Klik hier op Google Earth Route deel 1 en Google Earth Route deel 2

Het is me nog niet gelukt beide delen in Google als één op te slaan, als iemand weet hoe, ik hou me aanbevolen.

Klik op "open".

Google, indien op je computer geïnstalleerd, start, dit duurt even, daarna verschijnt mijn gefietste route.

Heb je (nog) geen Google Earth, dan kun je deze vanaf hier downloaden en installeren.
Veel plezier.

Amsterdam 15:20 uur, Cancun 19:40 uur, Vlucht MP 639.

De fiets mag deze keer gratis mee. Martinair hanteert het '"two peace concept". Je mag twee stuks bagage meenemen. De fiets is het ene, één fietstas het andere stuk. De tweede fietstas gaat als handbagage mee.
Fietstrappers eraf, stuur recht, plastic hoes erover, Martinair doet niet moeilijk, het inchecken verloopt vlekkeloos.

Na ongeveer 11 uur vliegen landen we in het donker, net een uurtje, met 23 graden Celsius, op Cancun Airport. Als de bagageband stopt ren ik naar het gat in de muur waar net nog koffers uitkwamen, en ja hoor mijn fiets wordt erdoor gefrot, ik trek aan mijn kant. Op het eerste gezicht ziet alles er goed uit. Douane geeft ook geen problemen. Het taxibedrijf staat me op te wachten. Maar moet nog meer gasten naar Playa del Carmen brengen, die klojo rijdt meer dan een uur in het dorp rond voordat hij mijn hotel gevonden heeft. Dat gaat mijn irritatiegrens net even te boven.

Hoewel ik in Nederland nu alweer bijna zou opstaan, heb ik honger en ga naar het restaurant. Shit mijn bril, zonder leesbril ben ik blind. De ober heeft ook geen bril, dus ik laat me verrassen met een salade en een soep. Met drie Corona's smaakt het fantastisch. Op mijn kamer gekomen, ook geen bril, even naar de receptie en yes daar ligt mijn bril, waar heb ik dat kreng dan toch verloren?

Het is weer heerlijk; in T-shirt aan de vijver het ontbijt te nuttigen. Heerlijk koel windje, af en toe een wolkje, lijkt me een perfecte fietsdag, maar nu nog even niet. Blijf drie nachten om een beetje aan het tijdsverschil te wennen.

Het is een chique hotel, een beetje te chique voor mijn gevoel. Gelukkig geen buffetten, de kans op overvraat, met zo'n honger als ik heb, is dan gelukkig klein.
Het hotel ligt in een villawijk, welke doorsneden wordt met een of meerdere golfvelden, die weer aan de stranden eindigen. Playa del Carmen ligt een paar honderd meter terug. Playa stad is één groot toeristencentrum met mooie stranden, je moet er van houden, en dat doen er velen.

De fiets doet het weer perfect. Lekker windje, veel wolken, maar die schijnen niet voor mij bestemd te zijn. Om tien uur al bloed heet, of moet ik nog even wennen aan al die warmte?

SHIT. Vijf keer vraag ik de weg naar Guadelupe Victoria. Vijf keer vertellen ze mij het dorp niet te kennen, terwijl het toch maar zo'n dertig kilometer van hier ligt. De laatste van de Mexicanen zegt zelfs dat dit een doodlopende weg is. Dan maar weer terug.
Toch, volgens Google Earth moet het hier ergens zijn, ergens? Google vertelde mij zelfs de naam van de straat en die IS hier. Ik fiets een eind de hoofdweg langs de kust af, en vraag nog een keer bij een stel politiemannen. Ook die horen het in Keulen donderen. Gelukkig komt er een redelijk engels sprekende ambulancebroeder (de ambulances staan hier langs de hoofdweg te wachten; geen goed teken !?) bij staan, en verteld na lang nadenken, dat ik toch op de goede weg zat. Dat wordt dus morgen mijn beginpunt...let's hope it's the right one. Hij drukt me nog op het hart, toch vooral vroeg te vertrekken, het wordt weer erg warm, ja, dat heb ik gemerkt.

De Amerikanen wonen bij de Mexicanen in de achtertuin, toch, zelfs hier in een toeristengebied, spreken er maar weinig een paar Engelse woorden. Daarbij komt dat de Mexicanen ogenschijnlijk hun buurdorpen ook nog niet kennen. (Ik schrijf de namen van de dorpen op een papiertje dat ik ze dan beleefd onder de neus duw.)
Dat kan dan nog leuk worden, omdat ik toch van die verschrikkelijk drukke hoofdweg wegblijven wil, en dus bij het vinden van de binnenweggetjes de Mexicaanse hulp goed kan gebruiken.

Nog in het schemerlicht, zo rond zessen, fiets ik de weg in die de ambulancechauffeur aangewezen heeft. Het begin is een redelijke asfalt weg, die steeds slechter wordt. Toch nog goed te doen, ongeveer na een uur heb ik toch echt een 4WD nodig. De kilometerteller blijft bij zo'n zeven kilometer steken. Af en toe stap ik af om de fiets uit een grote kuil te sjorren, soms bagage en fiets even apart.
Als de struiken en grassen over het pad beginnen te groeien, twijfel ik een beetje, maar zo snel geef ik niet op. Al gauw loop ik naast de fiets in het oerwoud te zweten en te steunen. Mijn ene sandaal, nieuwe, glibbert onder mijn voeten en scheurt. Niet opgeven hè jochie. Als de twee sporen overgaan in een smal voetpad blijf ik doormodderen, pas als mijn tweede sandaal ook breekt en het pad schuinweg steeds onduidelijker een groot bos induikt, geef ik de pijp aan Maarten.
Vis mijn nette schoenen uit de tas en draai om, nog steeds drijfnat van het zweet. De natuur is prachtig, helder groen, veel veelkleurige vogels, en dikke vette sprinkhanen van zo'n 20 centimeter lang. Onderweg een paar verwilderde honden, gelukkig heb ik de Dazer bij de hand, en ze druipen af.
Als ik na lange tijd weer mensen tegenkom, ben ik toch wel erg blij.

Om negen uur ben ik, dodelijk vermoeid, weer terug bij AF.

Besluit nog een kilometer of dertig richting Cancun te gaan, om daar nog een keer binnendoor te proberen. Langs de vierbaans snelweg loopt een brede vluchtstrook. Ook hier weer; als je er eenmaal tussenzit valt de drukte wel mee. Leuk is wat anders. Vlak voor Puerto Moreles begint het even te regenen, ik vind het helemaal niet erg.
Heb veel last van de hitte, en mijn rug die na maanden lange fysiotherapie aangesterkt zou moeten zijn, begint ook weer mee te doen. Je wordt oud(er) pappie.

Ik blijf nog een dag in Puerto Morelos, niet omdat het hier nu zo wonderschoon is, maar mijn lichaam heeft andere plannen. Door het vannacht ophoesten van de nodige slijmballen is de benauwdheid op de borst sterk afgenomen. En heb ik met de nodige slaappillen fantastisch geslapen. Vandaag lekker niets doen, morgen weer op de fiets, die onrustig in de hoek van de hotelkamer staat te trappelen.

Puerto Morelos is een klein vissersdorpje. Of eigenlijk was. Kleinschalig toerisme heeft nu de eerste plaats ingenomen. Er is op dat gebied van alles te doen, gelukkig nog niet overdone. Een paar Mexicanen, een paar Amerikanen, reeds op de rug te herkennen door hun altijd tussen hun dikke billen opkruipende korte broek. Esthetisch onverantwoord, maar ja zoals ik de Amerikanen ken, hebben ze daar weinig mee van doen.

De volgende poging voor een binnendoortje. De eerste tien kilometer perfect asfalt, aan het eind van de tien merk ik waarom; er is hier een soort bush survival kamp voor de toeristen. Erna begint de zo bekende slechte zandweg weer. Toch aan het begin heb ik gevraagd; aan het eind ligt Leona Viciario. Dus met volle moed laveer ik twee uur (bijna) zonder iemand te zien om de grote kuilen in de weg. Het is hier prachtig, het oerwoud tot vlak aan de rand van de zandweg, vogels, vlinders, genoeg te zien, mijn eerste aandacht echter is op de weg gericht.

Ik heb altijd gezegd dat een mens tot veel meer in staat is dan hij / zij zelf denkt. Maar dat hij ook soms ook zo dom is dit te doen, verbaasd me telkens weer. Vanmorgen voel ik me redelijk, dus ik stap op de fiets, achteraf gezien had ik dat niet moeten doen. Het eerste uur is lekker fris, gaat goed, maar dan, mijn keel brandt toch halverwege de borst. Krijg bijna geen lucht, welke spieren doen geen pijn? Een paar pijnstillers brengen ietwat verlichting. Wim gaat door.
Stoer, zegt maar gerust dom.
El médico heeft van 6 - 9 zijn spreekuur.

Om 6 uur stipt opent de apotheek. De dokter wordt gebeld dat er een patiënt is. Ik. Hij komt 20 minuten later. Het voelt anders, maar hart, longen, bloeddruk zelfs temperatuur zijn oké zegt el Médico, hij spreekt een heel klein beetje engels. Geruststellend. Ik krijg een paar pillen en een drankje mee, zo te zien slijmoplossend. Morgen maar eens zien, ik zet geen wekker.

Vandaag heb ik geen mail gelezen, deze tekst is met FTP via GPRS verzonden, via de telefoon dus.

There's only one bed, and there's only one chair. Songs from a room, Leonard Cohen.. Ik heb een bed en een tafel in een kleine blauwe kamer en soms vrolijke Mexicaanse muziek van de straat. Al zo'n 24 uur leef ik op dat bed, ben even naar de dokter geweest en haal soms een liter drinkyoghurt. De medicijnen van el médico doen hun werk, maar voel me nog zo slap als een vaatdoek.

In de koele namiddag haal ik iets te eten. Het zweet druipt aan alle kanten van mijn lijf. Ik sta lichtelijk te trillen op mijn benen, morgen fietsen kan ik wel vergeten.

Ik loop nog even bij el Médico binnen, hij schijnt verbaasd te zijn dat ik niet verder gefietst ben. Ben je alweer terug uit El Cuyo. Neen zeg ik, ik heb twee dagen op bed gelegen. Weer beluistert hij alles, geen koorts. Alles oké. Floemo zegt ie steeds. Slijm?
Hij schudt mij de hand, betalen niet nodig hier. En als de dokter er zo over denkt, wie ben ik dan om te zeggen dat ik ziek ben. Maar het voelt anders.

Kantunilkin is een gemoedelijk plattelandsdorpje. Een mooi centraal plein met park. Een paar kerkjes er omheen. Het is zaterdag, maar groepen kinderen schijnen in de schaduw van de bomen toch nog les te krijgen, het gaat er gemoedelijk rommelig aan toe. De juffrouw verteld stoïcijns haar verhaal terwijl de kinderen komen en gaan.

Ik fiets een stukje door het dorp. De lucht is zwanger van muziek, wordt zoveel in de literatuur gebruikt, dus ik ook zo'n zin ertussen. Het is hier ook echt van toepassing, bijna uit elk huis klinkt muziek, zonder dat het een kakofonie is. Onbewust komt de gedachte van Saigon op, waar je vaak je kop in de WC pot wilde steken om even van het lawaai van de brommers af te zijn. Ik fiets hier met heel veel plezier door de straten.

Om twaalf uur heb ik proviand voor de fietstocht van morgen gekocht. Als de middag al pijnlijk rochelend verloopt ben ik niet zo zeker meer. Aan de andere kant begin ik ook de rust te krijgen dat er geen haast is. Als ik niet hoest gaat het eigenlijk uitstekend, lig lekker op bed te lezen, deur open, ventilator aan, op de straat klinkt heerlijke trekharmonica muziek. Wat is dan eigenlijk de essentie van vakantie?

De lucht, het licht is kraakhelder. Soms grijp ik naar mijn hoofd om te voelen of ik de zonnebril wel op heb. Prachtig om zo de frisgroene natuur te aanschouwen.
Het is een mooie route vandaag. Prachtig stil asfalt, opeens zie ik een levensgrote schaduw voor mijn fiets. Het is een bus die ik pas hoor als hij inhaalt. En neen zo doof ben ik nu ook weer niet.
Afwisselend laag oerwoud, weilanden met, ja ook hier, koeien, akkers, papayavelden dan weer een groot moeras of waterplas met prachtig bloeiende hoogstammige waterlelies. En weer overal die prachtige vogels. Stop eens bij een bloemrijke struik, vast en zeker zo'n minuscule kolibrie te zien, hangend in de lucht met zijn lange kromme snavel honing zuigend. Een klein wonder. Dan weer een dorpje, ook hier al vroeg overal muziek. De dorpjes, er zijn er niet veel, zijn een aangename afwisseling. Toch, één groot nadeel, met de verkeersdrempels in Mexico valt niet te spotten, niet zulke watjes als we in Nederland hebben. Hier gaat iedereen er echt stapvoets over, door het gehele dorp elke 200 meter, dus tussendoor even volgas heeft ook geen zin.

Om zes uur in de ochtend is het heerlijk koel, nevel over de velden. Echter mijn lijf verwacht deze inspanning vandaag nog niet. Direct ganzkörperlich nat van het zweet, wat zo de gehele tocht zal blijven. Dus dan nog maar meer rusten; een extra nacht in El Cuyo.

Ik ben in El Cuyo om de orange-red (rose) flamingo’s te zien. Voor elke Mexicaan zouden er hier drie à vier flamingo’s rondvliegen. Dat zijn er dan een heleboel. Ik heb er echter nog geen enkele gezien.
El Cuyo is echt Mexicaanse badplaats, buitenlandse toeristen zie je hier niet, Mexicaanse vandaag trouwens ook niet meer. Gisteren, zondag was het strand en de cafés vol. Moet nog maar zien of ik vandaag te eten krijg.

Ik begin de dag met een strandwandeling. In de monding van de vissershaven bekijk ik de diverse visserstalenten. Het meest indrukwekkend zijn de pelikanen die soms met z'n vijven synchroon het water induiken en dan ook weer tegelijk hun vissen wegslikkend bovenkomen. De aalscholvers en de meeuwen doen ook hun best. De jeugd gooit vanaf de kant hun werpnetten, de beroepsvissers doen hetzelfde vanaf hun boten, ook in de monding of verder de zee op.

Volgens de Lonely Planet heeft de orkaan Wilma de weg langs de kust tussen El Cuyo en Rio Lagartos totaal vernield. Ik heb echter andere informatie. Toch vraag ik aan vijf verschillende personen of de weg er is, en of deze te fietsen is. JA zeggen ze alle volmondig.

Om zes uur start ik bij kilometerpaal 38, langs de school, en dan is het eigenlijk alleen maar rechtdoor, je gezond verstand volgen. Het is een mooie harde zandweg, veertig kilometer lang. Soms is er een stukje rul zand en maakt de fiets een zwieper, af en toe dus even lopen. Het pad loopt over een smalle zandstrook tussen de Golf van Mexico en een grote binnenzee.
Het is heerlijk om hier te fietsen, veel vogels, er staan waarschuwingsborden voor krokodillen, maar die zie ik gelukkig niet. (lagartos=krokodil)
Als ik een soort uitkijktoren zie, ga ik even van het pad af en sta ik aan het binnenmeer en ja, met honderden flamingoÂ’s, voor mij alleen, zo krijg ik het gevoel. Geen mens te zien. De beestjes zijn echt oranje-rood, fantastische kleur in de opkomende zon. Jammer genoeg zijn ze ook erg schuw, en ook met mijn 10 maal zoom camera blijven ze erg klein.

In Las Colorades begint de (saaie) asfaltweg weer. Zo'n twintig kilometer door onwelriekend mangrovebos. Direct bij het dorp zijn enkele plassen lila gekleurd, ik denk dat het met de zoutwinning te maken heeft, maar mijn eerste gedachte is; hier hebben ze de flamingoÂ’s gekleurd.
In Rio Lagartos tientallen toeristen die nu, tegen elven, in de bootjes stappen om de flamingoÂ’s te gaan bekijken.

Om vijf uur in de ochtend steekt er een storm op. De wind giert om het hotel. Gelukkig vandaag niet op de fiets. De vissers doen normaal hun werk, dus voor hun begrippen zal het dan wel meevallen.

Het blijft winderig en bewolkt. Ook de toeristen blijven weg. Ik ben 'alleen' in het dorp. Het is niet koud, maar lekker buiten zitten gaat vandaag niet. Verder niet veel te beleven.

Via San Felipe en Panaba, de binnenweg naar Tizimin. Een heerlijk rustige weg. Net genoeg verkeer om je niet helemaal alleen op de wereld te voelen. De wind is iets getemperd, maar waait nog steeds in mijn rug. De eerste tien kilometer weer door krokodillen gebied, ik zie er weer geen een.

Na San Felipe beginnen de Rancho's. Boerderijen die hun koeien op vele kilometers woest grondgebied laten grazen. Zo te zien armoede troef. Buiten de weer mooie vogels is het landschap met soms laag, dan weer hoog struikgewas redelijk saai. De Mexicaan denkt er waarschijnlijk ook zo over, want voor de broodnodige afwisseling flikkert hij her en der zijn vuilnis in de struiken.

Het eten is goed, en met de bonen valt het wel mee. Veel Nachos. Zonder er erg in te hebben eet ik zelfs salades. Tot nu toe ligt het goed op de maag. Ook hier is het kraanwater niet te drinken. Volgens mij drinken de Mexicanen het zelf ook niet, je ziet ze overal met van die 20 liter waterflessen rondslepen. Laten we hopen dat ze daarmee ook de salade wassen. Naast lekker is het eten ook erg goedkoop. Pilsje, wijntje en tien reuzen garnalen in knoflook gebraden, voor zeven Euro.

Heb ik mij vandaag getrakteerd op een mooi chique hotel aan de oost ingang van Chichen Itza, heeft die Mexicaanse trut (sorry hoor, maar ik was even pissig) mijn reservering van gisteren niet (goed) opgeschreven, alles is vol. Ik probeer van alles, maar de man is niet te vermurwen, dan maar weer vijf kilometer terug naar het dorp Pisté. Waar ik ook een mooi, maar niet zo'n mooie als het gereserveerde, hotel vind. Ik zit nu in het Piramide Inn Resort.

Binnendoor over Espita en Dzitas. Buiten de leuke dorpjes is het landschap erg saai. Struikgewas en struikgewas en nog eens struikgewas. Een boer op een fiets blijft een tijdje meefietsen. We zijn er al snel achter dat we weinig van elkaars taal verstaan. Hij deelt zijn brood met mij, na een half uurtje zegt hij adios en stapt af.
Nog minder verkeer op de weg dan gisteren, wat dat betreft heerlijk fietsen. Eerste twee uur windstil, daarna wordt de zon warmer en verschijnt de wind weer achter mij.

I'm not impressed. Ik ben niet onder de indruk. Noem me een snob, en waarschijnlijk heb je nog gelijk ook, maar de piramide is mooi, en daar is alles meegezegd.
Om acht uur sta ik als eerste aan de kassa, lekker koel wandelingetje er heen. Met mij gaan een tiental mensen mee naar binnen, heerlijk rustig.

De grootste piramide staat imposant op een breed grasveld, de ruimte er omheen geeft het zijn grootsheid. In 2005 is er een toerist, zal wel een Amerikaan geweest zijn, van de trappen gedonderd, en sinds die tijd is het verboden het gevaarte te beklimmen. De treden van de trappen zien er inderdaad erg steil uit.

Wist u dat er na de Maya's ook nog een Toltec volk uit de Mexicaanse bergen aan het complex gebouwd heeft. Onder de grote piramide staat zelfs een kleine. Om de heiligheid van het geheel nog meer te benadrukken werd de nieuwe piramide er eenvoudig weg overheen gebouwd.
Het waren de Toltecs die het ritueel offeren tot een kunst verhieven. Achter op het complex ligt zo'n offerplaats, een cenote, een diepe bron, waar schatten en geofferden ingegooid werden. Hier even zitten staren in dat grote donkere gat en je proberen voor te stellen hoe dat alles vroeger zo was, heeft nog het meeste indruk op mij gemaakt.

Rond 1900 kocht een Amerikaanse consul voor 75 dollar een haciënda, bij het grondstuk hoorde ook de cenote, de offerplaats. Nieuwsgierig geworden door de lokale praatjes liet hij duikers in de bron afdalen. Goud, jade en menselijk offerresten werden naar boven gebracht. Niet alleen (jonge) maagden maar ook ouderen en gehandicapten werd gevraagd !? een duik in de eeuwige diepte te nemen.

De anders zo drukke highway 180, Cancun - Merida, is op zondagochtend erg rustig. Links struikgewas, en u raadt het al, rechts ook struikgewas. De andere dagen ontzettend veel vrachtverkeer, en dan is de 180 geen fijne weg om te fietsen. Naast de rechter witte streep is er veelal geen ruimte, en gaat het asfalt vaak zo'n 30 centimeter recht naar onderen.

De dorpjes zijn ook hier een aangename afwisseling. Elk dorp heeft wel een park met bankjes in de schaduw, waar het heerlijk pauzeren is. Ook hier zondagsrust, de mannen als groep tezamen zuipen uit literflessen bier, of met de familie onderweg.

Ben nu in Izamal, in het heel mooie hotel San Miguel Arcángel. Zit op het balkon met uitzicht op het centrale plein, rechts om de hoek de kathedraal. Izamal is het gele dorpje, vele huizen zijn geel geverfd. Dat met de Convento de San Antonio de Padua, trekt honderden dagjesmensen. De bussen zijn net weer vertrokken.

De Spanjaarden vernielden in 1533 de Maya tempel(s) en met de stenen daarvan werd hier het eerste klooster in deze streken gebouwd.

In het Plaza Hotell met de fiets drie trappen hoog, na 134 km fietsen, is misschien nog wel het ergste. Met de conditie valt het eigenlijk wel mee. Natuurlijk ben ik wel moe, maar de hitte, die ondraaglijke hitte is killing. Drinken is natuurlijk DE remedie, maar niets smaakt me meer, mijn maag zit vol. Ik heb gewoon geen zin meer om nu verder te fietsen, dat is het probleem.
Heb ik in het dorp Mama (heet echt zo) een mooi bankje in de schaduw gevonden, komt de dorpsidioot me de oren vol lullen, dat ik niet veel terug te zeggen heb schijnt hem niet te deren.

De eerste 60 kilometer gaan met een fikse wind in de rug fantastisch. De Highway 180 is hier vierbaans en dat is een stuk prettiger met een vluchtstrook van zo'n twee meter. Het is wel veel drukker, dus leuk is wat anders, maar de vierbaans is veel beter en veiliger te fietsen dan de tweebaans 180. Behalve op een paar stukjes tolweg, mag je in Mexico op de snelwegen fietsen.
Bij Ticopo verlaat ik de snelweg, en de wind in de rug verlaat mij. De volgende 70 kilometer blijft de stevige wind op de kop. De weg is pas verbreed en gaat nu om de meeste dorpen heen. Als je op deze weg blijft mis je dus de broodnodige afwisseling. In Acancéh 'ontdek' ik middenin het dorp een Maya tempel. Onderweg kom ik langs het Mayapán tempel complex. De bewakers luieren een beetje in de schaduw. Niemand zegt iets, dus ik fiets rustig verder. Als ik een paar foto's gemaakt heb, komt er toch een bewaker achter me aan, hij wil natuurlijk (terecht) zijn entreegeld, maar ik hoef al niet meer, en fiets weer terug.

Het Buitenland.

Wist u dat er op deze wereld miljoenen mensen leven, die hun eigen land niet durven verlaten, omdat ze zich in een ander (buiten)land niet verstaanbaar kunnen maken. En wist u dat deze buitenlanders ook al spreken ze u taal niet, heel blij zijn dat u hun land bezoekt. Mijn ervaring is, dat met een glimlach, een beleefd voorkomen, een ietwat terughoudend optreden, de, in dit geval Mexicaan, zijn / haar uiterste best zal doen het jou naar de zin te maken.
Terughoudend, omdat wij als Nederlanders in vergelijking met de rest van de wereld wel erg direct zijn.

Slechte mensen heb je overal, ook in Nederland, in de spraak per definitie vaak in het buitenland. Niet is minder waar in mijn beleving. In de buitenlanden over het algemeen niets dan goeds te melden. En ik, snob, doe niet eens moeite meer hun taal te leren, omdat ik dan elke jaar één of meer talen moet leren.

Met andere woorden, blijf alsjeblieft in je eigen land, dan heb ik het lekker rustig in het buitenland..... ;>) .....

Behalve een half uurtje stevig hoesten en roggelen in de ochtend, gaat het weer prima met mij. Vandaag rustig aan. Ik wacht tot zeven uur, meestal zit ik om zes uur op de fiets, en neem een ontbijtje in Hotel Plaza.

Schrijf ik vanmorgen dat het prima gaat. Na het dorpje Muna gaat het de heuvels in, de eerste klim van zo'n twee kilometer gaat Wim al op zijn knieën, ik moet afstappen. Dan merk ik dat herstellen tijd nodig heeft.

Op de top van de eerste heuvel; een uitzichtpunt, in de verte de piramide van Uxmal, tien minuten met de auto zo vertelt de vriendelijke cola verkopende mevrouw en wijst lachend schouderophalend naar mijn fiets.

Nu is het me dan wel gelukt een Club Med hotel te krijgen (in Pisté ging de reservering niet door). Ik heb voor twee nachten een kamer in het mooie Hotel Villas Arqueológicas Uxmal vlak voor de ingang van het Maya tempelcomplex, wat ik morgenvroeg na het ontbijt wil gaan bezoeken.

Politie

In Yucatan, Mexico, is er veel, zeer veel politie, heel zichtbaar op straat. Een zeer rustgevend gevoel, temeer daar de politieman of vrouw zeer vriendelijk en toegankelijk overkomt. Fiets ik eens, bewust of onbewust een eenrichtingsstraat in, dan word ik vriendelijk staande gehouden en word mij dat op een vriendelijke toch zeker niet vrijblijvend duidelijk gemaakt. De weg kwijt, no problem, oom agent helpt. Op veel kruispunten, soms lachwekkend ook in doodstille dorpjes, wordt het verkeer netjes geregeld.
Of Mexico een gevaarlijk land is, weet ik niet, maar ik voel me hier, ook 's avonds, zeer veilig op straat.
Maar misschien ook zonder politie is de Mexicaan, een heer in het verkeer. Soms rijden ze wel eens wat te hard op die lange rechte wegen, maar wie zou dat niet doen. In de dorpjes heb ik het gevoel, dat ik met of zonder fiets altijd voorrang heb. Blijven opletten, maar ook in het verkeer voel ik me rustig.

Waar wel een gebrek aan is, zijn vuilnismannen. Of het slecht geregeld, of dat het duur is weet ik nog niet, maar overal in de natuur wordt schijnbaar door jan en alleman het vuilnis langs de straat gedumpt. De dorpen zijn schoon, de vuilnisemmers in de parken worden geleegd.....?

De American Express credit card wordt hier lang niet overal geaccepteerd. Met de Master Card geen problemen.

Uxmal, spreek uit oosh-mahl, is één van Yucatans opgravingen die je zogenaamd gezien MOET hebben. Uxmal betekent in het Maya "drie keer gebouwd". Volgens de geleerden is het zelfs vijf keer opnieuw opgebouwd. Verwacht hier geen dorp, enkele restaurants aan de hoofdweg en een paar (duurdere) hotels vlak voor de ingang van het complex.

Direct na het ontbijt van eieren met spek, sta ik om acht uur voor de ingang. Bijna het gehele complex, en groot is het, voor mij alleen. Lekker rustig dwaal ik tussen de monumentale hopen stenen. Veel klimmen dit keer. De "Gran Piramid" mag nog steeds beklommen worden. Ik waag me er niet aan. Een Amerikaan hoef je dat geen twee keer te zeggen. Klimt er direct op. Great, great. Wat ben ik blij dat deze tempels niet in een Amerikaanse state liggen. Ze hadden er vast van die Disney- Maya verkleedde figuren rondlopen; And how are you today, want to witness a sacrifice?

Vandaag een mooie heuvelachtige route. Het landschap is hier wat afwisselender. In het begin nog oerwoud, maar op de Puuc Route ook afgewisseld met bananenplantages, sinaasappels, limoenen, tomaten en dergelijke. Op de laatste tien kilometer naar Oxkutcab (wie verzint nou zo'n naam) zijn de heuvels in de brandende zon kort maar erg pittig. Toch, de benen zijn vandaag goed en ik kom gemakkelijk boven.

De Ruta Puuc is genoemd naar de architectonische stijl waarin de op een rij langs deze weg staande piramides gebouwd zijn. Opeenvolgend kun je Saché, Kabah, Sayil, Xlapak en Labná bezoeken. Kabah is nog gesloten, maar kan ik vanaf de weg zien.
Omdat de Lonely Planet het aanbeveelt stop ik om Labná te bezoeken. Echt de moeite waard. Bij de ingang koop ik een paar bananen en loop met de fiets verder. Begint een kerel te schreeuwen dat de fiets niet mee mag. Doe niet zo moeilijk gebaar ik terug. Dan roept hij policia, ticket. Shit had ik even niet in de gaten, dat de bananen-man ook de ingang bewaakte. Op deze site ben ik de enige bezoeker, klein, maar ik vind het heel mooi, vooral de grote poort, El Arco, met zijn schitterende reliëfs komt in de zon onder een lichte wolkenhemel heel mooi tot zijn recht.

Aangekomen in Peto, en ook nog een redelijk goed hotel gevonden. Onderweg in Tekax en Tzucacab zijn ook hotels. In Peto, weer zo'n joekel van een kamer. De kamers bedoeld voor Mexicanen, zijn bijna dubbel zo groot als de toeristenkamers. De Mexicaan neemt vaak zijn eigen hangmat mee. In de muren dan ook stevige haken om hangmatten dwars door de kamer, over de bedden, op te hangen

Het hotel ligt een ongeveer kilometer buiten het centrum van het dorp. Ik verwen mezelf in deze hitte en neem één van de vele fietstaxi's. Na de lunch, met boodschappen, bananen voor morgen(vroeg), staat een zeer oude man als eerste in de fietstaxi-rij. Ik twijfel, het hotel is heuvel op. Maar wat kan ik anders, ja hij wil mij wel naar het hotel brengen. En ja hoor hij begint te hoesten en stapt halverwege het heuveltje af en duwt de fietstaxi verder. Weer strijdt mijn eigen (eer)gevoel met de cultuur van dit land. Aanpassen aan het land waar je bent is altijd mijn devies, ik blijf zitten en laat me de heuvel opduwen. Bij het hotel aangekomen zondig ik toch en geef hem het dubbele, 10 pesos, 60 eurocent.

Geen heuvelroute vandaag, wel van die bulten die je net even uit je ritme halen en die de knieën telkens pijnlijk voelbaar maken. De natuur is behalve de vogels weer redelijk saai. In de ochtend rieken de in bloei staande sinaasappelbomen heerlijk.

GPS

Het is me dan uiteindelijk toch gelukt. Een Internetcafé te vinden waar de beveiliging niet zo goed is.
Voor mijn vakantie heb ik een trackstick gekocht. Een GPS ontvanger, die de route die ik fiets netjes opneemt. Dat ding is al een paar dagen vol, zou volgens de beschrijving een paar weken meekunnen. Nam dus niets meer op. Vanmiddag heb ik een programma kunnen installeren; de stick leeggemaakt en de gefietste route naar mijn site ge-upload.
Ik heb het zelf nog niet kunnen zien, maar ik hoor wel of de gefietste weg (met snelheid, hoogte en temperatuur) zichtbaar is. Vanaf morgen ga ik dus weer opnieuw opnemen.

Frater Diego de Landa

Eigenlijk waren de Spaanse katholieken in de tijd dat ze de Mayas veroverden ook radicale extremisten.
Ik ben nu in de streek waar frater Diego De Landa in 1562 de Maya codices liet verbranden. Al sinds zeer lange tijd werd de Maya geschiedenis, hun gebruiken en ceremonies opgetekend in deze prachtig gekleurde platenboeken. Omdat ze schijnbaar een gevaar vormden voor de invoering van het katholieke geloof liet Diego deze honderden boeken verbranden. En passant werden daarbij nog enkele Maya's als voorbeeld ook verbrand.
Ironisch genoeg was het dezelfde Diego die het meest imposante boek over de Maya cultuur schreef. Hij werd naar Spanje teruggeroepen, omdat men daar vond dat zelfs Diego te ver gegaan was. Voor straf moest hij alles opschrijven van wat hij van de Maya cultuur wist. Het boek; Yucatan Before and After the Conquest.

Tergend langzaam tellen de 45 kilometerpaaltjes langs Highway 295 terug naar nul. Met al 100 in de benen en een straffe wind op de kop is deze lange, wel lekker rustige, kaarsrechte weg even niet leuk meer. Gelukkig heeft het vannacht geregend en is de ergste hitte verdwenen. In het mooie hotel El Mesón Del Marqués hebben ze nog een kamer, maakt me even niet uit wat het kost.

De eerste honderd kilometer gaan voor de afwisseling eens niet kaarsrecht, maar slingeren zich door kleine dorpjes en over lichte heuvels. Mooie natuur, de bossen zijn iets opener wat het direct een stuk aantrekkelijker maakt. In de dorpjes is het laveren, tussen de honden, varkens, kippen en kalkoenen die zich hier ook volledig weggebruikers noemen. Nog veel houten woningen hier.

Vandaag fiets ik door een streek die volgens de Lonely Planet bijna nooit door toeristen bezocht wordt. En waar de Maya cultuur nog bestaat zoals eeuwen geleden. Regen-ceremonies op de velden onder leiding van "Een Wijze Man". Bedden kennen ze niet, alleen hun hangmatten.
Je kunt het ook een kerkenroute noemen, weer heeft elk dorp, hoe klein ook zo'n joekel van een heilig gebouw.

Het is zondag, ik blijf nog een dag in Valladolid. Het is zondag zoals niet gewoonlijk ga ik naar de kerk. De rites, het spirituele interesseren me. Wederom versta ik er geen moer van, of het nu Spaans of Latijn is. Volgens mij beide. Sancti Spiritus, is dat geen Latijn? Spaans, Por Qué, waarom, ook deze voorganger vraagt zich het nodige af. Vooral de gezamenlijke gezangen klinken fantastisch in de kerk.
Formeel is de meerderheid der Mexicanen katholiek. In de praktijk komt dit neer op een mix van sjamanisme-animisme en het christelijke ritueel. Maya en (Spaans) katholiek. Op zich hadden de Maya geen probleem het katholieke geloof te begrijpen. Er zijn de nodige overeenkomsten. Met de Maya bloedoffers werd het bloed van Jezus niet als 'vreemd' gezien. Beide religies ken(n)(d)en het vasten, wierook branden, het biechten en het gebruik van een altaar. En bovenal de kruisvorm van de Ceiba Tree , HET heilige Maya teken en het Jezus-kruis gaven de 'oude' Maya een goede vorm van herkenning.

De rit van gisteren had beter in tweeën gesplitst kunnen worden. Volgens de Lonely Planet is er in Tihosuco ook accommodatie. Of de route leuker is, is nog maar de vraag; veel meer hoofdwegen.

Tien uur en ik zit al op mijn kamer. Weer een hotel van de Club Med keten aan de lagune van Coba; Hotel Villas Arqueológicas Cobá. Exact dezelfde kamer en zelfde prijs als Uxmal.

Een saai ritje vandaag. Let op Calle 41, is in Valladolid de Highway 180, alle borden richting Cancun verwijzen naar de tolweg. De 180 is zoals verwacht erg smal en weer erg druk. Maar, zowaar, de eerste 12 kilometer een fietspad langs de noordkant van de Highway. En als ik dan verwacht dat het rustiger wordt als ik voor Chemax de 180 verlaat, heb ik het mis. Éénendertig kilometer door saai landschap over een kaarsrechte weg met veel verkeer. Saaie stukken horen er ook gewoon bij, maar in dit deel van Mexico zijn er dat er wel erg veel.

Hoe serieus ik de waarschuwingen voor krokodillen in de lagune moet nemen weet ik nog niet. Er is bij het hotel een uitkijkpunt in het water. Ervoor in het gras langs het meer, grote waarschuwingsborden toch vooral niet verder te gaan. Erna in hetzelfde gras ligstoelen van het hotel. ??.

De Lonely Planet spreekt er al van, het "Raiders of the Lost Ark " gevoel bekruipt je als je de Cobá tempels bezoekt. Nog half overwoekert, half gerestaureerd staan de gebouwen middenin het oerwoud.
Zorg wel dat je vroeg bent, om tien uur de grote piramide van Nohoch Mul verlatend, hoor ik nog van verre dat een kudde kaaskoppen deze aan het beklimmen is.
Maar als ik 's morgens rond achten alleen het park binnenwandel is het aangenaam verpozen. De Cobá groep, vlakbij de ingang, en de grote piramide van Nohoch Mul, twee kilometer het park in vind ik het meest interessant. De rest is alleen leuk als je van wandelen houdt, het oerwoud met de tientallen vogels is zeer indrukwekkend.
Wil je alles snel of gemakkelijk zien, huur dan, in het park, een fiets, of laat je met een fietstaxi langs de diverse Grupo's, zoals de verzamelingen heten, voeren. Zeker zo rond tienen wordt het bloedheet, schaduw is er genoeg, maar totaal geen wind, en met een hoge luchtvochtigheid niet echt aangenaam.

En ja, er zitten echt krokodillen in de lagune, als ik 's morgens naar het park wandel liggen er meerdere in de lage biezen langs de rand van het meer op hun prooi te wachten.

Alone?

Alleen aan een tafel in mooi chique en goed restaurant is ook niet (meer) alles. Zo om mij heen kijkend, heb ik vaak het gevoel dat met z'n tweeën het ook niet altijd je van het is.
De Amerikanen (daar zijn ze weer) nemen tegenwoordig hun laptop mee aan tafel, veel van de betere hotels bieden (gratis) Wireless, en ook aan het diner werkt het.
Dan heb je het stel dat elk een boek heeft, en het alleen weglegt als de ober iets op tafel zet.
Voor mijn gevoel de ergste, althans zo beleef ik het, het paar dat elkaar totaal niets (meer) te vertellen heeft. Het kijkt verveeld weg van elkaar de duisternis in.
Neen Wim, alleen zijn heeft (ook) zijn grote voordelen.
Gelukkig hoor ik ook nog, achterin, een stel heel hartelijk en warm lachen......

Fietstechnisch een fantastisch ritje, mooi vlak asfalt, weinig verkeer, geen wind, heerlijk koel in de opkomende zon. Er zitten zowaar een paar bochten in de weg. Maar op de lange rechte stukken begint het oerwoud en het vele vuilnis te vervelen. De weg is sinds kort vernieuwd met brede vluchtstroken, geen binnen B-weggetje meer dus.

Al om half negen ben ik in La Vita è Bella. Een paar mooie, maar dure bungalows aan het strand. Hoog aangeprezen door de Lonely Planet, qua prijs kwaliteit verhouding. Tulum heeft door de laatste orkaan Wilma nog steeds haar elektriciteit niet overal terug. Daarbij worden er volgens de LP veel krotjes als prachtige cabanas verhuurd. Tulum is de Mexicaanse Costa del Sol, veel, heel veel toeristen dus, met het daarbij behorende prijskaartje.

Pas om negen uur opent de receptie en kunnen ze me vertellen dat ze nog één bungalow vrij hebben voor twee nachten, ik wil drie, dan hebben ze er nog één die niet direct aan het strand ligt, die dan maar voor de derde nacht. Negen uur; om 2 uur vanmiddag is de bungalow beschikbaar.

De generator ronkt zachtjes op de achtergrond. Ik schommel op mijn veranda in de hangmat rustig heen en weer. Staar in het donker waar de witte golven zachtjes op het bijna evenzo witte strand breken. Het leven is goed. Het restaurant, next door, serveert een goede Italiaans/Mexicaanse keuken, met een lekkere zachte witte wijn. Laat mij maar even schommelen.

Ergens middenin de nacht valt de generator stil, ik merk het niet, ik slaap. Gelukkig heb ik voor nachtelijke toiletgangen een zaklantaarn neergelegd.
Om zeven uur nog steeds geen stroom, gelukkig staat de sol al weer in aardig stuk aan onze kant in de hemel.
En daar betaal ik dan zo'n hoop geld voor. Wat zijn wij toeristen toch gekke mensen.

Vandaag bezoek ik als laatste de ruïnes van Tulum. Aan drie kanten ingesloten door vestigingsmuren, de vierde zijde de Caraïbische Zee. En omdat het aan zee gelegen is maakt het deze site interessant. De rest is meer van hetzelfde. Het gehele gebied is netjes in parkvorm aangelegd. Op de paden blijven, het gras niet betreden. Dat maakt het voor mij weer minder interessant, zo'n toeristen gecultiveerde site. Aan de andere kant, als je ziet hoeveel honderden toeristen dit park per dag bezoeken, is het misschien maar goed ook, anders zou er niets van overblijven, of de opgraving zou voor het publiek gesloten worden. En dat zou ook weer jammer zijn.

Even van kamer verwisseld, de strandbungalows zijn alle bezet. Verder dan eten, drinken en beetje hangen in mijn hangmat kom ik vandaag niet.

Het enige wat leuk is, is de straffe wind in de rug. De Highway 307 heeft voor de fietser niets te bieden. De eerste 20 kilometer zijn nog (een paar jaar) tweebaans, daarna start een volledig ingerichte vierbaans autosnelweg. Nou moet je dat autobaan ook niet weer TE serieus nemen. Viaducten en fly-overs kennen ze hier niet veel. Een afslag aan de linkerkant, en jij rijdt rechts, even door de middenberm naar de andere kant, naar de afslag. Ook hier schromen ze niet om af en toe zo'n uiterst gemene verkeersdrempel in de snelweg te leggen. Moet je terug? Zo om de tien kilometer is er een Retorno, kun je door de middenberm weer de andere kant op.

De laatste kamer slaat werkelijk alles. Een suite. Wat ik via het Internet thuis gereserveerd heb weet ik niet meer, maar ik krijg een joekel van een kamer toegewezen. Een zithoek met drie bankstellen, een eethoek, een volledig ingerichte keuken, over de gehele zijde een groot balkon.
Natuurlijk heb ik het verdiend. Maar. Iets is er ergens niet goed gegaan, ik heb thuis direct al moeten betalen, met deze Internet-reservering heb ik net ingecheckt, dus dat zal wel goed zijn.
Ik maak mijn verbazing om de grote kamer kenbaar, daar wordt echter alleen trots op gereageerd.
Dus afwachten maar en genieten van wat er nu is.

Als ik mijn achtergelaten fiets-verpakkings-materiaal ga ophalen. Zeg ik dat completely satisfied ben met de kamer ben, maar of het wel de juiste is? Yes sir we gave you an upgrade because we had no more rooms available. Zie je maar wie fietst die krijgt het beste.

Behalve wat lichamelijke ongemakken in het begin, is de reis goed verlopen. Veel, heel veel zon, na negenen zocht ik, als dat mogelijk was, zoveel mogelijk de schaduw op. Weinig, heel weinig regen. Misschien vreemd voor 'een Hollander' om te zeggen, maar voor mij had het wel wat meer mogen regenen. De omgeving was vaak wat saai, maar dat liet de minder saaie delen dan des te nadrukkelijker overkomen.
De Mexicanen zijn een ontzettend vriendelijk volk, zeer behulpzaam en praatgraag. Al heb ik door mijn ontbrekende kennis van de Spaanse taal, daar heel weinig van verstaan.
Nergens heb ik mij bedreigd of, in die zin, ongemakkelijk gevoelt. Ook het verkeer, als het te druk was, soms even niet leuk, is het zeer goed fietsen. Kwaliteit van het asfalt prima, ook de harde zandwegen zijn goed te fietsen. Ik was er in een droge periode, in de natte tijd zal het met zandwegen wel anders zijn, denk ik.
Behalve eenmaal de ketting opnieuw van een beetje olie voorzien, heb ik aan de fiets totaal niets hoeven doen. Die Schwalbe Marathon Plus Smart Guard banden zijn werkelijk onplatbaar (ik vind dat zo'n vreemd woord), niet lek te krijgen. Ik ben al vergeten wanneer ik de laatste lekke band gehad heb. Sinds het herspaken met nieuwe sterkere spaken van het achterwiel, ook hier al enkele duizenden kilometers geen problemen meer . Kortom de Villiger Cabonga met Rohloff naaf functioneert prima.
Eten en drinken, ook op zondag, in de dorpjes, ruimschoots voorhanden. Toch, voldoende meenemen, het zijn soms, tussen de dorpjes, lange afstanden waar totaal niets of niemand is. Verder is de keuken goed, al heb ik voorlopig wel even genoeg nachos en tortillaÂ’s gezien. Tegen mijn gewoonte in, heb ik hier veel salade en ijs gegeten. Ook hier kan een beetje Spaans voor het lezen van de menukaarten, vooral in de kleine dorpjes, echt geen kwaad. Veel camarones, garnalen, goed en goed betaalbaar, gegeten.
Door de lichamelijke ongemakken en de niet optimale conditie erna heb ik niet de reis kunnen fietsen die ik in gedachten had. Vooral het deel, en de weg er naar toe, door Guatemala en Belize lijkt mij ontzettend spannend om te fietsen. Misschien een andermaal.

Na het zien van al die Maya tempels, daarnaast zovele kolossale Spaanse kerken, vraag ik me af, hoe de tempels er uitgezien zouden hebben als de Maya architecten geweten hadden hoe ze een 'goede' boog konden maken. De Maya bogen worden de "niet echte" bogen genoemd. Dit omdat ze de beide helften, dakpansgewijs naar elkaar toebouwden. Hierdoor waren ze, weer volgens de boeken, beperkt in de bouw van hun overkappingen. Met hun ideeën en mogelijkheden, en als ze 'echte' bogen hadden kunnen maken, zouden de tempels er nog tienmaal kolossaler uitgezien hebben.

Planning: Cancun vertrek 17:35 uur, Vlucht MP 640.

Omdat het vliegtuig 48 uur daarvoor een uur te laat uit Amsterdam vertrokken is, vertrekken we nu ook een uur later uit Cancun. Die logica ontgaat me een beetje....

Planning: Amsterdam aankomst 09:50 uur.

En omdat we niet de verwachte wind in de rug hebben, zitten we ook nog wat langer in het vliegtuig. Half twaalf land ik, totaal uitgeslapen, op Schiphol.