Reisverslag van een solo fietstocht door Japan.

Het oorspronkelijk plan is; het eerste deel van Japan Cycling te fietsen. Tracks kunnen worden gedownload van hun site. Heen naar Japan; Fukuoka en terugvliegen van Tokyo.
Mijn focus ligt op het voorjaar, op de alom bekende Japans bloesem, die omstreeks eind maart (in het zuiden) zal moeten beginnen met de bloei. Waar ik even niet aan denk is, dat de route ook over de Japan Alpen gaat, en daar ligt omstreek die tijd nog heel veel sneeuw. Best spectaculair, maar niet echt iets voor een fiets. Wel worden de wegen goed en snel sneeuwvrij gemaakt, maar in deze wegen zijn (vele) tunnels die niet altijd voor fietsers toegankelijk zijn. Over de pas? Tja dat duurt dan tot eind mei voor deze sneeuwvrij zijn.

Dus plannen aangepast. Beginnen wel in Fukuoka, op het eiland Kyushu. Eerste 600 kilometer de route van Japan Cycling, tot Imabari. Stukje over Shikoku (eiland). Met de veerboot weer terug naar Kyushu, eiland verder rond en weer terug naar Fukuoka.

Geheel tegen zijn normale, natuurlijke gedrag in is mijn (jammergenoeg) ex-collega heel mooi op tijd om mij en mijn fiets in zijn grote auto, naar het station te brengen. Dank je wel D.J. Deze keer heb ik op m'n gemak mijn nieuwe fiets al thuis in een doos van de fietsenmaker ingepakt. Nadeel is wel dat ik met die grote doos en fietstassen moet slepen.
De discussie of ik voor een doos, met of zonder fiets, dat kun je aan de buitenkant nooit echt zien, een NS-fiets-treinkaartje moet kopen ga ik niet aan. Betaal dan die zes euro maar. En dat is een goede keuze.
Daar zit vast een fiets in! Roept, de overigens zeer vriendelijke, conducteur al van verre. Heeft u daar een kaartje voor?
Ja meneer.

Onder de grote fietsdoos heb ik, eigen ontwerp, een wielstructuur geplaatst. Niet zo gemakkelijk om tesamen met de fietstassen te transporteren, toch, het lukt.
Mijn lieve lief, die speciaal een retourtje Den Bosch <> Schiphol heeft genomen, om mij met het verslepen van de bagage te helpen, wordt door conducteurs naar een ander perron gestuurd. Door de storing op het spoor tussen Deventer en Apeldoorn komen treinen ineens op andere sporen aan. Toch, een beetje conducteur zou dat moeten weten.
Gelukkig treffen we elkaar, net op het moment dat ik mijn bagage aan een lieftallige vriendelijke baliemevrouw aanbied. Eerst even inchecken dus.
Elk bagagestuk mag maximaal 23 kilogram wegen. Mijn fietstassen zijn samen 16, maar mijn fiets MET doos 26 kilogram. Samen ver onder het totaal zou je zeggen. Neen, voor de fiets moet ik, naast de 'normale' transportkosten van honderd euro, nogmaals een extra honderd euro voor overgewicht betalen. De baliemevrouw is en blijft vriendelijk, maar onverbiddelijk.
Had natuurlijk de fiets UIT de doos kunnen halen. Er zit ook een hoes om. Maar dat maakt het ijzeren paard extra kwetsbaar, dus zeker op de heenvlucht doe ik dat niet.

Na de gehaktballetjes met rode kool zo rond 17:00 uur is het op de plaats van bestemming al middernacht. Ik neem een slaappilletje. Maar slapen lukt niet erg, ik blijf in een soort Twilight zone dromen, dutten, wakker.

Toch vliegt de tijd voorbij. Als het buiten licht wordt is het in de Japanse tijd al 7 uur. Nog maar twee uurtjes vliegen. Heb nog geen film gezien en pas zo'n vijftig bladzijden gelezen.

Vliegen is heerlijk ontspannend. Je kunt nergens naar toe. Je hoeft niets. Gewoon uren naar de wolken staren is ook goed. Beetje lezen. Beetje dutten. Wat eten. En de tien uren vliegen zijn zo voorbij.

"Can I start? " De taxichauffeur is uitermate beleefd. Vraagt als de bagage geladen is, ik en hij gezeten zijn, of hij nu mag gaan rijden.
We landen precies op tijd. De zon schijnt, nog maar zes graden maar ziet er goed uit.
Bij de douane even een lange rij. Twee vingerafdrukken, een foto maken, stempel in mijn paspoort en klaar is Wim.
Als ik bij de bagageband kom, zie ik de fietstassen al aankomen schommelen. Leg ze op een karretje en loop naar een hoek van de bagage aankomsthal. Daar staat mijn fiets ook al te wachten. MET nog twee andere KLM-fietsdozen, nog meer fietsers! Hoop ze te ontmoeten, maar heb nu geen zin om te wachten.
In de aankomsthal staat de taxichauffeur; een groot bord, met mijn naam er op. Precies zoals afgesproken. Hij kijkt verschrikt naar de grote fietsdoos. Oeps zou hij met een gewone taxi gekomen zijn? Nee, buiten staat, ook zoals afgesproken, een jumbotaxi. Busje voor tien personen. De doos past mooi in het middenpad. Op z'n gemak kart de chauffeur naar het hotel. Bagage naar binnen. Taxi betalen. Geen gezeik, gewoon, precies, de afgesproken, prijs.

Inchecken. Engels toch nog echt gebrekkig. Moet tot twee uur wachten. Dan is pas de officiële Inchecktijd. En ik begin nu al te vermoeden dat de Japanners zich geheel aan de regels zullen gaan houden.

Bij de receptie van het hotel ligt, zoals afgesproken, ;>) mijn bestelde Simkaart klaar. Drie Gigabyta data voor een maand. Bezorgd in het hotel, 45 euro.
Geen Japans 06 nummer, dat is voor buitenlanders (nog) niet toegestaan. Mijn eigen 06, en alles wat er aan 'vast' zit, zoals WhatsApp, is deze vakantie niet te bereiken dus. Messenger van Facebook, ook bellen, werkt, Skype en de mail natuurlijk.

Sow, dat ging goed, denk ik. Zojuist de eerste dag naar de site geupload. Deze keer geen laptop meegenomen, maar doe alles met de telefoon. Dat lukt dus.

Nu twaalf uur hier. Bij jullie vier uur in de nacht. Heb barstens veel zin in een pilsje. Probeer toch maar zo snel mogelijk het dagritme hier te pakken te krijgen. Dus nu de tweede pot thee. De vriendelijke meneer komt netjes vragen of hij heet water in de eerste pot bij mag gieten, wordt wel iets lichter hoor! Zal wel gebruikelijk zijn hier.
Bij het nieuwe dagritme hoort nu dus ook de lunch. Totaal geen trek, toch maar een soepje erin wurgen.

Heb er op dit moment totaal geen zin in, toch haal ik de fiets uit de doos en zet hem weer in elkaar. Mocht er tijdens de reis schade zijn, dan heb ik nog een paar dagen om die te (laten) repareren. Gelukkig nu niet nodig.
In de lobby mag ik de fiets niet uitpakken, daar is het hotel net iets te chique voor. Dus buiten op de stoep in het zonnetje. Ben er toch een uurtje mee bezig. Mijn vorige fiets zal gemakkelijker weer in elkaar. Dan; waar zetten we de fiets neer. De dames van de receptie willen um in de parkeergarage. Dat lijkt me niet zo'n save plaats. Dus blijf ik vriendelijk lachen en vragen om een plaats IN het hotel. De dames vinden een kast waar het ijzeren ros in past. Zij blij, ik blij.

Net geprobeerd te pinnen. Gelukkig is mijn kaart niet ingeslikt, maar na vier keer proberen njente. Bij de 7-eleven zou het moeten kunnen volgens de boeken. Ze hebben wel, AAN de pinmachine een telefoon. Met aan de andere kant een goed Engels sprekende meneer. Die me vertelde dat het een foutcode van MIJN bank is. Straks maar eens even bellen. Pinnen met American Express creditcard gaat prima. Maar dat kost me elke keer 4% extra.
Shit stond mijn pas NIET open voor de wereld. Nu dus wel.
Tip; Skype bellen gaat heel goed en is niet extravagant duur.

Ook hier begint de dag met een toiletgang. Maar wacht, niet te snel, neem eerst uitgebreid de tijd om de handleiding te lezen. Gelukkig ook in het Engels. Als je dan gaat zitten is het alsof er al tweehonderd Japanners net voor jou op het toilet waren; verwarmde WCbril. Boodschap gedaan. Oeps waar moet ik nu drukken om door te spoelen? Is dat weer een gewone 'ouderwets' drukknopje.

De paar bomen die al volop in de bloeiende bloesem staan, zijn alom omringd door de talrijk aanwezige locale toeristen. En niet in alleen in Europa natuurlijk, maar ook hier fotografeert de Jap er lustig op los. Per stuk, ieder familielid apart, staand als ze klein zijn en zittend voor de grotere mensjes voor die ene fantastisch mooie bloesemtak.
Ik dacht even dat ik te laat zou zijn voor de bloesem. Maar hier in Fukuoka staat dat alles nog te gebeuren. In de kasteelruïnes, waar ik nu ben, staat de schijnwerpers al opgesteld om in het nachtelijk uur de lentepracht ook op die tijd van de dag te onthullen. In de toeristische folders inderdaad een heel prachtig plaatje. Maar nu even niet.
Maar het zal niet lang meer duren. De weerkalender verteld dat er dagen van twintig graden aankomen. Daar zit zo'n bloesem nou echt op te wachten.

Er is veel verkeer in Fukuoka, de grootste stad van het zuiden. Toch geen hectisch stad. Beleefd rustig voortbewegende mensen en voertuigen. Bijna, zeg maar, geen getoeter. Niemand die bij rood de zebra oversteekt. Zodra rood zich vertoond kun je beginnen met de eerste boterham van je lunch. Bij het volgende groen is de boterham half verteerd. De Japanner wacht gezachtsgetrouw. Ik, ik moet me beheersen niet de brutale buitenlander te zijn die het waagt zich bij rood op de zebraweg te vertonen.

Nu lunch in het Fukuoka Art Museum. Kies de variatie van het seizoen. Lekker, lauwwarm. Vis herken ik. De rest smaakt ook goed, maar geen idee wat het allemaal is. Weer even een goede oefening met de stokjes te eten. Ben er nog steeds niet zo handig in. Althans zo voelt het. Krijg deze keer tenminste niet stiekem een vork of lepel toegestoken. Dat vat ik zelf dan maar als compliment op.
Mooi restaurant met uitzicht op het meer van Ohori Park. Of, mooi. Het uitzicht is mooi. Het restaurant meer een kantine.

Het museum. Een echt, voor mij, waauw museum. Niet alleen om de prachtige stukken, ook de heerlijke zalen. Vooral de afwezigheid van vele mensen staat me aan. Middenin een grote zaal te staan met onbelemmerd uitzicht op de kunstwerken.

Bent u, net als ik, niet zo'n hurkzit-toilet-mens? Neem dan het invalidentoilet. Ook weer lekker verwarmde bril. Voel me nooit bezwaard als ik een invalidentoilet bezoek. Vind het een prachtig mooi voorrecht voor de invalide medemens, maar geen alleenrecht.

ALS er een eenpersoons tafel is, wordt je niet geacht aan een tweepersoons plaats te nemen. Het is hier gelukkig niet zoals in Taiwan, dat bijna alleen op grotere groepen (vooral in restaurants) is ingesteld. Veel soloplaatsen. Wel, hier in de stad, overal binnen. Geen terrasjes, jammer.
Ik zit nu in een Imbiss. Ja je leest het goed, een Duitse friettent. Maar, ze serveren een redelijk tappilsje, MET uitzicht op straat. De toegang tot het HAKATA station. Heb veel stations gezien, nog nooit zo'n grote als deze. En zo multifunctioneel. Trein- bus- tramstation. Parkeerplaatsen bovenop. Er omheen tientallen soorten winkels en eetgelegenheden. En taxi's natuurlijk. Als ik de boeken moet geloven is Japan het enige land waar de taxichauffeurs geen schurken en afzetters zijn. Zelf heb ik dus, door ervaring, een aversie tegen dit soort.
Hier vertrouw ik volledig, "de boeken" en laat me vandaag met een taxi door de stad rijden. Goedkoop is het niet, maar belangrijkste voor mij dat ik niet het gevoel heb afgezet te worden.
En nu lekker, met een pilsje, mensen kijken.

Dit is een JAPANS restaurant zegt de receptie-dame met nadruk op Japans. Ja, EN, ik ben in Japan, zeg ik, nog net niet. Op de vijftiende verdieping van mijn hotel bevindt zich dus die chique eetgelegenheid. Goedkoop is wat anders, maar proberen wil ik het. Het begint met een groene drilpudding. Ik denk dat de ober verteld dat het blaadjes zijn. Dit eten met stokjes is wel erg moeilijk, maar lukt prima. De serveersters lopen, traditioneel, met van die kussentjes op hun rug.
De tweede gang ziet er heel groot uit, maar is voor 95% gewoon ijs als koeling en onderlaag voor een overheerlijke sushi.
Nummer drie is soep, zonder lepel, maar dat mag ik uit het kommetje drinken, moet wel.
Vier ziet er heerlijk uit, vlees en groente, daar ga ik nu aan beginnen. Met een eitje. Hoe kook je elke keer een ei ZO zacht dat je het net met stokjes kunt eten?
Het smaakt voortreffelijk, de gangen volgen elkaar heel snel op. Nu heb ik, geloof ik, al de pudding, met een lepel. De structuur is inderdaad pudding, maar met een kruidenmelange, mij totaal onbekend.
Was dus niet het desert. Gefrituurde vis, de volgende gang. Ik ben de tel kwijt. Smaakt weer heel goed. Waarom zou ik ook willen weten wat het is, als het goed smaakt. Misschien voor een volgende keer om te kunnen bestellen, zou je kunnen zeggen. Maar tja dan mis ik waarschijnlijk weer een nieuwe verrassing.
De volgende gang wordt aangekondigd, sorry, in steenkolen Engels. Ik zeg maar yes. En wacht af. Is rijst en weer een verrukkelijk soepje.
Als tijdens de rijst thee wordt bezorgd, denk ik het eind van de gangen bereikt te hebben.
Nee, er volgt nog een dessert. Een aarbei, kwart kiwi en nog iets. Porties dus heel klein, smaak echter alles heel uitzonderlijk goed.
Nog een glaasje wijn dan maar. Was het eten alleen, al niet meer zo'n gemakkelijk feestje als vroeger, hier met hekjes en gordijnen afgeschermde hoekjes is de 'open' nieuwsgierige gezelligheid, contact zonder echt contact, helemaal verdwenen.

Kijk dat noem ik nou service, van een land, stad. In elke kleine supermarkt hier een openbaar, heel schoon niet onwelriekend toilet. Niet zoals bij ons, stinkende, bijna niet te vinden, eerst ergens een sleutel moeten halen, WC's. Ook al in Taiwan was de 7-eleven mijn favoriet. Bijna, soms letterlijk, op elke straathoek te vinden.
Pinnen gaat daar ook weer perfect

Wandelen vandaag. Eerst naar het Sumiyoshi altaar. Of tempel. Mooi rustpunt middenin een drukke stad.

Verder naar de Yanagibashi markt. Veel verse vis en evenzo verse groenten.
Rakusuien tuin. Volgende stop. Een wonderschoon, klein tuintje, omringd door hoge flatgebouwen. Bij de entreeprijs zit een kopje thee inbegrepen. Denk tenminste dat het thee is. Moerasgroene dikke drap in een klein kommetje. "Het kommetje blijft hier". Zegt de zeer vriendelijke mevrouw in het Engels. Wilt u het kommetje laten staan zal ze bedoelen.

Op naar Canal City Hakata. Een wonderschone verzameling van winkels, hotels en restaurants. Ook als je niet van winkelen houdt toch even kijken naar de fantastische architectuur. En als je wel van winkelen houdt moet je er op z'n minst een dag voor uittrekken. Dit volgens de toeristische brochure.

Even doorlopen naar de Tochoji tempel. Vlak langs de zeer drukke Centrumweg. Toch, MET al dat lawaai op de achtergrond een sereen plaatsje. Steek een paar kaarsjes op.

Een beetje mooi restaurant, voor lunch, op zaterdagmiddag; op z'n minst een rij van een tiental geduldig wachtende eetlustigen. Dan maar een hap onderin het Hakata Station. Meer dan genoeg (kleine) eettentjes, en nog lekker ook. Maar het is niet echt wat ik zoek. Rust. Een mooi terras. Geen duzenden mensen. Heb wel weer even meer dan genoeg van de grote stad.

Mooie zonnige warme dag vandaag. Morgen eerste fietsdag. Regen wordt voorspeld. Jammer, maar temperatuur blijft goed.

Op een terras, in de zon, met een halve liter bier. Zo'n 100 kilometer gefietst. Wim is in zijn element.
Uitzicht op de Kanmon brug. Over de Kanmon straat, waar de Pacific Ocean en de Chinese zee elkaar ontmoeten. Magistraal uitzicht. Drukke scheepvaart. Mammoet tankers heen en weer. Over de brug het autoverkeer.
En ik, door een drie kilometer lange voetgangerstunnel er onderdoor. Twintig yen, vijftien cent, kost het met de fiets, voetgangers gratis. Tunnels en bruggen heb ik al vele gezien. Nog nooit, speciaal voor voetgangers en fietsers, zo een magistraal kunstwerkje gezien. Begeleid door een rustig muziekje lopen we door de tunnel. Fietsen is verboden, roept Deray als ik op mijn fiets wil springen.

Ergens waar veel mensen voor de deur staan, loop ik naar binnen. Het woord receptie herken ik. Maar is dit een hotel? Engels spreekt de lieftallige dame niet. Een snel aangelopen meneer wel ietwat. We komen tot een overeenkomst, inclusief diner. Maar de kamer is pas, over twee uur, om drieën beschikbaar. Kan praten wat ik wil. Krijg de meneer wel zo ver dat mijn fiets binnen in plaats van op de parkeerplaats mag.

Maar wat zegt hij nu? I take your room back! Mijn grote fles bier is halverwege...... Ik ga niet weg! Hou me van de domme. Doe net of ik het niet snap. Weg is tie. Dat was vijf minuten geleden. Heb ik nou een kamer of niet?

Onderweg ontmoet ik Deray uit Taiwan. Hij is al negen dagen onderweg. Nog geen regen gezien. Spreekt goed Engels. Heel aardige knaap. Hij wil nog vijftig kilometer verder. Jammergenoeg, een heel ander type reiziger. Heeft de helft van de omvang van mijn bagage en overnacht in een tent. Was wel erg koud de afgelopen nachten, verteld hij..... met alle kleding aan geslapen. Ik had graag een stuk met hem gefietst, maar in een tent, neen.

Haal nog maar een pilsje. Niet in de eerste plaats omdat ik er nog graag eentje lust, maar wil wel eens weten hoe het met mijn kamer is. Mijn pilsje wordt bezorgd, geen woord meer over de kamer. Nog een uur. . . .

Om kwart over zes vertrek ik uit het hotel. De voorspelde regen is uitgebleven. Redelijk rustig op straat. Maar wat hebben die Japanners een geduld zeg. Honderden verkeerslichten, bijna niemand te zien, maar de eenling op het kruispunt blijft geduldig wachten op groen. Behalve ik, nog nooit zoveel, op één dag door rood gereden als vandaag. Niet dat ik daar zo trots op ben, verafschuw onzinnige dingen. Beetje gek is het wel, elk kruispunt, of zebra krijgt gewoon groen en rood. Detectielussen, nog niet gezien. Af en toe een knopje bij een zebra, de meeste springen automatisch op groen. En de Japanner wacht geduldig terwijl er in de wijde omtrek niemand wil oversteken.

Bijna overal een vrijliggend fietspad. Wel moet deze gedeeld worden met de voetganger. De meeste paden zijn, in tegenstelling tot de hoofdweg, zeer slecht onderhouden. Ik fiets dan ook merendeel over de hoofdbaan. De Japanner in de auto schijnt zich er niet aan te storen. Ook de Japanse-zondag-racefietsers gebruiken niet het fietspad.
Hoewel men hier links rijdt, wordt het fietspad in beide richtingen gebruikt. En hier ga ik dan soms even de mist in. Fiets aan de rechterkant van het linker fietspad. Tegemoetkomers kijk ik vreemd aan, en zij mij ook. Sorry mijn fout.

Onderweg, regelmatig een stop bij de 7-eleven, FamilyMart of Lawson. Alle kleine supermarkten. Met ATM, toilet, warm hapjes en de wereld aan dranken. Wat ik hier dan wel weer mis zijn de zitplaatsen, IN of buiten de winkels, die hebben ze, in tegenstelling tot Taiwan, niet.
Geen letter verstaan we elkaar. Ze maakt me echter wel duidelijk dat de bapao die ik kies nog niet warm is, die andere daaronder wel. Lekker hapje.

De Wakato brug mag je met de fiets NIET over. De route van Japancycling stuurt je er WEL over. Slechte beurt voor een fietsclub. Ze moeten de route met de auto gereden hebben. Er vaart een klein pontje voor voetgangers en fietsers. Bijna recht onder de brug. Ferry; staat aangegeven.

Tien voor drie. Room is ready. Pfffff. Toch. En wat voor een. Prachtig uitzicht op de Kanmon straat en brug. Tweepersoons. Zou het kunnen zijn dat ze de kamer aan twee personen voor de dubbele prijs hebben kunnen verhuren?

KLUNS. Natuurlijk niet terecht. Maar heb geen idee WAT ik aan het eten ben, en wat bijelkaar hoort of niet. Ik geloof dat de aardige serveerster mij een lepel of vork heeft aangeboden. Zeker weten doe ik het niet. Nee dank je wel, ik zet door met de stokjes. Ze legt me uit welke saus bij welk gerecht hoort. Smaakt OVERHEERLIJK.
Ondertussen loer ik op de tafels naast mij. Hoe doen jullie dat. Nou je mag best af en toe je handen gebruiken en het schaaltje gewoon onder je kin zetten en het eten naar binnen schuiven. Niet te lang kijken, dat is ook onbeleefd.
De man van de receptie komt met een geschreven bericht aan mijn tafel, of ik morgen om negen uur wil afrekenen, dan is er iemand die Engels spreekt. Beetje laat vind ik. Dus, zal ik direct na het eten bij u komen betalen. Daar wordt hij blij van.
En vandaag is er wel ijs.

Gisteravond Zaterdagavond, dolle avond? Heb geen zin meer om ergens anders heen te gaan dus blijf in het hotel. Een buffet. . . En een echte, met Gehaktballetjes. Maar ook krab. Weliswaar alleen de poten, maar toch.
Daarbij een aanbod om voor veertien euro zoveel te drinken als je wilt. Met de prijzen hier, en mijn drank ge- verbruik, een koopje. De kwantiteit is groot, zoals gewoonlijk bij een buffet, de kwaliteit, zeker vergeleken met gisteravond, een compleet stuk minder. Ben hier nog maar kort, maar zou bijna zeggen Japanees onwaardig.
Kan wel mijn buikje even rond eten. Porties zijn meestal niet zo groot. Meer afwas dan eten zou ik bijna zeggen. Toch ik blijf voor kwaliteit kiezen, laten we vanavond maar boeken als weer een ervaring erbij, voor herhaling niet vatbaar.
Nu nog even kijken of er ijs is. . . .

Pas als ik het bad uitstap realiseer ik me dat er geen bed op mijn hotelkamer staat. Oh ja, het is een Japanse stijl kamer. Ergens in een kast vind ik dekens en een fouton, gelukkig meerdere, kan ik er een paar opstapelen, zo dik is zo'n ding niet.
Rijstpapieren schuifdeuren. Lage tafel en stoeltjes zonder poten. Fijn er staan er een paar 'normale' stoelen op het binnenbalkon. Biezenmatten op de vloer. Voor elke kamer staan aparte slippers klaar. Zelfs voor het toilet. Uitzicht op de baai van Hagi, aan de Japanse Zee. Verder verschillende apparaatjes waarvan ik geen idee heb hoe die toe te passen. En neen, het is geen sex-hotel.
Gelukkig een normaal zittoilet, met verwarming en een tiental andere mogelijkheden. Waarom ik dit toilet speciaal benoem? Er zit bovenop de stortbak een wasbakje met kraan. Nooit gezien, eenvoudig geniaal.

Om één uur kom ik bij het hotel binnen. Ja, ze hebben nog een kamer met zeezicht. Prijs, niet te weinig, maar het diner zit er bij inbegrepen. Dus valt weer mee. Ik wacht. Check-in tijd is drie uur. Daar zijn ze streng in, hier. Probeer duidelijk te maken dat ik graag wil douchen, ruik aan mijn kleding en trek een smerig gezicht. Hij begrijpt het. Early check-in is 2000 extra (ongeveer 16 euro). Zo dus het kan wel! Duizend extra zeg ik, das okay.

Mooie rit vandaag. Best veel klimmen. Het begint koud, maar zeven graden. Drukke weg langs de zee. Ik rijd voorzichtig langs de maandagochtend files.
Als ik het binnenland in ga, wordt het rustiger, de weg ook smaller. Gelukkig zijn vandaag de fietspaden in redelijke staat.
Bamboebossen, akkers, rijstvelden, bossen, dorpjes komen voorbij. Duizenden bloesembomen, duurt nog eventjes en dan barsten ze in volle glorie los, of heet dat open? Even verlost van de verkeerslichten terreur.
Rond tienen, de zon is weer aangenaam, de lange broek en jas uit.

Het hotel of B&B had ik nooit gevonden zonder de track van JimvdB. Dank je wel Jim. Voor vandaag vind ik 83 kilometer meer dan voldoende.
Nami is de vriendelijke eigenaresse. Met onze telefoons en Google Translate voeren we best een aardig gesprekje. "Ga maar vòòr 5 uur in de badkamer, er komen veel gasten vandaag" . Diner is bij de prijs inbegrepen. Elke keer weer is het een verrassing wat ik voorgezet krijg. Het meeste vind ik overheerlijk, soms is er iets bij wat minder smaakt, naar tot nu niets dat heel vreemd smaakt of ruikt.
Vannacht slaap ik weer op de grond. Was afgelopen nacht op twee foutons ook geen probleem.
Heb al meerdere adviezen gekregen, je moet dit of dat gaan eten. Tot nu toe, buiten Fukuoka, heb ik gewoon met de pot meegegeten. Japanser kan het niet......

Nami komt, via Google, nog even vragen of voor nu alles goed is. EN dat er vandaag een vriend uit Amerika komt, ik denk dat ze gevraagd heeft om samen te eten. .

In je blote bast over de gang lopen is waarschijnlijk niet gepast. Maar kan geen kimono vinden. In mijn fietsbroek haast ik mij naar het gezamenlijke bad. Handdoeken zouden daar zijn volgens Nami. Bedoelt ze nou die twintig bij twintig dingetjes. Tja dan me daar maar mee afdrogen.
Er zijn twee douches, EN een groot bad. Met heel heet water. De bedoeling is, je eerst te douchen en dan in het bad. Iedereen in het zelfde water. Hoewel ik de eerste ben beperk ik mij tot de douche.

Vandaag begint weer koud. Maar met direct een hele lange klim.. Twee uur onderweg en nog steeds geen 7-eleven gezien. Ik mis mijn warme bapao. Gelukkig heb ik nog een paar bananen bij me. Van dorst hoef je hier niet om te komen. In elk klein gehucht, bij elke fabriek staan frisdrankautomaten, gekoeld. Ik gooi er 200 in, cola is 160, draai aan de wisselgeld handle, en krijg dikke 250 plus cola terug. Waarschijnlijk heeft de vorige gebruiker vergeten zijn wisselgeld terug te vragen....

En dan klopt Nami aan de deur Mister Lewoe, are you there? Ik doe de deur open, ze loopt naar binnen, doet het licht uit. COME.
Beneden zit een Amerikaanse vriend te wachten. Kevin, hij is leraar Engels op de lagere en middelbare school in het dorp. Zelf spreekt hij, natuurlijk, vloeiend Japans. Is al zeven jaar hier en denkt wel, hij komt uit New York, dat hij hier zal blijven. Veel gemoedelijker, rustiger, vriendelijker dan in Amerika.
Later komt ook Nami erbij. Ze wil me graag iets van de omgeving laten zien. Samen met Kevin rijden we naar een erg toeristisch restaurant. We drinken iets. Mooi, Kevin verteld dat Nami, zonder het te verstaan toch ongeveer kan begrijpen waar Kevin en ik over praten. Mimiek en toon zijn internationaal.
Of ik wil kennismaken met een Japans badhuis. Ja hoor, dat wil ik wel. Kevin wil niet met zijn leerlingen in bad, en de badhuizen in Japan zijn voor mannen en vrouwen gescheiden. Dus zit ik een half uur alleen in een lichtbruin water. Vergelijk het met een sauna, maar dan alleen het water, geen enkel ander relax gelegenheid. Als ik aangekleed ben belt de receptie naar het hotel en komt Nami mij weer ophalen.

Dit zou eigenlijk een fantastische oplichters truc kunnen zijn. Mij in een badhuis onderbrengen en dan alles stelen. Kamer is gewoon open, sleutel is er niet. En al mijn spullen, geld paspoort nog op de kamer. Tja......

Om half zeven, eten. Kevin heeft een vriend meegenomen. Heel aardige vent, wasabi kweker. En als je nou denkt dat wasabi hetzelfde is als mierikswortel dan heb je het totaal mis. Leer ik vanavond. Vaak is het Nederland of ergens anders inderdaad mierikswortel met groene kleurstof. Of een mix met een heel klein beetje echte wasabi. Dat schijnt ontzettend duur te zijn, die echte. Ook het loof smaakt fantastisch.

Als het eten in het restaurant voor de andere gasten achter de rug is, komt de rest op tafel. Honger heb ik al lang niet meer, maar het is allemaal zo lekker wat er daarna nog komt, en de wasabi-meneer kent fantastische combinaties; ik eet nog even wat meer. En daarbij ook Saki, gelukkig maar één fles.

Kevin mag niet drinken, als hij in Japan gepakt wordt met ook maar iets alcohol in zijn bloed, wordt hij als buitenlander het land uitgestuurd en mag nooit weer terugkomen. De mensen die bij hem in de auto zitten krijgen ook een bekeuring. Ze hadden kunnen weten dat de bestuurder alcohol op had en zijn in Japan medeverantwoordelijk.

PRACHTIG. Natuurlijk heb ik wel eens bloesem gezien. Natuurlijk heb ik wel eens VEEL bloesem gezien. Maar. Hier. Hier valt me de bek steeds open. Wat een fantastisch barstensvol bloeiende bomen overal.
Ondanks een vette miezer regen, vingers wit en stijf van de koude, stop ik regelmatig om al dat moois te bewonderen en op de plaat vast te leggen. Om half zeven vertrek ik, direct maar in de regenkleding. Na een rustige klim van zo'n twintig kilometer, de rest van de weg naar Iwakuni, geheel bergafwaarts. Fietspaden soms links soms rechts van de weg, maar meestal in slechte staat. Dus daar rij ik zo weinig mogelijk.

Vlak voor Iwakuni de zeer oude Kintai-kyõ brug. Vijf houten bogen op stenen pilaren. Het park er omheen in vol bloeiende bloesem. Met honderden, ik denk allemaal, Japanse toeristen.

Nog een stukje verder en ik ben in Iwakuni centrum. Zeventig kilometer is een goede dagafstand. Middenin de stad vind ik een mooi hotel. Shit, weer die check-in tijd van drie uur. En tis net elf uur geweest. De mevrouw, als ze mij al begrijpt, is niet te vermurven. Nee dank u wel. Ik heb geen zin om vier uur in smerige dampige kleding in een grote stad door te brengen.

Kom op, de zon schijnt weer, ik ben nog fit, de weg is vlak, ik ben nog jong (oh nee dat klopt niet), ik ga nog veertig kilometer verder naar Hiroshima.
De weg is erg druk, veel vrachtauto's, slechte fietspaden, en weinig plaats voor mij op de hoofdbaan. Van de omgeving zie ik niet veel, ben veel te druk me op de weg en het verkeer te concentreren. Zijn ook alleen maar fabrieken en heel veel huizen. Vervelend stuk.

Zo'n beetje op de bonnefooi rijd ik Hiroshima in, joekel grote stad. Had me wat willen voorbereiden, maar door het gezellige diner gisterenavond is er niets van gekomen. Volg richting Peace Memorial Park, daar waar ooit DE bom is gevallen. En van daaruit ga ik een hotel zoeken. Google Maps op mijn telefoon reageert shit, dus maar op het kaartje van de Lonely Planet. Kom ik bij Iwaka Ryokan terecht. Wil hier twee nachten blijven, maar ze hebben alleen vannacht nog plaats. Ben moe, heb geen zin om nog verder te zoeken. Dan morgen maar een ander hotel.

Hiroshima. Hier kwam hij op 6 augustus 1945 om 8:15 uur in de ochtend naar beneden, de eerste atoombom. Behalve de Genbaku Dome, nu jammergenoeg in de steigers, is er niets meer van te zien. In de steigers, omdat elke drie jaar de bouwkundige staat wordt gecontroleerd.
De dome was in 1945 een gebouw voor de industriële promotie. Waarboven, op 600 honderd meter hoogte, de atoombom ontplofte. Alle mensen erin, en veel velen meer, werden gedood. Dit gebouw, binnen een straal van twee kilometer, een van de weinige wat overeind bleef.

Door het prachtige park, weer barstensvol met bloesemde bomen, naar het Peace Memorial Museum. Entree 35 cent. Een beetje een lugubere verzameling van, na de bom, overblijfselen gevonden in dit gebied. Vele foto's van mensen met brandwonden.

In het park, het lijkt erop dat de kleur verplicht is, overal grote blauwe zeilen. Vaak veel te groot voor twee picknickende mensen, maar zo creëer je wel wat ruimte voor jezelf. In de schaduw, onder de bloesem met heel aangenaam weer, favoriete bezigheid van de Japanner.

Dat is nog best moeilijk; lunch in een grote stad. Heel veel, voor mij niet bekende manieren om te bestellen. Ik ga gewoon ergens zitten. Bestelbriefjes op tafel. Gelukkig komt de aardige bediening met een Engelse versie aanlopen. Dan nog snap ik niet wat ik aangekruist heb. Heeft u een kaartje, nee dat heb ik niet. Even naar buiten, geld in een automaat, druk op de knop, ja waarvoor.....Krijg een zakje in mijn handen geduwd, nee niet meenemen, ik wil graag hier eten. Direct daarna staat er ook een grote kom nudelsoep op tafel. Ik weet het even niet meer. De soep is weer heerlijk. Je kunt precies aangeven hoe je hem hebben wilt. Niet te veel knoflook, gemiddeld speciale saus, peper gematigd, en nog een paar variëteiten. Lust eigenlijk nog wel een bak. Maar krijg ik nu nog iets van de automaat??? Betalen gaat vooraf.
Durf het toch, haal buiten de deur nog zo'n kaartje uit het automaat, zelfde plaatje. Bestel ook nog een bier. Even verwarring, een hoop Japans, geen letter komt bij mij binnen. Op het eind. Één soep. Één bier. Okay.
Erg scherp is het eigenlijk niet, maar de snot loopt uit mijn neus. Wat een heerlijke soep.

Tegenover het hotel, het Hiroshima Museum of Art. Mooie gebouwen, mooi ingericht. Strak de looprichting geredigeerd. Wel op de trap rechts lopen?? Verrassende collectie onder andere Van Gogh en Picasso in de vaste tentoonstelling.

Wat een service hier. Bij de uitgang van het museumcafe vind ik een handschoen. Geef hem aan de serveerster. Ze rent naar buiten. Roept naar een wacht, die rent, als door een wesp gestoken, het pad af en vindt de eigenaresse.
In het hotel weigert de lobbydame mijn hulp bij de zware fietstassen. Ik schaam me wel ietwat, als ze duidelijk zwaar tillend blijft weigeren.

Op de achttiende verdieping van het hotel een prachtig uitzicht over Hiroshima. Denk ik toch onbewust; vannacht even geen aardbeving, ook geen kleintje.

Als een zijknatte verzopen kat kom ik druipend om twaalf uur de lobby binnen. Een ietwat nors uitziende man hangt aan de telefoon. Hij roept vanachter een meisje, maar als ik in het Engels begin slaat ze dicht, er komt geen woord meer uit.
De meneer is klaar. Ik zeg dat ik een reservering heb, hij zegt dat ze vol zijn. Schrijf mijn naam op en ja ik wordt gevonden. Gelukkig heb ik gisterenavond via booking.com geboekt. Rond het weekend gaan de Japanners los. Kevin vertelde me dat het nu ook de tijd van de bedrijfsuitjes is. Plus een reislustig volk. Dus veel hotels vol.

En tja dan begint de check-in tijd is drie uur weer, moet ik nog drie uur in mijn nat-vochtige kloffie wachten. Ik blijf lachen. Check-in early, check-out early! Of misschien heeft hij gewoon medelijden met een druipende reiziger. Binnen vijf minuten heb ik een warme kamer met een hete douche. Heerlijk.

Fietsen is niet altijd leuk. Vandaag zeer zeker niet. Ik vertrek al vroeg uit Hiroshima. Dan direct al stervensdruk. Na de stad nog steeds druk. Geen fietspad. Alleen de witte streep is er voor mij. Een heel lange klim volgt. Af en toe als ik te veel (vracht) auto's achter me heb, stop ik even in een uitsparing om ze voorbij te laten.
Tien procent stijging. Is het psychologisch? Als ik dat bord zie stap ik af en loop voor het eerst een stuk. Klimmen gaat eigenlijk best goed deze reis. Na zestien kilometer bereik ik een eerste top. Heb het gevoel al uren onderweg te zijn. Even een 7-eleven pauze.
Het voortrazende maakt onrustig. De Japanner rijdt bedaard, dat is het niet, er is geen moment rust in de verkeersstroom. Niet echt een leuke route.
Krijg ik net een mail van Deray, de jongen die ik de eerste dag ontmoette. Hij heeft een ongeluk met een auto gehad, maar zit weer op de fiets. Shit.

En dan begint het ongeveer halverwege te regenen. En houdt niet meer op. Lelijke drukke weg, deels langs de zee. Veel dorpen, fabrieken en scheepswerven. Zoal een onaangename route, met regen nog meer.

En het is ECHT bloesem tijd.....
Een fantastisch route vandaag, via zes eilanden van Onomichi naar Imabari. Veel fietspaden, weinig verkeer. En natuurlijk honderden bloeiende bloesem bomen. Tussen, deze keer, citrusvruchten.

Eerst even met het pontje naar het eerste eiland. Een paar honderd meter van mijn hotel verwijderd. Ik sta er om zes uur, en het pontje vaart al heen en weer. Uit voorzorg heb ik mijn regenbroek maar aangedaan. Ondanks de slechte vooruitzichten gelukkig niet nodig.

Ik fiets de Setouchi Shimanami Kaidõ, een keten van bruggen, imposante bruggen. Waaronder de langste hangbrug ter wereld. Dat moet de laatste zijn.
Dat hebben ze machtig gebouwd zeg. Heel indrukwekkend. De bruggen op zichzelf zijn al een wonderstuk. Maar wat ze niet allemaal gedaan hebben om ook fietsers de gelegenheid te geven deze route te doen. Complete fietsopritten, hele lange kronkelende wegen op hoge palen. En vaak fietsers en bromfietsers ook nog gescheiden.

De gehele route is heel netjes gemarkeerd met bordjes en een blauwe streep langs bijna de gehele weg. Om de kilometer staat aangegeven hoe ver het nog is naar de andere kant.

Je moet voor een fiets tol betalen. Vijftig tot tweehonderd yen per brug. Sorry Japanners ik lees het nu pas. Ik had graag die paar centen wil bijdragen aan deze wonderschone architectuur. Maar ik wist het op dat moment niet. En echt duidelijk is het, zeker voor een buitenlander, niet aangegeven.

De eerste brug is wel een beetje spooky. Het fietspad hangt onder de rijbaan. Als er een grote vrachtauto boven je langs donderd voel je de fietsbrug trillen. Zelfs de GPS raakt in de war. In een tunnel kan ik mij dat voorstellen, maar hier, misschien al dat staal.

Rond een uur of tien wordt het drukker op het fietspad. Eerst de racefietsers die de hele route van zo'n zeventig kilometer doen. Dan een hele boel ouders en kinderen, die denk ik één of twee bruggen doen. Op veel plaatsen kun je fietsen huren.


Bij de verkeerslichten, waarvan heel veel, hoort men overal een toontje als het licht op groen springt. Dit is in Japan niet voor de blinden, maar voor allen die ingespannen met hun telefoon bezig zijn. Ze beginnen als zombies te lopen als het toontje klinkt. Bij rood hebben ze zich al in de juiste richting gezet. Grappig om te zien, maar ook weer niet. Awarenes is ver zoek.

Zondag half acht. De kapsalon is open. De kapper en ik knikken elkaar vriendelijk toe als ik onder zijn afdakje buiten, in stromende regen, een colaatje drink.
Het blijft de eerste twee uur verschrikkelijk gieten. Maar het is gelukkig niet koud. De zon zie ik niet maar de temperatuur klimt wel naar zo'n twintig tweeëntwintig graden. Lekker fietsweertje, als de regen is gestopt.

Over een sneeuwbed van bloesem blaadjes, onder een dak van volop bloeiende bloesem. Buiten de bebouwing, slierten fantastisch geurende wonderschone mooie bomen.
Jammergenoeg nog steeds erg veel bebouwing en fabrieken. EN voor een zondag best veel (vracht)verkeer op de weg. Ik moet me er maar bij neerleggen dat er in Japan geen rustige (doorgaande) weggetjes zijn.

Op de laatste vijftien kilometer, een stuk of vijf tunnels. Met en zonder voorziening voor fietsers. Eentje van dik twee kilometer, blij dat ik er door ben. Gelukkig wel een fietspad. Bij de laatste is er zelfs een aparte tunnel voor voetgangers en fietsers geboort. Er middenin, een oude man op gitaar. Zingt zoiets als "How many roads must a man walk down before....." Zijn bromfiets staat eenzaam aan het eind van de tunnel.

Ik fiets naar Yawatahama, ik heb drie opties. Ik neem de ferry naar Beppu. Of, ik neem de ferry naar Usuki. De eerste ferry die na mijn aankomst vertrekt neem ik. Als ik het donker aan de overkant zou aankomen, blijf ik in Yawatahama en neem ik morgen de ferry, dat is de derde optie.

In de haven fiets ik het veerboot terrein op, ik neem ik langste rij. Totdat ik wordt tegengehouden; Het wordt de 12:45 naar Usuki. Kaartje kopen. Mag met fiets als eerste aan boord. Drie stewards nemen mijn fiets over. Hij wordt in dekens gewikkeld, vast gesjort met meerdere touwen. Blokken, als ware het een auto, bij voor en achter wiel.

De ferry komt netjes op tijd in Usuki aan. Wie had dat ook anders verwacht in dit correcte en punctuele Japan.
Na een lekkere douche even het historische dorpje in. Ik wordt er hysterisch van. Zoek een pilsje. Behalve een paar toeristenwinkels en verklede samoerai speelvechtend op een grasveldje, niets te doen, niets open. Tientallen toeristen druk aan het fotograferen bij de vechters, hebben jullie dan geen dorst, willen jullie niets drinken?

Na een uur geef ik het op. Koop een paar blikjes bier in een supermarktje en ga terug naar de kamer. Gezellig hè.


Gisteravond diner Heeft u mes en vork nodig? Dit IS een Japans restaurant? No sticks. Oh, you want to try!
Waarschijnlijk weinig met buitenlandse gasten te doen. Shit, de tafel is weer zo laag. Ah, deze keer zit er een gat onder, kunnen mijn benen toch omlaag.

Dan komt de ober nog even verklaren dat er een oude foto staat bij het menu dat ik gekozen hebben. Okay.
Tegelijkertijd hebben ze er ook totaal geen moeite mee, om mij in mijn eentje aan een zespersoons tafel te zetten. De service is en blijft fantastisch. Ze lachen veel. Praten veel. Doen heel goed hun best alles (van het eten) uit te leggen. Dat het niet overkomt is totaal om mijn conto te schrijven.
Maar krijg hierbij niet het Amerikaanse gevoel van alleen buitenkant. Zijn ze nu werkelijk zo, of zo gedrild? Kan het zijn dat een mens zich zo goed voelt bij het totaal onderdanig opstellen? Gedienstig is een beter woord dan onderdanig.
Hoewel ik me wel afvraag hoe de Japanse bediende zich 's avonds thuis voelt.

Er is natuurlijk een pikorde / rangorde onder het bedienend personeel, maar je merkt er heel weinig van. Hooguit een blik, een miniem gebaar.

De voorspelde regen komt toch nog, met bakken en met onweer.


Even doorscrollen, lezen kun je het waarschijnlijk niet, maar, leuke filmpjes en foto's van de blog van Deray, de jongeman uit Taiwan, een beschrijving van mij en mijn fiets.

Wat mooi, sereen, adembenemend. Ik ben niet zo'n 'beeldenaanbidder', maar ik val stil als ik in alle vroegte, EN in mijn uppie de duizend jaar Usuki Stone Buddhas mag aanschouwen. Zestig beelden in vier groepjes.
Brand wierook en steek kaarsjes aan en probeer te 'eren' zoals ik de Japanners heb zien doen.
Bij de laatste groep staat een oud vrouwtje intens overtuigend te bidden. Een fantastisch plaatje. Het komt heel even in mij op, laat het direct weer varen, nee niet inbreken in dit gebeuren, geen foto maken, ook al zou ze het misschien niet eens merken.

Voor ik Usuki verlaat maak ik nog even een ommetje naar de Buddhas. Om zes uur zou het open zijn ik zie totaal niemand. Een ticketoffice; gesloten. Ik draai een paar rondjes op een groot parkeerterrein. Weer terug? Dan zie ik een meneer aankomen, ik hoef alleen maar Buddha te zeggen en hij brengt me langs een ander weggetje naar een ander ticketoffice. Niet dat het zo verstopt is, maar met alle souvenirwinkels gesloten denk je daar niet direct aan een ingang. De kaartjesverkoper past op mijn fiets.

Vandaag is een tunneldag. Tientallen fiets ik er door. Bij de eersten schijt ik bekant in mijn broek, met de laatsten ben ik heel blij. Het kan verkeren.

Het is weer stervensdruk. Klinkt gek maar in een tunnel is dat veiliger, niet fijner, veiliger. De eersten hebben geen fietspad. Links een hoge betonnen rand waar ik niet tegen geduwd wil worden dus rij ik bijna midden op de baan. Degene die achter mij rijdt heeft me gezien. Kan me niet inhalen omdat het te druk is met tegenliggers. Zo'n tunnel is echt niet zo breed. Mijn achterligger 'beschermd' mij zo voor ander achteropkomend verkeer waarvan je maar moet afwachten of ze je zien.

In Saiki heb ik er genoeg van neem de langere weg langs de kust. Ook hier vele tunnels, maar nieuwere, lichter en vaak met een afgescheiden fietsbaan. Das goed te doen. Hoe verder ik kom hoe minder verkeer. Zelfs een tunnel waar ik in mijn eentje door mag.
Vele kleine vissersdorpjes, met kleine oester verwerkende fabriekjes. Had gedacht, gehoopt ergens onderweg in een klein dorpje of aan een strandje een hotel te vinden. Niets.
Nou betwijfel ik het of ik de rest van de dag in zo'n naar vis stinkend dorpje had willen blijven, maar een strandje? Er zijn er voldoende, niets te doen, geen bloeiend strandvertier. Waar ik een restaurant zie vraag ik of er ook een hotel in de buurt is. Hij kijkt bedenkelijk. Dat is een restaurant, ja dat zie ik ook oen (sorry) staat er met grote koeie letters op. Nee, geen hotel.

Hoe rustiger de weg, des te steiler. Best veel klimmen vandaag. De steilste stukkies loop ik even. De volgende tunnel, verboden voor voetgangers en fietsers. Kijk dat laten ze nu wel in duidelijk beeld zien. Begrijpelijk voor elke buitenlander. En tja dan moet ik OVER de berg in plaats van er doorheen. En dan wil ik wel heel graag door een tunnel hoor. OP de pas geen enkele auto te bekennen. Ik zwoeg al zwetend fietsend lopend naar boven. De GPS geeft aan dat het inmiddels vijfentwintig graden is geworden.

Een heel zware dag, maar heb met heel veel plezier op heel rustige wegen mogen fietsen en dat is een verademing na al dat verkeer van de afgelopen dagen.

Als ik om twee uur in het hotel aankom begint het kort daarna te gieten. Toch een heerlijk mooie ochtend. En wordt meer regen voorspeld dan dat er valt. Ook de komende dagen, qua voorspelling niet veel soeps. Wil eigenlijk ergens aan het strand met mooi weer een extra nacht blijven.

Om een uur of acht is het stervensdrukke verkeer ietwat getemperd. Het blijft de gehele morgen erg druk langs de route 10. Soms loopt de hoofdbaan om een dorpje heen, ik dus door het dorpje, een verademing, rust. Toch zijn de auto's heel rustig, vrachtauto's stinken niet. Dat is het niet, het is de hoeveelheid die maar blijft komen, en nooit van ophouden schijnt te weten.

Meestal fiets ik een stad in, en kom dan vanzelf wel een hotel tegen. Eigenlijk vind het hotel mij. In Japan is het treinstation altijd een goede omgeving om tegen een hotel aan te lopen.
Vandaag, of gisteren eigenlijk heb ik via booking.com een hotel aan zee, tien kilometer buiten Miyazaki geboekt. Nu moet ik het hotel vinden.
Alleen al de stad Miyazaki door te komen kost me dik een uur. Weet waar je aan begint als je ooit in Japan wilt gaan fietsen. Het is DRUK. En de steden zijn de overtreffende trap. Fiets door tot in het centrum. Dan op het gevoel en het kleine scherm van de GPS het water over en richting kust. Onderweg kom ik weg 220 tegen, die moet ik hebben. Maar erop mag met de fiets niet. Ik zie niet echt de verbodsborden, maar volg nu liever (veiliger) het fietspad. Verrassend hoe je telkens weg van de weg gestuurd wordt, maar ook weer netjes op de fietsweg langs de 220 terugkomt. Dat hebben ze best vernuftig gedaan die Japanners. Qua inspanning, zeker gezien het minimale gebruik er van.

Om twaalf uur heb ik het gevonden. Eerst weer even in krom Engels een 'gevecht' met de portier de fiets ergens binnen te krijgen. Ga er vanuit dat als jezelf vriendelijk blijft doen, zij hun uiterste best zullen doen. Van hun gezicht kun je de wil je van dienst te willen zijn aflezen. Deze keer lukt het (weer) . Maar was het niet gelukt dan had ik mij er bij neergelegd, ik weet dat hij dan zijn best heeft gedaan.

Check-in tijd drie uur. Het is twaalf. Als ik onder mijn armen ruik en een vies gezicht trek, doet dat bij een vrouw meer dan een man. Ze pakt de telefoon, en ja hoor kamer is klaar. Regels zijn er voor om te breken.

Zelfs in het wasmachinehokje moeten de schoenen uit en de sloffen aan. Deze keer geen zin om zelf de was te doen. En ook geen zin om de mooie kamer vol natte was te hangen. (met dat stokjes eten wordt er nog wel eens iets gemorst) Hoop dus de was in de wasserij te kunnen doen. Beetje hotel heeft dat. Niet hier, een kleine dame, heb trouwens nog geen grote gezien, begeleid me naar een rijtje wasmachines. Gebruiksaanwijzing natuurlijk alleen Japans. Mijn hulpeloze gezicht zegt genoeg. Ze drukt op een paar knoppen neemt wat munten van mij aan. Dertig minuten, dan kan er toch niet veel mis gaan.
Droger gebruik ik nooit, maar nu wel. Nog twee muntjes van honderd en twintig minuten drogen. Nog even tijd voor een pilsje. En dan hopen dat de was er in de juiste vorm weer uitkomt.

Dat is pas leuk staren. Vanuit de hotsprings (onsen) kijken op de derde verdieping, over de bomen , over het strand, de oceaan op.
Lekker warm, glibberig aardwater. Ik hou het met mijn rode bavianen kont (van het fietsen) niet lang uit. Dan merk ik pas hoe moe mijn lichaam is. Half uurtje, morgen nog maar een keertje. Het blauwe handdoekje is om je af te drogen. Het kleinere witte, hang je voor je piemeltje, mocht je je schamen, en leg je op je hoofd als je in het water zit,


Gisteravond
Big Brother or this time Sister is watching you. Je, ik heb van die tijden dat de eetstokjes niet goed in mijn hand liggen. Ik heb nog steeds niet door wat ik dan verkeerd doe. Gisteravond ging het wonderwel. Vanavond zo'n avond, geklungel. Ze komt vriendelijk lachend aangelopen. En legt, op een servetje, een vork neer. Ze heeft mijn geklooi vanuit een onzichtbaar hoekje zitten observeren. De vork laat ik liggen. Ik klooi verder.
Dan heb ik iets besteld, wist ik veel, waarbij ik zelf, aan tafel, gevulde rolletjes moet maken. Ik heb daar geen moeite mee. Eet gewoon alles apart. Toch de lady heeft het weer in de smiezen. Ze laat me, heel vriendelijk, zien hoe ik zo'n rolletje samenstel. Probeert het met alleen de stokjes te doen, maar dat lukt ook haar niet. Ook zij gebruikt haar vingers. Arigato. Dank je wel.
Enne hoe eet ik die wel ietwat grote rol nou? Gewoon met je vingers Wim. En lekker is het nog steeds, alles.

Denk je dat je om half zes wel de enige zult zijn in de hotsprings. Mis. Ook de Japanse man is een vroege vogel.
Mannen en vrouwen baden gescheiden in Japan. Ik lees dat men dit pas is gaan doen nadat wij Europeanen hier voet aan wal gezet hebben.
Zo'n bad is niet echt iets om een fietsdag mee te beginnen. Heerlijk loom zit ik een tijdje bij te komen. Over de woeste zee te staren.

Ontbijt is in een heel grote zaal met heel veel mensen, heel veel Japanners en voor zover ik het kan overzien maar één Europeaan, ik.

Wat de Amerikanen en Japanners zo op het eerste gezicht qua eetgewoonten overeen hebben is; je krijgt direct als je aan tafel zit een glas ijswater geserveerd. In Japan krijg je er ook een, soms warm, nat doekje bij. IJswater is volgens mijn kunde heel slecht voor je maag, maar laten we dat even. Hoewel er ook hier McDonald's zijn en andere vette-hap-tenten, is het ijswater volgens mij de enige overeenkomst. Het Japanse eten is, denk ik, veel gezonder. De Japanner ziet er ook veel gezonder uit. En dat brengt mij bij, waarom ik dit schrijf; als onze lieve Heer deze mensen 'gemiddeld' zou hebben, dan zou er, volgens mij een mens van redelijk postuur uitkomen. Japanners beetje dun, Amerikanen beetje veel te dik.

Henk E. zegt "ik dacht dat Japan een hectisch land was" . Wat IS hectisch? Veel mensen bijeen. Of (veel) mensen bijeen die heel erg druk doen . Voor mij het laatste.
Ik vind het dus niet hectisch hier. Wel druk, heel druk. Er zijn er wel veel, heel veel, maar de Japanner is rustig en bedaard, beleefd, wacht in een rij gewoon zijn beurt af. Dringt niet voor. Dat schept rust.
Misschien zijn ze ooit hectisch geweest. En heeft de massa hier al zijn kritische punt bereikt. (ik lul maar wat uit mijn nek) Iets zoals vroeger een pestepidemie de overbevolking van de steden weer op een normaal niveau bracht.
Omdat de Japanners met zovelen op een relatief klein gebied wonen, (Japan is voor dacht ik tachtig procent onbewoonbaar bergachtig gebied.) moest hij wel rustig worden. Anders was er voor niemand meer ergens enige gemoedsrust te vinden.
Negentig procent van de mensen rijdt in kleine, stille, bijna geluidloze auto's. Met al die kleintjes passen er veel meer op de weg, minder file. Meer op een parkeerplaats. Met veel mensen moet je proberen minder plaats in te nemen.
De vrachtauto's zijn wel gewoon groot. Dat zou erg onpraktisch zijn; vele kleine vrachtwagens.

Wat heb ik nu toch weer geschreven?

Ik moet me inhouden niet al om negen uur op de stoep van mijn bestemming te staan. Fietsen gaat heerlijk gemakkelijk. Begint met een paar tunnels. Twee kilometer is niet echt zover. Toch een tunnel van twee lijkt wel twintig als je er, zoals ik, een beetje bang van bent. Gelukkig zijn er veilig afgescheiden fietspaden.
Blijf vandaag zoveel mogelijk op de fietspaden. Dat is te doen. Lekker doorfietsen, vergeet het maar. Op een paar honderd meter na, is het mogelijk de gehele afstand op een soort (fiets)pad te blijven.
De paadjes zijn vaak erg smal. Dat is niet echt een probleem, maar wordt het wel als er links en rechts een groot hek staat. Of links de rotsen en aan de andere zijde vangrails. Ik heb alle concentratie nodig in het midden van het pad te blijven.

Langs de palmenkust. Het is (hier) gedaan met de bloesem. Een fikse wind stuwt meters hoge golven het strand of rotsen op. De surfers varen er wel bij.

Het is goed te zien dat de aarde hier regelmatig is open gebarsten. Prachtige lava formaties op de grens van land en zee.

Veel doodstille vissersdorpjes. Houtzagerijen. Rijstvelden. En nabij de dorpjes veel grotere moestuinen.

Veel te zien, maar ook weer niet. Ik heb het wel even allemaal gezien. Letterlijk. En ja, je mag me een snob noemen.

Via TripAdvisor heb ik halverwege de weg naar Kagoshima een hotel aan de kust gevonden. Laat vanuit het hotel reserveren. Het is goed dat ik op de kaart ongeveer weet waar het ligt. Google Maps helpt me verder. Hier staat alles alleen in het Japans aangegeven. Ik herken de plaatjes, de naam van het hotel niet. Het woord "Hotel" zie ik nergens staan.

Om twaalf uur sta ik in de receptie. Het enige Engels wat ze spreken is; check-in om drie uur. Verder vragen of onderhandelen werkt niet. Ik zie aan hun hulpeloze blikken dat ze best wel willen, maar we begrijpen elkaar domweg niet.
Dan komt er een heel net, in strak streepjes pak, geklede manager. Hij spreekt een beetje Engels, maar doet heel goed zijn best. En is er ook erg trots op dat hij mij te woord kan staan.
Hij ziet dat de reservering vanuit een hotel in Aoshima is gemaakt en vraagt zelfs hoelang ik over die afstand gefietst heb. Maar vijf uur? Dat is heel snel volgens hem. Ik mag om één uur op de kamer, verklaart hij trots.
Als ik een half uurtje in de lobby dit verhaal zit te schrijven komt de manager met het bericht dat er een buffet is. Tot twee uur. En vandaag is alles gratis, eten en drinken, iets met een opening.
Onder de genadeloze blikken van de volle eetzaal loop ik, nog In mijn fietskleding, langs het buffet. Geen genade nee, ook van het buffet met stokjes op mijn bord scheppen. Gelukkig heb ik ze vandaag weer goed in de vingers en krijg het eten netjes op mijn bord. De spaghetti mag je naar binnen slurpen, maar doe er dan niet, zoals ik, zoveel sojasaus over, die vliegt bij het slurpen alle kanten op.

Waarom in een oude badkuip, beetje vergane glorie hier, als er ook een hotspring is? Heerlijk na het fietsen. Setje handdoeken, kimono en slippers liggen netjes op de kamer klaar. Fietskleding uit, kimono aan. Naar het badhuis. Lekker dompelen met fantastisch uitzicht op de oceaan, de haven van Shibusi en de knalgroene bossen, het regent weer.


Spreek ik een man in de hotspring. Vraag hem hoe hij komt dat hij Nederland kent. Nederland is heel beroemd zegt hij. Ik verwacht weer een verhaal over 'onze' voetballers, komt hij met Hans Brinker; het vinger in de dijk verhaal. Gelukkig wist hij wel dat het niet echt gebeurd is. Je zult als land maar zo in de wereld bekend staan. Wat IK dan weer niet wist dat het niet eens een Nederlands verhaal is, maar verzonnen is door een Amerikaanse kinderboekenschrijfster.

Behalve zo nu en dan een rivierdalletje wederom ontzettend veel bebouwing vandaag. Het verkeer zal ik deze keer niet benoemen.
Als ik vertrek valt er een dikke vette miezer. Toch maar weer eens de regenkleding aan. Nog geen vijf minuten later is het droog en het blijft droog. Met het subtropische weer wil het maar niet lukken.

Onderweg weg zie ik een man die met ontzettend grote stappen aan het wandelen is. Als ik een foto maak, stopt hij om een praatje te maken. Hij is professor op het nabij gelegen National Institute Of Fitness And Sports. Heb je tijd voor een kopje koffie? Ja hoor. In zijn kantoor, met nog twee collega's, drinken en praten we wat. De professor en ik dan. De twee veel jongere staan, bijna letterlijk, met de mond vol tanden. Tja verteld de prof, ik was zeven jaar in Amerika. De opleiding Engels in Japan richt zich vooral op het leren lezen ervan. Het schrijven krijgt veel minder aandacht en converseren nog minder.
De professor maakt zich zorgen, en doet onderzoek naar, het stijgend aantal diabetici in Japan. Hij vertelt ook waar het door komt; het gebruik van de slechte vetten, meen ik te verstaan. Ik weet iets van koolhydraten en eiwitten, maar DIE woorden heb ik in het Engels niet paraat en kan hem dus ook, op dat gebied, niet goed volgen. Ik probeer de schijf van vijf uit te leggen. Of het overkomt?
Dat de schijf van vijf via de overheid komt maakt hem blij. De regering in Japan doet niets aan voorlichting. Terwijl de cijfers toch een negatief stijgende lijn qua aantallen diabetici laten zien.
En ik maar denken dat de Japanners zo goed bezig zijn met al die vis en dus de gezonde visoliën. Ze gebruiken dus ook daarnaast vele slechte vetten.
Hijzelf loopt elke dag vijf kilometer heen en terug naar zijn werk. Traint voor een wandelmarathon. Hij moet ook weer aan zijn werk, ik vertrek.

Waar ik veel van verwacht maar nog niet heb gezien, de actieve vulkaan Sakurajima. In 2009, 548 erupties. Zelfs deze hete vulkaan kan geen gaatje prikken in de sombere wolkenhemel.
Op het fietspad dikke lagen donkerzwart lavazand. Het moet dus af en toe echt goed te keer gaan.
De laatste grote uitbarsting was in 1914, welke van het eiland een schiereiland maakte. De natuur heeft zich weer redelijk goed hersteld. Toch blijft het indrukwekkend om de loop van de alles vernietigende lavastromen te kunnen volgen. Verder niet veel te zien.

Met de veerboot over naar Kagoshima. Kwartiertje. 270 yen, met fiets.

In het hotel mag ik direct op de kamer. Omdat het weekend is heb ik deze via booking.com besteld. Speciaal gekozen voor een tweepersoons kamer met een klein bed. Krijg een echt kleine kamer. Waarvan men in goed Nederlands zegt, daar kan ik mijn kont niet keren. Vraag hoe dat nu zit. Lang verhaal...... de Japanse vertaling van mijn boeking is veel anders dan de Nederlandse.
Wel geluk dat bij de informatiebalie een Engelsman uit Manchester zit. Was veertien jaar geleden aan het reizen, had even geen geld. Gaan werken als leraar, en ja Engels, en ja is blijven hangen. Japans leren spreken is volgens hem niet zo heel moeilijk. Schrijven daarentegen wel.
Hij boekt voor mij voor morgen een kamer. Zaterdag. De eerste keuze vol. Tweede keuze nog duurder, maar daarover morgen meer.


Iets klopt er gevoelsmatig niet. Altijd gedacht dat Japan het land is waar de automatisering heel ver is doorgevoerd. Toch kun je in de winkels niet met zoiets als een pinpas betalen. Pinautomaten staan wel in bijvoorbeeld alle 7-eleven en Lawson winkels. Maar de Japanner haalt geld uit de ATM en betaald cash voor zijn gekochte goederen.
Echter in de bijna alle hotels waar ik was, kon ik wel met creditcard betalen. Heb nog een lading cash in mijn portemonnee. Veel te veel meegenomen juist omdat op het internet wordt gewaarschuwd dat je NIET met creditcard zou kunnen betalen.
Misschien zijn de mensen zelf buiten de automatisering gebleven? Volgens mij zijn er ook nog banen genoeg hier. Bladeren harken in parken, in uniform, wordt nog volop gedaan. Idem straatvegen.
Gisteren zag ik een, zeg maar even een ambtenaar van de gemeente, hij was bezig de conditie van de weg te controleren. Drie mannen, ook weer in uniform, met vlaggen om hem heen. Vijftig meter naar de ene en vijftig meter naar de andere kant weer een man met een vlag om het verkeer te waarschuwen dat er OP de weg iets aan de hand is. Dus vijf mensen die één persoon ondersteunen bij zijn werk. Zo hou je wel banen. Heel goed.

Er wordt een ondiep smal grafje voor mij gegraven. Van beide zijden beginnen ze dampend zand over me heen te scheppen. Het bloed raast door mijn lijf.
Tien minuten, ongeveer tien minuten en dan moet u zelf weer opstaan.
In ben Ibusuki en neem een "Natural Sand Bath" . Naakt onder mijn kimono, die trouwens yukata heet, ligt ik tien minuten met het zware warme lavazand op mijn lijf. Als je je kunt overgeven, en dat gaat heerlijk, is het fantastisch ontspannend.
Douchen. Nog even in de hotspring. Nog een keer douchen. En weer aankleden.
Het zandbad ligt op het strand. Daar waar het water het land raakt dampt de binnenaardse warmte naar boven.

Dit is na dat ik om tien uur al, per ongeluk, mijn hotel gevonden heb. Alleen aanwijzingen in het Japans. Het is dat ik 'voel' dat het hier ongeveer zou moeten zijn. En vraag dus maar even. Inderdaad. Het vriendelijke mevrouwtje bij de ingang wil mij zo graag zo gauw helpen, dat als ik niet snel genoeg volg, ze zelf op de plaats gaat staan trappelen. Check-in, natuurlijk, om drie uur, laat mijn bagage daar en ga op zoek naar het zandbad.

Kort ritje vandaag. Bewust. Ik wil dus wel eens een zandbad nemen. Heb ik nog nooit gehad. Weer een moment voor de verzameling. EN ik heb 'ineens' wat dagen over, maak dus een ommetje.

En laat ik het niet vergeten te noemen. De zon schijnt vandaag. Terrasje!! No. No. Niet hier. Ga weer terug naar het hotel. Fiets mag binnen. Voor de lunch verwijst manager portier mij naar het museum aan de overkant. Met een Italiaans restaurant. Shit hebben ze buiten een mooi plekkie in de zon. Wil meneer daar niet serveren.

Als een andere ober mij het volgende pilsje brengt en een Duits woord (waarschijnlijk met opzet) laat vallen, ga ik daar natuurlijk op in. Joviaal grappige man. Gaat over in het Nederlands als ik vertel dat daar mijn oorsprong ligt. Engels gaat hem toch beter af. Heeft zeven jaar in het Okura in Amsterdam gewerkt. Nodig hem uit aan tafel. Nee nee ik ben aan het werk. Weer eens fijn een ongeremd iemand te ontmoeten. En dat vertel ik hem ook. Ja, de Japanners zijn vriendelijk maar ook heel gereserveerd.
Maar zie wat een paar jaartjes Nederland ook met een Japanner kan doen.

Voel me een beetje opgelaten, zo in mijn fietskleding, in best wel chique restaurant. De Japanner echter doet alsof hij / zij niets ziet en ik word met alle egards behandeld.

Vanmiddag in het hotel toch nog een keer een zandbad. Deze keer komt hij intenser binnen. Al na twee minuten zweet ik als een otter over mijn gehele lijf. Voelt lekker maar kan me eigenlijk niet voorstellen dat zandzweten gezonder zou kunnen zijn dan gewoon zweten. Maar lekker is het.
Dit is best een luxueus resort en dan zit ik nog in het goedkopere deel. Aan de omvang van de mannen in het badhuis te zien stijgt die omvang met hun financiële gesteldheid. Dit is de eerste keer dat ik corpulente Japanse mannen zie.

Onderweg hier naar toe haalt een man op een bromfiets mij in. Eindje verder stopt hij en roept, I you drink. Hij staat bij een stel van die frisdrankautomaten. Ik stop, hij wil dat ik iets uitkies. Doe ik. We gaan samen op een bankje zitten. Mijn hobby is ook reizen zo vertelt hij. In mei naar New York. Hij ShipManager in Kiiri wat ik net voorbij ben. Een heleboel olieopslagtanks. De grootste van Japan, olieschepen uit Iran en en Iraq komen hier aan. En hij moet zorgen dat de schepen goed aanleggen. Van hieruit wordt de olie in kleinere tankers verder over Japan gedistribueerd.

Ik word er nog niet echt veel wijzer van. Maar stel de vraag die mij al sinds de tweede dag hier door het hoofd woelt. Aan. Shit we hebben ons niet eens voorgesteld. Aan de Engelsman uit Manchester; denk u dat de Japanner gelukkig is met de manier waarop zij/hij heel gedienstig, voor mijn gevoel bijna op het slaafse af, hun werk doen? Hij twijfelt. Ze zijn tevreden. Ze willen hun werk zo goed mogelijk doen. Ze doen hun uiterste best, ook in de 'mindere' baan. Hun doel is niet om gelukkig te worden, maar om zo goed mogelijk te presteren.
Dan verteld hij; het is in Japan heel moeilijk om mensen te ontslaan. Er wordt heel veel binnen een bedrijf heen en weer geschoven bij mensen die niet voldoende functioneren. En. Bijvoorbeeld voor oudere mensen wordt tegenwoordig een speciale afdeling gecreëerd. Waar niet veel te doen is. In een donkere kamer. Men wil de ouderen zo demotiveren zodat ze zelf ontslag nemen.

Is dat nou een hotel daar aan de overkant van die mooie rustige baai? Er staan drie Japanse tekens op het dak. Niet te herkennen. Geen enkele aanwijzing aan de toegangsweg.
Kijk even op TripAdvisor. Die geeft aan dat het dichtstbijzijnde hotel nog twaalf kilometer is. Dan maar verder. Als het niet in TripAdvisor staat zal het wel geen hotel zijn. Heb al honderd kilometer in de benen en heb geen zin om een eind voor niets om te rijden.

Voor wie het nog nooit gezien heeft, waarschijnlijk een mooie route vandaag. Het kan mij (vandaag) niet bekoren. Het weer is weer somber. Koud is het niet, jas hoef ik niet aan. Verkeer redelijk rustig, of begin ik er aan te wennen? Conditie, op de fiets, prima. Maar in mijn hoofd wil Japan bij mij nog niet zo binnenkomen. Kan ook aan het woelige weer liggen.....

Niet al te veel bebouwing vandaag. Veel bos. Héél veel rijstvelden. Zie voor het eerst een automatische rijstplantmachine. Vader op de tractor, moeder met de schop er naast. Pap wil wel op de foto. Moeder houdt giechelend haar arm voor haar gezicht. Jammer moekie, je hebt zo'n mooie verweerde kop.

De twaalf kilometer van TripAdvisor worden er zestien. Kies maar het grootste hotel. Niet voor de gezelligheid, maar voor de faciliteiten. Jammer dan, zondag restaurant gesloten.
Zit nu bij het treinstation van SatsumaSendai bij een Italiaan. Niet ongezellig, maar ook niet Joepie. Een Italiaan omdat mijn darmen mij al een paar dagen vragen 's nachts om drie uur naar het toilet te gaan. En daarna nog een paar keer. Zodra ik op de fiets zit gaat alles weer goed. Zou die groene thee laxerend werken? Ik drink er elke avond, na het eten, een potje van. Qua hygiëne kan ik me geen beter land als Japan voorstellen.


Hygiëne

Daar is de Japanner sterk in. Je kent ze wel van de monddoekjes. Niet alleen bedoeld om zelf geen bacillen binnen te krijgen, maar ook bedoeld om anderen niet aan te steken. Is er dan een epidemie, zijn de monddoekjes binnen 24 uur uitverkocht. Oud en jong loopt er mee rond.

Je handtasje in een restaurant waar laat je dat. Gewoon op de grond, of aan de stoel hangen. Neen, hier hebben ze mandjes bij de deur. Zet je onder je tafel, tas er in. Keurig toch.

Veel taxichauffeurs maar ook andere rijden met witte handschoenen. Te laten zien dat je schoon bent. Af en toe zie je zulke slonsige handschoenen dat je denkt, die had je beter niet aan kunnen doen.

Het regent als ik opsta. Vandaag neem ik eens een keer het ontbijt in het hotel. Vaak is het ontbijt pas om zeven uur en dan zit ik allang op de fiets. Elk hotelkamer heeft een waterkoker en theezakjes. Paar kopjes thee en een banaan en ik ben weg.
Na een uur stop ik bij een Lawson of een 7-eleven voor een warme hap, bapao als ze die hebben, en een flesje Aquarius. Dat doe ik dan elk gefietst uur.

Het is droog, en warm, als ik op de fiets stap. Achtien graden.
Ik voel het en zie de temperatuur op mijn GPS zakken tot veertien graden. Shit dat is best koud.
Begint te regenen en dat blijft het de rest van de ochtend doen.

Na zestig kilometer de pont. Eerst maar eens naar de overkant. Kijken of daar een redelijk hotel is. Volgens mij staat hier aan de overkant van de baai, bij de pont, op de heuvel, ook een hotel. Heb gisteravond de Japanse tekens voor hotel weer even opgezocht.

Hotel: ホ テ ル

Dom dat ik niet eerder gedaan heb. Op het dak van het gebouw herken ik op z'n minst één van de tekens. De rest kan ik niet lezen, te ver weg.

Stilzitten is koud. Ben zijknat van het zweet. Op de ferry blijf ik binnen.

Als de pont Ushibuka bereikt schijnt de zon. Heerlijk.
Fiets langs de haven. Vind bijna direct een hotel. Toepasselijk genoemd "Hotel Harbor Inn" . Aardige oude meneer die me al om twaalf uur direct de sleutel geeft. Geen check-in time gezeur. Enne zet uw fiets maar hier binnen in de lobby. Engels kan hij ook een paar woorden. Hij durft het tenminste. Heeft u een wasserette? Ja op de vierde verdieping. Coins? Nee is gratis.
Als ik op de kamer ben komt een druk kwebbelend mevrouwtje mij halen. Ik moet meekomen, we lopen naar de wasmachine. Heeft de oude meneer zijn schoonmaaksters, of zijn vrouw, al gebeld, mij de machine te laten zien. Er wordt een lang verlengsnoer aangesloten. Weer een hoop Japans uitleg van de werking. Snap er natuurlijk niets van. Leg uit dat ik eerst ga douchen en dan terug kom. . . Dat lukt.
Één uur. Vertaald de oude meneer voor mij. Als mevrouw bij elke knop onverstoorbaar doorgaat met uitleggen wat de werking is. Zal wel goed komen.

Shit ik drink helemaal geen koffie. Maar als de lieve oude man mij na terugkomst van de lunch ontzettend vriendelijk een koffie aanbied kan ik dat natuurlijk niet weigeren. In mijn paspoort heeft hij waarschijnlijk mijn leeftijd al gezien. Toch vraagt hij "may I ask your age?" . Ik ben 68 zegt hij, same generation.


Een verademing. Merk ik nu pas. Even geen strenge Japanse eet etiquette. Met een hoofdbeweging; hou je schoenen maar aan. Kom ik binnen. Een roodharige (geverfd) warrig harige, muts schreef op zijn hoofd, jongeman sloft me voor naar een tafeltje. Op goed geluk kies ik vanavond (gisteravond) een ook Japans restaurant bij het station. Vanavond niet MET stokjes maar AAN stokjes en alles met mijn vingers.
Begint een beetje vreemd, maar dat is mijn onwetendheid. Heb bij al die stokjes ook frietjes besteld. Die krijg ik in een zak. Denkt hij nu dat ik kom afhalen? Nee. Naast de zak staan de kruiden in een schaaltje. Omkieperen in de zak, schudden en friten lekker gekruid.
In het algemeen. Niet dat ik er veel last van heb, die etiquette, maar ik wil toch wel mijn best doen de gewoonten van het land te volgen. De Japanner, zelf is vrij stoïcijns. Af en toe krijg ik een blik van andere tafels, maar laat me met rust, mijn 'fouten' maken. Het personeel springt wel in als ik het te bont maak.
Ook onderweg; er is geen enkele buitenlandse fietser te zien. Toch ziet de Japanner mij onbewogen voorbij gaan. Hij kijkt er niet van op.

En is het eten nou duur hier? Met vier glazen wijn eet ik vanavond voor nog geen 25 euro. Een eten als gisteravond het drievoudige. Ook hier, je hebt dus je eigen keuze. Zo in stijl in een echt Japans restaurant moet je op z'n minst toch één maal gedaan hebben.

Ik geloof er geen barst van. Het hotel is vol! Kan natuurlijk, maar mijn water zegt dat het niet klopt. Had hier een extra nacht willen blijven. En de rest van de vakantie uit te puzzelen. Ik heb dus geen andere plannen voor vandaag.....
Verder de kust dan maar langs. En shit begint het nog (keihard) te regenen ook. Heb nu best een beetje medelijden met mezelf.

Koud, begint het vanochtend. Maar MET zon en dan ziet de wereld er opeens veel anders uit. De oude meneer bedankt me, dat ik zijn hotel heb gekozen.

Mooie weg langs de kust. Mooi uitzicht op stranden en rotsen omringd met witschuimende golven. Veel uitstekend fietspad. Veel tunnels. Bijna alle nieuw, dus licht en met vrijliggend fietspad. Een paar korte enkelbaans donkere tunnels. Ik blijf in het midden rijden. Niet om te 'pesten', maar als er een auto de tunnel in rijdt is mijn silhouet tenminste duidelijk zichtbaar.
Een heel mooie fietstocht eigenlijk, tot blijkt dat het hotel vol is en het begint te regenen.

Maar dan ook weer een lichtpunt. Als ik besluit dan toch maar mijn regenpak aan te doen, staat aan de andere kant van de weg een Japanse fietser hetzelfde te doen. We maken, zo goed en kwaad dat gaat, een praatje. Wisselen mailadressen en Facebook uit. Shit 65 jaar oud is hij al. En HIJ slaapt, als het niet regent, in een tentje. Petje af.

Verder langs het water. Ergens in een dorpje zie ik een gebouw dat lijkt op een hotel. Maar twee ontzettend schuchtere meisjes maken me duidelijk dat dat niet zo is. Polsen gekruist voor je borst. Dicht / gesloten. Eigenlijk heel duidelijk, maar dat gebaar ken ik nog niet.

Boven op een rots, aan de andere kant van een strandje, weer een gebouw dat een hotel zou kunnen zijn. (We zijn inmiddels dertig kilometer verder) En dat is het. Krijg een mooie kamer, uitzicht op zee.

Niet goedkoop. Wel mooi. Even voelen..... Nee restaurant is niet in dit gebouw, aan de overkant. Waar ook de hotspring is. Combinatie hotel en eetgelegenheid past niet voor mijn gevoel. Hotel tres chique. Restaurant kantine-achtig. Niet slecht. Bij het afrekenen; handtekening en roomnumber Please.

Dit is heerlijk. Opstaan. Toilet. Tanden poetsen. Kimono aan. Naar de hotspring. Kwartiertje in het bad. Het is best heet. En dan nog even lekker soezelen op bed met uitzicht op zee.
Heel veel mensen, mannen en vrouwen, lopen in het hotel, of direct daar buiten, in de kimono. Bij het ontbijt, diner. Heel gebruikelijk.
Baden zijn, zoals gezegd, gescheiden voor mannen en vrouwen. Staat ook vaak in het Engels aangegeven. Maar eigenlijk ook heel traditioneel, internationaal, zichtbaar; voor het mannendeel hangt een blauwe doek. Vrouwen, nee geen roze, maar rood.
En als het ontbijt van zeven tot negen is, ga dan NIET direct om zeven uur. Tien over zeven is prima. Maar om zeven direct staat de gehele Japanse bevolking van dit hotel, deze keer inclusief ik, aan de lange rij voor het buffet.

Zoals gezegd tis hier best een chique hotel kan me niet voorstellen dat die allemaal in deze kantine gaan eten. Nu half acht ben ik de enige. Waar is de rest.......

Het enige wat van het menu te lezen is zijn de prijzen en een paar plaatjes. Als ik veel honger heb bestel ik iets met een hogere prijs. Kleine hapjes, dan kies ik op de lagere prijs. Het blijft verrassend.
Ook de hotels. Grote borden; INFORMATIE en dat is meteen ook alles wat ik lezen kan. De rest is Japans.

Nu krijg ik wel echt een grote servet. Als ik het uitvouw blijkt het een papieren slabbetje te zijn. Ik heb een soort mie in een dikke saus gekregen. Slurpen en spetteren mag. Lekker. Een lepel is er ook bij. Het slabbetje laat ik liggen. Met stokjes en lepel eet ik, voor mijn gevoel, netjes verder. Toch, iets gaat er niet zo goed. Halverwege de maaltijd komt de ober met een vork. Sorry, sorry.


Ik geloof niet dat de gemiddelde Japanner zich kan voorstellen dat je alleen in een land rondreist zonder maar één woord te kunnen lezen of te verstaan.
Gisterenavond op de kamer, telefoon, van de receptie waarschijnlijk. Ik blijf, in het Engels, vertellen dat ik er niets van versta. De vriendelijke mevrouw aan de andere kant van de lijn blijft maar in het Japans doorgaan. Minutenlang. Ze klinkt zo aardig dat ik het niet waag om de hoorn er op te gooien. Gelukkig beëindigd zij het gesprek.
Paar minuten later. Klop. Klop. Op de deur. Dezelfde mevrouw, denk ik, staat op de gang, met twee schattige kleine kinderen in mooi gekleurde kimonos. Nee, die kinderen zijn niet van mij, zou ik willen zeggen, maar doe het niet. Weer een lang verhaal in het, voor mij, totaal onverstaanbaar Japans. De kinderen gluren de kamer in..... EN draaien weer om. Mevrouw er achteraan. Geen idee wat hier nou weer aan de hand is.

Arigato. Met de klemtoon op de o. Dank u wel, gebruik ik best wel vaak.
En ook Kon'nichiwa, Hallo. Is een goede binnenkomer voor een buitenlander.

Opstaan en uitchecken gaan sneller dan ik dacht. Het is zes uur als ik fietsklaar ben. Misschien haal ik de ferry van half zes nog wel. Planning was de 7:15 uur. Tien kilometer moet kunnen. Geen haast, maar....
Stipt om half zes klinkt de hoorn en de pont steekt van wal. Ik zit er op. Nog genoeg tijd om een kaartje te kopen.

Pfffff. Het is even aandringen. De nu eens niet zo vriendelijk kijkende lobby-mevrouw bezwijkt uiteindelijk als ik met een droevig gezicht naast mijn fiets blijf staan. Middenin het centrum van Nagasaki, naast een goktent, heb geen zin mijn fiets buiten te laten staan. Uiteindelijk mag hij naar binnen. In het bagagehok waar inderdaad niet veel plaats is. Check-in om een uur. Half uurtje nog. No problem. Victoria Inn Nagasaki heeft een mooie bar.
Beetje moeilijk, maar uiteindelijk vind ik het hotel. De laatste kilometer met behulp van Google Maps.

De zon is eindelijk doorgebroken. Fietsen langs de oceaan is mooi. Als je de ruimte hebt. Hier heb ik al mijn aandacht voor de weg en het andere verkeer nodig.
Toch een mooie fietstocht. En net nu nu ik een hotel geboekt heb zie in een tiental mooie hotels langs de kust. Hier genoeg toerisme denk ik. Kamers om te rusten, maar je kunt er ook slapen. Dit zijn de Love-hotels. Maar ook andere. Genoeg keuze deze keer. Nagasaki naderend wordt het verkeer weer drukker.

Op het eind een paar tunnels. Druk. Shit. Ik zit links en rechts (in de tunnel) is een fietspad. Oversteken is niet alleen moeilijk vanwege het drukke verkeer. Maar de stoepranden zijn hier ook nog eens zo'n twintig centimeter hoog. Toch naar de overkant.

Hotel, zoals gezegd pal in het centrum, er achter of er voor, ben even de richting kwijt is Nagasaki China Town. Een China Town die er uit ziet zoals, voor mijn gevoel, elke China Town. Nu dus bij een Chinees restaurant. Mijn favoriete dis; Chicken Sweet and Sour.
Aan de andere kant een groot winkelcentrum. Tjeemig wat een echte stad zeg. Ik dacht dat. Fukuoka de hoofdstad van het zuiden was. Nee hoor Nagasaki. En yes hier hebben ze ook een yen shop. Zoals bij ons de euro winkel.
Wordt er moe van. Er zijn er al zoveel, Japanners, maar hier nog meer.

Ik blijf me afvragen, wat als de atoombommen NIET gevallen waren? Hoeveel oorlogsdoden zouden er daarna dan nog gevallen zijn?
Een zwart geblakert verschrompeld kinderlijkje is natuurlijk verschrikkelijk om te zien.......

Nagasaki hier viel op acht augustus 1945 11:02 uur de tweede atoombom. Bijna tweemaal zo krachtig als die op Hiroshima.
Nagasaki had 'pech' . Het oorspronkelijke doel was door een dik wolkendek onzichtbaar. Bij Nagasaki kwam er een gaatje in de wolkenhemel. De munitiefabfiek was zichtbaar. Die werd gemist. Het gevolg niet minder desastreus.

Ga vroeg. Voor de meute. Als je het atoombom museum binnenwandeld hoor je de bom tikken. Klein detail, bijzonder indrukwekkend. Ook hier de verschrikkelijke foto's van verbrande lichamen. Gesmolten overblijfselen.

De plaats waarboven de bom ontplofte is een ingetogen serene plaats. Ook weer als je er alleen bent denk ik. Nog een pilaar van de katholieke kerk die er ooit gestaan heeft. En een glad zwart stenen monument op de exacte plaats waar de "Fat Man" (de naam van de bom) ontplofte.

Dan heb je nog het vredespark, met het tien tonnen zware blauwgrijze Nagasaki Peace Statue. Hele schoolklassen, netjes In het gelid, ervoor, zojuist op de foto gegaan.
Het beeld wijst met zijn rechterhand hemelwaarts; symbool voor het atoomgevaar. Zijn linker uitgestrekte hand; vertegenwoordigd de eeuwige vrede. De ogen gesloten voor de zielerust van de slachtoffers.

Vandaag lekker met een taxi rijden. Of rijden? Het is meer stop-verkeerslicht-rijden-stop. Taxichauffeurs zijn geduldig. Wel binnendoortjes natuurlijk. Maar nergens gevaarlijk of duwen of snijden. En eerlijk wordt er gezegd. Ik geloof het. De laatste veertig yen krijg ik netjes terug. In de rest van de wereld zou een taximan niet eens de moeite genomen hebben ook maar zijn hand naar wisselgeld uit te reiken.

Als laatste vandaag, ik ben bekaf van het lopen, geef mij maar fietsen, het Nagasaki Prefectural Art Museum. Ook weer hier, alleen het gebouw opzich is een bezoek waard. Dan een prachtige tentoonstelling van Seiji Fujishiro. Nooit van gehoord. Op glas geschilderd, licht er achter, sprankelende kleuren, beetje kinderlijk soms, maar dat mag van mij ook, ook in de kunst.
Nagasaki is eigenlijk best een mooie stad, zo hier het centrum, vlakbij de haven. Mooi park.
En nou hebben ze zich, Nagasaki, helemaal voor mij lekker gemaakt. Een terrasje in de zon aan de haven. Had al niet meer verwacht dit in Japan te mogen aantreffen. Don't forget Dejima Wharf.


Zit ik gisteravond ineens in een Chinees restaurant met een tiental Duitsers. Een lepel is standaard uitrusting in deze eetgelegenheid. Ik negeer trots de lepel en gebruik de stokjes. Voel me ineens volbloed toerist. Een gevoel waar ik tot nu toe nog geen last van had.
Ook de bar van het hotel zit nu, na het diner, vol met luid kwebbelende vakantiegangers. Ik heb de afgelopen dagen communicatie heel erg gemist en nog steeds. Nu verlang ik terug naar die rustige puur Japanse cultuur.

Wel shit dat er nog op veel plaatsen, restaurants en cafés, binnen gerookt mag worden.


Als je A zegt, hoef je geen B te zeggen. Je kunt ook inzien dat A fout was. (Bertolt Brecht)

Misschien, heel misschien als ik het geweten had, dan had ik niet gedaan. Ik neem een omweg. Volg de 202 om het eiland in plaats van de drukke rechtstreekse 206.
De 202 is rustig, is mooi, prachtige vergezichten weer over de oceaan. De vissersdorpjes zijn allemaal hetzelfde. Dus niet veel aan.
Maar je blijft klimmen en dalen op de 202. Er is geen ene kilometer vlak. Toch ben ik blij dat ik het rustige ommetje gemaakt heb. Fietsen gaat goed. Dus klimmen geen probleem. Maximale hoogte vandaag is 127 meter en ik klim en daal er 1600.

Dat ze om tekenstripfiguren een Disney land maken kan ik nog wel inkomen. Maar dat ze mijn eigen land gebruiken als attractiepark? Ik weet niet of ik daar trots op wil zijn.

Huis Ten Bosch heet het park. Nagemaakt Nederland. Met molens natuurlijk. Bollenvelden. En een grote toren van.... weet ik niet. In het park staan ook een paar hotels. De prijzen beginnen bij zo'n 250 euro per nacht. Tja dat vind ik nou echt te veel.

Fiets over de joekel grote parkeerterreinen, tot ik ergens tegen gehouden wordt. Dertig euro entree. En de fiets mag niet mee. Dan maar niet. Heb vanaf de hotelterreinen al wat van die kermis gezien. Dat is even genoeg.
Fiets door naar het treinstation, en ja, dat heet ook Huis Ten Bosch. Hotel Lolerei daar aan de overkant is betaalbaar, maar zit vol voor vannacht.

Omdat het weekend is heb ik een stukkie verder aan de rivier een hotel laten reserveren. Best mooi. Restaurant typisch Japans. Binnen, afgesloten afgescheiden hokjes waarin de gasten plaatsnemen. Geen raam. Een schuifdeur die elke keer weer dicht gaat. Alleen in een hokkie.

Room Japanese style. Behalve dat er nog steeds geen bed staat heb ik de kamer binnen de kortste keren omgetoverd tot een Room Wim style.
Dat wil zeggen dat overal waar iets kan hangen ook daadwerkelijk iets hangt. Regenkleding en was hangt de kamer rond.

Als ik Hirado binnen fiets zie ik uit mijn ooghoek een gebouw wat hotel zou kunnen zijn. Is dat de mijne? Hebt geboekt via booking.com, krijg je vaak de mooiere kamers tegen een gunstige prijs, zeker als alleen reiziger. Kijk op mijn fone in de mail. Yep das de mijne.
Het is twaalf uur. En ja check-in time drie uur. Éénmaal vies mijn neus optrekken voor mijn eigen kleding, mevrouw grijpt de telefoon. Wait a moment please. Twee minuten later. Your room is ready, thank you for waiting.

Af en toe stopt het even met hard regenen. Het blijft de gehele ochtend uit de hemel komen. En nu één uur regent het weer de spreekwoordelijke pijpenstelen. Ik zit lekker warm voor het raam, uitzicht op de regen dus en de haven. Voeten op de andere stoel. Een potje Japanse groene thee. Okay.

De regen doet me vandaag niet zo veel. Ik blijf zingen.

You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when skies are grey
You'll never know, dear, how much I love you
Please, don't take my sunshine away.

Waarschijnlijk zing ik vals. Sowhat. Niemand die het hoort en het vrolijkt mij op.

Het weer is misschien dan weer niet mooi. De fietsroute vandaag wel. De mooiste tot nu. Al vanaf Imabari volg ik de Japancycling route niet meer. Heb zo mijn eigen route via Google Maps uitgestippeld. En pas die naar believen aan. Zoals vandaag. Tijd genoeg. Dus plak ik er twee ommetjes aan. Weg 18 en weg 202. Weg 18 zeker de mooiste. Was even bang dat het veel steil klimmen zou worden, maar dat valt reuze mee.
Hier heb ik vaak weer even het "alleen op de wereld" gevoel. Het aangename dan. Bijna geen auto's. Mooie dorpjes, haventjes, geen industrie, smalle weg. Groene natuur, moet ook wel met al die regen. Fantastische baaien.

Eenzaam alleen of met z'n tweeën staan de bewakers, ook op zondag, als er niet aan de weg gewerkt wordt, bij de wegopbreking het verkeer te regelen met rode en witte vlaggen. Rode vlag stoppen, witte doorrijden. Sta er verbaasd bij te kijken. Zo'n modern land en dan mensen in de regen in plaats van verkeerslichten.

En dan kom je zo ineens bij een mooi Rooms Katholieke kerkje langs. Tabira church. Krijg een folder in het Engels in de handen gedrukt. En lees tot mijn verbazing dat er hier in het Nagasaki district alleen al 130 RK kerken staan. Ergens in de zestiende eeuw door Spaanse jezuïeten begonnen. Een tijd lang door de Shogun verboden en verbannen geweest. Met het verbannen van de kerk werd ook aan de Spanjaarden de handel geweigerd. De Nederlanders kwamen er voor in de plaats, onder het beding dat ze niet hun geloof mochten prediken.
En dat is voor de Nederlandse handelaar niet zo'n moeilijke keus. Samen met de Chinezen waren ze jarenlang de enige handelaars in Japan.
Mooi om te zien hoe de gewoonten mixen. Net als in een tempel mag je in deze kerk ook geen schoenen dragen.

Voor het diner even in de onsen, de hotspring. Eigenlijk doe ik naast het fietsen niet zoveel. Slapen en eten. En in de onsen, vanochtend was ik daar alleen.

Na het eten, zeer uitgebreid, zit bij de prijs in, dus hoef ik gelukkig niet te kiezen, met wijn en sake, ligt op de kamer het bed gespreid. Ik doe er nog een extra bed onder.

Half twaalf. Zestig op de teller. Nog twaalf kilometer te gaan. Geen zin om de hele middag op een hotelkamer te zitten.
Even, heel even wordt het wolkendek wat dunner. Op dat moment besluit ik er nog een ommetje aan te plakken.
De volgende paar uren vraag ik mij verschillende keren af, of ik mijzelf hier nou wel zo'n plezier mee gedaan heb. Het worden dertig natte kilometers meer.
Neen, de regenkleding heb ik vandaag niet aan. Het eerste uur is droog. Daarna kom ik in een vette mistnevel. Regenen doet het niet, maar nat wordt je op den duur wel.

Behoudens het weer is het ommetje, weg 204, best mooi. Het eerste deel, tot de kerncentrale, prachtige rijstterrassen. Door de nevel moeilijk tot in de diepte te zien. Daarna weer knalgroene bossen. En wat akkers met kool, denk ik.

De miezer wordt dikker, en het wordt koud. Begint de dag met een aangename zestien graden. Na twaalven daalt de temperatuur tot twaalf. Bezweet en wind. Brrrrrr. De pauzes zijn kort. Ik fiets me wel warm met al die heuvels.
Let wel. ALS het regent dan meestal in de middag. Als het de hele dag regent DAN in de middag NOG meer. In deze periode in iedergeval.

De wind giert om het hotel. Kom net uit de hotspring. Waarom douchen als er zo'n heerlijke onsen is. De meneer van de receptie snelt op me toe, als ik in kimono door de lobby wandel. Bigger size. Zie ik er dan zo gek uit? Vind zelf van niet maar accepteer netjes de grotere kimono.
Hij is sowieso heel vriendelijk. Als ik blijf aandringen dat ik de fiets graag binnen wil, staat tie uiteindelijk direct tegen de balie van de receptie. Dat vind ik zelf te ver gaan. En zet um in de hal verderop.

Het Franse restaurant op de negende, met kasteelzicht, heeft alom beslagen ramen, en zit vol met Japanners die Japans eten. Een grote groep. Dat maar even niet. Dan Chinese keuken geloof ik. Ik draai de kaart om, nee de vriendelijke serveerster draait hem weer terug. Van rechts naar links en boven naar onder lezen. Zij wijst iets aan, en ik zeg ja. Afwachten weer.
De wijn is heel lekker. Buiten stormt het nog steeds. Dan pudding, en de rekening wordt op tafel gelegd. Oeps. Ik lust nog wel wat meer. Lunch heb ik ook niet echt gehad.
Er komt toch nog wat, maar voor mij, nu echt niet genoeg.
Dan, nog een wijn, die heb ik niet besteld! Van de tafel naast mij. Fietsers, uit Osaka, met de trein en dan hier fietsen. Ik kwam ze tegen in de lobby bij aankomst. Vriendelijke mensen, maar hun Engels is zo minimaal, dat ik niet van plan was eten met hun te delen. Maar gastvrij zijn ze.
Tja, soms gaat het anders........ Met het eten bedoel ik.

Schrijf op een papiertje mijn mailadres en Facebook. En natuurlijk dank u wel. Zij hebben ook al het een en ander gedronken, dus zijn wat spraakzamer dan vanmiddag. Shit, nog ouder dan ik. De een 69 en de ander 67 jaar oud. En dan samen op de fiets. . . . IK vraag het niet, de leeftijd, de Japanner is schijnbaar ook trots dergelijke inspanningen te doen op die leeftijd . .

Als je de wind tegen hebt merk je pas goed dat er ook heel veel luwtes zijn.
Vandaag, je gelooft het niet, voor het eerst deze weken de wind tegen. Alle andere dagen zonder of met een krachtige rugwind gefietst.
De zon schijnt, er waait een koude wind van de oceaan. Nog niet echt zomer. Maar wel lekker in het zonnetje.

Plak er weer een ommetje aan. Weg 54. Mooi rustig. Door de akkers. Glastuinbouw. Langs de oceaan, waar de surfers wachten op DE grote golf. Hier is in de zomer veel strandvertier. Café na café, maar bijna alle nog gesloten.

Als ik de Route 54 verlaat, brrrrrr. Direct vijftien kilometer lang de horror van de grote stad Fukuoka door. Blij dat ik mijn GPS hebt. Dan heb ik mooi gepland, al zeg ik het zelf. Bijna helemaal rechtdoor en maar eenmaal rechtsaf. Alleen de sporadische wielrenner gebruikt ook de hoofdbaan. En ik dus. De rest van de fietsers en dat zijn er in de stad best veel, gebruiken de hobbelige fiets- wandelpaden.

Ben weer veilig in op mijn startpunt terug. De meneer aan de receptie kent mij nog van de meneer die de grote doos achtergelaten heeft. Of ik de doos direct wil? Nee meneer eerst een pilsje, dat heb ik verdient vind ik zelf. Maar dat hem duidelijk maken gaat niet zo gemakkelijk.

Fiets ingepakt. Mag het deze keer binnen in de lobby doen. Als je maar droevig genoeg kijkt. Hij wil me eerst buiten de straat opsturen, midden in het centrum aan de weg..... Als het even kan niet. En ja, ik kijk droevig genoeg. En dat is best wel even eens iets anders in de lobby van een vierenhalf sterren hotel.
Taxi voor donderdag naar het vliegveld besteld. Zelfde taxibedrijf. Zelfde prijs. Dus zal wel goedkomen.


Fiets heeft zich perfect gedragen. Alleen de remmen een beetje bijgesteld. Van al dat dalen slijten die remblokjes heel snel.
En, ben ergens een beetje olie verloren. Soms lag er 's ochtends een vlekje zwarte substantie naast de fiets. Te ver van de fiets om uit de Rohloff naaf te druppen. En van de oliedruk remmen kan het mijns inziens ook niet zijn, want dan kan ik niet meer remmen. Ik weet het even niet. Mag mijn fietsenmaker oplossen.

Om zes uur, direct ontbijt. De porties zijn hier over het algemeen niet zo groot. Ik heb een constante eetlust.
Tweemaal twee eieren met spek, een boel thee, en fruit na. Veel te veel, maar smaakt beter dan een Japans ontbijt.

Met de taxi naar het Fukuoka Prefectural Museum of Art. Ik vind het heel fijn te zien dat in Nederland de musea zo goed bezocht worden. Hier ben ik de eerste en tijdens mijn bezoek de enige. Dat is ook best fijn in alle rust de kunstwerken te aanschouwen. Collectie valt tegen.

Korte wandeling door een zonnig Fukuoka. Tja, het kan verkeren, de komende week een voorspelling van heerlijk droog zomerweer.
Eeny Meeny Miny Mo, klinkt bekend, maar niet als een naam van een kolossaal warenhuis. Zoals gewoonlijk pijnig ik mijn hersenen, iets zinnigs en (natuurlijk) moois uit een vakantieland mee te nemen. Voor mijzelf en geliefde. Of het is te groot, te breekbaar en het meeste is, ook hier, shit. Daarbij moet ik zeggen dat de voor de damesshoppers wel zeker een walhalla is, niet voor mij.
In Japan, zo vertelde Kevin, neemt een ieder die op vakantie is geweest, een souvenir mee, ook voor zijn of haar collega's. Best een prijzige bezigheid volgens hem. En wat doe je dan met al die dingetjes vraag ik? Opeten. Gelukkig zijn het bijna altijd eetbare zaken.

Fukuoka Asian Art Museum; Closed today.

Verder shoppen. Kawabata Shopping Arcade. Vierhonderd meter lang. Oudste van de stad. Complete Buddha alteren te koop. Ook heel veel dingetjes waarvan ik zeg; Hey wat ziet dat er interessant uit, maar wat is het en wat kun je er mee doen? Alle beschrijving in Japans dus.

Rustpuntje middenin de stad. De Kushida Shrine. Kleine tempel. Deze stukjes heiligdom, daar heeft de Japanner heel veel respect voor.

Te voet weer terug naar het Hakata station. Terrasjes zijn er jammergenoeg niet. Maar hier kun je met een pilsje wel naar buiten staren en. dat is al een hele boel in een land waar veel binnen gebeurt.
Aan de andere kant, op het stationsplein, het jaarlijkse rozenvestival. Drink hier nog een pilsje. Maar in de brandende zon is dat ook weer direct te heet. Ook nooit goed hè.

Gisterenavond; Heb ik zin in een lekker stuk vlees. Ga ik naar de 15de verdieping. Het YAMAGASA grill restaurant. Heb geen zin meer om buiten de deur te gaan eten.
Lekker rustig in een hoekkie. Glas wijn en steak. No way. Een bar. Zes krukken. Kok achter de bar. Vijf mannen op de krukken. Die alle bewegingen van mijn stokjes volgen, althans dat denk ik. Wat er geserveerd wordt is VOORTREFFELIJK. Meer het tapas idee, maar dan de porties net iets groter. Lekkere maaltijd, veel te duur en een beetje weinig.

Opstaan. Douchen. Fietstassen in pakken. Ontbijten. Afrekenen, ik heb nog zoveel cash, dat ik de gehele rekening van het hotel met briefjes van duizend betaal. Al voor zevenen staat de taxi voor de hoteldeur. En op het vliegveld zijn we ook heel snel. Het inchecken begint drie uur van te voren nog heel ff wachten.

Fietstassen door scanner gaat prima. Maar de grote doos met de fiets past er niet door. En toch moet het. Naar een andere, een grotere scanner. Past ook niet volgens die vent. Diagonaal gaat de fiets er prima, maar dat wil die vent om de een of andere redenen niet. Uitpakken. Zegt ie. Aan me hoela. Ben gisteren meer dan een uur bezig geweest om de fiets netjes in te pakken en nu weer uitpakken. Noway.
Ze blijven aandringen. Dan verlies ik toch even mijn geduld en begin een gat in de doos te schuren. Dat hoeft dan ook weer niet....??? Bovenkant opengemaakt. Zien ze nog niets, er zit een hoes om de fiets. Ze voelen wat rond. Plak hem maar weer dicht.
Was dat nou nodig? De honderd dollar extra voor de fiets vergeten ze niet, dat hij volgens Schiphol te zwaar was vinden ze hier niet zo erg.
Of heb ik al genoeg stampij gemaakt? De Incheckdame blijft heel voorkomend en vriendelijk, vraagt naar mijn fietsvakantie. Goede opleiding en goed in de praktijk gebracht, hou de passagier (mij) rustig.
Dit is de redenen dat ik altijd vroeg op een vliegveld wil zijn met een fiets. De ene keer gaat het heel gemakkelijk, een andere keer kost het heel wat meer tijd, de fiets in gecheckt te krijgen.

Vlucht duurt lang, maar gaat prima.

Dan met de fietstassen EN een grote doos, trein in trein uit. Het is hartverwarmend te zien te ervaren dat er toch mensen zijn die spontaan hun hulp aanbieden. Echt gemakkelijk is het voor mij niet, doe het op deze manier dus ook niet weer
Wat wel de verhouding verstoord; te zien hoeveel mensen NIET helpen. Vaak mijn gesleep meewarig aankijken. Zelfs een opmerking van; erg handig is dat niet hè. Inderdaad dat is niet erg handig van mij.

Dank je wel lieve mensen die me wel geholpen hebben. Dank je wel Danilo J. voor de hulp van station naar huis. .


Dertig dagen onderweg; uit en thuis. Waarvan twintig gefietst, totaal zo'n 1800 kilometer, een gemiddelde van 90 per dag.

Het water in de waterflessen op de fiets heb ik er paar weken geleden in Fukuoka in gedaan en in hetzelfde hotel weer leeggegoten.
Onderweg dus eet- en drinkgelegenheden genoeg. Zijn er even geen winkels dan heb overal langs de kant van de weg (fris) drankautomaten.

Bijna overal ontzettend veel verkeer. Maar auto's zijn niet opdringerig, eerder geduldig. Twee keer een claxon achter mij gehoord. Of dat was ter aanmoediging of uit irritatie, geen idee. Japan is niet echt een land voor een ontspannen fietstochtje.
Fietspaden zijn er veel. Te delen met voetgangers. Maar voor een doorgaande fietser niet te doen. In tunnels en op lange bruggen heb ik altijd wel het fietspad genomen. De paden zijn slecht onderhouden. Elke inrit en kruising heeft een irritant opstaande rand. Bij nieuw aangelegde wegen zien de fietswegen er prima uit, maar de irritante stoepranden blijven. Let ook op de bushaltes, daar staat vaak een bank die dan weer de helft van het pad in beslag neemt.

Beleefdheid en vriendelijkheid. Heel belangrijk. Altijd blijven lachen. Heb hier nog niemand boos gezien. Als je iets geeft, je paspoort of geld, met twee handen aanreiken. Is het klein. Dan je ene hand onder de andere houden.