Reisverslag van een solo fietstocht door Iran, een deel van de zijderoute.

Via tussenstop in Instanbul naar Isfahan (of ook wel Esfahan) vliegen. Daarna, na een paar dagen, met bus of taxi naar Shiraz. Ook in Shiraz even rondkijken. Op de fiets weer terug naar Isfahan. Als er tijd over is misschien nog een omwegje naar Kashan.

Schiphol. Inchecken gaat heel snel. De meneer,waarbij ik het vervoer van de fiets moet betalen, weet even niet hoe hij een kwitantie moet printen. Dat duurt dus iets langer. Tweemaal 30 euro. Amsterdam - Istanbul en Istanbul - Isfahan.
De reis NAAR Schiphol, heel smoothly deze keer. Met (privé) taxi. Jonge dame achter het stuur. Nog niet zo lang haar rijbewijs. Maar rijdt als een professional . Ondanks de omleidingen zet Lot mij mooi op tijd voor de deur van het vliegveld af.
Waar mijn lief met een karretje staat te wachten. Even zoeken, maar natuurlijk vinden we elkaar. Best fijn. Niet alleen in de eerste plaats gewoon omdat ze er is. Maar met zo'n grote doos dwars op een karretje, kun je wel wat hulp gebruiken. Nog een knuffel en een dikke zoen. . . En Wim is weer even weg.

Douane. Zelfscan poortjes. Had ik nog niet gezien. Maar. Niet voor Hollandse paspoorten,zo te zien aan de vlaggen die er boven hangen. Dan maar in de langere rij voor All Passports. Foutje Wim. Ik zie de EU vlag nog niet als de 'mijne' . Had dus wel kunnen zelfscannen. Inmiddels is die rij weer langer dan de mijne en blijf ik maar waar ik ben.

In de tijd dat wij met z'n allen nodig hebben om bij Turkish Airlines in te stappen, heeft Ryanair al een keer heen en weer Milaan gevlogen. Waarom? Schiet mij maar lek.
Maar wat ze dan wel weer hebben is een ontzettend leuk komisch filmpje over de veiligheidsmaatregelen aan boord van het vliegtuig. Al jaren let ik niet meer op bij de demonstraties. Deze keer kijk ik, zelfs twee maal, met veel genoegen.

Instanbul. Mooi op tijd. Even wat drinken. Toilet. Appen naar thuisfront. Vodafone bundel werkt hier gewoon. En weer naar de volgende gate.
Druk hier. Lijkt misschien zo omdat de loopwegen hier redelijk smal zijn. Op Schiphol is alles breed. . . breder.

Netjes op tijd, één uur midden in de nacht landen we op Isfahan airport. Met de bus naar een saaie aankomsthal, waar al een lange rij voor de douane staat. Maar dat gaat toch redelijk snel. Even gezicht kijken. Visum in paspoort OK. Stempel er in, en binnen ben ik.
Op het vliegveld hebben ineens alle vrouwen hun hoofd met een doek bedekt. De een heel netjes strak. De ander een flodderig doekje op haar hoofd, die doet mee, maar niet van harte, zo lijkt het.

De fietstassen zijn al snel binnen. De fiets nog netjes in de doos wordt veel later door een vliegveld beambte binnengereden. Hij wil hem niet direct afgegeven. Hij zegt iets wat ik niet versta. Money zegt een ander. Heb nog niet kunnen wisselen dus geef ik hem een dollar. Erg tevreden lijkt hij niet, maar het wordt geaccepteerd. Het toch zijn baan die hij aan het uitoefenen is.

Kruiers lopen er gelukkig nog genoeg rond. Zo'n grote doos daar valt iets aan te verdienen denkt een snel toegeschoten helper. Samen rijden we naar de uitgang waar alle bagage door een scanner moet. Mijn fiets past er zeker niet door. De kruier rijdt er gewoon bij langs. Ik wordt staande gehouden. Wat zit er in die grootte doos wordt mij gevraagd. Een fiets. Met mijn handen maak ik draaiende trapbewegingen. En waar ga je fietsen begrijp ik dat ze vragen. Noem een paar plaatsen die me zo te binnen schieten. Shiraz, Kashan. Dan is het goed de fiets hoeft niet door te scanner, ik had um dan niet alleen moeten uitpakken maar ook deels moeten demonteren.
Samen met de kruier naar buiten, alwaar vervoer op mij zou moeten staan wachten. Niemand te zien. Er staat één bestelbus op het niet zo grootte parkeerterrein. Maar geen chauffeur erbij. Een stuk tien personen verzamelen zich al snel om mij heen. De helft taxichauffeurs die denken een vette klant te hebben. De anderen serieus geïnteresseerd mij te helpen midden in de donkere nacht.
Gelukkig heb ik een telefoonnummer van het agentschap dat mij zou ophalen. Een vriendelijke meneer belt voor mij. Snap er geen snars van. Tijdens het bellen komt een jongeheer aangelopen die mij wenkt. Zou hij de chauffeur zijn? Ja, hij loopt naar die ene bestelbus. Samen met de kruier probeert hij de doos met de fiets binnen te krijgen. Dat lukt met veel moeite. Bus is groot genoeg, maar de doos is ook onhandig groot. Even de kruier betalen. Geef hem 2 dollar. Hij kijkt beteuterd. Hij wil er 5 zegt de chauffeur. Dat is veel te veel. Geef hem er nog een bij en loop weg. Hij ook.

Na een halfuurtje komen we bij het hotel aan. Alles donker, niemand te zien. Mijn chauffeur rammelt aan een paar deuren, na enige tijd verschijnt er een slaperige kop. Chauffeur en ik dragen de spullen naar binnen. Hotelpersoneel, er is nog een slaapkop bijgekomen, steekt geen poot uit. Inchecken. Fiets. Ja neem die maar mee naar de kamer. Als ik dat kleine liftje zie sputter ik tegen. Dan maar in een donker hoekje in de eetzaal. Ander persoon loopt mee de lift in, doet niet echt iets om mij te helpen sjouwen. Opent een kamer. Doet het licht aan en weg is hij.
Er staat een bed. Het is inmiddels half vier. Ik duik mijn bed in. Uitpakken komt morgen wel.

Moet toch gaan opletten dat ik niet mijn duim op steek als ik okay bedoel. Dat is hier hetzelfde als je middelvinger opsteken. Was ik vergeten, het is ook zo'n gewoonte gebaar. Met die wel erg vreemde blikken die me worden toegeworpen zal ik het wel snel afleren.

Ontbijt van 7 tot 10. Heb de wekker maar gezet. Om kwart voor tien aan een lekker ontbijtje. Gebakken eieren met van dat dunne brood. Naan. Probeer het met die vette eieren toch met mes en vork. Lukt niet. Gelukkig eet men hier veel met de handen. Ontbijt prima verzorgd. Ziet er Westers uit maar dan met een Iraanse invulling. Vooral de tomaatomelet is heerlijk, moet me inhouden.

Kwart over tien. Op straat zijn de meeste winkels nog dicht. Zondag. Maar in Iran is de zondag op vrijdag.

Geld wisselen.
Telefoonkaart kopen.
En fiets uitpakken.
Dat is voor vandaag de planning, meer niet. Ze schijnen hier een mooi dakterras te hebben. Maar een pilsje zal er wel niet zijn.

Het is TOCH een feestdag vandaag. De dertiende dag na het Iraanse nieuwjaar. Meeste winkels gesloten.
Bijna iedereen gaat met de familie naar het park. Eet chicken kebab. En doet verder de hele dag niets. De vriendelijke man aan de receptie legt me alles netjes uit. En weer gaat mijn duim omhoog. Ik verontschuldig mij. Hij zegt als u het doet weten de mensen meestal wel dat het niet slecht bedoeld is. Maar als ik het doe dan is het erg onbeleefd. Toch maar afleren hier.
Beetje geld bij de receptie gewisseld. Heb ik toch iets. 3700.000 voor 100 euro. Op straat bij een wisselkantoor krijg je veel meer. Geeft de man van het hotel ook gewoon toe. Morgen maar wat meer wisselen.

Dan blijft van de planning alleen fiets uitpakken over.

You are very sensitive about your bike. Ja dat klopt. De man van de receptie wil persé niet de fiets binnen hebben. Buiten op de, wel bewaakte, parkeerplaats. Wel op slot zetten hoor. Tja, dat had ik ook wel gedaan, maar als je het zo nadrukkelijk zegt, wordt ik er niet geruster op.

De fiets uit de doos en weer netjes in elkaar zetten mag dan wel in de lobby. De fiets heeft de vlucht prima doorstaan. Geen (extra) krasje.
Het zonnetje schijnt. De straten zijn zo rustig. Het is zonde om niet te fietsen. Stap dus direct maar op voor een rondje door de stad.
De parken vol. Barbecues roken. Hele families er omheen. Langs de rivier, in het park, ook hier vol bloeiende forsythia, een echte feestdag. Druk in de parken, rustig in de straatjes. Meeste winkels gesloten.
Op slot en vastgeketend aan een kruiwagen. Beter krijg ik het daar op die kale parkeerplaats niet voor elkaar. Een forse fooi voor de bewaker moet de rest doen.

Nu voor de lunch. Het mooie dakterras van het hotel is nog niet open. In de kelder is een restaurant, met live muziek. Nee dank u.
De straat op. Een restaurant met een balkon net boven de straat. Mooi. Gelukkig een menu in het Farsi met Engelse vertaling. Kip en lam vooral. Eet er lekker. Of ik nog thee wil. Ja graag. Krijg ik potje met een groot plateau zoete lekkernijen. Van het bier zal ik deze vakantie niet dik worden. Dat is officieel ook verboden. En het alcoholvrije smaakt van geen kanten. Maar al dat zoet. Voor cola light, brengen ze me een gewone. Met het thee plateau, meer dan genoeg calorieën vandaag.

Nu wordt het even spannend. Afrekenen. Is sowieso al moeilijk met al die nullen. Een miljoen Rial is ongeveer 30 euro. Maar dan hebben ze ook nog een straat valuta, de Toman. Die heeft een nulletje minder. Dus als er op de rekening 50.000 staat is het waarschijnlijk 500.000 Rial. Want de Toman bestaat niet echt als papiertje. Gelukkig staat er op mijn rekening 50.500 toman. Ik geef dus 500.000 en wil nog een fooi geven, maar die wordt resoluut geweigerd. Alleen het briefje van 500.000 wordt aangenomen.

Is inmiddels half vijf geworden. Dinner maar overslaan vandaag.
Een meneer komt even bij mijn tafel staan. Spreekt gebrekkig Engels. Leraar in de schone kunsten op de universiteit van Teheran. Schenk hem een kopje thee in, bedankt er hartelijk voor maar raakt het niet aan. Zijn vrouw is kleding designer, ik denk dat ze nieuwe prints op stoffen bedenkt. Als ik het restaurant verlaat schud ik hem de hand. Nice meeting you. Instinctmatig steek ik ook de hand naar zijn vrouw uit, oeps halverwege trek ik mijn hand terug. Ik verontschuldig me. Niet toegestaan in Iran, vrouwen zomaar de hand te schudden. No problem zegt meneer, in mijn familie mag dat wel.

Na de late lunch even een bankje op het Imam Square, op een na grootste plein van de wereld. Zit nog geen minuut of er zakt een jonge Afgaan naast me neer. Wil graag mijn Engels oefenen, vraagt hij beleefd. En dat wordt echt oefenen. What do you think about. . . 10 oefeningen. What is your favorite. . . 5 oefeningen. En zo nog een paar varianten. Aan zijn gezicht te zien begrijpt hij lang niet alles van wat ik antwoord, maar hij vraagt niet verder door. Overdag werkt hij in de bouw. Drie avonden in de week naar school, alleen Engels. Meedere Afghanen ontmoet vandaag.
Kort daarna komt er een Iranees bijzitten. Hij spreekt beter Engels, moet ook wel, is in opleiding voor piloot. De piloot is veel assertiever, de Afgaan trekt zich terug. Probeer hem ook in het gesprek te houden, maar dat lukt niet echt.
Dacht ik even rustig op het plein te kunnen zitten. Zes uur, zon weg, wind, wordt fris. Schud beide heren de hand en 'vlucht' naar mijn kamer.

Bel me als je iets nodig hebt. Maakt niet uit wanneer. Alles wat je nodig hebt. I can make it happen.
Zulke mensen, daar heb je wat aan. Terwijl IK, ZIJN tijd in beslag neem, verontschuldigd hij zich dat het zolang duurt.

Heb vanmorgen een Simkaart gekocht. Maar ook na lang wachten in de winkel, nog geen verbinding. Ik laat me de winkel uitsturen met de boodschap dat het over een uurtje wel in orde zal zijn. Nee dus. Krijg wel een paar sms'jes in het Perzisch, voor mij koeterwaals.
Ik vraag iemand in het restaurant wat er staat geschreven en leg uit dat ik een nieuwe simkaart heb gekocht. Hossein is precies de man die ik nodig heb. Was architect maar heeft nu een zaakje waar hij appjes schrijft. Ook hier goede business.

Die mensen in die winkel zegt hij, die weten niets, ze verkopen alleen simkaarten. Je hebt een app nodig. Myirancell. Via zijn wifi kan ik die op mijn telefoon installeren. Hij wijzigd de taal van de app naar Engels en voert het wachtwoord, verkregen via SMS in. Dan nog de APN, mtnirancell. Werkt nog steeds niet. Hij, met zijn telefoon, belt de maatschappij. Zeker tien minuten overlegd hij. Dan. Herstarten. En eindelijk, ik heb Iraans Internet.

Drie euro voor het kaartje en ongeveer zes euro, voor 5G Internet, dertig dagen geldig.

Het kaartje voor de toegang tot de zeer mooie Vank Church kost ook iets meer dan zes euro. Zeer de moeite waard, fantastisch plafondschilderingen.

In Iran heeft alles zijn eigen straat. Slagers, groentemannen en dus ook telefoonwinkels. Ze sturen me twee keer naar postkantoor, maar nee daar hebben ze geen simkaarten. Na een uur rondlopen, in een andere buurt dus, keer ik terug naar het hotel. De vriendelijke mevrouw aan de receptie wijst me de goede straat aan. En besteld meteen een taxi.
Pff. Mens, die schuren er op los. Maar ''t gaat goed. In de winkel krijg ik geen simkaart, zonder mijn paspoort. En gisternacht kwam ik het hotel niet in zonder mijn paspoort af te geven. Men schijnt hier de hotels te controleren, dus breng asjeblieft het paspoort weer hier als je weer terug bent.
Met taxi en paspoort weer terug naar de winkel. Twee handtekeningen, twee vingerafdrukken, op een formulier, waarvan ik totaal geen weet heb, wat er in staat. Kopie van paspoort en visum gemaakt. Naam hotel opgeschreven. Betalen. En dan, dan heb ik een simkaart. Er zijn landen waar je iets dergelijks binnen vijf minuten, meteen werkend, hebt.

Nog een aanrader. Café and Restaurant ARC A. Zo te zien voormalig karavanserai. Mooie binnenplaats. Zonnig en schaduw. EN wat ik nu wel even heel fijn vind, je kunt hier rustig zitten zonder door 'iedereen' aangesproken te worden. Tegenover de Vank Church richting centrum.

Vanmorgen een wisselkantoor gevonden. Inderdaad veel betere koers dan hotel, en zo wordt geschreven ook beter dan bij een bank. Op straat tevens meerdere geldhandelaren, maar wordt, zoals in veel landen, ook hier afgeraden.

Als je over Nederland verteld begint, de jeugd, direct over marihuana. We staan er wereldwijd bekend om. Maar ook hier is er genoeg. Binnenshuis gebruik dan wel te verstaan. Volgens Hossein, in Teheran, veel moderner dan hier, wordt het gebruik ook al gedoogd. Half kind of legal.

Echt, mijn kont raakt nog niet de bank, of ik heb een hele familie om me heen. Allemaal neven en nichten. Foto’s worden gemaakt. De buitenlander in het midden.
Nog even de laatste zon op het Imam plein meepakken. Volgens één van de dames 40 00 jaar oud. Ze wordt direct gecorrigeerd, 4000, toch nog steeds erg oud. De dames en heren zijn zeer uitbundig en zeer vriendelijk. Als ze weg zijn ga toch maar even, beetje uit het zicht, achter het muurtje, op het grasveld liggen.

FotoGalerij

Niet dat ik steeds op de kilometerteller kijk, maar we rijden hard, heel hard. Telkens wanneer mijn chauffeur een flitspaal ziet, worden netjes aangekondigd, springt hij op de rem.
Ik ben onderweg van Isfahan naar Shiraz. Zo'n 500 kilometer. We doen er dik vijf uur over, met een paar korte stops. Had ook de bus kunnen nemen, die doet er NOG VEEL langer over. Dus ik lekker chique, en duur, doen met privéchaffeur. Busje, fiets achterin.
EN de mevrouw van de chauffeur, die af en toe partjes appels en sinasappels op een bordje tussen ons zet. Daarna komen de nootjes.
Al direct als de fiets vanochtend geladen is, vraagt hij of ik het erg vind als er nog iemand achterin meerijdt. Zijn madam. Nee hoor prima.

Misschien niet zo netjes van mij, maar ik ben blij dat ze beide geen Engels spreken. Lekker rustig rondkijken en mijmeren. Niet dat er veel te zien is. Kale dorre lege vlakten links en rechts van de snelweg. In de verte heuvels en nog verder besneeuwde bergtoppen. Dat dus 500 kilometer achtereen. Heb in het begin nog even gedacht dit stuk ook te fietsen. Er van afgezien omdat ik een visum van 'maar' dertig dagen heb. Blij dat ik het niet gedaan heb.

In Chiraz is de chauffeur dik een half uur bezig om het juiste hotel te vinden. En hij is degene die Perzisch spreekt, had ik in mijn eentje nog langer overgedaan. Blijkt dat het hotel nog maar vijf maanden open is. Niet echt een hotel, maar een, in een steegjesbuurt, omgebouwd oud (heren)huis. Ziet er op de plaatjes heel mooi uit. Is ook zo, maar ik heb als eenling een rotklein kamertje ergens in een hoekje.

Chiraz is een grote drukke stad. Heel veel winkels en oude bazaars. Mooi. Mooi. Druk Druk. Bezoek nog even, na weer een erg late lunch, de Vikal moskee. Heel mooi. Barstensvol toeristen. Toch valt mijn mond even wijd open als ik de heldere pilaren galerij binnenstap.

FotoGalerij

Ga vroeg in de ochtend. Het licht van de opkomende zon valt prachtig door de gekleurde ramen op de evenzo prachtige tapijten. De stilte wordt alleen verstoord door het vele klikken van de camera's. Vooral (weer) de Japanners schijnen, ook deze wereld, alleen door het oog van een lens te willen zien. Met de rug tegen een pilaar probeer ik de sfeer te proeven. Maar, ook ik, moet het toegeven, als het licht wederom een beetje anders binnenkomt, maak weer een foto. Iets 'dwingt' me deze rijkdom van kleurschakeringen te willen vastleggen.
In de Nasir-al-Molk Moskee.

Boos is hij, heel boos. In een drukke winkelstraat schuif ik mijn fiets half in een zeer mooi schoon wisselkantoor. De komende dagen ga ik door een gebied waar waarschijnlijk niet te wisselen is. Ik leg de boze meneer uit dat het maar voor heel even is, tot we klaar zijn met wisselen. Zijn gezicht klaart op. Robbery. Diefstal. Hij heeft er nu begrip voor.
Ik heb nog steeds een unheimlich gevoel. Al mijn geldelijk bezittingen zitten in mijn stuurtas. Al het geld dat ik hier nodig denk te hebben. Cash, in dollars, euro's of Rial. Oh ja, pinautomaten genoeg, maar geen enkele Europese pas werkt hier. Sinds Iran in de ban is gedaan voor hun kernreactor programma, geen handel meer met niet Islamitische landen. Obama had in 2015 deze ban net weer opgeheven. Trump, met zijn inreis-verbod voor Iranezen heeft de zaak weer op scherp gezet.
En een beetje dief weet dat natuurlijk.

Eram Botanical Garden. Zou de mooiste tuin van Iran zijn. Waarschijnlijk ook waar. Geen enkele toerist te zien. Zal wel niet in het programma van de reisgezelschappen opgenomen zijn. Juist omdat er, in ieder geval voor onze begrippen, weinig te zien is. De paar tulpen hier mogen over aandacht niet klagen.

Als je hier, in Shiraz, op straat aangesproken wordt is het weer oppassen. Meerdere tourguides/chauffeurs proberen je, ze beginnen heel geïnteresseerd, van alles aan te smeren. Persepolis op de fiets, neen op de fiets is dat onmogelijk, kom morgen met mijn taxi mee, voor maar 30 dollar.
Maar dan ook. Excuse me sir. You look like a famous movie star. Welke? Een Amerikaan. Uh. Uh. . . Speelt in Die Hard. Bruce Willis zeg ik. That's the one. Dank u wel meneer.

Op advies van de hoteleigenaar zit ik in restaurant Katchmas, in de kelder. Het is dat hij vertelde dat je een trapje naar beneden moet, anders loop je er als toerist zo voorbij. Eigenlijk best een hele mooie underground eetgelegenheid. Bediening in, denk ik, originele Perzische klederdracht. Life muziek. Een menu, ook in het Engels en als je wilt ook een buffet.
De bediening is stug op het onvriendelijke af. Eten wordt op de hoek van de tafel gezet, pak het zelf maar. Om half twee begint de zaak vol te lopen. Grotere groepen stromen binnen. Aha. Ze vinden het waarschijnlijk niet zo fijn dat ik als eenling zo'n grote tafel in beslag neem. Toen ik binnenkwam was de zaak bijna leeg, ze vroegen me wel of ik aan ergens anders wilde gaan zitten, maar toen ik aangaf dat ik graag wilde blijven zitten was het goed, dacht ik.
Ik mis 'onze' terrasjes.

FotoGalerij

Zet de fiets daar maar neer. No problem. Tegen het aanrecht.
Heb een mooie grote nette kamer in het Persepolis Tourist Hotel. Soort bungalow in een parkje. Maar nee geen terrasje met stoelen in de tuin. Dat doet de Iraniër niet.

Om zeven uur zit ik op de fiets. Banaan en een half flesje water en weg ben ik. Koud, zes graden. Ik heb een wintermuts en een zomerhoed bij me. Vanochtend warme muts en handschoenen, blij dat ik ze hier heb.
Best al druk zo vroeg in de morgen. De eerste veertig kilometer gaan langs Highway 55, de drukke weg waarlangs ik met de taxi hier gekomen ben. Tweemaal drie banen razend verkeer. Niet echt leuk, maar het is goed te doen.

Al om tien uur ben ik bij het hotel. Even verwarring. Ik heb hier, via een mevrouw in Teheran, een kamer geboekt. De vriendelijke meneer wil me best een kamer geven, maar die zou ik dan moeten betalen, wat ik dus al gedaan heb. Gelukkig heb ik het telefoonnummer van haar opgeslagen. Leg de situatie uit en geef de telefoon aan de receptiemeneer. Minuutje, probleem opgelost. Over een check-in tijd doet hij niet moeilijk.
Onder de douche. Wat kleding wassen. Ze hebben hier vloerverwarming wat best aangenaam is. Omkleden. En op de fiets naar Persepolis.

Tja wat moet ik daar nou van zeggen. Dat ik, in zulke dingen, een snob ben, zal nu wel algemeen bekend zijn. Als je Egypte en Angor Wat hebt gezien verbleekt zo'n beetje de rest van de opgravingen. Sorry, ik wil de historische betekenis van hier niet bagatelliseren.
Laat ik dus zeggen, Persepolis imponeert mij niet. Groot complex. De dingen die er echt een beetje mooi uitzien staan, terecht denk ik, achter grote glazen platen. Zo aan de looppaden te zien zijn grote delen afgesloten. Entree voor toeristen zes euro. Voor het museum nogmaals zes euro. Sorry, ook dat vind ik niet de moeite waard. Na een uurtje heb ik het wel gezien.

Vlak tegen de Persepolis opgraving ligt het chique Apadana hotel. Prachtig terras. Schaduw, in de zon NU te warm. Zit ik, met tweede cola zero, te schrijven. Een pilsje zou de kers op de taart zijn.......

Iran heeft bij veel mensen schijnbaar nog (steeds) een slechte naam. Een Amerikaanse kennis antwoordde op mijn mail "Don't let them chop your head off" . Laat je kop niet afhakken. Duidend op de IS acties.
Tot nu toe alleen nog maar vriendelijke mensen ontmoet. Mijn lief stuurde gisteren een artikel waaruit blijkt dat vorig jaar bijna 10.000 Nederlanders een visum voor Iran hebben gevraagd en gekregen. Daarbij niet gerekend de mensen die op het vliegveld bij aankomst in Iran een visum kochten. Dit jaar al 3000 visa gekocht. Het is maar één letter verschil Iran en Irak. In werkelijkheid twee heel verschillende werelden.

FotoGalerij

Dit is nou precies wat ik niet (meer) wil. Na 108 kilometer kom ik in Kamfiruz aan. Onderweg voor een zondag (vrijdag is hier de zondag) veel bedrijvigheid. Meer dan genoeg winkeltjes open.
In Kamfiruz, hier, niets te beleven. In deze hoek alles gesloten. Behalve een leeg restaurant. Als ik aan een paar jongens vraag waar ik hier kan slapen, wijzen ze naar het restaurant.
Ga naar binnen. Meneer is heel vriendelijk en laat me de kamer zien. Een paar matten op de vloer en zinken wasbak aan de muur. Niet duur, vijftien euro. Eerst maar iets eten. Hij sleept me mee naar de keuken en tilt een paar deksels op. Paar kippenpoten, linzen en rijst. Smaakt zo zo.

De sleutel van de kamer heeft hij nog niet gevonden. Hij blijft zoeken, als ik merk dat er ook geen klink aan de binnenkant van de deur zit, geeft hij een andere kamer. Tjemig, weer alleen kleden en een wasbak, naar nu drie keer zo groot. Nog steeds geen sleutel maar wel klinken. Het is twee uur. Drie kwartier geleden heeft hij een boiler, aangesloten op een gasfles aangestoken. Die zou nu warm moeten zijn. Eerst maar even douchen.

Ook geen slot op douche en WC, zo'n hurkding. Totaal normaal hier hoor. Maar ik heb er bloedhekel aan. Misschien dat mijn psyche de stoelgang voor morgenvroeg spontaan overslaat.

Na het eten een kort uitstapje naar "Paradise Lost" . Zeer geliefd voor de vrijdag picknick. Een paar honderd groepjes Iraniërs her en der door het dal verspreid. Mooi natuurgebied, aan het eind schijnt ook een waterval te zijn, maar zo ver ben ik niet gekomen.

Ik wordt aangesproken door een groepje mannen. Één van hen heeft informatie technologie aan de universiteit gestuurd. Spreekt heel redelijk Engels. Hij wil natuurlijk alles weten wat ik hier aan het doen ben. Op een gegeven moment zeg ik dat ik best een pilsje zou lusten. Kom mee, we hebben wijn. De volgende vier uur breng ik met hen door. Best gezellig. Hoewel er maar eentje Engels spreekt.
Over de politiek is hij duidelijk. Ik ben zijn naam weer vergeten, maar zou hem hier ook niet noemen. Je weet maar nooit. Hij pakt een 50.000 biljet. Portret van Khomeini en fluistert,p Motherfucker.
Volgens hem is een groot deel van de bevolking zeer ontevreden over de wetten die het religieuze regiem in stand houdt. Als de zedenpolitie er niet zou zijn, waren de hoofddoekjes snel verdwenen zo vertelt hij.

De twee liter fles wijn was al grotendeels leeg, de rest volgt snel. Daarna vuurtje stoken. Warerketel, kopje thee. De houtskool wordt op de BBQ gelegd. Kipstukjes worden aan grote spiezen geregen. Lekker.

Mijn vader en moeder zouden het leuk vinden jou te ontmoeten ga je mee naar mijn huis. Kun je daar ook overnachten. Heb al ja gezegd als ik mij herinner dat hij vertelde in de buurt van Persepolis te wonen. Daar kom ik net vandaan,hoef ik niet naar terug. Bovendien zit zijn auto al vol met vijf man. Hoe moet mijn bagage, fiets en ik er nog bij? Nog een laatste selfie en we nemen afscheid.

De deur kan nog steeds niet op slot, er staan opeens twee jongens binnen. De een blijkt bij het restaurant te horen en vraagt of alles OK is. Maar tja, met Google Translate kun je veel vragen stellen, dat doen ze dan ook. Zit ik weer een uur te praten over Iran en de Islam. Ook zij geven de Islam er de schuld van dat er zoveel werkeloosheid is. Veel mensen hebben gestudeerd, maar omdat er geen werk is worden ze maar boer.

De rit vandaag was redelijk mooi. Veel kale bergen. De rijstvelden staan nog droog. Een soort groen gewas kleurt de velden een beetje in. Amandelbloesem springt er af en toe fantastisch bovenuit.

De ontmoetingen, weliswaar kort, maken veel goed.
Een bakker onderweg. Twee loketten, een voor mannen en een voor vrouwen. Ze bestellen alle zo'n tien twintig broden. Per stuk ongeveer een halve vierkante meter. Zo uit de oven, ze moeten nog wel even zelf opgerold worden. Wil graag één brood, groot genoeg voor mij, de mannen laten mij voor gaan en de bakker wil mijn geld niet.
Bij elke winkeltje heb je snel zo tien man om je heen staan. Nooit een vrouw. Gelukkig is bij de ouderen Translate niet bekend en zijn we snel uitgepraat. Foto’s worden er altijd en overal gemaakt. Ieder wil met een buitenlander samen op beeld vastgelegd worden.
Eentje komt me tegemoet, draait om, en stopt weer voor mij. Vraagt of hij een selfie maken mag. Een grote doos gebak wordt onder mijn neus geduwd. Moeder reikt nog even drie kiwi's aan en weg zijn ze weer.

Heb nog een extra deken gevraagd. Zit ik weer een half uur te Google Translaten. Ik wil slapen. Hoe kom ik hier nou beleefd mee weg. Thee en koffie meegebracht, moet eerst gedronken worden. Shit.
De fiets moet nog wel even naar boven op mijn kamer gesjouwd worden. Doet hij netjes. Nee gestolen wordt hier niet, maar ze kiezen toch voor de honderd procent zekerheid.

Halverwege, een pauze. Het eerste wat opa doet als hij mij ziet, zijn muts pakken. Wijst naar mijn onbedekte hoofd, naar de zon en pakt zijn oren vast, die kunnen ook verbranden. Vriendelijke man.
Naast hem een jongeman die verstoord naar mijn korte fietsbroek wijst. Vandaag even geen lange broek tijdens het fietsen. En trouwens sporters mogen hier WEL korte broeken rondlopen.
Opa is meer bezorgd om mijn welzijn. Toch, als ik even ga zitten, er staan inmiddels weer een man of tien om me heen, tikt hij op mijn knie en wijst naar de andere. Wel even de benen over elkaar, geen probleem opa.

Het is nog geen twaalf uur. Ik heb zeventig zware kilometers in de benen. Hier zijn geen hotels. Kan wel gaan rondvragen of ik ergens slapen mag. Maar dan zit ik de gehele middag weer in een familie.
Nog zeventig kilometer verder is wel een hotel. De wind waait loeihard, de goede kant op. Er zijn nog twee klimmetjes en twee lange hoogvlakten. Dat moet, met deze wind, te doen zijn.
De vlakten vlieg ik met zo'n dertig kilometer op de teller over. De eerste klim loop ik grotendeels. Mensen stoppen om te vragen of ze iets voor mij kunnen doen. Neen merci. Het lukt me wel. Aan het einde nog een tunnel van zo'n drie kilometer. Vlak voor de tunnel stopt een vrachtwagen. Twee mannen stappen uit en wenken mij. De een opent de achterdeur, scheurt een pak open en geeft mij twee flesjes yoghurtdrank. Bodybuilder zegt hij als ik naar zijn dikke armen wijs. Even een selfie met de fietser. Opletten hè. En weg zijn ze weer.

Voor de tunnel, achterlicht aan EN mijn hoofdlamp naar achteren toe op. Even schudden en knikken als ik iets hoor aankomen. Het werkt, je hoort de auto's afremmen.

Vanochtend, om zes uur, in het donker nog, al op de fiets. Zware tocht voor de boeg. Veel klimmen. Na de eerste kwart, zo'n acht kilometer onverhard. Van slecht tot zeer slecht. Steek een paar kleine stroompjes over. Waarschijnlijk onbegaanbaar als het in de bergen geregend heeft.
Aan die zandweg, bijna geen verkeer, kleine pauze, stopt een pickup truck. Zelfde gesprekje als anders, wie ben je, waar ga je naar toe. Totdat de een opeens om geld begint te vragen. Shit, ik schrik. Totaal alleen, ver van de bewoonde wereld, met twee mannen die geld willen. Dan klinkt er vanonder het dekzeil van de truck, een vermanende vrouwenstem. Geen idee wat ze zegt. Maar de chauffeur zegt snel twee keer "I love you" en ze gaan weer oppad. De vrouw(en) heb ik niet gezien.

Een zware dag. Veel klimmen en dalen. Volgens mijn GPS, 2258 meters gestegen, 1793 meters gedaald en hoogste punt was 2561 meter. 142 kilometers. Best wel goed van mij, of goed gek.

Onderweg veel kale vlakten. Boomgaarden af en toe. Ben nog net te vroeg voor de volle bloesempracht.

Van dat geld hier snap ik niet veel, dacht het onder de knie te hebben met al die nullen. In het hotel, er is er maar eentje hier, hij heeft alleen nog een volledig appartement. Wel duur, ik pingel er wat af. We zijn het eens. Restaurant is dicht, maar ik breng wel iets naar je kamer. Prima. Bij het eten geeft hij ook een miljoen Rial terug. ?? Geen idee waarom.

FotoGalerij

Follow me. Het Tourist Office, naast het ijshuis, gaat op slot. Moslem stapt op zijn bromfiets, ik er achteraan. Het is vlakbij, maar dat is in Iran erg betrekkelijk. Vijf kilometer verder, tegenover de oude cypres, zet hij mij af bij Sarv Tradional Residence. Een complex van lemen huisjes rond een idyllische tuin cq binnenplaats. Aangename ligbedden overal. De kamer met toilet erin is helaas bezet. Maar douche en toilet vlakbij. Met origineel en Westers toilet. Ongeveer dertig euro. Moslem tolkt voor mij, morgenvroeg om zes uur ontbijt.

De achtien meter dikke cypres staat majestueus maar eenzaam in zijn parkje. Naar zeggen vier tot zeven duizend jaar oud. Mooi. Heb ik snel gezien. Een echte toeristische attractie. Voor dagjesmensen denk ik, want veel hotels zijn hier niet.
Tegen de avond nog even door het Aghazadeh Historical Complex. Prachtig huis van een heel rijke koopman. Op de huizen staan twee hoge torens, deze dienden om de wind te 'vangen' en als een airconditioning door het huis te voren. Volgende week wordt er naast het complex een hotel geopend. (www.aghazadeh.org)

Makkie vandaag. Bijna geheel bergafwaarts. Wind niet constant, komt van meerdere kanten. Weer een erg saai landschap onderweg. Het bijna constante getoeter en gezwaai geven er gelukkig de nodige fleur aan.

Voor morgen heb ik die wind in mijn rug hard nodig. Wil de 155 kilometer naar Yazd in één dag overbruggen. Niet omdat ik haast heb, maar behoefte aan wat meer comfort en luxe drijft mij.
De zware tocht van gisteren heeft veel van mijn energie genomen. Ook is mijn 'oude' verkoudheid nog niet verdwenen blijf slijm hoesten. Dit zijn nu al aangevoerde excuses; In de rit van morgen zit een stevige klim van een dikke twintig kilometer. Als ik mijn trots opzij kan zetten, denk ik er over mij met een pick-up-je naar boven te laten brengen.
Een tweede reden om daar een beetje op tijd te zijn is, dat alle hotels volgeboekt zijn!?

FotoGalerij

Het zwarte asfalt gaat over in een dun lijntje en verdwijnt als een wazige stip in de horizon. Blik op oneindig. Bijna letterlijk.
Links, rechts, woestijn. Ook schijnbaar oneindig. Dor, desolaat, droog, woestijn. De eerste zestig kilometers niets te zien. Het is nog vroeg. Bijna geen verkeer. Twee maal twee rijbanen, genoeg plaats op de vluchtstrook. De twee tegenover liggende banen, vaak zo ver verwijderd dat ze niet te zien zijn. Ruimte genoeg hier.

Na dertig kilometer begint het langzaam gestadig te stijgen.
Met mijn trots gaat het goed. In Deshir wordt hij heel gemakkelijk terzijde geschoven. Tijdens de 23 kilometer lange klim naar de top zit ik comfortabel voor in een vrachtwagentje. Fiets netjes achterop. Heb spontaan 500.000 gegeven wat evenzo spontaan wordt geaccepteerd. Te veel dus. Vijftien euro.

Op de top nemen we afscheid en een foto. Ik zoef, af en toe bijremmend naar beneden. Jasje weer even aan, best koud daarboven. Vreemd maar ook hier staan de borden dat sneeuwkettingen verplicht zijn.

Tijdens de afdaling wat meer te zien. Rotspartijen en af en toe een dorpje in de verte. Nog steeds best wel saai.
In Taft check it even mijn mail. Mijn lief, thuis, en ik zijn gisteren een groot deel van de middag bezig geweest voor mij in Yazd een kamer te vinden. Niets, formeel schijnt alles vol te zijn. Telefoon en mail worden niet beantwoord.
Ik gok. Yazd is een grote zeer drukke stad. Van te voren uitgezocht, fiets ik in één lijn naar het Dad Hotel, waar ze zowaar, nu WEL een kamer hebben. Voor één nacht weliswaar, maar ik ben blij.

Onderweg nog even thee en zeer zoete koekjes. Een passerend echtpaar, stopt op de volgende parkeerplaats en wuift mij te komen. Bekende praatje en verder.

Even voor zessen komt toch nog, ik heb mijn fiets al bepakt, op een groot dienblad het beloofde ontbijt. Niet dat het veel voorsteld hier. Veel brood, naan, een klein blokje kaas, een kleine komkommer, tomaat, en jam van wortelen. Die ken ik nog niet, smaakt niet eens slecht. De thee schijnt niet te komen of we hebben elkaar weereens niet begrepen. Stap dan maar op.

150 kilometer dus, waarvan 23 in de auto.

Als de taxichauffeur zegt 10, dan bedoeld hij 10.000, en je geeft 100.000. Duidelijk toch. Als een Chinees werk ik een paar must-see's af.
De vuurtempel, een heilige plaats voor het zoroastrisme, waar een vuur al meer dan 1500 jaar brandt. Elke ochtend met speciaal hout brandende gehouden. Alleen achter glas te aanschouwen. Niet al te bijzonder.
Roskam Give Ab Anbar. Weet ik niet meer. Vier van die airco torens langs een drukke weg
Dan als laatste, De Stilte Torens. Dat is best indrukwekkend. Ook volgens het zoroastrisme mochten dode lichamen de vier elementen vuur, water, aarde en lucht niet verontreiniging. Dus werden de doden op de torens gelegd waar ze door de gieren werden opgegeten. Botten werden in de zon gebleekt en verpulverden mettertijd.

FotoGalerij

You where very lucky yesterday. Hier een kamer te krijgen, zegt de mevrouw manager van het DAD hotel. Maar vandaag hebben we niets meer vrij. Shit. Ik wil graag iets van de zelfde klasse. Dat gaat niet, wij zijn uniek hier. Ze belt er een paar andere hotels. Vol. Vol. Vol. Hoogseizoen. Waarom heb je niet geboekt vraagt ze. Ik leg haar uit dat plannen op fiets niet zo gemakkelijk is. Ze begrijpt. En, geloof ik, ze doet haar uiterste best. Iets verderop, daar ken ik de manager, vraag daar maar eens.
Die zijn ook vol. Weer shit. Als ik uitleg wie mij hier heen gestuurd heeft, krijg ik ineens wel een kamer. Driepersoons zelf. De manager van DAD hotel is mijn vrouw. Aha. Klasse en kwaliteit stuk minder. Netjes, schoon, maar douche en toilet aan de overkant van de (wel leuke) binnenplaats.

Terug naar DAD hotel. Inpakken. Afrekenen. Vraag aan mevrouw of ze voor mij de overnachting van morgen kan boeken. Neen daar heb ik geen nummer van, maar de sterren van dat hotel staan alleen aan de hemel daar. Oeps.

Hier in Iran is het qua hotels alles of niets schijnt het. Waar (heel) veel toeristen zijn, zijn dus ook de (veel) betere hotels. Van de goede hotels hou ik wel, van de mindere hier dus niet.
Het lijkt er op dat ik de goedkopere overnachtingen negatief wil afschilderen. Dat is misschien ook zo, maar dat komt omdat ik een erg verwend mens ben. Ook de, vooral de, minder dure plaatsen doen echt hun uiterste best om het zo goed mogelijk naar je zin te maken.

Mijn souvenir heb ik gevonden. Een Turbah.
In bijna alle hotels ligt, waar bij ons de bijbel, een bidkleedje en een bidsteen. Zo'n steentje heet een Turbah. Geknield wordt er op het kleedje, het voorhoofd op het steentje. Gemaakt van (heilig) zand en modder. Effe zoiets meenemen doe ik natuurlijk niet. In de Amir Chaqmaq Mosque zie ik ze liggen. Niemand in de buurt. Loop een rondje en ga weer terug naar die moskee. De schoonmaker, duidt hij zelf, nodigt mij uit voor een kopje thee. Zulke dingen heb je dan wel weer als je alleen bent. Zonder iets te zeggen, we verstaan elkaar toch niet, drinken we onze thee. Dat mag ik wel.
Na de thee lopen we naar de bidsteentjes, en ja, hij zoekt er 'de beste' voor mij uit.

Slechte ervaringen van fietsende vrouw in Iran

FotoGalerij

De poort is dicht. Elf uur. Een paar mannen op het dak van de karavanserai gebaren.
???
Ik moet meekomen, weer bij de zelfde deur. Boven de poort staat een telefoonnummer in het Perzisch. Zij bellen. . . Wacht maar, gaat open. Begrijp ik.
Shit. Het is nog vroeg. Als deze deur niet opengaat, dan kan ik nog naar het volgende dorp fietsen. Grotendeels bergafwaarts.
De vuilnisman opent de deur. Ik naar binnen. Verder niets en niemand te zien.
Weer buiten ontmoet ik een paar Perzische toeristen. Ze brengen me naar het huis van de bewaarder. Mevrouw komt net naar buiten met een grote pan spaghetti. Maar niet voor mij, zo blijkt later. Straks komt er een groep Franse toeristen. Ik mag van een menukaart bestellen. Om één uur lunch. Om half vier is er warm water om te douchen. Schijnt dat ik vannacht, tot nu toe, de enige gast ben. En ik me maar zorgen maken dat het hier misschien vol zou zijn.
Voor de zekerheid laat ik mevrouw mijn Iraanse telefoonnummer zien en gebaar dat ze mij even moet bellen. Dat doet ze, heb ik tenminste iets om op terug te vallen, hier alleen in de nacht. (+989158317325) . Voor een volgende fietser. Tourist Office in Yazd wist nummer ook niet.

Saai. Dood saai. Dwars door de woestijn weer. Zo saai dat ik mij verbaas over het polletje groen gras. Groen. Hoe lukt het dat kleine beetje gras groen te blijven in deze desolate dorre vlakte.
Hier ontmoet ik ook mijn eerste fietser, een Hongaar. Hij heeft vannacht ergens in de woestijn geslapen. En staat op het punt weer verder te gaan. Jammer zou even leuk geweest zijn de middag samen door te brengen. Maar hij slaapt niet in hotels. Overal buiten, in zijn tentje.

Ik ontmoet nog een paar Iraanse toeristen. Zij vertellen, als ik er om vraag, dat het voor Iraanse vrouwen, bij wet, inderdaad verboden is een bromfiets te berijden. Fiets zou wel mogen volgens hen. En het verbod zou alleen van toepassing zijn op Iraanse vrouwen.
Een Iraanse meneer, gisteravond, verteld mij echter dat Iraanse vrouwen ook niet op een fiets zouden mogen. En dan MEN (wie dat ook mag zijn) ervan uit gaat dat buitenlanders zich ook aan deze wet zouden moeten houden.
Weer een andere gids verteld mij dat zowel fietsen als bromfietsen verboden is voor vrouwen. De logica (tussen quotes) zegt hij dat op deze apparaten de contouren van een vrouw TE duidelijk te zien zouden zijn.

Kharanaq is een prachtig vervallen, deels ingestort, deels gerestaureerd, oud dorpje van lemen huisjes. Mooie, overkoepelende steegjes en schitterende doorkijkjes op de achterliggende velden.

Vier uur. Karavanserai closed komt mevrouw mij vertellen. Ik denk/hoop dat ze bedoeld voor toeristen. Ik meen te begrijpen dat als ik naar buiten wil, ik daarna op de deur kan kloppen om weer binnen gelaten te worden. Er loopt hier dus nog iemand rond.?
En mijn diner. Ik had gehoopt weer die lekkere spaghetti te krijgen.

Er is/was een bewaker, hij heeft de boiler aangestoken. Net als ik wil gaan douchen laat hij een groepje toeristen binnen. Er is één douche, en die is nou net bij de damestoiletten. Dus nog maar even wachten tot alle dames zijn geweest.
Wat ik net zag staan en niet eens wist dat het bestond? Het ziet er uit als een kinderstoeltje. Maar het is een WC-bril op pootjes. Voor mensen die de diepe buiging voor het hurktoilet niet (meer) kunnen maken.

FotoGalerij

Ik sta, letterlijk, met de fiets half in de deur, als er geroepen wordt. Breakfast is ready. Okay kom in nog even terug. Dat ready moet je hier met een korreltje zout nemen. Meneer springt direct op zijn bromfiets om brood te halen. Waar het vandaan komt weet ik niet, maar niet vers van de bakker.
Hij maakt echter alles weer goed door er twee gebakken eieren bij te serveren. Ontbijt is schaars. Buiten het brood, daar krijg je stapels van. Stukje kaas. En vanmorgen dus eieren.

Nog lekker fris als ik om zeven uur vertrek. Eerst vijftien kilometer gestaag klimmen. Dan alleen maar dalen. Dat is de eerste twee uur nog wel leuk met de bergen in de buurt.
Daarna wordt het weidser. En weer dor en verlaten. Buiten dan de vrachtwagens, die blijven, met zand geloof ik, heen en weer rijden. Niet zo aangenaam die voorbij razende trucks, de meesten groeten wel met een hoop getoeter als groet. Krijg een Koninginnehandje van al dat gezwaai.

Onderweg ligt, een kilometer of zeven van de weg, een tempel tegen een berg. Chak Chack. Schijnbaar ook een must-see te zijn. Maar heb er even geen zin in. Voel me dan toch, vreemd genoeg, ietwat 'schuldig' dat ik er voorbij fiets.

Nog niet zolang geleden was fietsen erg populair in Iran. Nu bijna niet meer te zien in het straatbeeld. Behalve in sommige parken of op rotondes staat dan ineens zo'n joekel van een fiets. Weet niet echt of het hier onder kunstobject valt.
Toen de benzine (heel) goedkoop werd zijn veel Iraniërs overgestapt op gemotoriseerd vervoer. Een liter benzine kost hier nu ongeveer 25 cent.

Pensioen. Elke Iraniër kan met 60 met pensioen. Ook als je 30 jaar - vrouwen 25 - jaar gewerkt heb mag je met pensioen. Het is geen vetpot hoor ik regelmatig, maar je kunt er redelijk van leven. Bovendien mag je zoveel als je wilt bijverdienen, zonder dat er korting op je pensioen volgt. Nu snap ik ook waarom die oude mannetjes zo relaxed in hun winkeltje zitten. Hun basisinkomen hebben ze al binnen. Winkel is alles bijverdienste.

Vijf uur in de middag. Vijfendertig graden. Overweeg nog even om met een taxi de Chak Chak tempel te bezoeken. Maar als ik op het internet zie dat er te voet ook nog een lang kaal stuk beklommen moet worden. Haak ik af. Vandaag ben ik lui. En ZO fantastisch ziet het er op de foto's nou ook weer niet uit.
In de kussens op de ligbanken van het hotel. Beetje lezen.

Het weer is patsboem omgeslagen. In de eerste week in de ochtend nog met wintermuts en handschoenen aan op de fiets. Nu is een shirtje voldoende. Jammergenoeg mag je hier niet zo 'naakt' fietsen. Dus over mijn shirt een blouse en tja die langebroek. Soms buiten de dorpen trek ik hem uit.

FotoGalerij

Zes uur aangename temperatuur. Voor het ontbijt eerst even het stadje Meybod bezoeken. Ook een van de attracties voor rondreizenden. Mooie grote moskee. Schuin tegenover is een Exchange. Mooi kasteel, zo in het ochtendlicht. Verder weer de historische huizen. Sorry hoor, mooi zijn, maar erg verschillend niet. Dus voel ik me niet 'verplicht' deze uitbundig te gaan bezichtigen.

Na 22 kilometers weer terug in het hotel. Waar het ontbijtbuffet staat te dampen. Was het maar waar. Er is genoeg hoor, vooral brood. Maar weer tomaat, kaas en jam. Wel fijn, een paar gekookte eitjes. Afrekenen en naar Aqda.

Maar 45 kilometer. Wel langs de snelweg. Genoeg plaats op de vluchtstrook. Leuk is iets anders. Ontzettend veel vrachtwagens voor een vrije vrijdag (de zondag hier) .
Aqda is weer zo'n vervallen, gerestaureerd, onbewoond, bewoond dorpje. Midden in dat dorpje staat het Khaloo Mirza Traditional Hotel. Vanaf het begin van het dorp voor het eerst eens netjes aangegeven. Gewoon de bordjes volgen.
Ik ben de enige gast in een, wat wij een klein kasteel / herenhuis, zouden noemen. Heb mezelf verwend met de VIP kamer. Lunch en diner is een verrassing, restaurant is hier niet, maar heb beide besteld. Traditioneel Iraans, nee dat is geen probleem meneer.

Als iets verboden is, wordt het vaak schaars. Schaars maakt een artikel duur. Nee niet in Iran. Alcohol is verboden, maar schaars is het niet. En ook normale kwaliteit met normale prijzen. Je moet alleen weten wie je moet aanspreken. In elk dorp of stad zou zo iemand wel zijn. Ik heb nog geen echte moeite gedaan. Mensen beginnen er vaak zelf over.
Zo ook de gids die ik gisteren sprak. Vanuit de Verenigde Arabische Emiraten zou het naar de havens in Zuid Iran gesmokkeld worden.

FotoGalerij

Na het ontbijt. Lekker vroeg. Aangenaam koel weertje, op de fiets.
Na een klein uurtje zie ik een eenzame auto op een grote parkeerplaats staan. Een wat oudere meneer en mevrouw ernaast op het grind op een kleed aan het ontbijt. Ze wenken mij. Ik twijfel, fiets voorbij. Ga toch terug en wordt uitgenodigd er bij te komen zitten.
Grote stukken brood, een soort smeerkaas en thee. Geen woord verstaan we van elkaar. Mevrouw rookt iets. Nee hasjies is het niet zegt ze. In haar mond een hol wit pijpje, in haar ene hand op een stukje ijzerdraad een zwart, soort teer, bolletje. Op de gasbrander in het vuur ligt nog een stuk heet draad wat ze af en toe tegen het bolletje houdt en dan inhaleert. Geen idee wat ze daar rookt.
Een potje poeder wordt me aangeboden. Grijs / geel. In de thee? Krijg een lepeltje en proef, smaakt wel lekker. Geen idee wat het is. Nog even wat foto's maken en ga weer verder. Ze kunnen heel sterk aanhoudend vriendelijk zijn. Die Iraniërs. Als je in alles meegaat ben je zo een paar uur gegijzeld.
Hebben ze mij een laxeermiddel gegeven? Een half uur later zit ik met mijn broek op de knieën in een droge sloot onder de snelweg.
Of zijn het de dadels van gisterenavond? Laten we het daar maar op houden.

Vandaag weer langs de snelweg. Brede vluchtstrook, goed te fietsen. Vrachtauto's denderen voorbij. De meesten wijken uit naar links als ze mij passeren. Behalve als ze zelf ingehaald worden, dan is het even oppassen en het stuur nog steviger in handen nemen.
De laatste dertig kilometer is de vluchtstrook verdwenen en fiets ik op de witte streep, voor zover dit gaat. De vrachtwagens wijken nog verder uit naar links. Ontspannen fietsen is wat anders.

Vlak voor Naien een politiecontrole. Lange rij vrachtwagens, die ik voorbij fiets. Toch ook ik wordt aangehouden. Eerst denk ik, gewoon een vriendelijk toeristen praatje. Neen, hij wil mij paspoort zien. Blijft er mee treuzelen, terwijl zijn collega "asielsucher" blijft zeggen, mij aankijkende. Ze blijven lachen, maar hoe langer het duurt hoe ongemakkelijker ik me voel. En hij geeft het paspoort maar niet terug. Zeg mij na, zegt hij een beetje gemeen lachend. Ik zeg iets in Iraans totaal niet wetend WAT ik brabbel. Dat moet ik het nog een keer tegen een andere collega zeggen, die een beetje zuur lacht. Dan toch krijg ik mijn paspoort terug. Puur machtsmisbruik volgens mij.

Gisterenavond heerlijk traditioneel Iraans gegeten in het hotel. Het lekkerste eten tot nu toe. Oma stond zelf in de keuken.
Dat vind ik dan wel weer vreemd hier. Haar haren strak omwonden met een hoofddoek, maar, hoe zeg ik dat netjes, haar ietwat groots uitgevallen borsten wachelden alle kanten heen.
Onverwacht kwamen er in de namiddag nog twee Duitse fietsers binnenvallen. Wat een gedacht lonely meal omtoverde in een gezellig avondeten.

Zij merkten op dat zij die avond ervoor voor het eerst in Iran onvriendelijk werden behandeld in het Naeen Tourist Hotel. De dames aan de receptie vanochtend waren uitermate vriendelijk tegen mij. Maar de heren vanavond, kan ik beamen, op z'n minst niet service gericht. Ik wilde afrekenen omdat ik morgen, wegens de warmte overdag, vroeg wil vertrekken. Het probleem snap ik nog steeds niet maar heeft een dik kwartier geduurd voordat ik betaald had en mijn paspoort weer in de tas kon steken.

FotoGalerij

Gisteren dacht ik, die heb ik niet meer nodig. Stop ze maar onderin. Vandaag diep ik ze toch weer op, handschoenen en wintermuts.

Om de grootste hitte (!) voor te zijn zit ik al om zes uur op de fiets. Frisjes twaalf graden. Maar de eerste vijftig kilometer is gestaag , niet echt steil, klimmen. 500 meter omhoog in 50 kilometer.
Die gekke wind, die ik tot nu toe altijd in de rug had staat stevig op kop. En, met het klimmen erbij best ploeteren. Gek, die wind, want een uur later is tie weg, om daarna twee uur later weer vol tegen mij tekeer te gaan.

Het verkeer is veel rustiger dan gisteren. En, de gehele weg een redelijk tot goed berijdbare vluchtstrook. In het begin best nog wat afwisseling, verlaten groen dorpje. Een herder die het ook koud heeft en die ik voor een handvol dadels op de foto zet. Later weer die droge woestijn.
Ik heb het koud en zin in een hete kop thee. Stap bij een Rest Area een chauffeursrestaurant binnen. De mannen eten een soort omelet met grote stukken brood. Dat lijkt me ook wel wat. Heerlijk eten. Let goed op wat de mannen moeten betalen en geef hetzelfde. Neen, nog een erbij. Toe maar, voor 2,50 euro krijg je dat alleen hier.
Eten buiten de restaurants waar toeristen komen bevalt me nog het beste. Chicken Kebab met een grote berg witte en een beetje gele kurkdroge rijst , smaakt niet slecht, maar heb ik nu voorlopig even genoeg gegeten.

In Ardestan is het opletten. Van Google Maps weet ik dat er een Guesthouse is. Maar lezen kan ik niets. Herinner me ineens van een foto van Google de geel en blauwe stenen langs een ingang. Als ik die zie, heb ik hotel "Ardestan Inn" gevonden. Wordt hartelijk onthaald. Fiets mag direct mee naar binnen, in de lobby. Men spreekt hier totaal geen Engels. Wil toch even eerst de kamer zien. Ook hier brengt Google met Translate uitkomst.
En voor 25 euro best een leuke kamer. Met eigen douche en (Westers) toilet. Warm water is er ook.

Pfffff. Dat is vermoeiend. Zo vriendelijk en toch heb ik er even meer dan genoeg van. Om vijf uur komt de stad weer tot leven. Ik even het dorp in. Wordt bijna direct aangesproken door Maitaba Askari. Het gewone praatje. Dan zeg ik dat ik graag nog de moskee wil bezoeken. Look for me. Het duurt een tijdje, maar hij zegt het zo vaak dat ik eindelijk begrijp dat hij bedoelt, volg mij.
De moskee is heel mooi Maitaba verteld vanalles waar ik nog geen kwart van versta. Goed bedoeld. Uit de grond van zijn hart wil hij een goede gastheer zijn. Terug naar de winkel van zijn vriend. Waar hij blikje en koekjes pakt, nee betalen hoeft niet. De moskee was prachtig.
En dat had ik nou niet moeten zeggen. We hebben nog iets bijzonders hier, een Qanat. Ondergrondse, door mensenhanden, gegraven kanalen. Vlakbij, wat betekent, een half uur driftig wandelen. Ik fiets nog liever 100 kilometer. Maar ook dit vind ik mooi. Het water komt hoog uit de bergen om de lagere droge gronden voor boomgaarden en akkerbouw te kunnen gebruiken. Een zeer ingenieus zeer oud irrigatie systeem dat honderden jaren geleden gemaakt is, en nog steeds werkt.
Er zijn veel bakkers in Ardestan. Het brood is beroemd in verre omstreken. Ik loop even binnen om te kijken, Maitaba zet me overal op de foto. Zelfs, als pizza, op stenen gebakken dun brood.
Nog even de groentemarkt over. Ardestan is erg behoudend in vergelijking met bijvoorbeeld Esfahan, alle vrouwen lopen in lange zwarte kleden, de ook zwarte hoofddoek strak aangetrokken. Schuchter bijna, nieuwsgierig, mij niet aankijken, maar wel graag willen zien hoe zo'n buitenlander er uitziet. Vreemde combinatie blijf ik het vinden, om de hoek dan weer een Apple Store. Maar dat ligt aan mij.
In het hotel even mijn fiets bewonderen. En ik kan gelukkig naar mijn kamer. Shit wat is dat vermoeiend zo overal heen gesleept te worden. Te praten in het Engels, dat hij waarschijnlijk heel goed kent, maar op een voor mij niet verstaanbare manier uitspreekt.
Pfffff. Ga nog even wat eten, maar de andere kant op. Niet weer langs Maitaba. Sorry man.

Shit wordt ik dan nergens met rust gelaten? Aan de overkant is een restaurant. Ik ruik de keuken maar verder alles donker en leeg. Mister. Mister. Roept iemand van de overkant van de straat en komt aangelopen. Hier is het, in de kelder. Shit dit is niet gezellig. Maar de vent die meeloopt troont me gelijk mee naar de grote koelkast. Wijs maar aan. Kebab. Zonder rijst. Met brood. Drie spiezen. En een rauwe ui krijg je er ook meestal bij. NIET ROKEN. Groot bord in zijn eigen zaak. Steekt lekker een sigaret aan en gaat bij mij aan tafel zitten. Waar kom je vandaan. Holland. Nog iemand van de oude stempel want hij begint met Ruud Gullit en gaat verder met opnoemen van de talrijke Nederlandse voetbalspelers. Schaam me om het te moeten schrijven maar denk "rot ff op man laat me even rustig eten" . Smaakt overigens weer voortreffelijk in zo'n ding wat meer keuken dan restaurant is. Als er een tweede persoon binnenkomt en weer begint met Ruud Gullit enzovoort. Prop ik het laatste stukje vlees naar binnen. Betalen en weg, naar de kamer.

FotoGalerij

Aan het getoeter kun je het niet horen. De ene keer is het met een razend enthousiasme een fietser begroetend. De andere keer komen ze met z'n tweeën naast elkaar achter mij aan en moet ik de grindberm in. Vaak blijf ik gewoon op de witte streep. Ik verbaas me om mijn eigen moed of is het gewoon stom hier te fietsen.
Er is geen discussie, als twee vrachtauto's met fel blinkende lichten me tegemoet komen. Hier is even geen plaats meer. Remmen en de berm in.

Weer om zes uur zit ik op de fiets. Gelukkig niet zo koud. Foutje gemaakt, had in mijn planning staan dat het een rit van 80 kilometer zou worden, blijkt de helft meer. Oeps.

Dezelfde snelweg als gisteren. Vandaag echter GEEN vluchtstrook. Echt relaxed is het niet.
Beetje heuvel naar beneden, beetje naar boven. Beetje veel wind tegen. Temperatuur werkt fijn mee. Niet te koud, niet te warm. Aangenaam.
Links de bergen, sommige met sneeuw op de toppen. Rechts in het begin uitgestrekte groene bouwlanden. Ik zie een parallel weg in de verte. Eigenlijk zou het daar beter fietsen zijn. Op de kaart echter is niet duidelijk of deze weg ook op de plaats uitkomt waar ik wil zijn. En met de afstand van vandaag geen zin / tijd dit uit te zoeken. Misschien op de terugweg.
Gelukkig, na zo'n vijftig kilometer komt de afslag naar de "Teheran Freeway" . Het meeste verkeer slaat af. Lekker rustig nou. Eigenlijk best lekker fietsen.
Vijfentwintig kilometer verder wordt, shit, de tweebaans weg enkel. Dat valt in het begin nog wel mee, maar Kashan naderend wordt het verkeer weer veel drukker en dan is er zonder vluchtstrook vaak even geen plaats voor Wim op de weg.

Vandaag niet te veel foto's onderweg. Ook wat je niet ziet kan gevaarlijk zijn. Ergens in de bergen bij Natanz is de plaats waar Iran aan haar nucleaire programma werkt. Vredelievend zoals nu afgesproken is. Iemand hier vertelde mij, dat als er bommen gaan vallen op Iran, door wie dan ook, dan zal het hier zijn. Afweergeschut is, niet echt verdekt, op sommige plaatsen langs de weg opgesteld.

En dan het hotel in Kashan. Ik heb in veel mooie plaatsen op de wereld geslapen, dit wordt er een van de top drie. Saraye Ameriha Boutique Hotel. Door mijn lief voor mij geselecteerd. Op het internet geboekt. En dat ging even goed fout. Na het boeken kreeg ik bijna direct een bevestiging. Echter de volgende dag werd de boeking afgezegd. Zonder reden. Kreeg wel daarna een mail dat er nog wel een andere kamer, veel duurder, was. Of ik direct wilde beslissen. Onder protest heb ik ja gezegd, wetende dat ook hier in het hoogseizoen veel vol zal zijn. Had geen zin meer om nog weer te gaan zoeken.
Direct bij het inchecken vanmiddag heb ik gevraagd de manager te spreken. Hem alles uitgelegd. Precies snap ik het niet, maar de mails komen niet van het hotel, maar van een of ander bureau. Dat misschien een smerig spelletje speelt. Door mij een prijs voor een veel duurdere kamer in rekening te brengen en een goedkopere bij het hotel te boeken. Weet nog niet hoe het afloopt maar heb nu een kopie van de originele boeking, originele prijs dus, en handtekening van de manager. Weet nog niet hoe dit afloopt, want de booking ging via Credit Card.

FotoGalerij

Probeer het eens een keer. Als je met z'n tweeën op pad bent. Even alleen op stap gaan.
Ik ben nog geen honderd meter het hotel uit, of ik wordt aangesproken door een bouwvakker. Die erg goed Engels spreekt. Heeft economie aan de universiteit gestuurd. Hij is het huis van zijn grootvader aan het restaureren. Vier etages. Twee lagen kelder en twee lagen woon en tuin. In de kelders is het bijna koud. Als het midden in de zomer 48 graden is, zegt hij dat is het hier aangenaam 22. Met luchtkanalen van 30 meter lang wordt de koele lucht door de andere kamers gevoerd. Klein half uurtje later sta ik weer op straat. Gewoon even trots zijn toekomstige woning, misschien wel een klein hotel zegt hij, te laten zien.
Bij de voordeur laat hij mij de twee verschillende deurkloppers zien. De dikke zware is voor vrouwen. De dunne slanke voor de mannen. Zo kon men binnen horen en beslissen welke sexe de deur zou kunnen openmaken.

Misschien wordt dit de duurste overnachting ooit, mijn vakantie wordt steeds goedkoper. Was bij vertrek de officiële bankkoers 34.811 Rial voor één euro. In Yazd kreeg ik al 40.000. Vandaag krijg ik bij Mohtasham Exchange in de Kashan Bazaar 40.100 Rial voor een euro. Dus, niet in een bank, niet op straat, maar in de wisselkantoortjes krijg je de beste prijs voor je euro of dollar.

Na het wisselen schoen (laten) poetsen en met de taxi naar de Bagh-e Fin tuin. Zou de oudste van Iran zijn. Op de werelderfgoedlijst van de Unesco, samen met negen andere, omdat deze DE beste voorbeelden zijn van de klassieke Perzische tuinvorm.
Aardig. Leuk. Maar meer ook niet. Erg druk omdat het op de must-see lijst van Kashan staat.

FotoGalerij

Zo, dat was even een saai tochtje. Kashan ben je zo uit. Direct er na begint de woesternis. Het heet volgens mij nog geen woestijn, want ze hebben excursies NAAR de woestijn. Dus de echte verlatenheid moet ergens anders zijn. Ook de dorpjes onderweg vrolijken de boel niet op.

In MatinAbad Desert eco-camp aangekomen. Tenten, hutten en hotelkamers, waar ik er één van heb. Alles zelfonderhoudend en milieuvriendelijk ingericht. Bij in begrepen ontbijt en diner, want dicht bijzijnde restaurant zal 65 kilometer terug in Kashan zijn denk ik. Lunch moet je nog over onderhandelen, maar je uitgangspositie is slecht als je niets voor de middag hebt meegenomen. In mijn enthousiasme heb ik twee nachten geboekt. Wel erg veel tijd voor zo'n verlatenheid.

Onderweg wordt ik weer diverse malen 'aangesproken' . Jammergenoeg komen we niet erg ver in de uitwisseling van wat we zouden willen delen.
Eenmaal stop een jongeman. Flesje water, banaan en een zak met noten, is zijn geschenk aan mij. Tegelijkertijd wil hij pen en papier om zijn naam op te schrijven. Vanavond zien we elkaar! Morgen naar de woestijn? Huh.
Waarschijnlijk iemand die een centje wil bijverdienen als gids. Geen probleem. Wat ik wel moeilijk vind is het onderscheid te maken tussen de Iraanse hartelijkheid en de zakelijke vriendelijkheid.
Ook hier, in Iran, in de toeristische gebieden heerst een andere mentaliteit dan op het platteland. Ook hier zijn wij de toeristen, wandelende goudmijnen. Zakelijk. Vriendelijk Zekers ook de originele hartelijkheid. Maar hoe zie ik het onderscheid, te laat meestal. Dat maakt mij, nu, na een paar dagen Kashan wat achterdochtig. Wat me totaal niet bevalt van mezelf.

FotoGalerij

Negen uur. Ontbijt achter de kiezen. Het terrein rondgewandeld. De kamelen, struisvogels, schapen, duiven, kippen en akkers gezien. Klaar.
Dit wordt waarschijnlijk wel een ERG rustige dag. De toeristenbussen zijn weer aan het inladen.

Gister namiddag een tijd met Alex (close to my real name ), een Iraanse gids, zitten praten. Aangenaam vreemde man. Spreekt perfect Engels. Is zeer ontevreden in en over zijn land Iran. Ze liegen en bedriegen, bijna allemaal.
Als ik iets koop, wordt er gevraagd koop je voor jezelf of voor de toeristen. Voor de toeristen is de prijs veel hoger en dan zou ik ook nog wat provisie kunnen krijgen. Dat wil ik niet. Ik wil eerlijk zijn.
Zodra ik kan verlaat ik dit schijnheilige land. Binnenshuis drinken ze alcohol, op straat ontkennen ze alles. Maar daar voor heb je een uitnodiging nodig. (hij vraagt er niet om) EN een paspoort, als man krijg je alleen een paspoort als je je tweejarige dienstplicht hebt vervuld. Dat heeft hij gedaan.
Nu komt de rondleiding van die vriendelijke man in Ardestan ineens in een ander daglicht te staan. Hij wilde mijn adres en telefoonnummer. Misschien nodig je mij eens uit? Dacht nog even naïef dat het een grapje was. Twee dagen later kreeg ik al een telefoontje van hem. Hoe het met mij ging?
Als we samen, Alex en ik, een alcoholvrij pilsje drinken, zeg ik, zou best een echte lusten. Hij roept meteen de ober. Ja whisky heeft hij wel, maar Alex vertrouwt die vent niet. Kwaliteit waarschijnlijk niet zo goed. Ik doe verder geen moeite, wil niemand in verlegenheid brengen. Maar met de juiste persoon, en misschien als ik goed Farsi zou spreken, is alcohol makkelijk verkrijgbaar.

Zo ook Facebook. Wordt door de Iraanse overheid tegengehouden op het Internet. Makkelijk te omzeilen met een VPN. Wat ik en de meeste Iraanse jongelui ook hebben. Op de brochure van het Matin Abad Camp staat hun Facebook account gewoon vermeld. Vele jongelui gebruiken niet hun echte naam. En 'vriendjes' worden? Ze zeggen van wel, maar laten niets meer van zich horen. Waarschijnlijk dus wel bang voor represailles.

FotoGalerij

Ik kan het me ook wel voorstellen, 'vreemde' mensen zijn leuk om te ontmoeten. En als het in lands aard ligt gastvrij te zijn, is het des te leuker om reizigers te verwelkomen. Maar als er in een keer busladingen vol op je stoep staan is het heel moeilijk iedereen hartelijk te begroeten. Te meer om dat veel van die 'gasten' weinig respect opbrengen voor lands normen en waarden.
En zo hebben wij toeristen weer een deel van de Iraanse bevolking veranderd. Er is voor mij een duidelijk verschil tussen platteland en stad, als het een toeristenoord is. De hartelijke vriendelijkheid wordt dan ineens zakelijke vriendelijkheid. En als je als Iraniër merkt hoe gemakkelijk het is het dubbele te vragen van een toerist, en dat dan ook nog te krijgen ook, verschijnen bij veel Iraniërs (in de toeristenoorden) de dollar tekens in de ogen. Sorry maar ik kan er maar niet aan wennen. Wij toeristen zijn de wereld aan het verpesten.

Juist als ik onderweg bedenk dit straks te gaan schrijven, wordt ik langs de kant van de weg uitgenodigd voor de picknick. Twee stellen en een dochtertje. Één van de vrouwen maakt lekkere gevulde naan voor mij, paar koppen thee. Gesprekje. Ben je alleen? Waar is je vrouw? In Nederland. Ah goed zo zegt de ene man, wat hem een vrolijke por van zijn vrouw oplevert. Khomeini No good. Zegt de andere man, somber kijkend. Wat zijn eigen vrouw doet schrikken. Love Khomeini zegt ze.
Er wordt in veel boeken en geschriften gewaarschuwd toch vooral niet over politiek te praten in Iran. Dat hoef je ook niet te doen, ze beginnen er spontaan, bijna altijd, zelf over.

Zware, maar voor de afwisseling, het laatste, steilste deel, heel mooi. Langs een smal stroompje klim ik omhoog. En waar water is, worden bomen en groenten gepland. Ook hier de appelbloesem nu volop in de bloei. Totale stijging 1321 meter.

Van negen tot twaalf wordt ik door schier oneindige stroom auto's en bussen ingehaald. Bussen met toeristen zullen er elke dag wel zijn. Er staan er hier een stuk of dertig voor de deur. De vele auto's omdat het vandaag de vrije vrijdag is.

Soms, en nu vooral, heb ik even genoeg van die (schijn) heiligheid. Heb nu echt zin in een ECHT pilsje. Nee meneer, dat kan niet, we zijn in een Islamitisch land. Kan me de onvrede van Alex goed voorstellen. Heb zelf ook een ietwat obstinaat gevoel.
Dat hoort er voor mij bij! Na een zware fietstocht een welverdiend pilsje. Nee hier niet. Zelfs in Oman, ook een islamitisch land, ook verbod op alcohol, had ik in bijna elk hotel een pilsje. Zodra daar een omheinde parkeerplaats was, kon je er zeker van zijn dat er alcohol was. Omheind zo dat de locals ongezien hun auto konden parkeren en een neutje nuttigen.
Begin er ook genoeg van te krijgen dat de bijvoorbeeld een manager van een hotel zegt, dat ik de beste kamer van het hotel heb, tegen de beste prijs. Ik hoef hem niet eens in de ogen te kijken, om te weten, dat we beide weten dat het een leugen is. Misschien ben ik te teergevoelig geworden voor dergelijke interactie tussen mensen.
Hotel is vooral op Iraanse toeristen ingesteld. Er is één menukaart in het Engels. Voel me een beetje verloren hier. Als je niet de taal spreekt of een gids bij je hebt, ben je overgeleverd aan. . . Ja aan wat. Wel vaker geen woord in een vreemd land kunnen verstaan of spreken. Nooit zo vaak zo verloren gevoeld als hier.
Kamer sober, uitzicht op het ook sobere balkon, echter, adembenemend. Prijzen aangepast aan de toeristische status.
Wat me ook al verbaasde is, dat ze hier geen telefonische reserveringen, zonder aanbetaling, doen. Wat dus voor een buitenlander onmogelijk is. Ik heb het hotel in Kashan betaald. Een soort handgeschreven ontvangstbewijs gekregen, en het hotel heeft het geld overgemaakt. En dat klopte gelukkig. Ik hoefde hier alleen mijn naam te noemen. En ze wisten van zowel reservering als betaling.

Zit nu een hoogte van 2200 meter. Sowieso al wat frisser dan beneden. Met een wind erbij best koud.

FotoGalerij

Abyaneh het rode, levende, openlucht museum van Iran. 2500 jaar oud. De moeite waard om een extra nachtje te blijven. Te meer omdat de massa aan toeristen, binnen en buitenlandse vandaag niet zijn komen opdraven. De binnenlandse snap ik wel, die moeten vandaag weer aan het werk. Maar de buitenlandse? Gisteren stonden er hier een stuk of dertig bussen en aan de andere kant is nog een parkeerplaats.

Nou ja, ik vind het heerlijk zo te struinen door de bijna lege straatjes. De buitenkant is misschien nu nog wel mooier dan de centrumstraatjes. Vele kleine, door lemen muurtjes afgescheiden veldjes. Vele met appelbomen. Nu in volle bloei. Gedroogde appelpartjes is wat veel van de kleurig gehoofddoekte vrouwen verkopen.

FotoGalerij

Als in de Noordoostpolder. De (besneeuwde) bergen in de verte even wegdenken, de schaapherder inclusief kudde niet zien, dan zou je denken dat je in de polder aan het fietsen bent.
Links en rechts groene akkerlanden. Arbeiders gebukt en geknield in de velden. (Zou bijna schrijven Poolse arbeiders). Of aan het ontbijten in de schaduw van de pick-up truck. Het is veel aangenamer dan de autoweg, soms zie ik hem in de verte, degene ik op de heenweg naar Kashan befietste.

Maar eerst nog even van de berg af. En dat is op 2,3 kilometer hoogte best koud in de vroege ochtend. Maar ''t wordt snel warmer. Binnen het uur van 9 tot 19 graden. Daarna opklimmend tot nu 30 graden Celsius. Laatste paar uurtjes de wind flink op de kop. Is wel verkoelend maar op de open vlakte een factor van groot belang. Morgen is rit volgens mijn planning nog iets langer in dezelfde richting. Dus zou best wat rugwind kunnen gebruiken.

Volgens Google zijn er in Zavareh drie overnachtings mogelijkheden. De manager in Abyaneh verteld mij, Zavareh, nee, dat is een klein dorpje, daar is geen hotel. Ik gok op Google en fiets, na gisteravond Google Maps goed bekeken te hebben, in een keer tot voor de deur van Zavareh Hotel. Staat gelukkig deze keer ook in mijn taal aangegeven. Sterren zal het wel niet hebben. Deze had als enige van de drie een paar recensies, voor mij niet leesbaar, maar toch. Kamer met douche en (Westers) toilet voor nog geen twintig euro. Maar goed dat ik voor het dorp maar even mijn lange broek weer aangedaan heb. Wordt ontvangen door drie giegelende meiden, geen woord Engels sprekend. Een oude opa wel, heel redelijk zelfs. Nee de douche, op uw kamer die doet het niet, daar moet u even de binnenplaats voor oversteken. Ook goed opa.
En de weg voor morgen? Wijs ik hem op de kaart aan. Erg rustig en goed asfalt. Asfalt is asfalt in het Nederlands en het Iraans leer ik dus net. Op de kaart zijn er over een afstand van zeker 100 kilometer geen dorpjes aangegeven. Genoeg eten en drinken meenemen dus. Toch ook vandaag dorpjes 'gevonden' die niet op mijn kaart staan.
Toch vreemd dat een manager van een hotel in Abyaneh niet weet dat er in een dorp (misschien wel stadje) binnen een straal van 100 kilometer van zijn eigen hotel, niet weet dat daar accommodatie is.

In de zeer actieve en informatieve Facebookgroep "See You in Iran" duiken nu ook waarschuwingen op; voor bijvoorbeeld, een vriendelijk Iraans echtpaar dat twee toeristen de stad laat zien, en daarna een aanzienlijk bedrag voor het gidsen eist. Of iemand van het personeel van Tak-Taku guesthouse in Toudeshk die op heterdaad betrapt wordt met een briefje van 500.000 Rial in de hand uit de portemonnee van een gast. Slim wel, niet de gehele geldbuidel te jatten, valt veel te veel op.
Ik heb er goed over nagedacht, dit wel of niet te schrijven. Toch gedaan omdat ik zelf ook steeds meer moeite heb onderscheid te maken tussen hartelijke vriendelijkheid en zakelijke vriendelijkheid. EN omdat deze twee verhalen met een zekere schroom werden gebracht. Men wil het Iraanse volk niet in diskrediet brengen, maar toch een waarschuwing laten uitgaan.

Blijft voor mij een feit dat het Iraanse volk het meest vriendelijke, behulpzame, beleefde volk is wat ik bezocht heb.
Vanmorgen nog weer. Een auto komt me tegemoet. Zwaait. Stopt. Draait. Stopt. Bestuurder stapt uit. Schudt mij dolenthousiast de hand. Driemaal een kus op de wangen. Foto? Selfie. Ferme hand en weg is hij weer.

FotoGalerij

Don't do this at home! Kapot. De meest eenzame, saaiste, warmste rit van mijn leven. Tot nu toe natuurlijk. De eerste honderd. Één dorp op honderd kilometer woestijn. Eenmaal een bocht onder het spoor, ervoor, erna rechtdoor.
En die eerste honderd gaan eigenlijk best heel goed. In begin beetje klimmen. Geen enkele referentie dat het hoog gaat. Heel erg vals plat. Alleen mijn knieën en mijn kilometerteller geven aan dat het ietwat langzamer gaat. Dan weer omlaag of vlak. Af en toe een auto.
Verschillende borden waarschuwen mij voor overstekend wild. Zandhazen. Herten. Schapen. En kamelen. Volgens mij zijn het dromedarissen. Maar je rijdt hier kameel op een dier met één bult. En die zie ik zowaar oversteken. Best mooi zo in het wild. Mannetje maakt agressieve geluiden als ik stop om een foto te maken. We houden beiden afstand.

Na 100 km, einde weg links af. Richting Anarak. Drukke tweebaans weg. Eerst even naar beneden, maar dan langzaam omhoog met de wind tegen. Dat is nou net iets teveel voor die oude jongen. Ploeteren, om de vijf kilometer stoppen, drinken, lippen plakken van droogte op elkaar vast. Water bijna op. Maar ik haal het eindpunt. Daar wacht me redelijk aangename verrassing en een teleurstelling.

Met de 'wanhoop' in de ogen vraag ik om een ECHT pilsje. DAT heb ik verdiend na zo'n warme zware tocht vind ik zelf. Wodka, eigen gestookt, lijkt het, krijg ik als alternatief. Beetje cola erbij. Een koel pilsje is toch veel aangenamer.
De beheerder die me de wodka geeft, drukt me ook een telefoon in de hand. De goed Engels sprekende eigenaar, uit Teheran zegt hij, vertelt dat ik de kamer maar voor één nacht ipv twee kan krijgen. Terwijl ik telefonisch bevestiging kreeg van twee nachten. Nu even te moe. Ik accepteer het niet, zeg ik, gooi me er dan maar uit, vrijwillig ga ik niet.

Tja en dan. . . . . .

Dan ga ik maar weg. Morgen.
Een Franse familie klopt aan mijn deur. Ze willen ook een kamer voor vannacht, maar er is niemand meer. Ik laat ze de kamer zien waar ik de beheerder vond, die is er ook niet. We wachten wel. Zegt meneer. Later komt hij terug. We gaan verder. Kamers erg duur en geen diner vanavond. Hè. Dat zit bij de prijs in.
Mijn besluit; ook morgen verder. Vanwege de drukte in het hoogseizoen had ik al een reservering gemaakt voor overmorgen in het volgende dorp. Die moet dus verzet worden voor morgenavond. Bel het nummer van de eigenaar en krijg iemand anders, die blij is dat ik oprot (eigen interpretatie) en de reservering voor mij zal verzetten in Na'in.

Misschien maar goed ook dat ik niet nog een dag hier blijf. Ben vanavond (weer) de enige gast in de eetzaal. Smaakt best goed. Meestal als je geen menukaart krijgt, maar gewoon eet wat de pot schaft.

FotoGalerij

Als ik de fiets bepakt heb, zie ik nog niemand. Heb nog niet betaald. Bij de toegangspoort hangt een grote bel. Een flinke rammel en een paar slaperige koppen verschijnen op het binnenplein. Zeg salam en druk de jongeman 50 dollar in handen, 20 minder dan origineel was afgesproken. Dat heb ik gisteren via de telefoon bedongen.
Onderweg denk ik, had ik ook niet voor de wodka moeten betalen?

De Iman roept al om twee minuten voor vijf op tot gebed. Veel mensen zijn er om zes uur nog niet op straat. Winkels nog dicht. Behalve de bakker, daar koop ik een groot warm plat brood. De eerste kilometers zijn bergafwaarts. Rustig het brood etend laat ik me de berg afzakken.

Vijfhonderd meter dalen en zeshonderd steigen, dan ben ik weer in Na'in. Niets dan woestijn, dus niets te zien. Halverwege wordt de weg wel vierbaans, en dat is een stuk rustiger fietsen.

In het hotel zet ik de fiets zo dicht mogelijk bij de receptie. De vent die gisteren telefonisch geboekt heeft, heeft gezegd dat ik met de fiets kom. Mister Leon. Komt in de buurt. Maar ze kennen me dus. En de korting die hij hier zou bedingen klopt ook.

Wordt in een keer druk met fietsers. Drie kamers op rij bezet door ijzeren-ros-berijders. Twee Duitsers, twee Nederlanders en ik. Morgen vertrekken we weer in drie verschillende windstreken.

FotoGalerij

Het is de mooiste caravanserai die ik gezien heb. Prachtig gerestaureerd. De klusjesman laat me gelijk de suite zien. Niet echt groot, maar douche en toilet op de kamer. Deze wil ik wel. Okay. En hij okay.
Dan gebeurt er iets wat ik niet snap. Hij hangt zeker een minuut of tien aan de telefoon. Spreekt geen woord Engels, en ook ik ben ZIJN taal niet meester.
Krijg de telefoon in handen geduwd. En weg is de timmerman. De gelukkig Engels sprekende heer aan de andere kant van de lijn verteld mij een heel lang verhaal, komt er op neer dat de suite al besproken is, en ik die dus niet krijgen kan. Tja. Beetje ontevreden doen resulteert in een korting op een andere kamer, maar dat is niet mijn doel.
Heb geen zin om verder te gaan. Dus zal het dan wel moeten accepteren. Gelukkig zijn de gedeelde douches en toiletten net nieuw, heel mooi schoon en ruiken fris.

Een erg saaie tocht weer vandaag. Achthonderd meter klimmen, daar begint de dag mee. Tot 2,4 kilometer hoogte en dan weer langzaam naar beneden. Een fikse wind op de kop, remt de vaart naar beneden behoorlijk. Maar er blijft genoeg snelheid over om gemakkelijk de weg down af te sjezen.

Nog even een kort bezoekje aan Toudeshk. Tweemaal niets. Mooie moskee waar ik een cola en sinaasappel nuttig. Doods lemendorp. Waar mensen en schapen door elkaar wonen. Naast een woonhuis, direct een stal. Daarom stinkt het dorp zo naar pis.

De Iraniërs vragen mij vaak hoe er in mijn land, in Europa over Iran gedacht wordt. Heb zo een vermoeden dat ze zelf het antwoord wel weten. Ik zeg dan telkens dat hun buren, Irak, Afghanistan, Pakistan en Syrië op dit moment niet echt positief in de belangstelling staan. En dat voor het gemak Iran er ook maar bijgezet wordt. Maar zoals reeds eerder gezegd Iran is een totaal veilig en vredig land. Waar niet alle mensen tevreden zijn, maar in welk land is dat wel zo.

FotoGalerij

Links om de diepvries. Een steile trap op. Een echte bovenkamer. Benauwd, warm. Ja meneer, u heeft een privé badkamer; trap af, door de openbare keuken, links naast de wasmachine is een deur. Dat is uw privé douche en toilet. Shit hier blijf ik geen twee nachten.
In de openbare keuken, op de grond, gebruikt de gehele familie het avondeten en blijft nog een tijd 'gezellig' napraten. Wat privé?
Er zijn zeker vijf kamers met Nederlanders bezet. Hoe komen die hier allemaal terecht?

Kort ritje vandaag. De woestijn is en blijft nog steeds oersaai. De dorpjes, Harand bijvoorbeeld, kleurrijker. Groener. Groener komt natuurlijk omdat er dan genoeg water is. Maar waarom die dorpen dan ineens zoveel meer kleur hebben?

De eerste excursie vanmiddag. Sunset van de woestijnduinen gaat niet door omdat er een dikke donkere lucht boven de woestijn hangt. Paar druppels. Hopelijk de eerste en laatste regen.
De duinen zijn indrukwekkend. Iets groter en uitgebreider dan 'onze' duinen aan zee. Als je wilt kun je er met een snowboard vanaf.
Nog even naar of liever gezegd over een groot zoutmeer. Er schijnt een korst van 'maar' vijfentwintig centimeter op te liggen waarover wij en andere auto's hun weg vinden. Verder smaakt het zout zouter dan zout. Moet dan vroeger in verbinding met een zee of oceaan geweest zijn. Maar dat kan niemand mij vertellen.

Het is donderdagavond. De avond voor het Iraanse weekend. De begraafplaatsen zien er uit als picknickplaatsen. Hele families bezoeken hun overleden en letterlijk op hun graf is het een gezellig samenzijn.

FotoGalerij

Het fietsen zit erop. Weer terug in Esfahan. Trakteer mezelf op een late lunch bij het poepie chique Abbasi Hotel. Mooie binnentuin. Beetje veel zon. Heb een plaatsje in de schaduw gevonden. Alleen jammer dat het personeel zo chagrijnig rondloopt. Eten smaakt mij daarom niet minder.

Was vroeg wakker. Dus ook vroeg op de fiets. Ontbijt, zo liet men gisteravond zien, staat hier in de koelkast naast de olijven. Alleen jammer dat de koelkast vanochtend op slot zit. Of hij nou wel of niet een sleutel heeft, de man die dwars in de keuken ligt te slapen, maak ik maar niet wakker.

De route, een beetje minder saai. Wat groener. Fiets in het dal van een rivier. Kanalen bewateren de groene akkers. Af en toe een dorpje. Oude vervallen lemen kasteeltorens. Oude, ook lemen, moskee. Er is af en toe wel iets te zien!
Vriendelijke mensen onderweg. Nodigen me een paar keer uit voor de thee. Nou ff niet. Ben lekker aan het fietsen. Milde wind op de kop. Koud. Pas tegen tienen wordt het wat aangenamer.

In het hotel aangekomen geef ik direct de, vorige keer wat chagrijnige, portier een behoorlijke fooi. Dat helpt. Een en al bereidwilligheid. De fietsdoos wordt direct opgehaald. Maar het andere verpakkingsmateriaal zit in een of andere bagagekamer, waarvan de sleutel in bezit is bij iemand die er vandaag niet is. Dan morgen de fiets maar inpakken.

Regen, gisternacht en vanavond onweersbuien in dit deel van Iran. Woestijn is desondanks nog steeds erg droog. Op de fiets geen druppel regen ontvangen.

FotoGalerij

09:15 uur. Ontbijt, lekker weer gebakken eitjes, TEveel. EN de fiets ingepakt. De manager met de sleutel is er gelukkig. Er zijn veel managers. Van de lobby manager krijg ik toestemming om binnen de fiets in te pakken. De ingepakte fiets staat nu achterin de ontbijtzaal. Maar als die manager het niet okay vindt moet de fiets ergens anders naar toe. Mag hij op uw kamer? Voor mij geen probleem, maar ze krijgen die doos niet de lift in, hun probleem, ik ga nog even Isfahan verder bekijken.

Het GROOTSTE probleem van de vakantie moet nog opgelost worden. Ik loop er al dagen mee rond. Wat neem ik mee voor het thuisfront? Souvenirs genoeg, maar zelf ben ik al tientallen jaren geleden gestopt met het meenemen van prullaria. En iets meenemen voor iemand anders wat ik zelf helemaal niet leuk vind, is niet mijn stijl.

Achtereenvolgens. Ali Qapu palace, kun je beter in de namiddag doen heb je de zon in de rug. Chehelsotoon Palace. En de Vank-kathedraal, voor de tweede keer.

Onbekend maakt onbemind. Onbekend is Isfahan, Iran niet meer. Honderden toeristen, nationaal en (vooral) internationaal, zwermen ze langs de vele bezienswaardigheden. Een beetje veel te veel voor mijn gemoedsrust. Maar tja er is altijd een keuze.

De Vank kerk is een Armeens-Apostolische kerk. Op zichzelf al bijzonder vind ik dat een apostolische kerk mag bestaan in een streng islamitische land. Daarbij bevinden zich op de fantastisch muurschilderingen veel 'naakten' . Voor ons niet ongebruikelijk in Bijbelse voorstellingen. Voor een (aan de buitenkant) preuts Iran toch best not-done in publieke ruimten. Maar ook dat 'mag'.
Niet dat ik bijgelovig of zo gelovig ben; in de kathedraal steek ik een kaarsje aan, als dank voor de goed verlopen fietstocht.

Laat me vandaag met de taxi door de stad karren. Heb altijd een unheimisch gevoel bij taxichauffeurs. Hier valt het mee. Prijzen heen en terug zijn gelijk. Ze typen van te voren op de telefoon in hoeveel een rit kost, of laten de briefjes van te voren zien; met de vraag okay?

FotoGalerij

09:15 uur. De tassen zijn weer gepakt.

Meestal heb ik op zo'n laatste dag mixed feelings. Blij om weer naar huis te gaan, en jammer dat het afgelopen is. Vandaag ben ik blij dat het weer huiswaarts gaat. Hoewel de Iraniërs nog steeds de vriendelijkste mensen zijn die ik ontmoet hebt, staat de fietstocht onderop mijn lijstje. Vooral door het ontbreken van de (frisse) natuur onderweg. Vele, bijna alle, ritten saaie stukken woestijn. Accommodaties oftewel barstensvol of ik zat in mijn eentje in het restaurant.

Behalve als je een heel rustig plekje zoekt is het museum voor decoratieve kunst een not-must-see. Twee suppoosten en ik zijn dan ook de enige aanwezigen.

Weer in de buurt van de Vank Church. Ik wil Armeens gaan lunchen. Vind alleen naar fast-food zaakjes. Misschien ook wel Armeens, maar ze zien er toch verdacht hamburgerachtig uit. We hebben alleen een Perzische menukaart, grappig dat hij ook de gerechten voorleest die er niet meer zijn. Is het nu Perzisch of Armeens wat ik straks krijg? Moe van het lopen, blijf ik zitten. . .
Pak nog even de er naast gelegen "Church of Holy Bethlehem" mee. Bijna net zo mooi als de Vank Church. Alleen jammer dat de belichting zo beroerd hangt. In ieder geval voor het maken van foto's.

Dat zijn de tachtig aangenaamste minuten van de vakantie. Een full-body massage.
Het heeft nogal wat voeten in de aarde hier. De eerste massagesalon die ik de receptie laat bellen kan geen man vinden mij de masseren. De tweede is tot vier voor vrouwen en daarna voor mannen. Ook hier alles heel strikt gescheiden. Dus laat ik maar een afspraak voor vier uur neerzetten. De vriendelijke mevrouw van de receptie schrijft een heel verhaal op een briefje, wat ik 's middags aan de taxichauffeur geef. Die heel erg moet zoeken en me afzet bij een flatgebouw, wijst naar een deur, waarnaast een bord. Waarschijnlijk staat daar massagesalon op. Op goed geluk druk ik op de onderste van de rij deurbellen en zeg tegen de stem dat ik voor een massage kom. Deur klikt open. De kelder in.
Eigenlijk heb ik best veel vertrouwen in de mensen hier. In andere landen was ik waarschijnlijk zo'n onduidelijk pand niet binnengegaan. Maar beneden ziet er alles picobello uit. De meneer spreekt zelfs redelijk Engels. Een gezondheidsverklaring nemen we samen door en onderteken ik. Even douchen. In mijn blote kont volg ik de meneer naar de massagetafel. Later als ik vetrek zie dat de Iraniërs een slip aanhouden.
Zachte muziek. Stevige handen. Sesamolie. De tachtig minuten vliegen voorbij. Jammer. Heerlijk. Aanrader.

Terug naar het hotel afrekenen in Rials. Ik heb nog een kamer genomen voor vandaag. Heb geen zin tot elf uur vanavond op straat rond te zwerven. Een kamer voor een halve dag gaat niet omdat het hoogseizoen is. Maar 30 % korting wil ze me wel geven.?? Doe maar.
De rest van de Rials breng ik terug naar het wisselkantoor en krijg er weer euro's voor. Rials zijn in Europa niets waard, dus niet mee terugnemen. En dollar en euro wordt in een grote toeristen stad als Isfahan ook goed geaccepteerd.

FotoGalerij

Elf uur in de avond. Busje komt zo. Busje komt mooi op tijd. Gezwind naar het vliegveld. Zwermen ze als muggen om je heen bij Arrivals, bij Departure is geen enkele koffersjouwer te ontdekken. Dus alleen sjouwen met fiets en tassen samen op één kar.
Fiets moet door de scanner, maar eerst uit de doos. Ik had er al van gehoord. Dus beetje rekening meegehouden. Ze steken zelf geen poot uit. Diagonaal, 28 inch wielen, past hij er precies door. Een vriendelijke meneer van Turkish Airlines die er door de douane wordt bijgeroepen houdt de fiets aan de ene kant schuin, terwijl ik hem er aan de andere kant weer uittrek. Fiets weer in de doos, dicht plakken en inchecken. Zestig euro betalen, ze verwachten het eigenlijk in Rials, maar de rest in euro's is ook goed.
Ze zouden best een groter scanner kunnen aanschaffen zeg ik zo tegen de meneer van Turkisch Airlines. Dat is nog het minste van hun problemen, krijg ik als antwoord.
???
Paspoortcontrole prima. Persoon- en handbagagecontrole. Mannen en vrouwen gescheiden. Ik wordt teruggeroepen. Er zit iets vreemds in mijn rugzak. Extra Duck tape om de doos weer dicht te kunnen plakken. Forbidden. Wat is dat nou voor idioterie. Maar ja met de douane ga IK niet in discussie.

Istanbul het is verfrissend, niet sexueel, niet sensueel, weer eens 'gewoon' vrouwen met blote schouders te zien. Korte broeken. De hoofddoeken waren, eenmaal in het vliegtuig, direct al verdwenen. (Sensuele) Video clips in de bars op het vliegveld tonen weer de 'gewone' beelden. Niet dat ik ze in Iran gemist hebt, maar ze passen wel beter bij mijn wereld.
Niet beter, niet slechter. Vreemd om te zeggen, maar hier in Istanbul, zes uur in de ochtend, voel ik me al weer beter thuis dan de afgelopen weken in Iran.
Wat dat verschil nou precies is, weet ik (nog) niet. Zoals al zovaak gezegd, de Iraanse bevolking is de meest vriendelijke die ik ooit op mijn reizen ontmoet hebt. Ik hou van vriendelijke mensen. En toch heb ik de afgelopen weken (veel) iets gemist. En nee, dat was niet de alcohol. Dat went snel, behalve natuurlijk een koel pilsje direct na een warme rit.

YES. Zit in het vliegtuig en zie dat mijn fiets in de doos onder het vliegtuig gereden wordt. Dus die zal wel meekomen.

Vrij. Ik geloof dat ik vrijheid gemist heb in Iran. Of is dat mijn idee, mijn gevoel? Veel mensen die ik sprak zijn niet tevreden met de kleine religieuze kliek die het voor het zeggen heeft. De hoofddoeken voor de een normaal voor de ander een onding. De sociale druk, de hoofddoek te blijven dragen is schijnbaar erg groot. De jeugd is modern genoeg om de keuze wel of geen hoofddoek vrij te laten. Het gebeurt nog niet.
Ik weet het niet.

En dan ben ik weer terug in Nederland. De paspoortcontrole op Schiphol met de zelfscanpoortjes is één grote misère. Meer dan een uur kost het me om er door te komen.
Gelukkig staat mijn lief geduldig om me te wachten. Fijn. Lief. Heerlijk. Kopje samen drinken en dan in de trein naar huis.
En dan ben je echt weer in Nederland. Waar men in Iran direct vraagt; kan ik je helpen. Krijg je in NL commentaar als je met zo'n grote fiets probeert in te steigen, wat al moeilijk genoeg is met zware tassen. Daarna, het enige plekje waar fietsen moeten staan in de trein wordt door een mevrouw op hoge toon voor haar koffer opgeëist. Zet zo vriendelijk mogelijk mijn fiets ernaast

FotoGalerij