Reisverslag van een solo fietstocht op Taiwan.

Volgens een oud gezegde moet je drie dingen gedaan hebben om jezelf een echte Taiwanees te mogen noemen. Dat is 1. zwemmen over het Sun-Moon Lake, een schijnbaar heel erg mooi bergmeer. Op 2. naar de top klimmen van de hoogste berg; Mount Jade. En 3. is een rondje om het eiland fietsen.

Omdat dit op de site van de Bike Family staat, neem ik het oude gezegde met een korreltje zout, maar vind ik op die zelfde site wel mooi een voorbeeld fietsrondje. Neen, een GPS route hebben ze wel, maar die kunnen ze helaas niet afgeven. Dan maar zelf doen.

Vooral de westkant van het eiland is heel erg druk bemenst en dus vol bebouwd. Nog even gedacht deze zijde niet te fietsen. Met de route van de Bike Family ga ik het toch proberen.

Goed geslapen. Na een vermoeiende nacht en dag, pilsje wijntje en een uitstekende maaltijd is het niet moeilijk in slaap te kukelen. Tja, paar uurtjes later; klaarwakker . Mijn interne klok zegt dat het helemaal geen tijd is om nu al zo lang door te slapen. Tis hier dan middernacht en bij jullie zes uur 's avonds. Een slaappilletje, voor zulke gelegenheden heb ik die juist meegenomen, en ik slaap weer een zes uur verder.

Heerlijk ontbijtbuffet, ik gun mijn maag nog even rust door nu niet direct al die heerlijk uitziende Chinese spullen op mijn bord te nemen.

Fiets uitpakken en weer rijklaar maken. De doos ziet er nog perfect uit. Toch heeft de voorvork ergens goed verkeerd onder druk gestaan. Ik krijg het voorwiel er niet meer in. Buigen wil ik niet, dat wordt meestal barsten. Na lang gefrutsel krijg ik het wiel weer in de vork, maar makkelijk het wiel er uit en weer in, dat zal voorlopig even niet gaan.

De doos mag tot 13 november in de lobby blijven staan. Ik reserveer gelijk maar een kamer voor de laatste nacht en de transfer terug naar het vliegveld met fiets staat ook al weer in de boeken van het hotel.

Een hop-on-hop-off bus is hier (waarschijnlijk) niet, dus boek ik voor de middag maar een citytrip met een klein busje. Haalt me op bij het hotel. Nog drie verzekeringsmensen erbij, ze bezoeken alhier een internationale conferentie. Glimlach vastgevroren op hun gezicht, praten ze meer met elkaar, dan om zich heen te kijken.
Citytrip stelt niet zo heel veel voor. Vooral ontzettend veel verkeer op een dood normale zaterdagmiddag. Meer vast in het verkeer dan iets bezichtigen.
Een tempel, Chang kai-shek, de laatste niet-communist president van China, gedenkmonument, memorial voor gevallen soldaten, daar vindt net de wisseling van de wacht plaats. Obligatoir bezoek aan een souvenirshop. Als laatste het National Palace Museum. Staat eigenlijk voor morgen op mijn programma, maar ben blij dat ik het nu 'even doe'. Horden en horden, groep na groep sleurt zich door de zalen. De gids laat ons, gezien de tijd, alleen de highlights zien. Mooi, interessant, de Taiwanees is een geduldig mens, sluit zich heel rustig aan, aan een joekel lange rij van nog meer geduldig wachtende landgenoten.
Neen, ZO ongeduldig ben ik niet, maar loop graag gewoon door.
Half uurtje in het museum, half uur de verzekeringsmensen terugbrengen en dan ik nog een uur terug naar mijn hotel. Zoals gezegd, heel heel veel verkeer. Om vijf uur wordt het al donker, maar nog wel lekker warm.

Zaterdagavond, ook in de straten, bars en restaurants duzenden, vooral, jonge mensen.

Pincode op je creditcard? De ene keer wel, de meeste keren niet, wordt er om gevraagd. Men kan er als verkoper dus heel gemakkelijk OMheen. Alleen bij een pinautomaat is het verplicht.
Pinnen met de 'gewone' pinpas is nu ook gelukt. Niet te veel, 20, lukt niet, 10 duizend wel. Creditcard pinnen is heel duur, vaak kleine bedragen met pinpas ook. Had ik moeten uitzoeken, tjee, niet gedaan.

De zwarte bretels, die, eigenlijk onnodig, de zwarte zeer korte rokjes, over kleine strakke bolle kontjes, met daarboven zwarte blouses, omhoog houden, staan goed. Leuk om te mogen aanschouwen. En dat alles hier in "Inhere it 's always Friday" .
Lekker gedronken, lekker gegeten, maar niet echt Taiwanees. Komt nog wel.
Ik had het al gelezen; de (gemiddelde) Taiwanees is niet zo'n drinker. Terrasjes en barretjes schijnen niet zo gebruikelijk te zijn. Jammer voor ik. Ook hier veel water en frisdrank naast het eten. Maar hier KAN het wel, dus kies ik al twee dagen voor de American Bar.

Great shoppingarea here, IF you like shopping. Ook op straat bijna alles frisdrank. Moet moeite ;-) doen om een pilsje op, de overigens gezellige, straat te krijgen. EN nog meer moeite om het GEEN Heineken te laten zijn.
Bijna vergeten te schrijven; Taiwanees bier smaakt prima.

Het is warm in Taipei, tien uur, 26 graden. De hele straat al vanaf acht uur vol met rijen geduldig wachtende tienermeisjes, om de hoek nog een paar honderd. Aan het eind, waar een ieder op gericht is, wordt een podium opgebouwd. Er naast grote posters van een, denk ik, zingend tieneridool. 10th album, is het enige wat ik tussen al die Chinese karakters kan herkennen.

Ben moe. Ga moe naar bed, niks mis mee, en sta moe op, jetlag. Hoogste tijd om morgen op te fiets te springen.

Als op kolossale grote warme olifantsvoeten verlaat ik het pand. Bijna uit verveling stap ik een massagesalon binnen, kies voor een rug- en voetmassage. Ga ontspannen liggen. Vergeet het, die vent drukt op plaatsen die m'n hele lijf doen samentrekkingen. Ik, stoere vent, geef natuurlijk geen kik. Een dame, een paar stoelen verder, ligt relaxed met haar telefoon te spelen. Die vindt het echt aangenaam, ik pas na afloop. Misschien eens wat vaker laten doen.

Rest van de dag, beetje slenteren door druk bevolkte winkelstraten. Koopzondagen kennen ze niet, elk weekend feest. Opening om één uur tot 's avonds elf.

Morgen eerste fietsdag, best spannend, niet de afstand, maar door een zeer drukke stad een uitweg vinden. Gisteren, min of meer toevallig, via Google Maps een mooie route langs de rivier gevonden, ver buiten de verkeersdrukte om. Maar, Google heeft zich ten aanzien van wandel - fietsroutes wel eens vaker onjuist bewezen.
Maar, weer een maar, Google krijgt op het Internet voor Taiwan zeer goede aanbevelingen. We zullen zien.

Dat wordt dan toch een nieuwe fiets, of een in ieder geval een nieuw frame, en dat is al bijna een gehele fiets.
Onderweg hoor ik af en toe een vreemd getik, gekraak, maar zie niets. Aangekomen in het hotel zie ik het ineens; de bagagedrager is weer van het frame losgebroken. Een paar jaar geleden in Nieuw Zeeland voor het eerst gebroken. Moet toch veel te verduren hebben gehad op de vlucht hierheen, die arme fiets.

Met handen en voeten probeer ik de manager van het hotel duidelijk te maken dat ik iemand nodig heb die kan lassen. Dat weet hij zelf ook niet. Hij vraagt het even. Kom maar mee zegt. Op zijn elektrische scooter gaat hij mij voor het dorp in. Na enig gezoek vind hij de garage. Lassen kan, maar nog maar één keer begrijp ik. In vijf minuten is de klus geklaard. En hoeveel kost dat meneer? 30 dollar. (75 cent) Als ik 50 dollar wil geven, wordt dat geweigerd, ik ben gast in hun land. De 20 dollar wisselgeld neem dan ook weer beleefd aan.

Hoera voor Google, als een speer de grote stad Taipei uit, zonder een centje moeite. Totaal geen drukte. Na zo'n 500 meter door de stad direct langs de rivier, over een heel redelijk fietspad. Mooi is iets anders. Links de rivier, aan de overkant massa's grijze flats. Rechts achter een hoge muur, de snelweg.
Dat hebben ze mooi gedaan hier, zelfs de fietsers hebben een oprit, om langs een snelweg een rivier te kunnen oversteken. Aan de andere zijde verlaten we de autoweg weer en volgen wederom een mooi geasfalteerd fietspad. Soms een beetje kruip door sluip door, maar tis fantastisch fietsen. Bijna nog in de grote stad, maar toch in de natuur.

Bij Tamsui wordt het weer wat drukker, toch steeds nog grotendeels over vrijliggende fietspaden. Er zijn in Tamsui veel bezienswaardigheden. Een Old street bijvoorbeeld. Ik DENK dat ik um gezien heb, maar weet het niet zeker. Op dit tijdstip van de dag zijn de meeste winkels nog dicht. Vele tempels, ik bezoek er één, waar ze net luidkeels gebeden aan het reciteren zijn. Fantastische begeleiding van een grote gong. Ben na Myanmar een beetje tempelmoe.

De "Gold Coast Bikeway" eindigt na Tamsui een beetje rommelig, dan toch weer terug naar weg nummer twee. Wegen op nummer volgen gaat prima. Ook de verderliggende dorpen, aangegeven op de borden boven de weg, zijn naast het Chinees ook voor mij leesbaar. Maar in welk dorp ik dan op een gegeven moment ben is me een raadsel. De weg nummer twee hier is erg druk, maar met een brede vluchtstrook die me genoeg ruimte biedt.

Tot mijn eigen verbazing vind ik ook de "Fengzhimen Bikeway". Niet zo'n lange, vierenhalf kilometer, toch heel mooi, langs de zee door de duinen, bruggetjes en mooi glad asfalt.

De "North Coast Bikeway" gaat voor het grootste deel gewoon over weg twee. Landschap wordt zeer aangeprezen, maar echt bekoren kan het me nog niet. Tot het noordelijkste puntje van Taiwan heb ik de wind snoeihard voor op mijn kop. De punt zelf stelt niet veel voor. Grote parkeerplaats, paar eettentjes, nu gesloten. Een paar vissers en ik zijn de enige die genieten van de grote golven. Weer naar het zuiden met dezelfde harde wind nu lekker in de rug.

Bij een donderende waterkrachtcentrale staat een tempel, die met die oude man, en een paar eetstalletjes. Colaatje + pinda's deze keer. Lekker zijn die hier. Loop even de tempel binnen. Vreemd om dit, na Myanmar MET schoenen aan te doen. Een oudere vrouw wil mij iets uitleggen, twee seconden nadat ik toehap, denk ik, oeps dit gaat geld kosten. En ja het kost iets, maar de uitleg, in gebaren, van de kleine ceremonie, om, twee honden deze keer, te eren is het dubbel en dwars waard. En ik krijg ook nog iets mee. 'k Heb wel een zwak voor rituelen.

Bij Jinshan fiets ik weer een Bikeway op, fiets me een paar keer verloren. Doodlopend. Sta ineens naast een helikopter. Taiwan is zich druk aan het promoten, fietsvakantie land te worden. En ik moet zeggen dat ze heel mooi bezig zijn. Maar als verwende Nederlander verwacht ik waarschijnlijk nu al veel te veel.

Na Jinshan zie ik een bordje Spa Resort. De ingang is niet erg uitnodigend, maar daar achter openbaart zich een prachtig zwemparadijs, verwarmd door het hete water uit de grond. Het zelfde water wat straks het bad op mijn kamer gaat vullen. De hotelmanager zoals gezegd uitermate vriendelijk en behulpzaam. Achteraf schaam ik me nu een beetje dat ik van de kamerprijs heb afgedongen. Dat ging niet eens zo moeilijk. Special price for me? En een paar honderd dollar minder voor de kamer.

Een oorverdovende stilte, wat is hier aan de hand? Ik hoor even niets meer, geen geraas van verkeer. Heel even, net na Keelung.
Al direct na start, om zes uur, is weg nummer twee redelijk druk. In Keelung een razernij van auto's en brommers. Ik er redelijk rustig tussendoor. Echt veel gelegenheid om om me heen te kijken heb ik niet. Alle aandacht op de weg en de medeweggebruikers. Gelukkig vind ik, met af en toe een blik op de GPS, makkelijk mijn route .
Eigenlijk valt de razernij wel mee, het is druk, heel druk. Maar geen Aziatische toestanden. Waar men links en rechts voorbij scheurt om zo idioot snel mogelijk ergens te komen. Ze rijden hier lekker door, maar niet wild.
Direct voor de verkeerslichten is een vak waar de brommers en ik verzamelen, om op groen te wachten. De auto's erachter. Aan de overzijde tikt de klok langzaam af. Honderd seconden rood, voelt best lang.

Na het stadje Aodi, vind ik weer een fietspad. Heerlijk heuvelend door de duinen. Links de oceaan met fantastische hoge witschuimende golven. Ook vandaag de wind weer lekker in de rug.
Aan het einde van het pad, voor Fulong, is, volgens de kaart een mooie hangbrug. De hang (de kabels zijn gespannen) is er, de brug nog niet. Zal ook nog wel even duren, maar het wordt echt wel mooi. EN, de hangbrug maakt men alleen voor voetgangers en fietsers.

Fulong doet haar best voor fietsers. De "Old Coaling Tunnelway Bikeway" is fantastisch. Begint bij het station, volgens de beschrijving. Dus scheur ik, bij het zien van het treinstation, het eerste fietspad dat ik zie op. Flink klimmend over een mooi smal, goed geasfalteerd weggetje. Toch, hier klopt iets niet! Nergens een bordje, en dat is tegen Taiwanese regels, elk fietspad is volgeplakt met borden.
Vraag een wandelende familie. Wat ze mij vertellen; ik versta er totaal niets van. Begrijp wel heel goed dat ik terug moet.

Beginnen bij het station van Fulong, betekent echt, fiets naar de ingang van het station, en voor de deur naar links. Nu wel borden genoeg.
Een prachtig pad slingert zich meanderend langzaam omhoog. Dan ineens de tunnel, mooi verlicht, zachte klassieke Chinese muziek beweegt zich mee. Vlakke betonweg, in het beton het reliëf van de (oude) rails. Je voelt echt een licht kedinkedding.
Kilometers lang, deze keer ben ik niet alleen, een schoolklas fiets rustig met me mee. Een heel leuke ervaring. Vooral de zachte muziek maakt het helemaal 'af'.

Aan het eind weer de twee op. Voor elke personenauto wel twintig vrachtauto's, denderen voorbij, ik wen er aan, maar rustgevend is het niet.

Een kilometer of zeven voor Toucheng staat een werkelijk prachtig resort aan de kust. Ik waag een kans. Sorry tweehonderd euro voor een nacht is me net iets te veel. En, shit, de vriendelijke jongeman, zegt hij zelf, is niet in de positie om te onderhandelen.

Verder. In Toucheng stap ik een modern uitziend café binnen. Groot kans dat ze hier Engels spreken, valt tegen. Maar krijg wel twee folders mee van, denk ik, hotels, want daar heb ik naar gevraagd.
De vriendelijke dame wijst me de weg, DAT kan niet moeilijk zijn. Daar aangekomen zie ik niets wat op een hotel lijkt. Fiets wat rond, vraag en wordt werkelijk alle kanten opgestuurd. Tot een vriendelijke meneer geïrriteerd van zichzelf, zijn telefoon neemt en het nummer van de folder belt. Ze zitten toch werkelijk op de plaats waar ik het eerste was. Het is een B&B, in een gloednieuw gebouw. Direct voor Toucheng links, het flatje waar bovenop CAFÉ staat.

Het huis van de eerste folder is gesloten, ik bel het telefoonnummer naast de deur; een hoop Chinees. Wat ik begrijp dat iemand die Engels spreekt mij terug zal bellen, doet hij ook. Jammer ze zijn nu dicht, over twee uur kan er iemand komen. Ik bedank vriendelijk, en laat een voorbijganger de tweede folder zien. Hij glimlacht, het andere huis een paar deuren verder in het zelfde blok (nummer 13). Een vriendelijke mevrouw opent, pantoffels aan, schoenen buiten voor de deur laten staan. Ze biedt me voor een paar tientjes een prachtige kamer aan. Dank u, neem ik. Niet dat we iets van elkaar verstaan, maar intonatie en bewegingen zijn op dit moment mijn belangrijkste communicatiemiddelen.

Elke reis bestaat uit duizenden kleine stapjes. Voor mij wel erg letterlijk vandaag.

De eerste twintig kilometer over weg nummer twee zijn vlak en erg rustig. Als je allergisch bent voor verkeerslichten, vermijd dan deze weg. Links de duinen met af en toe een blik op de nog steeds witschuimende Oceaan. Aan beide zijden viskwekerijen en landerijen waarop op dit moment niet veel op staat.
Tientallen werkelijk prachtig gekleurde tempels fleuren het landschap op.

Bij Suao eindigt de twee en begint weg nummer negen. Direct met een gigantisch lange klim.
In al mijn naïviteit; gewoon niet (goed) gelezen denk ik dat de negen een mooie vlakke kustweg is.
Niets is minder waar. Het zweet gutst van mijn lijf, mijn knieën jammeren. Vlak voor de eerste (weet ik dus nu pas) top zie ik een kleine bestelautootje. Hij staat op een niet ongevaarlijke plaats.
Bij het passeren gebaart hij naar de laadbak. Nee dank je wel zeg ik heel vriendelijk. Alleen tot de top zegt hij. Maar die is toch daar al. Of zijn er nog meer toppen? Nogmaals bedankt ik hem hartelijk en beide vervolgen we onze weg.
Op de top een mooi uitzichtpunt. Ik maak een praatje met een Taiwanees. Hij doet op de brommer een rondje eiland. Al veertig jaar ben ik, nog nooit gedaan. Die prachtige vlinders, zegt ie, die heb ik nog nooit gezien. De vlinders zijn ook werkelijk idioot mooi. Zeker een vleugelspanwijdte van wel tien centimeter.

Een mooie afdaling volgt. De weg is druk en op veel plaatsen erg smal. Veel bussen en vrachtauto's. Niet ongevaarlijk.

In Nanao maak ik een stop bij mijn inmiddels zeer geliefde 7-eleven winkel. Een soort AH togo, maar dan veel uitgebreider. Een pinautomaat. Warme hapjes. Telefoonkaarten kopen. Heel schone nette toiletten, geen hurk.
Drankje hapje, en weer verder.

Dan begint de beproeving pas echt. Met nog steeds bibberende knieën van de eerste klim begin ik aan de tweede.
Het wordt me te veel. Bloed zweet en tranen. Nou vergeet het eerste. Zweet en soms de tranen stromen in watervallen van mijn kop. Ik stap af, loop vele kleine stapjes. Of ik nu vijf kilometer per uur loop of zes of zeven fiets, maakt ook niet veel uit.
Vele kleine stukjes, vaak stopjes, vele slokjes. Wordt misselijk. Veel, heel veel zweten, kan wel blijven drinken, maar mijn lichaam kan het niet zo snel verwerken.

Het is de kunst om niet achter elke bocht de top te verwachten. Maar te blijven in het moment van de klim, het moment van het NU. Het enige moment wat werkelijk bestaat. Ik weet het, maar vergeet het nog veel te vaak.

Pfffff, de tweede top komt in zicht. Een tunnel. Wegwerkers en de politie zijn net bezig één tunnelbuis af te sluiten. Oeps smal en dan ook nog twee stromen tegemoetkomend verkeer? Oh Shit.
Het werk is nog niet begonnen. Ik mag in m'n eentje door de afgesloten tunnel. Als ze nou maar niet het licht uit doen. Tjonge wat is die pijp smal. Blij dat ik alleen fiets. EN gelukkig weer naar beneden.

Beneden het dorpje Gufeng. Sla nog wat proviand in. En begin de derde klim.
Laat ik u deze beschrijving besparen. Duizenden kleine stapjes. En ja dan bereik ik ook weer de top. Niet een top eigenlijk, de weg vlakt hier af. Zo halverwege de oceaan en de toppen van de bergen kleeft weg nummer negen aan de wand. Wat is dat mooi, roep ik luid. Prachtig fietsen, eindeloos mooie vergezichten, fantastisch natuur. Nog steeds heel druk verkeer.

Om half twee bereik ik Heping. De Lonely Planet geeft geen onderkomen aan tussen Suao en Hualein. Via de Bikers Family weet ik dat er in Heping wel degelijk een hotel is. Op zo'n 80 kilometer, in mijn (nog steeds) naïviteit vond ik dat wel een mooie dagafstand. En laat in het restaurant, gisteravond, een kamer voor mij boeken.

Ik vind Heping een aartslelijke stad. Aan de westkant de mooie bergen. Aan de andere drie zijden fabrieken. Stuivend en rokend, gelukkig niet stinkend. Waarschijnlijk juist door die fabrieken zijn hier meerdere hotels. Ik zie er sowieso drie. De eerste stap ik binnen, maar is niet degene waar ik geboekt heb. Heb ik in mijn schrift laten schrijven en laat het de baliedame zien. Neen schudt ze, en wijst me nog een eindje verder. Aan de buitenkant is, voor mij, lang niet altijd te lezen dat iets een hotel is.

Overigens is er in de tussenliggende plaatsen wel degelijk onderkomen. Daar wel aanwijzingen van gezien, maar ken niet de kwaliteit.
De sleutel zegt dat ik in "Clipsal Hotel" ben. Dat echter is ook de Australische fabrikant van de sleutels??

Tot op moment van ondertekenen van de creditcard-uitdraai weet ik niet wat hier een kamer kost. Kan me niet schelen ook. Afdingen, veel te moe voor. En neen een bar en restaurant hebben ze niet. Aan de hoofdweg, zo vertelt de vriendelijke eigenaar, wel dertig restaurants.
Die zijn echter, na het douchen, na twee uur gesloten. Dan maar een warm hapje en een pilsje bij 'mijn' 7-eleven gehaald.

Als het niet zo'n lelijke stad was zou ik hier nog een extra nacht blijven, mijn afgepeigerde lijf wat rust te geven. Morgen dan maar een klein stukkie.

Als je eventjes in (redelijk) Engels wilt praten, ga dan naar Road house Jennifer. Jennifer was zangeres in Taipei, sinds vorig jaar weer terug in haar geboortedorp. Waarschijnlijk te oud geworden voor optreden, niet onvriendelijk bedoeld, maar dat idee krijg ik bij haar. Zelf doet ze niet veel, daar heeft ze haar Filipijnse hulp voor.

Haar keuken is de Japanse, veel keus heb ik niet. Vis of vis. Als voorafje een gratis Taiwanese wijn, zelfde alcoholpercentage blijft ze beweren, brandt me mijn strot uit. Zal wel rijstbrandewijn zijn. Dan maar de gewone, rode, witte zie ik hier nog niet. Een halve rode heeft ze nog staan.
De vis smaakt voortreffelijk.
Volgens haar is er zoveel wind omdat er over Japan een tyfoon aan het razen is, wees niet bang, komt niet hier.

Toch verdult moeilijk een airconditioning op de juiste stand te krijgen met een Chinese afstandsbediening.

Voor nog meer foto's zie hier.

Vandaag slaap ik uit, één uurtje later wakker. Om zevenen bestijg ik mijn ijzeren ros.

Wat er van de omgeving van weg nummer negen te zien is, is heel mooi. Vandaag weer onder een stralende zon. De rest van de straat zijn tunnels, best een boel. Goed verlicht. En ook op mijn fiets heb ik juist daarom de reflector vervangen door een achterlicht.

Tot mijn verbazing zijn enkele tunnels verboden voor fietsers, of waarschuwen ze juist het andere verkeer voor wielrenners? Een rond bord, rode rand, fiets in het midden en een zwarte streep er door?? Aan de andere zijde van de tunnel, geen bord.

Ben al vroeg in Taroko. Zoek een (mooi) resort, wil een paar dagen rusten. Volgens de boeken is het er, kan het niet vinden. Dan maar het Taroko Hotel. De slimmerik neemt eerst mijn geld en zegt dan dat ik pas vanmiddag om drie uur op de kamer kan. Ook goed hoor.

Laat de bagage achter in het hotel en fiets de Taroko kloof in. In één woord FANTASTISCH. Een tweede, overweldigend. Wat een indrukwekkende natuur. Geleidelijk omhoog langs de rivier. Weg uitgehouwen aan de ene zijde, andere kant imposant hoge rotsen. Het licht is er natuurlijk, maar de hemel vaak niet te zien in de smalle hoge doorgang van de rivier.

Ik pedaal rustig omhoog, niet echt steil, maar met gisteren nog in mijn benen, zwaarder dan ik dacht. Mooie smalle weg, niet heel erg druk. Op de terugweg snap ik pas waarom; die hoge touringcars passen niet onder de overhangende rotsen.

Om elf uur heb ik genoeg van het klimmen, Tianxiang heb ik nog niet bereikt. Volgens de teller had ik er al lang moeten zijn. Maar mijn GPS is regelmatig de weg kwijt met al die tunnels. Dus maar fijn de heuvel af. Heb honger.

Onderweg komen me de eerste fietsers tegen. Dik ingepakt. Althans, lange broek. Pet en helm. En dan nog zo'n grote monddoek voor. Niets van het gezicht te. Ze groeten wel allemaal vriendelijk terug.

Fietsen zijn overal te huur, zeer weinigen maken er gebruik van. Veel toeristen 'doen' de kloof per taxi.
In Hualien zijn ook fietsen te huur, MET transport naar Tianxiang als je wilt, kun je lekker easy de berg af.

Gelukkig mijn plas is weer blank. Aan de overkant van Taroko Hotel, leuk restaurantje. Een heerlijke, weet ik niet, lunch, ik wijs aan wat de buurman op zijn bord heeft. En twee 0,6 liter bier voor vijf euro, vergeet het bier en het eten kost bijna niets.

Vandaag beloof ik mij; een kort ritje, een goed hotel en misschien twee nachten op één plaats.

Het eerste lukt. Het tweede; Het Hotel BayView is vol, morgen ook. De meneer van de receptie loopt mee naar buiten en wijst me twee B&B's. Een meneer uit Singapore helpt mij vertalen. De eerste is, nadat ik op haar vraag, zeg, één nacht te willen blijven, vol.
Het tweede heeft nog wel een plaatsje. Ook hier tot drie uur wachten voordat de kamer beschikbaar is.

Het weekend is voor de gemiddelde Taiwanees, uitgaan, sightseeing, MET overnachting. Dus prijzen in hotels zijn op zaterdag hoger dan andere dagen. En vaak volgeboekt.
Met behulp van de B&B eigenaar boek ik morgen maar vooruit. Dat fietst wat rustiger, te weten dat er op het eind van de rit zeker een bed op je wacht.

Wat is wijsheid, weg nummer 9 of de 193, morgen naar de volgende halte.
De 193 is een B-weg, zal dus veel rustiger zijn. Maar, elke scheet van een heuvel is een klim(metje). Op de kaart ook als een kronkelende slang afgebeeld. De weg nummer 9 recht, hoogstwaarschijnlijk vlakker. Morgen zaterdag, minder vrachtverkeer zo verwacht ik. Dus de negen.

Één uur, de wind trekt aan. De golven verdringen zich het kiezelstrand op te gaan. Ik dacht dat ik met de Noordzee wel golven gezien heb. Hier valt mijn mond open, meters hoge massa's water rollen donderend om en spuiten aan het strand hoog. Kolossaal.
Ondanks de 23 graden op de thermometer, geen zon vandaag, begin ik het in mijn T-shirtje fris te krijgen. Mijn bagage ligt binnen in het, gesloten, B&B.

Vreemd genoeg geen terrasjes of restaurants met uitzicht op de mooie hoge golven. Laat staan zoiets als onze heerlijke strandtenten. De Taiwanmens kijkt alleen op tafel als hij eet en praat, heel veel. Uitzicht schijnt hen dan niet zo te interesseren.
Nog geen enkele Taiwanees alleen aan tafel gezien, minimaal me z'n tweeën, meestal in groot gezelschap.

Dat gezegd hebbende voel ik me nu een beetje (veel) een uitgestotene. Voor het diner, in een groot restaurant met alleen maar tafels van acht personen, krijg ik nee als ik vraag aan welke tafel, er zijn er genoeg onbezet, ik mag plaatsnemen. Shit. Of koken ze alleen grote porties?
In een eethuisje waar de storm van de oceaan binnenwaait zit niemand. Meestal een reden voor mij om dan niet naar binnen te gaan. Toch. Vanmiddag zaten er vele gasten. Het eten wordt gloeiend heet opgediend. EN smaakt voortreffelijk. Enne, dat met stokjes eten begin ik ook te leren, eindelijk. Krijg er, als buitenlander nog wel vaak een lepel bij.

Vanmorgen in het hotel aan het ontbijt, een gezelschap op leeftijd zijnde inlanders. Druk kwebbelend. Een lol dat ze hebben. Als ik op mijn fiets stap, zie ik de groep hun brommertjes met weekendtassen beladen. Shit, die oudjes zijn vief.

Pfffff. Wat is DAT vermoeiend. Nee nu even niet het fietsen. Luisteren naar een Taiwanese mevrouw die, barstend van vriendelijkheid, mij van alles wil vertellen, maar bijna geen woord Engels spreekt.

Ik fiets naar de kant van Rui-Sui, waar ik hoop dat mijn hotel is. De kant waar de hotsprings zijn. Bij een ijzerwarenhandel laat ik mijn schrift zien. De B&B eigenaar gisteren heeft daar in het Chinees de naam van het hotel opgeschreven. Samen met een klant komen ze er achter waar het hotel is. Shit richting centrum, niet naar de warmwaterbronnen. Nu nog uitleggen hoe ik moet fietsen. Daar worden ze zelf ook moe van.
Rij maar achter mij aan zegt de klant. Ook hij moet zoeken. We stoppen, in mijn schrift staat een telefoonnummer, dat belt hij dan maar. Een paar deuren verder springt een mevrouw de straat op en begint te zwaaien. Daar is het. Dank u wel meneer.

De dame nodigt me binnen uit. Volgende probleem, ik mag / moet kiezen uit twee plaatjes. Een mooi appartement in het centrum of iets ergens buiten. Shit dat buiten de stad ziet er prima uit, maar ik moet eten. De dame belt haar zuster die wel heel redelijk verstaanbaar Engels spreekt en legt uit dat het een paar kilometer buiten het centrum is. Op de fiets voor lunch goed te doen en voor diner straks in het donker haal ik wel iets bij de 7-eleven.

Ik krijg een tros bananen mee. De dame stapt op haar brommertje en ik er op de fiets er achteraan. We komen aan op een grote boerderij? Er staat in ieder geval Farm Tourism. De mevrouw geeft mij een rondleiding. Mooi kamertje met alles erop en eraan. Buiten wasmachine wasdroger, daar waag ik me maar niet aan, een airconditioning in het Chinees aankrijgen dat gaat nog net.

Voor groepen kan hier gekookt worden, mevrouw doet het lege restaurant en keuken open. Laat me zien hoe het koffiezetapparaat werkt. Ik mag gebruiken wat ik wil. En morgen als je weggaat, laat alles maar gewoon open.
Als een jonge hond, amechtig hijgend, brengt ze me nog twee extra flesjes water. Voor morgen op fiets. Gebarentaal is toch prachtig niet.

Shit, daar komt ze alweer aan, ik lig net lekker in mijn schommelbank dit verhaal te schrijven.
Ze brengt me een folder voor een plaats waar ik zou kunnen raften. EN ze heeft lunch voor me meegenomen, die lieverd. Ik begrijp uit haar bewegingen dat ik nu vast geen zin heb om naar het centrum te fietsen. Van betalen wil ze niet weten. Doosje met vlees groenten ei tofu enzo, op een bedje rijst. Soep en twee sinaasappels.

Zoals verwacht was de rit vandaag redelijk vlak, langzaam stijgen, langzaam dalen. Met het verkeer valt het ook goed mee. Brede vluchtstrook voor brommers en fietsers. Grotendeels een vrijliggend smal fietspad. In de dorpen heb je daar niet veel aan, wordt dan als parkeerplaats gebruikt.
Leuk af en toe een bankje, maar dat staat dan OP het fietspad. Uitkijken dus.

Vruchtbare streek ananas, rijst, sinaasappels, pinda's en nog veel meer.

Rij nog een stukje met een Taiwanees op. Hij fietst van Taipei naar Taitung en neemt dan de trein terug. Ook zijn Engels is zo allerbelabberst dat ik na een half uurtje stop om te pissen. En Goodbye roep. Jammer.

Jammer dat het hier zo vroeg donker wordt. Al tussen vijf en zes uur in de namiddag. Ik sta dus ook bij het eerste daglicht op. Of dan zit ik op de fiets, even voor zessen

Mijn hutje is me toch net iets te ver van het dorp om straks de weg in het donker terug te vinden. Bij een supermarkt een eindje verder koop ik een flesje wijn, niet eens zo slechte, en twee pakjes instant noodles. Zijn erg lekker, worden door veel mensen hier als ontbijt, lunch of diner gebruikt.

Het is niet helemaal het onderkomen wat ik zoek voor een extra nacht; ze hebben een restaurant en een pool. EN niet direct middenin een stad. En toch. Een mens moet af en toe eens rusten.
Wat het hier precies voor een plaats is, weet ik nog niet, wel fietsen er heel veel mensen rond. Zondag hè.

De kamer is fantastisch, zou graag de rustige tuin van gisteren erbij hebben. Maar niet alles is tegelijk mogelijk. Best duur. Beetje onderhandelen en paar honderd minder. Ik denk dat ze het min of meer verwachten dat je niet direct betaald wat ze vragen.

Vandaag begint fris, twee shirtjes over elkaar. Beetje doortrappen en 't wordt vanzelf warm.

Eerst een dikke twintig kilometer over de. 193, daarna weer de 9. Redelijk vlak vandaag. Rustige weg, mooi landschap, hoewel, rijstvelden, rijstvelden en rijstvelden op den duur ook eentonig worden.
Ergens onderweg steek ik de Tropic of Cancer (Kreeftskeerkring) over.

Let Op; Ook hier accepteert men vaak geen American Express creditcard. Master of Visa is okay.

Voor het restaurant van het bungalowpark staan drie bussen. Als de bussen weg zijn, is de eetzaal leeg. Waar eten de gasten van het hotel? Ze schrikken een beetje als ik alleen binnen kom.
De vriendelijke dame van de receptie, ik denk de enige die een beetje Engels spreekt, alles is hier in de Chinese taal, vraagt of ik rijst wil. Heb ik keuze? De rest van het volk eet van het buffet.
De gebakken rijst en soep is heel lekker hoor, maar, als gezegd Taiwan is geen land voor loners, het is een familie- of groepsland.

Je kunt hier, op vier plaatsen, wel duizend fietsen huren. Nee ik overdrijft niet. Zondag namiddag, iedereen gaat weer naar huis, de fietsen staan weer op de stal. Waar moeten die mensen eigenlijk allemaal tegelijk hun fietsen berijden?

Laat ik nou altijd gedacht hebben dat thee echt iets Chinees is. Dat geloof ik nog steeds, maar bij het ontbijt hier is nergens te vinden.

Ik ga expres wat laat aan het ontbijt. Goed gepland. Vijf bussen staan op het punt te vertrekken. Het is lekker rustig in het restaurant.
Een ruim aanbod in etenswaren die ik eigenlijk voor de avonddis zou uitkiezen, maar mie, ei en gebakken rijst smaken 's morgens ook goed. Daarnaast heb ik bapow (zo klinkt het, maar je schrijft het anders) weten te waarderen als ochtendeten. De 7-eleven biedt het ook gloeiend heet aan.

Weet nu ook waar al die fietsers fietsen. Rondom Guanshan hebben ze een werkelijk prachtig fietspad aangelegd. Ongeveer twaalf kilometer lang. Fiets een stukje links het hotel uit, en zit dan geheel 'toevallig' op het pad. Aan de andere kant van de stad loopt het fietspad langs een rijstveldenbewateringskanaal, alsof in een oerwoud. Alleen dat watertje stinkt wel erg vandaag.

Onderweg weer zo'n mooie begraafplaats met middenop een hoge toren. Doet me denken aan dat kinderspelletje waarbij je blokjes op de randen zet en de toren niet mag omkukelen.

Onderin de toren een beeld met plaats om wierook te branden. Muziek, een mantra, zo mooi, zo rustgevend. Als de gifspuitende tuinman met zijn tractor is verdwenen hoor je alleen nog het fladderen van de vlinders. Niets, behalve de muziek. Blijf een tijdje in de koelte van de toren mijmeren.

Het fietspad eindigt in het waterpark bij het hotel. Onderweg wordt nog wel even een kleine bijdrage van een euro gevraagd. Dat heb ik er heel graag voor over.

Daarna een ritje door Guanshan. Mooie tempel met lampionnenplafond. Zie nu ook hoe je de wierook moet aansteken. Bij de bossen wierookstokjes staat een kleine gasbrander. Knopje om, vonkje en vlam. Volgens de gids in Taipei is dat allemaal gratis.

Eet Hakka, dat bakje van eergisteren, op de hoek van het plein. Naar de 7-eleven, paar pilsjes. Een bar of terras heb ik buiten Taipei nog niet gezien. Dan, op de kamer, luieren, en even kijken hoe mijn route er de volgende dagen uit zou kunnen zien.

De deur van de badkamer gaat maar half open; het bed staat er voor. Kleine kamer, heel klein. Maar netjes en volledig. Van ventilator tot airconditioning tot TV. Neen paspoort hoeft meneer niet te zien. Alleen even betalen, 600 Taiwan Dollar, nog geen 15 Euro. Prijs / kwaliteit is in orde. De naam heel toepasselijk "Fudu Bike Hotel". Links de 7-eleven, rechts een restaurant.

En hier in het restaurant mag ik wel in mijn uppie aan een tienpersoonstafel zitten. Het blijft moeilijk uit leggen dat ik eerst graag even een pilsje drink en dan pas wil eten. 'k Heb iets besteld wat er op de tafel naast mij heel lekker uitziet. Dumplings. Met? Verrassing. Ik vraag er nog iets bij, doe maar niet zegt de vriendelijke jongeman in goed Engels, het is een tweepersoonsgerecht. Wat dat betreft wijken ze moeilijk van regels af.
Shit, voel me hier beter thuis dan in dat poepie chique resort gisteren.

Fietsen gaat lekker vandaag. Ook de klimmetjes, niet zo heel steil. Wel warm. Ik zie dertig graden voorbij schieten op de GPS. Het verkeer valt mee. De weg is meestal breed genoeg. En ik begin er langzaam aan te wennen dat ik hier nooit alleen ben. Soms is de weg nummer negen vierbaans soms tweebaans. Grote delen tweebaans, met fiets - bromfietspaden bijna zo breed als de hoofdbaan. Ruimte genoeg.
En zo mogen hier trouwens maar max 70 kilometer per uur.

Onderweg kom ik een Dow Chemical fietsclub tegen. Als bedrijf fietsen ze samen vijf dagen langs de kust. Allemaal goed uitgerust op prachtige racefietsen. Bagage wordt in volgauto meegenomen.

Aan de bomen heb ik ze al zien hangen, in netjes of in papieren zakken (aan de boom) . Begrijp nu waarom.
The head of Buddha heet de vrucht vertellen de fietsers, nadat ze mij er een gegeven hebben. Rijp zijn ontzettend week en zacht. Vervoer zonder zakje zou eindigen in een papje. Breek de vrucht open in twee delen. Zuig de puntjes die zo te voorschijn komen tot op de pit af. Mij een beetje TE zoet, maar eet door, de gulle gevers staan glimlachend toe te kijken. Wel zorgen dat je je handen kunt wassen nadien.
De club stapt weer op. Erg snel gaan ze niet. De langzaamsten haal ik op mijn gemak weer in. Jammer, verderop raak ik ze kwijt.

Een Chinees uit Beijing zit voor de 7-eleven. Hij is ook op de fiets. Zijn twee vrienden, hoort hij net, zijn nog in Taimali. Ze hebben alle drie in Fudu Bike Hotel geboekt. Maar of ze nog komen vanavond. Vreemd hij heeft maar een visum voor vijftien dagen ik eentje voor dertig. Toch kinnesinne tussen China en Taiwan?
Natuurlijk. Bijna geen enkel land heeft een ambassade in Taiwan. Ook Nederland niet. China blijft Taiwan als een provincie zien. Een ambassade in Taiwan betekent Taiwan erkennen als zelfstandige natie. Dat betekent ruzie met China. En dat betekent weer dat de handelsbetrekkingen zullen verslechterteren. En tja, money rules the world.

Zes uur, in het restaurant komt hij nog even bij me zitten. Honger heeft hij niet. Of zijn twee vrienden nog komen? Hij weet het niet. Lijkt me poepie link op die stik donkere weg. Misschien blijven ze ergens onderweg zegt ie.
Zeven uur we staan nog even voor het hotel te praten, en ja hoor daar komen de twee aan. Very dangerous on the road zegt de ene. Dat geloof ik.

Als je dan toch persé in Taiwan wilt gaan fietsen, neem dan vooral weg 199. De Lonely Planet is er lyrisch over, en terecht.... Maar deels.

Ik vertrek om zes uur uit Dawu. Next door, de 7-eleven verzorgd mijn ontbijt, iets wat er uit ziet als een korte frikandel op een stokje. Twee stuks. Met een paar bananen, kom ik het eerste uur wel door.

Links de oceaan. Opkomende zon. Vlakke weg. Wind in de rug. Warm. Zo heeft de cosmos fietsen bedoeld.

Twee kilometer verder aan een haventje, ook vlak bij een 7-eleven is nog een hotel. Althans het uithangbord heb ik gezien.

Dan na Daren begint de klim. Niet echt heel steil, maar wel gestadig een dikke vette tien kilometer omhoog. Gaat goed, gaat lekker. Ik wilde gaan schrijven; in de stank van vrachtauto's klim ik hoog. Echter die vrachtwagens stinken hier helemaal niet. Er zijn er genoeg. Passeren, of blijven rustig achter mij, als inhalen even niet kan.

Op de top. Bij de afslag met de 199, is een bike stage. Rustplaats voor fietsers. Behalve een niet geïnteresseerde tuinman, op dit vroege uur nog niet veel te beleven.
Dat is hier heel goed geregeld. Elk politiebureau is een plaats waar de fietser terecht kan, voor water, voor lucht in de banden en misschien nog wel meer. Zoals gezegd, Taiwan is zich sterk aan het maken een fietsland te worden.

Dan links weg nummer 199 op. Werkelijk een fantastisch prachtige weg. Heel smal. Daarom ook dicht bij de natuur. Apen, parkieten, denk papagaaien te horen, talrijke ibissen, vlinders. Joekel grote roofvogels zweven boven mij. Weinig verkeer, ik knijp extra hard in de remmen om deze weg zolang mogelijk te laten duren.
Onderweg kleine dorpjes, meertjes met honderden roze waterlelies. Kleine akkertjes. Mooi vriendelijk. Prachtig echt.

Het is dat ik via een schattig klein lief reisbureautje in Den Bosch een kamer aan zee geboekt hebt, anders was ik daarboven in de wetlands in een klein B&B gebleven. Zo te zien prachtige wandelingen rond het dorpje.

Op de kruising met de, laten we zeggen 199bis, twijfel ik. Blijf ik op de 199 of links, zodat het gevoel, het eiland werkelijk te ronden waarheid wordt.
Op basis van de beschrijving van de Lonely Planet blijf ik op de 199. Jammer, achteraf, de weg wordt daarna een normale weg in een dal. Later zelfs lelijk. Aan het eind de 26 op. Oeps das druk, das afkicken.

Gelukkig heeft het reisbureautje een prachtige kamer gevonden. Uitzicht op zee. MET balkon, misschien nog een extra nacht?

En ja het kan. Blijf hier nog even.

Heerlijk; een terrasje, beetje op zee staren. Pilsje drinken. Zon gaat onder. Alleen nog maar hier in het zuiden gezien. De kust voor en na Kending. Het Zandvoort van Taiwan.

Ook het opwaarderen van de prepaidtelefoonkaart, bij de 7-eleven, gaat gemakkelijk, als je weet hoe en geduld hebt.
Ik laat mijn telefoon en het kaartje van het telefoonbedrijf "TaiwanMobile" zien. Kan kiezen uit verschillende bedragen. Ik kies. Mevrouw gaat op een als een pinautomaat uitziend apparaat aan de slag. Voor ik betaal wil ik wel even zien of ik ook daadwerkelijk extra tegoed heb. *867# laat nog steeds het oude bedrag zien. Dan begint een discussie (ook) met behulp van Google Translate; ik wil graag weten waarom ik nog niets zie.
Gelukkig komt er een jonge mevrouw bij, en biedt haar hulp aan. Eerst betalen zegt ze, ja snap het ook niet, maar dat is wat ze zegt. Nou ja, toe maar.
De bon rolt uit de kassa, met de bon en mijn telefoon gaat de 7-eleven mevrouw aan de slag. Straks heb je een Chinese telefoon grapt de jonge mevrouw. Oeps.
Maar nee alles komt in orde, de dames achter de toonbank zijn wel even bezig, maar dan heb ik weer extra tegoed op mijn fone.
Nationaal bellen is hartstikke goedkoop. Met mijn lief Skype of WhatsApp ik. Af en toe, zoals een goede zoon betaamd, mams vertellen dat hier alles okay is ietwat duurder, en dat zijn ook niet echt grote bedragen. Mijn Gig Internet heb ik nog niet eens voor de helft gebruikt.

Bijna elke hotel of café heeft gratis Wifi, gewoon open. Soms een wachtwoord. Daar had ik me al gedachten over gemaakt; hoe voer ik een Chinees-Mandarijn password in? Dat hebben ze mooi opgelost, ze gebruiken, tot nu toe, alleen getallen. Meestal het telefoonnummer van het hotel, zonder streepjes.

De wind waait nog steeds loeihard uit het noorden. En waar ga ik morgen naar toe, juist het noorden. Heb de hele weg hierheen mogen genieten van die onbesmukt harde wind in mijn rug. Tja morgen maar zien.

Een verhaaltje:
We schrijven 1544, de Spanjaarden varen voorbij en ontdekken Taiwan. Formosa, mooi eiland, noemen ze het.
Maar dan in 1622 komen wij, de Hollanders, natuurlijk de VOC. We krijgen het eiland niet zo maar in handen.
De Lonely Planet schrijft dat de "tenacious" Dutch het uiteindelijk in handen kregen. Heb het op moeten zoeken. Tenacious betekent "koppig, dwars, weerbarstig, weerspannig, bokkig, stijfhoofdig". Gewoon doorzetters dus hè. Tot 1662 blijven we hier, dan hebben de Chinezen genoeg van ons. En worden de Hollanders van Formosa weggedreven.

Wat een dag. En het is nog maar één uur.

Nee hoor don't worry, een tyfoon komt er niet, maar het wordt wel echt slecht weer hier. Zo vertelt de mevrouw van het restaurant, als ik wat zorgelijk naar de door de storm zwiepende bomen zit te kijken.

Vanmorgen. Na de badkamer, even het balkon op. Oh, lekker weertje, alleen T-shirtje aan. Ontbijten. En dan begint het me toch te regenen. Wacht een half uurtje. Boven de bergen blijft het donkerblauw grijs van de regen.

Dan toch maar op fiets, weg van hier, weg van de regen. Regenpak aan. Jas heb ik al binnen vijf minuten uit. Veel te warm. Het is 23 graden en de regen is niet koud. Laat me maar gewoon natregenen.
De wind valt mee. Maar het is verschrikkelijk oppassen voor rukwinden. Op eens out of the blue wil zo'n valwind me van mijn fiets gooien. Erg geconcentreerd en ingespannen fiets ik de eerste twee uur in de striemende stromende regen.

Dan na een korte stop, in een winkel met airconditioning is het steenkoud als jezelf zeiknat bent, is het droog. En bijna geen wind dat is even boffen.

Na de zesentwintig, wegnummer één. Druk, vaak twee maal driebaans, maar altijd een brede strook over voor brommers en fietsers. Af en toe nog een flartje regen.

Met behulp van Google heb ik vandaag mijn route gepland. Een route te voet. In Nederland kom je dan op de gekste plekken terecht. In Taiwan trouwens ook. Google wandelen is al een paar jaar in testfase. Zal nog wel even zo blijven ook. Het lijkt er in eerste instantie op dat ik langs mooie binnenweggetjes wordt geloodst. Een boer op het land kijkt me vreemd aan; wat moet die vent hier?
En hij weet het natuurlijk beter. De asfaltweg, wordt betonpad, wordt zandweg en dan moet ik links, waar een grote berg zand ligt met daarachter akkers. Dank je wel Google. Terug dan maar weer.

De temperatuur komt boven de dertig, drukkend warm. Ik heb geen zin meer. Ik wil stoppen. Eerst weer op een doorgaande weg zien te komen. En dan maar naar Pingtung, daar zijn hotels.

Bij de eerste de beste stop ik. Ik heb genoeg, bijna 100 kilometer.
U wilt rusten meneer? Vraagt de vriendelijke receptiemeneer. Yes please. Dit zijn de prijzen. Zo goedkoop, dat kan niet, het hotel ziet er heel chique uit. Dat is voor drie uur meneer.
Oh, Eindelijk nu valt het kwartje. Is het zo'n hotel. Dat wordt weer onderhandelen over de prijs. Als we het eens zijn, blijkt dan later dat de prijs voor twaalf uur te zijn. Het wordt nog duurder als ik de kamer tot morgenvroeg zes uur wil. Okay, ik heb geen zin meer, ik doe het. Prijs valt reuze mee hoor. Goedkoper dan de kamer in Taipei.
De meneer brengt me naar de kamer. Eigen garage. Tja alles privacy hier, als je met de buurvrouw de nacht wilt doorbrengen kan de buurman je auto niet zien staan. Dan een fantastisch mooie grote kamer, badkamer, met grote kuip natuurlijk, bijkans net zo groot.
En kunt u mij vertellen waar het restaurant is. Hij had me verteld dat er een was. Murmelt iets. Zal kijken. Komt hij vijf minuten later terug met een uitstekende koude lunch. Nou weet ik nog niet of ik hier eten kan, bij binnenkomst zag ik in de tuin een mooi terras. Straks even kijken.

Het tuinrestaurant is dicht. Buiten op straat niets te zien. Terug naar de kamer, maar hoe kom ik binnen? Receptie; die doen wij hier voor u open, sir. Je hoeft dus niet eens je auto uit. Niemand kan je zien bij komen of gaan. Dat als je een oto hebt he.
Centrum en dus restaurants echt een eind weg. Dat wil ik in het donker niet terug fietsen. Dan maar iets halen bij een winkeltje. Morgen wel weer een restaurant.

Als ik geen zin meer heb om te fietsen heb ik echt geen zin meer om te fietsen. Neem dat het eerste hotel wat ik zie. Misschien moet ik dan toch maar in het vervolg even diep ademhalen en doorgaan tot ik wel een leuk hotel vind. Soms ben ik zelf mijn eigen grootste boosdoener.

Voor nog meer foto's zie hier.

Neen, dit is volgens mij niet zoals fietsen bedoeld is. De ene stad is nog niet voorbij, of de volgende staat al weer op de stoep. Daartussen veel industrieterrein en grote kantoorcomplexen. Af en toe, heel af en toe een klein stukje groen. Braakliggend terrein vaak.

Veel verkeer, veel lawaai, veel indrukken, veel zaken die aandacht nodig hebben. Dan wil ik ook nog wel een ietwat de omgeving in me opnemen.

Brommers, tientallen, schieten links en rechts voorbij. De meesten stoppen, vele rijden door rood. Groen is niet altijd veilig. Ook het tegemoet komende verkeer mag bij groen, rechtdoor en rechts en linksaf. Rechtdoor op dezelfde weg gaat voor. Zal hier ook wel gelden. Niet voor de fiets echter, spring regelmatig in de remmen, als er weer een auto voor me langs schiet.

En toch wil ik het niet onveilig noemen. Het is extreem goed oppassen. Voortdurend op je hoede zijn. Dit is niet echt ontspanning.

Al om half tien kom ik bij het hotel aan. Loop er tweemaal voorbij. Vraag een voorbijganger. Woont hier vlak bij; weet ik ook niet. Wacht even. Hij loopt twee huizen terug en wijst een twee meter breed straatje in. DAAR is het, staat er nog niet zo lang.

Mijn boeking via booking.com, aanbevolen door dat zelfde lieftallige reisbureautje uit Den Bosch, ligt al bij de receptie klaar. Even paspoort laten zien, betalen, gereed.
Alleen de kamer is pas om drie uur vanmiddag voor u klaar. Oh, heeft u misschien een andere kamer, ik wil graag douchen. Deze is iets kleiner dan die van u, maar nu al wel beschikbaar. Neem ik dank u hartelijk.
Pas als ik gedoucht en aangekleed, de natte was hangt aan de TV, bemerk ik dat het toilet wel heel erg dicht in een hoekje staat, dat past niet voor mij.
Mag ik toch die andere kamer vanmiddag? Ja hoor geen probleem. Spullen inpakken. Naar de opslag.

Ik, ik neem een taxi naar de eerste must see in Tainan, de Confucius tempel. Rust en sereniteit zou die moeten uitstralen volgens de Lonely Planet. Nou vandaag even niet. Vele gezinnen met vele kinderen genieten op hun manier van de tempel.
Mij valt het tegen.
Loop een paar straten verder; de zuidpoort. Een deel van een oude vestiging muur.Omgeven door tafels en stoelen, waarop, in de brandende zon, niemand zit. De families zitten gezellig onder de joekel grote boom voor de poort.

Het is echt zaterdag, echt weekend, voor de Taiwanees. Feest. Bel gisteren twee hotels in Tainan, het is zaterdag meneer, we zitten vol. Het wordt vriendelijk gezegd, maar met een ondertoon van; dat weet u toch wel. Via booking.com vindt ik dus nog iets.

Taxi terug. De meter start op twee euro, en daar kom je een heel eind mee.

Vanaf het hotel denk ik dat de pub, genoemd in de Lonely Planet niet ver van het hotel vandaan is. De straat vind ik, maar op nummer 82 geen pub. Shit de dwarsstraat op het eind heeft ook dezelfde naam. Ben al dik een uur aan het wandelen. Heb er genoeg van. Hier op nummer 82 "DoubleCheese". Heb honger. Twee etages vol met jeugd, een paar ouderen en ik.
Voor om ongeveer zeven euro zoveel eten en drinken als je wilt. Pizza, spaghetti, frites, kippenpootjes, cola en ijs. Kies maar uit. En dan kunnen die kleine iele mensjes eten hoor. Ik heb snel genoeg. Wel drie maal komen ze langs of ik toch niet nog iets wil. Nee dank u, alleen voor de het pizzastuk met banaan en warme chocolade maak ik een uitzondering, dat is zo pervers. Smaakt als toetje best aangenaam.

Taxi terug, weet niet meer waar ik ben. Neem altijd een kaartje van het hotel mee. Daar staat in 't Chinees op waar het hotel is.

Dan zult u toch in de winkel een pilsje moeten kopen. Ik stap een heel chique uitziend hotel binnen en vraag de dames waar ik een pilsje kan drinken. Nu al, het is drie uur. Tja ik heb zin in een terrasje.
Buiten eten kan op werkelijk honderden plaatsen, maar een pilsje erbij zijn ze niet gewoon. Ook geen toeristen hier die er om vragen.

Vind toch de weg zonder taxi terug.
Blinde mensen kunnen toch meestal heel goed ruiken hè? Terug naar het hotel stuit ik op een massagesalon. Lekker mijn voeten nog een keer. Zonder te wassen begint de blinde meneer mijn voeten te masseren. Die blote voeten in schoenen waarin ik al twee weken fiets moeten toch ontzettend rieken. Massage doet hij gelukkig wat zachter dan in Taipei, veel aangenamer.

Nog een paar tempels en de overblijfselen van een fort wat onze voorvaderen gebouwd hebben. Kan me niet echt bekoren. Ik ben verwend, ja ik weet het.

Half twaalf, even voor lunch, geen enkele Taiwanees drinkt een pilsje. Op mijn derde ronde door het centrum van Anping (stadsdeel van Tainan) begin ik maar eens in de koelkasten van de honderden eethuisjes te snuffelen. En ja daar vind ik bier. EN het restaurantje zit goed vol met locals, wil zeggen, goede naam en veel omzet. Dus minder snel kans op bederf.

Om zeven uur ontbijt op de kamer, in dit hotel gewoonte. Broodje ei met spek en een grote beker ijskoude thee.

Met een taxi naar Anping. Mooi systeem hebben ze hier. Baliemevrouw drukt op een knopje. Wacht een paar seconden, krijgt nummer van de taxi terug. Schrijft dat voor mij op, plus mijn bestemming in het Chinees. Binnen drie minuten aan de straat zegt ze. Geef het briefje aan de taxichauffeur, gaat uitstekend.

Het meisje van het restaurant loopt voorbij met iets wat er lekker uit ziet. Geef mij ook maar zo'n portie.

Ik begin met het boomhuis. Niet een huis in een boom, maar een huis totaal omgroeit door bomen. Banyan bomen. Plus een klein museum over het ontstaan van Taiwan. Een prominente plaats is weggelegd voor 'ons' Hollanders.

Over Hollanders gesproken. Voor het eerst kom ik een inlander tegen die laaiend enthousiast is over de Nederlanders, vroeger hier.
Ik denk eerst nog dat hij een grapje maakt. Nee zegt hij, de Hollanders hebben cultuur gebracht aan de oorspronkelijke bewoners van Taiwan. Bijvoorbeeld een schaar, landbouw methoden en dergelijke. We hebben nog veel bijvoeglijke naamwoorden die herinneren aan de Nederlanders. Of eigenlijk één. Roodharige lucifer. Roodharige dit roodharige dat ..... Moeten vroeger veel VOC mensen met rood haar geweest zijn.
En hadden ze geen slaven, vraag ik een beetje brutaal. Nee zegt hij met een glimlach, ze kochten het land. Heel goedkoop hoor. En de mensen mochten het terughuren voor dertig procent van de oogst.

Een beetje bevooroordeeld is hij wel. Heeft gestuurd in Aken. Stage gelopen op de TU Eindhoven. En was vorig jaar op vakantie in Apeldoorn. Paleis het Loo. Onder andere. Spreekt een heleboel Nederlands en Duits. En goed, heel goed verstaanbaar. Van Philips hebben we veel geleerd. Simply Made in Taiwan. Hij vindt het een goede grap.

Jammer dat ik niet na kan vertellen WAT ik gegeten heb. Het smaakt voortreffelijk. Het blijft doorlopen in het restaurant. De tafel naast mij is al driemaal gewisseld tijdens mijn eerste pilsje. Leuk, grote gezinnen bestellen meerdere gerechten en eten met z'n allen van alle gerechten. Vind ik nog steeds een heel leuk concept. Drinken doen ze niet.

Meneer is professor aan de universiteit van Kaohisung. Hij vertelt veel en graag. Van hem krijg ik de tip om morgen met een taxi naar Alishan te gaan. Beetje onderhandelen, dan lukt het wel.

De professor ontmoet ik in fort Zeelandia. Hey waar kennen we die naam van. En Yep ook aangelegd door die Hollanders.

Kaart lezen gaat me altijd goed af. Hier niet. Lees ik in de Lonely Planet dat ze de kaarten spiegelen. Ze draaien oost en west om. Misschien is dit wel logisch als je van onder naar boven en van rechts naar links leest. Ook met die kennis vind ik het erg moeilijk de kaarten te lezen.
Snap nu ook waarom ik nog steeds niet de weg kon vinden als iemand een schetsje voor mij maakte.

Het kost precies wat ik in gedachten heb. Vergeet dus helemaal om af te dingen. In de hal van het treinstation van Chiayi is de Tourist Information. De dame spreekt zachtjes maar gelukkig wel goed Engels.
Of de fiets mee mag in de bus naar Alishan? Ik zal even voor u bellen. Nee meneer de fiets mag niet in de bus. Shit dat wordt dokken.

Van Tainan naar Chiayi, 67 kilometer, valt mee. Het is sowieso zo plat als een dubbeltje. Bijna geen wind. De weg heel breed. Meer dan genoeg ruimte voor fietsers en brommers. Veel brommers, fietsers, misschien tien gezien vandaag.

Het is nog heel rustig in de straten van Tainan als ik om zes uur op de fiets stap. Be carefull. Doe voorzichtig. Roept het meisje van de receptie me na. Zal ik doen.
Eenmaal Tainan uit valt het landschap niet tegen. Geen fantastische natuur, maar ook geen constante bebouwing. De weg zoals gezegd breed en niet al te druk.

Om half tien ben ik Chiayi. Hier wil ik vervoer zoeken naar het meer dan twee kilometer hoger gelegen Alishan. DIE grote klim is me werkelijk te veel. Bus kost maar vijf euro per persoon. Maar de fiets mag dus niet mee. Dan richting taxistandplaats. Het zijn van die kleine personenauto's, daar past mijn fiets echt niet in.
Zo goed en kwaad het kwaad het gaat leg ik de taxichauffeurs uit wat ik wil. Nee dat gaat niet in deze auto's. Iets verder aan de kant wenkt een man mij. Hij heeft gehoord waar ik naar toe wil. Hij heeft een busje. Tweeduizend kost de twee uur durende rit. Dat is hetzelfde bedrag wat ik in mijn hoofd had en wat ook de VVV dame dacht dat het zou gaan kosten. Doen we. Banken plat in het busje, fiets erin, en op weg.

Een prachtige weg slingert zich omhoog. De taxichauffeur neemt vaak een binnenweggetje. Nog mooier. Smalle en drukke weg. Prachtige vergezichten. Maar ook grote gaten in de bergen. Regelmatig schuift er een stuk berg naar onderen. Onderweg een paar dorpjes waar ook overnachtingsmogelijkheden zijn. De klim kan dus in etappes gedaan worden.

Laat me bij een redelijk willekeurig hotel afzetten. Ja, hij heeft nog wel een kamer. Met uitzicht op de bergen? Dan is het duurder. En als ik twee nachten blijf, dan weer goedkoper. Twee nachten wordt het. Kamers zijn nog niet klaar. Er is pas om vier vanmiddag warm water. Shit had dat even eerder gezegd slimmerik. Ik betaal de taximan zijn vijftig euro.

Brrrrrr het is koud hier. Van 26 naar 16 graden. Paar shirtjes erover. Achter het hotel is een grote parkeerplaats. Veel. Heel veel toeristen. En dus ook restaurants. De Taiwanese vriendelijkheid heeft hier een danige deuk gehad. Tja dat gebeurt overal waar veel toeristen zijn. Het eten is goed.

Nog niet zolang geleden liep er, volgens de boeken, een idioot mooie panoramische trein van Chiayi naar Alishan. Vorig jaar echter heeft, tijdens een tyfoon, een grote landverschuiving de spoorlijn op meerdere plaatsen vernietigd. Over twee jaar is tie weer klaar, volgens de taxichauffeur.

Wat IS dit voor hotel. Warm water van 's middags vier tot 's ochtends zes uur (ontbijt om zeven). Willen ze niet dat er gedoucht wordt. Er is verwarming op de kamer, maar raad eens; alleen van zes uur 's middags tot vier uur in de ochtend. En dan alleen nog als de temperatuur beneden de acht graden is.

Schrik me rot. Ik loop het restaurant van het hotel binnen. Begint een vent geïrriteerd te schreeuwen. Dat is sowieso al not done hier. Je emoties laat je niet zien. En alles in 't Chinees versta er natuurlijk geen jota van. Ik vraag een jongeman wat de meneer nou eigenlijk bedoeld. No one people. Je wordt hier als eenling gewoon de deur gewezen.
Die discussie ga ik maar niet aan. Echter wel vreemd. Bij het inchecken heb ik moeten reserveren voor het diner.
Zoals gezegd, het toerisme haalt het slechte in mensen boven.

Denk ik; laat ik de dag eens op mijn gemakkie beginnen. Na het ontbijt stap ik in zo'n toeristenbusje wat me een beetje rondrijdt, maakt nu even niet uit waarheen. Gewoon easy de omgeving bekijken.
Engels spreken ze echt slecht, ook de jongeren. Krijg een kaartje, ze omcirkelt een paar dingen. Ik betaal een euro, stap in en we rijden weg. Met mij als enige passagier. Oeps das luxe denk ik nog.

Paar kilometer de berg op, bij een treinstation. Busje stopt. Chauffeur drukt me de kaart in de hand. In die richting wijst hij. En tja dan stap ik maar uit.
Naast het kaartje staan er ook overal bordjes, dat is gemakkelijk. Ik loop maar gewoon het eerste bordje na.
Tot ik een volgend bordje zie "Giant Trees Boardwalk-2". Hey, daar wilde ik vandaag heen. Het is nu nog lekker rustig. Een prachtig wandelpad, aangelegd over stenen of planken paden. En zoals de naam aangeeft langs gigantisch hoge en dikke bomen. Sommige tot 3000 jaar oud. Van die hele oude staan er nog heel weinig. Maar niet minder indrukwekkend. Die Taiwanese Rode Cypres. Heel mooie wandeling. Veel klimmen en dalen, alles over zeer goed aangelegde paden.

Na de Boardwalk-2 volgt nog Boardwalk-1, onderweg nog een stationnetje, een tempel, een heilige boom. Bordje exit. Bekijk nog eens rustig het kaartje, ik heb alles gezien wat ik wilde zien. Terug naar het dorp, het is nog geen tien uur.

Om tien uur vertrekt de eerste trein. Sta een beetje te drentelen in de rij voor de kaartjes. Wel niet. Wel niet. Als ik aan de beurt ben kan ik alleen maar naar de stationnetjes die ik net tijdens de wandeling gezien heb. Naar de top van de berg gaan ze alleen maar voor de zonsopgang. Dan maar niet.

Over sunrise gesproken. Elk hotel gaat er vanuit dat je die WILT zien. De baliemeneer kijkt dan ook heel vreemd als ik zeg, no Thanks. Echt niet. No.
Desondanks gaat om vier uur vanochtend de telefoon. Wake-up call. Shit ik wil helemaal niet mee. Morgenvroeg de stekker uit de telefoon. Alhoewel dat ook weinig zin heeft. Al gauw staan er tientallen kwetterende Taiwanesen onder mijn raam te wachten tot ze opgehaald worden om de zon te zien op te komen. Fuck wat die mensen elkaar allemaal te vertellen hebben op de vroege ochtend en moet dat zo luid. Hier is het gewoon, in Nederland zouden we viswijven zeggen.

Naast de trap naar het station, op de tweede verdieping van een winkel is thee- en koffiehuis. Uitzicht over de bergen en de bedrijvige parkeerplaats. In de twee uur dat ik er zit blijft het, op mij na, leeg.
Nee, geen kopje, ik wil graag een potje thee. Krijg die voorgeschoteld in een mooie sereen rustige ceremonie. Pot heet water op een vlam. Stenen potje. Glaasje. Twee kleine kommetjes. Eerst alle met water omspoelen. Daarna nogmaals spoelen met thee, het stenenpotje is gevuld met grove thee. Laten trekken. In het glas, in het kommetje. Dan pas drinken.

Naast het fietsen is voor mij in dergelijke vakanties, een rustpunt, een toppunt, een geneugte, een leuk terras en of een goed restaurant met een goed glas wijn.
Merk nu dat ik dat erg mis. De meeste restaurants, met alle respect, zijn afwerkplaatsen van hongerigen. Behalve op die ene plaats waar buitenlandse toeristen komen, zijn er geen terrasjes. Ja, duizenden eettentjes, waar je buiten op een krukkie, heel lekker en goedkoop kunt eten. Eigenlijk niets mis mee, zo doet men dat hier. Geen kritiek.


Als ik iemand anders in een andere wereld was geweest had ik iets anders gedaan, maar ik ben mezelf, en de wereld is de wereld, dus........ (Jonathan Safran Foer - Extreem luid en ongelooflijk dichtbij)

Een fantastisch mooie fietstocht. Waarschijnlijk de mooiste, maar zeker de koudste.

Ik vertrek, goed warm gekleed, om na een korte klim aan een heel lange afdaling te beginnen. Die korte klim klopt, stukje vlak, maar dan begint de volgende vijftien kilometer weer een klim. En dat het vijftien kilometer is, weet ik dus pas als ze voorbij zijn. Dat had ik niet verwacht.
Na de klimmen zeiknat van het zweet. De koude afdeling kan beginnen. Gelukkig heb ik mijn muts en handschoenen meegenomen. Dat helpt.

Een prachtige, heel rustige weg. Breed. In het begin meer apen dan auto's. Mooi oerwoud. Prachtige vergezichten. Steile rotsen. Niet ongevaarlijk.
In mijn naïviteit ben ik gewoon op weg gegaan. Maar op heel veel plaatsen staan grote hekken, sluiten ze de weg af, als er weer een stuk berg naar beneden gekomen is. Dat schijnt, aan al de werkzaamheden te zien, regelmatig te gebeuren. Zeker na veel regen, vragen of de weg open is.

Mijn tanden klapperen van de kou. Witte stijve vingers van het remmen. Onderweg twee tunnels zonder verlichting. De eerste is recht. Blijf gewoon in het midden fietsen, zodat eventueel ander verkeer mijn silhouet duidelijk kan zien. In de tweede zit een bocht. Ik moet een diep donker gat in. Zie geen hand voor ogen. Achterlicht aan. Gelukkig heb ik een kleine zaklantaarn bij de hand. De bocht om en, het eind van de tunnel is al weer in zicht. Geen andere weggebruikers op dat moment.

Geel lint over de weg. Afgesloten. Halverwege de berg is een grote bulldozer stenen aan het boren. Beneden ruimt een andere machine de rommel weer op. Na een kwartiertje mag het verkeer er weer even door.

Verder naar beneden wordt de aarde bebouwbaar. Thee, tomaten, bananen, druiven en kleine akkers met groenten.

Neem eten en drinken mee, pas na vijftig kilometer een theehuis. Na zestig een dorpje.

Op Google Maps heb ik halverwege naar Sun Moon Lake een onderkomen gevonden. Bij het dorp Tongfu. Wang Hsiang Bunun Holiday Village. Ik denk in een resort terecht te komen. Neen een hostel. Ik slaap op de grond en toilet buiten. Middenin in een, zeg maar, inboorlingen dorp, moderne dan. Wel afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners van Taiwan

Vriendelijke, eigenaar, jongeman die een lekkere noodlesoep voor me maakt. En beneden in het dorp, op zijn brommer, bier haalt.

Aan het dorpje zie ik weinig bijzonders. Tuurlijk het is anders dan een grote stad. Een groep toeristen wandelt door het dorp, fototoestel in aanslag. Origineel misschien ja, vind het zelf ietwat rommelig.

Als ik aan kom fietsen zie ik ze al. Een appartementengebouw aan het water. Met hele grote, op de hoek, panorama vensters. Als dat toch eens mijn kamer wordt!

En welke wordt het. Precies die. Als ik als persoon alleen aan de deur had gestaan, had ik een dergelijke kamer nooit gekregen.
Nu, geboekt, weer, via dat lieftallige reisbureautje in Den Bosch, liggen de kamers gewoon vast. Om elf uur stap ik binnen. Vul de papieren in. En hoor dat de kamer pas om drie uur beschikbaar is. Quasi serieus probeer ik de heren mijn stinkende shirt onder de neus te duwen. Dat helpt. De kamer is ineens klaar.
Maar ik stink dan ook echt, een paar dagen geen gelegenheid gehad iets te wassen. Laat de badkuip vollopen, stuk zeep, en daarna ik er in.

Het is een zware fietstocht. Niet alleen door de gigantische klim.
Nadat moeder een heerlijk avondeten voor ons gemaakt heeft, Zus, zwager en een paar vrienden zijn ook van de partij, steekt zoon Ibi de BBQ aan. Een grote gevulde vis en een paar lappen vlees.
Omdat een van zijn vriendinnen jarig is, cake, wijn en whisky erbij. Dames rode wijn met ijs. Heren whisky ook met ijs. Ik zonder. Het spul brandt door mijn strot, maar ligt lekker in de maag. Als de vis klaar is, ga ik naar bed, deel ik mee. Ben erg nieuwsgierig naar zo'n grote gevulde vis.
Dat duurt even, en tussendoor blijft de whisky komen, niet echt veel, maar telkens in één slag achterover. Het vlees smaakt goed. De vis is een beetje flauw. Valt mij tegen. Met stokjes eten gaat redelijk vind ik zelf, maar stukjes van de grote vis scheuren en die dan ook nog, zonder vallen, richting mond krijgen, gaat moeilijk. Als de dames dat zien, scheppen ze rap met hun eigen stokjes een bakje voor mij vol.

Slaap goed. Als ik opsta staat zoon Ibi al te wachten. Hadden we afgesproken. Nog even samen op de foto. Afrekenen. Ik op de fiets. Alles bijelkaar betaal ik 17,50 euro. Het is voor niets.

Eerst nog een stukje bergafwaarts. Dan begint een joekel steile klim. De whisky spuit de poriën uit. Drinken en drinken. Onderweg een tuintje, lijkt op een cafeetje. Maak binnen het drinkgebaar, en krijg een grote pot koude thee voor mijn neus. Binnen de kortste keren is tie leeg. Mevrouw komt ondertussen mijn crème aanlopen, of ik mijn nek en armen niet wil insmeren. Nee dank je. Betalen, nee hoor.

Eigenlijk ben ik boven, lang voor ik het verwacht. Moet al snel kiezen, weg 21 linksom of weg 21 bis rechtsom het meer. Rechtsom. Nog even klimmen tot de rand van het meer. Mooie, prachtige, rustige weg. Kleurrijk groen bos. Heel leuke doorkijkjes op het meer.

Op plaatsen waar parkeerplaatsen zijn, duizenden Taiwanese toeristen. Shit dat kan wat worden als het weekend wordt. Nu donderdag al stervens druk.

Buitenlandse toeristen? Ik zie er twee, dus ook hier geen terrasjes met Lakeview. Wat ik wel vind; een tienpersoonstafelrestaurant waar ik eerst rustig een pilsje mag drinken. Daarna wordt een verkleinde versie van een tienpersoonstafelgerecht geserveerd. Heerlijk. Met twee halve liters bier, acht euro.

Money rules the world. Bijna alle originele is verdwenen. Aan de overzijde een compleet hoteldorp. Aan deze zijde wordt druk beton gestort om gene zijde te evenaren. Wat was, er tussen gedrukt, of direct er achter in de schaduw van de hotelkolossen. En ja, ook mijn zijn hier doet dat gebeuren.

Om negen uur neem ik de eerste rondvaartboot. Kaartje inbegrepen bij de kamer. Lekker vroeg, lekker rustig. Niet hier. Tientallen boten doorkruisen het relatief kleine meer. Rondvaart beetje tegenvallend. Naar de overkant, dan naar een tempelcomplex, waar ik gisteren al was, stop van dertig minuten, en weer terug.

Eigenlijk, nee, helemaal niet, kan ik ze iets kwalijk nemen. Zit al een half uur aan een (klein) tafeltje. Bediening loopt telkens voorbij. Per tafel worden er eenvoudigweg een tiental gerechten op tafel gezet. Waar dan een ieder van eet. Wat moet je dan met zo'n eenling. Zeker als je geen Engels spreekt.
Verderop verschijnt af en toe een hoofd uit de muur. Een jong meisje wordt op me af gestuurd. MET een menukaart. Lunch? Kan alleen niet kiezen. Krijg een mandje gefrituurde kleine visjes. Je eet ze van kop tot staart, denk ik. Ze smaken lekker, zelfs een beetje pittig. Flauw is de Taiwanese keuken niet, maar zeer zeker niet scherp gekruid.

Zaterdag. Nu is het echt weekend. Uit alle hoeken en gaten stromen de Taiwanesen. Boten varen af en aan.
En wat doen ze allemaal. Geen idee eigenlijk. Ja, straks om twaalf uur zitten de eethuisjes, voor een half uur, barstensvol.
De straatjes, vol met souvenirwinkels, vergelijk het met Valkenburg, ook druk bevolkt met wandelende, winkelende families. Maar sorry dat heb je in een half uur toch gezien. Zo groot is het hier nou ook weer niet.
Aan de haven staat een groot toeristen informatie centrum. Gebouwd als een schip. Op de achterplecht een mooi terras. Prachtig uitzicht over het meer. Voor de tweede dag achtereen alleen voor mezelf. Dat schijnt de Taiwanees dan weer niet te kunnen waarderen.

Wat de Taiwanees drijft in het leven heb ik nog niet echt ontdekt. Behalve dan samen met de familie of in groep eten of wandelen.
EN natuurlijk fotograferen. Alles. Zich niets aantrekkend van de omgeving, worden overal poses aangenomen. Per familie of per persoon. Men gaat nog echt voor de foto staan.

Een thee-ei. In Nederland een eivorm waarin theeblaadjes in water worden getrokken tot thee. In Taiwan een ei (lang) gekookt in thee. Ik had er al eens eentje gegeten, zo'n ei uit donkerbruin water. Beetje flauw. Gisteren vraagt een Canadese Taiwanese, die ik op de boot ontmoet, of ik dergelijke eieren al gegeten heb. Ja zeg ik maar wist niet dat het thee-eieren waren.
Ze drinken veel thee hier, vooral ijskoud. Maar bij het ontbijt moet ik speciaal naar thee vragen.

Gelukkig wordt het niet ontdekte terras nu dan toch eindelijk bevolkt.

De lunch gebruik ik van de straat. Jong en oud doet zich te goed aan allerlei lekkers wat er in de kraampjes te koop is. Misschien niet erg gezond, maar wel heel erg smakelijk. In de meeste gevallen, voor mij, beter gekruid dan in de restaurants.

Shit, we hadden toch duidelijk afgesproken afgesproken dat ik vanmorgen om zes uur zou vertrekken. No problem sir. De deur waarachter ik mijn fiets gezet heb zit nu op slot. Niemand te zien.
Op goed geluk doe ik een paar andere deuren open. Hey, daar staat mijn fiets.
Als ik de fiets aan het oppakken ben, komt de lieverd uit de lift. MET een ontbijtpakket voor onderweg. Twee soorten thee zegt tie. Hij heeft mijn ontbijtritueel onthouden. Ik heb net pudding en bananen gegeten, het pakket stop ik in mijn tas.
Bedank hem hartelijk voor de goede zorgen en stap op de fiets.

Rond het meer wordt al volop gefietst. Van race- tot recreatiefietsers. Ook als ik de weg om het meer verlaat, komen mij tientallen fietsers tegemoet.
Gisterenavond is, met groot vuurwerk, een of andere fietsweek geopend.

Een mooie tocht vandaag. Een beetje nevelig. Beetje fris. Langs het meer nog even een paar heuveltjes. Dan een hele fijne lange afdaling. Mooi dal, langs een brede bedding, waar nu nog maar een smal stroompje water vloeit.
Boven tegen en dwarsdoor de bergen loopt met me mee, Expresseway nummer drie. Ik hou niet zo van snelwegen, maar het aanleggen van deze weg is een kunstwerk. Midden boven de rivier hebben ze afritten op palen gemaakt. Niet echt passend in het landschap, maar deze keer vind ik het mooi.

Nu in Lugang. Moet een mooi oud stadje zijn. De historische binnenstad bestaat uit een paar roodbakstenen gebouwtjes. Echt oud, dan wel gerestaureerd. Niet nodig een omweg te maken.
Met op zondagmiddag drommen mensen, na de lunch ben ik er snel weer weg.
Vreemde lunch deze keer. Pruttelend pannetje op tafel, waarin ik behalve de glasnoodles niets herken. Misschien maar beter ook. En het smaakt ook nog eens nergens naar. De gedachte dat de bolletjes ogen zijn laat ik maar snel weer los. Verder veel kippenvellen, denk ik.

Voor nog meer foto's zie hier.

Met een expressway aan de ene kant en aan de andere een freeway, heb ik de provincial highway regelmatig voor mij alleen. Het doorgaand verkeer neemt de snelweg. Alleen door de steden en dorpen wat drukker. Mooie brede weg, met overal brommer- fietsstroken. Mooi om te fietsen ja, de omgeving overwegend saai, dorpen, fabrieken af en toe een landje rijst.
Gewoon stug doorfietsen vandaag. Niet echt leuk. Maar dit stuk hoort er ook bij.

Het lijkt erop dat je kunt zien dat ik met het laatste stukje bezig ben. Veel okay, duimen omhoog. Een brandweerman, hij had al een paar maal getoeterd, houdt me bij de kazerne staande. Okay okay verder versta ik niets. Hij geeft me een speldje, van de brandweer denk ik.
Bij een stoplicht een heel verhaal van een man die ontzettend enthousiast verteld. Rondje Taiwan begrijp ik. Tweemaal krijg ik flesjes drinken. En een hele boel duimen omhoog dus.

De dag begint met een mild tegenwindje in de loop van de morgen uitgroeiend tot een geselende storm recht op mijn kop. Maar, mag niet klagen, dit is de eerste dag met tegenwind.

Vanmorgen om zes uur, niemand te zien in het b&b. Okay. Ik weet waar de sleutel van de garage ligt. Haal mijn fiets op. Hang mijn tassen eraan. Dat licht daar was dat zonet ook al aan? Kijk even. Zie mevrouw druk bezig. Met? Ja, mijn ontbijt. Was ik bijna weggefietst. Terwijl mevrouw extra vroeg is opgestaan. Ontbijt is normaal pas om half acht.
Ik, gisteren, tis goed, eet wel een paar bananen. Nee dat kan niet zegt mevrouw. Als je fietst moet je goed eten. Dus twee sneetjes spierwit brood gebakken eitje er tussen. Maar wat proef ik nog meer? Ook marmelade er bij. Niet echt mijn combinatie, vies is het niet, lekker iets anders.
Wanneer iemand zo'n inspanning voor je doet eet je netjes alles op. Ik dus ook. Bedank haar hartelijk.

Als je in Taiwan een hotel zoekt, begin dan bij het station. Perfect spoorwegennet hier, dus stationnetjes genoeg.
Dichtbij bij het station staan de goedkoopste. Vijftien, twintig euro. Daar heb ik vandaag geen zin in. Eindje verder beginnen de wat betere, lees duurdere.
Ik vind er een, niet goedkoop, maar wel heel aangenaam. Next door. Een restaurant. Heerlijk, even (ook) 'gewone' westerse gerechten. En, heerlijk, een glas (goede) wijn. Oeps het is een hele fles. Het eten is meteen ook tienmaal zo duur als anders.
Leuk, eigenlijk vreemd, om te zien dat het restaurant vol zit met Taiwanesen en dat er in dit restaurant GEEN stokjes op tafel aanwezig zijn.

Gisteravond

Zeker weten doe je het nooit.
In dat heel leuke B&B toon ik belangstelling voor een oud (uitziend) telraam. Het staat in een soort showkast. Is echt oud, en sorry, niet te koop. Jammer.
Half uurtje later gaat de telefoon. Niet goed Engels, kom beneden. Ik dus naar de receptie, waar mevrouw me opwacht. Ze heeft ergens een telraam gevonden. De straat op. Daar bij dat grijze huis links. Ach wacht, spring maar op de brommer. Ik achterop. Oeps hoe hou je je vast. Waar pak ik dat kleine tengere vrouwtje netjes vast om niet van de brommer te vallen. Het lukt. Ze scheurt door de straten.
Stopt voor een soort rommel- antiekzaak. Ben al lang blij dat het geen souvenirwinkel is. Ze roept iets. Er komt een mevrouw naar me toe, ze weet al wat ik wil. Duikt ergens achter in de winkel in een hoek en komt terug met een telraam. Ziet er oud en stoffig uit. Dat stoffig is niet zo moeilijk. Maar is het echt oud? De prijs, krijg er heel gemakkelijk een paar honderd van af. Tis niet echt duur. En komt echt uit Taiwan. Maar ook echt oud? Made in China. Ik wil het graag geloven.

Waaaaawh.

Op de fiets dwars door de miljoenenstad Taipei. Dat is een belevenis. Niet eentje om vaak, of zeg maar niet, te herhalen. Joekel drukke stad. Best spannend vind ik. Met behulp van de GPS weer in eenmaal direct voor de deur van het hotel.

Zeer vermoeiende fietsdag. De loeisterke storm is niet gaan liggen en raast gewoon door. En als je denkt, ik dacht het namelijk wel, in dorpen en steden valt de wind wel mee. Mis. Door die grote brede wegen blijft die wind gewoon doorrazen.

Heel veel verkeer vandaag. Behalve wat stadsparkgroen, geen landschap mogen ervaren. En als het er wel was, kan ik het ook goed gemist hebben.
Heb alle aandacht nodig, voor de vele verkeerslichten, de brommers die links en rechts mij inhalen. Duizenden auto's en vrachtauto's, sommige die denken makkelijk nog even voor mij langs rechtsaf te kunnen slaan. Moet vaak in de remmen.
Mijn Nederlandse offensieve fietsgedrag heb ik vandaag maar ingeruild voor defensief.
Naast de aandacht voor het vele verkeer is het verrekkies goed oppassen met de windstoten. Tussen al dat verkeer is het joekel gevaarlijk een zwieper naar links of rechts te maken.

In het hotel kennen ze me weer. Zal ook niet elke dag gebeuren dat een kerel met een fiets de receptie binnenkomt. U heeft hier spullen achtergelaten hè? Binnen vijf minuten staan de spullen en de fietsdoos in de hal.
Kamer is nog niet klaar, dus eerst de fiets maar inpakken. Het voorwiel zit vast. Ik zie nu pas dat ook hier een scheurtje in het frame zit. Niet op zo'n hele gevaarlijke plaats, maar toch ben blij dat ie het gehouden heeft. En soms is het dan beter zulke dingen niet te weten. Maak je je alleen maar zorgen.
Dus toch een nieuwe fiets!?

Vanmiddag was de Hoegaarden op. Ben vanavond de deur nog niet binnen of het meisje roept we hebben weer Hoegaarden hoor.
Het is niet echt Taiwanees, of eerlijk gezegd helemaal niet, maar in In here, its always Friday kun je tenminste rustig een pilsje drinken en een paar uur later pas eten bestellen zonder dat iemand je vreemd aankijkt.
Rest van de cliëntele is trouwens honderd procent Taiwanees hoor. En ze eten met mes en vork.
Een leuk café restaurant als je voorzichtig aan Taiwan wilt wennen of ontwennen.

Na de lunch vanmiddag eerst naar de kapper. Allemaal jonge mensen, maar geen Engels woord over hun lippen. Kost me ontzettend veel moeite hun aan het verstand te brengen dat ik alleen maar mijn nek en langs de oren wil laten bijknippen.

Dan weer een voetmassage. Of deze kerel is niet zo hardhandig, of ik kan beter laten gebeuren. De pijnlijke momenten zijn heel goed te dragen nu.
Daarna nog even een voetscrub, en de pootjes voelen weer heerlijk.

Dan is het twaalf uur, in het hotel check-out time. De zaakjes weer ingepakt. In de hal bij de receptie neergezet.
Beetje slenteren door de wijk hier. Barstensvol winkels, bioscopen en restaurants. Niet echt een toeristenwijk. Nog een massage? Of misschien een bioscoopje pikken. Een Engelse met Chinese ondertiteling.
Kun je je voorstellen. Een groot warenhuis. Neem de Bijenkorf in gedachten. Een complete etage met telefoonhoesjes en andere telefoontoebehoren. IK kon het niet.
Ook hier is de telefoon een gebruiksvoorwerp dat, denk ik nu zo, het meest van alle gebruiksvoorwerpen gebruikt wordt. Naast de telefoon hoort er hier ook een kleine draagbare accu bij. Dat ding wordt zoveel gebruikt dat eenmaal per dag opladen bij lange na niet voldoende is.

Verder een beetje saaie dag. Slenteren en in een kroeg hangen, lezen.

Om zeven uur precies staat de meneer net het busje klaar om mij naar het vliegveld te brengen. Druk heel druk in de stad. Als gezegd snelwegen heb ik nooit mooi gevonden, maar om zo drie soms vier etages doorelkaar kronkelend wegen vol met gloeiende koplampen richting Taipei te zien stromen, vind ik zeer imposant.
De stad uit, redelijk rustig, in een klein uurtje ben ik op het vliegveld. Shit hier niet doorlopende bagage-inname. Moet nog anderhalf uur wachten voor voor de KLM dames er zijn.
Inchecken gaat snel, nog even betalen voor de fiets. Deze keer betaal ik de honderd euro in ( Amerikaanse) honderd dollars. Dat scheelt weer iets.

Zoek de hele luchthaven af voor een goed glas wijn. Nee. Helft is al dicht en de andere helft is een afspiegeling van wat er in de straten te koop is.

Verder wel alle dure merken in kleding, parfumerie en dergelijke.