Vietnam
Vietnam |
|
| Home | DagBoek | Foto's | Foto's on Map | Kaart | Route | Klimaat |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
De spreuk
Al geruime tijd denk ik dat, als door de toenemende efficiëntie van de vernietigingstechnieken onze soort uiteindelijk van de aarde verdwijnt, niet onze wreedheid hiervoor verantwoordelijk is of de verontwaardiging die dit oproept en de daarmee gepaard gaande vergelding en wraak, maar de volgzaamheid, het gebrek aan verantwoordelijkheid van de moderne mens en diens kruiperige onderdanigheid en acceptatie van alles wat hem wordt opgedragen. De verschrikkingen die we hebben gezien en de nog grotere verschrikkingen die ons binnenkort te wachten staan, zijn niet een teken dat het aantal opstandige, ongehoorzame, onhandelbare mensen in de wereld toeneemt, maar veeleer dat er een constante toename is van het aantal gehoorzame en volgzame mensen. George Bernanos (1888 – 1948)
SCHIPHOL. Binnen dertig minuten na het verlaten van de trein heb ik mijn eerste drankje voor mijn neus staan. Fiets ophalen bij het bagagedepot; heb ik afgelopen zondag al weggebracht en ingepakt. Naar boven, KLM rij 16 is speciaal en alleen voor afwijkende bagage, direct aan de beurt. Geen probleem, 'gewoon' mijn honderd euro voor de (enkele reis) fiets betalen. Fiets MET doos is 24,1 kilogram, iets zwaarder dan de toegestane 23 kg. Ook geen probleem. Wat heb ik vergeten in te pakken? Mijn beide fietstassen wegen maar 17,8 kilogrammen, de vorige keer was dat bijna 23. Toch heb ik mijn paklijst netjes afgevinkt. Wel merk ik in de trein, dat ik gekleed ben in twee warme t-shirts en een fleece, maar daar tussen had nog een nette blouse moeten zitten, vergeten. Voor de statistieken, Schiphol maakt zich niet druk om een extra rol ducttape in de handbagage of een paar spanriemen. In Jordanië moest ik deze vorig jaar inleveren. Wel 'vinden' ze mijn OV-Chipkaart die nog in mijn broekzak zit. Netjes. Maar waarom zou die gevaarlijk kunnen zijn?
Filmpje. "The Kitchen". Niet zo heel mooi. Diner. Meatballs met een onduidelijke puree. Niet onsmakelijk. Spaappilletje. Mijn Sony koptelefoon (noise canceling) met Armin van Buuren op mijn oren. Zachte turbulentie deint mij in slaap. Dan zijn er opeens nog maar drie van de twaalf vlieguren, van het eerste deel, over. Nasoeselen met Leonard Cohen. Ontbijt wordt gebracht. Kort daarna staan we al weer aan de grond. SINGAPORE. We landen mooi op tijd. Overstappen. Van Terminal 1 naar Terminal 4. Gelukkig heb ik tijd genoeg. Het is best een eind. Lopen tien minuten. Met de Skytrain naar Terminal 2. Lopen, weer tien minuten. Naar Gate F51. Opnieuw een handbagage check. Wachten op de bus. Die gaat niet echt zo vaak, 2 à 3 maal per uur. Met de bus het vliegveld over. In de regen. Nieuwe boardingpass heeft u nodig. Ok. Terminal 4, imposant, lijkt net zo groot als geheel Schiphol. En daar hebben ze er hier vier van? Pfffff. Gelukkig heb ik vier uur de tijd om over te stappen. Uitermate vriendelijk zijn ze wel allemaal. Na de handbagage-check voel ik handen op mijn rug. Meneer trekt mijn fleece netjes recht. Wilt u nog even een slokje? Het onaangebroken flesje Cola-zero gaat de vuilnisbak in. De Chinezen, en/of de voor mij als Chinezen uitziende mensen, allemaal een mondkapje. Maar dat deden zo ook al talrijk, voor het uitbreken van het Coronavirus. Niet voor hun eigen bescherming, maar om anderen voor HUN bacillen te beschermen. Ik lees dat Corona-bier haar naam in dit verband heeft gewijzigd naar Ebola-bier. 😂 Nog twee uurtjes vliegen van Singapore naar Ho Chi Minh City. De kapitein wenst ons bij de landing een Happy New Year. Vanaf zaterdag tot en met vandaag hebben ze hier zoiets als 'oud en nieuw' gevierd. We landen een kwartiertje te laat. Nog met bussen naar de aankomsthal. Waar bij de douane lange rijen staan. Geduld Wim. Heeft als voordeel dat de fietstassen net komen aanrollen als ik de bagageband gevonden heb. De fiets staat er al netjes naast. Buiten wacht een kleine iele Vietnamese mevrouw van het hotel. Iel misschien wel maar ze pakt met groot gemak de beide fietstassen op. Half uurtje naar het hotel. Inchecken en direct door naar de rooftop bar, dorst. De bar sluit over vijf minuten. Paar wijntjes, paar loempia's in Terminal 4 met m'n neus direct op een fantastisch kunstwerk, Petalclouds; echt is mooier dan filmpje.
Goed geslapen. Om acht uur zit ik aan het uitbundige ontbijt in Grand Hotel Saigon. In Nederland is het nog midden in de nacht, twee uur. Ik begin rustig. Kaas, eieren en spek. Doordat Vietnam vroeger een Franse kolonie was hebben ze nog steeds heerlijke stokbroden en fantastische kazen, de camembert, ik eet er bijna mijn vingers bij op. Het Vietnamese eten, nog tijd genoeg voor. Zesentwintig graden zegt de thermometer Fiets ziet er weer perfect uit. Neen, in de hotellobby mag ik de fiets niet uitpakken, te netjes hier. Beneden in de stinkende bromfietskelder zet ik hem onder het bewonderend toeziend oog van de bewaker weer in elkaar. Klein rondje in de kelder, perfect, ook de bewaker wil een stukje fietsen. Vergeten hem een fooi te geven, zal ik straks nog even langs gaan, extra oogje op mijn fiets kan geen kwaad. Veertien GB, één maand geldig, voor ongeveer 10 euro. Het duurt eventjes; ze spreken geen Engels verteld een jongeman naast mij, er wordt een manager gehaald. Kaartje eruit, Vietnamese telefoonkaartje erin, herstarten, en het werkt. Je hebt geluk, zo verteld hij verder, gisteren en de afgelopen dagen hadden we nieuwjaarsfeesten, ALLES gesloten, zelfs de restaurants. "Thegioididong". De gele winkels, werden mij aanbevolen, prima service. Paspoort meenemen, zonder ID krijg je geen Simkaart. Overweldigend, knoert hard, scherp KNETTERENDE bromfietsen, herinner ik mij nog van mijn vorige Vietnam-bezoek. Ze zijn er nog steeds, vele malen groter in aantal dan de auto. Maar opmerkelijk minder lawaai komt er uit hun knalpotten. De trottoirs zijn bijna niet te bewandelen, worden grotendeels als bewaakte, en dus betaalde, bromfiets-parkeerplaats gebruikt. Haar nagels schrapen zachtjes langs mijn ballen, niet onaangenaam. Heb ik mij vergist, is zij mij aan het uitproberen? Nu de eerste-vakantiedag-taken; fiets uitpakken, simkaart kopen en pinnen succesvol zijn uitgevoerd. Tracteer ik mezelf op een full-body oil massage. Ik weet niet wat gebruikelijk is hier, maar omdat het een oliemassage is ga ik maar in mijn blote kont op de tafel liggen. Geen commentaar, dus zal wel goed zijn. In Nederland wordt de schaamstreek, het woord zegt het al, bij een massage altijd angstvallig vermeden, hier niet. Of ben ik zo naïef? De rug is klaar, omdraaien asjeblieft. De handdoek ligt over mijn piemel, die ze nu wel erg nadrukkelijk aan het bewerken is. Sir, sir, Ik doe mijn ogen open, madam zit voorover gebogen tussen mijn gespreide benen. Ze gunt mij een wellustige blik op haar, voor Vietnamese begrippen, best volle decolleté. Handjob sir? Dus toch. Fuck. Ik zeg nee dank je, daar kom ik hier niet voor. De massage gaat 'gewoon' verder, de schaamdelen worden nog steeds nadrukkelijk meegenomen. Als ze daarna nog twee keer vraagt is bij bij de stemming wel een beetje verdwenen. Zou ik het überhaupt kunnen? Seks is prima, fijn, maar in zo'n totaal NIET intieme omgeving, gebeurt er, qua opwinding, bij mij (gelukkig?) niets. Het heeft me toch nieuwsgierig gemaakt, professionaliteit kan, in dit geval, niet op tegen intimiteit, maar hoever zou ik mij kunnen laten gaan? De fooi, het fooitje, wat ik haar, na het aankleden geeft, valt heel duidelijk tegen. Sorry meid, ik vind het niet erg als je vraagt, mij te willen masturberen, maar als je blijft aandringen is voor mij de lol er af. Of ben ik het naïeve plattelands ventje, komt iedereen hier voor de seks?
Vandaag sightseeing, Ho Chi Minh City. Een half dagje lijkt me genoeg. Achtereenvolgens, Saigon Central Post office, Notre Dame Cathedral of Saigon, Vietnamese History Museum, de Chinese Thien Hau Temple and Van Phat Pagode en als laatste een zilversmid, waar je dus geacht wordt iets te kopen. Een kleine vier uur doen we er over, saaaaaai. Meneer de jongeman is aardig, doet heel goed zijn best, zijn Engels is waarschijnlijk perfect, maar die klanken die uit zijn keel komen, ik versta er bijna niets van. Vooral het Historisch museum is een kwelling, bij elke kaart verteld hij zeer uitgebreid wat er in die periode in de geschiedenis van Vietnam heeft plaatsgevonden. Brrrrrr. De helft van de tijd staan we stil in de stinkend drukke binnenstad. Dat is niet zo erg, beetje rondkijken, lekker koel in het busje. Er zit wel een zekere orde in de verkeerschaos. Gelukkig worden de verkeerslichten gerespecteerd. Moet je linksaf, dan heel voorzichtig naar links schuiven, niet stoppen, blijven schuiven, uit de tegenovergestelde richting stopt vanzelf wel een keer iemand. Zonder ruzie. De claxon wordt zo te zien alleen gebruikt om te waarschuwen dat je dicht in de buurt bent. Als voetganger de straat oversteken? Een gunstig moment is er meestal niet. Kijk naar rechts of er ergens een (kleine) opening aankomt. Richt je daarop. Aarzel niet, gewoon doorlopen. Afhankelijk van hun positie en snelheid gaan ze voor of achter je langs. Take off your clothes. Keep underwear. Dat is tenminste duidelijk. Direct maar weer een massage. Deze keer een hotstone, met warme, bijna hete, grote kiezels. Staat ze nou met haar hielen mijn ruggengraat te masseren? Yep. Als ik me later omdraai zie ik dat de massage-dame een andere is dan degene die me binnenbracht. Klein is ze, hoe oud? Geen idee. Ben blij dat deze mijn piemel niet bewerkt. Om nou als pedofiel opgepakt te worden.... Het is een heel fantastische massage, af en toe dut ik van de ontspanning in. Komt dat nou omdat vandaag ontspanning het doel is? In tegenstelling tot gisteren, waar een happy end het resultaat zou moeten zijn? Niet zoveel als in Bangkok, ook hier heel mooie jonge dames, met, voor mij, totaal niet passende, meestal dikke, of veel te oude, meneren. Pinnen is duur in Vietnam. De kosten zijn hoog, en doordat je maar maximaal relatief kleine bedragen, drie miljoen, iets minder dan 120 euro, mag pinnen, wordt het nog duurder omdat je dan vaker naar zo'n betaalmachine moet. De Commonwealth bank schijnt een max van vijf miljoen te hebben. Volgens Google maps stond ik er op de stoep, tweemaal gevraagd, niet kunnen vinden dus.
Al gauw laat ik de grote stad achter mij. DAT had ik graag willen schrijven. Neen. Om kwart over zes is de nacht voorbij. Het lijkt nog redelijk rustig voor het hotel. Tien minuten later zit ik alweer in chaos van de grote stad. Pas na zestig kilometer schakel ik weer terug, nee niet de versnelling. Niet het haasten, geen gejaagdheid. Is meer van; dit beginstukje, de grote stad moet ik even door, dan wordt het rustiger. Ja het wordt rustiger, maar pas na enkele uren. Ho Chi Minh City en aanliggende steden is een groot gebied, erg groot. Mooi is het begin niet. Qua fietsen echter redelijk te doen. Juist omdat er miljoenen, zo lijkt het, bromfietsen zijn, is de infrastructuur er ook goed op ingericht. Naast de bijna lege autoweg, aan beide zijden, brede bromfiets-paden. Die dan wel stampend vol zijn. Maar toch ze zijn er. Alleen linksaf is oppassen. Groen is rijden, rechtdoor, rechtsaf en linksaf. Seconden-tellers geven aan hoelang het nog duurt voor het licht weer van kleur veranderd. Pitaja of draken fruit, een cactusvrucht. Had um al vaker gezien, maar nog niet aan de (struik)cactus. Hier dus, velden vol, de oogst is in volle gang. Afgewisseld met frisgroene rijstvelden. Af en toe een veerpont. Best leuk. Maar daar moet je dus eerst even zo'n zestig kilometer voor fietsen. Hotel Nhú Hông is echt om depri van te worden. De kamer kost ook maar acht euro. Betaal liever het tienvoudige voor de helft beter. Als ik het enige kleine raampje boven het bed openschuif, kijk ik direct op een bakstenen muur. Schoon is het wel. Ook heb ik een handdoekje. Paspoort okay, maar het teruggeven wil mevrouw niet. We spreken elkaars taal voor geen letter. Pas als ik haar geld geef is het goed. Krijg mijn ID kaart terug. Eigenlijk wil ik dit niet meer, zulke achteraf kamertjes. Ben moe. Verder zoeken in het drukke dorpje? Zou kunnen. Maar je komt ogen te kort. Niet in de eerste plaats om alles te zien, maar vooral om op te letten. Honderden bromfietsers passeren links en rechts. Stoppen naar believen, zonder signaal af te geven. Daarbij stinkend warm, mijn alertheid neemt af. Een douche, tja, de geiser staat op z'n hoogste stand, toch een koud piesstraaltje. Dan maar met een handschep uit een grote emmer, koud water over me heen gieten. Mandiën noemen ze zoiets. Op zoek naar een restaurant, er zijn er honderden, maar als je honger hebt net niet, klampt een meneer mij aan. Kom er even bijzitten. Hij biedt mij thee en heel zoete snoepjes aan. Worden alleen gemaakt bij het TET feest (vijf dagen oud en nieuw vieren). Mierzoet. En ja, hij is leraar Engels. Ik bedoel het niet kwaad, niet vernederd, maar weer versta ik de helft niet. Duidelijk waarom de Vietnamees nooit, qua uitspraak, 'goed' Engels zal spreken, ze hebben de keelklanken niet. Engels is verplicht geworden op de scholen. Nu nog niet, maar in de nabije toekomst zullen velen hier 'hun' Engels spreken. Klassen van meer dan dertig leerlingen heeft hij, zo'n driehonderd, en neen ik ken ze niet allemaal bij naam. Hij is in de 'stad', met vrienden, om hanengevechten te zien. Mag dat hier? Eigenlijk niet zegt hij, maar de politie is niet zo streng. De hanen staan in hun kooien voor het terras op straat. Toch nog wel veel verstaan..... Ik zit nu in een soort biertuin, geen toerist te zien. De Vietnamees drinkt zijn bier, Heineken per krat, Tiger per doos, onder de tafel. Een glas vol IJsblokjes, brrrrr, en maar bijvullen. Het (waterige) bier wordt snel en in grote hoeveelheden gedronken. Het geluidsniveau stijgt per liter 😜. Lol hebben ze wel, volop. Zaterdagavond! Wat niet op het bord of in de mond past wordt 'gewoon' op de grond gegooit. Om zeven uur stapt het achtkoppige mannenstel, elk apart, op de bromfiets. Het is vermakelijk te zien hoe de man, en niet alleen hier, quasi onverschillig, zijn dronkenschap probeert te verbergen. Een (fietsende) mens moet eten. Bij twijfel altijd het drukste restaurant kiezen. Het zal goed zijn, anders komen er niet zoveel mensen. EN hoe sneller het eten in de keuken bereid wordt, hoe minder tijd het heeft om te bederven. Het wordt drukker in de biertent. Menu, met plaatjes, maar die zeggen me niet zoveel. Op de gok maak ik een keuze. Smaakt goed. Gelukkig krijg ik er een lepel bij. Met stokjes eten had ik redelijk geleerd, maar ook weer verleerd, blijkt nu. En onder toeziend oog van al deze, zeer handige Vietnamese stokjeseters, te zitten modderen, neen, dan maar liever 'als toerist' met de lepel. Mijn buik goed gevuld. Mijn vochthuishouding weer uitstekend op niveau gebracht. Vijf euro. Het 'platteland' is werkelijk heel goedkoop.
De tweede, en soms de derde, zijn meestal de moeilijkste (fiets)dagen. De spieren, de kont, jetlag, de hitte, het eten, slecht slapen, het lichaam moet eerst even wennen. Het is druk of het is druk. De slechte wegen zijn het minst druk, de perfecte gladde asfalt wegen hardstikke druk. Op beide is het zeker niet echt relaxed fietsen. Op de slechte heb je alle ogen nodig om kuilen en bromfietsen te ontwijken. Op de drukke, nog meer bromfietsen en de auto's. Die van alle kanten, ook tegenovergestelde, op me af komen. Mango Home Riverside is een paar maal duurder dan gisteren, maar tientallen maal aangenamer. Aan de rivier. Terrasje voor de cabin. Swimming pool. Toilet, bad en douche zijn aan de achterkant, in de open lucht. Leuk. Sorry jongens, het welkomstdrankje, met ijsblokjes, heb ik, hoop ik, ongezien, in de struiken gedumpt. Aan de straat eten waag ik nu af en toe wel eens, maar ijsblokjes, neen niet hier. Even niet opgelet. Tien procent korting meneer, ik neem de luxe kamer. Als ik later op Booking kijk, is deze kamer nog eens tien procent goedkoper. Nog steeds niet echt duur Oh. Oh. Waar ben ik nu weer terecht gekomen? Korte rokjes. Hoge hakken. Diepe decolletés. Het hotel heeft geen massage, dus op hun aanbeveling met taxi naar Bên Tre. Maar, gaat lekker. Wordt een WC in gederigeerd, en krijg een korte broek in mijn handen geduwd. Ook hier weer; elkanders taal begrijpen we voor geen letter. Maar, denk inmiddels ik dat er voor elk woord ook een (internationaal) gebaar bestaat. En dat die gebaren soms, misschien wel vaak, veel aangenamer zijn. Veertien euro voor anderhalf uur fantastische massage. Ik denk dat ik zo'n meisje meeneem naar huis 🤗. Gekwetter van de vogels. Kabbelend water van de rivier. Heerlijk loom van de massage. Koel van het heerlijke windje. Tiger pilsje smaakt uitstekend.
Ik denk een binnendoor-weggetje te kiezen. Nee dus. In het begin, duizenden, neen ik overdrijf niet, bromfietsen, bijna geen auto te zien. Druk. Druk... Even plassen. Dat doe je niet in iemand anders zijn tuin. Niet bij een tempel (wel een kleine oase van rust) . Kortom het is moeilijk een rustig plekje te vinden om wat water te lozen. Voor dames een extra handicap. Natuur, best wel. Maar niet langs de straat. Elke meter wordt gebruikt. When you are hungry, you can go inside and order food. Heel langzaam, als een kleuter die zijn eerste regel leest, reciteert de aller aller vriendelijkst jongeman zijn Engels. We komen er uit. De ontvangst bij het Riverside Park Eco Resort is hardstikke hartelijk. En, om elf uur al heb ik mijn mooie kamer. Voordat ik bij het Eco Resort aanklop, fiets ik eerst nog even een fantastisch mooi rondje. Met hartelijke dank aan Adriaan Castermans die het, soms minuscule, pad 'gevonden' en vastgelegd heeft. Zelf zou ik het niet gevonden hebben. En alleen omdat ik weet dat Adriaan het gefietst heeft blijf ik doorgaan, wetende dat ik weer terug in de bewoonde wereld zal komen. Lunch & diner in het resort. Lekker. Slang, inktvis, kikker, paling en nog veel meer op het menu. Grootmoeder in de keuken. Moeder met de baby op de arm. De jongeman de zoon in de bediening en receptie. Familie-eigendom, het resort, begrijp ik. Zeer hartelijk, nogmaals. Wil je iets, qua eten, uitproberen, doe het hier. Hebben ze het bij de lunch niet. In de avond krijg je het op tafel. Weet ik zeker. Naast het bestelde, komt mevrouw met verschillende vruchten en rijstwijn, smaakt (te) goed op zo'n dag als vandaag. Dit is verschrikkelijk balen. Angst. Mijn hele leven lang ben ik bang voor de tandarts. Elk half jaar weer, als ik bij de meneer in de stoel lig, staat het zweet, ook al doet hij nog niets, lichtjes op mijn voorhoofd. Dus een tandarts bezoeken in een vreemd land zal ik niet zo heel snel doen. En eigenlijk is het nodig. Gisterenavond, een rijstkoekje, zag er zo zacht uit, maar toch mijn voortand kroon buigt zich naar buiten. Pfffft. Shit. Gelukkig zit hij nog wel vast. Theo en Thea gevoel. Hoop dat hij vast blijft zitten. Bovendien heeft mijn GPS het begeven. Dus vandaag even geen route. Gelukkig heb ik mijn oude als reserve meegenomen. Maar. Die is een stuk kleiner en mijn ogen hebben nu toch echt wel een wat groter scherm nodig. Al met al niet zo'n fijne dag, best een baaldag.
Shit. Shit. Mijn fiets nachtmerrie; moe, ik denk dat ik vlak bij het hotel ben. Ik vraag. Moeilijk, moeilijk, ze weten het niet echt. U moet weer terug. Zo vraag ik vijf keer en evenzoveel malen heen en weer. Dan, basta, genoeg. Naar het volgende dorp, vijftien kilometer, tegen de wind. Shit. Booking heeft nog iets in de buurt; Villa Basi. Ook dit bevindt zich niet op plaats die Booking aangeeft. Shit dan toch maar naar Trà Vinh. Balen. Maar, verrassing, stukkie verder zie ik een bord; Villa Basi 600 meter rechts. Yep, ik blij, gelukkig. Ik zie niemand. Loop door naar achter in de tuin. Daar staat een niet-Aziaat toe te kijken hoe een paar Vietnamesen tot hun knieën erin, modder uit een sloot scheppen. We maken hier een zwembad. Pfff. Ik schiet in de lach en verontschuldig mij direct. Ja, ik weet het, moeilijk voor te stellen dat dit een zwembad gaat worden. Christof is een Duitser. Vrijwilliger, werkt in de tuin, voor kost en inwoning. Drie maanden, zolang heeft hij een visum, dat is ook genoeg zegt hij. Ik ben tevreden hier, heb alles wat ik nodig heb, ervaar veel nieuwe dingen in het leven. Het is goed zo. Was ook fietser, tot zijn fiets in Antwerpen gestolen werd. Heeft direct een rugzak gekocht en is verder de wereld ingetrokken. Volgende bestemming Australië. Villa Basi is een guesthouse met kleine huisjes in een langwerpige tuin. En in de toekomst dus een zwembad. Voor 12 euro. De niet gevonden Trà Vinh Lodge luxer en veel, veel duurder. De ene keer verzorg ik mijn eigen ontbijt, thee of cola en bananen. Soms heb ik dat net verorbert, staat er een bescheiden kloppend persoon voor de deur met een volledig lunchpakket. Vandaag dacht ik afgesproken te hebben, om kwart voor zes is er een ontbijt. Niemand. Dan maar op de fiets, het is nu aangenaam koel. Na de veerboot nog heel even heel druk, maar dan begint er 'opeens' een totaal ander Vietnam. Rust en Ruimte . Dit had ik niet verwacht. Weinig tot geen verkeer meer. Rijstvelden tot aan de einder. Huisjes omgeven door zeeën van bloemen. Meestal afrikaantjes of chrysanten. Een volle kleurrijke pracht. Dit is het Azië zoals ik het 'ken'. Fantastisch gefietst. Lachen gieren brullen, meer giechelen, en neen een Vietnamees zal je nooit uitlachen, daar is hij /zij veel te beleefd voor. Naast de villa had ik een bord massage gezien. Dus daar meld ik mij op het eind van de middag. Beetje veel anders dan ik verwacht. Neen geen sex. Het is denk ik, een soort schoonheidssalon. Al mijn gezichtsharen, met uitzondering van de wenkbrauwen, worden geschoren. Droog met een scherp mesje. Zalfjes en een masker. Lekker fris. Dan nog een hoofdmassage. Klaar, Wim zonder stoppelbaartje, heeeel lang geleden dat ik mezelf zo in de spiegel gezien heb. Denkend aan de prijs van een 'normale' massage geef ik haar een briefje van 500.000. Ik krijg het meeste terug, twee euro is de prijs.
Warm. Niet zo heel fit. Daar is best een goede reden voor. Gisteravond, niet te veel, maar best wel veel bier gedronken met Christoph. Zeer open diepgaand gesprek. Aangename jongeman, geboren in Rostock in 1992. Niet vaak, jammergenoeg, ontmoet ik zulke mensen waarbij het 'direct' klikt. Einzelgänger zusammen. Bij aankomst in Vila Basi maakt Christoph een grote schaal fruit voor mij klaar. Dat is tegelijkertijd mijn lunch. Na de gezichtsmassage, naar een biljartcafé; geen eten. Stukje verder een karaokebar, om onduidelijke reden krijg ik daar ook geen eten. Op mijn kamer begin ik net aan een zak chips, als Christoph mij voor een pilsje uitnodigd. Nadat we zijn bier opgedronken hebben, wordt de bierservice gebeld, deze keer op mijn rekening. Voor zeven euro staat er binnen tien minuten een (natuurlijk) bromfiets voor de deur met een grote koelbox vol koud bier, ijsblokjes en wat nootjes. Nootjes en een paar banaantjes, dat is waar mijn diner uit bestaat, en bier dus. Om half zes krijg ik een ontbijt, zo heeft Christoph met de beheerder afgesproken. Iets gaat er fout. Om zes uur nog niemand te zien. Ram ergens op een deur, waar achter de slaperige kop van de beheerder opduikt. Ik betaal en vertrek, het is nu nog lekker koel. Onderweg stop ik tweemaal voor een broodje, één onbestemd en een broodje gebakken ei. SPANNEND. Misschien wel het meest spannende wat ik ooit, op mijn fietsreizen, gedaan heb. Ik zit in het ziekenhuis, en mijn tand zit er weer (vast) in. Pfffff. Min of meer 'toevallig' Google ik op "hospital Càn Thõ", en kom direct uit op "Phuong Chau International Hospital". Vooral dat INTERNATIONAL heeft direct mijn aandacht. Ook de site ziet er vertrouwenwekkend uit. Een kwartier later zit ik in een taxi. Bij de receptie zeg ik kort wat ik wil. Krijg een Engels (?) sprekende dame toegewezen, die geen moment van mijn zijde wijkt, constant haar uiterste best doet alles te vertalen. Eerst even inchecken, eerste onderzoek kost 120.000 Đồng. Vier euro zeventig. De tandarts, zij spreekt geen woord Engels, heeft al bijna direct mijn kroon in haar handen, die zat dus echt los. Fotootje maken. Misschien een nieuwe tand? Neen dank u, lijm hem er nu maar gewoon weer in. En dat doet ze. Afrekenen. 230.000. Acht euro vijfennegentig. Zo kun je de zorg nog wel betaalbaar houden. Plus tweemaal vier euro voor de taxi heen en terug. Pfffft dat is een opluchting.
Ik doe het bijna nooit meer, direct bij of voor de lunch een pilsje drinken, vandaag wel. Honderdtien kilometer, de ouwe is kapot. De hitte trekt de energie uit mijn lichaam. Wind genoeg. Zeventig kilometer stijf hard op de kop. Soms even lekker in de rug. Het waaien zou verkoelend moeten werken, tot een uur of acht doet het dat ook. Lunch. Het kookt en ze hebben naast de stokjes, lepels, verder geen idee wat ik aan het eten ben. Noodles en groenten, de rest onduidelijk, met een beetje sambal erbij, smaakt voortreffelijk. Ze laten mij rustig knoeien. De noodles op de grond en tafel, rotzooi maken is de Vietnamees niet onbekend. Alles wat hij/zij niet op tafel wil, wordt op de grond gesmeten. Ik doe, uit onhandigheid, mee. Opgelucht haalt de jongeman adem. Na de lunch betaal ik de kamer, dan kan ik mijn IDkaart weer in de tas doen. Neen zo gemakkelijk gaat dat niet, als hij merkt dat ik weer terug naar boven ga en niet van plan ben om te vertrekken,wil hij het ID weer terug, politie zegt hij met een angstig stemmetje. Okay, ik geef hem de kaart terug, en hij wil nog 60.000 voor de kamer die ik net betaald heb? Kwartje valt dan pas, dit zijn hotelkamers die je ook voor een paar uur kunt nemen. Kamer kost totaal 8 euro. Betaal graag het tienvoudige voor een betere omgeving. Vînh Chău is best een bedrijvig stadje, maar voor mij is er niet veel te beleven. Het zijn van die stops waar je niet omheen kunt op de fiets, of ik zou er vandaag nog een keer honderd kilometer aan vast moeten plakken. En inderdaad. Net voor ik naar bed wil gaan, een vriendelijk doch dringend kloppen op de deur. De jongeman van de receptie, met, met vier man sterk, de politie, denk ik, in ieder geval vier uniformen. Ze willen mijn visum zien. Gelukkig staat er een kopie op mijn telefoon, die aandachtig enkele minuten door twee van de mannen wordt bestudeerd. Druk overleggend in het Vietnamees. Het is goed. OK. Goodnight. Omdat de IDkaart netjes tussen alle bankpassen past, gebruik ik deze altijd in hotels. Het 'echte' paspoort zit 'veilig' 'verstopt' in mijn tas. Mijn visum is aangevraagd met het paspoort natuurlijk. De naam op het visum klopt wel. Het IDkaart nummer dus niet. Hebben ze niet opgemerkt.
Het asfalt is glad, de wind in de rug. Zo'n tachtig kilometer van Bąc Liêu naar Cá Mau, een aaneenschakeling van dorpen, dorpjes, tempels, fabrieken. En veel, heel veel verkeer. Aan zuidkant van de weg, links, loopt een brede vaart, aan de andere zijde staan ook huizen. Waarschijnlijk is daar een hardstikke mooi rustig weggetje. Pontjes, varen op regelmatige afstanden over het kanaal. In de verte zie ik (Giethoorn) bruggetjes over de zijkanalen. Vast aantrekkelijker dan de hoofdweg. Vandaag voor mij even niet. Mijn beurse bibs vaart wel bij het vlakke asfalt. Het begint mooi. Nog in het donker sta ik de hal van het hotel. Als ik mijn fiets aan het beladen ben staat de jongeman al met mijn IDkaart achter mij. Opent de deuren en de poort van de toegangsweg gaat van het slot. Heerlijk fietsen, de eerste kwartieren. Rustig landweggetje, veel bedrijvigheid, maar niet druk. Mooie tempels, het licht van de opkomende zon, geeft het 'goud' een bijzondere gloed. Het "Khách Sạn Mường Thanh Luxury Cà Mau" hotel is zoals de naam zegt luxueus. Gezellig nee, toch blijf ik hier een extra nachtje, mijn lijf heeft rust nodig. Khách Sąn betekent hotel. De prijslijst van de kamers staat bij de receptie op de bar. Daar wordt schijnbaar niet van afgeweken. Want zegt de mevrouw, het deze prijs of de Booking prijs. Niet echt zakelijk, ongeveer acht procent gaat naar Booking, maar dat schijnt haar niet te deren. Waarschijnlijk ben ik te hard voor haar, ze heeft gewoon de opdracht. Mijn fiets moet achterop het grote parkeerterrein in de bromfietsstalling. Nee dat wil ik niet, ik blijf heel vriendelijk aandringen. Boos worden hier is Not Done. Hoeft ook niet, wel op je nummer blijven staan. Uiteindelijk vindt ze een rommelkamertje ergens achter de receptie. Perfect voor mij. Maar wel eerst even de manager vragen. Ja, het mag. Mijn IDkaart tonen lukt in eerste instantie, maar schijnbaar niet geheel volgens (haar) protocol. Ze wil ook mijn visum zien. Dat mag. Als ik later terugkom wordt er beleefd, maar zeer dringend om mijn echte paspoort gevraagd, waarin een visumstempel staat. Kopietje maken is overal obligatoor. En, nu krijg ik beide ID's terug. Dit achter te houden is schijnbaar niet meer nodig. Echt snappen doe ik het niet. Ik wil van hier met de boot naar het meest zuidelijke punt van Vietnam en weer terug op de fiets. Of andersom. Op de fiets is het honderdentien kilometer. Had gedacht hier wat informatie te kunnen inwinnen. Dat zal bij deze zeer vriendelijke, maar verder onwetende, of mij niet begrijpende, receptiedame zeker niet lukken. Windkracht vijf uit oostelijke richting. Nog even nakijken, maar dan is de keus snel gemaakt. Op de fiets heen en boot terug. Het ijs wordt in de ochtend in grote blokken thuis afgeleverd. De scharensliep slijpt je messen op een slijptol achter op zijn bromfiets. Tegelijkertijd rijden er al wel honderden elektrische bromfietsen. Zijn de (duurdere) hotels van alle gemakken voorzien. De heel grote middenklasse rijdt de bromfiets. De kleine klasse eronder fietst of loopt. De bovenklasse woont in joekel grote huizen, zo groot dat je in eerste instantie denkt dat het een hotel is. En is volgens mij vergeleken bij de andere klassen bovenmatig stinkend rijk. Maar waar is dat anders? En dan overal die kleine restaurantjes. Even kort door de bocht, er is er eentje die kookt en de rest van de buurt komt eten, tegen een prijs, vlak boven de kostprijs, denk ik. Tuintje met verse groenten en kruiden direct langs het restaurantje (in het buitengebied). Kan het efficiënter? Broodje ei kost veertig cent, met twee eieren komt er twintig cent bij. Ik geloof dat ik, in dit land, hetzelfde als de lokale bevolking betaal. Soms irriteert het wel, die onlosmakelijk vriendelijke grimas op het gezicht van de bediening. Het jammere is, vaak, dat ze er zelf niets aan kunnen doen. Ik zit in het op één na chiqueste hotel van Cá Mau. Ik trakteer mezelf graag. Vanavond op een goed diner met een goed glas wijn. Er staan er acht op de kaart. Het duurt even voordat we het duidelijk hebben dat deze alleen per fles worden verkocht. Okay doe me dan maar een fles, vanavond en morgenavond, gaat tie wel op. Ober op weg. Het duurt weer even.... Sorry meneer we hebben geen wijn meer. Fuck. Tja er zijn grenzen. Dan maar geen eten hier. De ober, arme jongen, kruipt bijna over de grond van de excuses. Ik blijf vriendelijk lachen, maar stap wel op. Aan de overkant is een super moderne supermarkt. Prijzen waarschijnlijk tien maal hoger dan gewoon op straat hier. Kaas hebben ze. Koop het een en ander en zet mij in de zeer comfortabele stoel voor het raam van mijn kamer. Tja culturen zijn soms heel verschillend. Dat mag. Dat kan. Dat vind ik een uitdaging. Ik ben hier ook te gast. PUNT. Vandaag heb ik zin in een beetje van mijn cultuur.
Naïef ben ik na al die reiservaringen nog steeds. Denk zomaar even naar de Ferry-aanlegsteiger te gaan en daar informatie te vragen over mijn terugreis met de boot. Doei. De aanlegplaats vinden is al een groot probleem. De Aziaat is heel vriendelijk, als ik om de weg vraag, en hij weet het niet, dan zegt hij dat niet, maar stuurt je gewoon ergens naar toe. Dat is voor hem vriendelijker dan te zeggen; ik weet het niet. Het duurt dus best even voor ik er ben. De laatste die ik vraag wil met mij op de foto, okay dat is prima. Engels heb ik vandaag nog niet gehoord. Laat staan niet-Aziatische mensen gezien. Hij wijst met beide handen een straat in, pakt dan zijn linker duim. Aan het einde van de weg links? Yep dat klopt. Hier is de Ferry. Tja, kantoortje vol met uniformen. Als ik in het Engels iets probeer te vragen, wijzen ze naar elkaar. De een loopt weg, de andere blijft me aankijken, zegt iets in het Vietnamees, en blijft verder zwijgen. Buiten hangt een groot bord met de tarieven. Dat is te doen. Er vertrekt net een boot. Veel bagage op het dak, zijn ze wel gewend, dus fiets mee zal geen probleem zijn. Plan is ongewijzigd. Morgen met de fiets naar het meest zuidelijke punt van Vietnam. Zondag met de boot terug. Er wordt nu zelfs meer dan windkracht vijf aangegeven. Daar tegenin gaat beter met de boot 😉. EN morgen waarschijnlijk regen. Dat is hier, voor mij, een aangename verkoeling. Er zijn enkele Homestay's op de zuidpunt. Very basic zo te zien. En, Google Maps geeft een Resort & Spa aan, maar daar heb ik verder geen informatie over gevonden, dus die zal wel niet bestaan. Voor de lunch ga ik naar het andere 'betere' hotel. Khách Sạn Phương Nam. In het restaurant ben ik de enige, maar wel een tafeltje met uitzicht op het centrum, genoeg reuring buiten. Op het menu vind ik chicken sweet & sour, mijn favoriet. Maar geen, eventueel voor vanavond, wijntje op de kaart. De verkeers- spelregels in het verkeer, en vooral op de rotonde heb ik nog steeds niet echt in de smiezen. Ik doe maar 'gewoon mee'. Langzaam rijden als het druk is. En ritsen, voor mijn gevoel, tot in de perfectie wat ze hier doen. Voorrang geven en voorrang nemen. Zebrapaden zijn ooit in een ver verleden wit / zwart geweest. Nu grijs. En die status hebben ze ook niet eens. Nul en generlei waarde zo'n oversteekplaats. De Vietnamees is een fervente bierdrinker. Maar zo te zien niet op straat, niet op het terras. Talrijke terrassen waar koffie, vaak met ijs, en thee wordt verkocht. Geen bier buiten, hier. Alleen zijn, op vakantie of niet, ben ik inmiddels wel aangewend. Toch zo hemelsziel alleen in een restaurant. Niemand die je verstaat. Het benadrukt de eenzaamheid.
In verband met het Corona virus wil de grenspolitie u zien. Okay. Geen probleem. Mag ik eerst de kamer zien en douchen. Op zijn bromfiets brengt hij mij naar best een leuke kamer. Net ben ik gewassen of meneer van de receptie klopt al weer op de deur. Uw paspoort alstublieft. De IDkaart wordt in deze streken niet geaccepteerd. Google translate is ons zeer behulpzaam bij de communicatie. Of het Vietnam Resort & Spa nou bestaat weet ik nog steeds niet. Maar er vlakbij heb ik nu een kamer. Van het meest zuidelijke punt van Vietnam, een pier, hebben ze een soort recreatiepark gemaakt. Intree 40.000 Đồng. In het park verschillende huisjes. Op de betonnen pier staat ongeveer halverwege een groot hek. Dus HET punt, het zuidelijkste, is nu niet bereikbaar. Irreëel. Voor Vietnamese begrippen bijna buitenwerelds, de fietsrit hierheen. Als je de grote brug bij Nãm Cân, ongeveer op de helft, bent over gestoken, veranderd de wereld. Het komt zowaar voor dat ik een minuut of zo helemaal alleen op de weg ben. Heerlijk in de natuur. Rust. Harde wind in de rug. Lekker fietsen, zekers het tweede deel. Ik ben nu wel op het meest zuidelijke punt, maar het verste- eindpunt van Vietnam ligt nog veertien kilometer verderop. Heb gevraagd naar de boot, maar daar deed hij een beetje moeilijk over. Zoiets van slechte tijden meneer. Er rijdt wel een busje. Ik moet eerst maar eens uitvinden waar de reguliere boot van eindpunt Rąch Tâu terug naar Cá Mau vertrekt. Misschien blijf ik nog wel even. Volgens de boeken is er hier, in deze streek van het land, niet veel te doen, maar dat vind ik in dit hectische land juist wel eens fijn. Behalve ik, het restaurant (weer) compleet met onbezette stoelen. Menukaart, alleen in Vietnamees, en de meeste (vis) keuzes zijn niet aanwezig zo denk ik te begrijpen. In het begin van het park klinkt luide muziek, mijn huisje, achterop, alleen het ruisen van de wind in de bomen. Wil ik hier nog ff blijven? Een pan op een gastel op tafel. Er drijven een paar grote stukken vis. Veel groenten in de pan. Ernaast rauwe. Hoelang? Tien minuten duidt de oberende puber. Ik hoop dat de jongeman nog even terugkomt. Daar is tie net. Ik kan beginnen. Hoe vis ik de vis er netjes uit? Twee opscheplepels gaat prima. Maar waarschijnlijk, voor Vietnamese begrippen, verorber ik mijn overheerlijke maal als een barbaar. Nog even terug naar de receptie. Pfff. Als we Google translate toch niet hadden! Ik zeg dat ik twee nachten zou willen blijven. Tot mijn verbazing; Even wachten de grenspolitie komt zo, dan weet ik meer. Ik wilde graag eerst douchen, dat had ik hem gevraagd ja, maar naar wat ik nu begrijp moet de politie ook nog toestemming voor vannacht geven. En neen, ontbijt heeft hij niet. Mijn naaste buren zijn de monniken van een grote tempel. Na de lunch worden de gebeden gereciteerd, of is het ook al een bandje. Twee uur aan één stuk is best lang. Het is zondagmiddag. Het heeft nog niet geregend. Er zouden toch tientallen zo niet honderden (Vietnamese) toeristen moeten zijn, in dit kinderspeelpark. Meerdere restaurants, maar twee open. Aan zee ben ik de enige die er een pilsje nuttigd. Af en toe komt er een toerist voorbij. Tientallen lege bungalows, alle behalve één denk ik. Zit ik vannacht opgesloten in dit park?
De grenspolitie? Ik heb er niets meer van gezien of gehoord. Uit verveling naar bed. Als het om zes donker is, wordt het rustige park nog rustiger, uitgestorven. Dan maar even lezen en slapen. Om zes uur in de ochtend is er al weer meer dan genoeg daglicht. De meeste Vietnamesen zijn dan al druk aan het werk. Heerlijk koel in de ochtend. Rond de middag doen ze vaak een dutje in de hangmat. Ik ga op pad om uit te zoeken waar ik de boot kan vinden waarmee ik morgen terug naar Cá Mau wil. Fiets een klein weggetje in waarlangs de boot zal varen. Maar nergens vind ik iets wat lijkt op een aanlegplaats voor de ferry. Mooi paadje. Alleen voor bromfietsers. Maar helemaal tot het einde haal ik niet, er is een brug is verdwenen. Op de terugweg grijnzen veel mensen mij toe, die wisten al wat ik nu pas weet. Doodlopende weg. Terug en verder over de hoofdweg naar het einde van Vietnam, zoals ze het hier noemen. Nog even een stukje binnendoor via Rách Tau, en daar vind ik met behulp van een jongeman en Google de aanlegsteiger. 's Morgens om elf uur gaat de boot. Shit jammer, had gehoopt vroeg in de ochtend te kunnen vertrekken. Hier is de Ferry. Eerst dus verder naar "The End Of Vietnam". Ook hier entree betalen. Op toerististen gemaakt. Een groots monument. Een vuurtoren. Een tempel. En nog wat kleinere beelden waarvan ik de betekenis niet begrijp. Op het eind is een klein hotel met restaurant. Twee kamers begrijp ik van de jonge dames. Kan ik hier ergens een boottocht maken? Ja hoor vijf minuten wachten. Komt iemand aangesloft, ik er achteraan. Engels praat hij niet. Dus zonder verdere plicht bejegeningen stappen we in, en varen maar. Snel waar het kan, langzaam waar het ondiep is. Dertig euro voor ongeveer anderhalf uur. Er kunnen vijf mensen in de boot, ik mag alleen dokken. Mooie tocht, indrukwekkend door de smalle vaartjes van de mangrovebossen. Een stop waar je over balkjes door het bos kunt balanceren. Nee dank je. De zee op. Waar ze midden in het water een huisje op palen hebben gebouwd. Verder niets. De Toerist wil iets extra's, als je maar waar voor je geld krijgt, ook al is het midden op zee, naar de zee staren. Ik heb wel trek, maar het is vroeg, de restaurants zijn bijna altijd open. Tja wordt weer moeilijk kiezen. Zelfs de plaatjes zijn onduidelijk. De meeste gerechten bedoeld voor meerdere personen. Sorry krab, ik kies voor jou, omdat ik weet dat jij het langst vers bent. Het is weer een gevecht, met een tang de poten, als walnoten pletten, en dan het vlees er uit halen. Hier mag / moet ik het zelf doen. In Zuid-Korea zag de bediening mij zo modderen dat zij voor mij de krab hebben ontleed. Alleen een krab is ook niet veel eten. Terug naar het hotel aan zee. Noodles met inktvis krijg ik, denk ik. Niet mijn favoriet, maar zonder ontbijt en één krab smaakt het voortreffelijk. De laatste dagen geen enkele toerist gezien. Had het niet verwacht, maar men kijkt hier nog steeds verbaast een buitenlander te zien. Engels nee. Maar telefoon snel erbij. Google translate gaat heel redelijk. Nu dan? Wilt u even op uw kamer blijven? De politie wil even kijken! De jongeman van de receptie doet er niet gewichtig over, maar vraagt toch nadrukkelijk ff hier te blijven. Okay no problem. Het wordt nu toch nog even serieus. Weet u dat u volgens de Vietnamese wet in overtreding bent? Ik trek mijn meest verbaasde gezicht. Dit is een maritiem grensgebied, u heeft een vergunning nodig. Ik kijk nog verbaasder. Dan beginnen ze over China. Nee daar ben ik niet geweest. Bent u niet bang voor het Corona virus? Nee dat ben ik niet. U moet nu van hier vertrekken! Maar wij zijn van de lokale politie, u mag hier blijven op het terrein. Morgen met de boot van elf uur van Rach Tàu, is dat okay? Prima. U gaat nu naar uw kamer om te rusten! Zal ik doen. Google translate is goed maar niet altijd honderd procent duidelijk. Ik geloof dat ze mij gematst hebben, formeel mag ik hier niet zijn, en zou direct moet vertrekken. Pfffff. The End of Vietnam. Bij de buren vanavond.
Het is zeven uur, en ik ben al drie keer wakker. Ik heb er genoeg van. De boot naar Cá Mau gaat pas over vier uur. Wachten is nooit mijn sterkste kant geweest. Mediteren ja, wachten nee. Paar uren op een terrasje ook geen enkel probleem. Maar wachten, nee. Als het restaurant aan zee, dan ook nog gesloten is, geen ontbijt, weet ik het zeker, ik vertrek. Bij het afrekenen, zestien euro per nacht, vertelt de meneer dat er meer dan één boot vaart. Oh dat klinkt positief. Bij de aanlegsteiger krijg ik hetzelfde als gisteren te horen; de ene boot vertrekt om elf uur. Heb toch al niet zo'n goed onderbuikgevoel over die boten. Het zijn niet bepaald luxe rondvaartboten. Gisteren zag ik er een met een groot dekzeil over de gehele boot. Nee geen vrachtboot. Er stapten tientallen mensen uit. Om nou drie uur onder een dekzeil te varen, zie je nog niets. Dus ik fiets nog een stukje verder naar het busstation. Ik informeer naar de prijs voor mij en mijn fiets. 300.000. Twaalf euro voor meer dan honderd kilometer. Doen we. Fiets in het gangpad van het kleine busje. We vetrekken onmiddelijk. Onderweg worden er overal mensen opgepikt. Het is best wel onhandig met zo'n grote fiets in het gangpad, maar niemand moppert. Ook worden er brieven en een zak verse vis aangeboden. Die dan kilometers verderop aan iemand overhandigd worden. Hoe dat precies in elkaar steekt snap ik nog niet goed. Je kent toch niet iedereen die langs de route woont? En de persoon die het aanneemt staat ook nog gereed als de bus stopt.? Best aangenaam, het ritje. Raampjes open. Koel windje. De meeste Vietnamesen hebben hun jas aan, sommige zelfs handschoenen. Kou kleumers? Ongeveer tweeënhalf uur later zijn we op het busstation van Cá Mau. Elf uur. Op het station boek ik via Booking voor vannacht. Had nog even het plan om een (klein) stukje verder te fietsen, maar nee, te warm, hongerig. Ik boek het beste hotel van de stad. En de duurste zijn meestal ook de meest onvriendelijke. Nee, dat is niet waar, ze hebben de meest onvriendelijke regels. Het personeel doet ook alleen maar wat hun is opgedragen. Het is half twaalf, inchecken pas om twee uur vanmiddag, meneer. U mag de kamer nu wel, maar dat is vijftien procent extra. Shit eigenlijk baal ik van zulke hotels. Toe maar. Als ik de rekening zie is het niet vijftien, maar vijftig procent meer. Dat vind ik te gek. Geïrriteerd schuif ik de rekening terug. No. Sorry, merk pas veel te laat mijn slechte humeur. Geen ontbijt. Geen diner gisteravond. Ga naar het restaurant en begin alvast mijn lunch.
Fantastisch mooi licht, bijna de gehele ochtend blijf ik me aangenaam verbazen over de heerlijke kleuren. Maak veel foto's, alleen omdat ik het licht op dit moment zo mooi vind. Even Cá Mau uit en het is heerlijk rustig fietsen. Mooie natuur. Glad asfalt. Oogstrelende vergezichten. Weinig verkeer (voor Vietnamese begrippen). De laatste veertig kilometer klimt de temperatuur naar begin de dertig, het verkeer doet er dan ook nog even een procent of vijftig bij. Resultaat verstikkend. Ik bestel een pilsje. Krijg een vol krat lauw Tiger Beer en een emmer ijs naast mijn tafel. Nee dank je, geen ijs IN mijn bier. Gelukkig is er EENTJE, een ober, die ook wat ervaring met niet-Vietnamesen heeft, en krijg ik gelukkig een 'gewoon' koud pilsje. Nu nog de lunch. De kaart... Ook totally Vietnamese.... En, een hoop aquaria met levende vissen en schaaldieren, misschien vanavond. Voor een andere tafel zie ik een bord gebakken rijst geserveerd worden. Doe mij die ook maar. Lekker licht en genoeg voor de lunch.. In Rąch Giá heb ik mij een beetje vergist. Dacht dat het een slapend dorpje aan zee zou zijn. Strand hebben ze niet. Maar welzeker een boulevard met bijbehorend vertier. Zowel de kleine Vietnamese eetstalletjes direct aan zee, als chique restaurants. Nu in een Sky Bar, waar een groep mannen een meter bier aan het veroberen is. Maar hier is tie verticaal met een klein tapje onderin. Overmorgen wil ik naar, naar men zegt, het meest fantastische eiland Phú Quõc. Eerst naar Hà Tiên en dan met de boot. Het is overigens ook mogelijk om van hier, Rách Giá naar Phú Quốc te varen. Jow. Ben echt weer in de 'bewoonde' wereld. Moest ik gisteravond mijn best doen een wijntje te krijgen. Hier (Nhà hàng Gió Biển) hebben ze een kast vol. De witte niet koud, maar dat gaat snel in een emmer ijs. Per glas kennen ze niet. Dus maar een gehele fles, hoeft niet ad fundum. Het blijft een mooi, en tegelijkertijd verschrikkelijk gezicht. Een krat of doos bier aan je tafel. Met er naast een grote emmer ijs. Wel efficiënt. Mooi, omdat het een gebruik in bierdrinkend Vietnam is. Maar om nou ijs IN het bier te doen! Dat behoef je trouwens niet zelf te doen. Elke tafel wordt nauwgezet in de gaten gehouden. Bier en ijs worden direct nagevuld. Door zeer jonge dames, waarbij je moeite moet doen, om hun slipje NIET te zien. Toch volgens de Duitse Christoph drinkt het wel lekker weg, en je wordt niet zo snel dronken. Tja smaken verschillen gelukkig. En t'is nog Heineken ook.... Brrrr. Wel blij dat de kaart ook in het Engels is. Wat dacht je van varkens-baarmoeder of -pens, spreeuwen, slangen en kikkers. Een kleine greep. Ik heb paling sweet and sour hutspot besteld, althans de Engelse vertaling zegt eel. Hondenliefhebbers opgepast. Bijna elk huis heeft een (vriendelijk) hondje. Heb ze niet op het menu zien staan maar hond in de pot schijnt hier een delicatesse te zijn. Zelfs puppies in de pan. Op de fiets heb ik nog geen last van de honden gehad. Behalve misschien één keer, was toen verkeerd gereden en kwam op hun erf terecht. Dus hun taak dat te verdedigen. Fuck de paling is HEEL vers. Hij beweegt nog. Naast de pan op het vuur. Vier grote, langzaam kronkelende palingstukken. Nou weet ik nog dat als mijn vader vroeger zelf de paling vilde, dit een heel moeilijk karwei was. En dat als de paling eenmaal gevild nog lang bleef nakronkelen. Ik heb een wat oudere oberes gevraagd / geduid de pan te vullen. Heeft ze met een vriendelijke lach gedaan. En het smaakt voortreffelijk. Denk niet dat dit menu voor één persoon bedoeld is. Een zeker vijf centimeter hoge stapel verse groente en een ietwat kleiner hoop mihoen blijft onaangeroerd staan. Ach wat. De fles wijn, bijna de bodem zichtbaar, smaakt goed. Fijn weer onder mensen te zijn, na zovaak in 'lege' restaurants het eten hebben mogen nuttigen. Een aangename verrassing vanavond. Afrekenen. Wilt u aub een taxi voor mij bestellen? Beetje onduidelijk. Maar. Komt goed. Het restaurant heeft haar eigen vervoer. Brengt me netjes weer terug. Een aanrader.
Ik had mijn eigen tip van gisteren moeten volgen. Met de boot direct van Rách Giá naar Phú Quốc. Slechte weg, veel verkeer. Kuilen, kuilen en bobbels. Auto's , bussen en veel vrachtverkeer. Niet echt een fijn ritje vandaag. Geen ontbijt in het hotel vanmorgen. Kopje thee kun je bijna overal op elke kamer zelf zetten. Paar banaantjes. Om zes op de fiets. Om zeven stop ik voor mijn stokbroodje met twee gebakken eieren en nog vanalles erbij. Colaatje, buikje zit weer vol. Behalve de hoge bruggen is de Mekong Delta heel vlak. Lekker fietsen. Vanochtend, heuveltjes, niets noemenswaardigs eigenlijk, maar het is niet echt vlak meer. Even een kort klimmetje. Guest Relations. Zo'n bordje staat in elk (beter) hotel wel. In het River Hotel in Hả Tiên is het echt fantastisch. Niet alleen natuurlijk uitermate vriendelijk, zeer behulpzaam, ze spreken ook heel goed Engels. Een verademing, want, op elke reis heb je informatie nodig. En wat lees je dan in de meeste reisboeken? Vraag het de lokale bevolking. Nou vergeet dat maar, die hebben, bijna nooit, mijn ervaring, antwoord op simpele vragen. Niet gek ook. De meesten zijn bijna nooit buiten hun streek geweest. Dat kun je ze natuurlijk niet kwalijk nemen. Maar, punt, de lokale bevolking vragen is onzin. Zo spreekt mijn ervaring. Misschien kan ik de Guest Relation, ook eens vragen waar ik een 'normale' massage kan vinden. Weet eigenlijk niet meer wat hier normaal is. Zelfs in de meest chique hotels, met spa en massage, waar nadrukkelijk een notitie hangt, dat hier GEEN sexuele handelingen worden verricht. Wordt het toch aangeboden, en, zo voelt het, of je daar speciaal voor komt. Baby massage, noemen ze het eufemistisch, ze bedoelen dan een happy end, met ofwel de hand of mond. Nee, hij maakt ook de quootjes in de lucht, een 'normale' massage bestaat hier niet. Zowel de dame als de heren aan de receptie grijnzen een beetje beschaamd. Maar niet echt geloof ik. En ik kan ook bijna niet geloven dat er alleen maar sex-massages zijn hier. Een makkelijke, zachte, zetel, met daarbij een glas witte wijn, is, buiten de toeristen gebieden zeer moeilijk te vinden. Gisteravond heb ik geluk. Lekker eten, lekkere wijn. Vanavond moeilijk. Loop een paar restaurants af. Bier. Bier. Ergens onderuit een koelkast wordt een koude wodka opgevist, nee, dat bedoel ik niet. Dan maar bij mijn eigen hotel, jippie wijntje hebben ze, maar het eten,Fast-food. Eerst maar een glaasje wijn. Het River Hotel heeft zich een prachtige locatie toegeëigend. Dicht aan de rivier. Vol uitzicht er op. Volgend jaar hiervoor een prachtig geplaveide boulevard. Maar. Zowel op terras als in het restaurant geen enkele gast. Behalve mijn figuur, welk alleen hier een wijntje kan krijgen. Al een dag of tien geen enkele Europeaan gezien. Dat is nu aan het veranderen. Morgen nog veel meer. Hier al veel grijzende, alleen, reizende meneren. Misschien daarom alleen sex-massages? In de kelder van het hotel naast de mijne nog twee andere reisfietsen. De tassen er op. Nog geen 'bijpassende' reizigers gespot. De eerste dag kwam ik een fietser tegen. Zelf nog helemaal in een staat van totale onbewustzijn van de mensheid. Mij totaal op het verkeer concentrerend, vergat ik te remmen, een praatje te maken. Gisteren tijdens de lunch, ver op straat, de tweede, een bepakte fietser. Kaartje voor de boot gekocht. Kantoor is vlak achter het River Hotel. De Superdong VI, mijn boot voor morgen, volgens het kaartje, ligt al aan de overkant te wachten. Hier kun je kaartjes voor de ferry kopen. En de Ha Tien Ferry Terminal is hier.
Wel heel erg vreemd om nu ineens tussen allemaal blanken te zijn. Best ff wennen. Om half acht verrekt de boot, om negen uur zijn we stampend aan de overkant. Het eiland Phú Quõc. Stampend, niet omdat het zo hard waait, maar die grote boot vaart best heel snel. Als we de haven uit zijn gaat het achterdek open. We mogen naar buiten. "Om te kotsen, zoals de locals doen." Gek, maar zo staat het op de site van de bootmaatschappij. Neem een jas mee, binnen staat de airco op vol; steenkoud. Negen euro voor de persoon. Heb ik gisteren al betaald. Nog even een twee euro voor de fiets erbij. Als ik aan land sta en de GPS aan zet, kijk ik toch wel vreemd op. We zijn op een heel andere plaats aan land gekomen dan ik had verwacht. Niet in het noorden, maar het zuidelijke deel. Geen probleem, maar meestal ben ik me heel goed bewust van de route. Goed opletten als ik een kaartje voor de terugreis koop. Dan maakt het WEL uit in welke haven ik sta. Omdat ik dan toch in het zuiden ben fiets ik eerst naar de witte stranden van het 'beroemde' Sao Beach. Okay mooi, wit, palmbomen, erg onder de indruk ben ik niet van dit strand. Sowieso de lyrische beschrijvingen van Phú Quốc, zou ik nog niet willen onderschrijven. De westkust is dicht gegroeid met hotels en resorts. En de 'vernielingen' gaan verder, tientallen hoge flats worden er tussen gepropt. Waar ik langs fiets in het zuiden is het westelijke uitzicht een en al betonklotsen, en tientallen geraamten, waar met gemak straks weer een paar duizend toeristen in onder gebracht kunnen worden. Het is niet met elkaar te vergelijken. Bij de lunch kies ik voor Cola Zero - Light, of bier. Alleen waar de toeristen zijn is er Light. Hier, voor het eerst Zero. Het hele strand vol. Mensen. Verdeeld. Cafés & restaurants. Niet discriminerend bedoeld, denk ik. Bij de ene tent Vietnamesen, bij de andere niet-Vietnamesen. We zien met z'n allen de zon in de zee (Golf van Thailand) zakken. Het is meer de muziek die de deling veroorzaakt. Nu pilsje bij de Mandala Beach Bar. Lounge muziek. Zitzakken op het strand. Mag voor eeuwig duren. Ook niet echt 'mijn' publiek, al zou ik er nog wel graag tot toebehoren. Die tijd is geweest. De andere groep, in mijn hotel bijvoorbeeld, bejaarde, ietwat veel te lijvige Scandinaviërs. Ook niet mijn groep. En tja, wat is wel mijn 'groep' die vraag heb ik mezelf al tientallen malen gesteld. Hoewel het een full-body olie massage is. Hoewel ik liever in mijn blote kont lig. Hou ik toch mijn ondergoed aan. Het is goed. Eindelijk weer een 'normale' massage gevonden.
Dit is niet Vietnam. Dit is wel Vietnam. Het zou net zo goed een andere badplaats wherever in de wereld kunnen zijn. Pindakaas bij het (zeer uitgebreide) ontbijtbuffet. Met een taxi laat ik me naar het kantoor van Superdong brengen. Vragen van welke haven de boot vertrekt en een kaartje kopen. Ok, de boot gaat van dezelfde port waar ik aangekomen ben. Mooi. Morgen eerst een rondje eiland doen. Nog een overnachting aan de andere kant van Phú Quốc. Dan maandag weer met de ferry terug naar het vaste land. Dương Ðõng is een dorpje zoals zovelen, behalve dat er hier wat veel niet-Aziaten rondlopen. Heb ik snel gezien. Kaartje kopen en weer terug naar mijn balkon. Uitzicht op zee, koel windje, gemakkelijke stoel. Lekker op zee staren. En, even puzzelen hoe ik niet te laat of te vroeg weer in Ho Chi Minh City terugkom. Wait 5 minutes please I am boiling the ice. Huh. Wat zegt ze me nou via Translate? Ik heb een negentig minuten hotstone massage gevraagd. Ach ja, ze zal de stenen bedoelen, die moeten natuurlijk nog heet gemaakt worden. Heerlijke massage. Ik zou willen dat het in Nederland zo betaalbaar is. Zeventien euro voor anderhalf uur heerlijke relaxende. (Weer) Op de zitzakken op het strand van Mandala Beach Bar de zon in de zee zien zakken, met een Tiger. Loungen.
Om half tien wordt ik bij aankomst in het Mango Beach Resort direct aller vriendelijkst voor het ontbijt uitgenodigd. Over twintig minuten is uw kamer klaar. Netjes. Ontbijt nee dank u, onderweg zo'n lekker broodje gebakken ei gegeten. Zes uur vetrek ik van de andere kant van het eiland. Krijg van het Coral Bay Resort Phu Quoc een fantastisch ontbijtpakket mee. Goede service daar. Mijn fiets wordt door een jongeman op z'n schouder (zet um altijd op slot) uit de kelder gehaald. Lekker koel. Even, toch zeker tien kilometer, het dorp uit. Dan beginnen de bossen. Ik ben voor het eerst deze tocht zeker vijf minuten alleen op de fiets. Hoor zelfs de vogels fluiten. Hoog oerwoud links en rechts van de weg, mooi asfalt, soms beton. Heerlijk fietsen door het Vườn quốc gia Phú Quốc. (Phu Quoc National Park). Zie boven in de bomen kleine aapjes. Af en toe een heuveltje, stelt niet zoveel voor. De noord- en de oostkant van het eiland, een heel stuk rustiger, dan het westen. Tja je ziet aan die kant wel met honderdduizend mensen de zon in de zee zakken. Hier met misschien honderd opkomen. Niet elke dag, maar wel bijna, een massage. Gisteren mijn eerste hotstone massage in Vietnam. Ik dacht nog. Even doorzetten Wim, die stenen zijn wel erg heet. Niet zo kleinzerig doen. FUCK. Vandaag de tweede hotstone. Are you okay sir? Vraagt de massagedame mij als ik op mijn buik lig. Yes fine. Ze drukt op mijn rug. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ze neemt haar telefoon en maakt een foto. Shit een grote brandblaar, gisteren de stenen toch een beetje te heet. Ik heb er geen last van. Mevrouw begint gelukkig gewoon met haar loei warme stenen gedrenkt in olie mijn rug en de rest de masseren. Fijn vandaag, fijne massage, fijn plekje, open hutje aan het strand. Heerlijk. Bij gisteren vergeleken is het hier uitgestorven.
06:23 uur. Ik zit er klaar voor. De zon ook. Maar we zien elkaar voorlopig even niet. Donkere wolken aan de horizon belemmeren de zonsopgang. Jammer. Wel lekker rustig. Spullen inpakken. Tassen aan de fiets. Op mijn gemak ontbijten. Thee met gebakken eieren. Half acht richting ferry-haven. Tijd genoeg, de boot gaat pas om half tien. Laat mijn kaartje voor alle duidelijkheid maar even goed zien om er zeker van te zijn dat ik in de juiste haven sta. Daar achter aan de rechterkant... Gelukkig juiste aanlegplaats. Exact om 09:35 uur, volgens planning vertrekken we. De eerste indruk van Sammy Hotel Hà Tiên, niet de beste. Heb ik hier werkelijk geboekt? Ziet er op de plaatjes veel beter uit. Een tuin, dacht ik, in plaats van een hoge flat. Plaatjes van hotels zijn ALTIJD (?) mooier dan de werkelijkheid. Toch, bij de receptie, ben u alleen? U krijgt een upgrade, een bungalow. Dat is fijn. En ja in de tuin. Voor het geknetter van de bromfietsen heb ik nu het gekwetter van de vogels. Veder niet veel gasten, en niet veel te doen. Na de ferry nog even een rondje om het luie zweet eruit te fietsen. Hà Tiên heeft, tot mijn verrassing, ook een strand. Niet groot. Rij nog even langs de zee om de berg. Door het gigantisch grote nieuwe villadorp van de stad. Alleen een immense hoge toeganspoort zegt dat dat hier komt. Ondanks de schijnbaar wetteloosheid die op de wegen heerst, heeft wel ELKE bromfietser, plus bijrijder(s) , een helm op. Soms vier, vijf personen op één zo'n bromwieler. Kinderen voorop op de tank, geen helm. EN, een rood verkeerslicht, is echt een stop. Verdere regels heb ik niet kunnen ontdekken. Wat doe ik hier eigenlijk. Waar ben ik? Wat overkomt mij nu weer? Nee niets, tot nu, overkomt mij niets, ik heb zelf alles, in grote lijnen, gepland. Maar vaak de laatste tijd 'vind' ik mij terug in situaties, waarvan ik denk, hoe kom ik nou hier weer in verzeild, wil ik dit (nog) wel. Laat het nu nog maar gebeuren. Wel een puntje van aandacht, zou een projectmanager zeggen. 🤔
Mooie fietstocht vandaag. Mooi glad asfalt. Mooie omgeving. En, vreemd misschien, genoeg tijd om alles te zien, te genieten. Voornamelijk omdat er weinig verkeer is. Meer aandacht te kunnen geven aan de bedrijvigheid bezijden de straat. En zeker ook het gladde asfalt werkt mee, niet steeds mijn aandacht naar de grond gericht, de kuilen te ontwijken. Het kanaal links, er achter rijstvelden, daar weer achter Cambodja, is geen moment hetzelfde. Veel (vracht) verkeer vindt plaats via het water. Je moet soms even volhouden. Bromfietsen worden bij de meeste hotels langs de weg geparkeerd. Er zit vaak wel iemand bij, maar die tref je 's morgens nog wel eens slapend aan. Dus wil ik graag mijn fiets op het terrein. Nee. Nee. Ik kijk heel droevig. Rechterhand op mijn hart. Please. Ik neem de fiets gewoon mee. Staat nu tussen twee bungalows, niemand ziet hem, niemand heeft er last van. De fiets in Vietnam is het armeluis vervoermiddel. Daar wordt men in de betere streken, en dus ook de hotels, liever niet mee geassocieerd. De resorts / hotels en bijbehorende restaurants zijn meestal van immense grootte. Behalve de plaatsen die door Europeanen bezocht worden, bijna uitgestorven. Het is niet het vakantieseizoen voor de Vietnamees, dat schijnt de regentijd te zijn. Vanmiddag van de honderdvijftig stoelen, twee tafels aan de lunch, ik ben de ene. Volgens, mijn voorlopige planning, heb ik nog twee dagen 'over' voor ik weer terug in Ho Chi Minh City wil zijn. Had gedacht hier een extra nachtje te blijven. Op papier ziet er wel goed uit, maar niet veel te beleven dus. Hier vlakbij een heel groot evenementspark. Tot nu is mijn smaak ten aanzien van vermaak te veel verschillend met die van de Vietnamese. Dus nee dank je wel. Zeker dertig man personeel, voor mijn ene persoon. Dat klinkt als luxe. Jammer zo ervaar ik het niet, best eenzaam, als je niet communiceren kunt. Samen eten. En dat samen eten behoeft nog niet eens aan dezelfde tafel te zijn. Voor mij is eten een feestje. Vooral op vakantie. Althans dat probeer ik er van te maken. Pilsje. Wijntje. In een verlaten restaurant is het niet gemakkelijk te feesten. Overal, echt overal kun je (heel goed) eten in Vietnam. Grote keuze. Maar om nou aan zo'n kleuterklas tafeltje met bijhorend stoeltje, direct langs een drukke weg, mijn 'feestje' te vieren? Nee. Wijn hebben ze niet. Maar in mijn kamer staat wel een fles! Ik haal deze. Met een kurk. Het restaurant wordt afgezocht, geen kurkentrekker te vinden. Een derde lade bestek wordt omgekiept. Yes. Gevonden. Veel ervaring hebben ze niet, maar ze zijn zo vriendelijk, zo behulpzaam dat ik ze maar laat aanmodderen. De kurk komt uiteindelijk uit de fles. Emmer ijs er bij. Even wachten. Heb twee gerechten besteld, krijg er drie, miscommunicatie, eet ze alle drie, met stokjes. Is mediterend, wordt je rustig van. Ondanks de karaoke onder...
Schijnveiligheid. Jezelf voor de gek houden. Als ik het Victoria Châu Đốc Hotel binnen wil, moet eerst mijn temperatuur gemeten worden. Corona virus gekte. Is wel een chique hotel. Veel buitenlandse gasten. Die zullen dergelijke veiligheidsmaatregelen wel op prijs stellen. Vraag me af wat ze doen als je een beetje koorts hebt? Half zes ontbijt. Paar gebakken eieren is goed, en een kopje thee. Hot tea, please. Ook na nadrukkelijk en herhaaldelijk vragen gaat er in de communicatie in Vietnam veel fout. Vriendelijkheid en het vermijden van elk ongemak gaan boven duidelijkheid. Het wordt dus koude thee met ijs. Die ik maar niet drink omdat ik het ijs niet vertrouw. Na een kilometer of tien het "Tra Su Cajuput Forest". Mooi, ik vind het mooier dan de Weerribben en Giethoorn, maar de Vietnamese wil de natuur nog mooier maken. En dat kan volgens mij niet. Maar ieder zijn smaak. Tra Su is maar 850 hectare groot. Bestaat uit Cajuput- en mangrove bomen, alles in een groot moeras. Met natuurlijk een rijke schat aan vogels en andere dieren. De vogels talrijk te zien de dieren, op deze manier niet. Ik ben vroeg, ik ben de eerste. Eerst koop je een entreekaartje, vier euro. Dan een retourtje met een moterboot naar het midden van het moeras, twee euro. Mooi tochtje, maar gaat allemaal erg snel. Gebied is niet zo groot. Hier wandel ik naar een uitkijktoren, welke ik niet beklim. Voor weer twee euro, een minuut of vijftien in een kano rondje varen. Ook mooi. Toch mist er iets voor mij. De natuur. De natuurlijke natuur. De Vietnamees wil het NOG mooier maken. Bakken met bloeiende bougainvillea middenin het moeras . Een voetpad, voetbrug door het moeras. Okay zou ik ook misschien doen, maar niet van bamboe. Misstaat in dit prachtig stukje natuur volkomen. Toch zeer zeker de moeite waard even in een bootje te stappen. Verder langs mooi kanalen. Veel bebouwing langszijde. In de verte, erachter, rijstvelden. Prachtig. De grote stad Châu Đốc is daarna heel erg wennen met dat vele drukke knetterende verkeer. Er vlak voor een heel groot tempelcomplex wat krioelt van de Vietnamese toeristen. Nee dank je. Om elf uur al in het zeer mooie Victoria Châu Đốc Hotel. Mijn temperatuur is goed, dus mag naar binnen. Uw kamer is nog niet klaar, wilt u even plaatsnemen. Met uitzicht op de druk bevaren Mekong rivier, genoeg te zien. Vijf minuten later. Uw kamer is klaar. Ik in de lift. Nee, de jongeman met mijn bagage neemt een andere lift. Deze keer geen kamer met uitzicht op de rivier. Daarvoor vind ik het prijsverschil, het dubbele, net iets te groot. Uitzicht op de stad. Geknetter van bromfietsen in mijn kamer. Aan de rivierzijde geknetter van de vele boten. Maar nu vanuit het terras en restaurant wel een fantastisch uitzicht op het riviergebeuren. Ik wil graag nog een nachtje extra blijven? Ja dat kan. Welke prijs kunt u mij geven? 2.300.000 Dat is meer dan de Booking prijs. Die wil ik graag. De dames achter de balie mogen deze beslissing niet zelf nemen. De manager zegt ok. Het verschil is groot. De dure hotelkamers. De visser in z'n kleine bootje ervoor. Die keer op keer zijn netten leeg, en af en toe niet, ophaalt. Hoe lang zou deze man en zijn familie kunnen leven op 150 euro? De prijs van een kamer aan de rivierkant. Bedelaars zijn er niet veel. De oude mevrouw met de hoed heb ik 10.000 gegegeven. Gehandicapte mensen, zo denk ik, verkopen lootjes. Misschien heb ik al wel een villa gewonnen? Ik ken een verhaal, uit Marokko, waar een bedelaar, in de avond, stiekem, in zijn Mercedes naar huis vertrok. 😂😜😘 Jammer. Half acht. Diner. Buiten op het terras. Ook met ventilator boven mijn hoofd. En wierook onder de tafel. De muggen blijven komen. Ik 'vlucht' met mijn lekkere flesje wijn naar binnen. Koel aangenaam. En zonder mosquitoes. Het eerste restaurant waar het voorgerecht ook voor het hoofdgerecht en niet tegelijkertijd geserveerd wordt. Ik ben een boffer. Maar ook errug verwend. Maar ook, het kan, beter opgeleid personeel.
Vanochtend heb ik een boottochtje geboekt. Vroeg op pad. Eerst om zes uur een paar gebakken eieren met stokbrood. Twintig minuten later de boot op. Stuurman, gids en ik. Eerst de Floating Market. Daar moet je vroeg bijzijn. Begint om vijf uur in de nacht en is een paar uur later afgelopen. Wordt te warm voor het fruit. Is eigenlijk een soort groothandel. Grote schepen vol met fruit, die weer door handelaren op kleine scheepjes gekocht worden, welke dan weer verder gaan naar de markten. Op een stok voor op het schip het soort fruit gestoken wat ze aanbieden. Ondertussen blijft de gids vertellen. Dat ze in China in de Mekong vele dammen gebouwd hebben. Wat voor Vietnam van grote invloed is. Bijvoorbeeld de stroom is minder sterk, zodat het zoute water bij eb dieper het land in komt. Wat voor de rijstvelden funest is. De vis is niet meer zo groot als vroeger. De grote vis die er nu nog is komt uit kwekerijen. China, tja het is een heel groot land. Je moet ze wel te vriend houden. De Chinezen schijnen niet erg geliefd te zijn hier. De arme mensen wonen op het water. Degenen die op het land wonen, betalen belasting, op het water niet. Tachtig procent van de toeristen in Châu Đốc gaat door naar Cambodja. Vijf uur met de boot naar Phnom Penh. Vanuit het hotel worden er ook dagtrips gemaakt. Inclusief het regelen van de visa. Eigenlijk is het hoogseizoen in het hotel, maar veel afzeggingen van Europeanen door het China virus. Zo noemen ze het Corona virus hier. We bezoeken een viskwekerij. Met soeveniers natuurlijk daar gaat het om. Acht duizend kilo vis zit er in een grote kooi / net onder de huizen op het water. Volgende week gaat hij verkopen. Een USdollar per kilo. Dat is wel erg veel....? Naar de andere kant van de Mekong rivier. Weer uitstappen. Fuck, ik wil varen. Maar tja. Als toerist weet je niet altijd precies wat je te wachten staat. Een Moslim wijk met moskee, het doel. Een brug over een vaart is geschonken door de moslimgemeenschap in Dubai. Groot bord, met het exacte aantal Đôngs wat het gekost heeft en de schenker natuurlijk. De elektrische bromfietsen waren een tijd heel populair. Omdat men op deze geen helmplicht had. Dat vinden ze hier dus ook niet zo fijn. Maar tja later werd ook de helm verplicht voor de op stroom aangedreven fietsen. Dit allemaal volgens mijn gids dus... De Vietnamese naam voor Mekong is 'Cuu Long', wat 'Negen Draken' betekent, naar het aantal mondingen van de rivier in de Zuid-Chinese Zee. Is 4909 kilometer lang. Ontspringt op een hoogte van 4975 meter. Stroomt door China, Myanmar, Laos, Cambodja en Vietnam. Er zijn plannen voor nog meer dammen in andere landen. Men vreest deze dammen een desastreus effect zullen hebben op de visstand en de vruchtbaarheid van de rijstvelden. Na het boottochtje nog een tweede deel ontbijt. Wil alleen thee gaan drinken, maar ontdek een mooi plateau met kazen. De Franse invloed. Een goede. Verder onder de parasol. Lekker windje. Hou ik de scheepvaart op de Mekong in de gaten. Vanmiddag, net als gistermiddag, weer een fijne massage geboekt.
Mooie fietsroute vandaag. Veel kleine weggetjes. Driemaal een veerboot. De paadjes zijn er wel net breed genoeg voor, maar heel weinig auto's. Vele bruggen alleen voor voetgangers en (brom) fietsers. Echt rustig is het (bijna) nergens. En in tegenstelling tot andere reizen; ik kan er nog steeds niet aan wennen. Ik heb in veel landen gefietst, maar nog zoveel aaneengesloten bedrijvigheid gezien als hier. Heb vandaag weer moeite een plasplaatsje te vinden. Hoa Binh Hotel 1 heeft op de achtste verdieping, een beetje boven het straatlawaai, een mooi schaduwrijk EN met een aangename wind terras / restaurant. Maar ben wel (weer) de enige gast. Fuck. Beetje vreemd krijg een mail van Vietnam Airlines dat mijn vlucht op 27 februari van Ho Chi Minh City naar Bangkok is verzet naar van 08:25 naar 16:40 uur. Fuck 2, dan mis ik mijn aansluiting van Bangkok naar Amsterdam. Weet ff niet wat te doen nu. De KLM bij wie ik geboekt en betaald heb, geeft gewoonweg niet thuis.
Vannacht moet ik, in wat TE grote haast het toilet TE vaak bezoeken. Even rustig aan met eten. Cola, banaantjes en droge wafeltjes. Ik moet zeggen dat, qua energie, het fietsen niet slecht gaat. Een mens kan meer dan hij / zij denkt. Bij Long Xuyên steek ik de rivier, deze keer niet per pont, maar via een joekel grote brug over. Bij Cao Lâhn is de volgende grote brug over de Mekong. Een afstand van 36 kilometers er tussen. Vierbaans snelweg gescheiden. Met mooie brede vluchtstrook voor fietsers en bromfietsers. En wat denk je? Nee. Het is heerlijk fietsen. Ruimte voor iedereen. Weinig verkeer. Het zicht op de rijstvelden blijft. Tot mijn eigen verbazing een zeer aangenaam stuk te fietsen. Misschien wel het meest aangename. Daarna weer de hectiek in. De bromfietsen die in tegenover gestelde richting aan mijn kant plotsklaps opduiken zijn nog het meest gevaarlijke. Google levert me netjes voor de deur van het "Mekong Riverside Boutique Resort & Spa" af. Laatste deel over weggetjes van anderhalf à twee meter breed. Ik kom er. Sorry meneer de portier, hij probeert mij te stoppen, ik negeer en omzeil hem. Is onbeleefd, niet echt mensvriendelijk, maar inmiddels weet ik hoe men over de fiets denkt. Met de auto mag je tot de stoep van de receptie. De fiets ver buiten de poort. En juist dat wil ik niet. Maar leg dat maar eens uit aan een portier die zijn strikte regels moet uitvoeren en geen Engels spreekt. Mijn fiets staat nu netjes naast de deur van mijn bungalow. Ik, uitzicht op de Mekong rivier. Poepie chique hier. En een mooie wijnkaart. Booking laat me hier wel in de steek. Zowel gisteren als vandaag biedt zij een gratis upgrade aan van een bungalow met meerzicht, hier achter, naar een bungalow met rivierzicht. Telkens als ik de boeking wil afronden, stopt het zaakje met een fout. Pfff. Leg dat maar eens uit aan de juffrouw aan de receptie, ook met strikte regels. Lukt niet dus. Ben moe, heb geen zin meer in kibbelen, betaal zelf de upgrade, neem er een met rivierzicht. Prachtig. Ze kijkt me aan met een blik van, ik weet wat je bedoeld, maar ik hou me liever van de domme. Ze weet best wel waar Abraham de mosterd haalt. Ik wil graag voor vanmiddag om drie uur een massage reserveren. Voor de zekerheid vraag ik of het een 'gewone' massage is. Geen sex massage! Ik denk dat het een gewone massage is. Het IS een heel fijne massage, buiten in de schaduw, lekker windje. Mmmmmm. Wederom. Ik wen er nog steeds niet aan. De enige gast in het restaurant voor diner. Zijn er geen andere gasten, vraag ik. Jawel, maar die gaan ergens anders eten. Meestal de Vietnamese. Kan ze het niet kwalijk nemen. Prijzen hier en op straat. Wat zal ik zeggen, van 40 cent voor een broodje ei, langs de weg, tot 15 euro voor een salade hier. Vietnam is Vietnam, met haar eigen zeden en gebruiken. Waar ik respect voor heb. Maar. PUNT. Ben snob genoeg om blij te zijn, in een goed restaurant op een correcte manier een goed glas (lees fles) wijn geserveerd te krijgen. Fantastisch mooi plekje. So far, the best. Wat betreft de vlucht terug. Het is niet heel erg als een vlucht en/of tijd wijzigd. Maar, het wordt anders als er ook een fiets als extra bagage meegaat. Wat ik normaliter doe, is een vlucht reserveren, uitzoeken wat de voorwaarden en de prijs voor een fiets zijn. Is dat okay. Dan pas maak ik de vlucht definitief. Zo heb ik al enkele malen vluchten gecanceled omdat voorwaarden voor de fiets onduidelijk of te duur waren. Daarom nu mijn zorgen. Ik krijg waarschijnlijk een andere vlucht of vluchten aangeboden en weet niet wat de voorwaarden voor de fiets zijn. In het slechtste geval betaal je de fiets als over-bagage, en dan kan zo'n 100 euro per kilogram zijn. Voor een fiets, met doos, van 23 kilogram, wordt dat een heel hoge prijs, wat ik normaliter nooit gedaan zou hebben. Inmiddels een halve meter WhatsApp berichten met KLM, maar nog geen duidelijkheid. Early dinner view
Met de KLM schiet het nog niet echt op. Gisternamiddag zetten ze me gewoon voor het blok; wilt u nu wel of niet omgeboekt worden? Tja, heb ik een keuze? De originele vlucht is afgelast. Heb nog meerdere vragen open staan, over de fiets; voorwaarden en prijs, daar geven ze geen antwoord op. Nieuw ticket heb ik nog niet. En ja dan gaat er vanalles door mijn hoofd. Mag ik mijn fiets meenemen? Als ja, gaat me dat een paar duizend euro kosten? Inderdaad misschien alleen spoken..... Na hele dag appen krijg ik dan eindelijk, nu om 17 uur mijn tijd, een ticket van de KLM. Maar dit blijkt het eerste, originele ticket te zijn? Gaat de vlucht dan toch door of zitten bij de KLM te slapen. Ik wordt hier moedeloos van..... Daarbij begin ik me aan mezelf te ergeren, hoevaak per dag, vandaag, ik wel niet op die stomme telefoon zit te staren. Goodnight. Hope for a better day tomorrow 😘 My view today.
Gisteravond. Ik vertrek morgenvroeg direct na het ontbijt. Ontbijt is om half zeven, ai dat is te laat. Wacht, ik bel de keuken. Yes, ok, om zes uur ontbijt morgen. Ik heb alleen maar een paar gebakken eieren, brood en thee nodig. Ze kijkt me vreemd aan. Ontbijt is ontbijt. En inderdaad, om zes uur is het volledige ontbijtbuffet ingeregeld. Het is moeilijk in Vietnam iets buiten de regels te regelen. Met behulp van de route van Adriaan Castermans en Google Maps vind ik de kleinste paadjes en de mooiste weggetjes. Eenmaal met een ferry naar een eiland wordt het een stuk rustiger. Paadjes van een meter breed. Beton soms zand. Gelukkig geen ruimte voor auto's. De is de eerste 27 kilometer, een ommetje, een binnendoortje. Na de derde veerpont, overzetten kost 8 cent, begint het 'gewone' hectisch verkeersleven weer. Morgen de laatste rit, kan niet zeggen dat ik het jammer vind. SHIT. FUCK. SHIT. FUCK. Één uur, drie minuten en tien seconden; " Al onze medewerkers zijn nog steeds in gesprek, dank u voor het wachten." Weet nog steeds niet hoe het met mijn terugvlucht staat, dus bel het Nederlandse KLM reserveringsnummer. Geduld. Misschien, maar meer onmacht en frustratie. Tijdens de lunch, ik zou me dood ergeren als andere gasten het zouden doen, maar het restaurant is leeg, 'hang' ik weer veertig minuten aan de lijn met KLM reserveringen. Een wonder geschied. Ik krijg een zeer kordate mevrouw aan de lijn. Wat in drie dagen appen met de KLM service (?) niet lukt. Lost mevrouw zo even op. Inderdaad er staan drie opties open. Welke wilt u? Okay, moment maak ik in orde. Fiets erbij, volgens haar is dat ook in orde. Verwijderen we de andere optie, is die onduidelijkheid ook weg. En ja nu kan het wel snel. Bijna direct heb ik het juiste ticket in mijn mail..... Pfffff. Wat een opluchting. Klein puntje van zorg nog, hoeveel kost het om de fiets mee te nemen. Maar na zoveel 'grote' zorgen zijn de kosten van de fiets ineens een kleine zorg. Skype is een heel mooie oplossing voor bellen naar vaste nummers in Nederland, of ergens anders. Mobiel kan ook, maar dat gaat beter en goedkoper via Messenger of WhatsApp. Heb een auto-opladen account. Als het saldo onder de twee euro komt, wordt er automatisch tien euro bijgevoegd. Op 16 februari is er voor het laatst tien euro bijgeschreven. Vandaag, na twee uur telefoon met Nederland is het saldo 8,74 euro. Dat is best goedkoop. Massage naast het hotel is veilig verzekerd de receptie-mevrouw. Ik wandel er in de namiddag heen. Ik versta het, maar wil het graag nog een keer horen. In verband met het Corona virus masseren wij geen buitenlanders. Voorzichtigheid prima. Maar mensen laat je toch niet gek maken. Mijn vlucht-probleem Ik ga proberen er een verhaal van te maken. Misschien saai, maar overslaan kan ook. Ik boek bij KLM. Omdat KLM niet rechtstreeks op Ho Chi Minh City vliegt, wordt een (klein) deel door een ander maatschappij uitgevoerd. In mijn geval is dat Vietnam Airlines. Heenweg gaat prima. Terug is iets anders. Op 21 februari krijg ik een mail van Vietnam Airlines dat hun deel van de terugreis zo'n tien uur later gaat. Ik neem via WhatsApp contact op met de KLM. Nee hoor niets aan de hand. Jouw vlucht staat nog steeds in ons systeem. Kunt u ons de mail van Vietnam Airlines sturen? Doe ik. Ondertussen mail ik ook terug naar Vietnam Airlines dat ik zo in de problemen kom, omdat ik dan niet mijn aansluiting naar Amsterdam haal. Die antwoorden; we gaan kijken wat we voor u kunnen doen. Ook de KLM is er inmiddels achter dat er met mijn originele vlucht iets gewijzigd is. Dit schrijf ik in vijf minuten, maar we zijn dan een dag verder. Kent u Amadeus? Het is een Europees computer-reserverings-systeem (CRS). Ontworpen voor luchtvaartreserveringen. Zo Europees is het niet, want ook Vietnam Airlines boekt er voor mij een nieuw alternatieve vlucht via Parijs naar Amsterdam in. KLM doet hetzelfde, maar die boekt mij via Kuala Lumpur naar Amsterdam. En berichten mij daarover. Ik meld de fiets. En accepteer. We zijn inmiddels weer een dag verder. Ik heb nog steeds geen nieuw ticket. Herhaaldelijk vraag ik via WhatsApp de KLM hierom. De 23ste februari, nadat ze drie maal gezegd hebben het ticket verstuurd te hebben, en ik niets ontvang, krijg ik toch een ticket. Verbazing. Dit is het ongewijzigde ticket, zoals het een maand geleden is uitgegeven. Natuurlijk meld ik dit de KLM. Gisteravond..... Vanochtend, de 24ste, in WhatsApp, een melding van de KLM, dat zij in hun systeem 'zien' dat ik met Vietnam Airlines via Parijs ga. Huh. Ik heb toch met jullie afgesproken via Kuala Lumpur te gaan? Meerdere WhatsApp vragen. Net zoveel "geen" antwoorden. Inderdaad Amadeus heeft op 27 februari drie vluchten voor mij in hun database. De originele. Degene van de KLM. En degene van Vietnam Airlines. Drie vluchten op één dag, voor één persoon. De mevrouw van KLM reserveringen maakt daar resoluut een eind aan. En stuurt mij het juiste tickets. Hoe moeilijk kan het zijn? Voor mij wel moeilijk. Niet alleen omdat het voor mij ontzettend frustrerend is geen of een ontwijkend antwoorden te krijgen. Tweedens heb ik helemaal geen zin tijdens vakantie hier zoveel tijd aan te besteden. Een verhaaltje van misschien twintig regels, de WhatsApp communicatie, als je het zo wilt noemen, twee honderd.
Half twaalf. Op de kamer in Hotel Grand Saigon in Ho Chi Minh City. Rondje rond. Ongeveer 1500 kilometer. Tweeënzeventig kilometer gefietst. De fiets al weer ingepakt. Dit keer is de meneer van de receptie wat coulanter. Ik mag in de lobby, in een hoekje, mijn fiets inpakken. Een paar weken geleden moest ik naar de bedompte parkeerkelder, vies, er hangt nog warmte van twee jaar geleden. Om zes uur verlaat ik de stad Mý Tho, om tien uur ben ik weer in Ho Chi Minh City. Van stad naar stad en alleen stad gezien. En verkeer, veel verkeer. En dan zo zonder fiets ben je weer dat 'vieze oude mannetje' dat alleen hier is voor de seks met (jonge) meisjes. Ik voel me altijd beter met of op de fiets. Sorry zo voelt het een beetje na een paar 'nare' 'massage' ervaringen. Maar wat is dat lekker. Na een hotstone massage van 90 minuten, ook nog even een pedicure. Ik val bijna in slaap. Dezelfde vaardige dame met haar zachtaardige handen, doet eerst mijn body en daarna mijn voeten. Ze zegt dat ze negentien is, voor mij ziet ze er uit als krapaan vijftien. Eating my egg sandwich.... This really crazy crowded. The last five minutes of this cycling tour.
Ik denk dat nu alles voor de vlucht voor morgen goed geregeld is. Gisteren telefonisch contact gehad met Malaysia_Airlines ook daar hang je een hele tijd aan de lijn voordat een heel vriendelijke dame in heel onduidelijk Engels mij te woord staat. En ja een fiets kan misschien wel mee, ik zal het aanvragen. Wilt u aub morgen terugbellen. Dat heb ik net gedaan. En ja de fiets mag mee. Ze zegt het luid en duidelijk, ook dat het als extra overbagage gerekend wordt. En dat is afwachten, ik heb in het totaal ongeveer 42 kilogram en als ik het goed lees mag ik er 30 meenemen. Dus 12 kilogram overgewicht. Maar tegen welk tarief? Ik als ze rekenen van hier naar Kuala Lumpur is het 20 euro, als ze rekening van hier naar Amsterdam is het 30 euro per kilogram. Duur, heel duur. Maar is te overzien, als ik alles dan goed gelezen en geïnterpreteerd heb. Bij KLM kost de fiets 100 euro per enkele reis. Shit. Ik ben in het Independence Palace. Een soort Paleis het Loo, maar dan met als thema de Vietnamoorlog. Oorlogs-overleg-kamers waar presidenten en generaals beslisten over een paar honderdduizenden doden meer of minder. Interesseert mij nu niet (meer). Ik heb de taxichauffeur in het Vietnamees laten lezen dat ik naar het "Hồ Chí Minh City Museum of Fine Arts" is wil. Hij zet zijn leesbril op en brengt me toch naar het verkeerde museum. Laat mij maar fietsen. Ook al ben ik dan moe, voel me dan nog steeds beter als op een niet-fiets-dag. De vermoeidheid trekt als dikke stroop door mijn lijf, en blijft hangen op plaatsen die je nodig hebt om in beweging te komen of te blijven. Blij, heel blij dat ik toch mijn vermoeiend botten naar het "Hồ Chí Minh City Museum of Fine Arts" laat transporteren. Leuk. Aardig. Mooi. Heel mooi. Voor een beetje kunstliefhebber zeker de moeite waard. Drie gebouwen, elk drie verdiepingen. Van buiten zien ze er netjes onderhouden uit. Vanbinnen, ietwat erg verwaarloosd, maar dat heeft ook weer haar charme. Op sommige plekjes is het gebouw, ondanks haar schebbig uitzien, ook fantastisch. Wanneer is hedendaagse kunst oud? Wordt Contemporary art oud? Ik hoor het graag... Contemporary art: "Hedendaagse kunst is alle beeldende kunst die "nu" gemaakt wordt. Hedendaagse kunst wordt tentoongesteld in musea voor moderne kunst en op kunstevenementen zoals de Documenta in Kassel en de Biënnale van Venetië." Dacht ik ook, maar zoek het toch maar even op. Het museum hier heeft een afdeling : "Ancient Contemporary Arts". Gewoon oude spullen. Christoph, van Vila Basi is ook in Ho Chi Minh City. We spreken af voor een pilsje in de rooftop bar. Het worden er een paar meer. Erg gezellig....... Nu naar bed...
Taxi bij het hotel is er vroeg, te vroeg. Vind ik niet erg. Malaysia Airlines heeft telefonisch gevraagd goed op tijd bij het inchecken te zijn. Op de site lees ik dat er een kantoor, waar je extra bagage kunt aanmelden, van Malaysia Airlines op het vliegveld zou zijn. Maar dat is er niet, krijg ik na herhaaldelijk vraag te horen. Tja, dan ben ik bij de incheckbalie een uur te vroeg . Zo'n reisdag is toch hoofdzakelijk wachten. Even in een andere omgeving is ook prima. Het uurtje wachten tot de incheckbalie opengaat, is zo voorbij. Ik sta vooraan. Dus de eerste. U heeft maar één stuk bagage meneer. Nee, twee. Ook de fiets. Nee meneer in mijn systeem bent u toch werkelijk aangemeld mee één stuks bagage. Ik heb een mondelinge toezegging via de telefoon en via Messenger heb ik het ook nog eens nagevraagd en bevestiging gekregen, ik laat mevrouw dit lezen. Nee meneer één stuks. Gaat u naar even daar verderop staan dan wordt het nagevraagd, kan ik andere klanten helpen. Je mag me onbeleefd noemen, maar ik laat me niet wegsturen. Zolang je aandacht hebt wordt er aan het probleem gewerkt. Dus ik blijf gewoon voor de balie staan. Mevrouw kijkt een beetje bedremmeld..... Opeens hoor ik 100 dollar. Ik zeg yes, okay. Ik denk dat ze de fiets bedoeld. Ja, ze begint de doos op te meten. We moeten navragen of deze in het vliegtuig past. Het is een klein vliegtuig. Weer blijf ik staan. Zolang ik 'in de weg' sta wordt er gewerkt. Wilt u aub aan die balie de fiets gaan betalen. Okay. Bij Vietnam Airlines lever ik het kaartje in. We accepteren alleen Đong meneer. Wat een ouderwetse idioterie. Heb ik net in het hotel de rekening betaald met mijn laatste Vietnamese geld. Hiernaast kunt u wisselen. Toe dan maar. Kan niet anders. Dat valt reuze mee, 92 euro voor de fiets. Loop terug naar de incheckbalie, krijg mijn paspoort en instapkaarten. Maar u moet wel even langs security. Ja, dat weet ik, dat is toch normaal. Nee de security waar de de bagage, de fietstassen, door de scanner gaan. Er is inmiddels meer dan een half uur verstreken sinds ik die heb afgeleverd. Moet voor de deur van kamer blijven wachten. De incheckdame blijft bij me. Geen idee waarom, maar ineens is er geen probleem meer. Verder naar paspoort - en handbagage controle. Bij het inchecken staat een groot plakkaat waarop vermeld, dat er ook geen powerbanks meer mogen worden meegenomen. Zowel in de fietstassen als handbagage heb ik er een. Beide zijn er door. Dit zijn van die momenten waarop ik zeg; met een fiets ga ik NOOIT weer vliegen. Twee uurtjes vliegen naar Kuala Lumpur. Is zo voorbij. Dan nog vier uren wachten voordat ik weer naar Amsterdam mag. Voor het eerst in vier weken weer sokken aan, das best warm. Maar tja, de ene keer is het uitermate fris in het vliegtuig, de volgende, nu, erg warm.
Het slaappiltje werkt goed. Van de dertien vlieguren slaap ik er zeker negen. Landen iets te vroeg. Zes uur heb ik mijn bagage. Fiets uitpakken en in elkaar zetten. Om ff na zeven zit ik in de trein. Vier graden hier, daar niet onder de 24 geweest. Brrrrrrrrr.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
