Laos
flag
Home DagBoek Foto's Kaart Route Klimaat

 
Nederland
Laos
Datum / Tijd
Het Weer KNMI Weer Online
Oppervlakte 41.528 km² 237.000 km²
Aantal inwoners 17,0 miljoen 6.8 miljoen
Aantal inwoners per km² 394 29
Hoofdstad Amsterdam Vientiane
Aantal inwoners 790.000 450.000



Reisverslag van een solo fietstocht door Thailand, Laos, Cambodja en weer terug naar Thailand.

In die hoek van de wereld is Laos het land wat ik nog niet bezocht heb. Heb geen zin, klinkt misschien vreemd, om te reizen met trein of nog een binnenlandse vlucht naar Vientiane. Dan maar fietsen naar de hoofdstad van Laos. Vervolgens naar het zuiden langs de Mekong rivier.Het noorden van Cambodja en weer terug naar Bangkok.


De spreuk

Zou het kind dat je eens was,
geïnspireerd geraakt zijn door
de volwassene die je nu bent?

Nic Askew

Me 5





Place a ReactionNumber Of Reactions: 8 Read The Reactions

1. Donderdag 21 januari 2016

ff IncheckenSaying Goodbye


De kop is er af. Gelukkig. Vreemd misschien, maar het begint me steeds meer tegen te staan, dat begin van een reis.
Ondanks de goede hulp van collega D. die heel ruimschoots op tijd is om mij en mijn ingepakte fiets naar het station te brengen. Trein is en blijft mooi op tijd.
Ondanks mijn hele lieve lief, die met de trein, van Den Bosch tussen de storingen door, naar Schiphol is gekomen, om me met de bagage verder te helpen.
Ondanks dat het inchecken razendsnel gaat.

We drinken samen nog een kopje thee. Afscheid. Snif Snif.

Ook bij de bagage controle en douane gaat het joekel snel. Full body scan, automatisch en nog een keer met de hand, de tas moet ook nog eens extra doorzocht worden. Maar dan ben ik er. Over een uurtje mag ik instappen.

Instappen. Filmpje zoeken. Publieke Werken deze keer. Is mooi door de historische beelden, verhaal een beetje dunnetjes.
Tijdens de film wordt het diner rond gebracht. Pasta. Niet slecht. Mijn maag vult zich lekker warm.

Film afgelopen. Bordje leeg. Classic FM op mijn oordopjes. Slaappilletje. Hoe laat? Geen idee. Slaap lekker tot de zon op komt.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 3 Read The Reactions

2. Vrijdag 22 januari 2016 Ban Khlong Prawet

diner op het dakterrasMijn hotel


Een mooie donkere, bijna zwart oranje streep verschijnt aan de horizon. Wordt langzaam fantastisch hel schijnend van een onbeschrijfelijk kleur, ook een soort oranje, denk ik.
En dan is het al weer vrijdag. De nacht, of wat daarvoor doorgaat, het is nu 'mijn' tijd 02:00 uur, is snel voorbij.

Bijna ruw worden we opgeschrikt door de stewardes die warme natte doekjes ronddeeld. Opstaan. Zo snel mogelijk wennen aan de tijdzone van de bestemming.
Vijf minuten later, ontbijt. Iets onduidelijks met ei en aardappel. Maar het is haar gelukt, ik ben wakker.

Tweeëntwintig januari 2016, mijn moeder is vandaag 89 jaar oud geworden.

We zijn een kwartiertje eerder geland. Al 31 graden hier. Pfffff. 's Morgens heel vroeg op de fiets, de ergste hitte een beetje voor zijn, schiet nu al door mijn hoofd.
Douane gaat snel. Visum heb ik binnen twee minuten. Bagage duurt iets langer. Fiets ligt al op een andere plaats klaar. Alles op een karretje en naar buiten. Na enig zoeken en vragen vind ik het busje van het hotel.
Ergens binnen bij een meetingpoint schijnen ze me ook al opgewacht te hebben, die heb ik dan schijnbaar gemist.
Nog twee gasten in het busje. In een kwartiertje rijden we naar het hotel. Prima hotel. Plaats, vlakbij het vliegveld. Niet echt optimaal. Om de vijf minuten een vliegtuig, dat als tie niet echt omhoog gaat, zo recht bij mij de kamer in vliegt. Geluid valt mee hoor. Goed geïsoleerd. EN het was een bewuste keuze, de eerste dag niet zo ver te reizen.

Mooi dakterras. Restaurant café. Windje. Nee, denk je nu eindelijk weer buiten te kunnen zitten. Is het bloedheet. Dan maar lunch binnen bij de airco.
Aan de overkant van de straat zie ik een 7-eleven winkel, en als die in de buurt is, dan heb je alles wat je nodig hebt.
Prima concept. Al die kleine winkeltjes overal. Honderden, in de grote steden bijna letterlijk op elke straathoek. In zowel Japan als Taiwan, bijna dagelijks, onderweg, bezocht.

Fiets uitgepakt. Ziet er prima uit. Klein rondje, heel klein, gefietst. Goed. Echter als ik de fiets op slot wil zetten, is de sleutel helemaal verbogen. Haakse hoek. En ja, natuurlijk die breekt af. Gelukkig zet je een fiets in het vliegtuig nooit op slot. Het heen en weer schudden kan je meerdere spaken kosten.
De vriendelijke meneer aan de balie schrijft iets op een briefje. Ik de weg op. De eerste sleutelverkoper schudt, bij het zien van het opgeschrevene, nee. De tweede dezelfde beweging met zijn hoofd. Inmiddels zit ik al een half uur op de fiets, wat NU, helemaal niet de bedoeling is. Onderweg meerdere malen moeten vragen. Beetje, heel klein beetje Engels spreekt men hier, maar hun best, mij te helpen, doen ze voor 200% . Heb gelukkig nog een kabelslot.

Thais prepaidtelefoonkaart gekocht. Niet bij de 7-eleven, wat ik dacht. Daar kun je alleen maar opwaarderen en kaartjes zonder data kopen.
Een onooglijk, bijna obscuur tentje heeft een kaartje, 1,5 G. Een maand geldig voor een maand, 12 euro. En dan, geloof ik, ook nog 12 euro bellen. Al mijn smsje's van de provider zijn in het Thais. Dus, geef letterlijk mijn telefoon, in vol vertrouwen, uit handen. Zo te zien werkt alles nog prima.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 9 Read The Reactions

3. Zaterdag 23 januari 2016 Ban Khlong Prawet

Achter het vliegveldzomaar een huisde Geroosterde vis voor vanavondeen van de weinige plaatsen waar het lekker ruiktvervallen en nieuw


Mijn ogen zijn open. Ik zit aan het ontbijt. Ik ben dus wakker. Mijn lichaam zegt dat ik eigenlijk nog in bed lig.
Goed geslapen, met een slaappilletje. Hoe kom je anders in slaap als je lichaam zegt dat het drie uur in de middag is. Vijf uur, Bangkoktijd opstaan. Direct maar wennen. Het is nog donker. Zes uur, lekker ontbijt, ook nog donker. Dan een kwartiertje later, ietwat lichter. Half zeven compleet licht. Dit is dus de tijd dat ik morgenvroeg wil gaan fietsen.

Eigenlijk best saai zo'n acclimatiedag. < br> Het verbaast me telkens weer, en ik trap er nu ook weer in, hoe mooi de foto's van een hotel (op het internet) zijn in vergelijking met de werkelijkheid. Hotel is helemaal niet slecht hoor. Maar had gedacht deze dag relaxed op een luie stoel in de schaduw aan de rand van de swimmingpool door te brengen. < br> Ja hoor, de pool is er wel. En er staan ook stoelen. Maar het geheel is een door een paar potplanten afgescheiden deel van de parkeerplaats voor de deur van het hotel. . . Tja

Alleen mijn hoofd, de rest is een marteling. Niet erg relaxing, deze Thaise hoofd-, schouder- en rugmassage. Zal wel aan mij liggen, maar die kleine tengere Thaise dame raust pijnlijk over mijn spieren.
Toch nu, bij een colalight in het koele dakcafé voelt het een stuk beter. Nu pas relaxing. Ga ik vaker doen.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

4. Zondag 24 januari 2016Bangkok - Kabin Buri 136 km

PauzeSaai onderwegEen van de vele tempelsGekookte maiskolvenSaai onderweg


Toch wel een beetje als een klein jongentje dat zijn eerste schoolreisje gaat beginnen, slaap ik slecht vannacht. Of er zijn meer vliegtuigen, of ze komen lager aanvliegen, of toch onrustig voor de eerste fietsdag. Dat laatste denk ik.

Het regent. Lekker koel. Niet hard. Nat natuurlijk wel. Eerst maar even ontbijten.
De regen is lekker, laat me gewoon beplensen. De sokken, had ik achteraf beter uit kunnen doen, soppen in mijn schoenen. Voorbij scheurend autoverkeer besproeid me ook van de zijkant. Van zondagsrust weinig te merken. Druk, veel vrachtauto's.
Na een uurtje wordt het weer droog. In de regen nog 24 graden. Daarna als de zon doorbreekt naar de 27. Gelukkig komt er rond het middaguur weer een massa wolken aan de de hemel. Vijfentwintig graden blijft het zo ongeveer. En dan die wind. Storm. Recht op mijn kop. De gehele dag.

Geen mooie route vandaag. Veel verkeer. Het binnendoor is toch niet zo afgelegen als ik dacht. Bijna overal twee maal twee gescheiden rijbanen. Wel hele brede schone vluchtstroken. Voor de bromfietsers en mij.
In het begin nog even de rijstvelden. Daarna droge dorre gebieden met veel industrie en rommelige bebouwing. Genoeg eten en drinken te koop onderweg.
Heb lichamelijk heel lekker gefietst, maar was best saai.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

5. Maandag 25 januari 2016Kabin Buri - Nakhon Ratchasima 144 km



Boven het toch al niet geringe lawaai van de airconditioning op de kamer hoor ik de storm om het hotel gieren. Zo gaat het al de gehele nacht. Althans op de momenten dat ik even wakker ben hoor ik het.
Nog in bed: Op het weerappje van mijn telefoon zie ik dat het buiten maar vijftien graden is. Shit wat is dat nou voor idioterie. Ik heb alleen kleding bij me voor dik boven de twintig. We zijn hier in de tropen. Toch?

KOUD. Als je me gisteren gezegd had dat het vanochtend maar 13, 14 graden zou worden. Had ik er 1000 euro om gewed dat je het mis zou hebben. Aan mijn benen kan ik het wel hebben, geen probleem. T-shirt met regenjack erover gaat ook nog wel.
Maar dan begint er een lange, niet zo heel steile, klim. Zweten. Zeiknat shirt. En dan wordt het pas echt koud. De harde wind van gisteren is er ook vandaag. En ja, weer vol op de kop. De pauzes zijn kort, heel kort. Binnen de kortste keren sta ik de bibberen van de kou. Fietsen dan maar weer.
Een mooie lange afdaling volgt. Jas dicht tot onder mijn kin. Plat op de fiets.
De Thai lopen met dikke winterjassen aan. Sjaal om. Sommige met dikke muts. Ook hier had ik gedacht dat de Thai geen winterkleding zou hebben. De verkoopsters langs de kant van de weg stoken vuurtjes om zich te verwarmen.

Ondanks de kou, een mooie route. Dwars door het Thalan National Park. Er wordt gewaarschuwd voor overstekende olifanten en buffels. Geloof niet dat die zich bij de straat zullen laten zien. Want. Weer heel veel (vracht) verkeer vandaag. Begin er aan te wennen, maar leuk is iets anders. De wegkanten bezaaid met marktkraampjes en restaurants. Maar geloof niet dat er veel olifanten gespot worden.

En als je dan ergens binnenkomt. Café, winkel of restaurant is het er, ondanks de koude buiten, ook weer ijskoud. Airconditioning is luxe, en luxe moet je laten zien.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

6. Dinsdag 26 januari 2016Nakhon Ratchasima - Phon 136 km



Niet iedere fietsdag is een feestdag. Vandaag zeker niet. Na het ontbijt, drie gebakken eieren en drie koppen thee, vertrek ik om half zeven uit het hotel. De nacht is zojuist verdwenen. Uitchecken, de meneer aan de receptie heeft zijn handschoenen aan. Verwarming, buiten het vuurtje stoken, kennen ze volgens mij niet.
Koud. Koud. Elf, twaalf graden hoger geeft de GPS de eerste drie uur niet aan. Twee T-shirtjes, daaroverheen het regenjack. Toch maar een lange broek aan getrokken. Spierpijn en kou verdragen elkaar niet goed.

Om elkaar duidelijk te maken dat het koud is, hoef je geen Thais te spreken of te verstaan. Iedereen loopt te blauwbekken.

Thailand is, óók hier, een druk land. Vandaag binnendoor. Verwacht niet veel verkeer. Klopt, een stuk minder, maar bijna overal, scheuren bromfietsen en auto's nog steeds als razenden voorbij.
Het landschap is droog en dor. De rijstvelden wachten op de regentijd. Suikerriet wordt geoogst. Akkers, en af en toe een boompje. Niet zo mooi vandaag.

Mijn geplande route loopt tot de grens met Laos over, wacht ik dacht, van die landweggetjes. Tja. Morgen maar eens weer een stuk hoofdweg pakken.

Je hebt hotels en hotels. Nu in Phon. In Hotel Seth Thee Residence. Klinkt goed. Niets mis mee, maar zag er op het internet 100 maal mooier uit. Betaal 12 euro voor de kamer met ontbijt. In het restaurant, buiten, koud, weinig keus, maar voor 3 euro heel lekker gegeten.
De aardige eigenaresse, denk ik, spreekt heel goed Engels en Duits.
Om warm te worden koop ik een eindje verderop Hong Thong Blended Spirits. Met een blikje cola, voor nog geen drie euro. En het werkt, begin langzaam weer te gloeien.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

7. Woensdag 27 januari 2016Phon - Khon Kaen 77 km



Vijftien graden is (veel) beter dan elf. Maar nog steeds erg koud. Ontbijt is lekker, maar ook buiten. Zo (fris) de dag beginnen. . Brrrrrrr. Men is echt niet gewend aan zo'n lage temperatuur.
Van Adriaan hoor ik dat het in het noorden Chiang Rai, regent EN koud is. De eigenaresse verteld me net dat er al twee mensen door de koude zijn overleden.

Het opstaan is zwaar. Alles kraakt en piept. Spierpijn en koude, geen fijne combinatie. Pijn verkrampt nog meer, dus neem maar een pijnstiller.

Vandaag neem ik Highway nummer 2. De, noord-zuid hoofdverbinding tussen de hoofdsteden van Thailand en Laos.
Tot gisteren heb ik braaf elk half uur mijn rek- en strekoefeningen gedaan. Nu krijg ik mijn handen bijna niet meer aan de grond.

Weer veel (vracht) verkeer. Maar, voor mijn gevoel, veel rustiger (langzamer) rijdend dan de eerste dag. Regelmatig snelheidscontroles. Politie met radar. Eindje verderop, ambtenaar, stoel en bureau in de berm, bekeuring direct afrekenen.
De omgeving niet eens zo slecht. Beetje meer industrie, maar nog natuur en dorpjes genoeg.

No Sexy. Hoe ik daar op kom, weet ik ook niet. Maar de gruwelijk brede grijns van lobby manager zegt me genoeg. Voor een 'gewone' massage moet ik HIER niet zijn. Buiten op de straat zo verwijst hij.
@Adriaan, hoe kan ik eigenlijk aan de buitenkant van een massagesalon zien wat voor soort het is? Een wulpse dame op een uithangbord is duidelijk.

Eindje verderop vind ik wel de juiste plaats. Heerlijke uur oliemassage, met extra aandacht voor mijn benen. De spierpijn is niet verdwenen, maar mijn lijf voelt fantastisch.

Vreemd eigenlijk. De Thai klaagt steen en been dat het buiten zo koud is. Binnen echter in lobby, bar en restaurant staat de airco hard te loeien. Barmeisje heeft dikke jas aan. Teken van luxe denk ik.

Packing Go Home = Doggy Bag?

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 6 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

8. Donderdag 28 januari 2016Khon Kaen - Udon Thani 121 km



Fijne fietsdag vandaag. Begint nog wel een beetje fris, ik doe de lange broek aan omdat bij het ontbijt in het restaurant zo koud is. Maar buiten klimt de temperatuur redelijk snel naar de twintig, vijfentwintig graden. Nog wel wind tegen, echter minder agressief. Ideaal dagje voor een fietstochtje.
Maak er 121 kilometer van. Onderweg nu wel (veel) meer accommodatie. Veel felgekleurde hutjes. Stuk of tien op een kluitje, iets van de hoofdweg verwijderd. Vaak, meestal, in de middle of nowhere. En zonder restaurant zo te zien. Vierentwintig uur open.
Dat zonder restaurant is voor mij de fietser een probleem. Heb geen zin om 's avonds nog een eind te fietsen om iets op mijn bord te krijgen. EN het fietsen gaat lekker dus nog een stukkie verder. Is het morgen niet zo heel ver naar Laos.

Wennen doet het wel dat drukke verkeer langs je heen. Toch geeft het ook een ietwat onrustig gevoel. Een pauze op een landweggetje met een koe is relaxter dan langs de 2 met een vrachtwagen.

Toen men een paar jaar geleden de Smith Chips, Lays ging noemen vond ik dat maar gek. Nu is dat wel heel gemakkelijk, in Thailand heet het zelfde zakje ook Lays. En weet je dus precies wat ik krijg als ik onderweg hartige zoutige trek heb. De inlandse smaken zijn ook niet slecht, maar d'r zijn smaken bij die je de hele dag niet je smoel uit krijgt. (was dat niet Marco Borsato met zijn vlieger? )

Onderweg schrik ik op. Is mijn visum voor Laos nu al geldig? Het visum is voor een maand, dus heb ik laten ingaan, een week na aankomst in Bangkok. Blijkt na de twintigste januari vier maanden geldig te zijn. Waarschijnlijk voor maximaal een periode van vier weken?

Dat is dan weer een voordeel van een chique hotel vandaag, je kunt er ongegeneerd een frisse salade eten. Maar dat is niet het belangrijkste, ze hebben een Hoegaarden witbier. En dat is me toch lekker.

Hè, hingen mijn armen net niet langs de tafel? Nu liggen ze naast me op de tafel. Nina geeft me een full-body oilmassage. En op de plaatsen waar ik geen spierpijn voel, zwijmel ik op ontspannende muziek mijlen ver weg. Ze spreekt redelijk Engels en vraagt tijdens het voeten wassen vanalles. Shit. Gelukkig wordt er tijdens de massage niet gesproken. Eigenlijk wil ik direct na de behandeling gaan slapen, zo aangenaam moe voelt mijn lichaam.

Naast het hotel het nieuwe Thailand. Central Plaza. Een zeven verdiepingen tellend zeer goed en heel moderne warenhuis. Walhalla voor wie er zin in heb. Ik niet. Vraag of ze in de Plaza ook massage geven, ik wordt terugverwezen naar het hotel. Daar zal het wel (te) prijzig zijn, maar toe maar.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

9. Vrijdag 29 januari 2016Udon Thani - Vientiane 77 km



En dan fiets ik ineens weer aan de rechterkant van de weg. Laos. Doe je natuurlijk al jaren, maar na een week links, voelt rechts toch weer vreemd. Het 'gevaar', vrachtauto's, aan je rechterkant lijkt veiliger voor mij.

De grens. De douane. Altijd een hectisch gebeuren. Zeker op de fiets, alleen. Aan de Thaise zijde sluit ik aan bij de auto's. Shit wordt uit de rij gehaald en naar een gebouw gestuurd. Vier lange rijen. De fiets moet ik buiten laten staan. Geeft geen fijn gevoel. Klein half uurtje en ik sta weer buiten met de benodigde stempels.

Op de fiets. Over de Thailand-Laos vriendschapsbrug. Had daar meer van verwacht. T'is een gewone brug. Tweebaans met rails in het midden. Volgens mij moet je met de fiets op het smalle pad, naast de weg. Dat verbodsbord zie ik net te laat.

Aan de Laos kant probeer ik weer de autorij, en dat lukt. Ik moet wel even, aan een tafeltje, met de fiets naast me, een arrival formulier invullen. Paar stempels erbij en klaar in Wim. Visum heb ik in Nederland al gehaald. Is hier op meedere plaatsen ook mogelijk, en goedkoper, maar dan zou ik de fiets weer een tijd, onbewaakt, ergens buiten moeten laten staan.

Dan nog een uurtje naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. De auto-rijbaan is even breed, maar er zijn geen vluchtstroken voor fiets en bromfiets. En meer rommel langs de kant. Ook lijkt de Laotiaan minder vriendelijk voor fietsers. Van de Thai, of ik nu recht had of niet, krijg ik vaak voorrang. De Laotiaan neemt zijn eigen voorrang, op de fiets, ook al heeft hij het niet.
Maar rustig Wim, dit zijn nog maar twintig kilometer.

Tja, nu ben ik weer een 'gewone' toerist. Honderden lopen er, in korte broek, rond. De afgelopen dagen bijna geen blanken gezien. En eerlijk gezegd gedraag ik mezelf nu ook zo. In de Belgian Beer Bar aan, weer, een Hoegaarde witte. Die smaakt fantastisch, bij warm weer, en dat is het weer.

Ineens ben ik even miljonair. Pinnen. Één miljoen Kip maximaal. Ongeveer honderd euro. Een cola kost 5000. Zeg maar 50 cent. Ook in Thailand was dat alles zo goedkoop. Wie gaat er in Europa eigenlijk met al die winst van een stink normaal colaatje aan de haal?

In het hotel moet ik 'vechten' om mijn fiets binnen gestald te krijgen. Op straat, met bewaking!? No no. Niet voor mijn fiets. In Azië moet je nooit boos worden. Een teken van zwakte hier. Ik, ik houd voet bij stuk. En zeg dat ik mijn fiets binnen wil. Binnen vijf minuten staat tie in een hoekje bij de swimmingpool. Prima, als maar niet op straat. Niemand boos. Iedereen tevree.

 



 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 8 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

10. Zaterdag 30 januari 2016 Vientiane



Mijn eerste wijze les heb ik vandaag al weer binnen. "Als je iets met je leven wilt doen, moet je het NU doen" . Het leven van een monnik is simpel vertelt hij. En dat bevalt mij. Ik ben 31 jaar oud, 17 jaar ben ik hier in deze tempel monnik. Kijk om me heen, als ik iets zou zien wat me beter denkt te bevallen, dan zou ik dat gaan doen. Heb bijvoorbeeld even gedacht te trouwen, niet gedaan.
Wij leren over het terugkeren in een volgend leven. Maar stel niets uit tot later. NU is de tijd.

Uitslapen, ik zou het graag doen. Mijn lichaam vertelt me echter eenvoudig dat het weer tijd is om te gaan fietsen. Terwijl dat vandaag nou juist niet op de agenda staat.

Een rustdag is eigenlijk, een gruwelijk dag. De spieren doen overal pijn. En omdat ik niet fiets, komen ze maar heel langzaam op gang. Nu bij een witbier beginnen ze langzaam te ontspannen. Ik begin nu te begrijpen waarom tour de France rijders, na een dagrit nog een tijd op de hometrainer zitten. Aftrainen........

Wat jammer dat toeristen, voor mij zijn wij gasten in het land, zich denken te moeten / kunnen te gedragen hoe ze dat thuis gewend zijn.
Naast mij een groep Japanners of Koreanen. Voor hun is bedienend personeel ondergeschikt. In hun eigen, behoorlijk onverstaanbaar Engels, schreeuwen ze hun wensen. Als het niet het juiste is wordt het met een nog grotere muil teruggestuurd. Onderling gelach.
Heb al ontelbare malen geschreven dat wij, de toeristen, een land verpesten. Zeker hun hoffelijkheid. Oh nee geen onvertogen woord komt uit de mond van de bediening. Maar de autochtone bevolking in toeristengebied is beduidend anders dan in het buitengebied.

Money Rules the World.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

11. Zondag 31 januari 2016Vientiane - Ban Hai 74 km



NEE, GEEN alcohol op de kamer. IK ben de manager. Vriendelijk vraag ik, na het fietsen, of ze ook een biertje voor mij heeft. Ja, maar niet op de kamer, daar is mevrouw heel streng in. Geen huisdieren, geen alcohol. Tweepersoons kamer met douche en toilet voor dertien euro. Ik klaag niet en drink rustig buiten in de schaduw mijn Beerlao.

Je kunt van Vientiane direct de Highway 13 naar het zuiden nemen. Maar. Dan mis je een heleboel moois. Alternatief langs de Mekong.

Na 27 kilometer het Buddha park. Nog gesloten. Een vriendelijke meneer laat me toch naar binnen. Nee, de fiets niet. Shit. Met moeite krijg ik de man zover dat ik de fiets een metertje of vijf achter het hek mag neerzetten.
Het park is zeer de moeite waard. Was al een beetje sceptisch; de zoveelste Buddhas. Inderdaad de zoveelste maar heel bijzondere vormen van deze heilig beelden. Kan me niet aan het idee onttrekken dat sommige ook komisch bedoeld zijn.
In het park ben ik alleen. Mooi rustig. Maar ook niet. Het nadeel van alleen reizen is dat je vaak je spullen onbewaakt ergens moet achterlaten. Hoewel er nog bijna geen volk in de buurt is loop ik toch niet helemaal op mijn gemak.
Jammer van het onrustige rondje. Had gisteren beter even een taxi heen en weer kunnen nemen.
Een ticket? Nee is niet nodig gebaart de aardige man. Vijf minuten later, ik drink nog een colaatje, opent hij de poort en gaat achter zijn kassa zitten.

De Laos-Noord-Zuid verbinding is niet zo ontwikkeld als die van Thailand. Enkelbaans, geen vluchtstroken voor fiets en/of bromfiets, maar gelukkig ook een stuk minder verkeer. Of is dit alleen vandaag op zondag. Zullen we morgen zien.

Mooie rit vandaag. Na het Buddhapark, ik was er al bang voor, houdt het asphalt op. Een brede, meer dan hobbelige, zandweg gaat 28 kilometer verder.
Maar een fantastisch mooi stuk. De rijstvelden groen. De riviertjes die naar de Mekong stromen bevatten nog water. Zijn die er niet, dan wordt er water uit de Mekong naar de velden opgepompt.

Hier ben ik nog weer even 'alleen op de wereld' . Wel met honderden Laotianen, maar vandaag geen toeristen. Sorry mede-europeaan maar ik gedij daar schijnbaar beter op, moet ik nu constateren.
Leuke dorpjes, eten en drinken genoeg. Als fietser ben je nog een bezienswaardigheid. Is dat mijn kick? Vriendelijk roepende en zwaaiende kinderen overal. Het fietsen is zwaar, maar zou dit deel niet hebben willen missen.

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 3 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

12. Maandag 1 februari 2016Ban Hai - Paksan 84 km



Links de bergen. Rechts de rivier De Mekong. De rivier zie ik meer op mijn GPS dan dat ik haar in werkelijkheid aanschouw.
Ik op de fiets in het midden. Weg nummer 13. Redelijk rustig. Soms in het geheel even geen verkeer.

Droogstaande rijstvelden. De rijst groen daar waar water is en veel tabak.

Beaucoup de Batabang. Hey dat is Frans. Even een praatje maken met de monnik. Hij is druk bezig het terrein van de tempel te schonen en alle afval te verbranden. En blijft daar mee bezig. Praten doet hij wel, meer met zichzelf dan met mij. Verder dan Paksan, waar ik naar onderweg ben, komen we niet. Wat is Batabang?

Even na de monnik komen Björn (ja uit Zweden) en ik elkaar tegen. Hij UIT Paksan, ik NAAR Paksan. Jammer dat we niet samen IN Paksan zijn. Beiden zien we er niet uit of we op onze schreden terug zullen keren. Hihi.
Toch staan we daar een uur langs de kant van de weg ervaringen uit te wisselen. Hij, duidelijk minder ervaringen, maar een fantastische clou. Zijn vakantie een maand geleden als backpacker begonnen. Dat begon hem een beetje te vervelen omdat backpackers, volgens hem, ook maar met z'n allen dezelfde rondjes draaien.
In Vientiane ontmoet hij een landgenote. Waarom pak je niet de fiets? Haar raad. Doet hij. Koopt een fiets van 350 euro, stapt er op en rijdt, door de bergen naar Pakse.
In de bergen zit hij nog twee dagen 'vast' omdat de temperatuur niet boven de drie graden komt. En hij ook alleen maar zomerkleding bij zich heeft. Nu weer terug naar Vientiane en dan naar Bangkok.

Vanachter een spiegel komt, na veel zoeken, een bestofte prijskaart van de massagesalon. Zeker weinig toeristen hier. En voor de locals waarschijnlijk een andere prijs. Maar wat geeft het, ik laat me voor nog geen zeven euro een uur lang een full-body oil massage geven. Traditional.
Je zou zeggen dat die toch wel overal hetzelfde zou zijn. Nee, heb er nu vijf gehad en alle verschillende.
Bij de een krijg je een grote wijde broek aan, en blijven ze mijlenver van mijn schaamstreek verwijderd. Bij de ander lig ik in mijn blote kont. En storen ze zich er niet aan, dat er ergens ook nog een piemeltje ligt.
Alle massages zijn best stevig. In het begin best pijnlijk. Gelukkig beginnen mijn spieren nu te wennen. Heerlijk.

 





FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

13. Dinsdag 2 februari 2016Paksan - Vieng Kham 93 km



Dag 13 op weg 13 (gelukkig ben ik niet bijgelovig) , begint lekker fris met zo'n graad of achttien. En blijft dat een hele tijd. Er waait een stevige wind. En ja, nu ik de andere kant op ga, nog steeds tegen.
Pas laat in de ochtend wordt het lekker warm, voor het fietsen prima. Voor de Laotiaan nog steeds tamelijk fris. Hij / zij, niet gewend in de zon te zitten, met dikke jas in de schaduw. En ja, dat is met deze wind best koud.

Onze Italiaanse buurvrouwen, moeder en dochter, 89 en 69 jaren oud. Zitten, als zij in hun tuintje bezig zijn, op hun hurken. Bibs bijna op de grond. Vanaf hun eerste toiletgang hebben ze zo hun behoefte gedaan.
Ik krijg dat ECHT NIET voor elkaar. Sowieso al heel moeilijk en nu met die stramme korte fietsspieren al helemaal niet.
Dus, de eerste kamer met zo'n hurktoilet keur ik af, begin ik niet aan. Meneer heeft nog een andere, aan de overkant van het erf. Dicht bij de wifi wijst hij trots. Deze heeft een 'normaal' toilet. Kamer een tientje, 640 ml Beerlao, een euro.

Kippen en honden onder de tafel. De gebakken rijst met kip smaakt goed. Neem nog een portie.

Eerste beslissing. Welke (leuke) omweggetjes ga ik nog nemen. De Thakhaek loop, ongeveer 400km extra, waarvoor ik hier een richting moet kiezen, neem ik niet.

Zoals jullie al wel gezien hebben, ben ik wat aan het experimenteren met filmpjes. Deze is genomen met camera op het voorhoofd. Iets hoger richten denk ik.

 





FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 5 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

14. Woensdag 3 februari 2016Vieng Kham - Thakhek 103 km



Korte broek. Korte mouw. Wim in de kou.
Shit het is NEGEN graden. Koud. Drie T-shirtjes over elkaar. De body is warm, de rest STEENkoud. Na een uurtje doe ik er toch maar mijn 'nette' fleece over. Eigenlijk moet ik die voor 's avonds bewaren.
Ik wil die kleine korte enkelkousjes wel over mijn oren trekken. De wasem, als op een degelijke winterse Nederlandse ochtend, slaat uit mijn mond.

When the going gets tough, the tough get going. Of gewoon dom om zo vroeg, zes uur, op pad te gaan?

Drie backpackers achter mij komen na een half uurtje, na het lezen van hun reisgids, tot de conclusie, dat slapen de meest geschikte activiteit in Thakhek is. Hihi meer wil ik ook niet. Heb direct een nachtje extra geboekt. En de was bij de receptie ingeleverd.

Daar heb ik nou echt respect voor. Een fiets kopen. En zo zonder voorbereiding, zonder speciale fietskleding. Dwars door Laos fietsen. De Franse fietsenmaker in Vientiane doet goede zaken. Vandaag kom ik een tweede backpacker tegen die zijn stiel veranderd heeft en bij hem een fiets van 375 dollar heeft gekocht. Is al in het bergachtige noorden geweest en nu op weg naar Cambodja. Heeft wel een andere stijl van overnachten. Hangt zijn hangmat bij mensen ergens op het erf. Of zomaar in het bos aan twee bomen.

Landschappelijk beetje saaie dag. Veel jonge rubberplantages en (dorre) bossages. Dorpjes zoals gewoonlijk vol levendigheid en zwaaiende kinderen.

Accommodatie onderweg. Genoeg? Guesthouses na 14, 52, 55 (2x), 77 en 96 kilometer. Niet zoveel als gisteren. Toch onderkomen voor een fietser.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

15. Donderdag 4 februari 2016 Thakhek



Ontbijt in het hotel Le Bouton d'or. Binnen. Buiten op het mooie terras aan de Mekong is het nog te koud. Eenvoudig maar goed ontbijt.
En wat gaan u vandaag doen, vraagt de perfect Engels en Frans sprekende dame. "Wachten op de lunch." Ze kijkt vreemd. Vandaag ga ik helemaal niets ondernemen. Of er moet 'toevallig' iets op mijn pad komen.

Wil nog wel even kijken of ik nog ergens een fleece kan kopen. Gisteren al geprobeerd, maar de meeste mensen hier zijn zo klein dat hun grootste maat voor mij veel te klein is.

En, een apotheek zoeken. Wat extra vitaminen scoren.
Wat ik ook doe, mijn volledige energie heb ik nog steeds niet terug. Tijdens het fietsen elk half uur een kleine of grote pauze. Eten en of drinken. Veel drinken. Cola en water vooral. Bananen, Koekjes, Snickers. Wat ik maar kan krijgen.
Daarnaast neem ik dus al vitaminebruistabletten, meegenomen. ORS; mineralen en zouten. En Magnesium.

Vitaminen en extra ORS gevonden. Ook nog iets gekregen om lekker door te slapen bij spierpijn. Tja, ze blijft zeggen dat ik er maar één mag nemen. Hoop dat ik een beetje fris wakker wordt. .
Ook een 'echt' Nike Manchester United shirt met lange mouwen gekocht. Tegen de koude in de ochtend. 100.000 kip. Iets meer dan een tientje. Was ik even vergeten. Niet meenemen naar huis zegt de meneer van de receptie. It's fake. Dat het geen echte Nike is, dat begrijp ik, maar was inderdaad vergeten dat het strafbaar deze kleding in te voeren.
Als je morgenvroeg fris wilt zijn om te fietsen, zegt hij met een brede grijns, moet je niet naar die gaan. Als ik hem vraag of de massagesalon, een paar deuren terug, goed is.

Loop onderweg nog een museumpje binnen. Entree 50 cent. Museumjaarkaart wordt niet geaccepteerd. Een boel oude geweren en nog meer foto's van presidentiële gelegenheden. Beetje saai. Een paar schilderijen trekken mijn aandacht. De Fransen hebben zich hier in Indochina ook niet al te best gedragen. Een oude meneer doet zijn best, terwijl hij heel goed weet dat ik er bijna niets van versta, het een en ander te vertellen. Als de schilderijen de waarheid vertellen dat was het Franse gedrag hier totaal beestachtig. Deze geschiedenis ken ik eigenlijk niet. Van verschrikkelijke moorden van de Rode Khmer weet ik, dat Europeanen ook hier huisgehouden hebben was niet mij bekend. Ach ja, de 'oude' geschiedenis van ons beschaafd Europa is niet zo denderend.

De Tuktuk spuugt een nieuwe lading backpackers uit. Mad Monkey Motorbike Rental doet goede zaken. Een Duitser die ook goed Engels spreekt. Veel backpackers 'doen' de Thakhek loop. Een rondje van, met uitstapjes, 500 kilometer. Genoeg guesthouses onderweg. Drie, vier dagen kun je er over doen.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

16. Vrijdag 5 februari 2016Thakhek - Savannakhet 116 km



Mooie fietsdag. Bijna de gehele rit dichtbij de Mekong. Vandaag even niet de 13, maar de veel rustiger nummer 11. De laatste dertig, veertig kilometer verlaten we de Mekong weer. Daar start dus ook weer het saaie droge, dorre landschap. Al ver voor de stad begint bebouwing en industrie. Nog saaier.
Het grootste deel fantastisch leuk afwisselend landschap. Paar bruggen met planken waarvan de naden tussen de planken net breed genoeg zijn om mijn banden in kapot te rijden. Klein stukje lopen dus maar.

Dikke leren jas, helm, wanten. Man, ietwat ouder, op een mountainbike haal ik in. Cold Cold, roept hij, met een grote glimlach. Ik. Ik heb het prima naar mijn zin met zestien graden. Mijn nieuwe jas is nog niet nodig.

Onderweg kom ik een Franse jongeman tegen. Een heel ander soort fietsers wat onderweg is, moet ik concluderen. Anders dan mij. Ook anders dan degene die ik vroeger tegen kwam. Al weer een die met een hangmat zijn slaapplaats vindt. Bijna overal dus. Een Guesthouse van tien euro gaat boven zijn budget. Zijn fiets heeft hij gekocht in Siem Reap, Cambodja. Waar het bloedheet was zo vertelt hij. Hier koud. Te koud voor de hangmat. Had hem mijn nieuwe jas graag gegeven, maar die heb ik de eerste dagen zelf nodig. (hoop ik niet) .
Wel maakt hij mij blij door te vertellen dat op mijn eerste lange route (140 km) in Cambodja, halverwege een Guesthouse is.

Een bedelaar, die met handgebaren om eten vraagt, is duidelijk teleurgesteld als ik de vriendelijke bediening van Lin's café vraag hem hetzelfde te geven wat ik eet. Een portie loempia's. Waarschijnlijk wil hij geld voor alcohol. Had hij misschien ook gekregen als hij gevraagd zou hebben.
Weet me nu wel even geen houding te geven, als de man op zijn hurken voor mijn tafel blijft zitten. Hij blijft bedelend vragen, de dame van Lin's wijst hem richting straat, waar hij moet wachten.
In een zakje krijgt hij zijn eten mee. No good. He no good men. Verteld Lin's bediening hij komt hier vaak en wil eigenlijk alleen maar geld.
Het is niet moeilijk om vriendelijk te zijn tegenover vriendelijke mensen. Het wordt pas moeilijk als je vriendelijk mag doen bij onvriendelijke mensen.
Ook die zijn door God geschapen. Uitspraak van mijn opa.

Accommodatie op 33, 36, 100 en 107 kilometer.

Credit Cards American Express wordt meestal niet geaccepteerd. Visa en Mastercard wel. Echter bijna altijd, wordt er drie tot vier procent extra in rekening gebracht.
PinnenIs sowieso ook relatief duur. Bij de goedkoopste, Bcell wordt eerst 20.000 kip gevraagd, voor ELKE transactie. Fastwithdrawel 1.500.000 kip.
De ANZ Bank rekent 40.000 kip maar daar kan ik 2.000.000 kip ineens pinnen.
Dan nog de kosten van je eigen bank. De mijne AbnAmro 2,25 euro. Zoveel mogelijk in één keer pinnen keer dus.

 



 



 



 





FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

17. Zaterdag 6 februari 2016Savannakhet - Phoungsavan 121 km



Water is er wel. Steenkoud. Wasbak niet. Tandenpoetsen boven het toilet. Wat geen waterbak heeft. Maar met de douche moet worden doorgespoeld. Elektriciteit komt om vijf uur als ik het goed begrepen heb. Maar tja voor acht euro.
Eten in het dorp. Geen idee wat ik kies. Heeft de structuur van lever. Waar ik dus niet van hou. Portie kleefrijst erbij. Pilsje. Laat maar even zo. Voel me nu al misselijk. Puur psychologisch natuurlijk. Maar toch. Een mens moet eten. Maar wat, that's the question. Bij een andere stalletje haal ik maar wat chips en koekjes. Daar zal ik tot en met morgenvroeg mee moeten doen. Ga daar niet weer eten.

Nicolas heeft zoals afgesproken vanmorgen om kwart voor zes mijn ontbijt klaar staan. Brood, gebakken eieren en thee. Eenvoudig en lekker.

Om kwart over zes op de fiets. Nieuwe jas aan, maar het is niet echt nodig. Vijftien graden is voldoende. Vandaag richting Pakse. 245 kilometer. Teveel voor één dag. Gisteren dacht ik nog dit deel in drie dagen te doen. Maar, in de ochtend komt de temperatuur niet boven de 21. Dat met bewolking maakt het aangenaam fietsweer.

Behalve dan die snoeiharde wind op de kop. Noordoosten volgens Nicolas. Kan wel kloppen maar als ik naar het zuiden ga, en dat doe ik, zou ik hem in de rug moeten hebben. Nee dus. Elke keer als ik zie dat op de GPS de weg naar rechts afbuigt, denk ik, daar komt het, storm in de rug. Neen. Het blijft de hele weg stoempen.

Zou je denken dat als iemand de andere kant opgaat toch echt wel de wind in de rug zou moeten hebben. Nee zegt Dean, uit Engeland, die ik tegen kom, wind dwars op de weg. Ook hij doet zijn best tegen de wind in te komen. Weer iemand met een hier gekochte fiets. Hij heeft in november zijn fiets voor 350 dollar in Vietnam aangeschaft. En dus al zolang onderweg. Grote afstanden doet hij niet.
Hij fietst en werkt tegelijkertijd. Doet wat voor een Vietnamees bedrijf iets met internetsites. Zijn Engels is beter dan het hunne.

Bier, koekjes en chips is nou ook niet bepaald een ideale combinatie, maar heb honger en dorst. . .

Vijf uur, er is inderdaad stroom. Hoe lang!?

Accommodatie op 35, 43, 51, 60, 67, 69, 70, 73, 77, 87, 90, 107, 113, 121 kilometer.

Meestal heb ik wel een prangende vraag, die ik een inwoner van een bezoekend land wil stellen, en moeilijk te stellen is aan de inwoner zelf, wiens taal ik niet spreek. Maar nu, ik zit tijdens het diner, al een uur me af te vragen, wat wil ik, wil ik Nicolas iets vragen. Nicolas is de Franse eigenaar, geboren in Parijs, van de homestay, waar ik (gisteren) ben.
Ik heb geen vraag!?

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

18. Zondag 7 februari 2016Phoungsavan - Pakse 125 km



Soms kan alles net iets TE veel worden. Honderdtwintig op de teller. Hotel aan de andere kant van de rivier in zicht. Maar ff geen brug.
Omrijden, niet eens echt ver. Maar de psychologie van mijn brein. Die wil gewoon niet meer. Als je de gehele dag vanaf 121 alle kilometerpaaltjes tot nul, tot Pakse, afgeteld hebt, dan ben je er. Basta.
Ik stap het hotel uitgeput en een beetje teleurgesteld binnen. Heb ik hier, in deze vervallen negorij, een kamer geboekt? Niemand aan de receptie, een stem over de intercom zegt, one moment please. Mijn geduld is al lang op. Maar om nu tegen die balie aan te schoppen!
Een meneer komt eraan. Twee Japanse dames, die toevallig komen aanlopen worden eerst geholpen.
ZEN. Ik MOET (hihi) al mijn Buddhistische mind settings bijeenrapen. Het lukt.
Wat is uw boekingsnummer meneer? Ik laat hem op mijn telefoon een mail zien. Dit is niet het Pakse Hotel meneer. Dit is het Royal Pakse Hotel. Laat dat Royal maar weg. Netjes tekent hij uit waar ik het Pakse Hotel kan vinden.
Al met al maar vijf kilometer verder. En een kamer met Mekong riverview, al is tie wel ver weg. Ik ben het gewoon even zat en boek nog een tweede nacht.

Met de zon, steekt ook de wind weer haar kop op. Ben vroeg wakker. Vannacht al T-shirt en sokken aangetrokken, nog steeds koud in bed. Mijn Appje zegt dat het buiten tien graden is. Maar dat valt mee. Dertien is nog goed te doen. Ben heel erg blij mee mijn nieuwe jas.
Na zo'n zestig kilometer tegen de wind, maakt de weg een scherpe hoek naar rechts en heb ik de rest van de rit de wind in de rug.
Vreemd genoeg vind ik dit niet zo aangenaam als anders. Het stormt. Het is erg onrustig weer. Telkens oppassen dat ik geen zwieper van die wind krijg.
Ben ook niet zo erg fit. Na de lever, of wat ever het ook was, niets meer gegeten. Onderweg een hoop bananen en koekjes. Maar echt energierijk voedsel, nee.

Op Facebook schreef ik gisteren dat de overnachting in het hutje 8 euro kost. Dit moet zijn 80 cent. Vergis me vaak met al nullen op de bankbriefjes. Geloof niet dat ik afgezet wordt. Mensen zijn eerlijk. Zal wel meer betalen dan de locals. Maar okay ik verdien ook een beetje meer.

It's Fucking Freezing Cold. IK heb het koud. De ene helft van de mensen doet alsof er niets aan de hand is. Loopt in korte broek en shirt. De anderen dikke jassen en mutsen. Pakse Hotel heeft een fantastisch panorama dakterras restaurant, een paar diehards klampen zich met wapperende haren aan hun tafels vast. Jammer view is adembenemend.

Accommodatie onderweg. Op 8(2x), 10, 12, 37, 40, 51, 56(zo te zien mooi hotel), 99, 110 en 113 kilometer.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

19. Maandag 8 februari 2016 Pakse



Gelukkig Nieuwjaar

Knetterende knallen op de straat. Aan de hemel duizenden extra fel gekleurde uiteenspattende sterren. Ik wordt even wakker, zal wel 12 uur zijn. De Chinezen vieren hun nieuwe jaar. Verder heb ik er geen last van.

Wat IS er met 'ons' klimaat aan de hand? Het is, vooral in de ochtend nog steeds erg koud. Maar. De voorspellingen zijn dat het eind van de week temperaturen zal laten zien van 40 overdag. En 25 in de nacht. Dat laatste is volgens de gemiddelden 'normaal' . Echter 40 overdag daar zit ik nou ook niet op te wachten.

Als ik in de massagesalon zit te wachten op mijn voetenbad komt de kleine optocht net binnen. De gehele dag al lopen kleine groepen door de wijk. Twee trommelaars, twee man in een drakenkostuum en een soort clown. Althans een persoon met een masker. Ze maken ontzettend veel lawaai. Gaan zo te zien elk huis binnen. Om op nieuwjaarsdag, de boze geesten te verdrijven. Dat is in iedergeval mijn inschatting. De man met het masker brandt een staafje wierook bij het huisaltaar.

Vandaag een extra vette massage. Een bodyscrub en een herbal oil massage. Na de scrub het spul er even afdouchen en dan nog een uur olie massage.

Een beetje TE ontspannen, heerlijk lui dus, zit ik nu in de ondergaande zon op het dakterras van hotel Pakse. De wind is gaan liggen, aangenaam buiten. . .

 



 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

20. Dinsdag 9 februari 2016Pakse - Tad Lo 87 km



Bolaven plateau. Vanaf Pakse begin ik direct te klimmen. Niet echt steil, maar wel lang. Een dikke twintig kilometer gestadig omhoog.
Ben ik er nu al? Rechtsaf weg 20 op, gaat alweer naar beneden. Dacht even dat het plateau vlak zou zijn. Net zoiets als de Tafelberg bij Kaapstad.
Nee hoor, niet vlak. Ik blijf klimmen en dalen. De laatste zelfs 12%, maar die is in mijn voordeel.
Het is erg verleidelijk je als een raket het rivierdal in te storten, brug over, en dan zonder te trappen weer (bijna) boven komen. Hier. Veel te gevaarlijk. Zeker met de fiets. Planken waartussen brede sleuven. Metalen platen met een net iets te scherp randje. Ik doe rustig aan.

Aan het eind van weer een lange klim. Hey een fietser? Leuk even een praatje maken. Voor dat ik in de remmen geknepen heb is ze al voorbij. Volgens mij heeft ze niets gezien. Kijk even verbaasd om. Zombie, of gewoon heel moe. Aan de (ferme) ronding van het achterste kan ik zien dat het een dame is

Verderop nog twee fietsers. Op weg met Asian Way Of Life (AWOL) . Een routeboekje op het stuur. Leuk even mee te praten. Ze hebben Noord Laos al gedaan. Aan de Thailand kant naar het zuiden naar hier. Het Bolaven plateau en dan naar Cambodja. Best een eind. Drie routes van AWOL tesamen.

Ze komen van mijn einddoel. Nog maar dertien kilometer. Het is kwart over elf en ze hebben, voor mijn begrippen, 'nog maar' een klein stukje gefietst. Het is 27 graden en het wordt nog warmer. Uitslapen, prima, maar ik fiets liever in de koelte van de ochtend. Ieder zijn meug.

Ben nu in Tad Lo. Tad = waterval. Erg toeristisch. Deze Lodge staat iets hoger aan de waterval, net iets verder van de Guesthouses verwijderd. Gelukkig ook iets minder mensen. Deze snob heeft een prima plekje gevonden.

Onderweg veel cassave in allerlei vormen. Op het land, net gestekt, vele velden vol met planten, al dan niet rijp voor de oogst. De knollen worden in schijven gesneden en te drogen gelegd.
Koffiestruiken en koffiebonen op matten in de zon
En heel veel bananen.
Het landschap is een stuk groener dan 'beneden', maar ook hier wordt gewacht op de regen om de rijst weer te planten.

Zo rond vier komen de jongens van het restaurant twee olifanten hun bad geven. Lekker onderdompelen in de diepe delen van de watervallen. Ik geloof niet dat ze het erg vinden dat de heren in hun nek zitten. Na het bad worden de dikke stengels suikerriet als gras door de olifanten tussen hun kiezen vermalen.

 





FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

21. Woensdag 10 februari 2016 Tad Lo



Het mosquitonet boven het bed heb ik niet hoeven gebruiken. Het extra dekbed wel. Koud buiten, in bed met twee dekbedden lekker warm.

Maar. Shit. Moet toch vaker uit bed dan ik gewend ben. Mijn darmen zijn wat extra actief. Voel me niet ziek, zwak of misselijk. Maar het ontbijt, maar even geen gebakken eieren.

Of misschien heb ik mezelf wel vergiftigd!? Op elke redelijke hotelkamer staat een waterkoker, suiker, oploskoffie en thee. De eerste twee wel, de thee kon ik gisteren niet vinden. Bij de waterkoker staat wel een afgesloten mandje met droge bladeren. Thee! Ik proberen; erg veel smaak komt er niet vanaf.
Na het ontbijt vraag ik of ik nog wat thee voor op de kamer mag hebben. Nee, dat is er niet. . . . Ga even voor u kijken. Ik heb twee zakjes groene thee gevonden. Is dat goed? Dank u wel.
Waar heb ik dan gisteren thee van gezet?

Het is erg moeilijk om goede informatie te krijgen. Vanmorgen spreek ik een chauffeur van een groepje Duitsers, die beweert dat er verderop helemaal geen accommodatie meer is. Er bestaat een kaartje, dat aan de huurbromfietsers wordt gegeven, waarop wel degelijk guesthouses staan. Echter ik heb geen zin om voor een paar dollar in een smerig hutje te zitten.
In het Pakse Hotel hebben ze een informatiebalie. Een Franse dame die goed Engels spreekt erachter. Zij beweert bijvoorbeeld dat er bij Tad Tayicsua goede accommodatie zou zijn. Spreek vanochtend een jongeman. Op de bromfiets komt hij er net vandaan. Mooie, hele mooie jungle zegt hij, en er zijn tentjes te huur. . . .

Dus daarom is het om vier uur zo druk voor mijn bungalow. Klaus, de manager van de Lodge, heeft bij alle andere hotels en guesthouses hier, bericht achter gelaten dat iedereen van harte welkom is bij het baden van de olifanten. Klaus, nee geen Duitser, wel een Duitse vader, praat, zoals het een Amerikaan betaamt, aan een stuk door.
Maar best aangenaam om naar te luisteren. Vijfentwintig man staf, zonder te beledigen, zegt hij je moet ze behandelen als kinderen. Heel basic alles uitleggen. En belonen. Dat doet hij met een paar flessen cola en ijs. Zijn ze dol op.
Alle mensen van de staf komen uit het dorp. Zo leven niet alleen de 25 stafleden van de Lodge, maar ook een groot deel van hun familie.
Vandaag ben ik hun enige gast. En zet, om 100% zeker te zijn vannacht toch je fiets maar op de kamer.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

22. Donderdag 11 februari 2016Tad Lo - Sekong 77 km



Dat wordt wel heel erg moeilijk. Ik zoek het Tida Hotel. Vraag de weg naar het Tadi Hotel, ik wordt ook ouder hè. Kan het dus niet vinden en stap een ander hotel binnen om de weg te vragen. Meisje achter de balie blijft geduldig en is slim. Ik schrijf op een papiertje TADI, zij schrijft eronder TIDA. Okay daar zijn we uit, mijn fout. Maar waar IS dat hotel?
Is wijs naar voren, kijk vragend. Kijk ook vragend naar achteren. Welke kant moet ik op? Het meisje belt iemand op, die ik ook nauwelijks kan verstaan. Dan hoor ik iets aan de andere kant van de lijn wat een belletje doet rinkelen. "Share a name." Dit IS het Tida hotel. Tja, dat is voor een Lao moeilijk uit leggen aan zo'n witte. . (Khounsephathay Hotel)
Hotel met mooie restaurant ligt prachtig aan de Sekong rivier. Ik ben de enige. Biertje heb ik kunnen bemachtigen. Nu nog kijken of ik straks wat te eten kan krijgen.

Mooie fietstocht vandaag. Groen. Groener kan wel, maar voor het droge seizoen best aardig.
Eventjes vlak, maar dat weer een dikke vijfentwintig kilometer lange klim. Behalve één venijnig stukje, goed te doen. Bij Thateng links af en dan een lange afdaling naar Sekong. Ik ben blij dat ik weer vroeg vertrokken ben. Fris is het nog steeds in de ochtend maar rond tienen verdubbeld de temperatuur en na twaalven boven de dertig. Dan zit ik liever achter een Beerlao dan op de fiets.

Begin toch steeds meer, heel goed, te beseffen wat voor een luxe fietser ik ben. Vandaag kom ik een Russische dame tegen. Of eigenlijk nog een meisje. Ook een fiets gekocht ergens in Vietnam. Rugzak er dwars achterop. Grote gitaar op de rug. Heeft geen geld (meer) en vraagt eenvoudig of ze ergens mag slapen. Geen slaapzak, geen hangmat. En dat lukt heel goed verteld ze.
Ik noem haar een dappere vrouw. Anderen noemen mij stom. Zegt ze. Als ze moe is gaat ze liften. Binnen twee weken moet ze Laos uit zijn, dan is haar visum afgelopen. Ze is er al een week. In Attapeu, 80 km van hier, is ze haar tablet vergeten. Met al haar, zelf gecomponeerde muziek, erop. Misschien moet ik wel terug, zegt ze achterom kijkend. Wij gaan ieder weer ons weegs. Zij een heel lange klim in de brandende zo'n tegemoet. Ik nog even dalen.
En ja, er zullen veel mensen zijn die haar gek noemen. Ik noem haar aardig vreemd. Aardig in de zin van lief. Denk dat de wereld zulke mensen nodig heeft om vooruit te komen. Op Einstein paste ook geen enkel etiket.

Okay restaurant is dicht. Terug wijst ze, daar kun je eten. . . .

Je kunt je afvragen, wat aangenamer is, een beter hotel buiten het centrum, of een minder hotel in het centrum van een stadje. Maar goed dit hotel zou een restaurant hebben. Loop een stukje terug. Bloody hot. Eerste gelegenheid. Blijft nee schudden als ik aan een tafeltje ga zitten. Nog verder.
Overal barst het van de taxi's, hier nou net niet. Een jongeman van een karaoke-tentje, met een paar sexy ladies voor de deur, wil wel iets voor mij maken. Smaakt niet eens slecht. Maar of mijn darmen er straks goed mee overweg kunnen?
Bij het afrekenen zie ik in zijn ogen dat hij veel te veel vraagt. Okay, vraagt hij. Ik zeg nee, en blijf hem aankijken. What the fuck, het is maar twee euro vijftig, maar ik hou er gewoonweg niet van om besodemieterd te worden. Het is in iedergeval de eerste keer in deze vakantie, dat ik dit gevoel heb.

Bij een tankstation onderweg ontmoet ik Vongxai. Spreekt gelukkig een beetje Engels. Wil me 'zijn' fabriek laten zien. Wat dat is kan begrijp ik niet. Hoe ver? Tien minuten. Dan gaan we. Halverwege; stop roept hij. In zijn enthousiasme is hij de olie vergeten waarvoor hij bij het pompstation was.
Wat zijn functie in de houtzagerij is wordt me niet duidelijk, maar ik krijg een uitgebreide rondleiding. Dikke bomen die aan planken gezaagd worden door mannen zonder enige bescherming voor de oren. Maar ook de grote zaag gaat snerpend open en bloot op en neer.
Vroeger communiceerde ik via een landkaart. Gewoon de plaatsen opnoemen waar ik in dat land geweest was. Tegenwoordig wordt je Facebook vrienden en laat je elkaar foto's zien. Zo zijn we een kwartiertje bezig. Jammer dat ons Engels zo verschillend is, we willen elkaar zoveel vragen en vertellen.

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

23. Vrijdag 12 februari 2016Sekong - Paksong km35 107 km



Hier wordt ik toch echt te oud voor. Moet het nu maar eens waarheid laten worden. Honderdzeven kilometer, waarvan 88 klimmen. In de brandende zon en als het echte klimmen ophoudt begint het valse plat en dat echt gemeen.
Om half elf ben ik in Ban Nong Oy. Temperatuur 23 graden, lekker. Er zijn twee Guesthouses. Een voor en een na het dorp. Ik ben moe maar nog niet bekaf. Heb een fikse klim achter de rug. T-shirtje hangt zijknat om mijn lijf. Maar geen zin om nu al hier in deze dooie boel de rest van de dag door te brengen. Neem een forse kom noedels met onbestemd vlees. Smaakt best goed.
Na een half uur stap ik weer op de fiets. En dan begint het pas echt moeilijk te worden. Het klimmen was zwaar maar gaat goed. Vals plat, zoals gezegd, en het blijft maar doorgaan. Om de tien minuten stoppen, drinken en er toch maar af en toe een banaan in proppen. Heb totaal geen honger. Op de een of andere manier had ik gedacht dat er een joekel van een afdaling in deze route zou zitten. Komt ook wel. Maar pas een paar uur later. Vlak voor Paksong.

Waar ik een heer van onduidelijke leeftijd, op slippers, naast een fiets lopend, tegemoet kom. Laotiaan en zwerver zeg ik zo maar even. Lekke band. Tja Wim wat doe je je dan? Boeddhisme in de praktijk brengen, dat wil ik toch!
Ik doe hetzelfde wat ik, op dit moment, zou doen als ik nu een lekke band zou krijgen. Ben moe. Zou een taxi nemen naar een hotel en daar de band rustig plakken.
Ik geef hem 100.000 kip. Een tientje, iets meer. Bij het zien van het eerste briefje van 50.000 roept hij al okay, okay. Die gekke blanke weet niet wat hij aan het doen is. Zal hij denken, denk ik. Voor mij is dat tientje niet veel. Voor hem een kapitaal. Later merk ik pas dat Paksong nog maar een kilometer is. Waarom ging hij niet terug?

Het Bolaven plateau is na Nong Oy echt niet mooi meer. Wederom dorre bossages en eindeloze koffieplantages. En ergens, zomaar?, komt mijn energie terug. Fris als een, nee niet als een hoentje, maar het zit weer goed in de benen.

De eerste 25 kilometer vandaag min of meer langs de Sekong rivier. Daar is het best mooi. Nat. Natuur prachtig groen. Dan rechtsaf, richting Paksong, nog net leesbaar op het oude bord. 71 kilometer. Dat is gemeten langs de oude zandweg. Over de nieuwe een kleine 10 korter.

Omdat ik moe ben en ook een beetje uit solidariteit, stap ik af en loop ik samen met een Laotiaan een venijnig heuveltje op.
Oeps. Wat is dat? Zodra ik loop krijg ik, een vriendelijke, tik op mijn kont van een passerende brommer. Hè. In Laos. Nou ja, door al dat fietsen heb ik best nog een mooie kont. HiHi.
De Laotiaan met zijn aftandse fiets blijft maar lachen. Wat doet die gekke witte daar naast mij. IK geef hem water uit mijn bidon te drinken. HIJ laat mij zien wat fijn het is om rustig, gemoedelijk een heuvel oplopen is. En ja op het einde van het heuveltje wil hij wel op de foto.

 



road to Baan E-Tu Waterfall Resort

 



my bungalow today

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 5 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

24. Zaterdag 13 februari 2016 Paksong km35



Ontbijt. Drie gebakken eieren op stokbrood. Twee pancakes met jam. Krijg de honger niet gestild. Lekker in het ochtendzonnetje, een paar koppen thee erbij.

Het is 3 uur in de middag, om 7 uur voor het ontbijt de kamer verlaten en nu pas weer terug. Dat is niet de bedoeling van dit mooie plekje.

In deze buurt zijn nog drie mooie watervallen. Eigenlijk is watervallen kijken best wel retro. Eind jaren zeventig die van Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland bekeken en sindsdien er geen meter meer voor omgereden.
Er wordt zo lovend over deze watervallen gesproken dat ik me enigszins verplicht voel ze te gaan bezien.
Maar hoe? Op de fiets, daar heb ik nu even geen zin in. Ik vraag aan de jongen van de receptie, die nu bij het ontbijt de pancakes bakt, of hij niet iemand kent die mij rond kan rijden. Tegen betaling natuurlijk. Nee. Ken niemand hier. Ik kom uit Thailand. Dit resort heeft een Thaise eigenaar. Daarom spreken ze zo redelijk Engels.
Ik blijf bij hem in de buurt rondhangen, om te laten zien dat het serieus is. Uiteindelijk neemt de bedrijfsleider, zegt hij, me mee in de bedrijfsauto. Twintig euro. Wel veel, maar achteraf gezien valt het wel mee.

Achtereenvolgens bezoeken wij de Tad Fan, de Tad Yuang en de Tad Champi. De eerste twee kun je beter in de namiddag bezoeken, dan schijnt de zon op de waterval. Nu kijk ik tegen de zon in, naar toch wel twee zeer indrukwekkend waterstortpartijen. 115 meter hoog.
Tad Champi is minder indrukwekkend, maar vind um wel de mooiste. Misschien ook omdat ik daar even alleen ben , met vogels en vlinders.

Onderweg heeft de bedrijfsleider al een paar keer gevraagd of ik van Laotiaans eten hou. Hij wil me uitnodigen voor koffie en eten. Althans zo begrijp ik het. ZIJN Engels is nou net niet zo denderend, daarom geloof ik ook niet dat hij hier manager is.

Eigenlijk wil ik na het bezoek aan de watervallen weer terug naar mijn mooie bungalow. Een uitnodiging voor een nieuw avontuurtje wil ik ook niet afslaan. Dus zeg ik ja op zijn uitnodiging.
Shit we rijden nu al bijna twintig kilometer van het resort weg en nog stopt hij niet om te eten. Ik heb er echt spijt van. Tis best leuk om rondgereden te worden maar zit liever om mijn veranda.
Eindelijk, hier is het. Pas twintig dagen open Bachieng. Als je vanaf Pakse het plateau op gaat aan de linkerkant. Het hek met de kleurpotloden. Koffie drink ik al jaren niet meer. Maar waarom ook niet. Op Cuba steek ik ook een sigaar in de fik, juist omdat het Cuba is. Koffie smaakt heel goed. Wordt van hier naar alle omringende landen geëxporteerd. Wat ook heel lekker is zijn de Crab Noodles. Specialiteit van het huis. Ik smul er van.
Hij vraagt om de rekening. Nu eens kijken. Voel al een beetje nattigheid. De serveerster brengt hem de rekening. Hij kijkt erin en legt hem, weer gesloten voor MIJ neer. Shit, ben ik nou zo naïef of is hij zo gehaaid? Natuurlijk betaal ik, laat ook een nette fooi achter.
En de vijfentwintig kilometer weer terug naar het resort. Waar ik bij de ingang Nederlands hoor praten en het niet kan laten om mij daar bij aan te sluiten. Anderhalf uur later zit ik op mijn terras.
Vermoeid. Niet van het bezoek aan de watervallen en het eten, maar het praten. Want praten is het, weinig wordt er geluisterd. Dat merk ik pas als ik weer alleen ben. Waarschijnlijk heb ik zelf net zo hard meegedaan! Dat komt er van als je zolang alleen bent. En die andere vier waren met hun tweeën. . . .

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

25. Zondag 14 februari 2016Paksong km35 - Champasak 57 km



Als een baksteen sjees ik de berg af. Bij de bungalow, bij de rivier is het natkoud. Ik vrees voor een erg frisse afdaling. Eenmaal de hoofdweg bereikt is het al snel zo'n 18 graden. Lekker fietsweer. Echter de eerste kwartieren hoef ik niet echt veel inspanning te verrichten.
Voor Pakse linksaf, de 13 weer op. Rustig op de weg. Bij het bord "Vatphu World Heritage Site 17 km" rechtsaf naar de rivier. Ik verwacht daar een soort veerboot te vinden. No. Bootjes genoeg, kleine bootjes, grote kano's. Zodra men mij in het oog krijgt wordt er geroepen. Ik denk dat ze afgesproken hebben per toerbeurt de vette toeristen te vervoeren. Hij vraagt 5 euro. Ik vind het goed. Hij hoeft de rest van de week dus niet meer te werken.

Wachtend op de bootsman, die eerst fiets en bagage al ingeladen heeft. Buit binnen. Boek ik aan de overkant via mijn telefoon via booking.com een erg chique hotelkamer. Nadat hij de motor met benzine bijgevuld heeft tuffen we naar de overkant van de Mekong.

Aan de andere kant tassen weer aan de fiets en nog een kilometertje naar rechts. Waar ik aan de receptie een niets vermoedende mevrouw Peng aantref. Reservation? Op haar papiertje staat mijn naam niet. De meeste mensen die hier komen weten al maanden van te voren dat ze dat gaan doen. Ik heb net een half uur geleden geboekt.

Komt goed. Maar. Ik ben hier al ver voor negenen. Kamer is nog niet klaar. Ik wil graag douchen en dan naar de tempel. Mevrouw Peng is erg pragmatisch, ik mag douchen bij de massagesalon. Handdoek mee. Trek blouse en broek uit de fietstas. Onder het warme water. Klaar.

Nu nog vervoer naar de tempel. Even bellen zegt mevrouw Peng. Nee, helaas er is op dit moment geen vervoer beschikbaar. Inmiddels weet ik dat je in Laos niet te snel moet opgeven. Ik kijk heel teleurgesteld. En blijf dat doen. Wacht even. En ja hoor binnen vijf minuten zit ik in de bestelbus van het hotel. Onderweg naar het heiligdom.

Vatphu is mooi. En behoort tot dezelfde familie als Angkor Wat, Siem Reap in Cambodja. Tip. Als je heel veel tempels wilt gaan zien, neem Angkor Wat dan als laatste. De rest valt daarbij, voor mij, in het niet. Zo dus ook Vatphu. Loop er met, het is zondag, heel veel Laotianen door heen. Elke monnik moet op z'n minst eenmaal in zijn leven in Vatphu geweest zijn, zo vertelt een jonge monnik die graag met mij op de foto wil.

Echt decadent hier. Mijn appartement staat niet direct aan de Mekong. Dat was me net iets te duur. Maar verder een binnen en buiten douche. Voor en achter een groot balkon. Luxe, luxe.
Verschil wel heel erg groot met hoe de mensen hier zelf leven.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

26. Maandag 15 februari 2016 Champasak



Bewolkt. Eigenlijk is dit een heel mooie dag om te fietsen.

Maar doe de hele dag niets. Beetje staren. Tussen de bomen door, op de Mekong. Naar de Koikarpers in de vijver beneden. Lees een fantastisch geschreven boek; Judas van Amos Oz.

Hoe groot is de kans dat iemand zich vergist in zijn appartement EN dat dan ook nog zijn sleutel past op de verkeerde kamer ? Als ik van het diner terug kom op mijn kamer, donker, tref ik daar een man aan die zich verontschuldigd, sorry wrong room. Beschijn de man met mijn lantaarn. Behalve de sleutel heeft hij niets in zijn handen.
Loop de kamer rond. Zo te zien mist er niets. Mijn belangrijke spullen heb ik altijd bij me. Toch bel ik de receptie. Vraag hun hoe dit mogelijk is. De man schijnt ook al op de receptie geweest te zijn hoor ik. Uw krijgt nieuwe sleutel. Nieuwe sleutel heb ik niets aan. Vervolgens zijn ze, met twee man, een half uur bezig het slot in de schuifdeur te vervangen. . .

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 3 Read The Reactions

27. Dinsdag 16 februari 2016Champasak - Muang Khong 106 km



Vijf uur opstaan. Pikkedonker. Een paar bananen. Half zes op de fiets. Pikkedonker.
Er volledig op vertrouwend dat er wel iemand bij de boten zal zijn die dik aan een toerist wil verdienen, fiets ik naar het strandje waar de boten liggen. Pikkedonker.
Ook in het donker herkennen ze een buitenlander wel. Heb het water nog niet bereikt of er loopt al iemand naast me. Met gebaren vragend of ik naar de overkant wil. Weer 50.000. In de Lonely Planet las ik dat afdingen bij taxi's in Vientiane geen zin heeft, ze hebben onderling afgesproken hoeveel een toerist moet betalen. Zal hier ook wel zo zijn.
Vlotjes naar de overkant. Pikkedonker. Door het rulle zand ploeterend bereik ik de weg. Nog zes kilometer naar weg 13, die ik om zes uur bereik. En dan is het net volledig dag geworden.

Lange dag voor de boeg. Meer dan honderd kilometer. Vroeg vertrekken, voor mij niet zo moeilijk. Voor het eerst begin ik de dag direct in T-shirt. Had gedacht dit al vanaf dag één te kunnen, maar dat viel een beetje tegen.

Wat in de regentijd groen is, is nu geel en dor. Of zwart. Waar men geen koeien heeft, denk ik, zijn de velden zwart verbrand. Sommige smeulen en roken nog, andere beginnen hier en daar al weer groen uit te schieten. Genoeg eten en drinken onderweg. En vandaag is de weg eens een keer nagenoeg vlak.
Weinig tot geen accommodatie. Vanaf de kruising op 15, 16 en 17 kilometer guesthouses gezien. Verder niet.

Bij Ban Hat is een nieuwe brug over de Mekong. Voor mij is dat een kilometer of tien om. Dus fiets ik naar de 'oude' veerboot-aanlegplaats. Aan de hoofdweg 13 staat nog steeds een bord. Dat niemand, behalve ik, meer volgt, denk ik. Er aangekomen. Boten genoeg. Niemand te zien. Terug? Over de brug?
Wil je naar de andere kant? Hoor ik opeens iemand in het Engels roepen. YES, please. Er wordt wat door het stille slapende dorpje geschreeuwd. Maar er komt niemand. Waarom ga je niet over de brug? Vraagt dezelfde man. Als er niemand komt doe ik dat, zeg ik hem. Net als ik me weer op de terugweg begeef komt er een vriendelijk lachende meneer aan brommeren. Filmpje gemaakt van de oversteek. Wel wat lang. Hoop dat het gelukt is.

Voor 40.000 wil hij mij en mijn fiets overbrengen. OK. Gaan we. Aan de overkant probeert hij mij nog te strikken voor een sunset vanavond. Of een tochtje naar Don Det. Wat wel mijn volgende bestemming is, maar waarvan ik niet weet HOE ik daar ga komen.

Om negen uur zestig kilometer op de teller en al zesentwintig graden. Blij dat ik vroeg vertrokken ben.

"4000 Islands" . In de Mekong rivier. Mijn laatste punt op de to_do lijst van Laos. Schijnt een mooi gebied te zijn. Ook weer met meerdere watervallen. Heb net een bootticket naar het eiland Don Det gekocht. Ga dus morgen niet veel fietsen.

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 5 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

28. Woensdag 17 februari 2016Muang Khong - Don Det 21 km



Ongevraagd krijg ik antwoord op een vraag die ik al een paar keer gesteld heb, maar steeds volgde een onbevredigend of ontkennend antwoord.
Bij het uitchecken vanmorgen vraagt de manager; waar ga je naar toe? Don Det. Oh, zegt hij, ik weet een mooi weggetje binnendoor. En dat is nou precies de route waarvan ik wilde weten of die mogelijk is te gaan. Dan maar niet met de boot.
Van Don Khong, veerbootje naar Don Som, over een smal zandpaadje, en weer een veerbootje naar Don Det. Veerboot kost 10.000. Deze keer zie ik dat de locals ook hetzelfde betalen. Valt me tegen, dacht dat het voor de mensen hier goedkoper zou zijn. Of ik heb me weer vergist in die vele nullen op de briefjes.

Goed opletten. In de eerste plaats is er ontzettend veel te zien. Wrakke smalle bruggetjes, (zeer) laaghangende elektrische bedrading over het paadje. Bukken. Een jongeman wijst ergens naar. Ik kijk naar hem, kijk naar rechts, en zie nog net op tijd dat hij waarschuwt voor de laaghangende bedrading. Oeps, dat was close. Op Don Som zijn er geen auto's.

En ik weet ook een goed hotel daar, vult de manager aan. Little Eden. Fijn zeg ik, daar heb ik al geboekt. Is eigendom van mijn zuster en haar (Belgische) man.
En als ik ze zou hebben, waren ze waarschijnlijk al op geweest, zegt hij met een brede grijns. Als ik meneer de Belg vraag of hij ook Belgische biertjes heeft.

 



 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 6 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

29. Donderdag 18 februari 2016 Don Det



Backpackers aller landen verenigd u. Don Det is THE place to be. Op de Mekong drijvend op autobanden, op het twintig vierkante meter grote strandje bij het veerpontje, tientallen dames in smalle bikini's, voor Laotiaanse begrippen totaal niet gepast. Hier past het (schijnbaar) . Het dorp, de dorpjes op Don Det hebben zich aan de toerist aangepast. Big Business.

Ik probeer een bootje met chauffeur te huren. Er wordt in de reisbureautjes vanalles aangeboden voor de backpacker, maar daar voel ik me toch echt niet meer bijpassen. En heb er ook geen zin (meer) in. Ik wil natuur, de toerist (hier) vertier. Lukt me dus niet. Daarnaast schijnt het waterniveau tussen de kleinere eilanden om deze tijd van het jaar te laag te zijn.
Toch, Ik kan me niet voorstellen dat er niet een local met een boot te vinden is die in een paar uur een paar tientjes wil bijverdienen. Contact tussen Business en locals ook al verdwenen? Ik hoop toch wel dat de originele Laotiaan ook nog een beetje profiteert van het toerisme.
De Belgische eigenaar is om drie uur in de middag al bezopen. Die zegt niets te kunnen organiseren. Zijn Laotiaanse vrouw loopt net luid huilend het terrein af. De keuken is gelukkig nog operationeel zo te zien.

Ik hoor dat de eerste ferry van het eiland pas om 8 uur gaat. Dat is, voor een fietser, wel erg laat. Vanmorgen om 6 uur ga ik even naar de aanlegplaats. Tote Hose. Het hele dorp is nog is rustte. Terwijl een 'normaal' Laotiaans dorp om deze tijd al volop in beweging is. Van de andere eilanden komen vrouwen met verse groenten. De restauranteigenaar naast de veerboot zal iets voor me proberen te regelen.
Als ik hem bij de lunch tegenkom kent hij me al niet meer. De veerpontbaas die ik vanmorgen ook spreek, zegt, kom maar hier om zes uur, terwijl hij wegkijkt. Dat is dus ook niet te vertrouwen. Vind nog een reisbureautje, eindje terug, daar heb ik als special service een boottocht geboekt naar het vaste land. Hij wijst me zijn huis, zijn deur waar ik op kloppen kan, mocht hij er om zes uur nog niet zijn. Daar heb ik meer vetrouwen in. Bij temperaturen van ver boven de dertig fiets ik liefs zo vroeg mogelijk.

Rondje fietsen over Don Det en Don Khon. Voor het betreden, via de oude spoorbrug, van Don Khon moet een buitenlander drieenhalve euro betalen. Waarom wordt me niet echt duidelijk. Ticketoffice staat onderaan de spoordijk. Je bent er voorbij voordat je er erg in hebt. Stap toch maar even af. De lokale bevolking steunen, hoop ik. Er staan nog twee oude verroeste locomotiefjes. Uitzicht op Cambodja en dolfijnen, als ze er zijn, op de zuidpunt van Don Khon. Bijna rondom Don Det guesthouses en restaurants.

Oeps die is close. Op mijn rondje over het eiland kom, ik bijna op het eind, een massagesalon tegen. Eerst even douchen, dan terug voor een full-body oil massage. Deze keer wel erg full.
Ik wordt ontvangen door een she-male. Ja, een massage dat kan. Even wachten. Hij/Zij begint druk te bellen. Hij/Zij wijst me daarna een kamertje. Uitkleden. Meestal naakt. Of soms van te voren wordt je een soort onderbroekje overhandigd. Dus ik ga naakt op mijn buik liggen met een handdoek om mijn middel.
Achterkant benen en rug het eerst. Deze keer wordt mijn kont ook fiks onderhanden genomen. De handdoek die bij andere massages altijd (angstvallig) over mijn middel blijft liggen is deze keer even niet meer aanwezig.
Omdraaien. Ook nu blijf ik in volle glorie naakt liggen. Wel een beetje vreemd vergeleken bij andere massagebeurten. Bovenkant van de benen lekker met olie ingesopt.
Dan opeens grijpt Hij/Zij mijn ballen en begint die ook met olie in te smeren. Oeps. Gelukkig ben ik niet zo preuts, maar dit is niet mijn bedoeling. Ik zeg No, No, No Sex. De massage gaat verder, niet meer op de piemel gericht. Maar wordt tijdens de verdere behandeling ook niet zo angstvallig vermeden als de tot nu toe ondergane massages.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 8 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

30. Vrijdag 19 februari 2016Don Det - Stung Treng 86 km



Om tien voor zes loop ik naar mijn afspraak met de veerman. Hij staat al klaar. We gaan even terug zegt hij, de oever is hier te steil. Samen fietsen we naar het strandje waar zijn boot al klaarligt.
Om kwart over zes stap ik aan de overzijde weer op de fiets. Lekker koel nog, 18 graden, om 10 uur is het 30.

Paar kilometer naar de grens. De grensovergang is echt alleen een grensovergang. Geen verdere bedrijvigheid. Had nog gedacht mijn laatste Laotiaanse Kip (geld) terug te wisselen. Maar het kan al niet meer. Buiten Laos niet meer om te wisselen. Het meeste van het geld was ik al kwijt bij het betalen van de hotelrekening. Wilde toch nog een paar tientjes voor onvoorzien achter de hand hebben.
Binnen een half uur ben ik door beide grensposten. Snel. En dan heb ik aan de Laotiaanse kant nog de pech dat er net een bus voor mij aan het uitchecken is. De mensen mogen blijven zitten. De reisleider staat met stapels paspoorten voor mij.
Volgens de boeken nul komma nul kosten. Maar zowel Laos douane als Cambodja douane vraagt 2 dollar per paspoort, zogenaamd stempelgeld. Ik had al gelezen van deze illegale inning dus had de dollars al gereed. Met douane ga IK geen discussie aan. Aan de Cambodjaaanse kant zit nog een dame waar ik een soort gezondheidsverklaring moet invullen. Ook zij vraagt een dollar. Op afstand, op de keel gericht, wordt mijn temperatuur genomen. Die is goed, ik mag verder.

De natuur blijft dor en droog aan de andere kant van de grens. Grote open witgele dan weer zwarte vergezichten. Soms palmoliebomen (of hoe noem je die dingen) tot aan de horizon. Paar dorpjes en af en toe een groepje huizen. Een uitermate saaie rit. Na negen uur geen schaduw meer. Zon recht op de kop. Heet.
Wat wel veranderd is de kwaliteit van de weg. In het begin gaat het nog wel, met de fiets om de groeten kuilen heen. Daarna, zeker eenderde van de weg heeft geen asfalt meer. Gewoon zandweg. Nog goed te berijden.

Accommodatie niet gezien. Genoeg eten en drinken te krijgen.

Ook voor Cambodja even een telefoonkaart kopen. Twee dollar voor de kaart en drie dollar voor 1.5G internet. Een maand geldig. Laat het mannetje achter de balie maar even met mijn telefoon zijn gang gaan. Binnen paar minuutjes gepiept. Vreemd, kaart koop ik bij hem, tegoed aan de overkant in een winkel van sinkel. Hij laadt het tegoed voor mij.

 



 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

31. Zaterdag 20 februari 2016 Stung Treng



Change of plans. Blijf nog een dag hier. Na de lunch gisteren vraag ik bij een Travel Agency. Wat er zoal te doen is in de buurt. Travel Agency, bestaat uit een groot bord op straat, een tafel en een stoel.
Niet veel begrijp ik. En een boottocht? Kan zegt hij. Is wel erg duur voor één persoon, 80 dollar. Inderdaad, dat vind ik ook te duur.
Later in de middag spreekt hij mij weer aan. 30 dollar. Er is een man die al 80 dollar betaald heeft. Jij mag mee, ik geef hem 20 en 10 is voor mij, zegt hij. Even over nadenken.
Bij hotel vraag ik of ik nog een nacht extra op mijn kamer mag blijven. Yep, is okay. 20 dollar, direct op tafel.
Terug naar de reisbureauman. Is goed, ik doe het. Ik betaal hem 30, en krijg een soort bewijsje. Prima.
Tegen de avond hoor ik hey. . . . De reisbureauman. Kom eens hier, wenkt hij. De eerste man die de vaart voor 80 dollar heeft geboekt is ziek geworden, gaat niet door. Shit. Ik kijk treurig. Hij wil mij mijn 30 dollar plus 5 teruggeven. Leuk, maar ik heb al hotelkamer extra geboekt. Hij kijkt, hij denkt.
Als hij denkt, wil ik ook wel denken. Als ik nou eens 10 dollar extra betaal, dan ga ik alleen. Goed zegt hij. . . .

Om acht uur naar de boot. Tot mijn verbazing is de andere man helemaal niet ziek. En dus stappen we samen met de driver in de boot.
Vier volle uren stroomopwaarts de Mekong. Mooi. Mooi. Mooi. Veel mooi wordt op den duur ook saai. Behalve veel groen en rotsen anders niet veel te zien. Op de oevers bijna geen bebouwing. Af en toe een visser.

Overal ter wereld waar ik was staan de bomen danwel rechtop of draaien de takken mee met een constante wind. Hier niet. De bomen hebben hun takken stroomafwaarts gekeerd. Dat moet hier in de regentijd te keer gaan. Meeste bomen in het water hebben de wortels nu tot bijna in de kruin aan de zijkant van de stam.

Op het einde van de de vaart komen we op het plekje waar ik eergisteren met de fiets was. Don Khom. Er zouden daar dolfijnen moeten zijn, maar die laten zich niet zien. Kan me er wel iets bij voorstellen, zo in de middaghitte. En volgens mijn metgezel de Duitse Mario zijn deze dolfijnen van een heel ander type. Niet degene die vrolijk met een boot meezwemmen.
Pauze op een Cambodjaans eiland, aan de overzijde Laos. Mijn metgezel wordt iets spraakzamer. Hij kom uit het 'oude' Oost Duitsland. Als wij een band moesten plakken, zo vertelt jij, dan hadden we een heet mes en een stukje gummie dat we uitsmeerden over het gaatje.

Om twee uur stappen we naar de driver toe. Mooi geweest. We gaan weer terug. Nog drie uur, een uurtje korter dus, zijn we weer terug in Stung Treng. Beide het er over eens dat het mooi was, maar de helft korter was ook goed. De tweede helft dan. Daar is het op dit droge tijdstip tenminste nog een beetje onstuimig. En lijkt het af en toe op draaikolken en hele kleine watervallen. Zou dit best eens in de regentijd willen zien, maar dan zullen ze wel niet varen.

Ondanks zijn spraakzaamheid tijdens lunch, in de boot wisselen we geen woord, niets te verstaan bij het geknetter van de motor, heeft Mario geen zin mee om nog een pilsje te drinken. Ik, aan het eind van dit verhaal, inmiddels aan het derde blikje. Op de boot is plassen een beetje moeilijk, dus weinig gedronken vandaag.

Uit de pinautomaat komt geen Cambodjaanse Riel, maar Amerikaanse dollar. Ze worden compleet door elkaar gebruik. Één dollar is 4000 Riel. Volgens mij al heel lang. Wel als je met dollars betaald je vaak in Riel terugkrijgt. Ook deze kun je buiten Cambodja niet weer terug wisselen, dus zo snel mogelijk weer uitgeven.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

32. Zondag 21 februari 2016Stung Treng - Preah Vihear City 143 km



Honderddrieënveertig kilometer. De eerste honderd gaan eigenlijk heel gemakkelijk. De laatste veertig wat moeilijker. De temperatuur stijgt naar 35 graden. Wind deze keer gelukkig in de rug. De weg is vlak tot glooiend en heel goed asfalt. Dat hebben de Chinezen mooi gedaan. Of. Soms moet je met dit soort asfalt even afwachten. Al volgend jaar zou het weer een zandweg kunnen zijn.
Deze weg, nummer 9 en de brug over de Mekong aangelegd met behulp van de Chinezen. Die in ruil daarvoor, en misschien wat extra betaling, het mahonie hout kappen en afvoeren.

Een mooie ondergrond om te fietsen. Genoeg dorpjes voor het eten en drinken. Een nieuwe weg trekt de business aan.
De omgeving vooral saai. Saai. Droog en dor. Verbrande velden. Soms in de verte grote suikerrietvelden. Bomen. Op het eind een groot verbrand bos. Van de velden weet ik dat deze met opzet afgebrand worden. Van dit bos vraag ik het me af.

En ja, in Chhaeb is een guesthouse "Mey Mey" . Net na de haakse bocht naar rechts. Naast een tankstation, wat meer lijkt op een meubelzaak, met de mahonie stoelen en tafels. Groen gebouw. Iemand vertelde mij dat de kamers tien dollar kosten.
Het is voor tien uur. Nog een redelijke temperatuur. 85 op de teller. Ik ga nog even verder.

De bierfabrikanten in zowel Laos (BeerLao) als Cambodja (Angkor & Cambodia) hebben het qua reclame heel mooi aangepakt. Ze hebben elk restaurant, elk guesthouse, bijna elk winkeltje voorzien van een groot uithangbord. Rood in alle gevallen. De naam van het bier in heel grote letters bovenaan. En dan de naam van het guesthouse of restaurant. Het moet wel gratis zijn, want soms zijn de 'restaurants' niet meer dan een stuk of tien stoelen. Die gaan nooit zo'n groot duur uithangbord zelf betalen. En volgens mij hoeven ze er niet eens om te vragen, wordt het door de fabrikant zelf aangeboden. Zie ziet ze werkelijk op de meest onmogelijke plaatsen.

 



 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

33. Maandag 22 februari 2016Preah Vihear City - Sra aem 86 km



Do whatever you want, the hotel is yours. Dat is nog eens een mooie binnenkomer. De jongeman die mijn fietstassen naar omhoog sleept, is heel resoluut; fiets blijft buiten op straat.
Als ik terug ga naar de receptie en vraag of ik de fiets binnen mag zetten. "Doe maar wat je wilt, het hotel is van jou."

Wat een verschrikkelijk saaie weg. Had op de kaart gezien dat ik vandaag door een bos zou fietsen. Bomen zijn er genoeg ja. Maar alles er onder is zwart geblakerd. En of de bomen volgend jaar nog bomen zijn? Ze zien er erg doods uit.
De eerste tien kilometer genoeg te eten en te drinken. Dan volgt zo'n vijftig kilometer waar geen enkel winkeltje is. Ongeveer bij het militaire complex komt er weer wat leven in de brouwerij.

In 2003 was ik ook in Cambodja. Dit gebied, waar ik nu ben, was toen gesloten. Zo ook de grens tussen Thailand en Cambodja. Alleen niet Thai en niet Cambodjaan mocht de grens passeren. De landen hadden ruzie over dit Preah Vihear tempelgebied. Beiden claimden de eigendomsrechten. Volgens de berichten destijds zijn er meerdere vuurgevechten geweest.
Lees net in de Lonely Planet dat de tempel vòòr de onenigheid ook van de Thaise kant te bereiken was. Wat de meeste toeristen dan ook deden.

Gisteravond, aan de kant van de weg, aan de rotonde, in Preah Vihear City, in een restaurantje, waar ik de hygiëne niet al te hoog in schat, heb ik al een bak soep gegeten. Heb nog trek. Zie stokbrood (echte Franse) en een stapel gekookte eieren. Ik wil graag een stokbroodje met twee eieren in schijfjes. Met gebaren maak ik mezelf duidelijk!? De jongeman laat zien dat hij weet wat ik wil. Een paar minuten later krijg ik een stokbrood in schijfjes gesneden en twee eieren aan beide zijden gebakken. Ook lekker. . .

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

34. Dinsdag 23 februari 2016 Sra aem



Preah Vihear Tempel. Nog steeds omstreden gebied. Heel veel militairen in en om de tempel. Het bezoeken van de tempel is voor inwoners van Thailand niet toegestaan. Volgens mijn chauffeur zouden ze kunnen spioneren. Cambodjanen aan het ene loket. Niet Cambodjanen aan het andere. IK kan het verschil tussen een Thai en een Cambodjaan niet zien. Er moet toch wel een duidelijk verschil zijn. Aan het loket voor buitenlanders moet het paspoort worden getoond. Om te laten zien dat je toch geen Thai bent. Een Franse mevrouw, geboren in Bangkok, maar ben een Frans paspoort heeft grote moeite binnen te komen. Nadat de manager erbij geroepen is, mag ze toch naar binnen.

Vandaag ben ik een VIP, geeft het bordje aan van de Mercedes waarmee ik me naar de tempel laat brengen. Tien dollar voor een ticket. Dan nog vijf dollar om je met een bromfiets zo'n vijf kilometer naar boven te laten brengen.
Als je denkt dat het steil is, wordt het nog steiler. Gelukkig een goede weg. Op eigen gelegenheid mag ook. Maar ik zou je niet aanraden om te gaan lopen of fietsen. Boven gekomen heb je geen fut meer over om ook nog de tempeltreden te beklimmen. Met een vrachtautootje naar boven kan ook.

Boven gekomen barst het van de militairen. Niet bedreigend of afschrikkend, maar over duidelijk aanwezig. Met een dikke telescoop speur ik elke dag naar de Thaise kant, vertelt een politieman. Onderaan de heuvel schijnt de grens te liggen.

De tempel zelf is een lang gerekt gebied met een paar hoofdgebouwen. Die half ingestort zijn, onderstut worden, of zo scheef hangen dat ik het gevoel heb daar niet zo lang bij in de buurt te blijven.

Even mijn schoenen wassen. Wordt onpasselijk van de lucht van mijn eigen voeten.

Boven gekomen, nog zonder de toeristenmeute, ga ik in de schaduw zitten mijmeren. Me proberen voor te stellen hoe het was toen de tempel nog volop in gebruik was. Wordt een beetje moeilijk; luid telefonerende militair. Anderen vrolijken hun wacht op met schelle luide muziek uit kleine radiootjes. Bovenin is nog een klein stukje als tempel in gebruik. De dienstdoende monnik moffelt snel zijn telefoon weg als hij mij ziet aankomen.

Het is een slechte gewoonte, vertelt de chauffeur mij op de terugweg, dat verbranden van het bos. Ministerie van Toerisme, dat vorig jaar hier op bezoek was heeft zich beklaagd. De meeste bomen redden het wel.
Men brandt de ondergroei af om nieuw gras te laten groeien, maar ook om het jagen gemakkelijker te maken. Het wild vlucht voor het vuur en wordt door de jagers opgewacht. Vorig jaar liep het een beetje uit de hand en is er ook een huis in de fik gegaan.

Niet alleen in 2003, maar ook in 2007 en 8 hebben er gevechten plaatsgevonden tussen de Thai en Cambodja. Volgens de chauffeur zijn er vele doden gevallen.

Het is me eindelijk gelukt, of liever gezegd, heb er wat meer tijd voor genomen, om de camera van dat fisheye af te krijgen. Je ziet nu wat minder breed, maar veel minder vervormd.

 



 



 





FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

35. Woensdag 24 februari 2016Sra aem - Anlong Veng 79 km



Verrassend mooie rit vandaag. Had weer droge, dorre, verbrande bossen en velden verwacht. Die zijn er ook wel, maar grotendeels bebouwing en veel activiteiten langs de weg. De cassave oogst, versnijden en drogen is in volle gang.
Hier is wat meer water, dus af en toe wordt er, zelfs in deze droge tijd, nog het een en ander verbouwd.

Nu in Anlong Veng. Monorom Guesthouse of beter New Monorom Guesthouse. Kamer met ventilator 8 dollar. Kamer met ventilator en airconditioning 15 dollar. Twee bedden. Gewoon toilet. Douche met warm water. Schone tandenborstels met tandpasta. Zeep. TV. Schoon. Eigenlijk niets mee aan de hand.
Maar saai. Niets te doen hier. Tuurlijk kun je door het dorpje wandelen. Gekke buitenlander. De rest ligt lekker in de schaduw te lummelen. Veel te heet op het midden van de dag. Restaurant is ook bij het guesthouse. Zelfs met een Engelse menukaart. Maar. Gezellig zitten doen ze hier niet in een restaurant. Het is bedoeld om te eten. Je besteld. Je eet. Je drinkt. Je betaalt. En weg ben je.
Terwijl lunch en diner, voor mij, altijd, en zeker als ik alleen op reis ben, gezelligheids momenten zijn. Hier dus niet.

In Trapeang Prasat zijn op z'n minst twee guesthouses. Degene IN het dorp, voor de haakse bocht naar rechts, aan de rechterkant, ziet er het meest aangenaam uit.

P

 



 



 





FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

36. Donderdag 25 februari 2016Anlong Veng - Siem Reap 127 km



Vechten moet ik. Vechten om mijn fiets niet op buiten op straat te moeten zetten. We hebben 24 hour bewaking. Me hoela. Die slapen. Ik zeg het niet, blijf vriendelijk volhouden of liever gezegd aanhouden. Dan mag mijn fiets ergens op de eerste verdieping van het hotel in een opbergruimte. Heb het niet gezien, maar dat is voor mij voldoende. Iedereen weer blij.

Die bewaking die ken ik. Sommige mensen zijn gewoon 24 uur in dienst. De jongeman die mij gisterochtend inschreef in het guesthouse, ligt vanochtend luidruchtig te snurken naast de ingang. Deuren wijd open. Buiten onder de veranda ligt er nog een. Ik maak ze maar niet wakker. Kamer moet je sowieso direct betalen, de sleutel steekt in de deur.

Het is kwart over vijf, donker, als ik op de fiets stap. Heerlijk koel, en dat blijft het tot een uur of negen. Weg licht glooiend. Niet zo mooi als gisteren. Maar kom zelfs door een stukje oerwoud, wat nog niet afgefikt is. Groen. Weinig verkeer, beetje wind in de rug. Heerlijk fietsen.

De laatste 35 kilometer zijn de gevaarlijkste die ik tot nu toe gereden heb. Ik bereik het tempel-, dus het toeristengebied. Die als, sorry, idioten worden rondgereden van tempel naar tempel. In tuktuk, airco mini van en bus scheuren ze, rakelings langs me heen, over de smalle weg. Eigenlijk best een mooie weg, zonder verkeer dan. De locals zijn bijna allemaal ingesteld op een bus die eventjes bij hun kraampjes stopt. Ik ook al. Als ik twee blikjes cola koop, verwacht ik al toeristenprijs te moeten betalen. Geef alvast dan maar twee dollar. Neen, ik krijg er één terug. Vijftig cent voor een blikje, nog even de normale prijs. . .

Ben er nog niet helemaal uit, en het is ook niet netjes. Maar begin een beetje antipathie te krijgen tegen de Chinezen. Het begon al ergens in Suriname. Hier kom ik het weer tegen. Had het eerst niet in de gaten. Sommige winkeltjes zijn (uitbundig) vriendelijk, andere nors / zakelijk. Bij die laatste blijf ik nooit lang hangen. En daar hangen dan Chinese lampions buiten, teken van, ik ben uit China. Ook in Preah Vihear City is de guesthouse baas een Chinees (denk ik) afgesproken kamerprijs 20 dollar en 2 blikjes bier. Later; je moet die blikjes bier nog betalen. Heb ik al gedaan bij de kamerprijs. Oh ja. Toch weer even proberen. Dat Solly Sul (Sorry Sir) begint me een beetje te vervelen. Zal ophouden mijn frustratie hier neer te leggen. . . .

Het staat niet op de menukaarten. Ik loop meerdere pubs op Pubstreet langs. Ik heb even genoeg van het Aziatische bier. Ik wil iets anders. The Red Piano. Belgian. Op de kaart alleen bieren van hier en Heineken. Shit. Heeft u geen ander bier? Wacht even. Wordt iemand anders bijgeroepen. En ja hoor, er komt een Hoegaarde witte. Waarom niet gewoon op de kaart?

Laat me met een tuktuk naar pubstreet brengen.
Het enige wat hier Cambodjaans is, is de temperatuur. Zou net zo goed Valkenburg of Zandvoort kunnen zijn. Café, restaurant aan één stuk door.

Hoe ze het precies doet weet ik niet. Ze zit met handen en voeten op mijn rug. Haar knieën draaien rondjes op mijn kont. Het klinkt pijnlijk, het voelt heerlijk.
Massage in het hotel. Waarschijnlijk veel duurder dan op straat. Maar heerlijk rustig, geen straatgeluiden geen geschetter van andere massagedames op de achtergrond. Lig weer in mijn blote kont. En Kim stoort zich er niet aan of er nu wel of geen piemel in de buurt is. Ze (olie) masseert er rustig op los. Tijdens de massage heb ik altijd mijn ogen dicht. Even niets. Even gewoon laten gebeuren. Als ik me omdraai omdat nu de voorkant aan de beurt is, zegt Kim "Weet je wel dat je mooi bent?" Tja dat weet ik Kim ;>) . Ik zeg maar niets. Doe mijn ogen weer dicht.
Is dat nu mijn (mannen) fantasie. . . of wil Kim straks een leuke fooi? Die ze overigens krijgt.

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

37. Vrijdag 26 februari 2016 Siem Reap



Do you want a lady boem-boem tonight? No thank you I have a very fine lady at home. En dan zegt hij (sorry mensen) "ladies here have very small hole" en maakt met duim en wijsvinger een klein rondje. . ....
Verder is hij een goede driver vandaag, die ook nog iets extra wil bijverdienen, door mij een dame aan te bieden. Op mijn eerste bezoek aan Cambodja kreeg ik een dergelijk aanbod bijna elke dag. Dit was de eerste nu. Je wordt ouder papa.

Om elf uur heb ik er genoeg van. Hitte en Honderden toeristen. Punt. Het rondrijden, of rond gereden worden, in de tuktuk is heerlijk. In de schaduw onder een dakje, koel windje, prima.

Het is en blijft een fantastisch complex dat Angkor. Ben nu blij dat ik hier nog twee dagen ben. Maar, eigenlijk, één tempel per dag, in de ochtend, in de koelte, buiten het toeristenseizoen, is meer dan genoeg. Er is zoveel te zien en, vergeet niet, te voelen en te fantaseren.
Ik merk dat zodra er minder toeristen op een locatie zijn, ik rustiger wordt en meer geïnteresseerd in de omgeving raak. Mijn fantasie.....

Het hele tempelgebied lijkt wel een afstudeeropdracht van tempel-architecten. Allemaal ongeveer dezelfde stijl (zelfde school) . Vrije Opdracht; neem een God of een Godin, ontwerp en bouw ter ere en meerdere glorie van hem of haar een tempel. Elke architect in spe krijgt 10.000 arbeiders, honderd olifanten en in vijf jaar is je opdracht klaar. Daarom staan er zoveel verschillende mooie tempels hier.

Sinds de vorige keer is er wel het een en ander veranderd.
Het begint al bij de kaartverkoop. Ticket voor 2 of 3 dagen, maakt niet uit, kost 40 dollar. Verkoop je toch weer het kaartje als je maar 2 dagen blijft! Nee hoor, heel modern, wordt er op je ticket een foto, ter plaatse gemaakt, afgedrukt. Niet overdraagbaar.
De steile stenen trappen de tempels omhoog, waar in paniek geraakte toeristen, huilend, aan het handje, ogen stijf dicht, naar beneden geholpen moesten worden, zijn vervangen door, iets minder steile en bredere houten trappen. Niet vervangen, de houten treden zijn er overheen gebouwd. Tja, World Heritage of niet, geld moet blijven rollen.
Veel, heel veel meer toeristen hier nu. Er staan, aan beide zijden lange tuktuk files als de weg onder een smal tempelpoortje door gaat. Politieagenten regelen het, alleen maar, toeristenverkeer.

Het IS ook zo mooi. Zoveel nationaliteiten hier te samen. Vooral in groepsverband of samen. Die zich dan ook alleen maar met elkaar bemoeien. En daar, ik weet niet hoe, zou je ook iets mee kunnen doen. Bijvoorbeeld begrip voor elkaars culturen kweken. Kennis maken met die 'andere' werelden om je heen. Die hier in Siem Reap samenkomen. Nee, een ieder stapt in zijn eigen tuktuk, loopt achter het vlaggetje van hun reisleider aan en eet vanavond gezellig met z'n allen aan een grote tafel.

Naast de (heel) grote gebouwen is er ontzettend veel detail te zien. In de muren, beeldhouwwerk. Een verhaal op zichzelf. Maar ook in de wegen naar de tempels. Makkelijk is, gewoon dertig bij dertig rechthoekige stenen te nemen. Neen, joekels van stenen in alle vormen, maar die wel naadloos tesamen gelegd zijn.

Het gezegde is; een wereld van verschil. Maar dit zijn wel 100 werelden van verschil. De meeste inlandse bewoners die ik de afgelopen weken heb gezien / voorbij ben gegaan, hebben geen idee, dat dit ook 'hun' land is. Siem Reap, Pubstreet.

 



 



 





Ook Cambodja. Siem Reap, Pubstreet

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

38. Zaterdag 27 februari 2016 Siem Reap



Waar ter wereld vind je dat, een 1500 meter lang wandelpad, in een oerwoud, en dan netjes aangeveegd. Als ik er aankom is de groep dames net klaar met vegen.
Maar vergis je niet, dit pad is niet geschikt voor rolstoelen, en dat is weer een eufemisme. Best steil en op diverse plaatsen klauteren over de grote keien. Alhoewel in de schaduw van de grote bomen, ben ik blij dat ik voor tienen weer heen en terug ben.
Tja, en dat mooie pad loopt naar een waterval, maar niet in de zomer. Staat compleet droog. Business hè. Die tuktuk drivers rijden rustig 50 kilometer, om je een droge waterval te laten zien.
Toch een bijzondere plaats. Op de weg waar het water van de waterval zou moeten stromen, zijn allerlei prachtige figuren in de enorme keien uitgehakt. En ja, die zie je dan weer niet als de rivier vol water staat.
Wat er wel zijn, tientallen vlinders. . . . Met de prachtige gravures en de wandeling zeer zeker de moeite waard. Phnom Kulen National Park.

Ik heb al vroeg, om half zeven, met de driver van gisteren afgesproken. Heb geen zin om in de middaghitte, met duizenden toeristen tempels, hoe mooi dan ook, te bezoeken.
We beginnen met de Ladies Temple, Banteay Srey, dit omdat hij roze zou zijn. Is zij waarschijnlijk ook maar kom er pas achter als ik het later op het internet lees. Mooie tempel, heel veel detail, prachtig preciezie beeldhouwerk. Nog fijner vind ik het dat het zo lekker rustig is. Om de terugweg, staat het parkeerterrein stampend vol tuktuks en busjes.

De driver biedt aan nog meer tempels te bezoeken. Nee dank je wel. Ik betaal hem gewoon het afgesproken bedrag, voor de hele dag, en ben om twaalf uur weer terug in het hotel.

Onderweg nog een korte stop bij het Landmine Museum. Sorry Leon, mij kan het niet bekoren.

Voor de tuktuk-taxi-chauffeurs zijn de toeristen goudmijnen. Van Pubstreet naar mijn hotel, misschien halve kilometer, vragen ze met droge ogen 5 dollar. Ik heb de eerste keer één dollar betaald en vind dat voor die afstand een faire prijs. Dus ik zeg één dollar en loop door. Drie dollar. Twee dollar. Ik loop door. Één dollar. Okay. Laat hem kaartje van hotel zien, yes, weet ik, rijdt de beste man verkeerd. Laat hem nogmaals kaartje zien. Okay. Komen we bij het goede hotel, wil hij toch twee dollar, met een heel droevig gezicht. De dollarbiljetten heb ik los in m'n broekzak. Één is genoeg. En weg ben ik. Gelukkig heb ik me daarin tamelijk gehard. De masseuge en de bediening in de Red Piano krijgen een leuke fooi, met zo iemand heb ik totaal geen binding.

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

39. Zondag 28 februari 2016Siem Reap - Sisophon 105 km



Een lange saaie weg vandaag. Wederom aan beide zijden tot aan de horizon droge witgele rijstvelden. Tot zeven uur is het druk op de weg. Spitsuur. Vooral richting Siem Reap. Dan een tijdje heerlijk rustig op een van de belangrijkste hoofdwegen van Cambodja.
Niet echt lang. De toeristen worden wakker en moeten van en naar Bangkok getransporteerd worden. En dat zijn meestal de autos / busjes die deze weg een slechte naam geven. Ze scheuren op hoge snelheid, luid toeterend, door de dorpjes. Halen in, waar al ingehaald wordt. En ja dan, met z'n drieën naast elkaar is die brede weg zo even te smal.

Sisophon. Was hier in 2003. Herinner me een foto van een, in één grote stofwolk, ondergaande zon. Toen alleen nog maar zandweg dus. Nu 'prachtige' asfalt banen. Romantiek van het 'echte' ontdekken is wel een beetje verdwenen. Hotel prima. Voor 15 dollar mooie grote kamer. Prijs / kwaliteit zekers meer dan okay.

Een mooiere weg van Sisophon naar Siem Reap is via Batambang. De weg naar Batambang nou niet direct. Maar vandaar kun je met een boot, met fiets, naar Siem Reap. En dat is best een leuke tocht. Tenminste als er genoeg water in de vaart staat. Dat zal er in deze zeer droge tijd niet zijn, dus zat de boot regelmatig vast in de modder en moest de bemanning overboort om ons weer vlot te krijgen. Duurde toen 8 in plaats van 4 uur.
Daarbij komt, de boottocht heb ik al eens gedaan. De weg nu dus ook.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

40. Maandag 29 februari 2016Sisophon - Sa Kaeo 104 km



Om 10 over 5 zit ik al op de fiets. Donker. Wil een beetje op tijd bij de grens zijn. Poipet heeft de naam; druk met lange wachttijden. Lekker wind in de rug. Mooi op tijd, voor achten bij de grens. Zoals altijd, als het druk is, grote chaos. Een man in uniform stuurt me naar links. Zoals bijna altijd fiets ik door tot iemand mij aanhoud. Ik naar links. Daar vind ik niets wat op een douanekantoor lijkt. Weer terug. Blijkt dat die man bedoeld, fiets links parkeren, dan hier rechts naar binnen. Uitchecken uit Cambodja. Redelijk snel. Vier van de vijf loketten bezet. Vingerafdrukken van alle vingers. Ik denk niet dat er hier veel mensen zullen klagen dat hun privacy geschonden wordt. Je komt het land gewoonweg niet uit, als je je vingerafdrukken niet achterlaat.
Verder naar de Thaise grens. Nog grotere chaos. Of. Ze hebben voor alles een aparte baan. Voetgangers, bromfietsen, handkarren en auto's. Ik sluit me aan bij de bromfietsen. Kom een heel eind. Maar, deze rij geldt niet voor buitenlanders op de fiets. Mag mijn fiets laten staan. Met bagage, onbewaakt, maar in het oog van de douane beambte die me stopte. Moet een paar honderd meter terug. Aansluiten in de rij voetgangers. Naar boven waar zich een al lange rij gevormd heeft.
Shit iedereen heeft zo'n formuliertje, ik niet. Had geen zin om hele eind terug te lopen ben dus maar over een hekje geklommen. Een Schotse Backpackster houdt mijn plaatsje in de rij wel even vast. Terug kaartje halen, en ja je hebt het echt nodig.
Dan stempel in mijn paspoort. Mag nog veertien dagen in Thailand blijven. Na de douane weer een paar honderd meter verder doorlopen. Is niet zo erg, maar mijn fiets staat nog ergens terug. Loop maar gewoon tegen het verkeer in terug. De fiets staat er nog. De beambte controleert even of ik werkelijk mijn stempels heb, dan mag ik weer opstijgen.
Heeft alles bij elkaar een dik uur geduurd, valt achteraf nog mee.

Verder. Lekker de wind in de rug. Drukke twee maal twee baans weg. Niet veel te zien. Behalve, sorry Cambodja, volgens mij een veel hogere graad van civilisatie. De vele vracht-bromfietsers zijn ineens verdwenen. Bloeiende bloemen, bougainvillea en gouden regen, in middenberm en kanten van de weg. Veel grote shops, nieuwe auto's, bromfietsen en landbouwmachines. Lange tijd niet zoveel meer gezien.

In de eerste de beste 7-eleven wil ik mijn Thaise telefoonkaartje weer activeren. Dat gaat een beetje moeilijk. Personeel geen idee hoe dat moet. De kordate aanvoerster pakt de telefoon en hangt een kwartier met dtac aan de lijn. Okay. In een soort kassa je telefoonnummer intoetsen, betalen. En klaar is de simkaart weer.

Buiten dat ik best een beetje geïrriteerd raak, ben ik razend nieuwsgierig waarom ik die fles wijn niet mag kopen. Staat gewoon in de winkel? Ben in de Big C, een verschrikkelijk grote supermarkt. Tandpasta is bijna op. EN, achterin vind ik een redelijk goede witte wijn. Die zet ik koel en drink um vanavond, denk ik zo. Neen, het lieve kleine meisje achter de kassa scant eerst alle andere artikelen. Bij de wijn aangekomen kijkt ze me schuchter aan en zegt "Sorry, no alcohol" . Het waarom kan ze me, in het Engels, niet uitleggen. Als minderjarige zie ik er toch ook niet uit!
Ik moet er ook echt even aan wennen. Na weken, mijn proviand bij stalletjes langs de kant van de weg gekocht te hebben, zo maar in overdaad van, ja, van alles, rond te lopen.



De varkens, op hun rug liggend, in de brandende zon, achter op een auto vervoerd. Los van de vraag of je nu wel of geen vegetariër bent. En ook los van de vraag of je nu wel of niet op de Partij van de Dieren gestemd hebt.
Is dit dierenmishandeling?
Volmondig ja zullen de meeste Nederlanders zeggen. En volgens onze eigen normen en waarden is dat ook zo. Echter we zijn hier in Cambodja. Andere normen en waarden. Wie zij wij, dat wij onze normen als de enige juiste, de hoogst verhevene betitelen?
Dat is een van de belangrijkste dingen die ik tijdens mijn reizen geleerd heb. Mijn normen en waarden zijn voor mij goed en ik probeer er naar te leven. In andere landen zijn andere normen, en die zijn ook goed. Mijn eigen normen reizen (natuurlijk) mee. Maar probeer ze een beetje naast me te zetten. Zodat ik niet alle 'vreemde' dingen door mijn eigen gekleurde bril (normen en waarden) zie. En soms denk ik, dat wat ik hier zie, is zo gek nog niet, en integreer dat dan in mijn eigen waarden
Zomaar een stukje om over na te denken, geen waarheid. . . . . . .

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

41. Dinsdag 1 maart 2016Sa Kaeo - Phanom Sarakham 90 km



Het blijft een vreemd gevoel. Al dagen lang ben ik van plan een donatie te doen aan de monniken die iedere dag hun eten van de plaatselijke bevolking krijgen. Ze lopen soms in rijen van tien de huizen langs en krijgen overal een kommetje rijst of iets dergelijks. Het werkt aan twee kanten, de monniken hebben een dagelijkse kost en de bevolking heeft haar goede daad weer gedaan.
Vanmorgen, al vroeg, kom ik dus een monnik tegen. De 100 Baht borg die, ik bij vertrek, terugkrijg, steekt nog in mijn broekrand. Stop en overhandig hem, met beide handen, het briefje. Retour krijg ik een heel verhaal. Waar ik weinig van snap. Een paar woorden herkenbaar. Bangkok, bus en 1000 Baht. Uit de bosjes komen nog een paar monniken. Ik twijfel. 100 Baht is niet veel. 1000 iets meer, maar nog steeds geen kapitaal. Toch, voelt het vreemd. In mijn beleving zegt een Buddhistisch monnik nederig (niet dat dat nu van mij perse moet) dank je wel. Ik vind het vreemd dat hij krijgt en nog meer vraagt. Daarbij mogen de monniken gratis met het vervoer, maar dat weet ik niet zeker.
Geef hem de 1000. Ik weet niet ineens meer hoe hij reageert. Verbluft, vreemd fiets ik verder.

De rit, een lange saaie drukke weg. Veel vrachtverkeer. Dat heb je met civilisatie, de goederen worden in het groot, EN verder weggebracht. In Cambodja, kleine autootjes barstensvol geladen. Of een bromfiets, waarvan je niet meer ziet dat het een bromfiets is, door alle goederen die er op en omgepakt zijn.

Tegen de wind in ploeterend ontmoet ik een Canadees. Ook alleen onderweg. Hij is dezelfde mening toegedaan, de industrialisatie en dus de vooruitgang hebben het land er hier niet mooier op gemaakt. Toch is er hier meer water. De velden zijn groen. Cassave. En nog meerdere groene bomen en struiken.
Hij er tegen in, ik dus heerlijk windje in de rug. Het drukke verkeer is niet fijn, maar doet me niet zo veel. Er is ook een voordeel. Er zijn niet zoveel dingen waar je opletten moet. Mensen die oversteken zijn er niet. Bijna geen bromfietsen. De vluchtstrook is breed en redelijk schoon. Ruimte genoeg voor fiets en mij.

Ben nu in Phanom Sarakham. Dit is Thailand op z'n Thais. Niks Engels. Alleen bij de banken zie je wat Engelse woorden. Heb nu de grootste kamer van alle accommodaties die ik tot nu toe bezocht heb. Vijftien euro. Veel goedkoper kan hier ook. Fiets staat middenin de kamer.
Zuinig zijn ze hier wel. Mevrouw zit op de stoep voor de receptie al die kleine flesjes met shampoo en zo, weer te vullen uit een grote flessen.

Er is, voor zover ik weet, één belangrijke verkeersregel in deze drie landen; Geef de ander gelegenheid te reageren op wat jij gaat doen. Voorrang? Je rijdt gewoon door tot er een gaatje is, drukt je voertuig erin, en de ander laat je ertussen. En oh ja, verkeerslichten worden wel gerespecteerd.

 



 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 1 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

42. Woensdag 2 maart 2016Phanom Sarakham - Bangkok 74 km



Blij dat alles gezond en zonder problemen is verlopen. Ook wel een beetje droevig dat het weer voorbij is.
Erebogen en hoera geroep. . . . Tja dat zou ook wel eens een keer leuk zijn, na het volbrengen van een fietstocht. Neen, of ik even 500 Baht wil bijdokken, omdat ik te vroeg ben om in te checken. Ben er al om half elf, en formeel mag je pas om een uur binnen. Dat heb je vaak met hotels die denken meer te zijn dat ze in werkelijkheid voorstellen. Is de eerste keer dat me dit hier gebeurt.
Dan ga ik eerst maar even mijn fiets inpakken. Mijn goede sterke titanium ros, heeft zich perfect gedragen. Geen enkel probleem. Niet eens de banden hoeven oppompen.

Kort, maar ontzettend druk ritje. Niet echt fijn. De laatste dertig kilometer heb ik op de eerste dag ook gefietst, maar ken er niets meer van terug.

Is er nou een machtstrijd aan het ontstaan? Na een half uurtje heb ik mijn fiets ingepakt. Ga in de lobbybar zitten en bestel een pilsje. De strenge, wat oudere, bril op puntje van de neus, schooljuf, receptiemevrouw kijkt me af en toe, beetje vreemd, aan. Die 500 Baht, 12,50 Euro zegt me niets, principe wel. Meerdere gasten komen binnen en krijgen direct hun kamer toegewezen? Ik zit goed met m'n Singha pilsje. Om twaalf uur krijg ik mijn sleutel. Douchen. Even wat kleding in de was geven, voor de terugreis, anders hebben mijn medereizigers terecht te klagen, over de wel wat vreemde lucht die om mij heen zweeft.

Een paar getallen
39 dagen onderweg geweest. 2756 kilometer gefietst. Dat is een gemiddelde van 71 kilometer. 11 dagen daarvan niet op de fietst. Gemiddelde van alleen de fietsdagen, 91 kilometer per dag.

Het alcoholprobleem opgelost. Met dank aan Adriaan
Restricted alcoholic beverages sale times will take effect today throughout the country. Alcohol beverages can now only be sold from 11.00 am – 2.00 pm and from 5.00 pm – 12.00 am every day. An announcement was made today by the Prime Minister’s Office on the 2015 law regulating alcohol sales which takes effect today. At all other times, alcohol sales are strictly forbidden with the exception of at international airport terminals and legallyp registered entertainment venues which have laws that strictly govern the periods they can operate daily.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google EarthTemperatuur vandaag.Google Maps
HoogteLijnen

43. Donderdag 3 maart 2016 Bangkok



Als afsluiting van de heerlijke massages, neem ik, hoe toepasselijk, een lavendel-aroma-massage. Erg lekker.

Bij de lunch. Yes we have wine. Only by the bottle. 's Avonds, mag ik aub de wijnkaart zien? Yes Sir. Mmmmmm zes keuzes voor de witte. Als ik wil bestellen; we hebben alleen deze en die kost per glas. . . .
Er zijn maar weinig (midden) klasse hotels hier die kunnen waarmaken wat ze pretenderen. Geeft niet, als je dan ook maar geen hoge prijzen vraagt.
Bij de 'eenvoudige' accommodaties is duidelijk wat je wel en niet mag verwachten. De bijbehorende service (vriendelijkheid) stukken aangenamer. Die mensen lachen wel (en soms ook niet), maar niet om mij te pleasen.


Gisteren, de laatste Kilometer in Bangkok

 



FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

44. Vrijdag 4 maart 2016



Pfffff. Ik fiets liever 200 kilometer op één dag, dan in te checken op een vliegveld. Ik word daar hartstikke moe van.
Toch gaat het best gemakkelijk vandaag. Elk half uur gaat er een gratis busje van hotel naar airport.
Met opzet ben ik altijd vroeg, met de fiets willen de meningen over het vervoer nog weleens verschillen, vandaag niet. De fiets moet (en kan) hier ook door de scanner. Wat ze met al die metalen verwachten te vinden is mij een raadsel. Maar. Oeps. Er brandt licht door de fietshoes. Daar wil meneer meer van weten. De voorlamp gaat automatisch aan als het donker (onder de hoes) is. Gaat ook automatisch weer uit, maar dat duurt even na stilstand. Gelukkig kan ik hem duidelijk maken hoe het zit. Even 100 dollar dokken voor een enkele reis fiets.
In de heel lange rij voor de douane. Dat ze daar nou nog niets voor gevonden hebben om dit wat soepeler te laten verlopen? Een chipje onder de huid. Tja, alleen voor douane zou niet slecht zijn, maar wat je daar allemaal nog meer voor verkeerde dingen mee kunt doen??
Nog even shoppen. Dollar en Baht gaat werkelijk tot de laatste cent op. Een rolletje snoep moet ik deels met de creditcard betalen.

Fijn dat ik het betalingsbewijs voor de fiets weer terug kan vinden. Bij de laatste check voor het instappen loeit er een indringend piepje bij het scannen van mijn boardingpass. Even apart. Heeft u uw extra bagage betaald meneer? Jazeker. Mag ik het bewijs zien? Gelukkig kan ik die laten zien.



Telefoonkaarten
In Thailand, Laos en Cambodja kaartje gewoon aan de kant van de weg in kioskje of winkeltje gekocht. Even kijken of er een snugger uitziend figuur in de kraam staat. Want, een beetje hulp bij het installeren kun je wel gebruiken. In Laos werd kaartje met schaar op straat op maat geknipt.

In Thailand. Provider Dtac. 1.5G. Maand geldig. Kost 12 euro.
In Laos. Provider Unitel. Kaartje kost 10.000 kip. Dan kun je er data en/of belminuten bijkopen. Ik kocht voor 50.000 1.5G. Niet gemerkt dat ik ergens geen bereik had, maar natuurlijk ook niet altijd en overal gekeken.
In Cambodja. Provider Metfone. Kaartje 2 dollar. 1.5G voor 3 dollar. Kaartje en het tegoed in aparte winkels moeten kopen. Maar de jongeman van het kaartje heeft alles voor mij ingericht.

Wifi
Heb je, zeker in toeristengebieden, bijna overal. Alle hotels die ik bezocht hadden wifi. Niet al te snel, maar het is er. Guesthouses niet altijd.

Honden
Die zijn er genoeg. En er wordt in deze landen ook goed voor gezorgd zo te zien. Af en toe komt er eentje achter je aan. Meer om aan zijn baas te laten zien dat hij een goede waakhond is. Echt hard terug grauwen, schrok ze allen af. Mijn dazer heb ik niet hoeven gebruiken. En de meesten honden zijn veel te lui, bij deze hitte.

Stroom
Ging er vanuit dat op veel plaatsen nog vaak stroomuitval zou zijn. Of (tijdelijk) helemaal geen stroom. Weinig, heel weinig last van gehad. Één maal 30 seconden in Cambodja. En in Laos, dat mooie blauwe dak huisje was pas om zes uur elektriciteit.

Muggen en ongedierte
Hoegenaamd geen last van gehad. Komt ook door de koude nachten in het begin. En de keuze van accommodatie, minimaal een ventilator in de kamer, die houdt de vliegen wel weg.

FotoGalerij

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions


Dag 45 (nog) niet aanwezig.