimbatore de grootste stad, anderhalf miljoen inwoners, van de provincie Tamil Nadu. Een grote vierbaansweg voert de stad in, gelukkig zijn de rijstroken gescheiden met een halve meter hoge muur. Tegenliggers bljven nu dus even aan hun eigen kant.
Toch, stervensdruk. Stoïcijns laat ik me met de stroom meevoeren. Aangenaam is iets anders. Regelmatig groetend naar de vriendelijk zwaaiend Indiërs die het wel leuk vinden zo'n witte idioot op een fiets.
Gisteren was er een groot festival in de stad; het eerste hotel vol, het tweede alleen nog een suite. Maar ook de manager van Hotel Rathna Regent doet iets van de prijs af.

De weg naar Rome is niet zo zwaar als je niet naar Rome gaat. Met andere woorden geniet van de weg en focus je niet steeds op het doel. Aankomen is een desillusie; je doel is verdwenen.
Aanrader voor fietsers met een filosofische instelling, het boek; "De filosofie van de heuvel". "Op de fiets naar Rome". Van Ilja Pfeijffer die met vriendin op een oude aftandse fiets op hun eigen wijze naar Rome fietsen.

Nog een tip voor mensen die op vakantie geen zware boeken mee willen slepen (en nog niet aan een e-reader toezijn); de dwarsligger serie. Complete boeken dwars gedrukt op 'bijbelpapier', 800 bladzijden, weegt nog geen ons. Ik lees nu "KIND 44" van Tom Rob Smith.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

11. Vrijdag 5 maart 2010Coimbatore - Palani 113 km

Kopje thee onderwegVrijdag wasdagPalani centrumA sadhuTempel bloemen

Een lange rit door een redelijk saai gebied. Direct na Coimbatore doet de weg iets anders dan mijn GPS aangeeft. Ik vraag een paar keer, maar een ieder bevestigd heel overtuigend dat dit de weg naar Palani is. Het gebied doods, de weg is lekker rustig in het geheel niet de drukke Highway die ik verwacht heb.
Na veel vragen, er staat wel bordjes maar die kant ik niet lezen, fiets ik zo'n 80 kilometer 'binnendoor'. Hoe ik het voor elkaar gekregen heb, weet ik niet, maar ben er wel blij mee.
Toch ook hier weinig rust even alleen te zijn. Ik 'verstop' me in een zijweggetje om een cola en een banaan te nuttigen. Bromfietser komt voorbij, stopt, komt terug en heel hartelijk begroeten de drie mannnen mij. De ene begint, alsof hij blind is, mijn gehele fiets te betasten. En maar praten, ik versta er niets van. Dan maar weer verder.
What's your name? What's your country? Where are you going to? My name is? Are you alone? Zodra je stil staat, mensen om je heen. Ook tijdens het fietsen komen, vooral bromfietsers, een tijdje meerijden. Erg vriendelijke, maar IK heb er even veel genoeg van.

Pas bij Madattukulan, staat ook een redelijk uitziend hotel, kom ik weer op de National Highway 209. Stikkend druk en warm nu, nog 35 kilometer naar Palani. Op advies van de manager van gisteren boek een kamer in het splinternieuwe Hotel Vel's Court. Ook hier hebben ze alleen nog een suite over, maar daar kan ik wel aan wennen. ;>) Stuk goedkoper hier.

Palani is een tempelstad. Vlak erbij, op een berg ligt een grote tempel. In de stad honderden pelgrims, op blote voeten de berg beklimmend. Andere de andere kant van de heuvel, zo verteld Basja, de zeer vriendelijke en behulpzame manager, is een kabelbaan. Een kleine wandeling er heen, leert mij dat dit soort toerisme niet veel afwijkt van bijvoorbeeld een dagje Valkenburg. Honderden winkeltjes die heilige snuisterijen, snoep, fruit en ijsjes verkopen. Op straat kluizenaars, zo verteld iemand mij; leeft alleen van thee en frisdrank. Het roken heeft ie nog niet kunnen opgeven zie ik, als ik er even langs loop.
Verschil met Valkenburg is, dat het daar schoner is, en dat er hier talrijke bedelaars zijn. Tja en als je dan als enige (rijke!) blanke er tussen loopt weten ze je snel te vinden. Elke handicap (sorry dat ik het zo zeggen moet) wordt ten gelde gemaakt. Niet alleen hier, maar ook onderweg, verschijnen ze ineens met softenon armen en benen. Neen ik wil Softenon niet belachelijk maken, maar hier krijg ik er een heel vreemd gevoel van, dat ze zodra ze mij zien hun ene armpje omhoog steken en de andere hand openen om geld te ontvangen.
Alle munten die ik ontvang geef ik door aan bedelaars, natuurlijk kan ik veel meer geven....


En wat brengt me, deze keer, in India?
Al direct in januari heb ik de kriebels weer te willen fietsen.
Een luxe probleem; waar kan / wil ik fietsen? Een slijmbeursontsteking aan de elleboog brengt me in de wachtkamer van de huisarts. Alwaar een kleine TV de wachtenden enige afleiding bezorgd. De piramides van Gizet, waar ik langs gefietst ben, trekken mijn aandacht. Het volgende item op de TV is de Ganges in India.
Bingo, bestemming gevonden.
NU
Als ik geweten had wat ik nu weet, was ik hoogstwaarschijnlijk niet naar India gegaan.
Het is niet dat de natuur tegenvalt, op de binnenweggetjes kun je heerlijk rustig fietsen in een fantastisch mooie wereld.
Ook aan het ontbreken van, soms, een beetje redelijke accommodatie is wel een mouw te passen.
Voor mij is het grootste 'probleem' (hoor mij, en die is op vakantie) het ontbreken van rust, even alleen zijn. Natuurlijk kan ik op mijn hotelkamer blijven, niet echt een optie voor mij.
Wat ik altijd leuk vind in een 'vreemd' land is rustig, ongestoord de mensen te bekijken; wat doen ze, wat zijn hun gewoonten, hoe gaan ze met elkaar om?
Vanaf een terras, achter een raam van een café of een restaurant.
Terrassen heb je hier niet. Een restaurant heeft een deur die soms open staat, de indeling; puur op eten gericht. Een café is helemaal een obscuur gebeuren, ook in de middenklasse hotels. Aan het plafond een paar kleine pitjes, het gezicht van de persoon aan de andere kant van de tafel, nauwelijks te onderscheiden.
Dus ook daar kan ik het ook niet vinden.
Wat ik nog het moeilijkst vind; je bent buiten nooit, nooit alleen. Altijd mensen altijd lawaai, mensen die je aanspreken. Nergens een plaatsje waar je even ongestoord rustig kunt gaan zitten. Overal verkeer, lawaai, dieren en mensen .
Behalve natuurlijk op de grote terreinen van de hotels in de hogere klasse, maar ben je dan 'onder' de Indische mens?
Ik besef dat ik erg aan het generaliseren ben, maar zo voelt het nu even voor mij.

P.S. In de redelijk bezette bar van het Hotel Rathna Regent, waar ik dit schrijf, is geen enkele vrouw te bekennen. En ze worden schijnbaar ook niet verwacht; er is alleen een herentoilet.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

12. Zaterdag 6 maart 2010Teni - Kumily 67 km

Zomaar een laantjeIk ga er graag voor staanZij willen tandpastaVerwerken van de cocosnootbastMeisje houdt de vogels bij de druiven weg.

NEEN.
Ik kan het nog, maar wil ik het nog! Ik beloof mezelf dat ik het niet weer zal doen. De laatste twee uur loop ik te voet, in de brullende hitte, de berg naar Kumily op, om de 100 meter stoppen om te drinken. Mijn filosofie van de heuvel; de top is hier, niet daar, maar zogezegd, zo idioot een berg oplopen met de fiets is passé.

De eerste vijftig kilometer gaan gestadig langzaam omhoog. Prachtig vruchtbaar landschap; druiven, veel rijst, bananen, groenten en nog veel meer, er tussen worden stenen gebakken.
Dorpen door? Lijkt hier nog drukker; de huizen staan bijna direct aan de straatrand.

Vandaag weer het eerste deel met de taxi. Deze staat al om half vijf voor de deur, dit op dringend verzoek van de chauffeur zelf. We doen er twee uur over om in Teni te komen. Ik dacht, nu wel gewend te zijn aan het scheurende hectische verkeer in het donker. Als we even uitstappen voor een kleine pauze merk ik dat ik toch niet echt ontspannen in de auto gezeten heb.
Na het centrum van Teni pak ik de fietstassen op, en fiets om zeven uur richting Kumily, de chauffeur wacht vriendelijk tot ik op de fiets zit.
De dag begint slecht, al om één uur zit ik op het toilet en tegen vieren, opstaan, ga ik nog viermaal. Gelukkig gaat het de rest van de dag goed, maar fit voel ik me niet.

Heb nu een mooie kamer op een mooie plaats, in het park, in Aranya Nivas.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

13. Zondag 7 maart 2010 Kumily

Op weg naar de bootLaag waterpeilEen roedel zwijnenTjaWe zijn weer terug

Natuur is voor mij synoniem met rust. Niet in India. Ik wil niet zeggen dat de Indiër geen respect voor de natuur heeft, maar ik geloof niet dat ze het woord rust hier kennen. Luidkeels elkaar vanalles vertellen en ja heel veel telefoneren verdient de voorkeur.
Ik ben blij als de motoren van de boot gestart worden en het gekwebbel overstemmen; relatieve rust.

In 1895 hebben de Britten een 26 km² grote kunstmatig meer aangelegd. Onderdeel uitmakend van nu een 777 km² groot natuurgebied "Periyar Wildlife Sanctuary". Volgens de laatste tellingen bevinden zich hier zo'n veertig tijgers en meer dan duizend olifanten.

Na het ontbijt loop ik naar de aanlegsteiger van de boten. Ik wil een tochtje over het meer maken. Het entreekaartje voor het park wat ik gisteren heb moeten kopen om naar het hotel te komen is niet meer geldig. Eerst weer een nieuw kaartje kopen, dan pas mag ik een kaartje voor de rondvaartboot kopen.
Geduldig wachten we bij één van de boten, als het hek wordt geopend dringt de massa zich over de smalle loopplank naar voren. Ieder schijnt een belangrijke reden te hebben om voor de ander op de boot te komen. Als ik mij kaartje laat zien, word ik naar een andere boot gederigeerd. Ze hebben me schijnbaar een duurder kaartje verkocht, want lange tijd zit ik alleen op een joekel van een boot. Vlak voor vertrek komen er nog een paar mensen bij. Te weinig voor zo'n grote boot dus we stappen over in een kleinere.
De andere twee boten, boven en onderdek volgepakt vertrekken tegelijk met ons. Tip, koop een wat duurder, wat heet duurder, kaartje, 2,25 Euro. Je zit niet op zo'n overvolle boot en de parkwachters varen mee, om je te wijzen waar het wild zich bevind.

Niet dat we veel te zien krijgen, een paar zwijnen, wat bisons en velerlei vogels. Maar het is een fantastisch mooi natuurgebied. Nu in de droge tijd steken de boomstammen imposant boven het water uit. In minder dan een uur zijn we terug. Zo groot is het meer, met dit lage waterpeil niet meer.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

14. Maandag 8 maart 2010Kanjirapalli - Alleppey 72 km

De mooie kerkDe chauffeurRubber tappenVeerpontje in de BackwatersMijn hutje vandaag

Ik heb liever dat hij zijn handen aan het stuur houdt; de orthodox Christelijke taxichauffeur slaat bij elke bocht, waar een beeldje, staat een kruisje.
Het hotel ligt middenin het afgesloten natuurpark, de chauffeur kan pas om zes uur, als de parkwachters het hek openen naar binnen. Een licht ontbijt wordt voor me klaargemaakt. By the way, als je in India die Cardamom 'snoepjes' bij de uitgang van een restaurant ziet; niet meer eten, ik zie 's morgens dat ook de gekko's er gek op zijn.

De chauffeur is een aardige verteller. Als ik een zin niet begrijp; ook zijn Engels is niet altijd even duidelijk, herhaal ik de klanken van het laatste woord, zonder te begrijpen wat ik zeg, zo blijft het gesprek toch fijn opgang.

Eerst door de mist, door koffieplantages, de koffiestruik gebruikt een andere boom om hoog te groeien. Wist je waarom er zilver eik bomen tussen de theestruiken staan? Deze bomen hebben een heel breed wortelstelsel en houden zo de aarde op de hellingen vast.
Onder de rubberbomen groeit de ananas. Ook deze beide producten worden te samen geplant. Als ik zo'n rubberopvang wil fotograferen wordt ik 'overvallen' door een horde rode mieren. Snel weer weg.

Ergens onderweg stopt de chauffer. Die kerk, hij wijst naar boven, daar moet je even gaan kijken. Ik loop naar boven, prachtig gezang schalt uit de openstaande ramen. Elke morgen komen de mensen van heinde en verre om hier een mis mee te maken.
Buiten op de grote trap tientallen sandalen, ik kan het niet laten, trek mijn schoenen uit, en loop over het zachte kleed de kerk binnen. Eerst langs een groep vrouwen, ik moet dus naar de andere kant waar de mannen zijn.
Niet katholiek zijnd ben ik toch zo onder de indruk van het ontroerend mooie gezang en daarna de prachtige sonore rustgevende stem van de pastoor (?), dat ik mij ook op de knieën begeef. En veel langer dan afgesproken als in trance blijf zitten.

Eigenlijk heb ik er wel een beetje spijt van dat ik me het eerste deel met de taxi laat brengen. Maar Alleppey, 150 kilometer verder is te veel voor een dag. Onderweg zie ik dat hier, ook in de kleinere dorpen redelijk uitziende accomodatie is. Zeker Peermade heeft redelijke hotels. Het is een werkelijk prachtige natuur en de chaufeur heeft er zin in; zal ik je nog een heuvel verder brengen? Neen dank je wel, we hebben Kanjirapalli afgesproken en daar stap ik dan ook op de fiets.

Tip voor andere fietsers; neem hier dus geen taxi, neem de tijd en fiets, wel vanuit Kumily richting Alleppey, want de ander kant op is een heel stevige, heel lange klim.

Ik ben nu in de de Kerela provincie. Een bijna compleet ander India. Niet alleen qua natuur, maar volgens mij ook rijker, meer grotere mooie woonhuizen onderweg. De dorpen en de steden schoon, ja schoon. Natuurlijk ligt er wel af en toe wat rommel, maar in vergelijking met de Tamil Nadu provincie kun je hier van de grond eten. Bij wijze van spreken dan. Zelfs bij de winkeltjes staan nu afvalemmers.

Direct na Changanassery beginnen de Backwaters. We kennen Venetië, we kennen Giethoorn (Hollands Venetië). Geef aan beide een tropische tintje en je hebt de Backwaters.
Mijn kamer in het Keraleeyam resort, op de mooiste plaats tot nu toe, ligt vijf meter van de waterrand, in de schaduw van de grote palmen. Achter de hut het restaurant, daarnaast de swimmingpool en daar weer achter de massagesalon. Ik ga hier een paar dagen blijven.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

15. Dinsdag 9 maart 2010 Alleppey

In The MorningMassageTafelSchoolkinderen in een RiskjaTuintje in Backwater gebiedRoerdomp ??

Het is alsof je de sleutel uit handen geeft en even je huis, je lichaam, verlaat. Ik geef me over aan de masseur. Vandaag neem ik weer een Ayurvedische massage. Bijna twee uur lang lig ik op een houten tafel glibberend van de olie, soms zijn zijn handen zacht, soms stevig en bij mijn voetzolen af en toe pijnlijk, ik laat het maar over me heen komen.
Ik kies weer voor een "Relaxation Massage" en een "Shirodhara" (druppende olie op je voorhoofd).
Deze keer wordt me gevraagd direct, bij de massagesalon, onder de douche te gaan. Zeep en shampoo helpen niet, mijn lijf blijft vet schuimen. Dan maar zo goed mogelijk afdrogen en vanmiddag nog een keer onder de douche.

Gisteravond
De wijn is zoet, de wijn is mousserend, de wijn is na tien minuten lauw. Geen van drieën mijn favoriet. Maar ik geniet, de beide meisjes van het ietwat kleine restaurant laten mij met rust. Als ik mijn pilsje bestel, krijg ik direct de menukaart onder mijn neus geduwd; we hebben wat tijd nodig om uw maaltijd voor te bereiden meneer.
Ongestoord drink ik mijn fles bier, tot voor nu stond er telkens een ober aan tafel, om, zodra mijn glas half vol was, het weer bij te vullen. Service? Uitermate, voor mij, irritant.
Precies op tijd is mijn maal gereed, de dame opent de nu nog koude fles wijn. Meteen het glas tot de rand toe vol. Voorproeven; niet bekend hier; keuze; kan niet; ze hebben maar één soort en maar twee flessen in de koelkast.
Voor het eerste in India dineer ik rustig en op mijn gemak. Eenvoudig en goed. De rest van de fles, na een voldane maaltijd, giet ik in een waterglas, en zet mij in de hangmat aan het water. Boven mij, recht boven mijn hoofd, een palmboom, vol met cocosnoten. Neen, mijn kharma, vanavond valt er geen.

Ben ik in het juiste hotel? Volgens de Lonely Planet zou het hier veel goedkoper moeten zijn. De naam lijkt er op, ik ben in het Kayaloram Resort. De meneer begint met 6000 en we eindigen op 4500. De locatie van dit hotel is heerlijk rustig en bijna verlaten. Voor het eerst in India voel ik me echt op m'n gemak. Maar ja dat ligt aan mij.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

16. Woensdag 10 maart 2010 Alleppey

Mijn view vanmiddagMy LunchVrachtvaartZo woon ikAlweer wasdag

Dit is decantent zeg! Als een Pascha. Ze zjn er voor zestien, voor acht, voor vier en voor twee. Ik heb een complete vierpersoons houseboat voor mij alleen.
Stuurman, kok en hulp. Slaap- en badkamer, ventilator, AC en sataliet TV. Alles is voor Wim himself.
Als dat geen verwennerij is.

Er schijnen al meer dan 500 van dergelijke boten op deze wateren rond te varen. Enkele komen we tegen, de meeste stil langs de waterkant.

Het personeel en de keuken achter. De stinkerd met zijn zithoek, slaapkamers en de stuurman voor.

Om één uur leggen we aan we voor de lunch. Heel uigebreid en veel te veel wordt er voor mij opgediend. Het 'personeel' achter, de Pascha voor. Regelmatig komen ze kijken of alles in orde is. En, ik denk, omdat het veel te veel is, zij zelf pas met eten beginnen als ik klaar ben. Ik zit vol. Er is nog zeker driekwart over, maar dat het personeel van 'mijn resten' eet, zit me toch niet helemaal lekker. Het zal wel hun gewoonte zijn.

IK heb het al eens vaker geschreven, dit is te veel voor een Wim alleen. Genieten, voor mij, is in de eerste plaats, je goed en tevreden IN jezelf te voelen. En dan dat goede gevoel met iemand anders willen en kunnen delen.
Het zijn zeker geen lonely days. Maar als je weet dat je geliefde 'thuis op je wacht' vraag ik me af waarom ik alweer alleen op stap gegaan ben.
Een moment van overpeinzingen NA de lunch, komt dit bij iemand zinnig over?

Ja hoor, als ik even in mijn hut mijn handen ga wassen, zie ik dat achter nu pas 'de mannen' aan het eten zijn.

Ze halen me tegen twaalven bij het resort op. Ik stap vlak voor de deur in. Fiets en de rest van de bagage staan nog op de kamer. Als ze de kamer vannacht kunnen verhuren, dan gaan mijn spullen er uit, anders krijg ik hem morgen terug.

Dit is tof mensen, biertje erbij, luie stoel, benen omhoog. En een fantastisch prachtige natuur zo op en bij het water.
Heerlijk relaxed,
beetje turen,
beetje peinzen,
fotootje nemen,
slokje bier,
Wim heeft het goed naar zijn zin.

Als je het wat minder luxe wil en dus wat minder duur, wat heet duur, minder dan 100 Euro, bijna 24 uur, en All Inclusive, kun je ook een ferry, met de fiets, nemen van Kochi naar Alleppey.

Vele mensen hier kunnen hun huizen alleen over water bereiken. Dus op regelmatige punten haltes voor de ferry. Afgelegen, armoedig en vaak toch een sateliet schotel op of aan een palmboom.

Eerst vond ik het decadente wel een beetje grappig. Het voelt pas echt onaangenaam decadent als je langs de eenzame schamele armoedige hutjes vaart. De vrouwen, met ernstig gezicht, vissen hier niet voor hun plezier. Bittere noodzaak, om naast het voldoende aanwezige (denk ik) rijst, ook iets anders voedzaams binnen te krijgen. Kan me niet herinneren dat ik me zo decadent gevoeld heb, terwijl ik toch best veel chique dingen in arme gebieden gedaan heb.

Om zes uur leggen we aan voor de nacht. Nog twee boten van The Company leggen zich naast ons. De ondergaande zon over de rijstvelden, de andere zijde een klein meertje omkringt door, hoe kan het ook anders, palmbomen. Een vlucht prachtig witte schone ibissen scheert rakelings over het water.

De nacht valt; bijna letterlijk. Dinner at 7.30 Sir? Okay.

In de provincie van hamer en sikkel, Maria- en Christusbeelden schalt het gebed van de imman over de velden.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

17. Donderdag 11 maart 2010 Alleppey

Ik ga naar mijn werk vrouw.De drinkwater halersAgainWachten op de schoolbootZomaar een huis.

Vanaf mijn bootplee zie ik het over het meertje lichter worden. Het zicht naar buiten is beter dan naar binnen.

Het ontbijt wordt de Pascha op de voorplecht, in alle rust, in een koel windje van het meer, geserveerd. Een visser glijdt langzaam peddelend in zijn boomstamkano voorbij. Een prachtig fel gekleurde Kingfischer (Ijsvogel) tuurt aandachtig vanaf een tak in het water. Ook hij wacht op zijn ontbijt.
Ik krijg gebakken eieren en een soort opgerolde pannekoekjes gevuld met cocos.
Honger heb ik eigenlijk niet met zoveel voedsel voor de geest.
De zon stijgt. Schoolkinderen, netjes in uniform, vrouwen in prachtig gekleurde sarongs (heten die eigenlijk hier ook zo?), mannen met sikkels, lopen, zachtjes pratend, over het dijkje voorbij.

Het is mooi, heel mooi, maar de reclame 24 uur op een Houseboat? Twaalf daarvan zijn pikdonker. En als je je dan toch buiten waagt ben je lustig voedsel voor allerlei muggengebroed.
Ik vertrek om twaalf uur 's midddags. Om één uur een uur lunchpauze aan de kant. Om zes uur leggen we aan voor het dinner en aansluitende nacht. Dat is die dag vijf uur varen.
Om half tien wordt ik, precies zoals afgesproken, weer voor de deur van mijn kamer afgezet. Dat is vandaag ongeveer een uurtje varen. In totaal dus zes uur.... Beetje cynische opsomming misschien, maar laat je niet weerhouden. Ik vind het een fantastische beleving.

De fiets staat nog op mijn kamer, de mevrouw komt al met de sleutel aangelopen.

Houseboats volgens de Lonely Planet "could be one of your most expensive experiences in India, but it's worth every darned rupee."
Decadent of niet, ze zorgen wel voor veel werkgelenheid in de streek.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

18. Vrijdag 12 maart 2010Alleppey - Kollam 90 km

Wachten op de processieTempel, Kerk en MoskeeTempel, Kerk en MoskeeTempel, Kerk en MoskeeKomt er een school vissen voorbij?

FUCK. Ik wil het hotel niet ZIEN, ik wil er naar toe. In een klein Tourist Information kioskje vraag ik de weg naar het Tamarind. Links, meneer aan de overkant van het meer kunt u het hotel zien. Maar hoe KOM ik er, links of rechts. Bijna verontwaardigd zegt ze nog een keer; links kunt u het zien. Dan maar links. En inderdaad ik kan het zien aan de overkant van het meertje, om er te komen moet ik dus naar rechts. Sorry hoor, maar aan het eind van een rit kan ik soms wat geiïriteert raken en dan kan ik zulke 'domme' dingen niet goed hebben.

Ik ben vanochtend al vroeg vertrokken. Lekker koel, maar 25 graden. Gisteravond alles afgerekend, en de receptionst zal de beide portiers waarschuwen dat ik er vroeg uit wil. Ik maak toch genoeg lawaai als ik de grote poort openschuif, geen enkele portier te zien. Doe de poort, met hetzelfde piepende lawaai, weer netjes dicht. Anders schrikken de portiers straks zo, als ze wakker worden.

De National Highway 47 is een drukke weg. Er is een mooie, denk ik, route binnen door, maar die is dertig kilometer langer en daar heb ik vandaag even geen zin in. Toch langs de 47 is lang niet alles, druk, heel druk, en dus ook vanalles te zien. De dorpen rijgen zich als kralen aan een ketting aaneen van Alleppey naar Kollam.

Één vrachtauto zie ik vandaag wel drie keer. Nou zult u zeggen wat is daar nu zo bijzonder aan? De eerste keer valt het me op dat de wagen erg hoog, met een zo te zien zwaar kastachtig voorwerp geladen is. De tweede keer ligt hij op zijn linker zijde in een rechter bocht en staat er al een kraanwagen bij. De derde keer tuft hij me, ietwat rustiger, weer voorbij.

Het verkeer is hectisch. Logisch groot land, heel, heel veel mensen. Toch zijn het volgens mijn heel goede chauffeurs. Ze hebben alleen een andere set afspraken dan wij hebben. Op bijna elke bus en vrachtauto staat achterop "Sound" "Horn"; laat me even weten dat je er aankomt. Er wordt dus heel veel getutert. Dringend, aanhoudend op de claxon betekent; ik kom er eraan, ik ga voorbij, en als er een tegenligger aankomt moet je me helpen. en zo gebeurt het ook.
Als iemand ziet dat hij gezien is, dat heeft ie voorrang. Doen alsof je niets ziet heeft dus hier zijn voordelen.. Uit mijn ooghoeken hou ik de zaak wel degelijk in de gaten, EN de handen aan de remmen.
Een riskja taxi komt naast me rijden, hij wil mij snijden, op het punt waar hij links wil (het verkeer rijdt hier links) ben ik er net een paar centimeter eerder. Dan remt hij, was hij een paar centimeter eerder geweest, dan had ik moeten remmen.
Ik denk gewoon afspraak. Niks geen machtsspel. We rijden door en wie het er eerst is gaat voor. En dat is het verschil met Nederland denk ik, daar is het vaak WEL een machts- (lees) machospel.
Blijft, dat het verschrikkelijk goed opletten is.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

19. Zaterdag 13 maart 2010Kollam - Kovalam 101 km

My view yesterdayMooi is het wel daarEnd of the roadCoke and banana breakMy view today

Heb een ritje van 80 kilometer gepland, het worden er 101. Met GoogleMaps 'trek' ik de route van Kollam naar Kovalam zo dicht mogelijk langs de zee. EN langs Varkala, dat wil ik ook zien. Varkala is een resort langs hotel langs resort, ik ben er weer uit voordat ik er erg in. De kliffen heb ik dan maar even gemist. Jammer dan.

Na Varkala wordt de weg steeds smaller en slechter, uiteindelijk sta ik op een zandpaadje van een meter breed. Nog steeds precies volgens de GPS track. Een paar jongens maken me duidelijk dat het echt niet verder gaat hier. Dan maar weer terug naar de hoofdweg. Daar zit ik al snel weer op de National Highway 47, de weg die ik vandaag nou net wil mijden.
Weer die drukte, weer dat vele verkeer, weer die hitte, vandaag heb ik een beetje medelijden met mezelf, weinig aandacht voor de omgeving. Hoewel het fietsen gaat goed, de benen doen het fantastisch. De weg slingert zich al heuvelend door de dorpen en palmbomen. En die heuveltjes worden naarmate de zon stijgt steeds pittiger, echt hoog zijn ze niet. Vooral de laatste knobbel, voor de afslag naar Vokalam doet 'pijn'.

Na Varkala spreek ik een jongeman, die bewonderend naar mijn fiets kijkt. Als men mij vraagt hoe duur de fiets is, zeg ik altijd dat hij 500 dollar kost, dat de werkelijke waarde meer dan 2500 Euro is, wil er hier gewoon niet in. Zoveel geef je gewoonweg niet uit aan een fiets, als je zoveel geld hebt, dan koop je een auto.
Naar mijn leeftijd gevraagd, geef ik altijd eerlijk antwoord. Nu wordt de bewondering van de jongeman nog groter. De mannen van die leeftijd hier doen niets meer. Hij legt zijn beide handen op zijn buik en knikkebolt, lui zijn ze zegt hij. En als ze honderd meter lopen moeten, doet het hier, daar en overal, hij grimast, bij hun pijn.
Ik aanvaard het verhaal als een groot compliment.

Het Jeevan Ayurvedic Beach Resort komt er volgens de Lonely Planet in de midrange & top end hotels goed uit. Valt een beetje tegen. Maar ben te moe om verder te zoeken. De prijs hebbben ze er gelukkig wel op aangepast, betaal ongeveer 23 Euro voor een kamer, met balkon, bijna op het strand.

Kovalam is een echt 'modern' beachresort. Binnen- en buitenlandse toeristen. De binnenlandse, bijna gekleed te water, de buitenlandse in bikini. Gelukkig geen monokini, dat zou op deze plaats, volgens mij, niet erg gepast zijn. Wat ik hier wel heb, buiten mijn balkon aan zee, zijn terrassen. Heerlijk met een biertje over zee en (gepast) naar mensen staren.
Ik was van plan om nog even door te fietsen naar het zuidelijke puntje van India, maar 'k heb genoeg van de 47 gezien, ga mijn route weer aanpassen. Blijf nog een extra nacht hier en dan zie ik wel verder.
Jammergenoeg is van de Indische beleefheid / gepastheid hier niet veel meer terug te vinden. Als normaal ongelikt wordt ik door, de naar zweet stikkende ober, behandeld. Geneigd hem dezelfde behandeling te geven doe ik het niet, en blijf vriendelijk. Ook hier hebben wij, de toerist, de bevolking al zover gekregen dat ze hun eigen adat ten behoeve van- en waarschijnlijk door ons, hebben opgegeven.

Kollam; gisteren
Wat ze ook doen, een toerist wordt hier, denk ik, gelijk behandeld. En dat ben ik niet gewend.
Voor de Riskja taxi naar het hotel terug betaal ik maar 30 rupie (45 cent voor 15 minuten), terwijl de Lonely Planet 50 zegt.
Kaarsjes branden; 3 kaarsjes + 2 kettingkjes 50 roepie, en dat voor een blanke buitenlander.
In Kollam staat de "Shrine of Our Lady of Velankanni". Volgens de Lonely Planet, en die zeggen het, vind ik, vaak zo mooi; " There aren't many places in the world you can see sari-clad Christian iconography worshipped with such Hindu exuberance".
Aan de andere kant; in (weer) een donkere bar een gesprek met een zattte Engels (?) sprekende (?) Indiër; daar versta ik totaal niets van. Betaal maar snel en weg ben ik.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

20. Zondag 14 maart 2010 Kovalam

Kovalam beach, eveningAnd it does stink hereSunsetSunset on the other side

Ongeneerd strooi ik bijna de gehele zoutpot over mijn eten. Niet dat het eten zo flauw is, maar mijn uitgezwete lijf schreeuwt erom. Al na vijf minuten op de fiets, zijkt het zweet over mijn gehele lijf.

De(ze) hitte zuigt al mijn energie uit mijn lichaam. Eten doe ik, omdat het nodig is, anders heb ik helemaal geen krachten meer. Cola, water en andere frisdranken, krijg ik na een tijdje ook niet meer door mijn strot; de maag zit eenvoudigweg VOL.
Alleen bier is goed te verdragen; hoopt zich niet op en stroomt lekker door. Maar tja daarop fietsen gaat (bij mij) niet.
Daarbij komt dat alcohol moeilijk, zichtbaar, te verkrijgen is. De meeste restaurants schenken geen drank.
Het Kingfischer light (5 %) smaakt in 0,65 liter flessen overigens prima.

Gisteren wilde ik schrijven dat je altijd een kamer AC moet nemen. Ik gebruik hem bijna nooit. Maar het zijn meestal de betere kamers.
Gisteren ook laat ik mij verleiden tot een room met een prachtige view, maar geen AC. Die regel gaat dus niet altijd op. Maar view of niet, ' k heb de kamer geruild voor één MET AC. Is toch veel aangenamer in te verkeren en te slapen.

Vandaag weer een full body massage en een Shirodhara. Ik heb gelezen dat de full body ook door twee masseurs tegelijk uitgevoerd kan worden. Ik vraag er naar. Ja hoor doen we ook, geen probleem.
Uitkleden en liggen maar. De meneer en de mevrouw, volgens mij zijn ze een echtpaar, beginnen beide aan een deel van de achterkant van mijn lijf. Het is een heel fijne, bijna lief te noemen, ervaring. De man wat stevig, de vrouw heel zachtjes. Heerlijk.
Omdraaien, stevig en zachtje massage wisselen zich ook op de zijden van mijn lijf.
Ik had gelezen dat bij Eyurvedisch massage de sexen strikt gescheiden blijven. Dat was tot nu ook zo.
Voor mij geen probleem. Het meest emotioneel, ontroerend is, als de vrouw mijn gezicht zachtjes en man rond mijn navel wat steviger masseert.
Daarna nog de olie om mijn hoofd laten stromen; de Shirodhara massage. Een ervaring waarbij ik het gevoel heb steeds dieper IN de tafel te zakken. Na ongeveer twee uur sta ik weer buiten.
Begin ik er verslaafd aan het raken? 't Kost hier iets meer dan 20 Euro, en waarschijnlijk buiten de toeristen gebieden nog minder.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

21. Maandag 15 maart 2010Kovalam - Madurai

DetailSouvenierwinkelsDetailDetailIn de ondergaande zon

We volgen eerst de 47 naar het zuiden. Daarna gaan we noordwaarts op de National Highway 7. Op de kaart een prachtige vierbaansweg. In de praktijk nog niet helemaal klaar. Regelmatig staat er een ton op de weg met een bordje "Omleiding" en gaan we tegen het verkeer in verder. Soms ook komt ons het verkeer zonder waarschuwing tegemoet. De omleidingen zijn vaak zo onduidelijk aangegeven, dat zelfs de Indische taxichauffeur moet vragen hoe het nu verder gaat naar Madurai.
En ja de fiets ligt weer op het dak van de taxi.
Een dikke driehonderd kilometer, waar we, ondanks het vele vierbaans, meer dan zes uur over doen.
Verwacht ook op de vierbaanswegen geen andere verkeersregels. Dezelfde chaos heerst ook hier. De weg wordt druk gebruikt door voetgangers en ossenwagens, in de dorpen zebrapaden, niet dat die enige zekerheid bieden, maar had ze nog nooit gezien op een vierbaans autoweg.

Op een gegeven moment rijden er twee vrachtauto's omgeven door zeven busjes van de Highway Patrol voor ons. Met grote letters op de wagens "Liquefied Hydrogen". Zal wel gevaarlijk spul zijn, want de politie laat niemand voorbij. Bij een doorsteek naar de andere weghelft worden we gesommeerd om maar even spookrijder aan de andere zijde te spelen.
Ja, dat is India.

In Madurai krijg ik in het Royal Court Hotel een mooie kamer.

Wat de Taj Mahal is voor Noord India, is de Sri Meenakshi tempel voor Zuid India. (Volgens de Lonely Planet). Gelegen in het centrum van de grote stad Madurai. Een complex van zes hectare groot.
Wat een geweldigde, prachtige, weelderige, kleurige torens en beelden. Zoveel en toch zoveel aandacht voor detail. Op de stenen waar net de zon nog op scheen is het gloeiend heet, met schoenen aan je voeten mag je de tempel niet binnen. Gelukkig zijn de grote vloerstenen redelijke vlak en worden ze regelmatig geveegd.
Jammer dat ze in de tempel, in de gallerijen, allerlei souvenierwinkels toegestaan hebben. In het midden een grote olifant waarmee je, natuurlijk tegen betaling, op de foto mag.
Het geheel is mooi, is prachtig, is overweldigend, maar wordt voor mij onteert door al die snuisterij verkoop. 'k Weet nog niet waarom, maar met deze Hindu relegie heb ik (nog) niet veel. Overal waar ik kom straalt er een sereniteit van tempels, kerken en dergelijk af. Voor mij, hier nog niet gevoeld.
Na een uurtje heb ik het wel gezien, nog lang niet alles gezien, maar ben ook een beetje bang de weg kwijt te raken en zonder schoenen verder te moeten. Het is me daarbinnen trouwens ook veel te druk.

Voor (langere) taxiritten hebben ze in de hotels een lijst met vastgestelde tarieven. Volgens Nederlandse begrippen erg goedkoop, maar goedkoper kan natuurlijk altijd. Al zou ik dat op de lange afstand met een (taxi) snorder hier niet proberen. Je weet nooit met welk barrel je op de weg gaat.
Bussen stront goedkoop, meestal barstens vol. En als je alleen bent moeilijk om bagage, fiets en jezelf in de gaten de houden.
Trein is ook een heel goedkope optie. Al is het wel dat ik hoor dat zelfs de snelle treinen er nog erg lang over doen. En hierover hoor ik dat fiets en persoon apart vervoerd worden. Alleen op reis zijnde, moeilijk dus om je spullen een beetje in de gaten te houden.
Ik kies dus voor de duurste, maar ook de gemakkelijkste oplossing. Je wordt opgehaald en afgezet op de plaats EN op de tijd dat JIJ dat wilt. En mocht je onderweg ergens willen stoppen; een paar roepie meer, t'is allemaal extra zakgeld voor de chauffeur.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

22. Dinsdag 16 maart 2010Madurai - Trichy 65 km

Rijstvelden in de ochtendDe MilkmanSri Rangananthaswamy TempleThe golden TempleRock Fort Temple

Met de Taxichauffeur heb ik exact afgesproken mij naar een bepaalde plaats op de kaart te brengen. Volgens mijn berekeningen zo ongeveer halverwege Madurai en Trichy. Tienmaal heeft hij mij met zijn hand op zijn hart bezweert dat hij precies weet waar ik heen wil.
Ik heb de rustige 45B gekozen. Inmiddels is dit ook een vierbaanssnelweg geworden. Desondanks blijft het een fijne rustige weg omdat er voor ons allemaal genoeg ruimte is.
Als ik een bord zie dat Trichy 'nog maar' 65 kilometer is vraag ik de chauffeur dan toch maar te stoppen, volgens mij jakkert hij gewoon door.
Het is een heerlijk koele ochtend, tegen zessen 'maar' 23 graden, heerlijk fris om te fietsen. Ik fiets met plezier over het mooie vlakke asfalt. Rijstvelden in allerlei staten van cultuur, van verdort tot nieuwe aanplant. Veel suikerrietplantages. Duizenden palmen. Vriendelijk zwaaiende kinderen op weg naar school.

Voor de kleinste kinderen heb ik een stuk of twintig lollies bij me. Als ik twee kinderen langs de weg zie staan, stop ik om ze beide een lollie te geven. Binnen no-time heb ik twintig kinderen, waar ze vandaan komen is een raadsel, om mij heen staan en ben ik dus ik één keer door mijn lollie voorraad heen.

Het fietst heerlijk en zo kort na tienen ben ik al aangekomen in het Breeze Residency. Waar ik in tegenstellig tot de meeste andere hotels in dit laagseizoen geen korting krijg. Tja wat wil ik eigenlijk ook, ik zoek in deze provinciestadjes het beste (lees duurste) en wil dan ook nog voor een dubbeltje op de eerste rang.

Waarom zijn de piramides in Egypte zo bekend en de tempels, behalve de Taj Mahal, in India niet? Of heb ik iets gemist?
Bezoek de Sri Rangananthaswamy Temple, volgens de Lobely Planet de grootste in India. En wederom ontzettend imposant. Kleuren, beelden, details alles en nog meer schittert.
Tijdens de wandeling wel uitkijken want her en der liggen mensen te slapen en te snurken tussen de aanbiddende mensen. Veel delen zijn alleen toegangelijk voor Hindu's. En de heilige beelden of hoe noem je die, de iconen mag je begrijpelijke wijze niet fotograferen.
Vergeet bij het inleveren van je schoenen ook niet direct een kaartje voor je kamera, 50 roepie, te kopen.
De Indiër is het gewend, ik niet, over die gloeiende stenen te lopen. Heb dan ook geen zin het gehele, wederom heel grote, complex door te lopen. Een gids, die ik eerder afgewimpeld heb, en dat heel vriendelijk accepteert, 'stuurt' me terug, als ik na een minuut of tien de tempel al weer wil verlaten. Dat en dat moet je echt gaan zien. Ik loop, eigenlijk met tegenzin, even terug, maar de stenen en het zand branden nog steeds mijn voeten. Dus verlaat ik 'stiekem' de tempel.
De chauffeur wacht, ik heb in het hotel voor twee uur de chauffeur gehuurd om me naar de tempels te brengen. India is nou niet bepaald vriendelijk voor de alleen reizende toerist. Je eigen weg vinden hier kost heel veel tijd.
Volgende stop is de Rock Fort Temple. Bovenop een kolossaal stuk steen is een fort en een tempel gebouwd. Het geheel, blijf het herhalen, heel imposant. De chauffeur grijnst als ik zeg dat ik geen behoefte heb om naar boven te klimmen. Alleen een foto is voldoende.
Ik geloof dat ik ook weer voldoende Indiaase tempels gezien heb, behalve de Taj Mahal dan misschien.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

23. Woensdag 17 maart 2010Trichy - Kumbakonam 87 km

Stenen drogenIn the morningIn een dorpjeZal wel oppassen zijn.Nog en dorpje

Ik ben er. Ik ben kapot. Ik heb een uur nodig om bij te komen en dan ben ik nog niet bijgekomen. Alles doet me pijn. Als ik met mijn laatste slok bier een Nurofen neem. Moet ik haastje repje naar het toilet. Daar, net op tijd aangekomen, kots ik mijn maag in een stuk of vier golven leeg.
Hè dat lucht op. Even een uurtje op bed uitrusten
Als mijn lief mij na een uurtje uit een onrustige slaap belt, doe ik het nog eens dunnetjes (hi hi) over en, is ook de andere zijde aan de beurt. Het wordt een race (ha ha) tussen de toiletpot en de wasbak. Deze details vind ik zelfs te smerig. Gelukkig is er zo'n toiletdouche om de badkamer weer schoon te spuiten.
In deze landen is het niet de vraag OF je diarree krijg maar wanneer.

De fietsdag begint heel goed. Eigenlijk een rit zoals fietsen bedoeld is. Na een moeilijke tocht, de GPS is een goede hulp, door en uit het centrum van Trichy, bevind ik mij op een dijkje langs een grote, nu droge, rivier. Heerlijk koel in de ochtendnevel, weer langs rijstvelden, bananen en veel steenbakkers. In het begin zelfs bijna geen dorpjes.
Alleen deze meneer wil alles weten over mijn leeftijd en de daarbij behorende energie om te fietsen. Voor zijn pijn in de rug geef ik hem een paar Nurofens, en de koekjes die ik onderweg eet. Na een halfuurtje neem ik afscheid, ik wil gebruik maken van de ochtendkoelte.

Het is natuurlijk de hitte die energie vreet. Maar bij elke pauze, elke plaats zorgvuldig uitgekozen, komen, opeens uit de bosjes, weer die verschrikkelijk vriendelijke Indiërs. Ik heb er schijt genoeg van, gewoon even voor me uit staren, rustig een colaatje drinken, een banaantje eten, is er niet bij. Je moet een einzelgänger zijn rust gunnen. Verder dan maar weer, achteraf gezien neem ik daardoor, denk ik te weinig en te korte pauzes.

In het Paradise Resort aangekomen, waar ik gisteren telefonisch een kamer geboekt heb, maar dat zeg ik voorlopig nog even niet. Laat ik mij eerste rondleiden over het terrein en langs de kamers. Ziet er heel goed uit.
In India staan bijna alle prijzen aangegeven zonder 12,5 % luxury tax. Let daar goed op. Als ik de meneer vraag of hij nu, buiten het seizoen, voor twee nachten een goede prijs kan maken, laat hij al snel de luxury tax vallen.
Dan pas vertel ik hem dat er ook voor mij een reserving staat, deze was natuurlijk wel MET luxury tax.

Hij gistervond
Veel mensen reizen hier met een privé chauffeur door geheel of half India. Wat hebben die begeleiders veel te verduren zeg. Zij gedragen zich echt oost-indisch, de klant is echt koning, alles wordt schijnbaar geslikt. De Engelse meneer verteld zijn chauffeur een heel verhaal over de vele geloven van India. Ook al zou ik ALLES weten, ik zou heel graag willen horen hoe de binnenlander er over denkt. Als ik iets wil weten hou ik mijn mond en luister. Dan pas, is mijn bescheiden mening, kun je nog iets (bij)leren. De Engelse meneer is schijnbaar ergens zeer ontevreden over. De restaurant-manager is niet voldoende om zijn klacht aan te horen. Frontdesk-manager erbij. Later, als de Engelse meneer verdwenen is, wordt er hartelijk gelachen; ik grijns.
Ik vanochtend
Het is lang geleden dat ik mij zo boos heb gemaakt, en snap eigenlijk nog niet waarom ik het nu wel deed.
Met de manager heb ik 's avonds afgesproken dat ik, omdat ik heel vroeg vertrek een licht ontbijt, bij de kamerprijs inbegrepen, kan bestellen. Geen probleem, cornflakes, toast en thee worden netjes om half zes voor mij neer gezet.
Als het ontbijt rustig naar binnen gewerkt is komt de ober met de rekening, of liever gezegd zonder rekenimg wil hij geld zien. Loop door naar de frontdesk en vraag vraag wat er aan de hand is. 54 roepie (tachtig cent) moet ik betalen. Dat schiet bij mij in het verkeerde keelgat. Toeristen uitwringen, daar ben ik wel aardig aan gewend (dacht ik), maar nu smijt ik zestig roepie op de toonbank, en zeg dat ik dit GEEN sevice vind, en dat ik hoop dat hij er in stikt.
Stil zijn ze wel even.
Maar ook om mij zal vanochtend wel gelachen zijn. Sorry meneer; ik had niet mogen zeggen dat ik wil dat u er in stikt, mijn excuses.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 6 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

24. Donderdag 18 maart 2010 Kumbakonam

Achter het hotelEen kleine wandelingOok papa wil graag op de fotoIedereen wil op de fotoEn nog een keer.

Het ontbijt, twee gebakken eieren en toast met marmalade is aangenaam binnengebleven. Vandaag even helemaal niets doen.
Jammer, wilde graag weer een massage, volgens de brochure zou hier ook een Eyurvedic Theraphy Centre zijn, maar dat is er niet meer, wordt volgende maand weer opgebouwd. Ja dat zal wel ....
Verder is hier niet veel te doen. Bij de swimmingpool is het van half acht tot ongeveer half negen nog een beetje uit te houden, daarna weer bloedheet.
De Indiër is gek op schakelaars, in deze kamer tel ik er eenentwintig. En IK wordt elke avond gek, waar welk licht nou ook weer uit moet.

Op de tweede dag in India geschreven.
Ook hier zou het klasseverschil (lees kasten) verdwenen zijn. Forget it. De (meestal gezette) heer laat zich nog steeds hooghartig, onderdanigheid verwachtend, en krijgend, bedienen. 's Landseer accepterend EN altijd eerbiedigend, heb ik dit gebeuren nooit een goede plaats kunnen geven. Kon het niet bevatten dat mensen ZO met elkaar omgaan.
Zonder het kastenverschil te willen verdedigen heb ik op dit 'mensenverschil' toch een ietwat andere kijk gekregen. Geen accepterende, maar wel een ietwat verzachtende.
Enige dagen na mijn fietsreis in Zuid Afrika, ontmoette ik een man die een tijd in Zuid Afrika gewoond had. Hij zat voor mij in het theater, zijn sterk bevestigde gebaren tijdens de monologen vielen mij op. Na de voorstelling sprak ik hem aan. Vroeg hem of hij in Zuid Afrika gewoond had, JA vertelde hij, en hoe hij als blanke de apartheid ervaren had. En voegde ik er aan toe hoe het in godshemelsnaam mogelijk is dat mensen zo met elkaar omgaan?
Al bijna direct vertelt hij hoe hij eens als jonge jongen met zijn fiets op school aankwam, wilde deze neerzetten op de plaats waar hij dat altijd gewoon was. Daar was op dat moment een zwarte arbeider een gat aan het graven. Ik heb die man totaal verrot gescholden; hoe hij het in zijn hoofd haalde juist op MIJN plaats een gat te graven.
De zwarte man is stilletjes vertrokken zo vertelt hij verder, bijna met tranen in zijn ogen.
Ik wist niet beter, zo was ik opgevoed, ik heb er nooit bij stil gestaan, dat in tegenstelling tot wat mijn vader vertelde, de zwarte ook een mens was zoals jij en ik. Heb er nu spijt van.
Na zijn jeugdjaren in Zuid Afrika is hij nooit meer terug geweest.

Tja, opvoeding hebben we allemaal nodig, maar dat, denk ik, ontslaat ons niet van de verantwoording naast het oud geleerde ook eens 'andere' meningen bij de ons 'normale' te plaatsen.

De bewaker van het hotel staat op bijna onmogelijke afstand, hij kent zijn plaats, de kraaien van de lege tafels te verjagen.
De ober reageert niet op de fooi, die ik op het land aangepast heb, van (rijke) blanken verwacht / wil hij meer.
En weer tja, wanneer doe je het nou goed?

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

25. Vrijdag 19 maart 2010Setiyya - Pondicherry 76 km

In the morningIn the morning II

Wat een verschrikkelijke rotzooi. Wat een godsgruwelijke bende. Wat een chaotische hectiek.
Vrachtauto uitladen in een centrum; geen probleem, staat het verkeer gewoon een halfuur vast. De politieagent is rustig, ziet alle auto's op zich afkomen. Als hij compleet is ingesloten blaast hij ernstig op zijn fluitje. Ik wring me tussen een bus en een taxi, alles beter dat stilstaan.

Dat een mens hier leven kan, ik was gewaarschuwd, maar dacht dat red ik ook wel, nou nauwelijks. Ben eigenlijk blij dat het einde in zicht is. Nog een maand en ik was, bij wijze van spreken, gaan hangen aan een tempelboom.

En dan maar zeggen dat India zo'n groot land is. India is een klein land, gegeven het aantal mensen wat er woont, veel te klein.

Om vijf uur staat de taxi weer voor de deur. Fiets op het dak, voor de zoveelste keer. De eerste helf met de taxi, de tweede fietsen. Kleine misrekening, de twee helften zijn niet gelijk, de fietshelft is groter.
Ik kijk op mijn GPS of we er al bijna zijn. De chauffeur kijkt verbaast, als ik zeg dat we op de volgende kruising stoppen. Hoe weet die idiote witte buitenlander in het stikdonker nu waar we zijn.
Ik geloof dat hij nu wel ongeveer weet wat een GPS is.

Ik vind een mooie kamer in het Hotel Ajantha Sea View. Een hoekkamer met aan twee zijden zicht op zee. Strand hebben ze in Pondicherry niet. De ander kamers hier volgens de Lonely Planet "are drab en windowless"
Zo heel postief is de Lonely Planet niet over Podicherry; "Podicherry is split from east to west by a partialy covered sewer .... we mean, canal."

Ze hebben best wel een beetje gelijk; op het platteland bestaan geen openbare toiletten, iedereen doet zijn behoefte waar dat uitkomt. In het begin dacht ik dat ik het niet goed zag, maar als je een piemel ziet hangen bij iemand die op zijn hurken zit? Dames heb ik zo nog niet gezien, wel schoolkinderen gezellig naast elkaar op de rand van een kanaaltje.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

26. Zaterdag 20 maart 2010 Pondicherry

De Boulevard vanuit mijn kamerMijn KamerHet riool... oh nee, het kanaalOok PondicherryEen heel ander India

En als u nu denkt dat het Indische volk een lui volk is, dan is dat niet juist. Behalve natuurlijk een enkeling, maar waar heb je die niet, wordt hier overal en vlijtig gewerkt. Vlijtig dat wil zeggen zolang de temperatuur dat toestaat. Want ook voor een Indiër is het moeilijk hard te werken met 35 graden. Alhoewel dan ook gebeurt.
Ondanks het feit dat er dus (hard) gewerkt wordt schijnt er niets af te komen.
Klinkt misschien grappig, maar ook hier wordt vuil opgehaald. Elke dag zie ik mensen vuil van de straten verwijderen. Maar met dezelfde snelheid, of waarschijnlijk dubbele snelheid wordt de rotzooi door de alles van zich al werpende Indiër weer aangevuld. Als een spreekwoord "vechten tegen de bierkaai" ergens goed tot zijn recht komt dan is het hier bij de vuilnisophalers.
Denk ook dat het reeds afgeschafte maar nog steeds werkende kastenstelsel hier debit aan is. Iedereen heeft zijn eigen taak, binnen de kaste, en daar buiten heeft hij / zij niets te zoeken. Maar ook binnen de kasten is er een sterke rangorde. Je kent het wel degene die in een restaurant de volle glazen op tafel zet, zal niet de lege weer ophalen. Degene die opdracht heeft het gras te vegen zal de rommel op het paadje laten liggen.
Hij die netjes de boulevard aan het betegelen is zal niet de achtergebleven rommel opruimen. Zo lijkt het er op dat het alijd hier een chaos zal blijven, en zo ziet het er ook uit. Maar heb ook niet het idee dat hier er zich iemand druk ommaakt.
Zeker zijn er bazen, managers, die de zaken regelen, de boel in de gaten houden, maar ook binnen dit management gelden diezelfde rangordes, denk ik, moet wel, andere zou het met ZOVEEL zo goedkope arbeidskrachten nooit zo'n chaos zijn.
Kan natuurlijk ook zijn dat mijn definitie van chaos niet correct is. Misschien hebben wij het in Europa wel TE veel geregeld. Zo zie je maar weer niets is absoluut of altijd waar.

Gistermiddag na de lunch in slaap gevallen, om negen uur wakker geworden, tandengepoetst, en weer tot de volgende ochtend geslapen. Ergens is er toch nog iets niet in orde in mijn lichaam, hoewel ik me niet echt slecht voel.

Pondicherry is Union Territory, wat dat precies inhoud weet ik (nog) niet. Maar voor dit gebied, binnen de provincie Tamil Nadu, gelden niet de alcohol belastingen. Je ziet hier dan ook overal, en zeer openbaar, de drankwinkels. Menukaarten hebben een zeer uitgebreid drankdeel. Dit alles in grote tegenstelling tot de rest van (Zuid) India.

Het is bijna onbeleefd nonchalant zo met een mens 'om te gaan', maar als de masseur mij, onder een koele ventilator, een full body massage geeft, heb ik mijn ogen dicht, ben ik alleen, voel alles, maar heb totaal geen contact met de masserende. Elke lichaams-massage heeft vaste elementen, duurt ongeveer 45 minuten, maar is ook elke keer weer anders. Hier in Pondicherry wel echt goedkoop, voor een toeriststad bedoel ik dan; maar acht euro.
Pondicherry is echt een stad voor buitenlanders, veel restaurant en cafés, maar ook de meest rustige Indische stad die ik tot nu toe gezien heb. Het gebeurt soms, heel soms, dat je in een klein straatje, helemaal niemand tegenkomt.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

27. Zondag 21 maart 2010Cheyyur - Mamallapuram 49 km

In The MorningHouthakkersWaterlelies bij de tempelKerk en Tempel

Weer het eerste deel met de taxi. Blij toe, het toilet vannacht toch vele malen te vaak bezocht. Gelukkig gaat tijdens de reis alles goed. Behalve dan dat ik blijf zweten als een otter. In mijn lichaam wordt blijkbaar toch nog iets uitgevochten.

Met de hotelmanager gisteren netjes afgesproken dat de taxi om vijf uur voor de deur zal staan. Maar één en één is voor hem geen twee. Hij heeft alleen de taxi geregeld. Dat om vijf uur de deur van het hotel nog op slot zit, is zijn zaak niet. Op een bovenste verdieping, in het restautant, vind ik een heel vast slapend persoon. Op mijn zeer luide roepen wordt hij langzaam wakker en gaat een sleutel zoeken. Zijn wij even blij dat er vandaag geen brand is.
Dan moet natuurlijk mijn fiets nog mee, die staat achter weer een andere gesloten deur, na veel gebons en geroep komt ook hier iemand de poort openmaken.
Het lijkt er misschien op dat ik 's morgens haast heb. Maar het is iets anders; ik wil zoveel mogelijk gebruik maken van de relatief koele ochtend.

Ik heb met het taxibedrijf afgesproken dat ze mij naar Cheyyur zal brengen. Maar als de chauffeur onderweg een paar maal de weg moet vragen en het dan schijnbaar nog niet zeker weet. Pak ik mijn GPS en vraag hem na een tijdje te stoppen. Hij kijkt vreemd. Maar ik verzeker hem dat er geen probleem is en dat hij zijn geld krijgt.
Tip, in de buitenlanden; betaal ALTIJD achteraf. Als ik mijn fietstassen op de fiets heb, mijn GPS weer ingesteld is, en gereed ben om te vertrekken, betaal ik hem.
Ik moet zeggen dat ik daarover, het afgesproken bedrag, geen enkel probleem gehad heb. Éénmaal via de telefoon wordt een bedrag afgesproken en aan het eind van de rit betaal ik dat.

Het is een mooie, ietwat nevelige ochtend, maar al zeer gauw breekt de zon door. En toont in volle pracht het landschap. Vandaag ook weer die fantastische ijsvolgels. Wat is dat een prachtige kleur blauw zeg. Daarbij nog papagaaien en vele andere soorten vogels.

Op mijn kaart ziet de weg langs de kust eruit als een rustig binnenweggetje. Erg druk is het niet, maar het is nu wel de "Scenic East Coast Road" geworden, waarvoor met de auto tol betaald moet worden.

Ik ben op zoek naar het Ideal Beach Resort, kom terecht in Beach Resort Complex. Ik denk niet dat het dezelfde is, maar het ligt op de locatie waar de Lonely Planet het Ideal ongeveer situeert. Normale kamer, met balkon, uitzicht op het strand en zee. En voor een redelijke prijs.

Nog een woord van waarschuwing; de badkamers in India zijn ontzettend goed betegeld, zelfs in droge toestand glad, met een beetje water wordt het direct een ijsbaan. Neem daarbij het feit dat men hier gek is van op- en afstapjes, variërend van één tot wel tien centimeter. Levensgevaarlijke bezigheid, dat badderen, dus.

De rest van de middag breng ik in bed door. Beetje suffend, beetje slapend, af en toe een run naar het toilet. Gelukkig heb ik voldoende, hoop ik, immodium bij me.
Probleem met mij is, dat als ik buikloop heb (gehad), en daarna weer gezonde eet- en drinklust heb, ik dan ook normaal consumeer. Gisteren weer alles gegeten en gedronken. Achteraf niet zo'n wijs besluit. De laatste dagen hier in India, maar even rustig aan blijven doen.
Ik bestel, op mijn kamer, twee koppen heldere kippensoep, en daar laat ik het vandaag bij.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

28. Maandag 22 maart 2010 Mamallapuram

Mijn kamer, rechts bovenView from my room

Een onrustige nacht wederom, telkenmmale immodium genomen. Begin nu toch door mijn voorraad heen te raken. Maar gelukkig voelt het bij het opstaan goed. Een 'rustig' ontbijtje van toast, marmalade en thee liggen ook nog rustig, en blijven dat hoop ik ook.

Aan het ontbijt verstoort een Engelsman mijn rust ietwat, door te zeggen dat Britisch Airways, de maatschappij waar ik weer mee terug wil vliegen, in staking is. Geen Internet hier om dit na te gaan, zal het thuisfront maar eens gaan SMSen. Ook aan de balie hebben ze geen telefoonlijn naar buiten, wat voor een zakie is dit??

Het Beach Resort Complex is niet echt een aanrader. Het behoort tot de Tamil Nadu Toursism keten. Ook daar is niets mee. Een soort staatshotel, deze heeft wel een beetje onderhoud nodig maar ziet er niet naar uit dat er iets gaat gebeuren. In het totaaal vervallen Indische restaurant aan het strand, veel glas van drankflessen.

Na het ontbijt neem ik weer een massage. Deze keer een Rejuvenation Massage;
"This massage includes whole body massage with herbal oil or herbal powder by hand and foot, face massage for one and half hours. This is good for rejuvenating the body, to reduce mental tension, sexual weakness and to improve vitality".
Weer een compleet andere ervaring deze keer. Op de stoel, op de grond, op de massagetafel, met de handen en met de voeten. Vooral een voetmassage een vreemd aangename ervaring, je weet de mensen hier lopen veel op blote voeten dus hun voetzoelen zijn ietwat ruw, als lichtschuurpapier, dat gecombineerd met een massa olie geeft een heerlijke stevige kneding. Ik lig op een bed op de grond, de man houdt zich in evenwicht door zich vast te houden aan een touw aan het plafond. Ik kan het niet laten om nu wel even te kijken wat er gebeurt.
De rest van de tijd heb ik de ogen dicht, en ben ik, in de gedachten op de meest vreemde plaatsen. Temeer omdat de massageomgeving ook een aangenaame plaats is; een half open hutje op het strand, waar, behalve het ruisen van de golven verder niets te horen is.


Tip. Neem een zaklantaarn mee, en neem die overal in India mee naar toe. De betere hotels hebben een generator, die na een paar seconden weer licht versterkt. Maar vaak, bijna elke avond valt het licht voor langere periode uit.

Tip. Heb je een hotel waarvan die gratis tandenborstels en zo liggen, neem ze mee. Onderweg geef ik ze weer weg aan kinderen of vrouwen. Kwam op het idee, toen een vrouw, die ik vroeg of ik een foto van haar maken mocht, tanden-poets-bewegingen maakte en om colgate of zoiets vroeg.

Opmerkelijk. Shall I open the bottle Sir. Nooit ergens meegemaakt, alles wat je besteld; aan tafel wordt gevraagd of de fles geopend mag worden.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

29. Dinsdag 23 maart 2010Mamallapuram - Muttukadu 24 km

Misty MorningMisty Morning II

De eerste rit, deze vakantie, die eigenlijk te kort is, maar 24 kilometer. Een heerlijk frisse ochtendmist, met nog genoeg zicht, is de gehele rit om me heen. Vreemd genoeg heeft de Indiër het nu koud, menige loopt met oorwarmers op. Wat ik zelf eigenlijk best een grappig gezicht vind als het 24 graden is.

Mijn maag en darmen zijn gelukkig rustig gebleven. Als ik een paar bananen voor ontbijt koop en van de mevrouw achterin het hutje een kopje ietwat aangeboden krijg, doet het me dan ook pijn dat de weigeren. Met een kleine buiging en met de rechter hand op mijn hart zeg ik no thanks. Sorry mevrouw, mijn darmen zijn me op dit moment even belangrijker.

De fiets ga ik straks weer vliegtuig-gereed maken. Ook deze vakantie heeft mijn beste draadezel weer goed zijn best gedaan. Geen enkele probleem. Ook de nieuwe banden van Schwalbe "Marathon Dureme", draaien uitstekend en zonder gaatjes.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

30. Woensdag 24 maart 2010 Chennai



Chennai Londen BA 0036 04:00 - 09:45 uur (8.241 km) 10:15 uur
Londen Amsterdam BA 0434 11:40 - 14.00 uur (371 km) 1:20 uur


Gisteren

Het schoot me vanmiddag in de, deze keer aangenaam, warme namiddag zon ineens te binnen. Waarom het mij in India niet zo goed bevallen is; De Indiër is vriendelijk maar niet hartelijk. MIJN ervaring natuurlijk. In Zuid Korea bijvoorbeeld waar ik een factor 100 minder met de mensen kon communiceren, omdat we elkaars taal niet spraken, hebben ik stukken meer hartelijkheid en warmte ervaren.
Niet dat ik mij in India bedreigd of ongemakkelijk heb gevoeld, in tegendeel, geen enkele maal, ook zijn de mensen zeer behulpzaam en helpen ze waar ze kunnen, maar er mist iets.

Die vriendelijlheid begint me nu werkelijk de strot uit te komen. Na het het eten zeg ik dat ik ALLES wil afrekenen, zodat ik vannacht zo vertrekken kan. Er volgt een heel verhaal; de rekening.
Is het dinner erbij gerekend? Sorry Sir; No, nieuwe rekening.
Is de taxi erbij gerekend? Sorry Sir; No. Nieuwe rekening.
Ik zeg zet er maar een stempel op dat alles betaald is. Doet hij. Ondertussen blijft ie maar lullen. Voor een Indiër; hoe meer woorden des te vriendelijker hij denkt te zijn. Maar ondertussen vergeet hij naar de klant te luisteren.

Op de site:
British Airways cabin crew strike


On 12 March, Unite, the union that represents British Airways (BA) cabin crew, announced strike dates of 20, 21, 22 and 27, 28, 29 and 30 March 2010.
Our contingency plans have worked well over the first period of strike dates and we have been operating our planned schedule of departures at Heathrow and Gatwick, as well as adding flights into our schedule at both airports.
We have now confirmed our flying schedule for 23, 24, 25 and 26 March 2010.
We are now reviewing our flying schedule for the second strike period of 27, 28, 29 and 30 March. We will publish our schedule for these dates as soon as we can. Our focus is on flying as many customers as possible.
We have also reinstated a number of flights up to Friday this week due to the number of crew who are reporting to work.

En Britisch Airways (BA) zou een fietsvriendelijk maatschappij zijn? Terwijl de stickers van de heenvlucht nog op de hoes zitten weigert dat kutwijf de fiets zo, in een speciale hoes van de fietsvakantiewinkel, mee te nemen. Ik weiger om bij de balie weg te gaan, de rij achter mij wordt langer, ik bozer. De geprinte inpakregels van BA heb ik bij me. Maar die trut vind een hoes niet hetzelfde als een "bag". Ze dreigt zelfs mijn vlucht om te boeken..... Ze wordt wat coulanter, ze stelt voor om de fiets te laten sealen. Duurt me al lang genoeg, en in India blijven wil ik HELEMAAL niet. Zo'n grote fiets sealen gaat natuurlijk zo maar niet, dus beide wielen eruit, tegen het frame binden en dan kan het plastic erom.
Als het zo moet, stop ik met fietsen.
Het is drie uur midden in de nacht, maar zit zo vol met adrenaline, slaap heb ik niet.

De reis gaat voorspoedig, al hoewel ik vaak aan mijn fiets moet denken; als dat maar goed gaat.
Zelfs in Londen is het rustig, heb er genoeg tijd om over te stappen. Hoewel ik Heathrow een onaangenaam rommelige luchthaven blijf vinden, er wordt nog veel met bussen gewerkt, en ik zie alleen nog maar Terminal vijf.

Op Schiphol zie ik inderdaad mijn gesealde fiets weer terug. Aan de buitenkant ziet alles er redelijk uit. Maar de wielen krijg ik niet meer goed in het frame. Ik geef het na een uur op. Zet de wielen zo goed mogelijk in het frame en ga naar de trein. In Apeldoorn loop ik het laatste stukje naar huis.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions