Litouwen
Litouwen |
|
| Home | DagBoek | Foto's | Foto's on Map | Kaart | Route | Klimaat |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Reisverslag van een solo fietstocht door Litouwen (Lithuania) en Letland (Latvia).
De spreuk
De dwaas houdt vast aan het pad en raakt zijn weg kwijt. De wijze verlaat het pad en vindt zijn weg. Lao Tse
Aan die ene Peter & Peter Riesling Elzas witte wijn heeft het niet gelegen. In de verder rechthoekige hotelkamer van het CitizenM op Schiphol staan twee Scotty-Beam-me-up ronde transparante kolommen. De ene de douche, de tweede het toilet. Niet ziek, maar voordat de klok 03:00 uur heeft geslagen heb ik de tweede kolom in grote haast al tweemaal bezocht. Verder slapen lukt niet meer. Deze keer doe ik het vertrek eens op een andere manier. Boek een nacht van te voren een kamer in het CitizenM op Schiphol. Mijn lief die plots wat tijd over heeft stelt voor samen nog een keer het avondmaal te delen. Ik kies daarvoor het Sheraton hotel, ook op het Schiphol terrein. Eten in de drukke passages van de vertrekruimtes heb ik niet zo'n zin in. Paar lekkere pilsjes, goed glas witte wijn dus, redelijk eten, heerlijk gezelschap, de avond vliegt voorbij. Kopje cafeïne vrije koffie smaakt zo goed, dat ik een tweede neem. En daar gaat het mis denk ik. Waarschijnlijk echte koffie gekregen. Koffie zonder cafeïne smaakt tegenwoordig zo goed dat ik het verschil niet meer proef met 'echte' koffie. Val als een blok in slaap, na korte tijd dus weer klaar wakker, de cafeïne doet zijn werk, op mijn slaap en op mijn darmen. Pfffffffff. Alleen daarom zou ik per direct willen stoppen met fiets in het vliegtuig. Als ik arriveer zijn de incheckbalies nog gesloten. De (Nederlandse) dame die later de balies één voor één aan het openen is, begint direct al. Heel streng. "Die fiets MOET in een doos!". Ik heb een fietshoes vertel ik haar zo beleefd en vriendelijk als ik kan. Als ik daarna als eerste aan de beurt ben begint ze weer. Ik laat haar de regelementen van airBaltic zien. Die zeggen eenvoudig "Wij accepteren uw fiets zonder trappers en het stuur in de lengterichting". Niet meer. MENEER. IK werk hier al jaren, en dat papiertje, wat ze niet gelezen heeft, hoeft u mij geen driemaal te laten zien. Mevrouw wordt vinnig. Toch pakt ze nog een keer de telefoon. Legt uit dat ik een hoes heb. Pfffff. Het mag. Niet echt vrolijk kijkt ze me aan. U moet wel tekenen; transport op eigen risico. Geen probleem. Pfffff..... Zulke momenten heb ik best wel last van stress.......... Krijg net een appje van Madeleine, ook zij was gisterenavond ziek, toch iets verkeerds gegeten? We vetrekken een uur te laat van Schiphol. Vliegen rustig twee uur en vijf minuten. Beetje dutten. Landen al weer snel op Vilnius. Ook hier mooi weer. Mijn fiets en beide fietstassen komen als eerste op de bagageband. Shit het ophangsysteem van de ene fietstas is of gaat net kapot. Ik zie een onderdeeltje wegspringen gelukkig heb ik een reserve bijna me. Taxi staat op mij te wachten. Helaas heeft het hotel niet doorgegeven dat ik een fiets bij me heb. Beteuterd staat de chauffeur te kijken, maar niet lang. Hij belt een collega met een grotere auto. Banken plat en fiets wordt gemakkelijk door de achterklep naar binnengeschoven. In een kwartiertje zitten we midden in het centrum van de hoofdstad van Litouwen. Inchecken. Fiets naast de receptiebalie. Rommel op de kamer. Eerst even een soepje eten, mijn maag is nog steeds niet weer inorde, heb vandaag nog niets gegeten. Fiets weer in elkaar zetten. Klein rondje gedraaid, alles okay. Één woordje Litouws geleerd vandaag. Atsjoe. Net zoiets als niezen, hatsjie. Dankjewel betekent het. Morkette prosjo = Betalen aub. Fonetisch natuurlijk. Als de vele mooie blonde noorvrouwen en evenzovele noormannen zich beginnen te begeven in het weekend gedruis, leg ik mijn moede hoofd op één oor.
Om de drommen Aziatische toeristen te ontwijken moet je waarschijnlijk naar Azië. Ook hier bij de De Poort van het Morgenrood, wordt je omver gelopen, die mensen lijken alleen hun aandacht op de lens van hun fototoestel en hun voorganger te hebben. Verder krijgen ze niet veel mee is mijn indruk. Vilnius is best een mooie moderne stad. Veel restaurants, cafés en terrassen. Parken. Oude gebouwen. Openbaar vervoer is er veel, bussen zijn druk bezet en rijden constant af en aan ook op zondag. Heb me er nog niet in verdiept hoe het precies werkt, maar overal zie je oranje-gele fietsen, die je kunt meenemen en op een andere standplaats weer kunt achterlaten. Wordt druk gebruik van gemaakt. E-bikes, nog niet gezien. Wel e-steps, die zoeven, best wel met een zeer behoorlijke snelheid, door de straten. Eerste indruk. Vriendelijke behulpzame mensen. In hotel, restaurants en cafés wordt goed Engels gesproken. Betalen met pin / contactloos (bijna) overal. Genoeg pinautomaten. Muziek. Beetje gedateerd. Bee Gees, Kinks, Simon (zonder Garfunkel). Zeker voor een hoofdstad van een land, waar de trend voor het gehele land wordt gezet, had ik een modernere sound verwacht. Donker biertje lijkt me nu wel even lekker. Krijg ik een (Belgische) Grimbergen. Niks mis mee, maar had een eigen Litouws donker verwacht. Hebben ze niet hier verteld daarna het vriendelijke meisje. Ook ik vind de combinatie, Grimbergen en Sushi bestwel banaal. Maar weet nu al waar ik, Deo Volente, nog een keer ga eten. MANAMI. In Vilniaus g. straat. Waar de g. voor staat weet ik ook niet, maar een voortreffelijke keuken. Niets Litouws. Gewoon heel lekker. En ook het flanerende publiek. Morgen de 'binnenlanden' in. Up 121 Down 115 meters
Het is best een heel leuk plekje. Aan een meertje. Maar niemand te zien. Onderweg ook al zoiets bezocht. Huisjes in the middle of nowhere. Een lethargische man blijft onwezenlijk kijken, hij ziet er letterlijk en geestelijk versleten uit. Als ik aan een paar dichte deuren begin te rammelen, komt er geluid. Njech. Njech. Dat zal wel nee betekenen. Verder blijft hij nietsziend, lijkt het, voor zich uitstaren. Dat was dertig kilometer terug. Op booking iets gevonden. Na 116 kilometer ben ik blij dat ik voor de deur sta. Maar ook hier niemand. Rij wat rond op het grote terrein. Ergens zie ik een timmerman bezig. Gelukkig hij spreekt een beetje Engels. Pakt zijn telefoon en even later wijst hij mij naar een groot gebouw met daarin een stuk of zeven appartementen. Een jong meisje en een wat oudere vrouw lopen wat zenuwachtig heen en weer. Weinig Engels. Maar toch krijg ik een mooi huisje toegewezen. Shit. Had ik aan moeten denken, er is hier totaal NIETS te eten of te drinken. En veel heb ik ook niet bij me. Shit. Terug naar het dorp. Toedeloe. Vijf heen en vijf kilometer terug, minstens en dat over een wasbord zandweg. Daar heb ik nu geen zin meer in. Net heb ik dit geschreven of er meld zich een schone blonde dame in de open deur. Het Engels komt er een beetje verlegen uit, maar we communiceren. Fijn. Ik breng je wel even naar de winkel. Over een uurtje? Joepie. Ik vlieg haar nog net niet om de nek, maar heel blij ben ik wel. Eerst even douchen en de was doen. En wat zal ik dan gaan kopen? Onderweg ook een paar keer een winkeltje bezocht. Aan alcohol geen gebrek. De frisdranken vind ik met moeite. Verse kaas is lekker hier. Dan maar weer brood, kaas, eieren en een paar pilsjes. Behalve bij het kasteel, op de gehele weg geen restaurant of hotel gezien. Een harde dolle wind, de gehele dag stevig op de kop. Dat is dan ook direct het enige kleine minpuntje. Mooie rustige wegen. Glad asfalt. Heel weinig verkeer. Mooie natuur. Zeeën lupinen, korenbloemen, klaprozen wat minder. Akkers, weilanden en bossen wisselen zich af. Vaak een meertje groot dan wel klein. Elke meer heeft haar eigen kuil in het landschap. Dat betekent eerst naar beneden naar het meer. Erna weer omhoog. Ik dacht dat Litouwen vlak was. De etappe van vandaag in ieder geval niet. 1700 meter dalen en stijgen. En dan de liefelijke dorpjes, vele vooral houten huisjes mooi. Vaak vervallen en verlaten. Weinig mensen tot geen mensen op straat. De bewoonde huisjes hebben meestal een lekkere frisse opvallende kleur. Geel, paars of groen. Mooie kerken. Die dan wel weer prachtig onderhouden en/of gerestaureerd zijn. Erg veel kerkhoven, schoon netjes, keurig. Traku Salos is een mooi, heel groot kasteel op een eilandje. Aan de rand van het meer souvenirwinkels, restaurants, terrassen en hotels. Ik ben er voor negen uur. Kasteelpoort nog dicht, terrassen ook. Maar ook nog geen Aziaten dus. Lekker rustig fiets ik rond het kasteel. Mevrouw en dochter brengen me terug naar Daugai. Ze heeft haast, raast over de weg. Stukje langer, maar ze neemt niet de zandweg. Ook in de winkel, komt ze telkens terug om te zien waar ik blijf. Makkelijk kan ik wat vragen. Ook wat sneller dan maar. Aan de kassa. Nee de vakanties zijn nog niet begonnen. Gisteren, weekend zaten we vol. Moet ik dus deze weken ook rekening meehouden. Instappen, en we razen weer terug. Ik betaal haar. En dan eerst een lekker pilsje. Up 1682 Down 1670 meters
De eerste twintig kilometers vind ik het heel mooi. Zandweg, slecht tot redelijk slecht. Wasbord. Kuilen. Maar fantastische omgeving. Weilanden. Huisjes. Af en toe een paard, een koe. Weinig vee in de landen. Meneer houdt de koe vast moeder de vrouw met emmer eronder, melken. Ergens midden in het veld. Vele wederom vervallen en verlaten huisjes. Maar ook meerdere vakantiewoningen. Mooie plekjes. Liggen ze niet aan het water, dan hebben ze er een prachtig uitzicht over. Lukt ook dat laatste niet, dan graven ze een grote vijver naast de kleine villa. Eenzaam. Één tractor, één auto. Op groeten reageren ze niet. Zeer terughoudend hier op het platteland. Af en toe krijg ik een klein, heel bescheiden, knikje terug. Alleen een vrachtwagenchauffeur is blij met mij. Hij staat met truck en aanhanger vol geladen met hout midden op een vijfsprong in het bos. Hij wil ze zo snel mogelijk de asfalt weg weer bereiken. Nou dat kan ik hem vertellen. Kom er net vandaan. Na twintig kilometer zandweg, dus weer het bos in. Even kort stukje asfalt, dan tussen de dennenbomen. Ik worstel me langs de vrachtauto door het bos weer op het rulle zandpad. Meerdere malen moet ik afstappen. Met de auto is het wel te doen, maar voor de fiets is het rulle laagje zand net te diep. Na een half uur heb ik er genoeg van, ik keer om. Terug naar het asfalt. Er omheen. Wat dan voor vandaag een dikke twintig kilometer extra opleverd. Erg inspirerend zijn die dennenbomen verderop niet. Eigenlijk best saai. Soms een dorpje, een weiland, maar hoofdzakelijk duizenden dennenbomen. De laatste kilometers stuurt de route mij nog even op een mooi smal paadje langs een riviertje. Fantastisch. Maar wordt ruw onderbroken; de brug is weg. Aan de overkant een paar werklui met hout voor een nieuwe, maar nu dus even geen doorgang. Weer terug. Onderweg geen enkel hotel of restaurant gezien, zelfs geen winkels. Dat is wel even anders in het kuuroord Druskininkai. Tientallen uitspanningen. Vele, nu gesloten, stalletjes op het marktplein. Parken met terrassen. Zal in de zomer erg druk zijn hier. Een groot waterpark. Loop het Europa Royal Druskininkai Hotel binnen. Heeft u een kamer? Ze kijkt, ja, kost 62 Euro. Aan de receptie boek ik via Booking voor 50 Euro. Mooie kamer. Mevrouw kijkt er niet van op, die vindt alles goed. Lijkt wel. Buiten de hoofdstad erg goedkoop in Litouwen. Net even in de supermarkt. Drie cola, twee bananen, grote fles water, yoghurt, stuk of tien repen, Twickers, Bounty en dergelijke. Voor nog geen tien Euro. Een heerlijk ontspanende massage in het hotel. Weer van een soort die totaal nieuw voor mij is. Eerst denk ik, je mag wel een beetje doorpakken dame. Maar zeg niets, geef me over. En het wordt heerlijk. In de ondergaande zon nog even een donker bier. Weer Grimbergen, geen slechte, ook niet een van, de voor mij, betere. Grimbergen heeft Litouwen veroverd. Up 824 Down 885 meters
Om half negen klinkt er een vreemd geluid uit mijn stuurtas. Mijn telefoon. Een bericht in het Litouws. In het Nederlands eronder "Type: Ernstige Waarschuwing". Wat moet ik daar nou mee. Moet ik plat op mijn buik in het weiland gaan liggen? Kijk om me heen. De lucht is kraakhelder. Staalblauw. Geen paddestoelachtige wolken aan de horizon. Verder dan maar. Er volgen nog een paar berichten. Ik pik er twee woorden uit. E67 en kolonos. File op de E67? Geen idee. Geen probleem. Het is ijzig koud vanochtend 07:00 uur zeven graden. Harde, weer dolle wind erbij. Ik noem dat dol, omdat ik geen idee heb uit welke richting deze waait. Als ik de wind rechtsvoor heb, en ik ga scherp links, dan zou ik dan de wind toch achter moeten hebben. Neen hij blijft op de kop. Weer veel dennenbossen vandaag, niet zo heel leuk. Maar de afwisseling met de leuke dorpjes, vele weilanden en soms de prachtige vergezichten met schone wolkenhemels maken het een mooie fietsdag. Net voor het eind. Strak Iangs de Poolse grens. Een zeventien kilometer lange zandweg. Pfff. Zwaar. Maar redelijk te doen, erg oppassen voor af en toe het rulle zand, het voorwiel zwiept er zo in weg. Was het al heel rustig op de wegen, in de bossen helemaal niemand. Hier moet ik niet op mijn bek gaan duurt jaren voordat ze me vinden. Hotel Gojus is vol, begrijp ik van de niet Engels sprekende mevrouw. Op mijn telefoon laat ik de boeking zien. Een paar telefoontjes. T'is okay. Even wachten Ik schuif direct maar in het restaurant aan voor de lunch. Litouwse menukaart. Ik vraag een soep en wijs aan wat de buren eten, geef me dat ook maar. Lekker, goed gevulde soep. En een stuk vlees met rijst en groenten. De mevrouw is inmiddels wat ontdooit. Spreekt u geen Russisch begrijp ik te verstaan. Nee, ik spreek Nederlands, Duits en Engels. Mevrouw; ik spreek Litouws, Russisch en Pools. Zes talen spreken we samen en toch verstaan we elkaar niet. Afrekenen: 24 euro voor de kamer, 4,50 voor de lunch. En is een hele mooie grote kamer. Jammer massage hebben ze vandaag niet. En morgen ook niet. De dochter van de mevrouw, denk ik, zit met haar studieboeken in het restaurant. Die spreekt vast Engels. Ik laat haar de SMS; de noodwaarschuwing van vanmorgen zien. Geen probleem, niets aan de hand. File, hier zo'n 15 kilometer vandaan. Up 946 Down 903 meters
Come on. Engels kent ze wel een beetje, ze doet haar best. Maar om nou zo iemand te roepen om zijn kamer te wijzen? Niet onvriendelijk bedoeld weet ik. Ze doen hun uiterste best. Ik ben al vroeg in het hotel, 11 uur. Inchecken is formeel pas om 2 uur vanmiddag. Ze worden een beetje zenuwachtig. One moment, nog een keer one moment. Als ik op de kamer kom is de vloer nog nat, de schoonmaakster net weg. In plaats van mij tot vanmiddag te laten wachten, gebeurt ook regelmatig, wordt hier gehaast om de kamer in orde te maken. Niet zoveel zin vandaag. Heb het koud met zweet in mijn nek. Benen verkrampen. De etappe zou meer dan 100 kilometer worden vandaag, maar als ik een mogelijkheid zie kort ik hem in. Kan niet altijd, vandaag gelukkig wel. Landschappelijk niet zo heel mooi. Vele weidse wei- en akkerlanden. Vooral koren. Cola zero hebben ze niet, doe maar een pilsje dan. Gelukkig wel een menukaart in het Engels. Dat is wel gemakkelijk. Gisteravond alleen maar een salade gehad, terwijl ik dacht daarna ook nog een hoofddis met kip te krijgen. Een uur na de salade nog steeds niets. Het restaurant inmiddels helemaal leeg. Dan maar naar de kamer, een paar repen..... Het is wel fijn om vroeg op mijn eindbestemming te zijn. Maar ook weer niet. Viskavalis is een middelgrote stad, ik zit midden in het centrum. Het hotel heeft een paar tafeltjes buiten staan, aan een groot plein, waar omheen een paar saaie kledingwinkels. Kinderen vermaken zich in de fontein, ook niet lang. Kortom niets interessants te zien of te doen. Oudere mensen nog grijs en grauw gekleed, ook zo'n manier in het gezicht gekleurd. Gelukkig zien de jongeren wat frisser uit, jammer genoeg zijn er nu nog niet zoveel. Nog even een generatie wachten. Dinner, alleen op het terrasje van het hotel, restaurant binnen ook verlaten, het centrum-plein is om 6 uur al bijna leeg. Eten eenvoudig, maar lekker. Als dessert, een glas witte wijn? Het meisje pakt een fles van de plank. Nee, koud alstublieft. Dat hebben we niet, u kunt er ijs in doen. Nee dank u. Geef me maar een mojito. Up 638 Down 703 meters
PANG. Met een scherpe knal stopt de lift op de 5de verdieping. Ik schrik me rot. Zo'n heel ouderwetse lift. Druk op vijf, dan op start. Op vijf dus een scherpe knal. Vandaag bevindt mijn hotel zich op de 5de en 6de verdieping van een flatgebouw. Ik heb deze gekozen omdat er bar & restaurant zou zijn, maar dat is er bij navraag dus niet. Receptie, ben er om elf uur, nog onbezet. Druk op belletje. Binnen paar minuten meldt zich ook jongeman in korte broek. De fiets; kom maar, we gaan weer naar beneden. Kamertje, fiets erin, kamer op slot, netjes geregeld. Uw kamer is op de 6de. Meneer is nog aan het poetsen. Wacht even, nog vijf minuten dan heb ik een grotere kamer voor u, nog even schoonmaken. Geen probleem, ik wacht. Ondertussen loop ik een beetje rond en vind een nog mooiere kamer, met balkon en uitzicht op de rivier. Mag ik die? Ja hoor, moet ik ook eerst even schoonmaken. Is wel 40 in plaats van 27. Op booking kost deze 50. Okay. Hij wil wel heel graag cash. Blijf vriendelijk aandringen. Misschien zwart? Prima mag van mij. Zware moeilijke dag. Mijn theorie dat als een weg op Google Maps een nummer heeft dat die dan verhard is, klopt niet. Fuck. Zo'n veertig kilometer onverhard. En geen asfalt is meestal niet zo erg, maar hier wel. Beroerd slechte weg, vooral het wasbordeffect is killing. Polsen, ellebogen, schouders en rug, alles doet pijn van het geschud. Best een mooie omgeving. Direct langs de Russische grens. Hier nog regelmatig douane patrouilles. Verder weinig verkeer. Niet erg ik heb alle aandacht voor mezelf nodig. Kan me niet herinneren dat ik zolang aaneen zoveel zo slecht gefietst heb. De keuze links of rechtsaf later is dan ook helemaal niet moeilijk. Rechts gaat, ook nog over het wasbord, direct naar Jurbarkas. Links met een omweg. Nee dank je. Mijn GPS doet een beetje vreemd. Dan is het acht uur, dan is het negen uur. Ik weet dat de GPS automatisch, op basis van het signaal van de satellieten de tijd instelt. Heb het even nagezocht. Hiernaast in het Russische oblast Kalingrad is het een uur eerder. Wist niet dat de GPS dicht bij de grens zo nauwkeurig de tijd kon bepalen. (Een oblast is een mooi woord voor een bestuurlijke regio/provincie binnen de Russische federatie, Oekraïne, Wit-Rusland, Kazachstan, Kirgizië, Bulgarije, Slowakije en andere landen) Up 361 Down 390 meters
Een mooie dag. Een mooie zomerdag. Mooi glad asfalt. Mooie groen fleurige omgeving. Lekker fietsen. Om tien voor zeven klop ik voorzichtig op het raampje naast de gesloten receptiedeur. Erachter tegen de muur, geniet de jongeman (van gisteren) nog met volledige overgave van zijn nachtrust. Zijn blote tenen steken onder de deken uit. Met enige schroom klop ik voorzichtig op het raam. En wakker is hij, klaarwakker. Sorry, we hadden het afgesproken, en ik kan er ook niets aan doen dat jij de klok rond moet werken. Weinig tot geen wind, weinig verkeer, nog. Veel bos, maar afwisseling genoeg door de weilanden en de vele kleine dorpjes. Bij een bushalte ontmoet ik een Duitse meneer en mevrouw. Ze hebben genoeg van deze weg en willen, met vol bepakte fietsen, de bus nemen naar Jurbarkas. Kan dat? Weten we nog niet, bus komt over vijf minuten. We praten nog wat, daar komt de bus. Ik ga weer verder. Achter op de bus zie ik vertikale sleuven. Er kunnen fietsen mee. Als ik een tijdje later nog eens omkijk staat de bus er nog. Ze zijn aan het inladen. Eindje voor me zie ik nog een (vakantie) fietser. Een Litouwse, wat oudere meneer. Hij rijdt op de fiets, met Tibetaanse gebedsvlaggetjes, van zijn zoon, een rondje Litouwen. Jammergenoeg is zijn Engels niet al te best. Dat beseft hij zelf ook als hij mij met grote moeite, maar met dol enthousiasme, en verkrampte grijns, het een en ander wil vertellen. We fietsen, al pratend, naast elkaar. Eigenlijk te druk voor het verkeer nu. Als hij de berm in moet en in het rulle grind bijna omvalt nemen we afscheid. Hij fiets nog de gehele middag door, ik stop over 20 kilometer. Het wil mij nog zijn gele reflectie jasje geven. Is in Litouwen verplicht voor fietsers verteld hij. Hij zelf draagt er ook geen, ik zie meerdere fietsers zonder. Misschien omdat jij buitenlander bent zegt de politie niets. Dankbaar maar nee, dat jasje kan ik niet aannemen. Hij verteld me nog wel dat hij een (andere) veerboot naar het schiereiland wil proberen te vinden. Shit, daar weet ik niets van. Zou een leuke route zijn. Maar gaat niet. Heb, omdat het weekend is en dan veel hotels vol zijn, voor deze dagen al vooruit geboekt. Aan de ene kant geeft dat een hoop (gemoeds)rust aan de andere kant minder vrijheid zoals nu blijkt. (Er blijkt bij Dreverna ook een veerboot te zijn, gaat niet zo heel vaak, maar het kan.) Ik had sowieso besloten een van de "must see's" van Litouwen; de Koerse Schoorwal, het schiereiland, niet te bezoeken. Op de foto's niet bijster interessant en heel, heel druk qua toeristen. Fietspaden zijn mooi, zo vertelt de Duitse mevrouw, maar het enige wat je ziet zijn heel veel bomen. Wat er fout gegaan is, weet ik niet, maar ik zou hier twee kamers geboekt hebben. Bij het inchecken merkte de mevrouw zelf op; dat zal wel een foutje zijn. Okay. Als ik mijn mail check zie ik inderdaad dat er twee kamers staan. Bij de avonddis laat ze toch maar even het geprinte boekingsformulier zien. Twee kamers hebben we voor u gereserveerd. Shit, moet ik nou dubbel betalen? Maar nee, ze laat het. Eigenlijk is het best saai de afgelopen dagen. In de middag dan. De dorpjes stralen hun uitbundige onverschilligheid uit. Bijna niemand op straat. Huizen genoeg. Mensen moeten er ook zijn. Anders heb je geen drie of vier hardstikke grote supermarkten nodig. Maxima of IKI. De meeste fietsers fietsen de gehele dag. Ook Siegied, de Litouwer, om zes uur al op de fiets, veel te koud in de tent grijnst hij. Pas in de namiddag zoekt hij een slaapplaats. Hij heeft dan vaak zo'n 120 kilometer gefietst! Ook gisteren in het hotel kijkt de meneer vreemd; De meeste fietsers komen pas tegen zes uur, vertelt hij. Voor mij is het nog steeds tropenschema. Vroeg op de fiets, om voor de middaghitte op de plaats van bestemming te zijn. Bovendien ben ik een ochtendmens. Meer energie in de ochtend dan in de avond. Daarbij vind ik het leuk om in de namiddag de lokale bevolking met hun eigen leuke gewoonten te aanschouwen, al gebeurt er hier niet veel dus. Vriendelijk nee, onvriendelijk ook nee, hartelijk nee. Open nee. Behulpzaam, geen idee. In de hoofdstad Vilnius had ik een heel ander, veel aangenamer gevoel, van de Litouwse mens. Nu een paar dagen onderweg voelt het op het platteland heel anders. Komt waarschijnlijk ook doordat de oudere generatie geen Engels spreekt en misschien zit er nog wel het een en ander communistische terughoudendheid in; breng jezelf niet in gevaar, zeg niets, vraag niets, zeker met onbekenden oppassen. Up 357 Down 384 meters
Al zo'n veertig, vijftig kilometer fiets ik langs de Oostzee, maar pas op het eind van de etappe krijg ik het in de verte te zien. (laat ik nou altijd gedacht hebben dat de zee vrouwelijk is maar het is beide). Mooi fietspad in de duinen, de Eurovelo 10 glijdt onder mijn wielen door. Mooi is betrekkelijk, subjectief. Het asfalt is mooi glad. Het is een pad zonder auto's, das mooi. Bijna alleen bomen. De sparren vind ik heerlijk ruiken op een zomerdag, maar na een tijdje best saai. Af en toe loofwoud, dat is wat interessanter, meer groen, meer ondergroei, meer diversiteit. Bos blijft het, en op den duur vind ik dat best wel saai. Als ik iluté verlaat zie ik al bijna direct een bordje richting een veerboot. Wist ik ook niet. Wie wat alternatieve fietsroutes wil, zal dus een beetje meer onderzoek dan mij moeten doen. Wat ik wel op mijn must see lijst heb staan is Lebartu kapines. Hoe deze daar op gekomen is weet ik ff niet meer. Maar het is de grootste, mooiste, indrukwekkendste begraafplaats die ik ooit gezien heb. Als ik zie dat er ook auto's rondrijden waag ik mij ook op de fiets tussen de graven. Misschien een beetje luguber; graven kijken. Toch hier lijkt het op een soort openluchtmuseum. Vele grafstenen zijn een 'kunstwerk' op zichzelf. Graven, Grafstenen zover het oog reikt. Als ik een massage wil, dan WIL ik ook een massage. In mijn hotel morgen pas. Die laat ik alvast inplannen. Hier naast staat nog een vijfsterren spa resort, misschien hebben ze daar nog een plekje. Yes. Half uurtje wachten. Dan een uur lang full-body massage. Heeeeerlijk. Een meneer deze keer. Qua stevigheid van de massage, niets mis mee. En ik kan het ook niet goed duiden, waarom , maar heb toch veel liever vrouwelijke handen en bewegingen. En dan nu in Palanga. Something completely different. Een totaal ander Litouwen. Schreef Ik gisteren nog saai. Zandvoort en Valkenburg ineen. Voor mij ook wel een beetje te veel van het 'goede', hier is tenminste is te zien en te beleven. Up 333 Down 366 meters
Massage door een vrouw vind ik aangenamer schrijf ik gisteren. Behalve dan als het gebeurt door de kleindochter van een gevlucht Ex-Russische-Stalin-Goelag-Generaal. Shit wat neemt dat mens mij onderhanden. Achteraf, nu, zekers niet onaangenaam. Op de tafel voel ik vele pijnlijke plekjes, waarvan ik niet wist dat op die plaats iets (gevoeligs) bestaat. Ze laat zelfs mijn teenkooitjes één voor één luid knallend knakken. En dat IS pijnlijk. Als ik af en toe heel even mijn ogen open doe, zie ik het verbeten stug stuurse gezicht van de masseuse. Gauw weer dicht, de ogen. Maar ook dit uur is voorbij zonder dat ik er erg in heb, dus zo heel erg zal het wel niet geweest zijn. Na het ontbijt begint het zachtjes te druppelen. In de middag overgaand in plensbuien. Paraplu's en bier de best verkochte items in Palanga vandaag. Zoals gezegd, Grimbergen doet het heel goed. Het wordt verkocht van de tap, in 0,3 en 0,5 L formaten. En veel gedronken. De pier van Palanga op. Nog een echte. Even een wandeling door het dorp. Een stuk rustiger dan gisteren, ongeveer de helft van de etablissementen gesloten. Lunch buiten met een dikke deken over mijn schouders. De Litouwse mannen zijn niet zulke watjes. T-shirt, korte mouwtjes, tattoos, en zeker geen deken..... Mooie kerk. Kaarsjes gebrand. Bij Maxima ontbijt, yoghurt en bananen, voor morgenochtend gekocht en (ook) een paraplu. Het hotel biedt pas om acht uur ontbijt, dat vind ik te laat Wat ik in veel landen zie en me blijf afvragen waarom 'wij' in Nederland dat niet kunnen. Zijn (gratis) openbare niet onwelriekende toiletten. En dan op meerdere plaatsen beschikbaar.
Een mooie afwisselende fietsdag. De eerste 25 kilometer saai achter de duinen door de bossen, langs honderden vakantiewoningen. De grens Litouwen en Letland is een echte Europese binnengrens, bijna niets meer van te zien dus. Nog steeds door steeds saaier wordende bossen, maar wel op A11. Een gewone tweebaans weg hier, zonder vluchtstroken en weinig verkeer. Verderop wordt het wat weidser. Weilanden, dorpjes. Ook hier aan de kust toeristisch, maar een stuk bescheidener, althans dat is de indruk van dag één. Liepaja. Zeer diverse stad. Oude, communistisch, aandoende wijken. Moderne straten. Mooie oude markt, waar dus ook vandaag markt is, misschien wel elke dag. En terrasjes, maar voor dat ik een keuze heb kunnen maken, de zon schijnt ook nog niet, ben ik de rivier al weer over. En bevind ik me in het ietwat smerige desolate noordelijke havengebied. Gewoon doorfietsen. Weer een rivier, over een brede houten ophaalbrug. De wijk Karosta. Door de bomen zie ik een 'gouden' dak blinken. Even kijken. Oeps dat is een grote mooie kerk. Volgens Wikipedia: "De Kathedraal van de Heilige Nicolaas in de Letse stad Liepaja is een russisch-orthodoxe marinekathedraal." Fiets er rond over het binnenterrein, weer de poort door sta ik tussen de vervallen, erg smerig uitziende flats. Mooi uitzicht op de kathedraal hebben ze wel. Maar of ze dat kunnen waarderen vraag ik me af. Contrast kathedraal en flats, kan bijna niet groter. Wel heel veel geld uitgeven voor bouw en onderhoud van de kerk, maar verhoudingsgewijs niets voor de leefomgeving van de honderden mensen in die wijk. Gezellig is wat anders. Alleen in de eetzaal. Maar ik HEB lunch en diner in the middle of nowhere. Mooie, zeer mooie kamer aan de zee, met ook uitzicht daarop. Behalve nog wat meer vakantiehuizen, in de verre omtrek niets, geen restaurants of winkels voor zover ik weet. Dus heb gisteren mail gestuurd of ze iets voor mij zouden kunnen regelen. Ja hoor dat kunnen we. Up 260 Down 265 meters
"And I think to myself what a wanderfull world". De deur staat open. De zon schijnt. Louis Armstrong verwelkomt me in de ontbijtkamer. Zeven uur. Meneer heeft een zeer uitgebreid ontbijt voor mij klaar staan. Met koffie en met thee, ik ben de enige gast. Communiceren doet meneer niet veel, zeg maar niet. Daarom, denk ik, ook koffie EN thee, hoeft hij niets te vragen. Maar iemand moet toch goed Engels spreken hier, we hadden mailcontact in bijna perfect Engels. Weer lekker op de fiets. In de frisse ochtendzon. Bossen en bossen. Bomen en bomen. Heb er nu wel genoeg van. Maar het houdt niet op. Langs de kust even wat meer ruimte in de verte. Weinig toerisme. Veel privéhuizen. Landinwaarts, naar Kuldiga. Met, zeggen ze hier, de breedste waterval van Europa. De Ventas Rumba, 240 meter is best een eind. Het verval echter is maar één meter. Ziet er fantastisch uit. Komt ook door het prachtige licht. Heerlijke heldere oplichtende felle duidelijke kleuren. Zoek naar betere woorden, maar kan ze nu niet vinden. Soms maak ik een foto, alleen omdat ik het licht zo mooi vind. Up 464 Down 439 meters
Als ik bij het huisje aankom, staat het bier al koud. Dat is nog eens service. Je betaalt er wel voor hoor. Niets mis mee. Huisje staat een 100 meter van het strand, de dichtstbijzijnde winkel is 15 kilometer terug. Geboekt op Booking en daarna per mail boodschappenlijstje doorgeven. Prima verzorgd. Bij het complex is niemand te zien. Gelukkig heb ik het telefoonnummer van meneer, hij belde mij gistermiddag. Bent u er al? Het is 12 uur. Yes. Het eerste huisje links is voor u, de sleutel zit in de deur. Volledig ingericht voor ongeveer vijf personen. Vanavond om zes uur kom ik langs. De 55 kilometer tussen Kalinga en Ventspils fiets ik, twee keer plassen, in één stuk door. Weer duizenden bomen. Meestal vind ik industrieterreinen en buitenwijken van een stad hardstikke lelijk om te fietsen. Vandaag verheug ik me. Even geen bomen. Maak een ommetje door het oude centrum van Ventspils. Oud is het wel, erg mooi vind ik het niet. Wel mijn eerste terrasje, tijdens het fietsen. Cola, thee en een Lets stuk cake. Lekker in het zonnetje. Daar schijn ik geluk mee te hebben. Volgens mevrouw in het hotel vanmorgen is het in juni hier meestal regen en mist. Up 282 Down 324meters
Om half tien zit ik met een paar honderd meeuwen op het meest noordelijke punt van Letland. Daar waar de Oostzee overgaat in de Golf van Riga, of andersom. Behalve die vogels, een paar opgestapelde stenen. Ongeveer drie uur onderweg nu, 70 kilometer. Compleet saaie omgeving voorbij zien komen. Eenzaam en alleen. In totaal zes auto's passeren. Verder miljoenen bomen. Het mag dan een Nationaal Park zijn, het blijft saai bos. Het is nog erg rustig in Letland en in Litouwen. Seizoen begint ook hier pas in juli. Over het algemeen hou ik wel van alleen zijn. Maar na een dag alleen fietsen, is het fijn te zijn op een terrasje met een paar mensen. Dan is een gesprek fijn, maar niet eens direct nodig. Iets om te kijken. FF niet alleen. Gisteren, fantastisch huisje, vlak aan zee, koelkast met bier, niemand te zien. Up 282 Down 307 meters
Vandaag wat meer ruimte voor de ogen. Niet direct de bomen voor m'n neus. Mooie gewolkte, weidse gezichten over akkers en weilanden. Leuke dorpjes. Een mooie tocht. Aan het ontbijt besloten om de totale route niet langer te maken, maar in kortere etappes verder te gaan met de geplande route. Luxe probleem. Halverwege de route. Haal ik Vilnius weer op de geplande datum? Yes. Gemakkelijk. Als extra heb ik nog een ommetje naar Kaunas als keuze. Kaunas schijnt een mooie stad te zijn met een paar fantastische musea. Tweehonderd kilometer erbij. Dat wordt dan weer net iets te hectisch. Merk wel dat ik meer moeite heb met korte etappes dan de langere. Wetende dat het vandaag 'maar' zeventig kilometer is. Moet ik me inhouden om niet al om tien uur op de stoep van het hotel te staan. Ben er om twaalf. Onderweg Talsi. Gebouwd op negen heuvels aan twee meren. Probeer de wonderen te ontdekken. Verder dan het mooie plaatje van de huizen aan het kleine meertje kom ik niet. Verder naar Sabile. Leuk stadje. Weer een kerkje. Mooie muurschildering. En hier ligt de meest noordelijke wijngaard van de wereld. Guiness World Record. De prijzen van de overnachtingen en het eten zijn in Letland bijna het dubbele van die in Litouwen. En dan moet Riga, de hoofdstad nog komen. Daar schijnt het nog duurder te zijn. Riga ben ik al eens geweest, dus als overnachting sla ik deze stad nu maar over. Morgen nog een laatste kans, hier, aan zee. Up 393 Down 348 meters
Heb er nu al een beetje spijt van, geboekt te hebben in zo'n groot onpersoonlijk hotel. Ik weet dat ik wat vroeger ben, maar de dame aan de receptie doet niet eens moeite om te kijken of de kamer wat eerder klaar zou kunnen zijn. Drie uur is inchecktijd, daar moet u opwachten. Met de bagage jongeman zoek en vind ik ergens in de bosjes een plaats voor mijn fiets. Ergens op het terrein achter de bosjes. Ook hier geen enkele souplesse voor ietwat anders reizenden. Ik vraag hem nog of hij iets kan regelen met de kamer. Meld u maar aan de balie. Heb ik al gedaan. Ze bellen me terug, maar ik heb er niet veel vetrouwen in dat dat eerder zou kunnen zijn. Ik ook niet is zijn antwoord. Zonnige zondag. Druk aan zee. Soms fietspad, meestal niet. Niet fijn fietsen, de laatste dertig kilometer. Tussen de bomen weer, en veel verkeer. No problem. It's summertime. De ober van het poepie chique restaurant doet niet moeilijk over mijn fietsoutfit met bijbehorende geuren. Ik heb nog niet kunnen douchen. We hebben het overdekte buitenrestaurant net geopend. Voor vier uur heb ik al vast een massage geboekt. Voortreffelijk. Contact met de masseur is er nauwelijks. Niet dat ik een praatje wil maken tijdens de massage. Maar van wie die handen zijn die mij nou zo heerlijk kneden, wil ik toch ietwat een idee hebben. Zijn stem hoor ik alleen in de vorm van afstandelijke commando's. Omdraaien. Maar de massage was heel goed. Gisteravond raak ik in gesprek met een jonge Letse man. Estland, Letland en Litouwen de Baltische staten zullen wel heel nauw samenwerken. Nu ze samen van een communistisch regiem omturnen naar de Europese kant? Nee helemaal niet zegt hij. Niets. Estland waar we vroeger grapjes over maakten dat ze zo traag en behoudend zijn doet het nu het best. Bij ons nog steeds veel corruptie. Vorige week nog werd er iemand op straat doodgeschoten die werkte aan de afhandeling van een failliete bank. Russische maffia, we weten het niet. Maar we zijn blij het gaat goed het gaat beter. En als ik de verhalen van mijn ouders hoor uit het Russische tijdperk wordt ik helemaal blij. Up 479 Down 557 meters
The same beer? Voor de zekerheid vraag ik nog even welke. Leffe Blond, big one! Heb het meisje in de strandtent gisteren twee of drie keer gezien. Ja ja, ik weet het barmeisjes zijn ALTIJD vriendelijk en oplettend. Toch. Er is zo'n groot verschil in omgang hier met jongeren of ouderen. Jongeren zijn zoals bij ons vrolijk fris open. (en ze spreken perfect Engels) Ouderen gesloten, of ze onvriendelijk of stug zijn weet ik niet eens, zover kom ik niet. De zeden en gewoonten van een land kan ik altijd goed accepteren, ik vind dat een must als je gast bent in een buitenland. Maar merk nu als die zeden en gewoonten inhouden dat men mij bijna negeert, en zo voel ik dat vaak, ik dat niet kan scharen onder gewoonten en zeden van het land die ik normaliter accepteer. De dag begint met, een voor mijn doen, laat ontbijt, negen uur. Zeer uitgebreid buffet. Oppassen ik vreet me zo vol. Wandeling door het dorpje. Mooie winkelstraat met een zeer divers aanbod van wat bij een winkelstraat hoort. Lunch. Kleine rustpauze op de kamer. Dan is het tijd voor de volgende massage. Volgens de beschrijving ; Massage The tale of Scheherazade. Seashell massage with warm massage oil. The treatment promotes rapid absorption of essential oils into the lymphatic and nervous systems, thereby activates protective processes of the body. Massage also has a positive effect on the respiratory and nervous system. Mevrouw de masseuse heeft een tijdje in België gewoont. Vraagt in het Nederlands "Hoe gaat het met u". Kijk dat komt al heel anders over. Tijdens de massage wordt er gelukkig niet meer gesproken. Heb je als hotel vijf sterren dan zit je wel goed. Drie of vier sterren doet er al niet veel meer toe. De rating op Booking of TripAdvisor is tegenwoordig veel meer van belang. Dus worden, door het hotel, op Booking de betere kamers aangeboden, denk ik. Betere kamers, betere notering. Ook is vriendelijkheid een belangrijke factor geworden. Kost weinig en brengt veel op; goede scores. Zeker als je je als alleenreizende bij de receptie meldt met het verzoek om een kamer, word je meestal in een achterafkamertje gestopt. Althans dat is mijn idee / ervaring. Gisteren heb ik een 'boze' mail gestuurd naar Booking. Niet om de kwaliteit van de kamer, maar de lokatie. Hoekkamer, twee ramen, beide uitziend op de parkeerplaats. Was de eerste. Die wilde ik niet. Van hotel krijg ik een andere, iets beter. Na het mailtje aan Booking, waarin ik mijn teleurstelling in het door hen aangebodene uitspreek, verhuizing naar een famillekamer op een hogere verdieping. Moraal van dit verhaal; wees geen zeikerd, maar laat ook niet over je heen lopen. En Vijf sterren hotels gaan gewoon hun eigen gang. Was het Grimbergen in Litouwen in Letland is het Leffe. Blond EN donker. In de 'betere' plaatsen. Op de menukaart naast de eigen bieren; niet slecht, redelijk gewoontjes. De restaurants zijn zeer chique hier. Omgeving prima. Obers ook. Prijzen desgelijks. Populatie!? Meestal de vrouw die zich kleed naar, wat ik noem, de situatie. De man, hier, in korte broek en T-shirt. Als je zo naar de zee kijkt, naar de einder, is het enige wat zeker is, dat de horizon horizontaal is. EN dat er ooit een einde aan alles komt, behalve de horizon.
Waarschijnlijk zegt de jongeman wel goedemiddag, maar het eerste wat ik versta is "my director tells me you are terrible hungry. Ik schiet in de lach. Inderdaad ik heb per mail gevraagd of er op het afgelegen komplex een restaurant is. Dat is geen probleem kreeg ik als antwoord. Fijn. De jongeman blijkt de kok te zijn. Verder heeft hij vandaag niets te doen, dan voor mij dus lunch en diner bereiden. Er zijn geen andere gasten verteld hij. Het is een mooi bungalowpark. Aan de rivier Kausupe, die een eindje verder in de grote Dvina uitmondt. Het park, nu stil en verlaten. Bent u alleen? Yes. Men heeft vier personen verwacht. Vergissing begrijpelijk, want ik heb voor één persoon een vierpersoons bungalow geboekt met uitzicht op de rivier. Dat prachtige uitzicht hebben ze inderdaad, maar geen douche en toilet. Dat is mijn fout. Heb ik niet opgelet. Maar geen probleem, in een groter gebouw hebben ze ook tweepersoonskamers, met douche en toilet. Doe die dan maar. Uitzicht minder, dat neem ik dan maar. Het hele komplex is nu toch 'van mij'. Veel verkeer vandaag, drukke wegen. De eerste twintig kilometers heb ik er geen last van. De EuroVelo 10 voert mij over rustige afgelegen fietspaden recht het centrum van Riga in. Een paar jaar geleden was ik hier al. Dus deze keer Riga niet als overnachtingsplaats gekozen. Fets nog wel even over hobbelige keien kriskras door het mooie oude centrum. Veel Nederlanders op straat. De stad weer uit. Lukt goed, deze keer geen fietspaden, soms een door veel gebruik uitgesleten zandpaadje langs een drukke eenrichtingsweg. Meer niet. Daarna de drukke A5 en A7. 'Gewone' enkelbaans wegen hier. Zonder vluchtstroken. De witte streep rechts en af en toe twintig centimeter is mijn gebied. 's Middags trekken er met veel geraas en wind een paar geweldige regenbuien over. Ik lekker binnen. Up 632 Down 643 meters
De wind is koud. De wind is hard. De wind is in de rug. Joepie. Honderd kilometer lang. Een bijna stormachtige, mooie frisse tocht. Bomen, Bossen ja. Gelukkig niet te veel. Veel weilanden en akkers. Weer weidse vergezichten met mooie wolkse luchten. Af en toe een gezicht op de steeds smaller wordende Dvina, of een van haar zijrivieren. Daarbij jammergenoeg, een beetje te veel verkeer. IK op de hoek van het centrum bij de kebab, met een (kleine) Grimbergen, en een kebab dus. Best spicy. De fiets in de achtertuin van Centra Apartamenti. Had een mail gestuurd dat ik wat eerder wilde inchecken. Geen antwoord ontvangen. Sta om ongeveer twaalf uur in de tuin. Klop op een paar deuren. Geen gehoor. Alles op slot. Dan eerst maar iets eten. Omdat het maar een kleine is; 0.25, nog maar een Grimbergen. Één uur. Officiële inchecktijd twee uur. Nog niemand. Eerst even een parkje vinden. Plassen. Om nou bij vreemde mensen in de achtertuin te gaan staan plassen. Dat kan. Is niet zo heel erg. Maar als eerste indruk; nul komma nul. Om kwart over twee bel ik naar de eigenaar, had ik waarschijnlijk eerder moeten doen. Ja, ik weet dat u komt, ik ben er over tien minuten. Dit is uw kamer...... Binnen vijf minuten is hij weer weg. Leg morgenvroeg de sleutel maar onder de mat. Is wel de enige, tot nu toe, die mij een hand geeft. De dames van de VVV in Jekabpils buitelen over elkaar om mij te helpen. Ik zoek een landkaart waarop duidelijk het onderscheid tussen gravel--en asfaltwegen. Gravel op zichzelf is niet zo erg. Goed te fietsen. Maar het wasbord effect op deze wegen hier is killing. Wil dat zoveel mogelijk vermijden. Op de VVV kom ik er niet uit, er liggen inmiddels een stuk of tien gratis en te betalen kaarten op tafel. Wat de dames vergeten te vermelden is, dat er recht aan de overzijde van de straat een boekhandel is, voor mij verdekt opgesteld, die de juiste kaart wel verkopen. Ik loop er later die namiddag uit nieuwsgierigheid toevallig binnen. Ontbijt in Letland is oppassen. Je/ik eet snel te veel van de overdadige ochtenddis. Drie man sterk zijn ze opgestaan om mij om zeven uur ontbijt te serveren. Pannenkoeken, zeven (!) gekookte eieren. Vijf soorten kazen. Bananen. Druiven. Thee. Jus d'orange. Toast. Vleeswaren. Jam. Alles meer dan genoeg. Hille maakt op Facebook een terechte opmerking "wel erg veel kerken". Inderdaad heb ik iets met kerken. Architectonisch vallen ze mij altijd op in het landschap. Niet zo vreemd, want voor kerken had men altijd veel meer financien beschikbaar dan voor de nooddruftige burger. Bijvoorbeeld in Afrika is het des te opvallender. Ook prachtige kerken van diverse geloven, met er vlak naast de zeer schamele hutten van de gelovigen. A Institutioneel ben ik voor deze kerken een atheïst. Dat ben ik het natuurlijk niet. Ik dank de Heer of wie of wat dan ook bijna elke dag voor het geluk dat ik bezit en de mooie dingen die ik mag meemaken. Regelmatig steek ik den vreemde of in Nederland een kaarsje aan in een kerk. Het ritueel. De gedachte. De boodschap. Even aandacht, voor iemand, voor iets. Stilstaan. Yup, rasechte atheïst....... Up 673 Down 608 meters
Stoempen. De harde wind van gisteren nu op de kop. Het is ff goed op het tandvlees. Op het eind, daar waar de weg naar het oosten buigt, weer even wind achter. Warm vandaag. Veel heuveltjes. Landschap. Mooi open. Weinig dorpen. Meer van hetzelfde, van de afgelopen dagen. Het zijn maar drie etages. Pfffff. Het (aardige) jonge wicht aan de receptie van het HomeLike Hotel doet even gemakkelijk. Ik met 116 kilometer in de benen en bagage op mijn schouders, wat moeilijker. Toegegeven, ik HEB een fantastisch mooie hoekkamer. Echt middenin het centrum. Vier overdekte gekoelde winkelpassages tel ik zo even in het centrum van Daugavpils. Inkoopplezier te over. Ben op zoek naar een terrasje, bijna niet te vinden. Met ondoorzichtig glas afgescheiden hoekje op het trottoir. Ééntje. Das alles. In het openbaar drinken de mannen in het park. Halve liters bier. 'Nette' mensen drinken niet op straat hier. Dan vind ik er later toch een. Een mooie, bijna vlak onder mijn zijraam. Met Grimbergen. Shazam weet het niet. Ik kan het liedje van het volksdansje, in klederdracht, iets verderop op het plein, zo mee neuriën. Is me al eens vaker opgevallen; Kinder- dans- slaapliedjes dezelfde melodieën vind je over de hele wereld terug. Morgen in Litouwen nog iets uit (laten) uitzoeken. Nu even bezinken. En, dan ga ik waarschijnlijk toch dat ommetje naar Kaunas maken. Heb de afgelopen dagen geen plaats gevonden waar ik enkele extra nachten zou willen blijven. Up 1034 Down 1024 meters
Als ik om klokslag twaalf uur het Zuvreda Hotel binnenkom zit het restaurant barstensvol vol met (etende) gasten. Vroeg aan de dis. Neen de kamer is nog niet klaar. U moet nog even wachten. Dan maar eerst ook aan de lunch. Ontbijt in HomeLike Hotel is pas om acht uur. Er is echter nog een gast die vroeg weg wil. Dus voor ons beiden staat er om zeven uur een zeer uitgebreide ochtenddis klaar. Alles vers klaargemaakt zo te zien. De gebakken eieren en het spek in ieder geval wel. Ik doe me er (veel) te goed aan. En dan staat het geheel daar nog een meer dan een uur te verpieteren voor de latere gasten. Op weg terug naar Litouwen. De nieuwe kaart had me al gewaarschuwd; een deel is onverhard. Zo'n acht kilometer voor en na de grens van Letland en Litouwen is gravel. Wasbord. Belgisch kasseien en wasbord wegen zijn het meest verschrikkelijke voor een fietser. Ook hier weer. Nogmaals onverhard fietsen is prima, maar wasbord nee. Ze zijn best leuk, heel vriendelijk, het personeel van het hotel, maar inchecktijd BLIJFT twee uur. Misschien wel de de meest vriendelijke, ze vragen voor het eerst waar ik vandaan kom, wat ik aan het doen ben. In de toekomst van Litouwen heeft de jongeman niet veel vetrouwen. Hij verdient maar 300 honderd (is wel heel erg weinig) per maand. En dat zal ook nog wel een tijd duren. Geld krijgen van Europa ja, maar dat wordt niet aan de goede dingen besteed. Eten kun je de gehele dag door in Estland en Litouwen. Geen "keuken gesloten meneer" dus. Het voedsel is eenvoudig. Ik vind het heel goed. En met veel zorg en aandacht op het bord gepresenteerd. Verkeer, meestal hard rijdend, ook op de gravelwegen. Nog geen gevaarlijke situaties meegemaakt, meestal wordt er met een grote boog om mij heen gereden. Claxon, betekent de berm in. Vrachtwagen, kan of wil niet remmen. In Litouwen ben je dus als fietser verplicht een reflecterend vest te dragen. Ik heb er een bij de Maxima gekocht. Geen vest, maar kruislings voor en achter een paar brede gele banden. Is niet zo warm als een hesje. Het wordt dus WEL een ommetje naar Kaunas. Twee luxe problemen. 1. Ik ben er maandag, en dan zijn ook daar de musea gesloten. 2.Terug van Kaunas naar Vilnius is de snelste weg de autoweg, verboden voor fietsers. De rest van dat gebied ligt vol met gravelwegen. En die mijd ik. Punt. 1. Dus, proberen op de dag van aankomst nog een museum te bezoeken. 2.Terug via een omweg in twee dagen. Als overnachting vind ik daar op Google Maps een "Lithuanian Authentic House". Mmm leuk. Telefoonnummer erbij. Aardige jongeman; sorry meneer we zijn het huis dit jaar aan het renoveren, dus geen verhuur. Ik; is er iets anders in de buurt waar ik kan overnachten? Hij; wacht even, ik bel mijn vader hij woont daar. Tien minuten later belt hij terug. Er is een klein hutje, mag je voor 12 euro huren. Geen lakens en dergelijke. Ik; money is no problem, als je dat ook zou kunnen regelen. Hij gaat zijn best doen. Leuk. Spannend, geen idee waar ik terecht komt, maar heb er een goed gevoel over. Na het hutje moet ik via een klein pontje terug naar Vilnius. Ze hebben een mooie site maar alles in het Litouws. De vriendelijke jongeman van het hotel belt even. Ze zijn elke dag van 8 tot 8 open. Auto kost 5, Fiets 2, 5 euro is Up 948 Down 924 meters
Koud vanochtend, zoiets van een graad of negen. De rest van de temperaturen kan ik vandaag helaas niet laten zien. De batterij van de temperatuurvoeler is leeg. Ik denk dat hij mij gewaarschuwd heeft met rare vogelgeluidjes, maar dat weet ik niet zeker. De eerste helft tot Moletai is prachtig. Veel meertjes met bijbehorend vertier. Dorpjes, hotels en/of restaurants, in ieder geval veel voor Litouwse begrippen. Tweede helft wat minder. De gehele weg blijft heuvelen, nergens echt steil, maar wel erg veel. Soms kom je als fietser op plaatsen waar je eigenlijk helemaal niet zijn wilt. Omdat, meestal, het volgende doel te veel is voor één dag fietsen. Dus worden het twee dagen fietsen met tussenstop ergens in een 'gat' waar niets te beleven valt. Ukmerge, vandaag, is zo'n gat. De mensen hier schijnen er totaal tevreden mee te zijn. Hotel is prima. Prachtige kamer zelfs. Maar na twee keer het 'centrum' rond weet ik nog steeds niet waar ik mijn kont moet draaien voor het NA vier uur pilsje. Voor een zaterdagmiddag overal tote hose, niets te doen. Er moet ergens een underground scene zijn waar ik geen weet van heb, daarom heet het natuurlijk ook underground ;>). Of het zijn stille drinkers thuis. In het communistische tijdperk waren er volgens mij geen openbare eetgelegenheden, alleen voor de de heel rijken. Maar 't kan natuurlijk ook zijn dat ik al slaap als de actie begint. Door het lawaai echter ben ik nooit wakker geworden. Paar uur later. Nog steeds geen leven op straat of in de cafés. Ben neergestreken bij een Chinees!? Waar ik begon met gezelschap, aan een ander tafeltje, maar nu alleen in het restaurant zit. Waarom Chinees? Sweet and Sour..... Tja, het volgende doel. Kaunas. Onder andere het bezoeken van enkele musea. Echter die zijn dus hier ook op maandag gesloten. EN. Morgen is het Midzomerfeest (kom ik net achter) , naast de Kerst het belangrijkste feest van het jaar. Dus ook niet alle musea geopend. Waarschijnlijk wel andere leuke dingen te doen of te zien. Up 895 Down 1064 meters
I found you a room that's ready now. Kaunas, Hotel Kaunas. Kijk dat is nog eens sevice. Formele inchecktijd 3 uur, ik ben er al om half twaalf. Koud en regen, voor het eerst, vanochtend, dus gewoon stug doorfietsen. Lunch time. En dan begint het pas echt te regenen. Nog niet echt de tijd voor sightseeing. De gehele middenallee van het centrum is opengebroken, bij regen ziet dat er nog lelijker uit. Maar denk wel dat het een mooie stad is. Na de lunch haasje repje naar het toilet. Iets verkeerds gegeten gisteren. Vanmorgen ook al. Fietsen ging prima. Na het even 'bijkomen' nog even de stad in, bijna geen mens op straat. Het blijft met bakken uit de lucht komen. Winkels gesloten. Drie uur geweest. Dan maar geen museum vandaag. Heb gisteren per mail om 4 uur massage besteld. Hoop dat mijn darmen zich gedragen..... En mijn darmen gedragen zich. De massage is deze keer OP mijn hotelkamer. Verrassend. Vriendelijke jonge bodybuilding (niet te veel) man. Klopt om vier uur aan de deur. Net genoeg ruimte voor de massagetafel. Professional. Ik denk dat vele dames die ook zo'n massage krijgen, 10 jaar ouder of veertig jaar jonger dan mijn persoon, wel een vervolg op de massage zouden willen hebben. Ik, ik wordt aangenaam duf. Geef de jongeman een fooi. En besluit vanavond niet uit te gaan eten. Heel vroeg naar bed. Morgen weer fit. Up 358 Down 400 meters
Vanochtend nog een keer een massage. Meneer werkt als fysiotherapeut aan de Litouwse Sport Universiteit. Als bijbaan belt af en toe een hotel als een gast een massage wil. Ben wel in goede handen denk ik. De stad in. Het is een mooie stad, nog mooier als de zon zou schijnen maar tja je kunt niet altijd alles hebben. Een lichte lunch in het oude stadscentrum. Heel mooi. Bereik net op tijd mijn kamer om de lunch weer te droppen. De rest van de middag en de avond blijf ik in bed.
Ergens in de loop van de nacht is het bezoek aan het toilet minder geworden. Dat moet ook wel want ik moet onderhand leeg zijn. Na elke toilet bezoek neem ik twee immodium. De rest van de de middag lig ik te bibberen in bed. Alsof ik het koud heb, maar heb het gloeiend heet. In de ochtend. Diarree lijkt gestopt. De krampen niet. Dus vertrouwen doe ik het nog niet zo erg. Daarbij sta ik te trillen op mijn benen, zo slap als een vaatdoek. Tja Ik zou nog twee dagen willen fietsen. Vandaag en morgen. Nee ik voel me veel te slap en alle spieren doen pijn. Ik blijf nog een nachtje om wat bij te komen. Zeven uur loop ik naar de receptie om te vragen of ik de kamer nog een dag mag hebben. Vertel er netjes bij dat ik ziek ben. Nee het hotel is vol vandaag. Ik geloof er niets van. Ga terug naar de kamer kijk op Booking en boek eenzelfde kamer. Blijf gewoon op de kamer en hoor verder die dag niets meer. Kijk dat vind ik nou niet netjes, als ik een gast nog een nacht wil blijven omdat hij ziek is, zou ik mijn uiterste best doen. En niet domweg zeggen, we zitten vol. Dan het volgende probleem oplossen ik moet nog terug naar Vilnius. In twee dagen fietsen gaat dat makkelijk. In één niet. Met de trein of bus heb ik nou niet zoveel zin. Dat gesleep met fiets en tassen als je je toch al slecht voelt Taxi. Dat zal wel duur zijn. Goedkoop is het niet maar valt me hartstikke mee. Van Kaunas naar vliegveld Vilnius wordt een bedrag van 83 euro gerekend. Die bestel ik dan maar, morgen tien uur. De verdere dag zit ik op de wc of slaap ik. Pfffff. Heb geloof ik nog nooit zoveel geslapen.
Heel schuchter loop ik de drogisterij binnen. Om een goede intro te hebben vraag ik eerst om immodium. Dan weet mevrouw welke kant ik op wil. Gelukkig heet dat hier ook het zelfde. Het wordt nu moeilijker en best een beetje gênant. Omdat mijn diarree al drie dagen zeer onverwacht terugkomt. Wil ik voor de reis een veiligheid inbouwen. Een luier voor volwassen. Maar hoe leg ik dat nu aan mevrouw uit? We komen er niet uit. Een nette mooie jonge vrouw komt de winkel binnen. Ik waag het er op, Spreekt u Engels. Ik geloof niet dat ik bloosde maar veel scheelt het niet. Mevrouw doet totaal niet moeilijk of vreemd. En vertaald mijn vraag netjes in het Litouws. Ik koop twee luiers. Ik griezelde van die dingen, maar moet bekennen dat ze zeer zeker niet onaangenaam zitten. Als tie droog is natuurlijk. Taxi staat netjes om tien uur klaar. Meneer spreekt niet zoveel Engels maar heeft een aardig muziekje opstaan, dus beiden vinden we het wel goed zo. Denk ik. De uiteindelijke prijs wordt 90 euro. Geen probleem. Vliegveld ligt buiten de stad, mijn hotel midden in het centrum. Op de kamer. Slapen en WC.
Slapen. Thee drinken. Extra luiers gekocht. Fiets ingepakt. Ook de thee is schijnbaar te veel. Slapen.
Ik wou dat ik weer in bed lag, in mijn eigen bed dan. Mens wat ben ik moe. Gelukkig gaat het inchecken soepel. De taxi staat om kwart over vijf op me te wachten. Aardige jongeman, vraag hem of hij tegen wat extra betaling mij richting incheckbalies wil helpen. Ja hoor. Eerst moet de fiets die al in een hoes zit, ook nog in de folie gewikkeld worden. In die wikkelmachine gaat het niet. Samen met de taxichauffeur met een rol met de hand. Gaat eigenlijk prima. Een tarief voor een fiets wikkelen hebben ze niet, koop maar een souvenir zegt hij. Geef de wikkelman vijf euro, en loop weg. Neen ik moet een paar stickers accepteren. Twintig euro voor de taxirit en twintig euro voor de extra hulp. Ik ben dankbaar. Klinkt misschien vreemd maar voel me zo zwak dat ik denk het in mijn eentje niet gehaald zou hebben. Inchecken klaar. Omdat ik niets meer gegeten of gedronken heb, gaat het met de diarree prima, af en toe een krampje, maar zulke luiers geven een geruststellend gevoel. Op tijd landen we op Schiphol. Bagage duurt erg lang. Haal de verpakking van de fiets maar zet hem niet verder in elkaar. Daar heb ik de energie niet voor. Fietstassen aan de fiets en richting treinen. Daar haal ik nog mooi de 10:36, hoef ik niet over te stappen. Met (geen) moeite krijg ik de fiets en de tassen in de trein. Perron vol met mensen. Als ik mij hulpvragend omdraai is het een Chinese meneer die mij een helpend handje toesteekt. Wij zijn een vreemd volkje die Nederlanders. In Apeldoorn staat Diederick (grote D) mij op te wachten. Lift naar huis. Heerlijk. Ik ben bekaf. Na een kopje koffie voor Diederick. Zet ik de wasmachine aan en slaap een paar uur. Tussendoor heftig toiletbezoek. Maar, de was wordt gedaan en het slapen gaat ook goed. Luiers zijn bijna op. Tja zo'n weekje diarree is niet fijn. Maar bekijk het nu eens in het geheel. Kijk alleen eens op deze site hoeveel mooie leuke heftige fantastische dingen ik al meegemaakt heb. En die wel allemaal heel goed gegaan zijn. Zonder noemenswaardige problemen. Wie maakt zich dan druk om een beetje schijterij? Ik ben een gelukkig mens.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
