Uruguay
Uruguay |
|
| Home | DagBoek | Foto's | Foto's on Map | Kaart | Route | Klimaat |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Reisverslag van een solo fietstocht door Uruguay.
De spreuk
Ik ben niet gemaakt voor het geluk. Ik ben gemaakt voor de sensatie, voor het genot, voor het moment. Ik ben voortdurend op zoek naar nieuwe sensaties, nieuwe emoties. Zo zal ik zijn tot mijn leven gesleten is. Mijn hart verlangt naar meer opwinding dan iemand – wie dan ook – kan geven. Uit Hoogteverschillen van Julian Barnes
Starbucks. Kleine decaf en twee croissants. 7.05 uur. Hotel uitgecheckt. Fiets uit bagagedepot gehaald. In gecheckt bij de KLM. Door Security. Door douane. Alles binnen een half uur. Gaat, tot nu toe, lekker snel vandaag. Meestal heb ik er geen problemen mee. Maar nu, we zitten midden in het incheck proces. Een andere KLM-dame wil voorrang; twee passagiers dreigen hun vlucht te missen. 'Mijn' incheck-dame gaat onverstoord verder. Na deze meneer (ik) zal ik direct de twee passagiers helpen. Onverstoord!? Ze vergeet de fiets in rekening te brengen. 100 Euro. Of het moet later automatisch gebeuren, maar dat zou nieuw zijn. Boarding pass krijg je pas als alles betaald is. Deze keer een aantal stress verlagende maatregelen genomen. Fiets al zondag naar Schiphol gebracht. In een officiële KLM-doos verpakt. Gisteren, met fietstassen, per trein naar Schiphol in hotel. De sneeuw. Een half uurtje voor vertrek beginnen de eerste vlokjes te vallen. De NS heeft vandaag, al voor het eerste daglicht, haar treinen geminimaliseerd. Nu op Schiphol moeten we even wachten tot we aan de beurt zijn voor het deicing (het ontdoen van ijs) van de wings. De sneeuw/ijs zal zo niet aan de vleugels blijven plakken. Wat wel fijn is, want dan kunnen we in de lucht blijven. Lichte turbulentie. Vind ik fijn. Johnny Cash zingt zijn cover van Aloha Oe. Het slaappilletje, bijna uitgewerkt. Lekker doezelen met mijn nieuwe noise canceling Sony hoofdtelefoon op mijn kop. Heerlijk. Niets te horen van de rest van het vliegtuig. Behalve dan mijn buurman, zal ik ook een slaappil in zijn water stoppen? Een kleine Japanner of misschien wel een Braziliaanse indiaan. Dacht nog zo'n kleintje daar zal ik niet veel last van hebben. Shit nee. Stilzitten, geen seconde. Opstaan, zitten, uitrekken, dan ligt er weer iets op de grond. Jeuk aan z'n kont. Krabben op de kop. Elleboog in mijn zij. Naar het toilet. Zijn TVtje heeft elke vijf seconden bijstelling nodig. Pfffff Toch is het al vijf uur als ik dit schrijf. Mooi vier a vijf uur geslapen. Nog vijf uur togo. Sao Paulo. Het deicing op Schiphol heeft toch best wel wat tijd gekost. Half uur later dan gepland landen we. Is meestal niet zo erg. Echter als je op een onbekend vliegveld moet overstappen in twee uur. Je weg moet vinden van terminal 3 naar 2. Onderweg een security controle mijn sprint versperd. Is het best wel een beetje zweten. Hier 37 graden. Ik nog gekleed op 0 graden. Komt goed, ik zit (ruim) op tijd in het toestel naar Montevideo. Deicing nu niet nodig. Korte broeken, korte broekjes, korte rokjes. Fris warme wind, door het open raam van de taxi, in mijn gezicht. Dit is meer mijn weer. Douane, heel soepel, zelf je paspoort scannen, fotootje van je porum maken, en ik ben Uruguay binnen. Bij de bagageband zie ik mijn tassen al rollen. De fiets vraag ik even. Een meneer loopt naar buiten en daar staat ook de fiets. De bagage daarna nog even door een scanner. Fiets past er niet door. Is het een nieuwe fiets? Nee, ik neem hem weer mee terug. OK. Erg moeilijk doen ze hier niet. Bij de uitgang staat Fabian met een bordje "Wim Leeuw" op mij te wachten. In de taxi. Om 12 uur middernacht stap ik het hotel binnen. In Nederland is het nu 4 uur in de ochtend.
De zon en ik zijn al vroeg op. De zon omdat het haar tijd is. Ik omdat mijn interne klok nog vier uur vooruit staat. Op de boulevard, tussen hotel en de oceaan, vele (grotere) groepen wielrenners. Autoverkeer zeer bescheiden. Stevige wind. Hoewel aan het water, geen strandvertier in de buurt van het hotel. Met Google StreetView kun je de buurt redelijk verkennen, maar neemt ook een deel avontuur weg. Lekker (deels Europees) ontbijtje. Paar kopjes thee en dan de fiets uitpakken. Elke keer weer spannend. De doos zag nog er redelijk goed uit. Fijn. Gelukkig. Fiets goed ingepakt. Nu ook weer in perfecte staat uitgepakt. Goed inpakken is niet altijd een garantie voor goed uitpakken. De fietsdoos was op meerdere plaatsen doorboort en ingescheurd, maar verder geen schade dus. Vind een briefje op de doos, met de mededeling dat er voor de doos betaald is. Mmmmm. Het zou heel gemakkelijk moeten zijn. Een SIMkaartje kopen. Zo schreef de VVV mij in een mail. Ik loop diverse winkels binnen waar ze telefoons verkopen. Alle wijzen ze ergens anders naar toe. Hun Engels is niet echt uitgebreid. Uiteindelijk vind ik een Movistar winkel. Kaartje voor 16 Euro 5Gigabyte 30 dagen geldig. In supermarkten op te waarderen. Niet gek. Maar eigenlijk had ik Antel moeten hebben, die schijnen een betere dekking te hebben. Ook pinnen is in de hoofdstad Montevideo niet zo gemakkelijk. Denk zo ongeveer op elke hoek van de straat wel zo'n pinding te kunnen vinden. Nope. Wisselkantoren genoeg. BANRED / SANTANDER vind ik, na veel vragen. Zoals gezegd het Engels in de hoofdstad is erg slecht. Zal buiten de grote stad dan wel niet beter worden. Mijn gewone pinpas doet niets. Ik vraag een mevrouw of ze mij even kan helpen. Ook de automaat geeft alleen Spaans, maar geen geld. Dan maar met mijn VISA creditcard. Yes. Die doet het. Maar, ik was al gewaarschuwd, pinnen is duur in Uruguay. Er wordt direct al 199 Peso, ongeveer 5 euro in rekening gebracht. Daarbij komen dan nog de kosten van de creditcard. Pinnen met de 'gewone' bankpas zou iets goedkoper moeten zijn. Maximum pinbedrag ook nog maar 5000 Peso, 134 euro. Dat is niet veel. Ben niet zo'n grote-steden-mens. Denk niet dat Montevideo mij veel te bieden heeft. Ik wordt er niet rustiger van. Probeer bij een paar andere banken te pinnen. Niet met creditcard, niet met pinpas. Loop even een bank binnen. Meneer wijst op de chip op de kaart. Niet hier. Hij verwijst me terug naar de bank waar ik al was. Nog een keer dan. Met de mastercard. Noppes. Inmiddels staat er een mens of tien achter mij in rij. Dan maar even plaats maken. Later met de VISA kaart lukt het wel weer. Pfffff. Ook kijk ik nog wat de andere Simkaart aanbieder zoal heeft. Een jongeman die redelijk Engels spreekt. Complimenteer hem. Mijn moeder is lerares Engels. Achso. Nee in Uruguay wordt er, zelfs op de universiteit, slecht of geen Engels gesproken,vertelt hij. Drie Gigabyte, niet duur, maar is maar zeven dagen geldig. Nee dank u. Als het even kan wil ik de Iguazu watervallen bezoeken. Zo'n anderhalf duizend kilometer hier vandaan op de grens van Argentinië, Brazilië en Paraguay. Één mevrouw die Engels spreekt. Van de drie reisbureaus die ik bezoek. Shit. Het is in deze tijd van het jaar zo heet in Uruguay dat we deze reis niet zo vaak aanbieden. Weer shit. Volgens de statistieken was het toch niet zo heet. Nou ja afwachten maar. De hop on hop off bus, nee daar hebben ze geen informatie over. Pas in de namiddag zie ik er eentje rijden, maar hoe kom ik er in? Mijn hotel bevindt zich ongeveer op de grens van Ciudad Vieja (oude stad) en het centrum. Door het centrum loopt een heel drukke straat met barstensveel bussen. De hoofdstraat van het oude deel is voetgangersgebied. In beide delen cafés en restaurants, maar nog niet veel terrasjes gezien. De Uruguayanen drinken, zo te zien, vooral binnen, en vooral in de avond denk ik. Maar dat is het nu voor mij ook. Vijf uur hier negen in Nederland. Juweeltjes. Diamantjes. Voor mij, ik zie ze vandaag (nog) niet veel. Dan, tijdens het diner in Centro. Een buitgewoon enthousiaste straatveger. Die temidden van zeer ongeïnteresseerd mensen 'zijn' straatdeel met een fantastisch brede lach om zijn mond aan het vegen is. Ik kijk vergenoegd.
Hop on Hop off. Vandaag twee uur karren door Montevideo. Zal ongetwijfeld haar bekoring hebben. Vandaag zie ik ze niet. Stoppen doet de bus niet veel. En ook weer wel. Duizenden verkeerslichten die veel aandacht nodig hebben. Ze moeten hier een fantastisch openbaar vervoer hebben, het krioelt hier letterlijk van de (stads)bussen. Op deze rit zijn er een tiental plaatsen waar je dus op- en uitstappen kunt. De enige plaatsen waar echt even stilgestaan wordt. De rest crost de bus langs de bezienswaardigheden. Als je geluk hebt, aan jouw kant, en dan moet je ook nog verrekkies snel zijn, wil je een beetje foto maken. Erg warm vandaag, tegen de 30 graden. Geen zin om uit te stappen. Bij de haven gelukkig rustige straatjes. De bussen in acht genomen dan. Wandelaars gebied met vele restaurantjes en toeristen dingen. Behalve in de bediening en achter de kraampjes, niet veel van de 'echte' Uruguayaan te zien. Enne, pinautomaten zijn er in overvloed hoor. Je moet alleen bij de banken naar binnen gaan. Daar staan er meestal wel één of twee. Die lange rij met pindingen zijn de geld-stort-machines dat doen ze schijnbaar heel veel hier. Pinnen gaat nu dus, maar alleen, tot nu toe, met mijn VISA credit card. De gewone pinpas en andere credit cards worden categories geweigerd. Het kost me wel een kapitaal aan transactie kosten. Nieuw de foto's ook op Google Maps: .Hier.
Direct na de stad de Ruta 1. Zeg maar de A1 van Uruguay. Inderdaad de snelweg. Twee maal twee gescheiden rijbanen met een mooie brede vluchtstrook, en die is vandaag voor mij, bijna alleen. De vluchtstrook dan. Er is niet veel verkeer. Gelukkig. De vergelijking met de A1 gaat niet echt op, tis wel één van de belangrijkste snelwegen van het land, maar 'gewoon' met bushaltes. De huizen langs de weg hebben hun uitgang direct de autoweg op. Er waait, vanaf de oceaan, een flinke storm met regen recht op mijn hotelkamerraam. Shit. Dit is niet de planning voor dag één. Uurtje later. De wind waait nog steeds. Sterk. Geen regen. En het is zo'n 22 graden. De lekker harde wind, die is de rug. Best heel fijn fietsen vandaag. De Uruguayaan kijkt graag even de kat uit de boom. Maar als die kat dan vriendelijk zwaait en hola of buenos dias roept, komt er direct een brede grijns en een zwaaiende arm terug. Doe ik niets, dan doen ze net alsof je niet bestaat. Toch elke keer weer even gek, kom je zo uit de sneeuw, zie ik vanmiddag de rijpe appels aan de boom hangen. Hè? Loopt een vogel met kleintjes. Eerste gedachte, die heeft laat in het seizoen kuikentjes. Ho, even Wim, je referentiekader aanpassen. Veel vogels hier. Mooie felgekleurde. En veel langs de snelweg. Ook 'onze' kieviten talrijk aanwezig. Al denk ik niet dat deze werkelijk uit onze contreien hier aan het overwinteren zijn. Dat zou een beetje erg ver zijn. Vandaag slaap ik op een Estancia Turística. Een vakantieboerderij. Veel grote families. Best wel chique en redelijk aan de prijs. Maar maaltijden inbegrepen. Moet ook wel, verder helemaal niets te beleven hier. De lunch was een copieuse, grote stukken vlees, maar ook ruim aandacht voor de salades. Wat mij opvalt is dat er in grote hoeveelheden Cola, Fanta en dergelijke gedronken wordt. Een paar twee liter flessen op tafel is bijna de regel. Zes uur massage. Zeven uur eten. Prima. Om kwart over zeven zit ik in een restaurant zonder enig persoon. Om kwart voor negen nog dezelfde situatie. Okay. Ben moe. Heb geen zin meer om te wachten. Dan maar geen avondeten vandaag, ga naar bed. Er zijn meerdere landen geweest waar ik hun taal niet kende, maar heb nu even het gevoel in een totale miscommune te zijn. Dat woord heb ik voor deze situatie maar even bedacht..... Up 656 Down 619 meters
Koud vanochtend. Twaalf graden is niet erg warm voor zo'n tropische land. Jasje, handschoenen aan. Geen probleem. Paar uurtjes later is het weer aangenaam met bijna geen wind. Het beloofde ontbijt was er vanochtend niet. Slechte service. Er gaat veel fout in de communicatie, maar ontbijt regelen heb ik samen met de receptie-mevrouw en Google Translate op haar computer netjes vertaald zien staan. Nou ja netjes, voor de vertaling van fruit schreef Google Fucked. Wat mij, op dat moment, met het onschuldige gezicht van het meisje erbij, hardop deed lachen. Ze had het niet door. Maar nam de telefoon op om de cusina te bellen. Best wel heuvelachtig voor een vlak land. Erg hoog kom ik vandaag niet, 70 meter, wel 800 meter naarboven en weer naarbeneden. Erg zwaar is het ook niet, maar vlak zeker niet, geen honderd meter. Tegelijkertijd maakt die glooing het landschap ook weer veel interessanter. Colonia del Sacramento is een mooi dorpje. Veel hotels, veel posada's (B&B), veel restaurants. En dus veel toeristen. Maar valt eigenlijk nu wel mee met de drukte. Lommerrijke (mooi woord hè) straatjes. Hoge platanen erlangs, hun toppen over de kasseien gebogen. Oude huisjes, mooie stenen muurtjes. Beetje te laat ontdekt wat voor waarde dit heeft, denk ik, daar er wel erg veel nieuwe dingen tussen de oude gebouwd zijn. Maar zeker de moeite waard voor een bezoek. Je zou ook wel dom zijn om het niet te doen. ; >). Zoveel toeristische attracties geeft Uruguay niet. En dit is na Montevideo nummero 2 geloof ik. Internet op je Simkaartje opladen gaat snel en gemakkelijk. Zeg internet, laat je nummer zien en een biljet van 500 of zoiets. Mevrouw in de kiosk tikt het in, en bijna direct heb ik een SMS dat er bijgeladen is. Hoeveel GB ik tot nu verbruikt heb is me niet echt duidelijk. Movistar rekent met Pesos. En daar heb ik er al 200 van de 500 verbruikt. Vanochtend kwam ik zowaar twee vakantiefietsers tegen. Ik in de remmen. Praatje? De overkant.. Een groet kon er net af, daarna werd er stevig doorgefiets, weg van mij. Eigenlijk is mijn vakantiewereld een heel andere dan de algemene, bijna omgekeerd. Ik sta in de morgen om 6 uur fris (?) naast mijn bed. En wil graag dan in de avond rond zes, zeven uur eten. De restaurants zijn open, maar nog bijna geen eters. Half zeven, mijn 975cm fles Stella Artois is bijna leeg. Ik vraag de menukaart. Zit ik mijn eentje te eten. Zielig? Nee hoor, my way of life. Vijf ober(ressen) all there to wait on me. Up 793 Down 835 meters
Het lijkt wel een Nederlandse lente met al die kieviten, krijsend en zwierend over weilanden en akkers. Maar dan ook weer niet. Zwermen felgroene parkieten brengen me terug naar het land waar ik ben. Uruguay. Niet alleen de parkieten, maar ook felrood gekopte, gele of groene vleugelvrienden begeleiden mijn fietstocht. In de ochtend, in de berm. Nee, ratten zijn het niet, een soort hamsters? Geen idee. Als ik hun nader zijn ze vliegensvlug weer verdwenen. Naast de hamsters zijn er ook de vele onzichtbare geneugten. De geuren, heerlijk, geen idee WAT ik ruik, maar 't maakt me blij, ik geniet ervan. En het is niet de koeienstront van die hier alom vertegenwoordigde viervoeters. Trouwens van alle soorten stront heb ik met die van koeien het minst moeite. Wat is dat nou weer voor een opmerking? Het is een werkelijk prachtige Posada (B&B) waar ik vandaag ben. Duur, maar mooi dus en in een schitterende omgeving. Ik heb deze ook gekozen omdat er volgens de beschrijving een restaurant zou zijn. Dat is er niet. Voor de lunch vraag ik, nee geen restaurant, maar wilt u een sandwich. Prima. Vijf minuten. Het worden er vijfentwintig, het wachten meer dan waard. Heerlijke lunch met meer dan alleen een sandwich. Om acht uur in de avond meld ik me maar weer. Eigenlijk had ik ook iets voor het avondeten verwacht. Maar nee. Omdat ik morgen vroeg weg wil, betaal ik dan nu de rekening. Alleen de overnachting. Geen ontbijt dat heb ik wegens het vroege vertrekken afgesproken. Okay dan hoeft u de lunch, de drie Corana's and de literfles bier niet te betalen. Leuke deal. Vele Nederlanders kennen het niet en nog meer gebruiken het niet. Het bidet. In veel (warme) landen een heel normaal verschijnsel naast de toiletpot. Ik maak er graag gebruik van. Hier in Uruguay kom ik twee, voor mij, nieuwe vormen tegen. Nummer 1, eentje zonder spuitmond, het water moet met een stop in de pot gehouden worden en alzo spetterend met het plasje wordt er schoon gemaakt. Klaar. De stop verwijderden. Niet zo'n fijne en hygiënische manier. Nummer 2, die verraste mij echt. In het vlakke deel van de pot van het bidet zit een douchekop. Heel klein, vandaar de verrassing, ik herkende het niet. Draai de kraan open en het water spuit met krachtige stralen, uit dat douchekopje tegen het plafond. Terug spetterend op mijn hoofd. Weest gewaarschuwd. Up 842 Down 825 meters
Vroeg op pad. Fris. Wind. Die in de loop van de morgen steeds harder op de kop gaat waaien. Eerste deel valt nog mee. Maar na Dolores is het landschap erg eentonig. Akkers en weilanden aan één stuk door. Verkeer is er, maar niet te veel. Goed te doen. Ik blijf de tegemoetkomers groeten, bijna altijd een groet terug. Voor een vlak land als Uruguay zijn er toch best steile hellingen. Had niet gedacht dat ik in deze fietsvakantie het woord helling zou gaan schrijven. Dus toch. Sommige pest pittig, met moeite hou ik dan 7 op snelheidsmeter. Dat voor een land waar de hoogste berg / heuvel 513,66 meter is. Het 'mooie' berm-monument staat in the middle of nowhere. Een lange rechte weg. Geen bomen. Geen obstakels. Op de steen eronder; A tres años de tu partida te recordamos con amor. Tus hermanos, hijos y sobrinos Drie jaar na je vertrek herinneren wij je met liefde. Jouw broers, kinderen en neven. Ook de titel van mijn site "Live to Ride, Ride to Live" komt van een berm-monument. Roemenië 2002. DE nationale drank van Uruguay is mate. Thee. Maar ietwat anders gedronken. Een beker met een soort rietje en een massa theeblaadjes erin. Overal op straat, in de parken zie je de Uruguayaan lopen, zitten met zijn beker en een thermoskan warm water. Regelmatig wordt het water op de blaadjes gegoten. Even lurken. Water erbij weer lurken. Ik wil dat ook drinken. Maar krijg het niet besteld. Vraag het wel, maar krijg het niet. Vanavond, gelukkig een receptioniste die heel redelijk Engels praat. Ik vraag haar. Direct biedt ze mij aan voor morgen mate te regelen. Maar dan ben ik weer vertrokken. En inderdaad de mensen hebben een eigen beker en thermosfles mee. Warm water krijgen ze overal. Toch, het is een ritueel drinken, wat heel vaak gedeeld wordt met... wie dan ook. Als ik om half acht mijn eten bestel. Beginnen de dames de andere tafels voor het dinner te dekken. Half negen, lekker, heel lekker gegeten. De rest van het restaurant nog onbezet. De Uruguayaan is een late eter. Ik ga richting kamer, beetje lezen. Grand Hotel Europa van Ilja, mooi boek, val ik vanzelf wel in slaap. Om twaalf uur dan wakker worden, mijn tanden poetsen en weer verder slapen. Tja, ietwat ouder, gefietst, dan gaat slapen prima. Welterusten...... Up 938 Down 929 meters
San Javier. Wat een dorp wat een gat. Via Booking.com een Posada geboekt. Booking geeft de locatie van het huis 'netjes' op de kaart aan. Niet dus. Totaal verkeerde hoek. Maar. Ook met mijn mooiste, liefste, glimlach en een vriendelijk signora krijg ik totaal geen respons. Ze kijken me niet eens aan, lopen gewoon door als ik naar de weg wil vragen. Zoek nog even verder op de reservering en vind een telefoonnummer. Gelukkig goed Engels aan de andere kant. Terug naar het begin van het dorp, ik kom je tegemoet. Tuut Tuut. Een spontane mevrouw springt uit de auto. Gevonden. Rij maar achter mij aan. We gaan nog verder buiten het dorp. Dit had ik in mijn uppie nooit gevonden. Wat de bewoners mij hier onthouden, maakt Gaby duizendmaal goed. In het Duits. Heerlijk om weer even te kunnen praten. Gaby is hier geboren, getrouwd met een Duitser, gescheiden en weer teruggekeerd naar Uruguay. Gaby laat vanalles zien. Er staat zelfs een pot Mate voor me klaar. Had ik gevraagd. Nu ga ik weer, ik heb mijn neef uit Brazilië op bezoek. Hier is de sleutel, het huis is voor jou. Morgen kom ik terug en maak ontbijt voor je. Een echte Duitse is ze nooit geworden merk ik. Ze staat er op dat ik je en jou zeg. In Duitsland totally not done. Je begint ALTIJD met sie. Sie maakt me oud, dus hou bitte op. Ja alleen het restaurant is tot 2 uur open. De rest van de winkels van het dorp is van half een tot vijf gesloten. Men wil heel graag toeristen ontvangen hier. Maar, zeker als de winkels dicht zijn, is er niets. Toch wel iets, en in eerste instantie heel vreemd voor Uruguay. Als je het dorp binnen rijdt wordt je op meerdere huizen begroet met geschilderde matroesjkas. ? San Javier is in 1913 gesticht door een aantal Russische families. Ze behoorden tot de sekte "nieuw Israël". Verboden door de tsaar, wilden ze toch hun godsdienst uitoefenen. Dus vertrokken ze naar Uruguay. Onder andere de zonnebloem hebben ze in Uruguay geïntroduceerd. Molen erbij en Uruguay heeft ook zonnebloemolie. Van 1973 - 1984 tijdens het militaire dictator tijdperk werden ze hier gezien als mogelijk communisten sympathisanten. Dus stopte men met het spreken van de Russische taal en gedroeg zich als een 'echte' Uruguayaan. Het Russisch is nooit weer terugkomen. De matroesjkas in de winkels en op de huizen wel. Wat me nou echt interesseert, waarom de Russen juist Uruguay uitkozen. Geheel onverwacht, waarschijnlijk niet voor de cosmos, blijf ik hier nog een extra nacht in dit gat. Gaby vertelde vanochtend vanalles, ook dat er hier een prachtig natuur-water-park eilandjes in de river is. Excursies mogelijk. Zoiets blijft bij mij hangen. Dus. Gaby geappt, en ze heeft het voor mij geregeld, ook kan ik hier nog een extra blijven. Prima. Fijn. Direct na het ontbijt ga ik op pad. Heb net gelezen dat in dit gebied ook nog de poema voorkomt. Zou mooi zijn, maar verwacht niet er eentje te zien. Denk dat ik net mijn gids voor morgen op bezoek gehad heb. Hij wil mijn paspoort zien, dat mag, steken we over naar Argentinië? En wil weten of ik de juiste schoenen heb. Nee dus. Bellen we even naar Gaby, ik krijg haar laarzen. En ze stelt meneer gerust, hoop ik, alles in orde komt. Het restaurant was nog gesloten toen ik net in het dorp was. Dan maar een stuk kaas tomaten en bier op de veranda. Twee honden en een kat. Best gezellig en heel lekker rustig. Up 710 Down 765 meters
Met een gezicht vol bravoure toont Ceasar, mijn gids, zijn aansteker. Nee, ik rook niet. Hij ook niet zegt Gaby, die is voor de bloedzuigers, om ze van je benen los te branden. Mooi begin. Gaby brengt me, nadat ze een heerlijk ontbijt gemaakt heeft, naar het kleine haventje. Waar Ceasar, met boot al staat te wachten. Ik heb hem gezegd dat hij jou na de boottocht weer terug naar huis moet brengen. Dat kan er voor die prijs best vanaf. Daarbij, ik heb hem al zoveel klanten gebracht, daar neem ik ook niets voor. Ceasar wil me direct even uittesten denk ik, want met een rotvaart vliegen we de rivier op. En ja zegt hij, we zijn nu in Argentinië. Half uurtje varen we langs de oever van de ontzettend brede rivier. Mooi. Maar verder niet veel vogels of zoiets te zien. We steken weer over naar Uruguay en varen de mangrovebossen in. Boot aan de kant. Eruit, het water cq modder in. Ceasar op blote voeten, ik hou mijn schoenen aan. Zo wachelen we een uurtje door modder, water, soms tot mijn middel. Mooie natuur. Maar weer, bijna geen enkele vogel of dier. Tijdens het fietsen, zo links en rechts van de weg is er meer gevleugelte te zien. Best wel griezelig zo af en toe. Bodem is glibberig, modderig, waarin je plotseling wegzakt, en het moeilijk is mijn evenwicht te behouden. En met de telefoon in mijn handen, weliswaar Waterdicht, maar toch. Ik zie Ceasar ongeveer dezelfde problemen hebben. Zo maken we nog een paar uitstapjes het land op. Één keer werpt Ceasar met geweld zijn machete vooruit. Mis. Een grote vis schiet weg uit de modder. Nogmaals, leuk was het, maar veel meer dan bomen, water en struiken was er niet te zien. Op de terugweg vist Ceasar een afgedreven plasticfles met visdraad uit het water. Hebbes. Eten voor vanavond geregeld, voor hem. Uruguay is een duur land verteld Gaby aan het ontbijt. Veel rijke mensen en nog meer arme mensen. Een gegoede middenklasse bestaat bijna niet meer. Veel dingen zijn duur, en tegelijkertijd van zeer slechte kwaliteit. Veel Chinese producten. Een arbeider verdient 15000 pesos, ongeveer 400 euro per week, en moet daar 6000 voor huur van betalen. Uruguay werd eens het Zwitserland van Zuid Amerika genoemd, maar die tijden zijn voorbij aldus Gaby.
Nog geen enkel woord Engels. Een en al vriendelijkheid. De poort wordt geopend voordat ik Buenos Dias gezegd heb. Fiets naar achteren in de tuin. Weer naar binnen met de bagage. Paspoort laten zien. Papiertje invullen. Sleutel en mevrouw gaat me voor naar de kamer. Een hele mooie. En dat om half elf. Vaak (bijna altijd) is de inchecktijd om 2 uur. Als ik dan wat vroeger ben zijn de kamers nog niet klaar of doen ze soms wat moeilijk. Gisteren stuur ik een mail, in het Engels, ik heb morgen een kamer bij jullie geboekt, ik kom op de fiets, en wegens het warme weer al vroeg op pad, dus ook vroeg bij u zal arriveren. Is dat een probleem? No problem, krijg ik terug. Vanmorgen aan het ontbijt heeft Gaby een opmerking over Duitse Mennonieten. Bij mij gaat een belletje rinkelen. Duitse oorlogsmisdadigers? Bij Gaby kan ik dat wel vragen. Jazeker zegt ze. Mijn vader heeft bij hun gewerkt, nσσit kreeg hij een vrije dag. Mijn moeder en wij, kinderen hebben onze boerderij gerunt. Zelfs Jozef Mengele zou bij hun geweest zijn. Ze waren niet echt rijk zegt ze, maar geld hadden ze altijd genoeg. Eentje vertelde "mijn moeder moet nog een tijd blijven leven, dan krijgen we een mooie smak pensioen geld". Dus vanuit Duitsland werden pensioengelden naar Uruguay overgemaakt. ? In de periode dat er in Uruguay een dictatuur heerste werden veel van de Duitsers opgesloten in de gevangenis. Na de dictatuur weer vrij gelaten. En, zegt Gaby, met veel verontwaardiging, nu krijgen ze van de staat een wiedergutmachungsgeld, kun je je dat voorstellen? Dat Gaby haar waarheid verteld, geloof ik, maar dat zou ook kunnen betekenen dat oorlogsmisdadigers hier woonden met medeweten van de toenmalige Duitse regering. Uruguay is het meest veilige land van Zuid-Amerika. Ik voel me ook veilig hier. Toch. Gaby waarschuwt me vanochtend nog, niet te veel cash bij je hebben. En dat heb ik nu juist wel, omdat die pinautomaten, de ene keer wel de andere geen geld aan mij geven. Bij die pinautomaten staan op z'n minst twee, met grote geweren, bewakers. In winkelcentra, overal duidelijk aanwezige bewaking. Als er geld bij een bank gebracht of gehaald wordt, op z'n minst acht zwaar bewapende, heel stoer uitziende bewakers rondom de auto. Up 541 Down 443 meters
De laatste dertig kilometer, temperatuur boven de 30 graden. Wind op de kop, dat is nu wel fijn, geeft ietwat verkoeling. Blik op oneindig, nee dat gaat niet, de klep van de pet ontneemt bij de blik op de verte. Af en toe even opkijken, te zien of de weg vooruit vrij is, en gewoon verder trappen. Domweg. En nee, fietsen is niet altijd fijn. Om half zes, nog in het donker, vertrokken. Zo'n 22 graden dan, voelt lekker. De weg blijft op en neer gaan, de omgeving overwegend saai. Hey vakantiefietsers. Ik rij de grote parkeerplaats van een tankstation annex cafetaria op. In een hoek staan drie bepakte fietsen. Een Fransman en twee Canadezen. Leuk, babbelen in het Engels. De Fransman is al drie jaar op de fiets onderweg. En heeft alles al gezien, alles al gehoord zo lijkt het, beetje passief kijkt hij om zich heen. De twee Canadezen zijn echte sportievelingen. Backpackers, hebben in Ascension een fiets gekocht, nu onderweg naar Montevideo, daar de fiets weer verkopen en dan naar huis terug. Respect, ze zijn jong, maar zo maar op oude fiets stappen, en dan een paar duizend kilometers fietsen, ik zou het ze niet nadoen. Als ik vraag of ze de Iguazu waterfalls bezocht hebben, dan pas raak ik de passie van de Fransman. Hij springt op. Nee daar zijn ze voorbij gereden. Ik heb één volle maand op tien euro geleefd. Wat denk je dat Iguazu kost met een paar honderd toeristen? Weet niet of de twee Canadezen het er helemaal mee eens zijn, maar zij vullen aan dat de Fransman leeft van donaties en af en toe iets publiceert. Prima, ieder zijn eigen manier van leven. In de Termas del Daymán aangekomen, krijg ik direct de sleutel. No problem. Wil een massage bespreken, maar dat kan niet hier. Wel in de thermal baden. Straks maar even kijken. Als de receptie mevrouw ziet dat ik bij mijn bagage een fiets heb, krijg ik een andere sleutel. Kamer op de begane grond. Of dat een upgrade is, waag ik te betwijfelen. Maar het is goed en lief bedoeld. Beetje oplichterij dit hotel, of ik heb het verkeerd gelezen, de foto's van de baden en de massages horen niet bij het hotel, maar bij het verderop gelegen Spa Termal Dayman. Iets waarop ik wel mijn keuze gebaseerd heb. Nou ja ik ben er nu ook. Toch had ik wat meer verwacht van de termalbaden. De omgeving smerig en rommelig. Terwijl Uruguay tot nu toe overal netjes en schoon is. Restaurants, zijn meer cafetarias. Paar toeristen-spullen-marktkraampjes. Nee, morgen weer weg. In de Spa krijg ik een heerlijke massage van een heel redelijk Engels sprekende jonge dame. En advies onderweg tijdens het fietsen enkele schouderoefeningen te doen. Het uurtje massage lijkt in tien minuten voorbij. Ik heb Engels geleerd verteld maar heb zo weinig mogelijkheden om te oefenen. Ook op TV niet. Ik draai veel oude Engelstalige plaatjes thuis verteld ze. Pas om acht uur gaat de Uruguayaan aan tafel. Er zijn enkele cafetaria's waar je de gehele dag kunt eten. Maar de meeste, de betere, gaan na de lunch, na twee a drie uur dicht. We openenen pas om acht zegt de kok, zie foto voor zijn gigantische BBQ. Vanmiddag praatje met hem gemaakt. En yes hij weet een fles bier te ritselen. Koud. Stella Artois, bijna één liter. Als het vuur brandt komt de kok nog even naar buiten. Zes jaar was ik in Amerika, Californië. Geld verdienen, weer terug, huis bouwen en hier blijven. Ja, hier is mijn familie. Oudere mensen die met pensioen zijn moeten blijven werken omdat het staatspensioen niet toereikend is. Uruguay is duur ja. De Brazilianen komen steeds minder hier (aan de kust) voor hetzelfde geld koop je in Uruguay één bier en drie in Brazilië. Toerisme uit de buurlanden, wat vroeger een grote bron van inkomsten was, is nu met 40% gedaald vertelde Gaby gisteren al. Niet alleen hier, maar tot nu toe overal, worden de tafels even voor achten buiten gezet. Ramen van het restaurant open. Airco uit. Dinner time. Om half negen ben ik nog steeds de enige in het restaurant. Toch maar bestellen. Direct bij de kok achter zijn BBQ. Als ik na de liter Stella Artois nog een kleintje bestel krijg ik er een van 2/3 liter. Pfffff. Up 970 Down 987 meters
Best wel een boel sterren dit hotel. Vijf. Aan de receptie geen enkel woordje Engels. Een heel vriendelijke meneer die een paar woorden Engels spreekt helpt. Als hij er ook niet uit komt, belt hij zijn vrouw, en geeft mij de telefoon. Het gaat over de fiets. Security zal hem ergens neerzetten. Een uur later staat hij nog in de hal. Om half een loop ik het restaurant binnen. Niemand te zien. Te vroeg? Hier maak ik even misbruik van het niet Spaans spreken en bestel gewoon een pilsje. Er word wel moeilijk gedaan, maar toch krijg ik er eentje. Nou ja, uit een grote fles krijg ik een glas volgeschonken. Als ik een gebaar maak de hele fles graag te willen, wordt hij verontwaardigd teruggetrokken. Half uurtje later loopt het restaurant vol. Bestel nog maar een biertje. Krijg ik een liter-kan. Okay. Maar met ijsblokjes? Bierbabaren. Voor mij, ondanks de vijf sterren, een onaangenaam hotel. Een miskoop. Ja klopt, ik ben nog steeds een snob. Een lounge of een bar hebben ze niet. Een luidruchtig, schreeuwerig cafetaria wel. Twee bedienden werken zich kapot om de opdringerige menigte hun drankjes te serveren. Bier uit plastic bekers (in een vijf sterren hotel ! ). Waarschijnlijk andere maatstaven hier. Aan het zwembad is het ook feest, uit verschillende radio's, verschillende muziek. Lijk hier meer op een camping dan op een vijf sterren resort. De massage, daarentegen was weer uitstekend. Voor morgen gelijk maar weer eentje geboekt. Up 495 Down 466 meters
Ondanks de vijf sterren had ik qua locatie vandaag liever op de fiets gezeten. Maar zoals voorspeld trekken er in de ochtend fikse onweersbuien met sterke windstoten over, dus toch blij dat ik onder de zachte handen van een lieftallige masseuse lig. Verder luie dag, beetje badderen in de thermalbaden. Me laven aan- en aansterken van het uitgebreide ontbijt- en lunchbuffet. Straks nog een keer het dinner buffet en dan vind ik het ook wel weer goed. Heb toch liever een 'gewoon' hotel. Gisteravond half negen restaurant open. Ik heb best wel trek. Ik ben de eerste, maar gelukkig zit ik niet lang alleen. Het avondeten gaat nog door tot ongeveer een uur of tien. Dat komt (ook) omdat men hier zo tussen vijf en zes de Merienda (een soort high tea) heeft. Koekjes in overvloed, koffie en natuurlijk de mate (thee). Tja dan heb je om zeven uur nog geen honger. De verkoop van cannabis ( hash and marijuana) is volledig legaal in Uruguay. Niet dat jij en ik het zo maar kunnen kopen, dat is voorbehouden aan de Uruguayaanse burger. Maar die verkopen (met een kleine winst) het graag aan jou door. In Montevideo werd me al gevraagd of ik hash wilde kopen, terwijl ik naar de pinautomaten aan het vragen was. In elke apotheek is cannabis dus voor iedere Uruguayaan te koop. De verbouw, verwerking en distributie is volledig in handen van de staat. Geen criminaliteit rondom dit gebeuren in Uruguay. De legale staatshandel is in 2017 begonnen. Daarvoor, vanaf 2014, was het al toegestaan om thuis zes planten te hebben of lid te zijn van een coöperatie met 45 leden en maximaal 99 planten.
Brazilië. Niet echt de bedoeling, maar ook niet niet de bedoeling. Het komt zoals het komt. De grens over is zo gemakkelijk, dat ik het niet helemaal vertrouw. Ik ben ooit de Verenigde Arabische Emiraten binnengefietst zonder een grenspost te zien. Het land daarna weer verlaten was een groot probleem. Maar hier. Aan de kant van Uruguay staat een jonge dame, een meisje nog, althans zo ziet ze er uit, met een heel groot geweer. Ze lacht me vriendelijk toe. Ik lach nog vriendelijker terug. Er is geen kantoor. Paspoort? Zeg ik maar, om toch iets te zeggen. Nee, nee en schud met haar hoofdje en wijst die kant van Brazilië op. Okay. De brug over, en ik ben ik Brazilië. Daar ongeveer hetzelfde. Een wat oudere meneer zit lurkend aan zijn mate, achterover hangende lui met zijn stoel tegen de muur geleund. Iedereen rijdt langzaam door. Ik stop toch maar even. Een klein beetje Engels spreekt hij. Waar ga je naar toe? Stukje fietsen. Kom je weer terug? Ja. Heb je een paspoort? Ja heb ik. Okay ga maar verder. Let op. Neem op de brug NIET het uitnodigende fietspad. Lijkt veilig. Maar aan de andere kant houdt het abrupt op. Zonder enige waarschuwing zo'n vijftig centimer beton loodrecht naar beneden, afstapje. Aan de Braziliaanse kant heb ik via Booking.com een hotel geboekt. Barra hotel. Als ik daar binnenkom hebben ze mijn reservering niet. Hè! Ik laat hem mijn mail van Booking zien..... Hij wijst mij fijntjes op het adres van het hotel met dezelfde naam, maar....... in Argentinië! Waarschijnlijk kent hij het probleem, want als ik later nog eens op Booking kijk staat het hotel wel degelijk hier op de kaart afgebeeld, maar heeft dus totaal andere adresgegevens. Een verschil met Uruguay. De vriendelijkheid. Direct wordt mij de hand geschud. Meneer draagt mijn bagage naar boven. Qua taal maakt het voor mij niet uit. Spaans of Portugees, ik versta het beide niet. Ook nog weinig Engels hier. Echter de bereidwilligheid te helpen vele malen groter. Een pinautomaat nog niet gezien. In restaurant eerst maar gevraagd of ik met de creditcard kan betalen, dat kan. Twintig real met drinken, nog geen 5 euro. Ik koos de duurdere kamer, 21 euro, naar nu blijkt.Met douche en toilet, inclusief ontbijt. Uit de pinautomaat krijg ik geen geld. En ook een Braziliaanse SIM willen ze mij niet verkopen zonder een Braziliaans document. De eerste vriendelijke meneer gebruikte zijn eigen paspoort, maar kaartje werkt niet. De tweede, ook heel vriendelijke, mevrouw wilde niet eens beginnen zonder officieel document. Volgens wat ik uitgezocht heb, is een (eigen) paspoort inderdaad nodig, dat heb ik laten zien. Niet voldoende. Adres van hotel naast eigen paspoort zou voldoende moeten zijn. Nou hier ff niet. Morgen nog eens proberen. Veel winkels / supermarkten, voor zo'n klein dorpje. Waarschijnlijk gericht op de Uruguayanen die hier wat goedkoper over de grens hun inkopen kunnen doen. Drink een paar pilsjes. In een, voor een andere setting, onooglijk tentje. Vraag met behulp van Google Translate of ze iets te eten heeft. Een hele lijst. Ik bestel iets met het achtervoegsel Italiano. Geen idee wat het precies is. Smaakt goed. Oeps afrekenen. De creditcard wil ze niet, dollars ook niet, gelukkig Uruguayaanse pesos wel. Als ik een paar pesos als fooi extra geef. Krijg ik die terug. Wrijf over mijn buik om aan te geven dat het lekker was. En ook de fooi wordt geaccepteerd. Vergeet ik bijna te zeggen. De hele honderd kilometer een fijn harde wind in de rug. Up 820 Down 860 meters
Ik geloof in God. Ik wil je helpen. De jongeman in de winkel doet zijn uiterste best mij aan een simkaart te helpen. Mijn manager is bang dat er misbruik van mij gemaakt wordt. Je moet er iets voor over hebben. Het is bijna een sport geworden; Het bemachtigen van een Simkaart in Brazilië. De vriendelijke jongeman is, via Google Translate, enthousiast bezig mij uit te leggen hoe een chip verkrijgen hier werkt. Je hebt een CPF (Cadatri de Pessoa Fisica) nummer nodig. En dat hebben alleen Braziliaanse inwoners. Een soort sofinummer denk ik. Hij wil zijn eigen sofinummer koppelen aan mijn simkaart. Dankjewel. Dankjewel. Zijn manager roept hem bij zich, ze staan een minuut of tien, zeker, te overleggen. De gezichten zeggen mij genoeg, dat gaat niet lukken. Toch. Het is 12 uur. De winkels gaan dicht. Kom om 2 uur even terug, dan regel ik het. Pfff. Fijn. Bedank hem uitbundig. Ja, maar ik moet dan wel in Braziliaanse Reaal betalen. Die heb ik nog steeds niet. Twee grote banken, met elk welzeker 30 pinautomaten in de hal. Nee meneer, niet hier. Naar een tankstation wordt ik gestuurd, en ja daar staat buiten EEN kleine pinautomaatje met het cirrus teken. Na een paar pogingen heb ik dan toch enkele Reaals. De Brazilianen zijn, in ieder geval nu, voor mij, aangenamere mensen dan de Uruguayanen die ik tot dusver ontmoet heb. Zeer vriendelijk, zeer behulpzaam. Nee niet in het Engels, gewoon in het Portugees, ze blijven doorgaan, ook al geef je aan dat je er geen jota van begrijpt. In het hotel wordt ik om 10 uur al met open armen, althans zo voelt het, ontvangen. Direct krijg ik de sleutel van de kamer. En ja de fiets, wel goed op slot doen, buiten op het afgesloten parkeerterrein. Als ik na het douchen weer beneden kom zijn ze toch niet zo tevreden over de plaatsing van de fiets. Ik moet hem met de ketting aan een hek vastleggen. Via Google vraag ik of ze een bagage kamer hebben. Hun gezichten lichten op. Fiets naar binnen. Kamertje in, en de deur weer op slot, we zijn allemaal tevreden. Na de lunch stap ik de winkel om 2 uur weer binnen. Jonas is nog even bezig met een andere klant. Maar dan gaan we mijn simkaart aanvragen. Wat een eeuwigheid duurt, met het, denk ik heel moeilijke computerprogramma. Naar een ander loket. Kaartje betalen, één Reaal, 24 cent. Ander loket kaartje ophalen. Handtekening. Weer terug wachten. Wachten. Hoeveel G wil je, ik zet er voor 12 euro 2G op. Weer wachten. Kaartje erin. Daarna komt het belangrijkste, activeren. Dit moet met het sofinummer van Jonas. Gaat goed. Inmiddels heeft Jonas via Google laten weten dat hij dit tegen het uitdrukkelijke advies van zijn manager doet. En of ik misschien wat over heb om benzine in zijn auto te doen. Was toch al van plan om hem een fikse fooi te geven maar dit had ik ff niet verwacht. Die blonde daar is mijn manager, die grijze is haar manager, laat ze niet zien dat je me iets geeft. Dit alles via Google Translate. Uiteindelijk heb ik na een uurtje een werkende simkaart en vraag me af, of dit nou allemaal de moeite waard was. Want. Ik wil nog steeds graag naar de Iguazu watervallen. Het reisbureau heeft al dagen niets van zich laten horen. Dus ik loop er even langs. Gesloten. Des middags om 4 uur al. En nee mevrouw spreekt geen Engels. Waarschijnlijk de reden waarom mijn vragen niet beantwoord zijn. Dus geen watervallen denk ik. Dat is reden nummer 1 dat ik in Brazilië ben. Nummer 2, om in Uruguay een afstand van 140 kilometer zonder hotels te vermijden. In Brazilië wordt het dan wel 120 kilometer, maar die laatste 20 is op die afstand best veel. Nummer 3, natuurlijk ook gewoon voor het avontuur. Het landschap. Nou nee, geen vooruitgang, ten opzichte van Uruguay. Bruine koeien in plaats van zwarte of zwart/witte. Weg lijkt wat smaller omdat in Uruguay aan beide zijden een meter of tien gemaaid is. Hier wat meer bossages direct aan de kant. Maar verder tot in de eindeloze verre verte, ook alleen akkers en weilanden. Bijna nog saaier. Up 467 Down 443 meters
Je kunt het karakter noemen, of gewoon idioot. Ik laat het maar aan jou over. Honderdeneenentwintig kilometer. 121. Gek? Ja. Moeilijk? Viel eigenlijk wel mee. De eerst 70, ik begin in het donker, lekker fris, wind flink op de kop, maar gaat goed. Landschap, nou ja, de foto's zeggen genoeg. Erg drukke weg. De drukste tot nu toe. Gelukkig brede redelijk schone vluchtstrook. Na 70 kilometer rechtsaf. En inderdaad het eenzame winkeltje wat op Google maps staat ingetekend, bestaat echt. Meneer begroet mij met een groot mes in handen, maar legt het neer om een cola uit de koelkast te halen. Eenzaam plekje. Signor heeft wel zin in een praatje. Ik ook. Tja we verstaan elkaar niet zo goed, of liever gezegd, helemaal niet. Begrijp wel uit de foto's aan de wand dat meneer in vroegere dagen een gevierd cowboy was. Weer op de fiets. Nog 50 kilometers te gaan. Wind in de rug. Lijkt eerst fijn. MAAR. Wind op de kop, hier, is verkoelender dan wind in de rug. En de dalletjes in de weg worden ook ietwat dieper. Best ploeteren dat laatste stuk. Zo rond de 28 graden. Eigenlijk zijn de afstanden best groot. Ik bedoel, accomodaties zijn niet zo frequent voorhanden. De volgende dagen weer rond de 100, zou het best wat minder willen. Liften nog niet geprobeerd, ook nog niet de behoefte gevoeld. Morgen nog een dag in Brazilië fietsen. Als ik in de volgende stad geen excursie naar de Iguazu watervallen kan boeken, ga ik weer terug Uruguay in. Qua prijzen, eten en accommodaties, kan ik beter in Brazilië blijven. Stukken goedkoper. Vanmiddag lunch, onbeperkt buffet, twee halve liters bier, nog geen 12 euro. Goede hotelkamers, met ontbijt, dertig, veertig euro. Natuurlijk kan dat nog goedkoper, maar in deze klasse zoek ik het. En dan natuurlijk de vriendelijkheid en de zeer goede service. Vanmiddag weer, ik word netjes naar mijn kamer begeleid, meneer draagt een deel van mijn bagage. Airco, niet dat ik dat inmiddels niet weet, wordt weer uitgelegd. Heb ik in Uruguay niet meegemaakt. Zal er nog extra op letten. Maar gevoelsmatig zeg ik dat ik het in Brazilië aangenamer vind. Up 1068 Down 1026 meters
Weer 108 kilometer. Weer een hoop wind op de kop. Best wel veel heuveltjes. Ben moe. Ook nog van gisteren. Voor morgen gelukkig accomodatie op wat kortere afstand gevonden. Verderop staat een vrachtauto met knipperende lichen op de vluchtstrook. De chauffeur er naast. Hij gebaard mij te stoppen. Geeft mij een ijskoud flesje water en begint voluit te babbelen, erg jammer, maar werkelijk geen woord versta ik. Obrigado. Dankjewel. Dat ken ik. Wat ik me pas later besef, en waar ik heel blij mee ben, is dat ik geen moment twijfel had of dit wel een veilig gebeuren zou worden of zijn. Ik ben niet de enige die de heuvels soms best steil vindt. Na 90 kilometer kom ik een Braziliaan te voet met zwaarbeladen fiets tegen. Hij maakt een rondje in Brazilië begrijp ik. Nee niet met de tent. Shit het is al bijna 12 uur en het volgende dorp, waar ik vandaan kom is nog negentig kilometers. Niets, maar dan ook niets ertussen. Paar boerderijen, ver van de weg gelegen. Hij weet dat natuurlijk ook, want, volgens mij heeft hij wel vijf liter water bij zich. Oeps ben vergeten het hotel mail te sturen dat ik wat eerder ben. Inchecken pas om 2 uur, het is half één. Sta bezweet in de lobby. De meneer die dadelijk de tassen naar mijn kamer brengt, biedt me een glas water aan. Houd mijn t-shirt voor mijn neus en trek een heel vies gezicht. Bij dames achter de balie werkt dat heel goed, vandaag bij de Braziliaanse meneren ook. Krijg toch nu mijn kamer. Douchen, shirt en fietsbroek uitspoelen en naar het naastgelegen restaurant. Weer buffet. Zijn erg goed hier. Ruime keuze. Natuurlijk heel veel vlees, maar ook genoeg salades. Over eenheidsprijzen gesproken, "Buffet por kilo", je schept je bord 'vol', bord op de weegschaal, gewicht wordt op je rekening geschreven. En de pilsjes, tweemaal 0,6 liter en tweemaal buffet opgeschept. Zelfde prijs als gisteren, twaalf euro. Na de lunch vraag ik bij de receptie of er de mogelijkheid bestaat voor een sport relaxmassage. Via Google Translate dan. Wacht even. Paar minuten later komt er een meneer die perfect Engels spreekt. Massage nee, die zijn niet zo gewoon hier. Zal even voor u zoeken. Zeg er voor de duidelijkheid nog maar een keer bij dat het om een sport en niet om seks massage gaat. Meneer glimlacht vriendelijk. En vindt er één. Om vijf uur bij u op de kamer. Één uur voor 20 dollars, dat is voor niets. Of 60 Reaal, dat is nog minder, afwachten dan maar. Geef meneer een compliment voor zijn correcte Engels. Ja, zegt hij, heb ik mijzelf geleerd, op school krijgen we geen Engels, en dat zou eigenlijk wel moeten. Spaans natuurlijk wel, ook prima, maar Engels is zo'n algemene taal die zouden we hier in Brazilië ook moeten spreken. Maar, eh, nee veel toeristen komen hier niet. Het is niet helemaal een uur, maar een geweldige sportmassage is het wel. Een dun klein tenger taai mannetje neemt mij goed onderhanden. Moet voor hem ook niet zo gemakkelijk zijn, ik op een laag hotelbed. En nog een tweepersoons ook. Hij doet deels cupping massage, nog nooit gehad, voelt wel aangenaam, resultaat zullen we morgen merken. De grens tussen Uruguay en Brazilië ligt hier zo'n vijftig meter vandaan. Er staan een paar vlaggen. Er ligt een grenssteen. Geen grensposten, ieder loopt heen en weer alsof het één stad, één land is. Diner for one. De ober. Vanavond. Hij loopt hier rond. Oud. Krom. Drinkt, voor zo ver ik kan zien niet tijdens het werk. En struikelt ook nog net niet. Vanmiddag hem een kleine fooi gegeven. Vanavond een en al service, maar dat was hij al. Gewoon iemand die al honderd jaar zijn werk met plezier doet. Alle gasten met alle egards behandeld. Hij loopt diverse malen rond de tafel om van de juiste kant van de persoon het glas te vullen. Is blij met een fooi, maar doet het er niet voor. Fijn zo iemand aan het werk te zien. Up 1013 Down 882 meters
Om vijf OVER zeven zit ik aan het ontbijt in hotel Jandaia in Brazilië. Om vijf VOOR zeven zit ik al een paar straten verder op de fiets, weer terug in Uruguay, waar het een uur eerder is. Ik krijg ze bijna niet van het erf af. Ben er, zoals afgesproken, al vroeg. Telefoonnummer staat op het gesloten hek. Ik bel. We praten. Verstaan elkaar niet, maar na tien minuten staat mevrouw er. En even later meneer ook. Ze blijven maar uitleggen hoe alles werkt. Zelfs de toiletrol wordt door mevrouw aangewezen. De winkel in het dorp is van 12 tot 15 gesloten, maar er zijn twee restaurants. Direct pakt ze de telefoon en waarschuwt dat er een Hollander op de fiets aankomt. Eerst douchen en de was doen heb ik nu mooi de gelegenheid voor. Het zijn drie hutjes, met één gemeenschappelijke ruimte, met complete keuken. Ben vandaag de enige gast begrijp ik. Google Translate is bij lange na niet altijd correct, maar wel een fantastische uitkomst in zulke gevallen. Gaat prima, wel vermoeiend al dat toetsenwerk. Als ik via messenger verstuur, dat als er problemen zijn, ik hun zal berichten, zie ik de opluchting op hun gezichten, en kunnen ze met een gerust hart vertrekken. Fantastische service, soms wel ff vermoeiend. In Grand Hotel Europa doet Ilja onderzoek naar 'de toerist'. Één van de types, hij /zij wordt nogal sarcastisch op de kaart gezet, is degene die perse naar gebieden wil op onze aardbol waar geen andere toeristen aanwezig zijn. Die gebieden worden natuurlijk steeds schaarser. Ik ga niet verklappen dat Tranqueras nog zo'n plekkie is. Vanmiddag bij de lunch ben ik letterlijk en figuurlijk de gringo. De baas van de lunchtent roept, direct als ik mijn mond open doe. Gringo..... en nog iets naar een paar jongens. Die uitermate uitbundig zijn mij te helpen een keuze uit het menu te maken. Hun Engels is bij lange na niet perfect, maar ze doen hun uiterste best, met alle hoffelijkheid. Alleen, dat ik (nu) geen vlees wil, dat kunnen ze niet begrijpen. De bestelling komt er en het smaakt de gringo prima. Up 757 Down 817 meters
Elk land heeft haar highlights. Uruguay ook. Niet heel erg veel. Tacuarembó is er één. Heb nog niet kunnen ontdekken waarom. Het is zondag, het is dat een park een open park is, anders zou het vandaag hier ook gesloten zijn. Alles dicht dus. Maar ook bijna niemand op straat. Zelfs het hotel zwembad maar matigjes bezet. Waar is iedereen? Misschien had ik thuis dan toch maar iets beter moeten voorbereiden. Ben in ieder geval nu in Tacuarembó. Vanmorgen al in het pikke donker om half zes op de fiets. De jeugd is net op weg naar huis, na een lange disco nacht. Lekker fietsen. Veel heuvelen. Veel bomen. Veel koeien. Landschap tot mijn eigen verrassing aangenaam. In de verte enkele Uruguayaanse tafelbergen. (Rincón de Tres Cerros). In mijn jeugdige overmoed heb ik één van de volgende etappes gepland inclusief een zandweg van 55 kilometer. Zoveel heb ik hier wel geleerd dat ik dat nu niet meer wil. Het vlakke Uruguay is echt niet vlak. Het stijgen en dalen op de asfaltwegen gaat prima. Maar geen 100 kilometer op één dag waarvan meer dan de helft zand. MET tot 35 graden stijgende temperaturen. Ik ben al een paar dagen bezig om uit te vinden of iemand mij over dat deel kan transporteren en hoeveel me dat gaat kosten. Via Messenger en met behulp van Google Translate lukt het me niet die vraag bij het volgende hotel over te brengen. De vriendelijke dame aan de receptie van het Tacuarembó Hotel, spreekt heel weinig Engels, maar is ook heel behulpzaam. Met een landkaart en Translate de vraag bij haar duidelijk kunnen maken. En zij heeft nu het volgende hotel gebeld, antwoord wordt verwacht. Om drie uur zit er natuurlijk anders achter de receptie, ze schijnt van niets te weten, maar heb wel, na een kleine uitleg, snel antwoord. De taxirit over 55 kilometer kost nog geen 20 euro! En een kamer heeft ze al gereserveerd. Nou ja, blij ben ik wel, maar die 20 euro, daar geloof ik niet veel van. Afwachten, ga morgen daar gewoon naar toe, en zie wel. Hier in Tacuarembó centrum kun je elke vijf minuten een kanonskogel door de straten vuren. Zelfs, ik moet er om grinniken, de kerk is dicht. Wat wel open is, of in ieder geval één, de apotheek (Farmacie) . Is me al eens eerder opgevallen, zijn als eerste open, en als laatste winkel gesloten. Wifi overal gratis beschikbaar. In bepaalde delen van Montevideo 'gewoon' op straat. In elk hotel, in elk onderkomen, en meestal heel goede verbinding. Telefoonkaart eigenlijk niet nodig als je reis van voor naar achter totaal gepland is. Echt duur is een sim in Uruguay ook niet en gemakkelijk verkrijgbaar. In Brazilië is / wordt het wat moeilijker. En, als je zoals ik bij dicht bij de grens blijft was het ook niet echt nodig geweest. Maar zoals geschreven, ook een sport om in elk land een Simkaart te bemachtigen. Dat je je moet kunnen identificeren vind ik 'normaal' maar ook in het bezit moet zijn van een sofinummer, beetje vreemd. Up 932 Down 971 meters
Minas de Corrales, het is een dorpje van niks. Heeft één hotel dat haar beste tijd heeft gehad. De kamer ruikt een beetje. Toch blijf ik een extra dagje. Ik ben moe, en de komende dagen zie ik ook zo direct geen mogelijkheden voor een rustdag. Ze hebben wel, een heel mooie tuin, met een zwembad. En ik heb het kleine kamertje boven omgeruild voor een ook zo klein kamertje, maar dan in de tuin. Of er nog meer gasten zijn, geen idee. Onderweg maak ik een klein ommetje naar Represa de Cuñapirú. Een historisch nationaal monument. Niet slecht. Maar wat het is, of geweest is wordt mij niet duidelijk. Info op het internet in het Spaans. Voor een kasteel lijkt het mij te jong. Best wel even leuk. Bij aankomst in het hotel zijn woorden niet nodig. Ik wordt verwacht. De man met de fiets. Inschrijven via mij IDkaart. Mevrouw toont mij een kamertje boven. Daar heb ik geen zin in. Al in het achterhoofd dat ik misschien blijf, wijs ik op de tuin. Okay. Dan nog even (dat is echt niet even) de taxi naar overmorgen verplaatsen, en ja een extra nachtje is geen probleem. Communicatie alleen via Google Translate. Bij de lunch een pilsje. Ik heb dorst. Doe maar een grote. Een fles van één liter is de gewoonte hier. Een tweede, zo'n grote wordt me wat te veel, doe dan maar een kleintje. Krijg een 0,6 liter. Shit. Het transport met de taxi. Problemo. Gaat niet door. Shit. Maar er is een andere. Die is wat duurder. Als ik het niet dacht, ze hebben de fiets niet meegerekend. Vind het nog steeds goedkoop. Eerst 23 euro, nu 29 euro voor 55 kilometer zandweg. Ze maakt een foto van de landkaart waarop ik heb aangetekend waar ik met de taxi naar toe wil. Amarillo heb ik genoemd omdat dat de dichtstbijzijnde plaats is. Maar wil een paar kilometer verder naar de hoofdweg. EN mevrouw zal voor overmorgen, pasado manãna, een hotel reserveren voor mij. Dat hoop ik tenminste, ze schrijft in ieder geval wel het telefoonnummer op, wat ik op Google Maps gevonden heb. Diner. En weer worden bijna alle tafels in het restaurant van bestek en servetten voorzien. En weer ben ik een uur later (en nog een uur later) nog steeds de enige. Er zijn WEL andere gasten binnengekomen, een vader met drie kinderen, of hij heeft wel een heel erg jonge vrouw. Die zitten nu in de tuin met allerlei etenswaren uit de supermarkt. Up 915 Down 901 meters
Ontbijt, duurt vandaag wat langer dan gewoonlijk, niet alleen omdat ik alle tijd heb, maar zekers doordat Larissa, achttien lentes oud, heel goed Engels spreekt. Larissa, en samen met haar vriendelijke bombonella's hebben vakantie. Ze verzorgd vandaag het ontbijt. Als een van de weinigen heeft ze op school Engels geleerd. Ze zegt dat ik de eerste, ben buiten haar leraar, waarmee ze de taal spreekt. En nee, in Minas de Corrales wil ze niet blijven. Wat ze later wil worden, geen idee, Engelse lerares, of verpleegkundige. Minstens eens per week gaat ze naar Rivera, een grotere stad bij de grens, waar veel meer te doen is. En waar ze na de vakantie ook naar de hogere school gaat. Disco, ja dat is er wel eens hier. Maar meestal kijk ik films met vriendinnen. Na het ontbijt een wandeling door het dorpje. Wat zichzelf de hoofdstad van het goud noemt. Het heeft drie musea. Je hebt een hele middag nodig om ze te bezoeken. Niet omdat ze zo groot zijn. De openingstijden! Nr 1 van 17:00 - 20:00. Nr 2 van 16:00 - 20:00. Nr 3 van 08:00 - 15:00. De laatste is open als ik rond negenen mijn rondje door het dorpje begin. Kom straks terug, nu is het nog redelijk koel. Rond tien uur, het is inmiddels 26 graden, museum gesloten. Rond 1878 adviseerde een zekere Henry Küss niet al te veel te investeren in het gouddelven. Toch is rond het goudgebeuren dit dorp Minas de Corrales ontstaan. Delven stopte in 1916 en werd in 1997 weer hervat. Volgens Larissa ligt nu alles weer stil. En heeft men hier een werkloosheidsuitkering vraag ik. Ja in het algemeen wel, maar de mijnwerkers moeten eerst een advocaat nemen om hun geld te mogen ontvangen. Waarom wordt me niet duidelijk. Volgens internet is het (nog steeds) de grootste mijn van het land? Kreeg van Madeleine interessant artikel toegestuurd waaruit blijkt dat wat Gaby vertelde over Duitse pensioenen nu pas eigenlijk duidelijk is geworden in Europa.
Voor zessen staat de taxichauffeur op de stoep van het hotel. Ik ook, ben klaar om te vertrekken. Alleen, de deur tussen ons is nog op slot. Heb al een paar keer heel hard gerammeld. Maar nergens komt reactie. Ik gebaar dat ik er niet uit kan. De taxichauffeur drukt op de bel, die werkelijk als een mager speenvarken door het hele gebouw krijst. Zeker meedere gasten wakker gemaakt. Niet de (nacht) portier van het hotel. De chauffeur neemt zijn telefoon, even later rammelt hij heel hard aan een volgende deur, en yes, daar komt een slaperige kop langzaam uit een zijdeurtje gestrompeld. Het is een gravel- zandweg inderdaad, maar een heel redelijke. In ieder geval geen wasbord. Af en toe wordt de weg uitgehold, met betonplaten, om een riviertje voorrang te geven. Op dit moment staat er weinig water in, maar wel iets om in regentijd rekening mee te houden. De opkomende zon tegemoet rijden we zwijgend door een prachtig nevelig landschap. Soms, nu, is het ook wel even fijn dat je elkaars taal niet spreekt. Heerlijk ritje. Bijna op het eind neemt de chauffeur de afslag naar links. Volgens mij gaat de hoofdzandweg naar rechts. Klopt. Links is, naar ik later op de kaart zie, voor de taximan iets korter. Voor mij iets langer op de fiets. EN een beroerd stuk hobbelig zandweg. Aangekomen bij de hoofdweg. Uitladen. Voor wat het waard is; ik krijg een rekening van de taximan. Hij bromt iets, terug wijzend op het slechte pad. 1300 Pesos. 35 euro, 6 meer dan de laatste afspraak, voor 45 kilometer. Ik ga de discussie niet aan. Betaal. Hang de bagage aan de fiets en stap fluitend op. Oh nee fluiten kan ik niet. Het is zeven uur, nog redelijk koel. Valt me mee, maar één uur in de taxi. Snel stijgt de temperatuur tot de 33. Fietsen gaat goed. Landschap heeft nog steeds dezelfde kenmerken. Weilanden koeien en heel af en toe een boerderij in de verte. Verkeer is er heel weinig. Tel ongeveer een mobiel per 5 minuten. Naast de koeien ook veel schapen. Af en toe een paar struisvogels. Of het wilde zijn? Denk het wel zijn er vaak niet meer dan een tiental. Het is niets, maar het is mooi. Zeg ik ineens. Grinnikend. Tegen mezelf. Genoeg tijd om eens even goed met jezelf te praten........ Om 10 uur. Vichadero. Hotel Central. Ik stap de heerlijke schaduw binnen. Wordt ontvangen als de verloren zoon. Nog net niet omarmt. Maar uitermate hartelijk. Nul, nul versta ik van mevrouw zegt, maar op een of andere manier begrijpen we elkaar. Document, paspoort. Betalen. De fiets mag naar achteren. Mevrouw blijft maar redeneren. Ik krijg een (donker) kamertje aan de voorkant. Achter heb ik ook andere kamers gezien. Ik wijs naar achteren. Gambio. Wisselen. Ik wijs op mijn ogen. Even kijken? Mevrouw laat me achteraan de laatste kamer boven zien. Licht, en het wijdse gebaar maak ik erbij. Si. Ze begrijpt me. Okay. Ik krijg de andere kamer. Zelfde prijs 26 euro, inclusief ontbijt. Als de werkster het wisselgeld van het 1000 pesos biljet later brengt, krijgt ze dat als fooi. Para mi? Voor mij? Niet echt veel, voor haar achteraf misschien wel, heeft ze ook een goede dag. Twaalf uur. Het winkel-gebeuren sluit, COMPLEET. De restaurants gaan open. Meestal neemt de Uruguayaan de lunch rond één uur. Half een. Restaurant next door. Cerrado, gesloten, er zit iemand te eten. Ik stap binnen. Abierto zegt ze. Het is de eigenaresse die voor de drukte zelf eerst de lunch neemt. We kijken elkaar aan. Zeggen niets. Wijs dan maar aan wat zijzelf ook op het bord, heeft ziet er lekker uit, ravioli. Prima Met driekwart liter bier, zeven euro. Na de lunch is er niemand meer op straat. De honden in de schaduw kijken niet eens op. Ik naar de kamer. Met airco, heerlijk. Om 3 uur gaan de winkels weer open. Degene met airco blijven binnen in de koelte. De anderen, hebben ze schaduw? Dan met z'n allen op stoelen voor de winkel. De jeugd hangt verveeld rond. Vijf uur in de middag, geen wind, 33 graden, niemand heeft puf. Ik ook niet. Soms kan een fietsvakantie best wel wat minder leuk zijn. Zeker als je somewhere in the middle of nowhere alleen 'gevangen' zit. Een bar is er niet. En al helemaal geen terrasjes. Of ze hebben ze heel goed verstopt. Restaurants gaan, ALS ze ook diner doen, pas om 8 uur open. Dan ga ik mijn reis maar verder plannen. Voor het weekend, de vrijdag en zaterdag plan ik meestal een beetje verder vooruit. Booking helpt me goed. Op Google Maps staan nog meer hotels aangegeven. In Vergara heb ik er via Google een gevonden. Stuur hun een SMS, website en Facebook hebben ze niet. Krijg ik netjes bericht terug, dat zij geen hotel zijn. Oeps. En dat is voor mij de enige optie op een redelijke afstand. Zijn er nog andere hotels bij u in de stad? Ja nog twee. Hebt u informatie? Nee. Tja wat nu? Idee. Ik mail het hotel voor morgen en vraag of die info hebben over accommodaties in Vergara. Krijg mailtje terug, we hebben de politie daar gebeld en die vertellen dat er twee onderkomens zijn. Dit zijn de nummers.... DAT is netjes. Ik weer sms'en naar die nummers, geen antwoord, waarschijnlijk zijn het geen smartphones..... Up 1247 Down 1146 meters
Vanmorgen. Donker. Kwart over vijf. Ik schuif de gordijnen open. Beneden zwaait, heel vriendelijk, de (oude) mevrouw van de receptie. Ik had gisteren gevraagd, via Google, of het een probleem is, als ik heel vroeg vertrek. Nee dat is geen probleem. Ik had niet verwacht dat ze zelf al zo vroeg in de kleren zou zijn. Om, voor mij het grote hek te ontsluiten. Goede reis. En veel geluk in Uruguay. Nee we spreken elkaars taal nog steeds niet. Toch, dat wenst zij mij, met een ferme warme handdruk toe. Mijn GPS wijst me in het donker de weg. Wegen zijn er natuurlijk genoeg. Een doorgaande weg herkennen, in al die kuilen en gaten, voor mij, geen logica. Eenmaal buiten het dorp is het duidelijk, er is maar één weg. In alle stilte en rust, dat doet ze natuurlijk altijd maar nu wel erg nadrukkelijk, komt de zon in een mooie rode gloed boven de kim haar warmte spreiden. De weg is slecht. Er wordt aan gewerkt. Oppassen in het donker en ook als het licht wordt, heuvelen we, mijn fiets en ik, om de gaten en zoeken het meest vlakke deel. Weg 44, 72 kilometer vandaag, heeft op de kaart de laagste gradatie als verharde weg. Ik zag er een beetje veel tegen op. Maar het is, hoofdzakelijk, een heel goede weg. Soms zijn er wat reparaties uitgevoerd. En dan doen ze hier slecht. In de gaten wordt met een schep een kwak asfalt gegooid, zo'n beetje op het oog. Het passerende verkeer moet het aanstampen en vlak maken. En vlak wordt zoiets op deze manier natuurlijk nooit. Bosjes om eventueel je behoefte achter te doen zijn er (bijna) niet. Geen nood. Op weg 44 kun je gewoon midden op de weg poepen. Per half uur een auto, dat moet toch kunnen. Best wel veel 'alleen' gevoel vandaag. Na negenen wordt het iets drukker Als verrassing vandaag een paar otters in een plas langs de weg. Otters, denk ik, omdat ze zich nieuwsgierig oprichtten om te zien wie of wat ik ben. Daarna vluchten ze snel. Programma voor zaterdag beetje in de war. Voor het eerst, geen accomodatie in een dorp. Krijg gisteren bericht dat beide etablissementen vol zijn. Hotel Crown levert een fantastische service, ik heb hun inmiddels wel 20 mails gestuurd en alle worden ze netjes en volledig beantwoord. Durf bijna, vanmiddag, niet nog een keer iets te vragen. Doe het toch. Ze regelt, ik heb haar inmiddels gesproken en duizenden maal bedankt, onderkomen in Gral Enrique Martinez, en van Vergara daar naar toe een taxi voor de laatste 37 kilometers. Zaterdag-probleem opgelost. De taxi om 11 uur bij een tankstation in Vergara en ik heb een telefoonnummer, kost nog geen 3 euro, dat zal wel 30 worden, ook goed. Vraag me al een tijdje af, waarom er zoveel Italiaans restaurants in Uruguay zijn. Volgens de lieftallige oberes bij de lunch in een Italiaans restaurant, vanmiddag, zijn die hier na de 2de wereldoorlog gekomen. Zoveel? Ik ben zelf van Venezuela en heb dubbele nationaliteit die ik graag wil behouden. Waarom wordt me niet duidelijk, ze begint telkens een zin in het Engels en schakelt dan over in razendsnel Spaans. Dan maar even Wikipedia raadplegen. Blijkt dat 1/3 van de Uruguayanen van Italiaanse afkomst is. Dat emigratie al in 1857 is begonnen, tot 1940. Uruguay het hoogste percentage Italianen buiten Italië zelf heeft. Als je het niet zelf aangeeft wordt er 'gewoon' naar gevraagd, servicos, fooi? Bij de creditcard betaling geef ik meestal niets. De dame of heer die mij aan tafel bediend krijgt cash iets in handen. Zo ook vanavond. Ze zegt WEL tegen de afrekenende baas dat ze iets gehad heeft. Up 1168 Down 1306 meters
Weer even in Brazilië, Jaguarão. Omdat het een mooi historisch dorp zou zijn. Omdat het grensoversteken gemakkelijk is. Omdat er hier betere hotels zijn dan in de Uruguayaanse zusterstad Río Branco. (Ben je een shopper dan moet je in Uruguay zijn, meerdere belastingvrije winkels en casino's) Ik had me er op ingesteld dat het hier een uur later zou zijn. Dat is niet, zelfde tijd als Uruguay. Paar dagen geleden zat er wel een uur tijdverschil tussen beide landen. Brazilië is een heel groot land. Ligt in vier tijdzones. Tegen de grens van Uruguay maar één en dezelfde. Ik snap het nu ff niet. Bingo. Even zoeken. Einde zomertijd in Brazilië was op zaterdag 16 februari Na een paar stevige klimmetjes direct na Melo, worden de laatste twintig kilometer dan toch echt vlak. Eerlijk bekennen, landschap wordt er niet interessanter op. Met een verkoelend windje op kop, fietst dit best lekker. Lunch. Weer een kiloknaller. Buffet. Schep op, geeft niet wat, bord op de weegschaal, gewicht wordt op je rekening bijgeschreven. Buffet, heb het al eens gezegd, is lekker hier, niet algemeen, niet generiek, niet flauw. Ik kies het restaurant omdat het aan de rivier ligt. Klopt. Eten is ook heel goed. Maar in Nederland zou ik zeggen, vreetschuur. Grand total, inclusief 3 kleine pilsjes, tien euro. In Uruguay loop je na de lunch niet links of rechts van de weg. Je loopt niet, of in de schaduw. En nu een dutje. Jaguarão IS inderdaad een leuk historisch dorpje. Hotel Sinuelo heeft zich als modern gebouw tussen de oude, veelal wrakkige, huizen aan het plein gewrongen. Jammer, het kerkje staat in de steigers. En op het plein wordt druk gebouwd aan een podium voor een of ander concert. Zo te zien aan de vorderingen gelukkig niet vanavond, het podium staat recht onder mijn hotel raam. Qua zien, het leukste dorp tot nu toe. Qua beleven, hetzelfde als de andere. Het is veel te warm. Gevoelstemperatuur 37. Dus zodra ik een restaurant/bar zie die open is, en dat is zeldzaam om 5 uur, stap ik binnen, pilsje en de straat in staren. Geen puf. Behalve dag één is/was er onderweg weinig tot geen mogelijkheid te eten of te drinken. Voor elke dag ben ik er vanuit gegaan dat er onderweg niets te koop is. En dat is in 95% ook zo. Soms is er een onduidelijk iets, winkel zou ik het niet kunnen noemen, waar iets te koop zou kunnen zijn, maar dan heb je ook weer openingstijden. Advies, neem voldoende mee. De, oudere, Uruguayanen en ook de Brazilianen dragen vaak een baret. Ik vind dat ze er zo mooi uitzien. Maar, al een paar keer in een winkel, er één op mijn hoofd gepland, nee, nog, niet voor mij. Up 980 Down 1071 meters
Bewolkte dag. Dat is voor nu, een keer heel fijn om te fietsen. Verder (weer) niet veel te zien onderweg. Ik ben om half elf in Vergara. Elf uur is met de taxi afgesproken. Stuur hem een SMS dat ik er ben. Buen dia Señor Wim. Krijg ik terug. Netjes om elf uur komt Adrían voorrijden. Een gewoon taxibusje, met een gewone taximeter. Adrían wil heel graag praten. Maar spreekt ook geen Engels. En dan shit, begint hij met Google Translate, op een bochtige hobbelige zandweg, telkens een te zinnetje typen. Gelukkig is er ergens middenin geen bereik meer. Dat geeft hij gelukkig op. Meneer Adrían begint te vertellen wat er zoal links en rechts van de weg op het land staat. Maïs had ik al (heel) veel gezien. En rijst ook, maar niet als zodanig herkent omdat ik dat hier niet verwacht had. Weg is dus in heel slechte conditie, regelmatig wasbord. Aan het einde van de rit staat de meter op 450, ik besluit hem 500 te geven. Maar nee, de meter stelt niets voor, er komt een bonnetje uit 1139. Maar mille, 1000, is goed. Dat is wat ik verwacht had dus betaal ik dat. Nog een klein stukje met de fiets naar het hotel. Daar vertel ik, zoals gewoonlijk, dat ik een reservering heb. Leeuw. Nee, die ken ik niet. Laat voor de zekerheid mijn ID nog maar eens zien. Het blijft nee. Oh shit. Het volgende dorpje is 90 kilometer verder? Is er iets anders hier waar ik kan slapen? 't Meisje kijkt vanaf het begin al niet zo vriendelijk, eerder boos. Toch klimt ze in de telefoon, meerdere malen. Dan zegt ze iets wat hoopvol klinkt, maar ik niet versta. Ik laat haar het nog een keer in Google Translate vertellen. Ik breng je naar een huis. Okay. Wacht even. Okay. Mevrouw komt op de bromfiets vanachter het hotel en wenkt. Stukje door het dorp. Ze stopt voor een huis, aan een andere mevrouw wordt de zorg voor mij overgedragen. Weg is ze weer op de bromfiets.We lopen twee huizen huizen verder. Dit is het. Een compleet huis. Handdoeken en bedlinnen haalt mevrouw even. Maakt het bed op, zet de boiler aan, 24 euro. We wisselen telefoonnummers uit, mochten er vragen zijn. Na de lunch fiets ik terug om de eerste mevrouw hartelijk te bedanken. Geen idee wat ze zegt, deze keer lacht ze wel heel vriendelijk zelfs een beetje uitbundig. Mijn dag- en nachtritme loopt in Nederland al vaak uit de pas. Hier helemaal. Als ik me tegen negen naar mijn kamer beweeg. Loopt het plein in Jaguarão langzaam vol. De kleine eettentjes openen hun luiken. Stoelen worden buiten gezet. Aan overkant ontsteekt een grote foodtruck zijn lichten. Wim gaat naar bed. Als ik snachts even naar het toilet ga en een blik buiten werp, zijn het gehele plein en omliggende straten vol. Heb ik nog maar zo kort geslapen? Kijk, nee het is vier uur in de nacht. Wanneer ik om zes op de fiets stap doet de foodtruck zijn grote luik dicht en gaan de laatsten naar huis. De twee politieagenten doen nog een rustige laatste ronde. En neen dit was nog geen carnaval. Up 380 Down 383 meters
6:45. Typt meneer op mijn telefoon in. In de (stromende) regen sta ik op zondagochtend om kwart over zes bij de pont in General Enrique Martinez. Dan nog maar even terug naar mijn huisje. De informatie over vertrektijden was dus niet zo duidelijk (voor mij). Begreep van mevrouw dat je ten alle tijden naar de overkant kon. Misschien hadden ze nog geen zin. De bootsmannen zijn nog bezig water te koken voor hun mate. Vannacht om 1 uur word ik wakker. Regen, donder en bliksem razen om mijn huisje. En blijft zo de gehele nacht doorgaan. De donder steeds verder weg. Ik ga er maar vanuit dat het op het golfplaten dak van de veranda meer lawaai dan regen is. En dat is ook zo. Stipt 06:45 loopt de pontman naar de pont. Even de touwen los. Motor starten. Nog een paar druppels regen op mijn kop, de laatste voor vandaag. Om 7 uur begint de fietstocht aan de andere kant. Een mooie. De mooiste, tot nu toe, hier. Eerst, tot Cebollatí, 7 kilometer redelijk goede gravelweg. Waterrijk gebied. Dat blijft zo. Bijna de gehele weg. Ook de 'normale' weilanden, maar doorsneden met sloten, af en toe een plas. Tientallen verschillende vogels hebben het prima naar de zin. Ook de roofvogels, plat gereden kikkers ten over. Fantastische bloemenpracht. Genieten vandaag. Tweede helft, als ik linksaf weg 19 op ga, krijg ik de wind in de rug, nog mooier. Ook iets meer verkeer. Gewoon, qua temperatuur en natuur, ouderwets lekker fietsen. Heb tot gisteren toe, niet veel aandacht aan de rest van deze tocht gegeven. Nog 11 fietsdagen,zo'n 400 kilometers te gaan naar Montevideo. Genoeg tijd. Terugkijkend heb ik niet het idee dat ik tot nu onderweg ergens een dag langer had willen / moeten blijven. Dus goed. Blijf eerst nog een dag extra in het fort hier. Als het kan. Dan de kust langs. Weer een ander landschap en een andere Uruguayaanse wereld. Die strakke 'vreemde' etenstijden beginnen mij een beetje te vervelen. Ik wil graag eten als ik trek heb. Nu half acht, niemand te zien, waar iedereen is, geen idee. Een bar is er niet. Ik vraag, ik krijg een pilsje, maar drink dat in een hoekje alleen. Straks tussen 8 en 9 loopt het restaurant ineens vol, tot heel laat. In de stad is het ook al niet veel anders. Soms zijn er van het soort hamburgertenten (chivito) , maar daar kijken ze ook vreemd als ik om 7 uur iets bestel. Dat doe je als Uruguayaan niet. Na achten pas eten. Dan, heb je 's middags een leuk restaurantje gevonden, is het om 3 uur gesloten en gaat pas de volgende dag weer open. Één restaurant voor lunch en een voor diner? Er ZAL een logica inzitten, IK heb um nog niet ontdekt. Up 308 Down 222 meters
Is K. driving you crazy? De 'vriendin' van K. typeert het duidelijk en raak. K. is een Amerikaanse geboren in Polen, ze spreekt me aan als ik voor het diner een pilsje drink. Ze spreekt me aan en laat me niet meer los. Meestal, als ik alleen op vakantie ben, vind ik dat leuk, heel leuk. Deze keer wordt het mij al snel te veel. Haar uitnodigen voor het diner heb ik totaal geen zin in. Dus zeg ik, na dik een uur, dat ik honger heb en nu echt moet gaan eten. Dus, ik zit ook laat aan tafel. Negen uur. Als ik om tien uur klaar ben, komt er nog een gezelschap van tien vrouwen binnen, voor hun is het nu de normale tijd voor het avondeten. Ontbijt pas om half negen, als ik buiten in het zonnetje zit te wachten vindt K. mij weer. Gelukkig wordt ik verlost door de komst van haar vrienden. Na het ontbijt een bezoek aan het Fuerte San Miguel en het er bij gelegen Parque Nacional San Miguel. Aan oude foto's te zien hebben ze een mooie klus gedaan het fort te restaureren. Voor een euro mag je binnen in de verschillende onderkomens van destijds (1737) en boven op de muren rondlopen. Bezoekje waard als je in de buurt bent, niet omrijden! Ook het park is best mooi. Ik fiets een wegje in zolang het te befietsen is. Kan me voorstellen dat ze er in Uruguay direct een nationaal park van maken, zoveel wild groeiende bomen hebben ze hier niet. En vele bloemen en vogels natuurlijk. Where the eagle's fly. Ik durf het niet. Ze hebben gewaarschuwd voor slangen in het park. Tientallen arenden zweven boven mij, ik wil op mijn rug gaan liggen, kijken naar het majestueuze zweven van deze machtige vogel. In plaats daarvan blijf ik staan. Mijn telefoon is redelijk goed instrument voor een gewone foto, nu zou ik graag even een goede camera hebben. Mooi uitje. Nog een dagje wat frisser weer, 'maar' 23 graden. Best wel even lekker na al die dagen van dik in de dertig. De wisseling van het weer is nog steeds bezig, na het ontbijt rustig in het zonnetje in het park. Nu, bij de lunch, vliegen de stoelen het zwembad in. Donkere wolken pakken zich weer boven het fort samen. Morgen naar zee, de Atlantische Oceaan. Benieuwd hoe ik het daar ga vinden. Ga daar nog eenmaal proberen een excursie te regelen naar de Iguazu watervallen. DAT heb ik wel van K. meegenomen, het is haar de afgelopen weken ook niet gelukt de watervallen te bezoeken. Naast het vrijgeven van cannabis heeft Uruguay nog een primeur in de wereld. OLPC. One Laptop Per Child. Elk kind een (goedkope 100 dollar) laptop. Op de primary en secondary scholen. Twaalf jaar gratis onderwijs, waarvan de leeftijd van zes tot vijftien verplicht. Elke school heeft wifi. 7 x 24. Dus ook buiten de lesuren wordt het schoolplein druk bezocht. En niet zoals je zou verwachten, in de grote hoofdstad Montevideo, waar de helft van de de bevolking woont, maar op het platteland werd de computer eerst uitgedeeld.
Wow, dat is ineens wel weer heel erg veel. Ik schrik een beetje als ik Punta del Diablo binnen fiets. Dit zijn ineens wel weer heel erg veel toeristen, bars en restaurants. Toch, bijna direct als ik mijn kamer gezien heb, vraag ik of ik een tweede nacht blijven kan. Goed uitzicht over de baai, het strand. Dicht bij het centrum, maar net ver genoeg weg om niet de hele nacht het café-lawaai ongewild aan te horen. (hoop ik) Plaveisel op de straten in het dorpje kan er nog niet van af, het is een beetje hippie en backpackers badplaats. Maar voor oud en jong, genoeg te beleven. Zekers voor jong, met de cannabis vrij te koop en te gebruiken. Ik ruik het ondanks de harde wind veelvuldig. Ongestoord, eerst even een pilsje drinken, en dan pas bestellen, het kan hier, voor het eerst in Uruguay. En ze spreken af en toe een woordje Engels. Veel wind, fris, vandaag voor het eerst mijn fleece ff aan. Libre. Libre. Er is nog genoeg aanbod in Cabañas en hotelkamers. De scholen zijn nog gesloten. Maar of het seizoen nu bijna voorbij is, weet ik niet. Gaby vertelde mij wel dat het aantal toeristen uit Brazilië en Argentinië vorig jaar al met een derde is teruggelopen. Dit vanwege het steeds duurder worden van Uruguay. Voor het weekend echter, verderop heel veel vol. Nog net iets in de duurdere klasse kunnen krijgen. Vandaag dus veel wind, op kop. Landschap ongeveer hetzelfde. De doorgaande weg ligt te ver van de kust om voor afwisseling te zorgen. Nog even een stukje om door Brazilië, gewoon omdat het kan en omdat ik tijd 'over' heb. In Chuí loopt de landsgrens middendoor de winkelstraat. De tax-freeshops aan de Uruguayaanse kant. Terug naar Uruguay is er alleen de Uruguayaanse douane. Hij slooft zich uit? Is auto's aan het controleren? Ik sluit me maar netjes achteraan. Vreemd. Stukje terug is er kilometers grens in Chuí onbewaakt. Up 720 Down 710 meters
Er zijn Uruguay accomodaties die reclame maken met hun (goede) waterdruk. Als je dat belangrijk vindt is dat wel fijn. Meestal zit er niet zo veel druk op de leidingen en moet ik heen en weer springen onder het miezerige straaltje om toch wat water op te vangen. In deze Cabañas moet je erg opassen, er is druk, maar die komt met stoten en is dan tegelijkertijd een stuk heter. De Cabañas zijn eigenlijk zeecontainers. Per container twee onderkomens, met douche en toilet. Geen bidet, daar is de ruimte te klein voor. Magnetron en koelkast. Daar vragen ze dan 75 dollar per nacht voor. Één of twee personen, dat maakt hier niets uit, je betaalt per kamer. Jammer, ik mis mijn bidet. Weet nu ook hoe het werkt. Althans dat denk ik. Je moet je hand op het douchekopje in het bidet houden, anders spuit het water tegen het plafond. Hier wel druk, door de fijne straaltjes. Als het water tegen je hand spuit, met je andere hand de temperatuur van het water regelen. Kraan dicht. Er op gaan zitten. Kraan open. Schoonmaken. Niet vergeten, eerst kraan dicht, dan opstaan. Afdrogen. Het ontbijt is inbegrepen. En moet je de dag ervoor via WhatsApp bestellen, kiezen uit een menu. Tussen 8 en 11 wordt het dan bij je hutje bezorgd. Exact om achten staat mevrouw met een goed gevuld dienblad naast mij in de hangmat. Goedemorgen en alles goed, kan er nog net af. Ik denk dat ze voor mij vroeg haar bed uit moest. De andere Cabañas zijn nog in diepe rust. Dit is wel een heel erg relaxed EN lekker ontbijt. In de hangmat in het opkomende zonnetje. Het water uit de kraan is niet te drinken. Althans, in de grote steden schijnbaar wel. Waar wel en waar niet laat ik dus maar in het midden. Gebruik voor tandenpoetsen altijd en overal water uit de fles. Als ik niet wist dat ik in Uruguay ben, zou ik Punta del Diablo ergens in Zuid Afrika positioneren. Een klein vissersdorpje dat door hippies is ontdekt. Zoals gezegd, in het dorpje overal zandwegen. Er IS iemand bezig om de grootste gaten te vullen. Verder niet te zien dat er enige overheidsaandacht voor hier is. De huisjes dicht aan de kust staan op het randje, nog één fikse storm en ze flikkeren de oceaan in. Vele krotten te huur of op instorten. Mooie plekjes. Riolering? Geen idee. Maar bij vlagen een verschrikkelijke stank. Misschien was het systeem vroeger toen er nog niet zoveel mensen woonden, prima in orde. Nu met de massa's kan de derrie niet meer goed of snel genoeg verwerkt worden. Voordeel, dat het 'grote geld' hier ook nog geen aandacht voor heeft. Beter zo. Net buiten het smoking centro heb je wat meer sophisticated, sorry voor het woord, restaurants. Hier durf ik wel even naar het toilet te gaan zonder alles mee te slepen. En, het eten en bediening zijn uitstekend in Amar Parador. Wel; do you want to include service? Als ik mijn creditcard geeft. Cash, voor een fooi, heb ik al klaar. EN, realiseer me, dat ik voor de lunch meer betaal dan voor het totale huis in General Enrique Martinez. Toch. Dat gezegd hebbende lijkt mij, ik heb geen cijfers, een hash rokende mensheid beter, vrediger en veiliger, dan een alcohol consumerende. Uruguay en Voetbal Omdat Uruguay in 1924 en 1928 op de olympische spelen goud won bij het voetballen en omdat ze honderd jaar als land bestonden kregen ze de eer in 1930 het eerste FIFA wereldkampioenschap voetbal te organiseren. En ze wonnen. Een tweede keer de beker in 1950.
Oceanía del Polonio. Mooie naam. Mooi plekje. Goede accommodatie. Mooi strand. Heel veel ruimte. Waar alleen ik gebruik van mag maken. Niemand te zien. Het mooie restaurant op de duintop, met het bordje OPEN op de deur, is dicht. Behalve de Argentijnse dame die de posada, beheert, schoonmaakt, en ook de kokkin is. Alleen ik. Nu. Geen enkele auto op het parkeerterrein. Meestal, als ik een extra nachtje wil blijven, boek ik er één en als het bevalt vraag ik een tweede erbij. Deze keer, met het weekend in aantocht, en de goede recensies van hier, en een restaurant op een duintop, heb ik er direct twee geboekt. Pfff. Had hier echt meer beachclub verwacht..... Lekker bier hebben ze wel. Nuestra Belgian Blonde. Ons Belgisch Blond. Volcanica. Uruguayanaans bier. Het landschap onderweg vandaag? Mooi. Begin ik aan de 'lege verte' te wennen? Weer een ietwat waterrijk gebied. Toch ook heel veel hetzelfde. Maar ik heb plezier. Weinig verkeer. En genoeg te zien. Happy. Het restaurant is open. MAAR alleen als je gereserveerd hebt. Gelukkig zijn er een meneer en mevrouw die wel gereserveerd hebben en omdat ik alleen ben kan ik er nog wel bij. Het restaurant heeft nog geen tien stoelen. Met z'n tweetjes doen ze de bediening. Zij in de keuken, hij de tafels. Zij, legt me uitgebreid uit wat ik zoal te eten krijg. In het Spaans. Ik vind alles goed, laat me verrassen. Voor drie personen vanavond dus. Flesje wijn besteld. Benieuwd wat me dit gaat kosten...... Morgen meer..... Up 537 Down 541 meters
Het restaurant dus, is alleen open als er iemand gereserveerd heeft. En is eigenlijk de huiskamer van Silvia en Horacio. Chez Silvia Gelukkig voor mij heeft een Amerikaans stel, op aanwijzing van hun hotel, hier gereserveerd. Ik arriveer direct na hen. En mag mee-eten, omdat, zo zegt Silvia, één persoon er nog wel bij kan. Sylvia brengt mij het verzoek over of ik wil aanschuiven bij de andere mensen. Dat wil ik eigenlijk wel, maar als je zo'n speciale reservering maakt, denk ik dat het een romantisch diner voor hun twee is, en daar wil ik niet op inbreken. Sylvia brengt mijn boodschap met een grote glimlach over. Maar het is geen romance. Hij advocaat, zij rechter, Amerikaans, gepensioneerd, beide ver in de zeventig, op bezoek bij familie in Argentinië met een uitstapje naar Uruguay. Het is voor mij de lekkerste en meest gezellige maaltijd tot nu in Uruguay. Tegelijkertijd ook het duurste, maar het is het waard. Ik heb een fles wijn besteld, zij elk een glas. Als ik zie dat hun glazen leeg zijn, bied ik hun mijn fles aan. Hij, nee dank je. Zij, ja graag, en schenkt haar glas werkelijk tot aan het uiterste randje vol. Geen probleem, maar verbaast me. Silvia en Horacio wonen hier op de duintop het hele jaar door. Runnen ook nog hier een B&B. Hun restaurant schijnt heel hoog aangeschreven te zijn, artikelen in de New York Times, El País. Zo vertelt ze met trots. Vandaag wil ik Monte de Ombúes bezoeken. Één van de highlights van Uruguay, en die kun je niet zomaar voorbij fietsen. Had ik gisteren, toen ik hier langs kwam, maar even opgelet. Ik ben er om half tien, boot gaat om half elf. Met een minimum van vier personen. Maar als ik wat meer betaal, gaat hij ook met mij alleen. Hoop ik begrepen te hebben. Net wat foto's gezien, prachtig natuurgebied. Dus wacht ik maar ff. En blij dat ik gewacht heb, uiteindelijk gaan we met zeven toeristen, de bootsman en Marcos de gids op pad. We varen eerst een minuut of twintig op de Arroyo Valizas rivier richting de Laguna de Castillos. Net voor het begin van de Laguna leggen we aan en voert Marcos ons een sprookjesbos in. Fantastisch mooie grote imposante bomen. Marcos is een enthousiast en, denk ik, goede gids. Ik versta er natuurlijk geen jota van. Af en toe gooit hij er een Engels woordje tussendoor. Maar, mijn medereizigers beginnen steeds meer te vertalen wat Marcos zoal verteld. Wat het er voor mij niet gemakkelijker op maakt. Hun uitspraak is niet denderend en hun woordenschat bij lange na niet toereikend. Toch, het is zo lief en vriendelijk bedoeld dat ik met een paar woorden terug aangeef dat ik het begrepen heb. Het schijnt een uniek bos te zijn, zeker voor Uruguay, maar ook in de wereld. Ikzelf heb zoiets dergelijks nog nooit gezien. Drie uurtjes later zijn we weer terug. Nu weet ik ff helemaal niet meer wat ik gisteravond voor het diner betaald heb. Heb Silvia en Horacio een bedank mail gestuurd. Krijg er een terug met het verzoek nog even langs te komen. Ze hebben een fout gemaakt bij de creditcard afrekening. Omdat de Uruguayaanse pesos ook met een dollarteken wordt geschreven hebben ze Amerikaanse en Uruguayaanse doorelkaar gehaald. Krijg nog 41 Amerikaanse dollar terug. De rekening heb ik gezien, omdat ik mensen / hun vertrouw ben ik er vanuit gegaan dat de creditcard afrekening hetzelfde zou zijn. Was dus niet. Maar vertrouwen in de mensen niet beschaamd... Fijn gevoel.
STORM. Op De Kop. Honderd Kilometers. Bijna de helft onverhard. Slechte planning? Deels. De wind heb je natuurlijk niet in de hand, maar zoveel onverhard in combinatie met de lengte van de dagrit had ik even niet in het snotje. Tijd genoeg. Had deze rit dus gemakkelijk korter kunnen plannen. Tja. De laatste 25 kilometer onverhard had ik gewoon niet gezien. Het begint weer normaal saai, fris, om zes uur. Na 20 kilometer komen er 13 onverhard, stukje binnendoor, als gepland. Dan de heel drukke Routa 9, de hoofdweg naar Montevideo, op. Het lijkt alsof de hoofdstad leegloopt, een constante stroom vakantieverkeer komt me tegemoet. Er komt mij niet veel achterop, maar met al die drukte niet fijn om te fietsen. Ben blij dat ik linksaf richting kust er weer af mag. Blij? Shit. Een zandweg. Voor mij onverwacht. Dat, vijfentwintig kilometer lang. MET de storm op de kop er bij, geen lol. 't Wordt nog erger. De laatste tien, gelukkig weer asfalt, langs de oceaan. Onbeschermd voor de laaiende storm vanaf de zee, pers ik met moeite twaalf op de teller. Afgepeigert. Is dat een woord? Kom ik het restaurant van La Balsa binnen. WIM... Roept een nogal gezette meneer, met een koksmuts, door de zaal. Fijne begroeting na zo'n rit. Daar gaat natuurlijk iets aan vooraf. Als ik iets boek, stuur ik erna een nogal 'persoonlijk' mailtje, dat ik op de fiets door uw mooie land aan het fietsen ben. Vroeg op de fiets stap in de ochtend om de middaghitte te mijden. En waarschijnlijk tussen elf en twaalf zal arriveren. Inchecken is meestal om twee soms om drie uur. Eerst krijg ik een formele afwijzing, nee, sorry, inchecken is echt om 2 uur. Bedank hun voor de moeite, schrijf ik terug. Maar krijg gisteren laat toch bericht dat het waarschijnlijk lukt om om twaalf uur de kamer klaar te hebben. En dat lukt. Prachtige kamer. Uitzicht op de oceaan en tegelijkertijd uit het andere raam uitzicht op de Laguna Garzón. Qua prijs is het très chique. De kamer, de suite is ook fantastisch. Een restaurant beneden, ook heel fijn. Maar de muren zijn zo dun, dat alle lawaai uit het restaurant hier, bijna woordelijk, te verstaan is. Incluis het kindergekrijs, die de lange, late, (4 uur) lunch van pa en ma meer dan zat zijn. Bij elke heuveltop(je) in Uruguay staat, aan beide zijden, een bord, verboden in te halen. Logisch, je kunt aan de ene kant niet zien wat er aan de andere gebeurt. Vanochtend heeft iemand dit verbod overtreden. Ik zie het eerste ongeluk hier, op een heuveltop. Twee auto's links in de berm, in de kreukels. Twee auto's rechts in de berm, iets minder in de kreukels. Brandweer en politie zijn mij een stuk terug al met loeiende sirene voorbij gevlogen. (Zwaailichten hebben ze standaard altijd aan.) Valt mij op dat ik, sinds ik aan de kust ben, bij het inchecken mijn paspoort niet meer hoef te laten zien. Geen verdere gegevens meer in te vullen. Net zo makkelijk. Maar waarom hier niet? Op 21 maart begint bij ons de lente. In Uruguay eindigt dan de zomer en begint de herfst. We hebben nog drie weken, en het lijkt nu al herfst hoor ik ze hier klagen. Ja, vandaag een storm, en afgelopen week een paar dagen van 'maar' 23 graden. Up 2145 Down 2145 meters
Om acht uur, een bescheiden ontbijt. Half negen op de fiets. Het is een beetje te duur, maar, ondanks het lawaai, heel mooi plekje. Was graag even gebleven als het niet zo prijzig was. Ben nog aan het puzzelen hoe ik de laatste vier dagen, met nog ongeveer 140 kilometer te gaan, 'vol' zal maken. De Laguna Garzón Bridge (2015) is een brug die bekend is door haar ongebruikelijke cirkelvorm. Ontworpen door de architect Rafael Viñoly. De cirkel is aangebracht om het verkeer te dwingen langzamer te rijden. EN, met voet- en fietspad. Omdat het toch best bijzonder is, zo'n loze rotonde midden op het water, maak ik het rondje rond. Dan langs de kust. Pfffff. Was het saai? Dit is pas echt saai. Strand, duinen, paar dorpjes en heel heel veel (vakantie) bungalows. Langs de weg en verder landinwaarts. Mooie, dat wel. En dan ja, het Zandvoort, in het tienvoudige, van Uruguay, Punta del Este. Daar, daar, ik begin er van te stotteren, wordt het nog erger. Appartementencomplex na, hoge appartementgebouw. Hoog, breed, en allemaal (?) uitzicht op de oceaan. Dit is een must-see. Blij dat ik maar één nachtje geboekt heb. De kamer, met alles wat ik hier in Uruguay gezien en betaald heb, zwaar, heel zwaar overbetaald. Staf, is heel vriendelijk, behulpzaam. Mag al om twaalf uur op de kamer, inchecken pas om drie. Fear of Missing Out. FOMO. Ken je die uitdrukking? Google maar eens. Heb een beetje het gevoel dat ik daarom hier ben. En niet alleen ik. Wat doen al die mensen hier in een flatgebouwen bos? Paar stukjes strand. Haven voor de jetset. De uiterste punt van Punta del Este is wat bescheidener in hoogte. Veel hotels. Restaurants. Met terrasjes. Maar ook heel veel bouwval er tussen. Smerige stinkende krotten tussen al deze luxe. Jammer. Ik begreep van Gaby, dat als een bewoner van een huis overlijd, en er zijn nabestaanden, maar als die niet opgespoord kunnen worden, gebouwen tot in de eeuwigheid verpauperen. Blijft nog steeds dat ik nu twee dagen over heb. Beetje krapjes, voor een bezoek aan de Iguazu waterfalls. Zondag, hier wel veel winkels open, en ook de VVV. Ik vraag nog maar eens een keer. De lieftallige mevrouw gaat me aan de hand van een miniem kaartje uitleggen hoe ik er via de weg komen kan. Sorry, dat weet ik ook wel. Deze keer wil ik een excursie, in tegenstelling tot alles wat ik hier gedaan heb, wil ik nu iets (goed) georganiseerd. Dan moet u naar het busstation. ? Ik bedank en loop weg. Heb er ineens niet zoveel vertrouwen / zin meer in. In twee dagen heen en terug naar de watervallen? Met een bus. Drieduizend kilometer vice versa? Nee dat wordt me een beetje hectisch, ALS het al zou kunnen. Voor vijf uur heb ik een massage geboekt. Sorry, maar de combinatie is zo extravagant opvallend dat ik het even moet zeggen. Ik wordt ontvangen door een kleine korte mevrouw met gigantische borsten. Die me daarna voorstelt aan een mevrouw in een witte doktersjas. Dat zal de masseuse dan wel zijn verwacht ik. Het wordt een zachte EN een stevige massage,vertelt de kleine mevrouw, die daarna de kamer verlaat. De doktersjas begint heerlijk zacht mijn ene been te masseren. De deur gaat weer open en de kleine pakt met zacht geweld, tegelijkertijd, mijn andere been. Zo gaat dat om en om. De kleine en de doktersjas nemen zo de meeste van mijn ledematen onderhanden. De een zacht de andere heel stevig. Echt een massage om te leren loslaten, als vier handen met je lijf bezig zijn, weet ik niet meer WAAR ik mag voelen. Elke massage is verschillend, deze wel heel erg, maar ook heel fijn. Up 285 Down 268 meters
Piriápolis. Punt. Tja wat moet ik daar nou van zeggen. Laat ik beginnen te zeggen dat ik het niet erg vind om veel te betalen. Klinkt misschien vreemd. Toch als ik waar(de) voor mijn geld krijg is het prima. Hier aan de kust wordt nog steeds voor de locatie betaald, de kamers zijn het bij lange na niet waard. Ook vandaag weer. Er zijn van die dagen dat de vermoeidheid mijn oren uitspringt. En dat zijn, tijdens een fietsvakantie, vooral de dagen dat ik niet, of weinig, zoals vandaag, fiets. Ik doe het niet vaak. Eigenlijk nooit. Maar vanavond stuur ik de entrecote terug naar de keuken. Veel te taai. Het arme meisje van de bediening. Aan het openen van de fles wijn te zien heeft ze nog niet veel ervaring. En dan ook nog een buitenlander die 'moeilijk' doet. Via Google laat ik weten wat ik er van vind. Komt niet over, denk ik. Dus geef haar maar mijn bord in handen, en maak (vriendelijk) een weg weg gebaar. Minuut later staat haar redelijk Engels sprekende manager aan mijn tafel. Of ik iets anders wil? Leg hem met woord en gebaar uit dat het vlees veel te taai is. Hij biedt me iets anders aan.... Afwachten wat. Heb best wel even getwijfeld of ik het eten terug zal sturen. Misschien hoort het wel zo hier. Maar dat kan ik me niet voorstellen in een vleesland als Uruguay. Hoe een goede entrecote smaakt, is mij bekend, in Nederland. Het tweede stuk vlees, het valt aan beide zijden over het bord, smaakt niet veel beter. Maar nu durf ik niet meer. Wie weet misschien hoort het wel zo hier. Ik werk me er zo goed mogelijk door. De eerste en de laatste keer vlees, in Uruguay. Up 523 Down 496 meters
Wat een prachtig plekje. Vanaf het bed, de veranda met ligstoelen en daarna het strand. Mijlen ver uitzicht op de oceaan en het strand. Geboekt in Hostería Fortín de Santa Rosa en dan gekozen voor het appartement, gouden keuze om twee nachten te blijven. Dankjewel kosmos voor mijn keuze en jullie beslissing. Volledig ingerichte keuken. Nou ja, genoeg. Eerst maar even in de supermarkt kijken wat ze hebben. Zelf iets maken op je eigen tijd is ook wel fijn. Zoniet kan ik ook in de Hostería eten. Restaurant daar is alleen in het weekend en bij partijen open. Voor gasten koken ze op aanvraag. Voor de lunch ga ik naar de binnenplaats van het Fortín. WAT een lekker mooi rustig plekje. Met nog twee andere gasten geniet ik van de lunch, omgeving en het pilsje. Verder voor publiek gesloten. Dat wordt een moeilijke keuze, hihi, neem ik uit de supermarkt een flesje wijn op mijn terras of hier in de Hostería. Ja, het leven is soms moeilijk. De accommodatie wordt bijna altijd vooraf afgerekend. Deze keer alleen de VISA credit card. Waarom? Vraag ik uit nieuwsgierigheid. Heb je dat grote bord van ons aan de weg gezien? Best duur, Visa betaald het. De parasols op de binnenplaats, Yep, ook door Visa betaald. Het appartement ligt zo'n honderd meter van de Hostería. José laat me alles uitgebreid zien. Douche. Keuken. Een alarm als je weggaat. Niet vergeten uit te schakelen als je weer binnenkomt. Is het hier zo gevaarlijk dan. Nou. Opportunisten. Noemt José de dieven hier. De fiets dan maar binnen in het keukentje. Donker. De wind van de oceaan raast om mijn huisje. Takken slaan op het dak. Stokbrood, bier, wijn, eieren, kaas en tomaten gekocht. Dinner at home. Good Night. Up 379 Down 395 meters
Wat gaat dat snel, en toch ook weer langzaam. De zon komt, onzichtbaar, op, eerst achter, dan, zo lijkt, boven Atlántida. Neem er vanmorgen uitgebreid de tijd voor. Ogen open. Even naar het toilet. Terug in bed. De kleurenfilm begint. Zacht donker geel oranje rood, randje zwart. Sorry, zoveel woorden, dit volledig te beschrijven, heb IK niet. Als ze boven de kim verschijnt lijkt het of ze er een versnelling bijschakelt. Fel. Wolken verschijnen, de rood gele kleuren veranderen in een palet van fantastische grijstinten. Muziekje erbij. Ik geniet van een wonderschoon, dagelijks gebeuren. Enkele minuten later verdwijnt de landtong, verdwijnt Atlántida. Het strand is nog zichtbaar, de ocean een stuk kleiner. Wolken, Mist. Verder niet veel vandaag. Ontbijt in de Hostería. Strandwandeling. Staren in de verte, het strand, de bomen. Lezen. Lunch in de Hostería. Pasta. Staren in de verte, het strand, de bomen. Lezen. Paar flessen bier halen. Kaas. Tomaten en eieren heb ik nog. Vers Stokbrood. Bij autoservice supermarkt. De wijn, van dubieuze kwaliteit hier, heb ik al van de Hostería meegenomen. Vanavond met een pilsje, wijn en het voedsel, blijven staren tot het donker wordt. En dan nog een poosje. Tot. De wijn is in de man, of de man in slaap gevallen is. Muziek. Dustin O'Halloran begeleid mij vanavond. Het duurde deze vakantie even voordat ik door heb dat autoservice supermarkt, zelfservice betekent. Bij de eersten was ook altijd, zo lijkt het nu, een garage ernaast. Dacht toen, vreemde combinatie? Hoe 'blind' kan een mens zijn? Herinnering; In Nieuw Zeeland. Overal bordjes bij boerderijen. "Free Eggs". Geven ze de eieren hier gratis weg? Nee, vrije-uitloop of scharrel kippen. Duurde weken voordat dat kwartje viel.
Er IS een fietspad langs de kust in Montevideo. Vergelijk die maar niet met de onze. Het is veiliger en aangenamer om op de snelweg te fietsen. Constant op je hoede zijn. Los liggende tegels. Wandelaars zwalken van links naar rechts en weer terug. Fietsers fietsen links en rechts. Lantaarnpalen. Bankjes. Kiosk, heeft een paar stoelen op het fietspad gezet. Het is meer een flaneer-boulevard dan fietsweg. Het eerste deel van het pad is nog redelijk rustig. Maar eindigt totaal onverwacht in het riet. Stop. En daar sta je dan links van de weg. Niks. Veel verkeer. Hoge middenberm. Paar kilometerstand verder probeer ik het weer. Het is wel direct aan de kust. Dus bijna geen andere wegen die het pad kruisen. Twaalf uur is de ronde rond, ik sta weer aan de receptie van 'mijn' hotel. Heerlijk koel binnen. Niet echt een fijne rit. Vaste prik, ritueel, aan het eind van de fietstocht naar de pedicure en de kapper. De meneer aan de receptie schijnt het nogal gênant te vinden; een pedicure voor een man te zoeken. Hij spreekt gelukkig heel goed Engels, verteld mij dat een bepaald soort mannen dat wel doen, maar de meeste mannen in Uruguay nooit een pedicure bezoeken. Nou ik wel. Best aangenaam, en het meisje in de kapperszaak doet het vakkundig. Wel een nieuwe manier, voor mij. Eerst knippen dan een hoop crème, watten er op en cellofaan erom, inweken. Dat cellofaan is nieuw voor mij. En, omdat het toch een kapperszaak is, ook maar knippen. Even vijf minuten wachten, dan heb ik tijd voor u. Op weg naar de pedicure kom ik een Patagonia biercafé tegen. Yes. Straks. Zes bieren van de tap. Ik proef er twee. Heerlijk. Nog een derde? Nee ben moe. EN donkere wolken pakken zich samen boven de hemel van Montevideo..... Moet mijn vakantieprincipes ook niet uit het oog verliezen. Nooit in een vreemde stad door donkere wijken, nadat de zon is onder gegaan. Ben toch al 'losser' geworden. Laat mijn fiets wat gemakkelijker 'buiten' staan. Ga in restaurants naar toilet zonder al mijn waardedingen mee te slepen. Gaat veel gemakkelijker, maar moet ook niet te gemakkelijk worden! Goede keuze, terug naar het hotel te gaan. Paar minuten later flikkert een harde storm duizenden liters water over de straten van Montevideo. Geen enkel persoon meer buiten. Van binnen een mooi spektakel te aanschouwen. Regen. Wind. Storm. Bliksem. Recht van de oceaan op de stad. Qua regen heb ik veel geluk gehad. Er is genoeg gevallen. Heel weinig op mijn hoofd. Altijd als ik al onderdak was. Veel dank daarvoor mijn lieve hemel. Up 280 Down 290 meters
De golven beuken op de kust. Temperatuur gedaald van dertig naar ongeveer twintig. Dankjewel, is voor mij de overgang in Nederland niet zo groot. Daar gaat mijn culturele middag. Ik laat me met een taxi naar het Museo National de Historia Natural brengen. Nee, een kaartje is niet nodig. Toegang vrij. Het is ook niet veel, twee kleine zaaltjes. Vraag voor de zekerheid nog maar even. Ja, dit is alles. We zijn pas sinds juli vorig jaar open. Het museum voor hedendaagse kunst, zit in hetzelfde complex, is gesloten en gaat vandaag ook niet open. Morgen weer. De wijk er omheen, smerig, straten gevuld met afval. Terwijl Uruguay toch een schoon land is. Taxi, niet moeilijk te vinden, en goed te betalen, snel weer terug. In de ochtend Museo Gurvich bezocht. Ik vind Montevideo geen mooie stad. Veel oud, veel nieuw, en nog veel meer vervallen. Tegenover TEATRO SOLIS, een klein straatje. Aan het begin links, het cafeetje "Cerveza Patagonia - Refugio Ciudad Vieja". Zes bieren van de tap en nog veel meer op de fles. Patagonia bieren, tja uit Argentinië, maar heel lekker. Nieuwe ontdekking voor mij. Uruguayaans bier? Cabezas, heeft er vier iets zwaarder dan pils, voor mij de beste. "Cervezas Artesianalis Cabezas. En rechts aan het begin van het straatje, café Bacacay. Wat ook restaurant is. Vanmiddag hier heerlijke spaghetti gegeten en nu vanavond weer.... Beide lekkere, moderne, muziek. En de storm blijft maar op de kust en stad beuken. Honden zijn er overal. Weinig tot geen last van gehad. Paar keer kwamen ze achter me aan, maar een harde schreeuw terug en ze dropen af. Niet in de grote stad, maar erbuiten heeft bijna iedere Uruguayaan een hond. Het zijn volgens mij best wel dierenliefhebbers. Helm en reflectiejasje zou verplicht zijn op de fiets in Uruguay. Bromfietsers hebben WEL ALLE helm en hesje. Fietsen heel weinig, bijna niet. Het artikel wat dit verkondigde vermeld erbij dat het voor fietsers wel degelijk verplicht is, maar er geen controle op is. Het is maar dat je het weet. Mijn ervaring is, dat fietsen in Uruguay veilig is. De Uruguayanen zijn rustige autorijders, geen last van gehad. Natuurlijk wordt er op de snelweg ook hard gereden, maar daarom heet hij ook zo. En bijna altijd is er een ongeveer twee meter brede vluchtstrook, die over het algemeen goed is befietsen is.
Ontbijt. Spullen inpakken. Beetje lezen. Moeilijk wennen, als je bijna elke dag gewend bent om direct energie te leveren, en dan nu helemaal niets doen. De taxichauffeur is er exact op het afgesproken tijdstip. Dezelfde die mij opgehaald heeft, heb ik weer besteld. Rustig, gemoedelijk rijden we langs de kust naar het vliegveld. Zucht. Grote ZUCHT. Gelukkig door de douane. Aan fietsen in dozen zijn ze echt niet gewend hier. Ook al zijn ze partner van KLM, en zit de fiets in een officiële KLM-fietsdoos. De eerst encounter is een gelukje. Ik mag de lange rij wachtenden voorbij, en word in een aparte rij, vooraan gedirigeerd. Inchecken, is ook wel met enige verbazing, maar ik kan aantonen dat de fietsdoos met deze afmetingen is aangemeld. Dan wordt de doos nogmaals nagemeten en krijg ik te horen dat ik 300 US Dollars moet betalen. Sorry nee, dat betaal ik niet. Ik kan een chat met GOL later zien waarin ze mij vertellen dat het 'maar' 70 Dollar kost. Dan ontstaat er een discussie tussen de incheckdame en de opmetende heer. Hij heeft mijn chat nauwkeurig nagelezen. En ik geloof dat hij voor de 70 gaat. Laat een email zien dat de heenreis in totaal 100 euro heeft gekost. Uiteindelijk zegt de dame; zelfde prijs als de heenreis. Okay, onderste uit de kan is ook niet nodig. Credit card betaling. Krijg de boarding pas. Maar wil ook een receipt van de betaling. Dat moet van de andere zijde van de hal komen. Daar wacht ik wel even op. Ondertussen heb ik de incheckrij wel erg lang opgehouden Betalingsbewijs komt. 2360 pesos. Snel gerekend, dat is minder dan 100 euro, hoeveel het precies is me op dat moment even niet belangrijk. Handbage controle. Daar worden de twee rollen, deels gebruikte, Duck tape eruit gevist. Nou ja. Pfffff... Gelukkig, altijd weer blij als de fiets is ingecheckt. Alleen daarover zou ik een boek kunnen schrijven. Wat dus wel belangrijk is om alle bewijsstukken op papier mee te nemen. Op de telefoon kan natuurlijk ook, maar als je die telkens moet afgeven is ook niet geruststellend. Net even mijn credit card app gecontroleerd. Er is tweemaal 100 euro gereserveerd. Shit. Ze gaan me toch niet zo bedonderen. Nee, daar ga ik niet vanuit. Met maar acht gates is Montevideo, voor een hoofdstad van een land, toch maar een kleine airport. Voordeel is wel dat ze gewoon eerder vertrekken als iedereen aan boord is. Rio de Janeiro. Het snelle vertrekken in Montevideo wordt teniet gedaan door een half uur wachten voor het uitstappen bij landing. Er wordt in Spaans, of Portugees, omgeroepen waarom. Ik zie de mensen smalend lachen. Is goed. Ik heb tijd genoeg. Maar je moet wel weer door de bagage controle en de douane. Bij de controle worden deze keer NIET mijn bretels ontdekt. Maar het flesje water wat ik in Montevideo NA de douane gekocht heb moet ik inleveren. Ongewild dring ik voor door bij de douane door kortste route te kiezen. Ineens sta ik vooraan, met een gigantische rij achter mij. Krijg een Braziliaanse exit stempel in mijn paspoort of dat nodig of goed is weet ik niet. Maar 't gaat snel. Nu instappen voor Amsterdam.... Tot morgen.
HEERLIJK. Mijn nieuwe Sony met noise reduction. In de verre verte hoor ik nog iets, dat vind ik nu nog wel even veilig, maar dat gaat straks ook op nul. Nog 10.51 uur te gaan geeft de teller aan. Na het opstijgen neem ik direct een pilletje. Met een duffe kop, zie ik nog net een soort avondeten voorbij komen. Dat pak ik nog maar even mee. Op een rij van drie zitten we met z'n tweeën. Fijn, ruimte, zeker als je al een extra comfort stoel hebt. Als ik wakker wordt om te plassen. Zie ik, 1.54 uur te gaan tot Amsterdam. Joepie, dat was een fijne dut. Dan wordt ook al het ontbijt geserveerd. Prima. Geen tijd gehad een filmpje te kijken. De raampjes kunnen niet meer dicht in dit vliegtuig. Wel is het mogelijk met een knopje het licht van buiten dimmen. Bagage duurt even, fiets nog langer. Zo te zien is alles netjes overgekomen. Fiets even uit de doos. Lieve lief Madeleine staat mij op te wachten. Fijn. In Suriname. Ver het oerwoud in. Honderden kilometers de Suriname rivier op. Daar waar vroeger de zendelingen nog niet kwamen (verzin ik zo maar even). Staan nu langs de gehele stroom GSMzendmasten. Nieuwsgierig waarom ik diep in het oerwoud zo'n goed bereik heb. Vraag ik. Een paar jaar geleden zijn de masten 'zomaar' geplaatst. Toen ze er stonden kregen de dorpelingen 'gratis' een telefoon EN een paar maanden vrij bellen. Eenmaal gewend aan het bellen, moesten ze (natuurlijk) beltegoed kopen. De Commercie heeft ze allen gevangen. De inboorlingen. En niet alleen de inboorlingen, maar de gehele wereld, wij, ik ook, wie hangt er niet met z'n oor of ogen aan het scherm? Heeft de commercie ons in haar greep? Think so, yes. Moest daar donderdagavond ineens aan denken toen er een volle stadsbus voorbij kwam met alle mensen ietwat voorover gebogen gekluisterd aan hun kleine scherm.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.JPG "Uruguay
(Klik om te vergroten)")
.JPG "Castillos Uruguay
(Klik om te vergroten)")
.JPG "Jaureguiberry Uruguay
(Klik om te vergroten)")
.JPG "Montevideo Uruguay
(Klik om te vergroten)")
