Zuid Afrika
Zuid Afrika |
|
| Home | DagBoek | Foto's | Foto's on Map | Kaart | Route | Klimaat |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Reisverslag van een solo fietstocht door Zuid Afrika.
De spreuk
Iedereen heeft 2 levens en je tweede leven begint als je je realiseert dat je er slechts 1 hebt. Iedereen gaat dood, maar niet iedereen leeft echt. Dat je zoveel meer kunt dan je denkt, als je maar durft. Download Jip's Lessen. Van 365 dagen succesvol
PERFECT. Vandaag een soepele rit naar, en een fantastisch gemakkelijke incheck op Schiphol. Danilo zet me mooi op tijd, even voor zevenen voor vertrekhal 2 af. Neem een karretje, mijn fiets er verticaal, best hoog, erop, de fietstassen er voor. Veel kan ik niet zien, voorzichtig manoeuvreer ik langs de vele reizigers door de grote draaideur. Bij de KLM balies; die doos is wel erg groot hè, komt u maar mee. Door de stewardess word ik omgeleid, langs wachtende en incheckende medereizigers naar de laatste balie in de rij. Waar een andere KLM mevrouw mij direct van de fietstassen en fietsdoos verlost. Hoe zwaar is de fiets? Er staat 12 kilogram op het boekingsformulier, maak er maar 16 van zeg ik. Gelukkig vindt de dame het niet nodig de doos nogmaals op de weegschaal te plaatsen. Dat is fijn. Vorige keer moest ik naast de 'normale' 100 euro, voor een enkele reis, er nog eens 100 bij betalen omdat de fiets tezamen met de dikke KOGA-doos veel te zwaar was. Zal nu niet veel anders zijn. Betalen van de fiets gaat nu ook tegelijk met het inchecken. Schuif de fietsdoos naar de odd-size bagage. Label op de doos wordt gescand. Klaar. Paspoortcontrole zelf doen, gaat snel, fijn geen lange rijen. Heeft u een zakdoek? Ja, wat dat betreft ben ik best wel een beetje ouderwets. Bij de handbagage controle laat ik deze in mijn achterzak, na de bodyscan wil de meneer de zakdoek uitgevouwen toch nog graag even nazien!? We vertrekken mooi op tijd. Elf uur en vijftien minuten duurt de vlucht zo verteld de man voorin. Koptelefoon op, muziekje, wat licht en zware turbulentie en Wim laat zich heerlijk in slaap wiegen.. Filmpje tussendoor. Koptelefoon blijft op, houdt het gekrijs en gejank, sorry moeders, van de kinderen en baby's verre van mij. Vlucht verder heel voorspoedig, we landen op tijd in Kaapstad, 10:15 uur, 20 graden. Fietsdoos ziet er ongeschonden uit. Fijn. Heel fijn. Chauffeur van het hotel staat op me te wachten. Nog een rit van een half uur naar de accommodatie. Heel mooie kamer, maar alles is dicht, heb dorst. De aardige receptiemeneer opent toch nog even de bar, fles water, twee flesjes bier en een opener, naar de kamer. Half een ff iets drinken.
Oeps, heel fijn, heb in een redelijk luxe hotel een standaard kamer geboekt. Ziet er fantastisch uit, maar als dit 'maar' een standaard is, moeten de andere kamers er wel als kleine villa's uitzien. Er zijn onder andere twee grote balkons, waarop je met gemak een party met een man of dertig kunt geven. Verwend dus. Ontbijt is uitstekend. Echt Engels, eieren, spek, worstjes en nog veel meer van dat smakelijke ongezonde spul, wat ik zo lekker vind, maar de rest van de morgen in je maag zeer nadrukkelijk aanwezig blijft. Even dimmen Wim. Hoewel ik honger heb als een paard. In het vliegtuig krijg je tegenwoordig niet meer zo veel. Altijd weer spannend, IK vind het altijd weer heel spannend om de fiets na de vlucht uit de doos te halen, in elkaar zetten, testritje maken. Is er onderweg iets kapot gegaan? En zo ja, is het dan hier, in een vreemd land waar misschien wel helemaal geen, van mijn soort, fietsen rondrijden te repareren. Zijn er onderdelen te krijgen. Maar nee, (weer) allemaal zorgen om niets. De fiets is perfect aan deze kant van de wereld gekomen. Dat was de fiets. De volgende (vakantie) taak is het verzenden van het verpakkingsmateriaal van de fiets naar de eindbestemming. De jongeman van het hotel die bij de receptie hand en spandiensten verricht wil me wel even naar het postkantoor brengen. Het verzenden van een hoes voor de fiets en een grote zak waar de beide fietstassen tezamen inpassen kost van postkantoor naar postkantoor zeven euro. Vijfmaal zoveel als je het naar een bepaald adres stuurt. Het postkantoor is twee kilometer van mijn laatste hotel. Dus.... Ik vraag nog even wat het kost om de grote doos, waar de fiets in zat, ook te verzenden. Echt zwaar is het niet, maar wel kolossaal in omvang. Dat kost ongeveer vijftig euro, beetje te veel vind ik, gooi dan maar weg. Daarna moet ik nog een Zuid-Afrikaans Simkaartje ophalen. Via Internet besteld en betaald. Dat gaat normaliter op het vliegveld, maar bij aankomst was de winkel aldaar al gesloten. Bij het bestellen van het kaartje heb ik dus afgesproken deze af te halen bij een groot winkelcentrum hier in de buurt. Tien kilometer richting Kaapstad centrum. Ook daar rijdt de jongeman van het hotel mij naar toe. Een taxi heen en weer kost vijftig euro. Beetje duur. In de bedrijfsauto en een goede fooi, veel goedkoper. Binnen de shopping mall zijn we langer onderweg dan de tien kilometer er naar toe. In Zuid Afrika hebben ze ruimte genoeg, dus etages zijn niet zo nodig. Een klein dorp van allerlei soorten winkels. Het kaartje ligt voor mij klaar, even proberen, doet het direct. In gesprek met de chauffeur vraag en krijg ik allerlei advies en informatie; De parkeerwachters op de terreinen bij de winkels moet je niet altijd vertrouwen. Er zijn officiële, maar ook verschillende met alleen een oranje hesje. Beter zegt hij, de winkel ingaan, of vlakbij de ingang de fiets bij de security neerzetten. Dat is WEL veilig. Als je alleen op reis bent moet je toch onderweg af en toe inkopen doet en dan is dit een waardevol advies. Het doet er weinig toe of je nu veel of weinig gestudeerd hebt in Zuid Afrika zegt hij. Als je familie hebt of iemand kent bij een bedrijf wordt je eerder aangenomen dan met een diploma. Behalve dan weer bij de hele grote bedrijven, die kijken wel naar opleiding. Op houten banken, een eindje verder langs de boardwalk, kun je redelijk goedkoop, redelijk gezellig en erg redelijk vet ook buiten eten. Het zand van het strand, door de storm hoog op gewaaid, om je oren. Paar biertjes daar gedronken. Voor het avondeten kies ik voor een gemakkelijke zetel in het (nog) niet zo gezellige Krystal Place Hotel. Eerst een pilsje, dan een lekker Afrikaans wijntje? En tja, ook in een goed hotel krijg je bij een goed glas wijn, een berg ijs. Wie doet nou zoiets? IJs in een voortreffelijke wijn? Ik niet. Hier is het niet ongebruikelijk, en wie ben ik, hier?
Een rondje door Gordon's Bay. Even wennen weer aan de fiets aan de linkerkant van de weg. Gaat goed. Veel verkeer hier. Maar dat is altijd zo in de buurt van (grote) steden. De storm is gelukkig gaan liggen. Er waait een koel windje van zee. Toch om tien uur al behoorlijk warm, zo'n 25 graden. Moet morgen direct een pas over, dus proberen om zes uur op de fiets te zitten. Jammer van het lekkere ontbijt hier, maar dat begint pas om zeven uur. Zuid-Afrika heeft goede wijnen, heel goede wijnen. Maar waarom doe je er dan ijs in? Ik zie het bijna overal, en ongevraagd, als je een glas wijn besteld, krijg je er een karaf met ijsblokjes bij. Blijft natuurlijk wel lekker koud, maar goede wijn met water vermengen, DAT gaat mijn verstand te boven. Maar ja zo heeft elk land wel iets. Probeer me in elk land in de mensen daar in te leven. Te begrijpen hoe hun leven in elkaar steekt. Mijn zeden en gewoonten naast de hunne te leggen. Niet denkend dat wij in Nederland / Europa nou de wijsheid in pacht hebben. Mijn eigen zeden en gewoontes probeer ik even te parkeren, niet dat dat altijd lukt, en mij als gast in hun land zoveel mogelijk met hun zeden en gewoonten te vereenzelvigen. De eerste keer dat ik sushi at was in Zuid-Afrika. Wel een beetje vreemd. Maar toch, sindsdien ben ik een liefhebber gebleven. Zeker sinds ik in Japan de echte wasabi heb leren kennen. 'Onze' wasabi is eigenlijk een redelijk slap aftreksel van de echte wortel. Wij gebruiken mierikswortel, ook scherp, toch, a totally different experience. Hot but not too hot. Very spicy. Nu in "Ocean Basket Gordens Bay" wederom een uitgebreide sushi schotel. Heerlijk. Toch, mijn favoriet blijft Japan. Als ik even naar het toilet ga, mijn leesbril op tafel laat liggen, mijn stuurtas met alle (belangrijke) spullen (natuurlijk) meeneem, is bij terugkomst mijn tafel alweer geruimd. Zonder betaling te vertrekken is waarschijnlijk niet abnormaal hier. Mijn bril krijg ik terug, ook de rest van mijn karaf wijn. De sushi bestelling komt ook. Als ik nogmaals, heb twee halve liters bier gedronken, naar het toilet ga, waarschuw ik maar even, dat ik terugkom. The chain of command loopt hier, en niet alleen hier, van licht naar donker. De baas is een 'echte' blanke Afrikaner. Subhoofd is een blanke met een donkere mix. Daaronder een zwarte met een blanke mix. Het personeel totally black. Sorry dat ik het zo moet omschrijven, maar dat is hier wel de realiteit. Up 138 en Down 105 meters.
Wat een gekke eerste fietsdag. Best wel (heel) goed gefietst. De weersomstandigheden zijn echter een complete verrassing. Het begint onder een bewolkte hemel, de lange, redelijk steile Sir Lowry's pas op. Zonder ontbijt. Wat om kwart voor zes voor mij klaar zou staan, maar, slechte beurt, er niet was. Dan maar een banaan. De N2 over de pas is een drukke weg, tweemaal twee rijbanen, gelukkig ook een mooie brede vluchtstrook. T 'is een gemene, als je denkt dat je de top hebt bereikt, komt er nog een stuk omhoog. Intuïtie is een aangenaam noodzakelijk iets, is mijn mening. Toch soms ook vreemd (bij mij). Als ik de pas opklim en ik fiets al in mijn laagste versnelling, probeer ik, zeker elke vijf minuten, nog lager te schakelen, lukt dus niet. Moet er zelf wel een beetje om lachen. Aangenaam koel om te fietsen. Maar, het begint met af en toe een spatje, wat over gaat in een dikke vette, met veel wind gepaard gaande, miezerregen. Klinkt misschien gek, maar dat had ik nou totaal niet verwacht vandaag. Heel erg koud is het niet, even een pauzeren doe ik toch maar niet. Wit verschrompelde handen stevig aan het stuur, de harde wind staat dwars op de weg. Paar uurtjes verder, na een tweede pas, een mooie lange afdaling, de zon breekt weer door, de wind draait tot recht in mijn rug. De laatste kilometers, als op een e-bike naar Worcester. De klant is beslist GEEN koning in de winkels hier. Vijf kassa's op een rij. Één mevrouw bedient er eentje. Naast haar vier dames die gezellig staan te babbelen terwijl er zich voor deze ene kassa een rij van zeker 15 potentiële kopers vormt. Wat ze dan wel weer hebben is een pinapparaat, waarop op de toetsen geen nummers staan. Blanco vlakjes. Er boven, in het klein, alleen voor jou leesbaar, de nummers hoe deze op dit moment onder de blanco toetsen zitten. De plaats en dus de volgorde veranderd steeds. Bijna niet af te kijken dus. Dat er in Kaapstad, in de provincie West-Kaap, een groot drinkwater te kort is, is inmiddels in de gehele wereld bekend. Op straat en in de hotels hangen overal grote plakkaten met de waarschuwing toch vooral zuinig met water om te gaan. Heb niet het idee dat de Afrikaan zich er iets van aantrekt. In de hotels is er in ieder geval genoeg water. Vanmiddag hier in de stad werden de boompjes in het trottoir gewoon besproeid, zelfs op plaatsen waar geen boompje meer stond, vloeide het water alware het in overvloed. Vanochtend in de bergen, hemelsbreed zo'n dertig kilometer van Kaapstad, genoeg water in de stroompjes en kanalen. Appel- en perenboomgaarden, staan wonderwel prachtig in frisgroene bladeren, barstensvol fruit. De rozentuintjes en gazons rondom de huisjes en boerderijen heerlijk groen. De jongeman van het hotel in Gordons Bay vertelde het al, er is water genoeg, maar er ontbreekt een goede infrastructuur het water op de juiste plaats te krijgen. Als je op je eigen land een waterput boort, komt de gemeente, plaatst er een meter op, en je betaalt (dik) belasting over je 'eigen' water. Up 1352, Down 1217 meters.
Ontbijt in Robertson. Ik zie een mooie plekje om buiten te zitten, grote hoge hekken om het terras heen, parkeerplaats aan de achterzijde, fiets niet te zien, geen ontbijt hier. Verderop nog een mooi restaurant met terras waarop de fiets naast de tafel mag staan. Voor, in en na Robertson tientallen wijngaarden, de meeste met verkoop en proeverij aan huis. Fietsen gaat lekker. Heuvelachtig, beetje wind, tegen. Landschap valt tegen. Naast de vele wijngaarden nog meedere kale woeste vlakten. Tussen Ashton en Montagu de Kogmanskloof. Heel mooi stukje. Eigenlijk nu verboden voor voetgangers en fietsers, maar daar trek ik me niets van aan. Ze zijn met de weg bezig, er is maar één rijstrook beschikbaar. Lekker rustig. Aan het begin van de kloof staat een groot bord, de bavianen toch vooral niet te voederen. Ik zie ze niet. Iets na elven in arriveer ik in Montagu. Leuk dorp. Ook mooie hotels. Maar nog iets te vroeg. En ik wil vandaag ergens in een B&B op het platteland overnachten. Volgens Agoda, een boekings-site, zijn er een kilometer of tien verder langs de weg een paar. Ongeveer op die plek aangekomen zie ik alleen een paar half verwaarloosde boerderijen. Geen enkele verwijzing dat hier accommodatie zou zijn. Ook geen drang om HIER navraag te doen. Shit. Dan maar verder. Dat worden de ongeveer zwaarste vijfentwintig kilometer van mijn leven op de fiets. De heuvels worden steeds hoger, niet echt maar zo voelt het wel. Bij sommige van die hellingen stap ik maar even af, niet om dat ze zo steil zijn, maar de kracht is even uit mijn knieën verdwenen. Tien meter lopen, een minuut rusten. Oude man!? Gelukkig staat er bij de volgende accommodatie wel een duidelijk bord langs de weg. "Akkerboom Cottages". Self catering. Een paar jongetjes rennen met me mee over een zandpad, door een perenboomgaard. De jongens wijzen mij de huisjes, ik dacht dat ze mij bij de baas zouden brengen. Maar nee, enkel andere gasten. Ik ben aan het einde van mijn Latijn. Uitgeblust. Ik WIL niet verder. Gelukkig heeft een van de gasten het telefoonnummer van de bazin. Ze belt. Ja, er is nog een cottage vrij. De sleutel kunt u twee kilometer verder ophalen. Waarom komt dat mens nu niet ff hier naar toe? Laat mijn bagage bij de mensen achter en fiets toch maar even naar de Padstal, een soort boerderijwinkel. Dan zie ik ook waarom de mevrouw niet even naar de huisjes komt. Het is een hele grote, sorry, heel dikke, heel aardige mevrouw. De Afrikaanse vrouwen zijn over het algemeen best aan de stevige kant. Dit is een prijswinnaar. We praten leuk in het Nederlands. Self catering. Oeps veel eten heb ik niet bij me. Eerst maar even lunchen in de Padstal dan. Lekkere penne met kip en blauwe kaas. Ook krijg ik iets voor het diner mee. Ik denk kippenboutjes te krijgen, maar later blijken het koude frites. Twee cola zero daar gedronken, twee zero's mee. Totaal inclusief het huisje 537 Rand, 35 Euro. Slapen eten en drinken. Maar vandaag geen bier en wijn. Up 1305, Down 1137
Barrydale ik was er al eens. Neem er niet een te grote maaltijd, direct na het dorp begint een lange zware helling. Ik neem een licht ontbijt. Bij de eerste gelegenheid die open is, en blijkt later ook de enige te zijn die op zondagmorgen vroeg cliënten wil ontvangen. Zondagmorgen lekker rustig op de weg, maar goed ook, want na Barrydale verdwijnt de brede vluchtstrook en blijft er maar een stukkie van een centimeter of dertig over. Wat nog wat verderop tot nul reduceert. Toch nog te veel verkeer om een klein schildpadje in zijn eentje de weg te laten oversteken. Ik weet dat er soorten zijn die met één hap je vinger er af bijten. Dus pak hem (of haar) voorzichtig van achteren vast. Zijn nog best krachtig die beestjes, ontglipt tweemaal uit mijn vingers. Maar dan is tie veilig aan de overkant. En ik hoop dat het de kant is waarheen hij ook wilde. De kleine Karoo, een prachtig gebied langs Route 62. Met de auto mooier dan met de fiets denk ik, de saaie stukken, en die zijn er ook genoeg, vliegen in een gemotoriseerd vehicle wat sneller voorbij dan op mijn fiets. Uitzonderingen bevestigingen de regel. Tegenwoordig drink ik alleen bier zo in de namiddag tegen vijven. Vandaag. Zondag. Maar ook zo verschrikkelijk droog warm, dat alleen bier mijn dorst kan lessen, althans dat is mijn bescheiden mening. Het wordt NOG warmer, tegen de veertig graden is de voorspelling voor de komende dagen voor deze streek. Zo vertellen mij mensen onderweg en de B&B beheerder. Morgenvroeg heel vroeg op pad. En toch maar even de afstanden op de route (her)bekijken. Honderd kilometer op zo'n warme dag vind ik niet meer aangenaam. Dan te weten dat het vanmorgen toen ik vertrok 'maar' tien graden was. Koud. In Ladismith worden om drie 's middags de trottoirs opgeklapt. (Een vrij in het Nederlands vertaald Duits spreekwoord). Niets meer te doen dus. Toeristen komen (bijna) alleen rond lunchtijd en verdwijnen dan weer dan weer naar een andere grotere stad. Geen hotels hier. Ik geloof vier B&B' s. Adri's Coffee Shop is nog open voor een pilsje en straks krijg ik ook nog wat te eten. Volgens de B&B baas niet het beste restaurant, een afrader, maar tja als dat het enige is wat open is! Dat Self-Catering, zoals gisteren, is (heel) leuk als je met de auto bent. Op de fiets kan ik niet zoveel meeslepen en heb ook geen zin om tig kilometer heen en weer te fietsen om voor wat boodschappen te zorgen. Toch lijkt het er op dat ik deze week, deze vorm van overnachting, nog een paar maal zal moeten gebruiken, wil ik de afstanden niet te groot maken. Er wordt ongevraagd een pilsje bijgezet? De eigenaresse zegt dat ik mooi praat, probeer hier zoveel mogelijk Nederlands, zij heeft familie in Den Haag. We komen een heel eind. Veel woorden komen (nog) overeen, als is de uitspraak niet meer dezelfde als de onze. Toch is het zo dat praten in het Afrikaans/Nederlands nooit lang duurt, overschakelen in het Engels doen beide partijen, ik ook dus, al snel. Up 1110, Down 1194 meters
De sokken trek ik aan, niet omdat ik koude voeten heb, wil ook niet mijn enkels verbranden. Of het is omdat mijn huid ouder is geworden of de zon is hier zo sterk, nog nooit ben ik zo snel verbrand. Zelfs boven op mijn handen. Het is ontzettend moeilijk voor een fietser, goede informatie van de lokale bevolking te krijgen. Fietsen doen ze bijna niet, dus de heuvels zijn voor hun totaal geen extra inspanning, misschien een beetje meer gas, maar dat is ook alles. Volgens de B&B meneer was de eerste helft redelijk vlak met een paar heuveltjes. De tweede helft een grote afdaling. Ik ervaar de eerste paar uur alleen maar venijnige klimmen, met bijna geen dalen. Maar dat kan natuurlijk ook aan mijn gesteldheid liggen. Moe, spierpijn, pijn aan het zitvlak. En die grote afdaling moet ik nog zien. De fiets het restaurant binnenrijden in Calitzdorp is totaal geen probleem. Mooie binnenplaats met tuin. Toast, eggs en twee potjes rooibos thee. Heb er zin in. Half tien. Even gedacht hier te blijven en niet verder te gaan naar Oudtshoorn. Echter. Heb daar voor deze keer al een kamer geboekt. Maar zou ik ook gewoon niet kunnen nemen kost me dan een paar tientjes. Als ik even zit, is mijn energie ook snel weer terug. EN, ik denk dat ik de B&B meneer verkeerd begrepen heb. VOOR Calitzdorp een lange afdaling in plaats van er na. Lange afdaling ja, heel fijn, er tussendoor, de grootste wandel-partijen in mijn fiets-loopbaan. De dame (met de pijp) van het restaurant overtuigd mij er van dat de weg verder bijna vlak is. Het landschap een stuk mooier, afwisselender meer boerderijen, huisjes, weilanden en veel groen. Dat voor wat betreft de eerste helft. Tweede helft inderdaad een stuk vlakker, fietsen ging, ondanks de hitte, niet slecht, maar het landschap is oersaai. De jongeman aan de receptie van het Queens Hotel is een en al vriendelijkheid. De kamer is pas om 2 uur klaar, maar wacht even. I upgraded you, and your room is ready now. Vette fooi verdiend. Ladismith is misschien dan wel een wat doods dorpje, Oudtshoorn zeer zeker niet. Maar of ik daar nu zo blij mee ben. Heel veel Art Gallery's, eigenlijk gewoon souvenirwinkels. Met honderden struisvogel dingen. Veren en beschilderde eieren van dien aard. Vanmiddag, weinig drukte in de straten, het is op dit moment, we schrijven drie uur, veertig graden. Betalen doe je/kun je in Zuid-Afrika bijna overal met de creditcard. Zelfs bij de B&B gisteren. American Express willen ze heel vaak niet. Is te duur en betaald (te) laat. Ook bij een bedrag van 1 of 2 euro vragen ze of je met de card of cash wilt betalen. Juist om deze verschillen, wel of niet een bepaalde credit card accepteren, heb ik er twee. American Express en een Master Card. Tot nu toe, overal in de wereld waar ik was, lukt betalen wel met één van de twee of beide. Nog even dit. Zie voor ik Oudtshoorn binnenrijdt een bord "Aftrekplaats". Nu lijkt onze taal best wel veel op het Afrikaans. Maar zouden ze ook werkelijk hetzelfde bedoelen. Heb nog niet de 'moed' gehad het iemand te vragen. Maar Google geeft ook hierop antwoord. Zie foto. Het is een parkeerplaats. Toevallig of niet Google laat juist degene zien die ik ook zag. Up 1062, Down 1281 meters
All the way down. Zegt de nachtportier van het hotel. Eerst sleept hij de helft van mijn bagage, de andere helft draag ik, naar het parkeerterrein. Hij denkt dat ik met de auto ben. Dan weer terug naar de conferentiezaal waar mijn fiets staat. All the way down, als ik hem vertel waar ik naar toe ga. Hoe blind voor heuvels kun je in een auto zijn? Het is, voor mijn gevoel, klimmen en nog eens klimmen. Ik denk de langste klim tot nu toe. En dat noemt hij dan; helemaal naar beneden. Bij de kruising N12 / N9 linksaf. Van de vorige keer hier, weet ik nog dat er een soort restaurant / boerderijwinkel is. Shit. Geen ontbijt. Om acht uur is het grote hek van de oprit nog gesloten. De R62 volg ik nog steeds maar heet nu ook N9. Redelijk rustige weg. Mooi door een dal, aan weerszijden bergen, op niet al te grote afstand. Af en toe een boerderij huisje koeien schapen, maar vooral rechte weg. Glooiend nu, soms een wat steiler stukje, maar 't geheel is goed te fietsen. Om de afstand niet te groot te maken heb ik gisteren via de telefoon een klein huisje in the middle of nowhere gehuurd. Self catering. Met de mevrouw afgesproken, dat we samen in de auto even naar een winkel zouden rijden om toch wat eten binnen te krijgen. Op de fiets kan ik behalve drinken en wat repen voor onderweg niet zoveel meer meeslepen. Winkel is acht kilometer verder. Niet echt veel keuze. Wel een diepvries vol met vlees. Geen groenten. Veel blik-eten. Ik kies voor brood eieren en kaas. Toch ook hier in het buitengebied, in een winkeltje van niks, ook met creditcard te betalen. Mevrouw runt met haar man, beiden gepensioneerd, een schapenboerdij. Vlees en wol. Hun pensioen is niet toereikend om (goed) rond te komen. Voordat ik het theezakje in het kokende water laat glijden is het vocht al bruin gekleurd. Komt bruin uit de kraan, en na het koken is het nog steeds bruin. Gezond, zegt mevrouw, komt uit de bergen en de bruine kleur krijgt het water van de fynbos. Fynbos is een verzamelnaam van de zeer sterke onkruiden die hier overal groeien. Ze drinkt zelf een bakkie mee. Dus zal wel goed zijn. Als Maarten vandaag in de buurt was geweest had hij de pijp kunnen krijgen. Fietsen is niet ALTIJD leuk, soms is het afzien, maar juist dat afzien hoort ook bij het fietsavontuur. Tot nu toe valt het mij erg zwaar. Hitte, steile heuvels, pijnlijke knieën, - rug en - kont. Vandaag helemaal niet leuk. Maar als je dan weer schoon gedoucht bent ziet het leven er weer compleet anders uit. Toch mijn (dag) afstanden nog maar eens goed bekijken. Up 1093, Down 848 meters
Harde wind op de kop. Al een paar dagen. Maar wind voor, bij deze temperaturen, is beter dan geen wind. Hoewel het vandaag qua hitte meevalt. Morgen wordt het weer loeiwarm zegt de baas van het hotel. En de wind! Die is meestal veel harder, maar dan in de (mijn) goede richting, aldus dezelfde baas. Op basis van de gemiddelde windrichtingen in deze tijd van het jaar heb ik gekozen voor zuid-noord in plaats van Johannesburg naar Kaapstad. Volgens deze meneer dus de goede keuze, maar nu ist dus net even anders. Lucky day. Vanmorgen was het grote hek van de boerderij nog vast op slot. Volgens mevrouw is het hier een veilige omgeving. Maar 's nachts staat er wel een grote schijnwerper die een groot deel van het erf verlicht. Gelukkig zijn de meneer en mevrouw schapenboer ook al wakker en hoef ik alleen maar op hun deur te kloppen, en meneer komt gekleed en wel een paar minuten later naar buiten, opent de poort en wenst mij een goede reis. Lucky day, omdat de route twaalf kilometer korter is dan ik dacht te gaan fietsen. Ik heb het natuurlijk niet bedacht, maar door Google laten uitrekenen. Beetje minder vind ik, zeker vandaag, in het geheel niet erg. Geen idee waar nu het verschil zit. Tot toe was Google voor mij altijd betrouwbaar. Vandaag beter/fijner gefietst dan gisteren. Zou dat door die extra eiwitten kunnen zijn? Omdat de keuze in het winkeltje gisteren heel beperkt was. Heb ik daar twaalf eieren gekocht. Vier voor de lunch, vier voor het diner en vier hardgekookte vanochtend mee voor onderweg. De heuvels zijn nog steeds behoorlijk pittig. Naar met zo nu en dan een korte wandeling, redelijk goed te doen. Vòòr tien uur dan. Ik vind Zuid-Afrika, in het buitengebied, nog steeds erg goedkoop. Voor de overnachting, de lunch, voor diner (twee wraps) in de koelkast, vier bier, vijf cola zero, twee echte cola en een grote fles water. Nog geen vijftig euro. Een rekening heb ik nog nergens gezien. Na het afrekenen, half vijf, gaat de zaak op slot. Er komen hoofdzakelijk lunchgasten, verder niets. Spreek met hem af dat hij het hek dicht doet, maar niet op slot. Kan ik morgen mooi op tijd vertrekken. Up 1038, down 855 meters.
Een mooie fietsdag. Geloof dat dit de eerste keer is dat ik het zo schrijf. Mooi. Loeiheet al om negen uur. Maar mooi. Allereerst omdat het redelijk vlak is. Niet dat de cijfers dat zo duidelijk maken. Maar het klimmen was heel goed te doen. Dan een prachtig groen vruchtbaar levendig dal. Het deel tussen Misgund en Joubertina is een aaneenschakeling van fruitboomgaarden. Een en al bedrijvigheid. Vele zwarte werkers in de velden, handwerk, maar ook, modern, het besproeien van de gewassen met een helikopter. Arbeiders- en krottenwoningen in massa's tussen de vruchtbare velden. Sommige heel aardig om te zien andere golfplaathokjes. En DAT durf ik dan niet, zo'n dorpje in te gaan. Ik weet niet of het hier ook townships genoemd worden, maar ik blijf 'veilig' op de hoofdweg. Zal er waarschijnlijk nog wel vaker overschrijven maar; Apartheid mag dan wel afgeschaft zijn, apart is er nog heel veel. Behalve een boer in een auto heb ik nog geen blanke arbeider gezien. Waarschijnlijk worden ze niet meer als slaven behandeld, maar van een minimale gelijkheid is volgens mij nog geen sprake. Veel wegwerkzaamheden, de opzichter blank, de werkers alle zwart. De vrouwen regelen het verkeer, die worden waarschijnlijk NOG minder dan de mannen betaald. Maar dat is een aanname van mijzelf. Bij één van die verkeersregelaars stop ik even. Mag ik een foto maken. Ze kijkt heel vreemd. Dan vraagt ze of ik water heb. Mijn einddoel is nog maar een paar kilometer verderop, dus water kan ik nu wel missen. Ze giet mijn bidon in haar fles leeg. Krijgen jullie geen water van de baas? Ze staan uren (denk ik) in de volle zon, 35 graden, vandaag geen wind, en worden niet regelmatig van drinkwater voorzien. Nee, slechte baas, zegt ze. Paniek. Echte paniek en wel terecht. Mijn telefoon, of natuurlijk ik, onwetend, stuur een SOS, naar mijn ICE Contact, met de mededeling dat ik dus in nood ben. Netjes met de coördinaten erbij, die Madeleine al snel heeft teruggevoerd naar een locatie bij Joubertina. Als ik dan ook nog eens niet opneem, als zij mij belt...... Ik hoor de telefoon maar krijg geen contact. Zie de SMS van Madeleine dat ze een SOS van mij heeft ontvangen. Fiets een eindje verder, misschien betere ontvangst. Nog slecht. Stuur een paar Sms'jes dat alles goed is. Maar die blijven ook 'hangen'. Paar kilometer verder. Elkaar even gebeld. Dat Madeleine in mijn ICE contacten staat, dat weet ik natuurlijk. Maar hoe ik per ongeluk zo'n SOS bericht verstuurd heb, weet ik nog niet. Had wel ongeveer op dat moment een foto met de telefoon gemaakt. Ga straks nog even uitzoeken. Niets vind ik zo gevaarlijk als een 'nep' SOS bericht te versturen. Nog niet kunnen vinden. Als iemand een tip heeft. Voor de Samsung Note 8. Graag. Welcome to South Africa. Ik vraag bij de receptie of er wifi is. Het 4G netwerk heeft hier slechte ontvangst. Nee, geen wifi, de kabels zijn vannacht gestolen. Welcome to South Africa. Thomas heet hij. Wij stellen ons pas voor als we afscheid nemen. Praat en eet ongeveer twee uur met deze ongetwijfeld vriendelijke man. Spreken doet hij, maar alleen als er vragen gesteld worden. Is hij bescheiden, is hij verlegen? Geen idee. Maar wordt een beetje veel moe van het eenzijdige gesprek. Ben sowieso al een uur later als andere avonden. Goedenacht. Up 754, Down 1340 meters.
The Thornhill Farm beantwoordt al sinds gistermiddag geen telefoon (drie lijnen) of sms'en. Ga toch onderweg die kant op, wil ik wel eens zien, maar vertrouwen daar een slaapplaats te vinden heb ik niet veel. Als ik Thornhill binnen rij en ik zie een groot bord "Thornhill Hotel" weet ik genoeg, DAAR vraag ik een kamer. Twintig euro voor een kamer, met douche en toilet. Ik heb wel eens mooier gezien. Toch, weer dertig graden en heuveltje op en heuveltje af. Killing in deze hitte. Ben blij met NU een slaapplaats. Verbranden in de zon doe ik wel eens vaker. FF één dag niet in de zon en het is weer voorbij. Nu, hier niet. Op mijn handen verschijnen onderhuids kleine vocht blaasjes. De blaasjes verdwijnen, de oude huid ook. Eronder verschijnt een baby rood roze huid. Insmeren natuurlijk. Maar tot nu toe helpt dat niet echt. Handschoenen aan doen lijkt me nou ook niet zo aangenaam in deze hitte. Weet het even niet. Inderdaad er zit een bad in mijn badkamer, en twee kranen, waarvan uit de warme alleen een beetje heet water komt. Wat dan ook echt gloeiend heet is. Oeps. Gebruik de ene handdoek als washandje en poedel me zo maar een beetje 'fris'. Klinkt wel erg verwend he? Volgens mij heeft onze vorige generatie zich altijd zo gewassen. Met eenmaal in de week / maand in de teil. Dus wat heb ik te zeuren, morgen weer een goede douche hoop ik. Thornhill Hotel bestaat sinds 1897. Volgens de placemat is het gebouw grotendeels nog origineel. In ieder geval vind ik de bar heel mooi. Ze schrijven "From Modderkantien to successful hotel". Wat ze met succesvol bedoel weet ik niet echt, de kamers zijn best schoon maar erg gedateerd dus, de bar zit rond het middaguur al vol met drinkende blanken. Hoop dat het vannacht niet te veel lawaai geeft. Van de jongeman achter de bar mag ik alles op de rekening zetten. Ik betaal dan altijd na het diner, zodat ik in de morgen vroeg kan vetrekken. De bazin echter wil toch graag even het geld voor de kamer zien. En ze verteld me ook waarom. Vorige week was hier een stel voor een kamer, ze gaf de sleutel en ging verder met haar werk. Een paar uur later kwam ze erachter dat het stel weer verdwenen was met achterlating van het niet meer het schone beddengoed en gebruikte handendoeken. En zonder betaling dus. Heerlijk. Regen. Bij de eerste donderklap valt de stroom uit. Computer down. Afrekenen gaat dus niet. Generator wordt op 'mijn' terras geplaatst. Tijd om weg te wezen. Over een half uurtje kom ik wel afrekenen. Up 1026, Down 1008 meters
Don't do this at home. Vandaag neem ik de N2 volgens Nederlandse begrippen een autosnelweg. Volgens Afrikaanse; ben ik nog niet helemaal zeker van als ik er aan begin. Tweemaal twee gescheiden rijstroken, mooie brede, schone vluchtstrook. Lijkt precies op 'onze' snelweg. Als de eerste politiewagen mij passeert, weet ik genoeg, hier mag je op de snelweg fietsen. De volgende gemotoriseerde dienders laten mij ook met rust. Regelmatig zie ik mensen op de vluchtstrook wandelen, ook staan er borden die waarschuwen voor overstekende voetgangers. Op één bepaalde plaats staat een verbodsbord dat daar niet gelift mag worden. Andere plekken wel dan? En is dat nou gevaarlijk? Ik vind van niet. Vergelijk het met een rivier. Is het rivierbed breed, stroomt het water rustig. De B-wegen in Zuid-Afrika zijn meestal smal, vaak zonder vluchtstrook. Tegemoetkomende auto's die elkaar ter hoogte van mij passeren hebben niet veel ruimte meer over. Vaak wordt ik dwingend de berm in geclaxonneerd. Smal rivierbed onrustig water. En qua natuur hoef je in of bij een grote stad als Port Elizabeth ook niet voor binnenwegen te kiezen. Veel accommodaties hier (aan de kust) zijn B&B of Self-catering. Vandaag weer. Had even niet goed opgelet. Gelukkig verderop, vier minuten wandelen, een winkel en pub, waar je ook wat kunt eten. Maar die pub gaat dan weer aan het eind van de middag dicht. Diner met bier en kaas op het terras of in de kamer? Staat vandaag weer een harde wind. De goede kant op. En gelukkig niet zo warm meer. Maar of een terrasje in de wind in de schaduw erin zit?? En het eten; vlees, vis en pizza's. Men houdt in Afrika van crumbed, gepaneerd, ik niet. Tja, het leven van een reiziger gaat niet over rozen, altijd wat te klagen. De elektriciteit is na de eerste donderslag, na het diner, gisteravond, niet weer teruggekomen. Maar met zo'n goede hoofdlamp, een must voor reizigers, heb je je handen vrij en fantastisch veel licht om alles 's morgens in het donker weer in te pakken. Toegangshek van het hotel was, zoals afgesproken, gelukkig open. Men hangt het slot eraan, maar doet het niet echt dicht. Fine. Up 361, Down 565 meters
Kenton-On-Sea, zondagmiddag, druk, toeristisch, Guesthouse ziet er mooi uit, kamer nog niet klaar. Lawaaierig. Patsers, zwart en witte. Eerste indruk. Ben er al voor twaalf uur. Fietsen ging lekker. Aangenaam koel. Soms ietwat te fris voor een mouwloos T-shirt. Landschap is hier wat eentoniger. Eindeloos lijkende grazig groene weilanden met af en toe een koe. Eenzame boerderij. Dan weer uitgedroogde landen met solitaire boompjes. Net afwisselend genoeg om het niet al te saai te maken. Pfffff overgang tussen lekker eenzaam fietsen en toeristische drukte even ongemakkelijk. Je zou er zelf bang van worden, als je ziet hoeveel moeite het hotelpersoneel doet mijn fiets een echt veilige plaats te geven. Niet dat ik zorgeloos zomaar mijn spullen laat staan. Niet in Zuid-Afrika, maar ook niet in Nederland. Hun bezorgdheid geeft mij een beetje extra de kriebels. Tezamen met rondom bijna elke woning een hoog prikkeldraad hek. Overal camerabewaking. Bordjes "Armed Response" . (Bij alarm komt er gewapende security) Er wordt me letterlijk gevraagd of ik nog niet beroofd ben. Have a save yourney. Wat me elke dag meermaals wordt toegewenst, krijgt dan ook een ietwat andere lading. Probeer me niet te veel negatief te laten beïnvloeden. Blijf alert en doe voorzichtig. Als iets niet goed aanvoelt (ook zonder 'geldige' reden) doe ik het niet. Toch. Ik schrok er zelf van, laat die angstcultuur, zo noem ik het maar even, me niet onberoerd. Vanmorgen een stukje verder vooruit, een auto langs de kant van de weg. Eigenlijk niets bijzonders, een hoop (zwarte) mensen er omheen. Ik schrik. Dichtbij gekomen; gelukkig er is ook een blanke bij. Het is toch erg dat ik zo intuïtief hier situaties aan het inschatten ben. Ik schaam me er best voor. Het is vijf uur, tijd voor een pilsje. Niet in Kenton-On-Sea op een (zondag) middag. Alles gesloten. Een klein supertje bij het tankstation is nog open. Nee, bier verkopen ze niet. Nee, er is ook niets anders (meer) open in het dorp. Bij de Spar hiernaast had ik tot vier uur nog wat inkopen kunnen doen, maar toen lag ik dus lekker op bed te doezelen. Stukje kaas en een paar (lekkere) kippenboutjes, daar moet ik het vanavond mee doen. Gisteravond Why do the people here put ice in really good wine? Vraag ik de barkeeper. Ik weet het echt niet. Misschien omdat ze dan denken minder snel dronken te worden! Ik vind ijs lekker en ook goede wijn. Maar samen. NEE. Als een barkeeper al geen reden kan verzinnen waarom de gemiddelde Afrikaan ijs in wijn doet, dan weet ik het ook niet meer. Up 940, Down 964 meters
Na het ontbijt, loop ik naar het strand. Heerlijk (bijna) verlaten op een maandag. Een lange wandeling langs de kustlijn, hoewel het nu heerlijk koel is, zit er voor mij, voor een rustdag ff niet in. Deze keer een volledig ontbijt, met spek, worstje, bonen, toast en eieren. Valt allemaal nog wel mee qua hoeveelheid en vetgehalte. De manager bevestigd mijn vermoeden. Tussen hier en Oos-Londen, is er langs de weg niet veel accommodatie. Dus direct maar bellen naar Begha. We hebben het pension vol met visser mannen; een internationale viswedstrijd. Shit. Maar, vervolgd ze enkele momenten later, we hebben een tweede huis en daar heb ik nog wel een plaatsje. Als je morgen nogmaals dit nummer belt zal mijn man u wel verder helpen. Gelukkig. Van hier naar Oos-Londen ongeveer 160 kilometer. Veel te veel voor één dag. Heb de rit nu in twee redelijke porties kunnen verdelen. Voor veel bedrijven zijn de personeelskosten de grootste hap uit min-kant van de balans. Niet in Zuid-Afrika, denk ik. Heb ik er nog geen 'bewijzen' voor, maar er loopt ZOVEEL (zwart) personeel rond, dat je zou kunnen denken dat het gratis is. Weer een aanname; denk zo dat de (zwarte) lonen niet al te hoog zijn. Bij de Spar aparte (zwarte) bediening om het fruit voor jou af te wegen en het bonnetje er op te plakken. Elk gebruikt winkelmandje wordt razendsnel weer door (zwarte) bediening naar de ingang gebracht. Service vind ik altijd heel fijn. Gedienstig gaat nog. Onderdanig ervaar ik zelf als niet aangenaam. Bedienend, sorry, ook weer zwart, personeel, vaak onderdanig. Misschien 'moet' dat van de Zuid-Afrikaans blanke, geen idee. Deze mensen zijn niet zo toegankelijk, althans tot nu toe. Zou graag eens met hun daarover willen praten. Word er een beetje droevig van. Mijn vuile was gisteren ingeleverd, krijg ik vandaag netjes gestreken en wel weer terug. Service van de zaak, geen kosten. Ik mis één sok, zou ik ook zelf ergens hebben kunnen laten liggen. Zit ik aan het strand. Lange broek. Hemd lange mouwen. Pet op. Echt zonnig is het niet. Toch alle roze en rode plekken op mijn body wil ik vandaag wat rust gunnen. Voor mijn handen heb ik een brandwondenzalf gekregen bij de apotheek. Blijkt er dat gisteravond toch een restaurant open was. Pizzeria aan het strand. Gesloten op maandag, vandaag dus. Het bij het complex behorende restaurant, fantastisch uitzicht, is voor diner alleen op vrijdag en zaterdag open. Verder niet veel interessante gelegenheden gezien. Dus ga maar doen waar ik erg goed in ben. Zitten staren en niets doen op mijn eigen terrasje, pilsje en een hapje halen bij de Spar hiernaast. En 't is okay voor mij. Voor vandaag. Op de achtergrond het geruis van de oceaangolven, de voorgrond het getwitter van de vogels. Fietsen is vaak vermoeiend, een dag niet fietsen NOG erger. Soms willen de dames (of heren), ik vraag altijd eerst, niet op de foto. In Thornhill, twee welgestelde dames, ik bedoel arm waren ze niet, want aan hun figuur te zien kregen ze elke dag een zeer behoorlijke maaltijd, achter een stapel kleurige kleding langs de kant van de weg. Nee, geen foto. Wat wil je er eigenlijk mee doen. Ik wil mijn vrienden in Nederland graag laten zien hoe het in Zuid-Afrika is. Oh. Wat heb je er voor over? Ik betaal niet graag voor het nemen van een foto, behalve als ik er arme mensen een genoegen mee kan doen. Wat willen jullie hebben? Geef ons iets wat het leven gemakkelijker maakt. Ze kijken richting supermarkt. Best wel een interessante vraag. Maar wat kan ik er mee? Wat bedoelt u, vraag ik nogmaals. Maar dan heb ik er ook geen zin meer in. Thanks, have a nice evening.
De felle vette miezerregen slaat mijn ogen bijna dicht. Het is een onrustige dag, veel wind, op de kop dus, veel (vracht) verkeer wat in golven voorbij komt. Dan weer een hele tijd in mijn eentje, in gevecht met heuvels en wind. Af en toe een weiland, meestal ruige wildernis. Bij elk rivierdal een mooie blik op de oceaan, en dan weer die klim UIT het dal. Gevoelsmatig blijf ik aan het klimmen. Maar ik begin ongeveer op oceaan hoogte en eindig ook weer aan de oceaan. Dus evenveel geklommen als gedaald. Die psyche hè, denkt er elke keer weer anders over. Onderweg een paar gelegenheden om wat te eten of te drinken. Maar wanneer deze open zijn is moeilijk te zeggen. Volgend jaar of het jaar daarop zal de R72 grotendeels vierbaans zijn, met mooi glad asfalt. Maar nu nog even niet. Veel wegwerkzaamheden, waar de banen dan nog smaller zijn. En de joekels van vrachtauto's wel akelig dicht langs me heen razen. Wat me met de tegenwind en de zuigende krachten van die grote kolossen soms moeilijk in evenwicht kan houden. Ik ben op zoek naar het dorpje Begha en wacht op een bordje die kant op. Waar ik denk dat ik ongeveer zou moeten afslaan, staat een groot bord Bira's Holiday Resort. Dan bied Google Maps toch weer mooi uitkomst, die zegt dat mijn Guesthouse ook daar ergens ligt. Een paar kilometers van de grote weg. Verspreid staande mooie villa's. Zoals gewoonlijk grote hekken er omheen, hermetisch afgesloten. Niemand te zien, niemand te vragen. Gisteren telefonisch met een mevrouw afgesproken dat ik rond twaalven in het dorpje zal aankomen. Als je er bent, bel dan nog maar een keer. Tja. Ik weet niet waar ik ben dus als ik mevrouw bel kan ik haar niet vertellen waar ik mij zelf bevindt. Bij het eerst beste straatnaambord dat ik zie bel ik haar. Oh, dat staat u nu voor een groot walvisbeen op de hoek van de weg. Daar gaat u linksaf af, twintig meter links begint een zandweg Aloe Drive. Rij die zandweg in, op het eind een huis met een Jack Russel en mijn man, die zal u verder helpen. Gevonden. Een werkelijk fantastisch mooi plekje. Het Guesthouse staat in de duinen. Vanuit mijn bed kijk ik recht de golvende oceaan op. Met mevrouw heb ik gisteren afgesproken dat ze ook voor middag- en avondmaal zal zorgen. Meneer weet nergens van. Kort telefoontje lost alles op. Als je klaar bent kom maar naar beneden, daar heb ik een stuk vlees met salade. En dat heeft hij ook. Doet zelf het koude vlees in de magnetron, schept drie verschillende soorten salade erbij. Ik zeg zelf, omdat hij ook, ik zie er twee, zwarte mevrouwen in dienst in de keuken heeft. Smaakt goed. Meneer laat mij in alle rust de maaltijd nuttigen en kijkt zelf TV. Hij switch telkens tussen twee zenders; Een motie van wantrouwen is ingediend tegen de president van Zuid-Afrika, men verwacht elk moment zijn aftreden en cricketwedstrijd tegen India. Een mooie wandeling over de hoog opgewaaide zandduinen naar de oceaan. Beetje frisse wind vandaag. Ben moe. Dat gevecht tegen de wind moet ik toch maar eens opgeven, dan maar een tandje lager. Maar heb ik zoveel lage versnellingen? Up 1188, Down 1205 meters.
Oost Londen. Een stad die me een beetje bang maakt. Drukke volle straten. Verkeer van alle kanten. Ben ook erg moe, dat zal de gevoelens ook versterken. The Hampton, mijn slaapplaats voor vannacht zou net zo goed een gevangenis kunnen zijn. Aan de buitenkant dan. Dikke ijzeren tralies voor alle ramen. Het terrein hermetisch afgesloten hoge hekken, met elektrische draden er bovenop, een grote poort. Belletje drukken, gezicht voor een camera, en dan mag ik binnen. Kamers zijn heel mooi hoor. Geloof dat ik de straat op moet om mijn eten te krijgen. Want ik zie nu dat ze zich een luxe Guesthouse noemen. Zware dag, vroeg op pad. Eerst het zandpad hoog klauteren. Met fiets best zwaar. Dan weer klimmen door de villawijk. Het gehele dorp is afgesloten met een poort. Van zes 's avonds tot zes in de ochtend hermetisch gesloten. Sta er om twintig voor zes voor. Heb met mevrouw afgesproken dat ik haar mag bellen. Zij belt dan security en die opent de poort op afstand voor vijftien seconden. Oeps ze neemt niet op. Shit. Dan zie ik naast het hek een gaatje. Past mijn fiets en ik er door? Yes. Net als ik langs de poort ben, belt mevrouw terug? Sorry Janet, dat ik je wakker maakte, maar ik ben er al door. No problem. Have a safe journey. Thanks. De eerste helft wederom tientallen kilometers wegwerkzaamheden. Zal best mooi worden. Maar dat kleine stukje weg wat nu voor mij overblijft wordt steeds kleiner en gevaarlijker. Echt ontspannen fietsen is het niet. Daarbij werkt het landschap vandaag ook niet mee. Veel townships onderweg. Deze staan (jammer genoeg) bekend als (zeer) gevaarlijk. Ik zie af en toe een winkeltje, maar waag het toch maar niet. Veiligheid voor alles. De tweede helft van deze R72 mag ik genieten van een reeds gerenoveerd deel. Niet vierbaans, maar wel brede vluchtstroken, waar het weer aangenaam ontspannen fietsen is. Ook hier veel townships. Niet dat er direct gevaar voor mij dreigt. Het is meer dat iedereen (!) zo bang is. En dan meestal voor de mensen uit deze townships. Een verzameling van krotten. Tegenwoordig ook nettere behuizing. Maar het blijft de woonplaats van de armsten van de armen. En dat zijn er hier heel veel. Die niets te verliezen hebben omdat ze toch al helemaal niets bezitten. Die angst van de blanke Afrikaan voor de arme zwarte Afrikaan heb ik ongewild / ongewenst overgenomen. Townships. Uitgestrekte woongebieden rondom de grote steden. Waarvan de behuizing tot de einder reikt. Maar ook dus in de in de buitengebieden. Ik heb me voorgenomen op de grote doorgaande weg te blijven, waar net genoeg verkeer is om me relatief veilig te voelen. En niet de townships binnen te gaan. In ieder geval niet zonder veilige begeleiding. De route is zwaar vandaag. Veel, bijna aan een stuk, klimmen en dalen. Voelt soms als een straf. Wie z'n gat verbrandt moet op de blaren zitten. Als je fijn gemakkelijk naar beneden suist, wacht daar straks weer de zware klim. Aan de overkant van de weg tegenover het hotel zijn twee restaurants. Grazie, Italiaans, in ieder geval heel goed. Blanke en zwarte bediening. Ik zeg dit omdat de zwarte gast de zwarte bediening zeer hooghartig behandeld. Wat ik zelf tweemaal zie, op het hondse af. Maar wat een wereld van verschil de straat en het chique restaurant. Heerlijk rustig. Lekker pilsje. Lekker eten. En. Ik hoef niet op mijn hoede te zijn. Relaxed. Na het eten nog wat eten en drinken kopen voor morgen voor onderweg. De gehele winkel zit dicht met een dik hekwerk. Uit dat hekwerk steekt een hekwerk slurfje waardoor je bestellingen kunt doen, de betaling, en het gekochte in ontvangst kunt nemen. Ik maak een foto. Krijg direct nors commentaar, waarom ik dat doe. Mompel iets van de buurt op de foto zetten en doe gauw mijn bestelling. Daarna maar snel terug naar het hotel. Rustig dit verhaaltje schrijven. De wind giert om het gebouw. Gisteravond bij Derrick en Janet was best gezellig. Toch vind ik het best indringend om zo bij andere mensen aan tafel te schuiven. Janet runt een restaurant in Wesley, tien kilometer verder langs de weg, daar had ik mijn ontbijt kunnen krijgen als ik niet zo vroeg op pad zou zijn gegaan. Van het restaurant neemt ze voor supper een lekkere ovenschotel mee. Van te voren heeft Derrick mij uit zijn mancave al een paar pilsjes ingeschonken. Hij is een gezellige prater. Maar jammer genoeg van de hak op de tak en niet altijd even duidelijk. Er schijnt nu onder Kaapstad een onderaardse rivier ontdekt te zijn, die alleen maar aangeboord hoeft te worden en het water tekort zou zijn opgelost! Fabel? En dat de zware bevolking nu zo is zoals het is, is volgens Derrick de schuld van de blanken, die hebben hun in het begin zoveel gegeven, dat ze denken daar nog steeds recht op te hebben. Wil daar graag wat meer over weten. Maar Derrick heeft alweer een ander onderwerp op zijn notenzang. Toch ook hij maakt me bang. Allereerst met het aanzien van zijn huis. Één grote vesting van hekken en sloten. Een uitgebreide instructie hoe morgen het huis te verlaten. Hij laat het gastenboek zien en verteld trots over andere fietsers die bij hun gelogeerd hebben. Toch, Wim, zou ik Transkei met de bus doen, niet op de fiets. Tja, ik wil hem graag geloven, maar zie ook zijn eigen angst voor zijn eigen omgeving. Terecht of niet. Daar wil ik me niet teveel door laten beïnvloeden. De heer en mevrouw zijn verbaast dat ik hun etablissement gevonden heb via Google Maps, daar wisten ze niets van. Valentijns dag. Eerste restaurant vol. Tweede vol, maar als ik voor acht uur weg ben, is er nog een tafel. Al ZO vaak alleen gegeten, vooral tijdens fietsvakanties, maar dit, vanavond, voelt toch wel heel vreemd, al die geliefden tezamen. Pilsje, carpaccio van de springbok, wijntje en penne carbonara. Dan naar bed. Laatste avond in Kenton-On-Sea. Don't push your luck, I think five Rand will be enough. Een oudere blanke mevrouw op hoge toon tegen een zwarte jongeman. Waar het over gaat weet ik niet. Die TOON echter van deze uitspraak blijft de hele avond door mijn hoofd zingen. Nee, niet zingen, dreinen. Onderdanigheid eisend, hooghartig. Dit terwijl ik een fantastisch boek lees "Onder een hemel van sproeten" van Alex Boogers. Met muziek van Dustin O'Halloran. Beide op mijn fone. Nu de vogels stil zijn en de oceaan wat koelere wind mijn kant opblaast, doe ik balkondeur dicht. Up 1334, Down 1327 meters.
Mooie zware rit vandaag. Veel groen. Bossen en weilanden. Veel klimmen. Op zestig kilometer een groot tankstation waar je ook kunt eten en drinken. Verder onderweg niets, of je moet de townships in gaan. Wat ik dus met mezelf heb afgesproken niet te doen. Nog twee B&B's gezien op een boerderij. De rest ben ik alleen met de natuur en het verkeer. De vogels en de heerlijke geuren van de kruiden. Die, als het niet te hard waait, langs je neus nevelen. Na Oost London valt het verkeer wel mee. De N2 is hier al gerenoveerd, mooie brede vluchtstroken. Net buiten Oost Londen weer een stukje autosnelweg gedaan. Heb het 'geheim' ontdekt. Officieel mag je er niet fietsen. Maar, deze borden staan alleen bij de opritten. Dus als je een weg rijdt die snelweg wordt, dan mis je de borden, verboden voor fietsers en voetgangers. Niet dat veel mensen zich hier iets van aantrekken. Genoeg mensen tezamen met mij op de vluchtstrook. De politie rijdt rustig voorbij maar doet niets. Google Maps blijft fantastisch. Precies op de kilometerafstand die ik berekend heb, vind ik het bordje "Mpotshane Safari", rechtsaf een zandweg in. Klimmend en dalend op een gravel /zandweg is wel een beetje zwaarder, maar het is maar vier kilometer. Het hek zit dicht, dat wist ik al. Eerst bellen, dan krijg ik de code. Net als ik bij de lodge arriveer, stoppen ook moeder en dochter achter mij. Perfecte timing. Ik dacht dat zij hier ook zouden wonen. Nee dus. Ze laten mij binnen in een heel leuke kamer. Dochter maakt later een eenvoudige, maar lekkere lunch voor mij. Wat een service. Daarna vertrekken de dames weer. De bar is gewoon open. Een honesty bar noemen ze het hier. Je schrijft op wat je neemt. Ik blijf alleen achter op een fantastisch plaatsje. Aan de rand van een diepe kloof. Balkon direct in het groen. Kwetterende vogels alom. Verder stilte, die af en toe onderbroken wordt door een windvlaagje. Up 1232, Down 712 meters De code als ik die misschien morgenvroeg nodig heb 2011#
Best fris om kwart over vijf in de ochtend staand achterop een pick-up truck. Mijn fiets en mezelf in evenwicht houdend. Met Lauren, de beheerder, van de lodge heb ik afgesproken dat iemand van het personeel mij naar de hoofdweg zal brengen. De vijf kilometer zandweg heb ik gisteren al gezien en is best zwaar. Het klopt allemaal precies, om half zes zit ik weer op de N2 op de fiets. Vette fooi voor de chauffeur. Maar het wordt NOG kouder. In volle vaart zeven kilometer naar beneden het dal van de Groot-Kei rivier in. Klappertandend van de kou begin ik aan hele lange klim het dal weer uit. Binnen de kortste keren druipt het zweet van mijn voorhoofd. En zo gaat het de rest van de dag door. Dal in, dal uit. Op en neer. Geen enkel vlak stukje. Omgeving is eigenlijk best mooi. Prachtig groene weilanden. Magnifieke solitaire bomen. Heel veel huizen, townships. En daar gaat, voor mij, door de verhalen, toch een bepaalde dreiging van uit. Niet dat er iets dreigends gebeurt. Maar IK voel het zo. Ben blij dat ik in Butterworth geen stop gepland heb. Nergens zou ik me senang voelen een winkel binnen te gaan om iets te kopen. Dat is één. Twee, je fiets hier onbeheerd laten staan, zou einde fiets zijn. In Dutywa aangekomen. Niet veel beter. Sorry. Het is géén township. Maar totaal zwart. Tja. Verder fietsen wil ik vandaag niet. Dus zoek en vind het Guesthouse dat ik gisteren gelukkig telefonisch geboekt hebt. Er is enige verwarring, toch na een paar belletjes krijg ik de geboekte kamer. Met douche en toilet op de kamer zowaar. Douchen, de was doe ik vandaag niet, morgen maar stinken dan, de kamer is veel te klein. Zeker met de fiets naast het bed. Ik vraag tegenwoordig direct hoe ik morgenvroeg het pand kan verlaten. Grote prikkeldraad hekken om het terrein. Poorten met sloten. Van zes tot zes in de nacht is er security op het terrein die kan u naar buiten laten. Nee, iets te eten heeft de ietwat norse mevrouw niet. Als ze later haar geld voor de kamer komt innen vraagt ze wel of ik vanavond ook eten wil. Graag. Hier ga ik niet de straat op in het donker. Wel extra betalen maakt ze heel duidelijk. No problem. Voor lunch het dorp dus in. Het eerste uur denk ik de enige blanke in het dorp te zijn. In een achteraf restaurantje bestel ik kip, daarbij komen twee salades en twee groenten, vijf euro. Netjes aan tafel bezorgd als je de groenten en salades heb uitgekozen. Smakelijk, wordt achter de tralies beveiligde ramen van het restaurant genuttigd. Even verder. Wil nog een paar biertjes en wat bananen voor morgen. Alcohol wordt in aparte winkels verkocht. Of de SPAR heeft een aparte afdeling met alcohol of géén alcohol. Ik vind een Liquor Store in The Mall. Bij de deur staat een bewaker. Vlak naast de kassa. Heb je afgerekend, dan controlleert deze security man of de inhoud van je plastic zak klopt met het bonnetje. Voor plastic zakjes moet je in Zuid-Afrika ook al extra betalen. Daar, in het winkelcentrum, ontwaar ik ook dat ik toch niet de enige blanke ben. Ik ben zo op mijn hoede dat ik het zelf helemaal niet leuk meer vind. Op je hoede zijn is eigenlijk niets mis mee. Als het overheersend wordt en blijft, is het stress en géén vakantie. Moet mezelf nog maar eens afvragen of ik nog vaker in zulke dorpen wil overnachten! De rest van de middag blijf ik op mijn kamer, schrijf dit verhaal, en ben al halverwege het Sixpack. Wat ik nu aan het doen ben besef ik mij, is de vooroordelen te bevestigen zonder enige echte redelijke reden. Alleen door 'angst' gedreven. Jammer hè. Gisterenmiddag / avond was heel relaxed. Stay Focused. Stay Focused. Hij zegt het enkele malen. Voor het diner drink ik met de andere gasten een pilsje op het bijna onmogelijk mooie terras direct aan de ravijn. Tientallen veelkleurige vogels met misschien nog wel mooier gezang tonen zich in hun volle pracht aan ons. Een andere man komt naast me staan. Ook met een pilsje. Bent u de manager vraag ik, om maar een gesprek te beginnen. Zo'n beetje ja. Heel aardige man, op de een of andere manier hebben we een klik. Hij is de vader van Lauren en heeft dit alles eigenhandig ontworpen en gebouwd. Zijn vader was hier schapen- koeienboer. Hij heeft eerst de boerderij overgenomen, nog hectaren aan kool verbouwd. Maar later de Game Safari Lodge gebouwd. Zebra's en andere hertachtigen geïmporteerd. ('s morgens in het half donker zien we nog een kudde impala's). Gelukkig heeft hij een wat positievere kijk op het leven hier. Ontzettend veel respect voor mijn fietsreis. Geen waarschuwingen deze keer. Stay Focused. Blijf opletten. Bij het afrekenen vraagt Laura mijn emailadres, haar vader, bij het eten was hij ineens verdwenen, wil mijn reis een beetje volgen. Hij is een van de weinige mensen die een belangstellende vraag terug heeft. Dat vind ik heel fijn. Toch. Wat ik aan hem vertel weet ik zelf al. Wat ik van hem te horen krijg, daar kan ik iets van leren. Fijn gesprek. Ook het avondeten heel gezellig. Oma. Uit Zuid-Afrika is jarig. Al wel bijna twee weken jubelt ze. Haar dochter, man, kleindochter en vriend zijn voor deze heugelijke gebeurtenis over uit Engeland. En reizen een beetje rond met z'n allen. Zij allen zitten wel vol met, heel goed bedoelde, waarschuwingen. Oma woont in Kenton-On-Sea en is al eens van haar tasje beroofd. Up 1514, Down 1253 meters
Koud vandaag, bijna de gehele morgen onder de twintig graden. Eigenlijk best een lekker fiets weertje, maar bezweet bij het klimmen; ijskoud naar beneden. Toch veel beter dan boven de dertig, bij deze temperatuur veel meer energie. Ik zal nooit een fan van al dat klimmen worden, maar zo in de koelte gaat het stukken beter. Vandaag 'doe' ik 85 kilometer in ongeveer zes uur. Ben nu in Transkei, het gebied van de Xhosa. Nelson Mandela was van deze stam. Vanmorgen, zag ik net, bij zijn geboorteplaats langs gefietst. Geen bijzondere aanduidingen gezien daar. Nu in Mthatha de plaats waar hij is opgegroeid. Hier staat wel een memoriam voor hem. Het Nelson Mandela Museum. De behoefte deze te bezoeken jeukt echter niet. Wat precies de definitie is van een township weet ik eigenlijk niet. Ik denk zoiets als krottenwijken. De keten aan fel gekleurde huizen in deze streek is zeker geen armenwijk. Het is ook geen wijk het is ook niet één dorp. Waar de hellingen niet te steil en rotsachtig zijn staan huizen, bijna langs de gehele weg en tot in de verte. Vandaag wat minder 'angst' voor de zwarte medemens. Alhoewel ik vanmorgen in het half schemer in het centrum van Dutywa heel blij was dat ik de helling af ging. Kon gelukkig snelheid maken. Wat daar op straat al, of waarschijnlijk nog, rondloopt, is beslist niet koosjer. Maar de rest, 99 procent van de mensen die ik groet, groeten meteen heel vriendelijk terug. Voordat ik mijn hand opsteek wordt er nog wel eens bedenkelijk gekeken, maar na mijn groet een brede glimlach. Vanochtend, tijdens een pauze, stopt zowaar een auto. Everything OK? Voor het eerst een automobilist die even de moeite neemt om te stoppen en een praatje maakt. En het was wel onze zwarte medemens hè. 'De moeite' schrijf ik, dit omdat het aantal spontane praatjes, of het nu zwart of wit is, vergeleken bij andere reizen stukken minder is. Waar ik nog steeds NIET aan kan wennen is het concentratiekamp idee rondom de hotels. In de nacht het terrein volledig verlicht. Hekken met elektrische draden bovenop, 24 uurs security. Al moest ik vanmorgen de bewaker wel ergens ver zoeken, was niet echt paraat aanwezig. De fiets in de hotelkamer? Als je het NIET zou doen krijg je opmerkingen. Vaarwel Lieve Hans Up 1458, Down 1546 meters
Wat een ellende. Wat een gekte. Wat een idioterie. Wat een leeftijd. Ik had zoveel wijsheden in deze levensjaren kunnen verzamelen. Doe ik zulke gekke dingen. Wankelend van vermoeidheid strompel ik rond twaalven de River Lodge binnen. Wat ik dacht dat ik makkelijk ritje zou zijn, wordt een marteling. Ik heb me laten verleiden door het vele bergafwaarts richting oceaan. Maar idioot die ik ben, hier is niets bergop of afwaarts, het is ALTIJD alle twee. Volgens de cijfers ben ik ook een heel eind gezakt. Meer dan gestegen. Maar bij temperaturen dik boven de dertig. Is klimmen, voor mij niet te (meer) te doen. De laatste heuvels kruip ik zwetend en puffend op. Een stop na elke tien meter. Ik zie alleen nog de gele streep onder mij op het gloeiende hete asfalt. Veel te lachen is er niet. En dit noem ik vakantie. Idioot. En dat is heel jammer. Qua natuur de meest mooie rit tot nu toe in Zuid-Afrika. Prachtige dalen. Veel groene wouden en weilanden. Daar tussen de hutjes van de bewoners van deze streek verspreid tegen de hellingen. Vele dames in klederdracht. Maar bij dames weer ik het niet zo goed. De ene keer lachen ze met me mee, de andere keer keren ze zich bezwerend krijsend van me af. You give us something to drink. Nou dat vind ik best een redelijk verzoek. Then you take picture. Is het verzoek van de dames in het wit-blauw. Geef ze twintig Rand. Een cola kost tien. Ze zijn er in ieder geval zeer tevreden mee. Ik ook. Twee uur later. Ben nog steeds uitermate vermoeid, meestal ben ik er zo weer bovenop. Nu ff niet. Weet het nu ook zeker. Morgen niet fietsen. Hier in deze prachtige Lodge blijven gaat niet, zitten morgen vol. Heb al gevraagd of ze vervoer voor me kunnen regelen. Dat is nog steeds niet zeker. Een prijs hebben ze al wel genoemd. Best wel duur. Maar morgen fietsen vind ik nu geen goed plan. De xhosa are very friendly people. Don't bike trough Transkei. Twee totaal verschillende meningen over deze streek. Het transport is nog steeds onduidelijk, en ook zij, de beheerder en zijn vrouw, vinden de prijs veel te hoog. Gewoon gaan liften. Moet kunnen, hebben ze zelf, in het begin, ook gedaan. En 100 in plaats van 1800 Rand naar Flagstaff zou een redelijk prijs zijn. Heb ik ten minste iets om op te richten. Dat de Xhosa vriendelijk zijn heb ik ook gemerkt. Gisteren en vandaag; de mensen zijn veel toegankelijker. Willen best een praatje maken. Vandaag tijdens de marteling tegen de hete berg op, werd me zelfs water aangeboden. Nog niet meegemaakt hier. Ik 'moet' ook wel een stukje liften, anders haal ik het niet op tijd in Johannesburg. OF ik moet elke dag fietsen en dat was dus ook weer niet de bedoeling. Ik heb me goed verkeken op de heuvels in combinatie met de hitte. Gisteren, maar twintig graden, ging het klimmen fantastisch al zeg ik het zelf. Vandaag miserabel. Ook hier heb je rotte appels. Just trust your feeling. Zegt mevrouw. Dat doe ik dus al. Ik heb (weer) er vertrouwen in gekregen. Up 1155, Down 1883 meters.
Heb gisteravond direct na het diner en het afrekenen gevraagd of ze bij de lodge hiernaast nog een kamer kunnen regelen. Dat hebben ze gedaan, fijn. Ik blijf nog een extra dag op dit mooie plekje. Shit. Na een heel goede nachtrust. En na een zeer uitgebreid ontbijtbuffet. Komt de beheerster Este aanlopen. Hey Wim. Come and have a look. Don't feel obligated. Dat voel ik me nu dus wel. De eigenaren hebben in de tuin van de beheerders een eigen klein huisje staan. Dit biedt ze me gratis aan. Huisje niets mis mee. Maar totaal geen uitzicht, en dat was nu net mijn bedoeling de gehele dag dromerig over de rivier en de achterliggende bergen wegkijken. Ik bedank meermaals hartelijk, maar zeg toch nee. Wat een voortreffelijke service hier. Verhuis rond tien uur naar de buren. Één resort verder. Zoals door Este beloofd krijg ik daar een kamer met een heel prachtige view. Veder de dag niet veel klein wandelingetje naar de mooie gekleurde brug over de rivier. Eet een geroosterde maïskolf, die niet echt gaar is. Naar de kleine super aan de overkant, haal iets voor de lunch. Alleen ontbijt en diner wordt hier geserveerd. En dan heb ik nog geluk, want bijna overal is het self catering zoals ik al schreef. En ook maar weinig mensen maken gebruik van het restaurant gisteravond maar twee tafels bezet waarvan één ik. De rest van de bezoekers gebruiken de zeer goed geoutilleerde keuken van de huisjes. Of verdwijnen even voor zessen in hun auto, keren terug met take away van iets wat op hun terras wordt genuttigd. Opmerking van Madeleine De townships ontstonden toen apartheid werd ingevoerd. Alle niet blanke bewoners van Zuid Afrika die in steden of dorpen woonden werden hun huis uitgejaagd en verplaatst, meestal zonder bezittingen, naar een plek aan de rand van de stad. Daar moesten ze met niks een nieuw bestaan opbouwen, vandaar de vaak armoedige bouw. Na afschaffing van apartheid beloofde Mandela dat iedereen een HOP huisje zou krijgen, een mooi stenen huisje. Hij heeft dit niet weten waar te maken, en de regering die na hem kwam heeft er een potje van gemaakt, waardoor nog steeds maar een klein gedeelte in de voormalige townships uit stenen woningen bestaan. Officieel is het dus een term uit de tijd van apartheid, en bijv. in Darling zijn ze ook beledigd als je de wijk zo noemt, en heet het Darling East. Waar je nu fietst in Transkei, dat is een van de voormalige 'homelands'. Bij de invoering van apartheid werd 13% van al het land van Zuid Afrika toebedeeld aan de zwarte bevolking. Het waren vaak dorre gebieden waar ze hun Zuid Afrikaanse rechten verloren, en waar ze niet uit mochten. Daardoor wonen daar nu veel Xhosa onder andere, die er hun dorpen nog steeds hebben. Al het andere land, dat veel vruchtbaarder was werd bezit van de blanken. En dat terwijl het land van oorsprong natuurlijk voor geen meter van blanken was...
Vandaag heb ik mezelf beloofd wordt er niet gefietst, ik ga liften. Best spannend, heel spannend. Liften in Zuid-Afrika is niet moeilijk, behalve als je ook een fiets wilt meenemen. Dan wordt het ietwat gecompliceerder. Er rijden tussen de verschillende plaatsen tientallen taxibusjes heen en weer. Goedkoop. Maar ik heb al snel door dat ze aan mij en mijn fiets geen behoefte hebben. Dus sta ik daar een half uur bij de brug in Port St Johns. Genoeg pick-up truckjes komen voorbij. Schijnbaar geen behoefte aan wat extra geld. De eerste die dat wel heeft is een drie sterren politieagent, in zijn privéauto, denk ik. De agent stopt, maar blijft zitten. Mijn fiets krijg ik niet alleen achterin de auto, gelukkig zijn de jongens van het taxibusje zo sportief en helpen mij. Een mevrouw zit voorin, ik op de achterbank. Als mevrouw uitstapt wordt er wat geld in de hand van de politieman gestopt. Kan niet zien hoeveel. Hij brengt mij zo'n 35 kilometer verder naar Lusiksik. Zet me bij het politiebureau af. Als ik hem 100 Rand (7 euro) geef zie ik direct aan zijn gezicht dat dat iets te veel is. OK. Jij geluk dan. Vervolgens sta ik anderhalf uur in Lusiksik. Wederom passeren er tientallen vrachtautootjes. Een wel heel vriendelijke jongeman maakt een papier, wat hij uit een schrift van een passerende schoolmeisje scheurt, met daarop in het Xhosa de naam van de volgende plaats. Helpt nog niet veel. Er wordt van alles naar me geroepen, waar, door anderen hartelijk om gelachen wordt. Doe ik iets fout? Gelukkig stopt er dan vader met zijn dochter. Ik mag mee, het is me niet duidelijk waarheen precies, maar ik stap in. In de achterbak deze keer. Het is een tweezitter. Best koud. Ik duik zo diep mogelijk weg. We gaan hoger de bergen in, het wordt mistig het begint te regenen. Gelukkig krijgt meneer medelijden, stopt, en zegt, kom maar voorin. Dat is best krap, naast een wat schuchter en verlegen meisje, probeer ik mezelf zoveel mogelijk tegen de deur de houden. Maar het zit stukken beter dan in de koude achterbak. Ergens op een kruising, waar het erg druk is, zegt meneer dat hij hier links moet, mijn weg gaat naar rechts. Zal ik je hier afzetten of een stukje verder? Stukje verder graag. Vindt hij het te gevaarlijk daar? Een paar kilometer verder, op een parkeerplaats, echt in the middle of nowhere, zet hij me af. Samen halen we de fiets uit de bak. Ook hem geef ik 100 Rand. Wat hij aanneemt, niets mis mee, maar hij zag er zo welgesteld uit dat ik even dacht dat geld aanbieden misschien beledigend zou kunnen zijn. Zo aan zijn gezicht te zien is het bedrag ook voldoende. Het is half tien, vier uur onderweg, en 110 kilometer verder. Daar sta ik nog geen vijf minuten of er stopt een grote lege vrachtwagen. Twee jongens springen eruit, we tillen met z'n allen fiets en fietstassen achterin de bak. De chauffeur blijft zitten. Ik mag voorin op de bijrijdersstoel zitten. Beetje beduusd laat ik het allemaal maar gebeuren. 't Wordt nog mooier; hij gaat helemaal naar Port Edward, wat ik vandaag als doel heb. Gepraat wordt er in alle drie de lifts niet veel. Waar kom je vandaan, waar ga je naar toe? Ik vind het deze keer best. Ik geniet op een zeer ontspannende manier van het landschap, al vind ik het wel degelijk heel spannend allemaal. Voor elven rijden we de brug over, de volgende provincie KwaZulu-Natal binnen. En precies om elf uur stopt meneer de chauffeur. Ik ga de stad in. Wil je er hier uit? Prima. De twee jongens zijn al in de bak bezig met mijn fiets en bagage. Voor deze chauffeur had ik 200 Rand in gedachten, omdat we bijna 90 kilometers samen gereisd hebben. No thank you. I did you a favor. Dat deed u zeker, a very big favor. Hij blijft het geld weigeren. In gedachten had ik me al druk zitten maken dat hij 200 niet genoeg zou vinden. Wat kan een mens zich vergissen, ik hoop dat ik nu niet te overmoedig wordt. Waakzaam blijven, maar niet angstig. Als je in zo'n auto zit, naast de bestuurder, dan pas realiseer ik me wat er als fietser achter mij zou kunnen gebeuren. Vooral de politieagent is een groot gevaar op de weg. Zit een hele tijd een nummer op zijn telefoon te zoeken. Ziet gelukkig de ezels die op de weg staan, maar duikt met de dezelfde snelheid direct erna een onoverzichtelijke bocht in, waar naar mijn bescheiden mening na, ook best ezels hadden kunnen lopen. Dan wil hij roken, wat hij overigens netjes vraagt, wie ben ik omdat in zijn eigen auto te weigeren? Krijgt de sigaret niet uit het pakje, richt al zijn aandacht daarop. De weg bijna vergetend. Geeft gas omdat hij niet wil dat een taxibus hem inhaalt. Dit vlak voor een heuvel, waar gelukkig van de andere kant niemand aankomt. Een grote ego macho. Bijna 200 kilometer gereisd, voor veertien euro. Waar ben ik? Google Maps brengt weer uitkomst. Paar honderd meter terug zijn er hotels. Die van booking heeft een slecht cijfer, Premier Hotel Edwardian, ziet er heel statig uit. En heeft een restaurant. Prijs valt mee, dus boek een kamer. Fijn want het is alweer 27 graden. Vreemd hotel. Joekel groot. Krijg kamer op de begane grond, hoef ik mijn fiets niet omhoog te slepen, maar dus ook geen ocean view. Restaurant ben ik de enige gast voor lunch! Niets te doen hier. Beetje jammer van een verder zo bijzonder geslaagde dag. Tja Wim, je kunt niet alles hebben. Veel foto's heb ik vandaag niet gemaakt. Wil niet te opzichtig doen met relatief dure apparaten als ik de situatie niet helemaal vertrouw. Up 3657 Down 3571 meters (met de auto)
Er komt wat meer kleur. Tussen de veelal zwarte bevolking zie ik hier, nu ik Transkei achter me gelaten heb, af en toe een blank gezicht. Je ziet zelfs blanke mensen langs de kant van de weg lopen. Heb ik dagenlang niet gezien. Alleen al het feit dat ik dit schrijf is eigenlijk heel vreemd. Een wat ouder blank stel staat zelfs te liften, hier durft men dat dus schijnbaar weer. Hoewel het concentratiekamp idee nog lang niet verdwenen is, hekken, bewakers, cameras, stroomdraden nog alom. Het verschil met Transkei is groot, heel groot. Het hier meer geciviliseerd noemen zou de zwarte mens daar te kort doen. Maar naar Westerse noemen zou je dat hier zo kunnen noemen. Restaurants, supermarkten, tankstations, bouwmarkten, tuincentra, volop langs de weg. Makkelijk voor mij als fietser. Maar blijf me verbazen dat in één land, Zuid-Afrika, zo ontzettend grote verschillen, op zo korte afstand bestaan. Lees gisterenavond dat er bij Port Edward een heuvel is (nu monument) waarop een Zulu koning een groep eerste settlers heeft afgeslacht. Wat zou er gebeurt zijn als Zuid-Afrika origineel was opgegroeid? Bijvoorbeeld China en Japan is het ook gelukt onder onze invloeden uit te blijven. Wat als de volgende lichting settlers ook uitgemoord zou zijn. Hadden we 'gewoon' handel met Zuid-Afrika moeten bedrijven. Nee, zulke goede wijn hadden ze dan waarschijnlijk niet gehad. Die is onder de supervisie van de tweede Nederlandse commandeur geplant geworden. Bestaat er eigenlijk een origineel Afrikaans land, dat niet / nooit onder invloed van onze Westerse 'cultuur' heeft gestaan? Ik kan het nu even niet bedenken. Wat zou dat voor land geworden zijn? Volgens de blanken zijn de zwarten lui. Ik denk het niet. Die maken zich alleen niet zo druk als wij. En wie is dan beter af? Transkei ziet er arm uit. Maar zijn de mensen ook arm? Misschien wel naar onze, in geld uitgedrukte, maatstaven. Misschien hebben ze wel een veel 'rijker' leven. Juist omdat ze zich niet zo druk maken. Heb je meer tijd over om van de kleine dingen van het leven te genieten. Of gewoon lekker niets doen. Wat ikzelf ook heel fijn vind. Maar veelal als lui gekwalificeerd wordt. Zo maar wat mijmeringen. Grote villawijken, opgestapeld tegen de hellingen, allemaal ocean view. Zelfs de spoorlijn, die mij al sinds Kaapstad verwaarloosd volgt, is hier netjes in orde, zie zowaar een trein, weliswaar boemelend, maar toch. Oorspronkelijk route is langs de oude kustweg. R620 en R102, maar kan het niet laten af en toe de autosnelweg, R61 en N2, te pakken. Elk nadeel heb zoweer zijn voordeel. Op de oude weg zit je dichter op de mensen, dichter op de natuur, tot aan de gele streep, weinig ruimte voor mij. Hier is het eten en drinken te koop. Qua drukte maken ze elkaar niet zoveel. De snelweg heeft mooie zeer brede vluchtstroken, dus veiliger. Er is zeer veel ruimte genomen, grote taluds, dus verder van de natuur, maar wel weer mooie vergezichten. EN niet te vergeten, de nieuwe weg licht wat glooiender in het landschap. De oude is echt straf heuvel op en heuvel af. Trouwens van die uitstekende Afrikaanse wijnen is de laatste dagen niet veel te merken. Meestal hebben ze (maar) één karton wit, en één karton rood. En de witte is van zeer middelmatige kwaliteit. Up 1462, Down 1536 meters. Nog best een boel voor een kustweg.
Puur op adrenaline dwars door Durban. Ik zit drie uur aan één stuk op de fiets. Voel me niet echt senang hier in deze grote stad. Stop alleen bij de verkeerslichten, als dat moet. Het begint aangenaam koel. Gisteravond heeft het heel stevig geregend. Warm is het wel, maar niet zo heel drukkend meer. Nog heel eventjes genieten van de natuur en een paar kleine dorpjes. Dan beginnen de voorsteden van Durban. De ene houdt op waar de andere begint. Valt me wel op hoe schoon en netjes de straten zijn. Waar het weer smerig wordt, daar zal Durban dan wel ongeveer beginnen denk ik. Grote havenstad, uitgestrekte containerterreinen brengen me steeds dichter naar het centrum. Veel industrie, niet echt een fijn fietstochtje. Maar heb er wel echt zelf voor gekozen. Summum van het ongemakkelijk voelen is wel de totale chaos achter het treinstation van Durban. Even gas geven is niet zo gemakkelijk in deze drukte. Vooral de taxibusjes laveren kris kras van links naar rechts en hebben alleen oog voor de passagiers die ze kunnen oppikken. Toch doe ik het niet slecht, vier banen naar links of rechts, in razend verkeer, oversteken, ik doe het. Ontzettend op mijn qui-vive. Het is dat ik maar twee ogen heb, anders had ik nog meer kunnen vertellen wat ik allemaal gezien heb. Gelukkig heb ik mijn GPS, en die volg ik blindelings. Zonder dit apparaat zou ik zo'n rit niet meer willen ondernemen. De route heb ik thuis al uitgezocht. Daarom verbaasd het mij dat ik ongeveer direct na het centrum op de twee maal vier banen brede autosnelweg M4 zit. Heb ik dit gekozen? Zonder vluchtstrook, ik duik diep weg in mijn schouders, niet dat dat helpt, maar dat schijnt een mens soms te doen als hij bang is. Op mijn GPS zie ik geen alternatieve route die mijn kant op gaat. Dan maar even doorzetten. Mag ik hier wel fietsen? Behalve een verward uitziende clochard, met winkelwagen, aan de overkant, zie ik geen ander ongemotoriseerde, wat dan ook. Bij een volgende afrit wordt mij, ik versta er niets van, de huid vol gescholden, de toon zegt genoeg. Om half tien wordt het weer rustig op de weg. Tweemaal tweebaans gaat over in enkelbaans. Als ik enkele minuten erna ook nog een waarschuwingsbord zie voor fietsers, ik ben wel de enige, zakken mijn schouders weer, hier mag ik weer zijn. Gelukkig blijft de adrenaline nog even actief. Mijn cola en energydrank is op. In Durban heb ik ondanks de dorst totaal geen behoefte aan een stop. Het volgende tankstation, ha fijn, heeft alleen drank voor de auto's, shop is met een groot hek afgesloten. Het fietsen gaat goed. Dus haal mijn einddoel al om elf uur. Mooi op tijd. Denk ik. Bij de plaats aangekomen waar volgens booking het hotel zou moeten zijn, wordt ik aangesproken door een vriendelijke Zuid-Afrikaan. You look lost! Nog niet, maar hulp kan ik altijd gebruiken aan het eind van een rit, dan wil ik zo snel mogelijk in de douche en een lunch. Nee, zegt hij dat is niet hier, als ik hem mijn reservering laat zien. Paar kilometer terug. Shit de berg weer af! En dus morgenvroeg weer extra klimmen. Tja, zo denk ik, als ik aan het fietsen ben. Uitgebreid wordt uitgezocht waar ik dan wel zou moeten zijn. Call me again, if you need any help. Ik krijg zijn telefoonnummer. Welcome to South Africa, and watch out for strangers who want to help you. Inderdaad, maar dit was fijn, een blanke meneer deze keer. Zijn naam is Justin, heb ik vergeten te vragen, vertelt hij als ik hem later nogmaals per SMS bedank, en uitnodig voor een pilsje. If you need any help, shout. Is zijn antwoord. In geval van nood zijn dergelijke mensen goud waard. Aangekomen bij het hotel. Mijn stemming is beneden nul. Is ook nog niet mijn reservering duidelijk. Shit. Er wordt naar de administratie gebeld. Heb ik verkeerd cvc nummer in de booking opgegeven. Mijn schuld. Dan, de kamer, gelukkig, het is inmiddels twaalf uur, is klaar. Maar wat een teleurstelling. Ja, ik ben verwend. Maar prijs kwaliteit verhouding, deze keer buiten proporties. Nog niet zo'n duur klein rot kamertje achteraf gehad in Zuid-Afrika. Per mail maak ik bezwaar. Krijg iets anders aangeboden. Klinkt goed. Straks even kijken, nu eerst lunchen. Tonijn salade met verse tuna. Mmmmmm. Heerlijk. Kamer die me aangeboden wordt lijkt hetzelfde, ook geen zin meer om te verhuizen. Half vier inmiddels. Dank u, maar neen. Veel mensen van Indiase afkomst in deze streek. Al zegt de chauffeur, met een uiterlijk als meneer Ghandi, dat hij Zuid-Afrikaans is. Mijn voor- voorouders waren misschien uit India. Misschien zegt hij werkelijk, wil er niet veel meer mee te maken hebben. Hij brengt me tegen betaling even op en neer naar het dorp. Mijn cola en energydrank weer aan te vullen. Ze vragen acht euro heen en acht euro terug. Maar als ik de situatie uitleg, doet hij het voor de helft. De rest van de wereld zal ons wel uitlachen zegt hij. We hebben een zwarte president en de zwarte mensen zijn de armsten van ons land. De nieuwe president is van dezelfde stam als de oude, waarschijnlijk zal hij zijn best doen, maar corruptie is diep geworteld in onze economie. En dat is tegelijkertijd het grootste probleem. Er zijn mogelijkheden genoeg. Vreemd land Zuid-Afrika. Zelfs de Gereformeerde kerk in Durban heeft een twee meter hoog prikkeldraad hek om de kerk staan. Heb niet de moed om te stoppen voor een foto. Ook zie ik een moskee voorbij schieten. Dat KAN dus allemaal wel in goede harmonie. Nog een laatste glas wijn. Uitzicht op de oceaan. In de verte lichten, rechts, van de schepen die voor de rede van Durban liggen. Links aarde donker. Een poepie chique plekje. Beetje droevig, hoe het met de (zwarte) Zuid-Afrikaan zal uitpakken. Poepie chique, maar een mooie keuze uit de uitstekende Zuid-Afrikaanse wijnen hebben ze ook hier niet. Up 1014, Down 990 meters.
Gisteren op adrenaline. Vandaag op karakter. Moet niet gekker worden, er moet wel fun over blijven. Weer om half zes op de fiets. Eerste vijf kilometer weer terug bergopwaarts naar het dorp Ballito waar ik dacht dat mijn hotel lag. Het is nog lekker fris en rustig. Niet lang, van zes tot ongeveer acht uur is het een kakofonie van taxibusjes, schoolkinderen en werkmensen die te voet of met de bus dus, naar hun werk gaan. Beide kanten op. Toch is dat de fijnste tijd om te fietsen. Met deze zon en hitte, houdt de fun van het fietsen zo rond tienen op. Ongeveer halverwege wordt me een lift aangeboden. Een blanke meneer komt langzaam langszij rijden en vraagt of ik een stuk mee wil. Nee dank u. Had hij het een uur eerder gevraagd, ik zat toen even stuk, dan had ik gretig ja gezegd. Maar mijn karakter is nu nog (even) sterk. Stevige wind op de kop. Aan de ene kant is dat wel fijn, het brengt verkoeling bij de stijgende temperatuur. Aan de andere kant ook bergafwaarts kan ik weinig snelheid maken. Dus echt opschieten of lekker doorfietsen wil niet vandaag. Met het stijgen van de zon stijgt ook de windkracht. Vandaag een wat eentonig landschap. Veel groen. Veelal suikerriet. Af en toe een dorpje. In Kwaginginlovu rijd ik de fiets de KFC binnen. Niet dat ik daar zo'n fan van ben, maar tis de eerste in het aanbod. Aan de andere kant van het plein is een Liquor store, meestal mijd ik zulke plekken, maar al mijn drinken is op. Fiets IN de zaak wordt niet op prijs gesteld. Geef mevrouw een handkusje en doe eerst mijn bestelling. Een tweede meneer maant mij nogmaals de fiets te verplaatsen. Eerst even bestelling afhalen dat ga ik met fiets en bestelling naar buiten. Okay? Het is goed. Fuck wat zijn die chicken wings scherp op mijn lippen. Niet fijn en met die hitte ook bijna geen honger. Geef ze maar aan een stelletje zuiplappen. Weer op de fiets. Wind staat sterk. Karakter niet meer. Op volgende kruising staat een pick-upje. Engels spreken ze hier niet zoveel. Honderd voor twintig kilometer bied ik. Honderdvijftig vraagt hij goed. Maar waarom gaan we dan niet? De twee mannen staan maar een beetje te lullen. Je kunt ook tweehonderd geven zegt de ene. Dan stap ik op. Naar het volgende pickupje. Ook honderdvijftig. Goed. We vertrekken meteen. Daar gaat mijn karakter. Even lunchen. Gelukkig plaatsje in de wind. Supermarkt, drinken voor morgen onderweg. Mag ik u een onbeleefde vraag stellen. Twee Indiase bedienden achter de kassa. Where are you from? From Durban. But originally. Uw voorouders? Yes India. Maar waarom kwamen mensen uit India naar Zuid-Afrika vroeger? Ze weten het niet. Google verteld mij dat de Aziaten 2% van de Zuid-Afrikaanse bevolking uitmaken. Ze hier door de Engelsen gebracht zijn om te werken op de suikerrietplantages. Ook Mahatma Ghandi bracht een aanzienlijk deel van zijn leven in Zuid-Afrika door. Prachtige tuin bij de lodge, tijd om op het terras een pilsje te drinken. Snel terug naar de kamer. Daar staat de airco aan. Recupereren in deze hitte is best moeilijk. Ngoye Lodge een aanrader. Geen restaurant weliswaar, maar aan de overkant supermarkt en stukje links, heerlijk eethuis Fat Cat. MET tapbier. En deze keer heb ik eens wel een ontbijt in de vroege ochtend. De keuken is open voor iedereen, zodat de gast zijn / haar eigen ontbijt kan maken op elke gewenste tijd. Fijn. Maar, men verliest ook gasten omdat er niet bediend cq gekookt wordt. Dus Lucas is in opleiding, om in ieder geval ontbijt te kunnen maken. En dat lukt hem zo te zien al heel goed. Van de dames krijg ik nog eens twee flesjes water en twee muesli repen mee voor onderweg morgen. Dan hoor ik, voor mij, iets nieuws de angstcultuur tussen vooral de blanke en zwarte bevolking is opzettelijk door de destijds blanke regering aangewakkerd! Onder het motto van "verdeel en heers". Hebben ze opzettelijk fake nieuws over bijvoorbeeld overvallen van zwarte op blanke mensen laten publiceren. Geen idee of het waar is. Maar het zou veel verklaren. Vandaag zelf ook een drempel overschreden. Eerste foto van een man. Tot nu toe alleen vrouwen of kinderen op de foto gezet. Was best wel bang. Ook deze meneer had een grote machete, hakmes, in zijn hand. Wat dus heel veel gebruikt wordt in het veld. Zo zie je maar weer. But nothing is a guarantee for the future! Up 1444, Down 1414 meters (20 km met de auto)
You don't have to pay. Ik hou me van de domme, als ik me meld mij de tolpoort naar de snelweg. How much? Niets dus, er staan een hele serie tarieven op een groot bord. Fiets wordt niet genoemd. En aan het begin van de oprit het bord dat het een autosnelweg is. Kan me nog steeds niet voorstellen dat het formeel is toegestaan de snelweg met fiets te betreden. Of het meisje is dom, of ze kent de regels niet, of het mag allemaal gewoon. Lift up your bicycle. Wordt me nog achterna geroepen. Er zit waarschijnlijk een detectielus in de weg, en als die een voertuig telt klopt haar kassa niet. Nee, mevrouw dat lukt me niet, ik til het voorwiel een stukje op en probeer zoveel mogelijk de lus te ontwijken. Dan 35 kilometer snelweg. Is eigenlijk maar een halve. Voor andere helft ligt er alleen nog maar een zandbed. Dus gewoon een tweebaans weg. Maar wel redelijk vlak. En dat is best wel weer eens heerlijk fietsen. Met zo'n gangetje van 20 à 25, prima. Daar waar de 102 en N2 samen komen, blijft het de N2, zonder de snelweg status. Maar wel heerlijk glooiend en breed met brede vluchtstroken. Af en toe wel zeker een klimmetje, maar zoals gezegd glooiend, dus goed te doen. En dat de zon vandaag af en toe achter de wolken verdwijnt, vind ik nu, in Zuid-Afrika, heerlijk. Landschappelijk, niet om over naar huis te schrijven, maar die het toch. Eerst weer de suikerriet velden. Die al snel overgaan in bossen. Hout. Aangeplante bossen. Treinwagons vol met hout. Waarvoor, weet ik nog niet. Niet echt een inspirerend landschap. Ik Als ik zelf 2000R in gedachten heb, en ze bieden mijn, ietwat buiten de lijntjes, verzoek aan voor 1000R, ben ik blij. Morgen ben ik nog hier. Daarna naar Hluhluwe. Kan daar met de fiets natuurlijk heen gaan. Maar 't kan ook als safari, dus met de fiets mee en geen terugkeer naar St Lucia voor mij. Ik begrijp dat dit geen gebruikelijke vraag is. Loop een paar reisbureaus binnen. Moet ik mijn manager vragen, die is er morgen weer. Een mevrouw roept haar man, bij het volgende reisbureau. I can bring you for 1000R. Wanneer wil je gaan. Wel cash betalen. Dat cash is een beetje vreemd, de meneer is een beetje stoer, teruggetrokken, maar heb er toch wel vertrouwen in. Eerst even accommodatie zoeken in Hluluwe, dan ga ik die safari boeken voor maandag. Done I'm not a racist. De vooral blanke mensen zijn hier veel toegankelijker. Of andersom zij benaderen mij. Gisteravond twee uur 'te laat' op bed, omdat een Zuid-Afrikaans koppel mij aan hun tafel uitnodigt. Vanavond komt een meneer aan mijn tafel zitten. Laat vrouw en twee dochters alleen. En we hebben een aangenaam gesprek. Op het moment dat het wat dieper serieuzer gaat haken ze af. En beginnen een nieuw onderwerp. Van de hak op de tak. Niet zo mijn stijl. Maar de fles wijn die ik mee had willen nemen naar de kamer, dat hoeft niet meer, die is leeg. Up 874, Down 648 meters
Vandaag stormt en regent het in St Lucia. Om half negen wordt ik opgehaald voor een boottochtje. Ja, wind is geen probleem zegt de manager, maar heb alleen een andere moeten boeken, de eerste gaat niet. Ik breng u wel even naar die andere maatschappij. Maar tja. Het waait schijnbaar toch TE hard, deze vaart ook niet. TE gevaarlijk. Misschien op het eind van de middag! Of morgen. Meerdere mensen beginnen te steigeren, morgen zijn we niet meer hier. Ik dus ook niet. Om tien uur, hebben we een grotere boot, kunnen we u omboeken misschien. Dat doen de meesten, ik ook. Volgens mijn appje gaat het in de loop van de morgen NOG harder waaien. Dus afwachten maar. Om tien is er dan toch een grotere boot. Man of dertig erop. Koud met die wind, pfff de ene dag smelt je de andere bevries je. Maar toch nijlpaarden zien we talrijk en daar gaat het om. Alleen jammer dat die beesten overdag zo aartslui zijn, ze voeren werkelijk geen flikker uit. Drijven een beetje in een groepje op het water, geeuwen af en toe, dat is nog het mooiste, of ze duiken even onder. Nou ja, de moeite is het waard, maar voor een snob als ik, de weerribben zijn qua natuur mooier, maar daar heb je dan weer geen rhino's. Heen en terug twee uurtjes varen, Lake St Lucia nog bij lange na niet in zicht. Waar het gevaar nou vanmorgen inzat weer ik ook niet. Ik dacht dat we het grote meer zouden gaan, en DAT zou wel gevaarlijk kunnen worden met deze joekel wind. De lunch. Even buiten op het terras. Gauw weer naar binnen. Tjemig, wat een verschillen, gisteren was ik blij met elk zuchtje wind. Misschien niet iets wat je zo 1 2 3 aan denkt, maar ze hebben verschrikkelijk lekkere feta in Zuid-Afrika. Heerlijk. En vandaag staat het apart op de kaart. Na de sushi nog een portie feta dus. IJsje en dan naar bed. Een dag niet fietsen is vermoeiender dan wel fietsen.
Kwart voor acht, netjes op de afgesproken tijd staat meneer met zijn safari-jeep voor de deur van mijn hotel. Achterstoelen al naar beneden geklapt. We laden mijn fiets in. En we gaan op safari. Voor mij is alleen al, het relaxte gemakkelijk LATEN vervoeren een feest. Als we dan ook nog een paar wilde beesten zouden kunnen zien is het helemaal mooi. Meneer is niet erg spraakzaam. Dat vind ik nu helemaal niet erg. Maar als er iets te zien of te vertellen is doet hij dat vanuit zijn hart. Hij en zijn vrouw hebben een huis direct tegen het park aan. En gaan regelmatig zo op een zondag picknicken in het park. Neushoorns lopen dan soms rustig dichtbij je langs. Die zien wij vandaag jammer genoeg niet. Wel veel zebra's, koedoe's en wildebeesten. Tientallen. Erg dicht bij komen ze niet. De waterpoelen liggen bijna droog, dus dat is ook geen reden voor deze beesten zich daar te verzamelen om zich te laten aanschouwen door mij. Vreemd eigenlijk, er is water genoeg in het park. Alle grassen zijn groen en de slootjes met water gevuld. De natuur is mooi, het autoritje aangenaam, dus ik vermaak me heel goed. Als je een vraag stelt over de voormalige president Zuma, gaan de sluizen van ellende die deze man over Zuid-Afrika heeft uitgestort open. Hoe deze man zich verrijkt heeft ten koste van de (arme) bevolking, gaat elke voorstelling en beschrijving te boven. Hij zou voor het Internationale Gerechtshof in Den Haag gebracht moeten worden, volgens mijn driver. Zuma is een Zulu, komt uit deze streek, maar zelfs zijn eigen stamgenoten pruimen hem niet meer en bekogelden zijn auto met stenen bij zijn laatste bezoek. Ook mijn chauffeur, en volgens hem zowel de zwarte als witte bevolking heeft grote positieve verwachtingen van Ramaphosa, de opvolger van Zuma. Ook een Zulu, maar zelf een bewezen goed zakenman. Het basisloon voor een gewone bediende is 3800R ( 270) per maand. Als je bij een groot bedrijf werkt kan het wat meer zijn. Ik wil graag nog een safari / gamedrive, maar eigenlijk vandaag niet. Morgen hebben we er een van zes uur, dat lijkt me wel wat. Echter het is nog niet zeker of deze doorgaat. Oh shit. En zulke dingen gaan dan hier traag als dikke stront, of helemaal niet. Als ik om half drie nog geen uitspraak kan krijgen voor morgen. Boek ik voor nu, de namiddag de Hluhluwe safari van drie uur om drie uur. Tegelijkertijd boek ik het volgende hotel op een 'maar' dikke vijftig kilometer afstand hier. Ook bij een park. Ik zit nu nog goed in mijn dagen. Dat wil zeggen, dat ik meer dan genoeg dagen heb om mijn eindbestemming op tijd te kunnen bereiken. Dat kan op twee manieren, ergens een extra nacht blijven of de afstanden wat korter maken. Ik kies voorlopig voor korte afstanden. En dat is ook wat ik wilde, wat meer tijd besteden in dit deel van Zuid-Afrika en in Swaziland. De tweede safari vandaag is een heel goede. Als ik mijn reisgenoten en de gids mag geloven. We zien vijf wilde honden. En dat is heel bijzonder. Er schijnen er nog maar 2000 over te zijn in geheel Afrika. Voor mij zien ze er uit als een stelletje gewone honden. Toch heel mooie. Dan een formidabel machtige olifant. In z'n eentje jaagt hij drie neushoorns weg. Of wegjagen is het niet, de rhino's geven hem uit respect of uit angst alle ruimte. Hluhluwe-iMfolozi is een prachtig park. Vol groen en water. Daarom is het zo bijzonder dat we nog zoveel beesten zien. Ongeveer een kwart is open voor publiek, de rest alleen voor de dieren. Met eten en drinken overal, blij zo veel moois gezien te hebben. Heb je bijvoorbeeld wel eens een giraffe zien lopen, nee voortschrijden, heel elegant loopt ze van ons weg, nadat ze ons een tijdje nieuwsgierig heeft staan aanstaren en wij haar. Meneer de olifant blijft een tijdje voor ons de weg bezet houden. Dus de drie uur safari wordt ongeveer vier uur. Up 692, Down 545 meters (niet op de fiets)
Als ik al om 9 uur Ghost Mountain Inn binnen fiets is het ontbijtbuffet nog in volle gang. Ik meld me bij de receptie, die gaan kijken of mijn kamer klaar is. Laat direct drie eieren bakken en rooster de toast, worstje, spek en bonen. Nog een paar stukjes kaas na. Buikje weer lekker vol. Na het ontbijt; meneer Leeuw, uw kamer is klaar, is dat niet perfect getimed? Vandaag echt een dag om veel kilometers te maken, koel, redelijk vlak, weinig zon. Maar op 55 stopt de teller. Voelt een beetje alsof niet helemaal een echte fietsdag. Maar laten we het eens proberen. Morgen nog minder. Aangenaam koel dus. Na de ananasvelden van Hluhluwe heel veel groen struikgewas, af en toe zo'n bijna witte gebaste boom er boven torent. Vogeltjes soms een hert of van die soort. Mooi, maar veel van hetzelfde. Halverwege een tankstation, waar ook accommodatie is. Hoe onverschillig kun je zijn. De dames op tankstation en bijhorend winkeltje hebben geen enkele interesse in wie of wat dan ook. Plons. Kleine plons. Grote plons. Het hotel heeft een prachtig platform, met loopbrug erheen, in het aangelegen meertje gemaakt. Heerlijk. Ligstoelen, windje. Visarend die een vette maaltijd oppikt uit het water. Fantastisch uitzicht op de bergen. Toch ligt het niet echt ontspannen, als aan het begin van het pad een groot bord staat; WATCH IT, CROCODILES. Nog een safari? Misschien. Informeer naar de mogelijkheden. Kan altijd. Voor u alleen, er zijn (nog) geen andere gasten die geboekt hebben. Alleen is ook goed, maar dan moet ik minimaal voor twee betalen, en dat gaat me nou net iets TE ver, 120 Euro voor een paar uurtjes. Toch een safari. Ben druk bezig accommodatie te zoeken in Swaziland. Daar weet ik het nog niet zo goed. Het is erg onduidelijk wat de kwaliteit is. De eigenaresse Susan komt er even bijstaan. Gelukkig zijn de mensen hier weer geïnteresseerd in elkaar. Was de afgelopen dagen niet zo. Ze zal iemand bellen om te vragen na de status van de hotels. Nog iets anders dat u wenst? Misschien een safari. Oh, dat is jammer. Maar ik kan wel begrijpen dat u dat te duur vind een safari alleen te betalen. Ik zeg altijd dat ik niet arm ben, maar ook niet rijk, als ik iets te duur vind. Ik zal even informeren. Vijf minuten ben ik op de kamer, telefoon, Susan, ik heb een safari gevonden, de safari-manager aan de lijn, vanmiddag half vier, twee a drie uur, voor 17 Euro. Prima. Het is niet echt een game drive, maar een heel mooi rondje, van drie uur, door de originele Zulu-dorpen, met uitleg van Patrick, onze chauffeur. Uitleg over de gewoonten en gebruiken die al eeuwenlang bestaan en nog steeds in gebruik zijn. Weet niet of ik nu de tijd heb dit allemaal op te schrijven. Intussen heeft Susan niet stil gezeten. Ze heeft voor overmorgen al mijn eerste accommodatie geboekt in Swaziland. Geloof niet dat ik dat gevraagd heb. Maar zegt ze, bijna alles is vol daar omdat er een grote conventie is. Ik heb nog een laatste kamer voor je kunnen vinden. Ja dan moet je wel dankbaar zijn. Ik hoop dat ik dat zover op één dag haal. Het is niet de afstand maar de tijd, omdat er ook de grens overschrijding bij zit. De Zulu dorpen worden nog steeds bestuurd door een chief. Die heeft sub-chiefs, omdat zijn regio bijna zo groot is als de halve provincie Utrecht. In principe kan iedereen bij de chief gratis een stuk grond aangewezen krijgen. Tegenwoordig wordt wel een soort antecedenten onderzoek gedaan. Men wil geen criminelen die uit andere dorpen zijn weggestuurd. En die stukjes zijn best groot. Vaak met meerdere huizen. En een heel ruime plek waar je je eigen groenten kunt telen. De overleden ouderen worden achterop het terrein begraven. Zodat ze dicht in de buurt zijn, hun te eren en hun geesten om raad te vragen. Het land is gratis. Als je het stuk grond accepteert wordt er verwacht dat je aan de regels van het dorp houdt. En, als de chief een feest geeft wordt je geacht iets bij te dragen, een kip, een geit of groenten. Op het terrein meestal moderne huizen van steen. Maar bij de ingang vaak een rondavel (kleihut). Hierin mag alleen de oudste persoon van de familie slapen. Hij beschermt hun / het terrein tegen de kwade geesten. Problemen worden niet door de politie opgelost, maar de sub-chiefs proberen deze op te lossen. Lukt dat niet, dan neemt de chief een beslissing. Als je je niet houdt aan de uitspraak van de chief, kun je het eigenlijk vergeten daar nog iets van een aangenaam leven te hebben. Problemen, gevechten, waarbij bloed vloeit worden WEL aangemeld bij politie en eventueel berecht volgens nationaal recht. Trouwen, als je geld hebt; met zoveel vrouwen als je wilt. Een vrouw kost tien koeien. Een koe kost 10.000 Rand, te betalen aan de papa van de bruid. Maar dat mag ook in twee keer betaald worden, dan hoef je niet zo lang te wachten totdat je mag genieten van je (nieuwe) bruid. Heb ik ook gedaan zegt Patrick (onze chauffeur). Een dochter van een chief is duurder, daar betaal je vijftien koeien voor. In de regio staan verschillende huizen met een rode onderkant, daarboven geelachtig stenen. Deze huizen zijn bedoeld voor de mensen die helemaal geen geld hebben. Deze worden door de regering gebouwd. En gratis ter beschikking gesteld. Stoppen doe ik niet zegt Patrick, dat vinden de mensen niet leuk. Kan ik begrijpen. Maar waarom laat je dan zo duidelijk zien dat het een 'armenhuis' is. In de laatste twintig jaar is er heel veel veranderd. Ten goede. Gratis onderwijs; Crèche, primary en secondary. Alleen de kosten van het schooluniform zijn voor de ouders. Ook staat er bij elke school een (onooglijk) schuurtje, hier wordt voor de kinderen elke dag een lunch bereid. Ingesteld door Mandela, omdat hij wist dat veel kinderen nog zonder eten naar school gaan. Universiteit moet betaald worden. Een tehuis voor weeskinderen. Watertanks die elke week door vrachtwagens worden gevuld. Is er een watertekort en komen de vrachtwagens niet of minder, dan staan er op verschillende plaatsen pompen, waar, met de hand, fris bronwater kan worden opgepompt. Vorig jaar is hier elektriciteit gebracht. Daarvoor alleen zonne-energie, waarop je niet kunt koken, naar wel net voldoende licht in huis hebt en een radio kunt luisteren. Alleen omdat het op de kaart staat neem ik dessert. Een Natal Cheese Board. Kaaskop als ik ben. Sowieso heel goede keuken hier. Eindelijk weer eens een goede keuze uit wijnen. Mmm. Lekkere. Ze noemen zich de beste keuze van Zulu land, maar dat zijn ze voor mij ook. De Mountain Ghost Inn. Up 419, Down 392 meters
De laatste paar heuvels zijn best zwaar, niet omdat ze zo steil zijn, niet omdat het zo warm is, maar de wijn van gisteravond was zo lekker. Net eentje te veel waarschijnlijk. Hier in de Shayamoya Lodge begin ik om negen uur ook maar direct met het ontbijt. Vind het hier zo mooi. Lodge ligt op een heuvel, mooi uitzicht op het dal met rivier, midden in een wildpark. Al direct denk ik: nog een extra nacht hier. Als Lindy, de manager, mij welkom heet aan de ontbijttafel, is het snel geregeld. Ze weet al van mijn komst door Susan, van het hotel van afgelopen nacht. Kamer hier is beschikbaar. Hotel in Big Bend wordt netjes gecanceld en een beter onderkomen voor vrijdag gereserveerd. De conventie daar is dan afgelopen. Fijn. Vanmiddag kun je mee met een boottocht en vanavond hebben we een braai (BBQ). Als je je Afrikaanse Simkaart in Swaziland wilt gebruiken, moet je dat op z'n minst twee weken van te voren aanvragen. Hoor ik via Lindy die haar Vodacom sa contact belt. Of aan de andere kant van de grens een Swaziland sim kopen. Dat zal ik dan maar doen. Boottocht op het Pongola stuwmeer met rit door het Pongola Nature Reserve. In het reservaat zien we meer dan ook het meer. Giraffes volop deze keer. Zebra's. Wrattenzwijnen. Wildebeesten. En buffels. Tientallen impala's en koedoes's. Op het water blijft het bij een paar krokodillen die gelijk het water inschieten als de boot eraan komt. Stapels nijlpaarden maar daar zie je overdag meestal niet veel van, het grootste deel van hun blijft onder water. Samen met vier Engelsen die gelijk de koelkast van de gids opentrekken en aan het bier en de wijn beginnen en dat de twee uur durende boottocht heel gemakkelijk volhouden. Het blijft gezellig. Up 590, Down 366 meters
Als ik mijn ogen open doe is de kamer gevuld met een goudgele gloed. De zon net boven de horizon. Ik nog in bed. De vensters van het chalet zijn bespannen met fijn gaas. Aan de buitenkant kun je luiken dicht doen. Dan heb ik niet gedaan. Met zachte oerwoudgeluiden val ik in slaap, met het gekwetter van de vogels word ik wakker. Een zacht koel briesje waait door de kamer. Heerlijk hutje in de natuur. Goede keus nog een dag te blijven, en even helemaal niets te doen. Behalve dan het dal in staren, genieten van vlinders, bloemen en de natuur. Adelaars zweven op de warme opstijgende lucht voor mij boven het dal. Het is vredig het is goed. Sorry Sir, I have a problem. O. O. Als iemand hier zegt dat hij of zij een probleem heeft, dan ben IK degene die een probleem heeft. En ja deze keer ook. Lig ik net heerlijk te niksen, te soezen.... Fijn hoef mijn spullen vandaag eens een keer niet in te pakken. Wordt ik geacht naar een ander chalet te verhuizen. Zo'n twintig meter verder. Er schijnt een meneer te zijn die slecht ter been is. Okay. Prima. Maar of je nu 80 of 100 meter naar het restaurant moet lopen, dat maakt dan ook niet veel meer uit. Wat zit ik ook te zeuren, het is goed hier. Tijdens de lunch komt mevrouw, van de gehandicapte meneer, zicht verontschuldigen. Het is OK, het is al gebeurd, zal de organisatie wel zijn, zeg ik. Maar als ze voor mijn lunch wil betalen, voelt dat niet goed, dus zeg netjes nee dank u. Haar schuld afbetalen? In de meeste hotels hier is er heel goed voor rolstoelgebruikers gezorgd. Ik gebruik deze oprit vaak, zodat ik niet de trappen op hoef met een vol bepakte fiets. De fiets op straat laten staan doe ik nooit. Deze lodge is wat minder rolstoelvriendelijk, maar lijkt me ook moeilijk, midden in de wildernis, op een heuveltop. De wildernis wat juist één van hun sterke punten is. ZA is de landafkorting van Zuid-Afrika. Logisch lijkt het. Toch. In het Engels heet dit land South Africa en in het Afrikaans; Suid-Afrika. Dus SA zou meer voor de hand liggen. ZA stamt nog uit de tijd dat Nederlands (tot 1983) naast Engels en Afrikaans een officiële taal was. Daarbij komt dat SA al vergeven is aan Saoedi-Arabië. Even opgezocht omdat ik het zelf ook niet logisch vind op elke auto hier ZA te zien prijken. Het verhaal over de Zulu dorpen en gewoonten van afgelopen dinsdag heb ik nog wat aangevuld. De Lonely Planet, vroeger altijd mijn 'Bijbel' onderweg is ietwat, of liever gezegd helemaal, in ongebruik geraakt. Zowel de papieren als de digitale versie. Internet is bijna overal beschikbaar, zeker als je voor een redelijke prijs een lokale simkaart koopt. Dus internet verteld me alles wat ik vraag. Daarbij komt ook dat ik niet alles meer, van te voren, weten wil. Ik zie wel wat er op mijn weg komt. Het zelfde geld voor de landkaart, heb een gloednieuwe voor Zuid-Afrika gekocht, maar nog niet eenmaal ingezien. Google Maps doet het fantastisch. Mijn eigen geplande route (de tracks) heb ik ingeladen in My Maps. Zodat deze ook zichtbaar is op Google Maps. Ik geloof best wel dat ik een sociaal mens ben. Maar wat hier onder gezellig verstaan wordt, dan prefereer ik asociaal. Bij de braai worden de aparte koppels aan aparte tafels gezet. Twee koppels gaan samen aan één tafel en vragen mij even later aan te schuiven. Best wel blij gezelschap te hebben. Maar hoofdzakelijk wordt er gesproken over wat men allemaal, meestal in het verleden gezien heeft, het verhaal van de ene is het begin van een verhaal van de tweede. Ik bedoel men luistert niet naar de ander, wat gehoord wordt is alleen bedoeld voor het eigen geheugen om ook een verhaal op te dissen en ter tafel te brengen. Probeer ook een beetje mee te doen. Het zijn fantastisch aardige mensen hoor, eigenlijk niks mis mee. Maar totaal niet mijn gezelschap. My chalet today.
Om half zeven sta ik aan de grens met Swaziland. Ging sneller dan ik dacht. Onderweg tientallen impala's en wrattenzwijnen die bij mijn passeren galant in de bossen verdwijnen. De grens gaat pas om zeven uur open. Dat half uurtje gaat snel voorbij; er staat nog een jonge meneer te wachten. Een Swazilander. Leraar aardrijkskunde. Heeft gestuurd aan de universiteit van Pretoria en daar zijn graad gehaald. Meteen komt bij de vriendelijke man zijn ongenoegen boven; een leraar met dezelfde opleiding aan de dezelfde universiteit, als hij verdient in Zuid-Afrika 22000 Rand per maand en hij maar 13000 ( 900) in Swaziland. Ook Nederland komt in zijn klas aan de orde. De melkveehouderij en de dijken, zo verteld hij. Van de veertig meisjes van twaalf en ouder 'verdwijnen' er zeker tien per jaar uit zijn klassen. Zwanger. En als ze zwanger zijn mogen ze niet meer naar school. De jongeman, de 'dader' gaat totaal vrijuit, geen enkele verplichting. Het verhaal van de tien koeien betalen voor je vrouw bestaat in principe hier ook nog wel. Maar het is meer een kwestie van onderhandelingen geworden. Kan ook betaald worden met een auto, TV of gewoon cash. De jongeren willen van dit systeem af en gewoon kunnen trouwen met wie ze willen. Er gaat een lange vrachttrein voorbij. Steenkool. In Swaziland hebben we betere steenkolen dan in Zuid-Afrika, dus die verkopen we. Precies om zeven uur gaat het hek open. Krijg een papiertje in mijn handen gedrukt. Die kant op. De auto's halen mij in, dus die volg ik maar. Een paar honderd meter verder wordt het vehikel geparkeerd, iedereen stapt uit en gaat een gebouw binnen. Shit, mijn fiets alleen buiten laten. Ik hou hem met één oog in de gaten, maar dat lukt niet altijd. Gelukkig gaat het snel. Exit-stempel aan de Zuid-Afrikaanse kant. Weer een stukje fietsen. Weer een gebouw in, nu sleep ik mijn fiets mee naar binnen. Entry-stempel voor Swaziland. Het is wel gemakkelijk als je kunt vertellen welke plaatsen je gaat bezoeken. Verder wordt er niets gevraagd en hoef je geen formulieren in te vullen. Met de laatste stempel naar de laatste slagboom. Hier duurt het even een minuut langer omdat de douanier zijn van verbazing open gevallen mond niet dicht krijgt. Van Kaapstad naar Johannesburg op de fiets! Unbelievable. Acht minuten later fiets in Swaziland binnen, dat ging fijn snel. Lekker bewolkt aangenaam weer. Redelijk vlakke weg. In het begin veel originele inboorlingen dorpjes. Arme hutten maar ook vele stenen huizen. Hier voor het eerst bedelende kinderen, niet heel veel, maar toch. Onderweg wordt ik door de politie aangehouden. Zijn het echte? Ik denk eerst dat ze de vrachtauto achter mij moeten hebben. Nee, ik moet stoppen. Het is hier verplicht reflectors in de fietswielen te hebben, wijst hij streng op mij voorwiel. Ik wijs op de banden, deze streep is reflectie zeg ik vriendelijk. Nee, zegt hij, hier in de spaken. Iets minder vriendelijk, duidelijk assertiever zeg ik dat OP de banden reflectie aanwezig is. En kijk hem recht in de ogen. Ben er nog steeds niet zeker van of het echte zijn. Het gele hesje lijkt op politie, hun schoenen en hun broek ietwat verwaarloosd. Streng kijken doet hij wel. Ik blijf lachen. Er zijn er drie. Geen politieauto te zien. Zal ik verder fietsen. Ik maak aanstalten, hij zegt niets meer, dus ga ik maar. In Big Bend staan genoeg bordjes die verwijzen naar The Labombo Villa B&B. Maar zegt de vriendelijke mevrouw ik kan ook lunch en diner voor u maken. Graag, dank u. Ze laat me een paar kleine donkere kamertje zien. Nee. Ik wil graag uw mooie Swaziland bekijken. Ze kijkt nog even in het grote boek. Dan geeft ze mij een grote kamer, met balkon, aan de voorkant, met uitzicht. Vergeten te vragen wat die nu wel kost. Eerste indruk is een vriendelijke. Wel hekken om de huizen, maar geen of weinig prikkeldraad. In het buitengebied is het hekwerk meer bedoeld om de loslopende koeien uit je eigen moestuin te houden, denk ik. Voor 70 cent koop je hier een Simkaart. Data kun je in bijna elke winkel bijkopen. Of nee, je koopt hier airtime en dat kun je dan zelf omzetten in data. Geen idee hoeveel ik nu heb. Voor 160 Rand (11) koop ik en een deel zet ik om naar data. De man in de winkel is zeer behulpzaam, legt alles netjes uit. Is wel verbaasd dat ik zoVEEL koop. Zal wel genoeg zijn denk ik. Gewoon bij de SPAR dus. Wil nog een paar pilsjes, ook hier gescheiden winkels. Voor alcohol en de rest. Meneer loopt even mee. Beide eigendom van de SPAR, vertelt hij, kinderen willen we zo min mogelijk in aanraking met alcohol laten komen. Het volgende onderkomen, waar ik twee nachten geboekt heb, heeft geen elektriciteit lees ik net. Dus als je even niets van mij hoort, zijn de batterijen leeg, niet mijn eigen hoop ik. Up 409, Down 612 meters.
De MR16, waar ik het grootste deel van de rit op zit is een beroerd slechte weg. Grote, diepe gaten (potholes) over de gehele breedte van de weg. Auto's komen me vaak op mijn rijstrook tegen om aan hun kant de potholes te ontwijken. Ik meteen; shit, zit ik wel aan de goede kant van de weg? Een paar jongens zijn de gaten met zand aan het vullen. Een automobilist gooit een paar muntjes uit het raam. Ik vroeg me al af wat de reden voor hun werkje zou kunnen zijn. De eerste de beste regenbui spoelt het zand zo weer weg. Als ze mij redelijk agressief om tien Rand vragen, hoef ik niet meer na te denken hoeveel ik ze zal geven. Dan krijgen ze niets. In het begin een best angstaanjagende rustige weg. Per tien minuten een auto. Ik alleen met de vogels, vlinders, bossen, struikgewas en de heerlijke geuren die daar bij horen. Zo rustig heb ik het tot nu toe nog niet gehad. Aan de ene kant fijn fietsen natuurlijk, aan de andere kant heb ik de drukte van de weg ook als een soort zekerheid / veiligheid ervaren. In de winkels langs de kant van de weg, de mensen niet vriendelijk, niet onvriendelijk, weet niet goed wat ik er van denken moet, blijf maar niet te lang hangen. Hlane Camp, is een park van kleine en grotere huisjes, zonder elektricteit. Paraffine lampen, koken en koelkast op gas. Het restaurant heeft stroom van de zon, daar laat ik mijn accu opladen. Vanuit het restaurant een fantastisch uitzicht op een waterpoel, waar nu al, op het heetst van de dag meerdere impala's hun dorst lessen. Als mijn lunch genuttigd is, komen er nog twee olifanten bij. Gelukkig kan ik het restaurant nu omruilen voor een relaxte stoel in de schaduw met uitzicht op al die mooie beesten. OH, als een mens de stem alleen zou kunnen gebruiken om te uiten wat echt nodig is om te zeggen, wat zou het dan een heerlijk rustige wereld zijn. Van Gogh zou lyrisch geworden zijn van dit fantastische mooie heldere lichte licht. Dieren zien we niet veel. Hoewel het park opgedeeld is in relatief kleine delen, we passeren meermaals dezelfde punten, is er weinig leeuw te vinden. Ook het meer dan een meter hoge gras verbergt de leeuwen goed. Ik geniet desondanks van het prachtige licht en de daar helder bij afstekende dode bomen. De olifanten hebben de bast gegeten, de boom sterft af. Dat was de sunset gamedrive. Met achterin een groepje jonge dronken, hash rokende, Swazilanders. De chauffeur heeft ze redelijk onder controle, maar ze hebben meer aandacht voor elkaar, waar niks mis mee is, dan voor de omgeving. Tja zaterdagmiddag. Up 594, Down 390 meters
In Zuid-Afrika en/of Swaziland moet je niet hongerig aan tafel gaan. Het staat op elke menukaart en als je besteld wordt het nogmaals benadrukt; het duurt 30 tot 45 minuten; alles wordt vers bereid. Alsof ze de impala nog moeten schieten, als ik gisteravond de impala skewer bestel. Eten is niet slecht, maar nou ook niet echt goed. Veel scherper, pittiger dan ik verwacht had, dat kan ook komen doordat mijn verbrande lippen gevoeliger zijn. Tot nu toe moet ik bij fantastisch eten nog steeds denken aan de Italiaan in Oost-Londen. Heel lekker eten en heel goede wijn. Ben ik in het pikkedonker mijn huisje aan het zoeken. Inderdaad de impala's lopen hier gewoon in de tuin rond. Elk huisje waar licht brand, ga ik niet naar toe. Ik heb zelf geen licht laten branden. Als ik het halve park door ben, kijk ik toch maar even stiekem binnen in het huisje, waar licht brand, of het toch de mijne is. Inderdaad daar staat mijn fiets. Pfffff. Gevonden. Het personeel heeft overal in de hutjes de paraffine lampjes al aangedaan. Ook in de morgen lopen de impala's en ik zie springbok, tussen de huisjes. Heb het donderbruin vermoeden dat dit een soort huisdieren zijn. De huisjes liggen dan wel IN het park, maar het gebied van de huisjes is ook weer elektrisch omheind. Dit om gevaarlijke, onverwachte ontmoetingen met ietwat meer, mogelijk agressieve dieren te voorkomen. Een paar onschuldige mogen dan wel binnen bij de huisjes. En dat vind ik dan wel heel echt bijzonder, als ik mijn eieren spek en bonen aan het oppeuzelen ben, komen de twee olifanten weer naar de waterpoel. Laat het ontbijt even staan en loop naar het hek, de olifanten ook. Prachtig gezicht. Indrukwekkend. Een parkwachter komt waarschuwen, ook aan deze kant van het hek terug te gaan. De olifant komt ietwat uitdagend mijn kant op. Op een meter of tien blijft hij staan. Heb ik in Zuid-Afrika nog nooit een bonnetje of rekening gezien, behalve dan heel veel van de creditcard betalingen. Hier in 't park gaat alles heel formeel. Voor elke activiteit betaal je direct, krijg je een bewijs en met dat bewijs mag je de safari-jeep in. Zonder ticket geen safari. Inclusief twee drankjes, zelf van te voren te bepalen. Kinderen krijgen maar één drankje, omdat ze voor half geld meegaan. Op rekening; gaat met moeite, drankjes en eten overdag, maar wel elke avond je rekening voldoen. Na het eten, zo rond negen uur zit ik met Sylvia, een Duitse backpack toeriste, nog wat na te tafelen. Om ons heen worden, heel nadrukkelijk, de tafels opgeruimd. Mevrouw kijkt niet blij, niet onvriendelijk, maar maakt ons heel duidelijk dat het nu wel afgelopen is. Maar wel eerst betalen. Swaziland heeft twee hoofdsteden. Lobamba als Koninklijke hoofdstad en Mbabana als bestuurlijke. In Swaziland betaal je met de Lilangeni. Één Lilangeni is gelijk aan één Rand. Je kunt hier ook gewoon met Rands betalen, maar je krijgt Emalangeni (mv) terug. Waarmee je in Zuid-Afrika niet kunt betalen.
Eigenlijk gaat het klimmen best goed. Maar ik heb er vandaag gewoon even geen zin in. De weg is smal en erg druk. Zelfs de gele streep ontbreekt af en toe. Tegenliggers die aan het inhalen zijn, blinken een keer met hun koplampen, ten teken van; ik kom er aan, JIJ de berm in. Tijd voor discussie is er niet, en veel keuze heb ik ook niet. Gelukkig wordt het zo rond acht uur een stuk rustiger. Tweede helft van dit traject wordt druk aan de weg gewerkt. Maar ook de nieuwe wegdelen hebben niet veel vluchtstrook. De portier van The George Hotel moet wel een verschrikkelijke hekel aan mij hebben. Hij doet gewoon zijn werk. Hij wil dat ik de bepakte fiets buiten laat staan. Doe ik nooit, gaat dus nu ook mee de lobby in. Heb een kamer, maar mijn fiets moet ergens in een berging. Op zich geen probleem. Maar waar is de sleutel. Tweede berging, inmiddels tien minuten verstreken, ook nog geen sleutel. Heb er geen zin meer, als ze nu al moeilijk een sleutel kunnen vinden is het morgenvroeg helemaal een probleem mijn fiets op tijd terug te krijgen. Neem de fiets mee naar de kamer. Zeg het gewoon, vraag niet meer, vreemde gezichten ja. 's Middags haal ik wat bananen en drinken bij de SPAR aan de overkant, voor onderweg morgen. Is het (totaal) verboden eten en drinken mee te nemen in het hotel. Weer meneer de portier, gewoon zijn werk doend, die me tegenhoud. Probeer uit te leggen dat het voor morgen is, hij wil niet luisteren. Ik loop door, bij de receptie leg ik het nogmaals uit. Het mag. Portier druipt af. Arme man. Best wel een vreemd hotel. Chique de chique. De rijke zwarte en blanke laat zich hier ogenschijnlijk graag zien. Dames met een (te) diep decolleté, op zich heb ik daar totaal geen probleem mee. Maar hier en daar komt het nu een beetje hoerig over. Wat voor hotel is dit? Duur wel, althans voor wat je er voor krijgt. Vijf uur nu, de drie blanke mannen aan de poolbar worden steeds luidruchtiger. Al om twaalf uur zitten ze aan het bier met whisky shots. Zoek maar even een ander plekje, geen zin om daarin betrokken te worden. Hoewel 't best een mooie leuke bar is. Vandaag niet. Maar vaak zijn er plekjes onderweg waar ik best wat langer zou willen vertoeven. Telkens de tweestrijd; Verder gaan, is eerder / koeler op de bestemming zijn. Blijven betekent langer / later in de hetere zon fietsen. Blijven is natuurlijk de beste keus, zo zie je meer van het land, ontmoet je meer mensen. Merk toch dat het fietsen / klimmen in de hete zon me steeds moeilijker afgaat. Dus ik kies jammer genoeg vaak voor doorgaan. Zo, even wat frustratie kwijt. Morgen maar een kort stukje, dus wat meer tijd voor onderweg. Up 1000, Down 637 meters
Vandaag wel een heel, heel kort ritje. Maar dertig kilometer. En ik maak me het nog gemakkelijker door de snelweg MR3 te volgen. Wel klimmen maar meer glooiend. En een fijne brede vluchtstrook deze keer, best aangenaam fietsen. Aan het razende verkeer ben ik inmiddels wel gewend, hoewel het nooit helemaal ontspannen fietsen is langs deze drukke wegen. Als ik om acht uur op mijn bestemming aan kom, lopen de eerste gasten richting restaurant, richting ontbijt. In overleg met de dame aan de receptie sluit ik mij aan bij de ontbijtgasten. Zal nog wel even duren voor de kamer klaar is. Dat is niet erg, het is een heel mooi plekje. De Belgische eigenaresse is een heel vriendelijke behulpzame vrouw. Restaurant is alleen open voor ontbijt en diner, maar voor mij regelt ze straks een eenvoudige lunch. De meeste, nu alle gasten, vertrekken overdag, sightseeing, of een wildpark bezoeken er is genoeg te doen als je een auto hebt. Langs de 'oude' weg, de MR103 zijn er veel toeristisch activiteiten. Original village met dansen voor toeristen, net echt iets waar ik op zit te wachten. Casino's 24 uur open. Verschillende plekken waar toeristische shit op markten wordt verkocht. Een wildpark Milwane Game Reserve. En een waterval, schijnt niet zo ver te wandelen, zijn, misschien in de namiddag. Het zwarte personeel is uitermate vriendelijk en behulpzaam. Maar als je iets wilt wat buiten hun 'normale' werkzaamheden valt. Dan schuiven ze het op de lange baan en gebeurt er hoogstwaarschijnlijk niets. Dus vertrouw niet op een onduidelijk antwoord. De dames hier zijn beter geïnstrueerd, vraag het maar aan de mevrouw. Mevrouw zegt direct ja als ik om een simpele lunch vraag, geen probleem. Ook gaat ze Charly, hun driver, vragen mijn morgenvroeg met fiets, voor zeven uur bij de grens af te zetten. Het schijnt een hele steile lange klim te zijn. Met die klim van dertig kilometer en dan nog eens een dikke zestig in de hitte naar Badplaas (zonder t ja). Dat haal ik niet, en nu op dit moment wil ik het niet eens proberen. Nogmaals, de meeste blanken vinden zwarte mensen lui. En eerlijk gezegd ze werken ook niet zo gehaast als wij in Europa. Meer op hun gemak, wat vandaag niet klaar komt, morgen is er weer een dag. Ze zijn meestal ook erg gezellig bezig, ik versta er niets van, maar bijna altijd kletsen en lachen. Waar er tien met de schop aan het werk zijn, staan er zeven te kletsen, de andere drie staan een beetje sloom, volgens onze normen, de schop onduidelijk heen en weer te bewegen. In elke hotel of park is er een blanke manager. Die voor zover ik kan overzien regelmatig komt controleren. Ook hier in de tuin, is het een vrolijke bende, beetje harken, er wordt wat gehakt, gezellig kletsen met de schoonmaak dames, charmeurs zijn het, dan zijn ze weer een half uur weg. De Belgische mevrouw schijnt er goed mee om te kunnen gaan. Komt af en toe langs, zegt wat, maar echt harder gaan werken doen ze niet. Dat zal ze ook wel niet gezegd hebben. Het is geregeld, morgen om zes uur al staat de chauffeur voor de deur, die me naar de grens zal brengen. Prima, beter even wachten daar, dan te laat. In Zuid-Afrika en Swaziland land wordt van je verwacht dat je tien procent fooi geeft. Gratitude, dankbaarheid, staat er op de credit card slip, je mag / moet dan zelf een nieuw, hoger bedrag invullen. Ik deed dat in het begin trouw. Toen begon ik me af te vragen, bij wie komt die fooi nu terecht? Bij de bediening zelf? Dan zijn ze afhankelijk van de manager die alle fooien van de creditcards optelt en ze in een fooienpot doet. Geloof ik niet echt. Nu geef ik een kleine gratitude op de slip en wat cash erbij voor de bediening, weet ik zeker dat het bij hun terecht komt. Up 472, Down 321 meters
Als de bel klinkt om één uur wordt u in het restaurant voor de lunch verwacht. Waar ben ik nu in verzeild geraakt "Rotary Resort Badplaas". Gewoon van Google Maps uitgekozen. Niet duur 35 inclusief drie maaltijden. Heb nog een dag, misschien twee over, mevrouw gezegd dat ik er nog even over nadenk wat ik ga doen. Ik kan hier in ieder geval nog een extra nacht blijven. Verschillende groepjes, wel erg, oude mensen zitten aan tafels spelletjes te doen. Men komt hier voor één week om te ontspannen, dagtripjes te maken en om te zwemmen. Zo verteld Sofia mij, en nee creditcard gaat hier niet, cash asjeblieft. Mevrouw staat er op dat ik een telefoonnummer en een naam invul van degene die op de hoogte gebracht moet worden als er iets met mij gebeurt. Geen idee wat ik hier wil. Eerst maar eens douchen en lunchen. Vanochtend om zes uur staat de chauffeur klaar die me de eerste dertig kilometer steil de berg op naar de grens brengt. Half zeven zijn we er. Meneer Tom, vraagt 270 Rand. Terwijl de Belgische mevrouw eerder gezegd had 150 à 180. Ik was van plan om hem 200 te geven. Nu niet meer, die oplichter. Geef hem 300 Rand en krijg 30 Swazilandgeld terug. Aan de andere kant van de grens kun je daar niks mee. Dat weet die hufter natuurlijk ook. In eerste instantie zeg ik hou dan maar die 30. Maar bedenk me, zeg geef maar, koop straks nog wel iets te drinken hier. Wat ik glad vergeet. Sorry. Iemand die mij oplicht gun ik geen fooi. Moet mijn simkaart van Swaziland weer omruilen voor de Zuid-Afrikaanse. Zoek een paperclip, om de kaart uit de telefoon te krijgen. Achter mij staan, in een grote auto, twee blanken. Vraag hun en we raken aan de praat. Het zijn Zuid-Afrikanen maar ze wonen en werken in Swaziland. Hun nationaliteit willen ze niet opgegeven, je mag in Swaziland maar één nationaliteit hebben, die van Swaziland dan. In Zuid-Afrika is een dubbele nationaliteit toegestaan. Hij is de eerste blanke die zegt dat niet de zwarte mens lui is, maar de blanke. We hebben overal personeel voor. We doen bijna niets zelf. De bel om 12:51 uur, eerst lunchen. Voor het schoonmaken, koken, in de tuin, overal hebben we mensen voor. Arbeidsloon is erg laag en er zijn mensen genoeg. Daarom is mechanisatie of automatisering ook zo langzaam in dit land, we hebben arbeidskrachten te over. Weer om precies zeven uur gaat de grens open. Het is nu wat drukker. Veel mensen die te voet de grens oversteken. Exit-stempel van Swaziland, Entry-stempel van Zuid-Afrika. Toch ben ik weer in twaalf minuten door het grens gedoe heen, en zit ik weer op de fiets. Best weer een stuk klimmen. Maar het blijft lange tijd aangenaam koel op een hoogte van ongeveer 1700 meter. Klimmen gaat prima bij deze temperaturen. Dan een lekker lange afdaling, door een redelijk kaal gebied, met fantastische vergezichten. Rond elven bereik ik Badplaas. Laatste paar kilometers met 33 graden (weer) niet echt leuk meer. De lunch-bel dus al om 12:51, als ik één of twee minuten later binnenkom, zit iedereen al aan tafel. Er wordt op mij gewacht. Als ik zit wordt er luidkeels een gebed uitgesproken. De meeste mensen zijn van de Evangelisch Gereformeerde kerk, en komen elk jaar in de eerste week van maart hier naar toe. Al achttien jaar kom ik hier verteld Gerredina, vandaag de boottocht maar niet gedaan, is elk jaar hetzelfde. In de vijf weken dat ik hier ben heb ik nog niet zoveel Nederlands gesproken. Als de dames niet te snel praten, kunnen we elkaar heel goed verstaan. Engels kunnen ze wel, Zuid-Afrikaans heeft hun voorkeur, en dat spreken we dan ook. Kippenboutje, een aardappel, doperwtjes en worteltjes, fruit na. Thee en koffie zoveel je wilt. Geen alcohol, op de kamer mag het wel, maar aan tafel en ervoor wordt niet gedronken. Na de lunch wordt met z'n allen een dankgebed gezongen. Meerdere mannen komen zich daarna aan mij voorstellen. De baas van dit etablissement heeft mij voor de lunch luidkeels via microfoon voorgesteld als de Nederlander Wim die op de trapfiets door Zuid-Afrika reist. Bijna heb ik medelijden met de dames aan tafel, maar morgen ga ik toch ergens anders naar toe. Straks om vijf uur MOET er al gegeten worden. En zegt meneer, als je te laat bent word je geacht een liedje te zingen. Heb toch meer behoefte aan vrijheid, en een bar, pilsje vòòr het eten, wijntje bij het diner. Tja, dames mijn vakantie is ietwat anders. Krijg niet eens de tijd meer om mijn halve liter bier op te drinken. Kwart voor vijf al wordt de diner-bel geluid. Spaghetti bolognese en boterhammen vanavond. De dames eten niet zoveel, om kwart over vijf heeft iedereen zijn buikje al weer vol. En, om half zeven is er een bijbelquiz. Heb een chalet geboekt in het resort aan de overkant van de weg. Ook geadviseerd door de meneer aan de grens vanochtend. Had wat meer van Badplaas verwacht Gelukkig, regen, wat afkoeling. Morgen nog warm en dan komt er nog meer regen en gelukkig wat lagere temperaturen. Up 1053, Down 380 meters - Taxi Up 836, Down 1164 meters - Fiets Up 1889, Down 1544 meters - Totaal
Acht uur is dan wel de officiële tijd voor het ontbijt, maar om half acht zit ik klaar, ik wil niet dat de dames en heren op mij moeten wachten. En ja om kwart voor acht luidt de zeer indringende bel. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, op tijd zijn ze allemaal die lieve oudjes. Gerredina, de linker mevrouw op de foto, zorgt goed voor mij, telkens laat ze nieuwe porties aanrukken zodra mijn bordje leeg is. Zelf eten de dames niet zo veel. Het zwarte personeel, netjes gekleed in blauwe uniformen met bijpassende blauwe hoofddoek, is gewend om stilzwijgend hun werk te doen. Ook de gasten laten zich alles welgevallen, duidelijk gewend om zonder commentaar of opmerkingen bediend te worden. Geen enkele groet geen enkel dankjewel. Zo zal het hun hele leven al wel gegaan zijn. Voor zowel zwart als witte mens. Ook vraagt Gerredina of ik met de Gamedrive mee ga. Als er nog plaats is, dan ja graag. Gerredina is al opgestaan en vraagt de baas of ik nog mee kan. Ja hoor. Vijftig Rand. Voor een uur. Het Overval Nature Reserve is relatief klein de dieren zijn dus gemakkelijk te vinden. We beginnen met het kameel-paard. Gerredina had me al uitgelegd dat dat een giraffe in het Zuid-Afrikaans is. Er is onlangs een baby giraffe geboren. Wist je dat die kleintjes direct bij de geboorte van twee meter hoogte op de grond flikkeren. Moeder blijft gewoon staan bij de bevalling. Daarna een boel zebra's en andere paard- en geitachtigen. Vooral een zeer hobbelige en onaangename rit. Kan me voorstellen dat de meeste oudjes niet meegaan. Neem afscheid van de dames en heren en Sophia; kom later nog maar eens terug. Hihi. Ik heb haar uitgelegd dat ik toch wat meer vrijheid ten aanzien van etenstijden wil hebben. Kan ik me voorstellen hoor, heb er zelf ook wel eens moeite mee, zegt ze. Paar honderd meter fietsen naar het "A Forever Resort". Groot park, tegen het natuur reservaat aan. Verschillende soorten huisjes. Swimming pool, glijbanen en heel veel andere dingen vooral voor kinderen. Maar ook winkels, café en restaurant. Met Derick de receptie-manager heb ik gisteren al een huisje uitgezocht en gereserveerd. EN hem gevraagd vervoer voor mij en fiets te regelen. Naar Carolina, weer een steile berg omhoog. Dat zal moeilijk zijn, maar ik zal mijn best doen. Vandaag vertelt hij dat hij een auto van iemand heeft geleend en hij mij zelf gaat brengen. Zaterdagochtend om vijf uur vertrekken, hij probeert nog even zes uur, maar vriendelijk hou ik vijf uur aan. Ik wil daarna nog een stuk gaan fietsen. Gisteren heb ik al een prijs voor deze rit afgesproken, 400 Rand ( 27) voor 50 kilometer. Voor hem dus 100, heen en weer terug. Schijnbaar toch wel een hoog bedrag; daar hij voordat zijn werk hier begint, het zelf nog even wil doen. Shit, probeer je alles, overal goed in de gaten te houden, zit er een aap in mijn woonkamer, terwijl ik ff ben plassen. Tuindeuren open laten staan. Ik zie hem wegvluchten, gelukkig niets in zijn klauwen. Het is een blauwaap. Hij zit nog in de boom hiervoor en laat zich niet weg jagen. Wat moet ik daar nou van denken / geloven. Koop vandaag een krant "The Star". Sowieso een krant waarvan 95% van de bevolking zou denken dat het over een sprookjeswereld gaat, niet omdat alles onwaar is, maar, vooral de reclames, zijn zo ontzettend tegenstrijdig met wat er hier realiteit is. Het verhaal, groot op de voorpagina, gaat over een nationaal bekende triatleet, Mhlengi Gwala, hij was dinsdag op zijn fiets, om drie uur in de nacht, op weg naar een vriend om samen te gaan trainen. Nou is drie uur in de nacht qua temperatuur wel een goed tijd om te trainen, maar qua veiligheid? Hij wordt dus overvallen. Geweer wordt op hem gericht. Hij biedt telefoon, geld en fiets aan. Maar nee, ze slepen hem het bos in. Beginnen daar in zijn been te zagen. De zaag is niet erg scherp dus ze komen niet door het bot. Dan beginnen ze aan zijn andere been te zagen. Ze stoppen omdat er een auto aankomt. En slaan op de vlucht. Hij hobbelt terug naar de weg en houdt de auto aan die hem naar het ziekenhuis brengt. Ook de sportpagina kopt "Waar gaat het in dit land naar toe?" Ik lees niet elke dag een krant hier, maar dit komt mij zo onwerkelijk over, of het zou een afrekening in de criminele sfeer kunnen zijn.
Misschien wel de meest relaxte ochtend van deze vakantie. Geslapen totdat ik wakker werd. Zes uur. Geen ontbijt-bel. Geen wekker. Geen restaurant. Muziekje; Dustin O'Halloran op de achtergrond. Ik twee bruine toast geroosterd, vier eieren gebakken. Kopje thee. De chalets zijn qua keukengerei perfect uitgerust. Mooi uitzicht op de tuin. Smaakt prima. En geen plannen vandaag. Gisteren nog even navraag gedaan bij de receptie. Er staat voor vandaag niets gepland. Geen Gamedrive, geen boottocht of iets anders. De zwembaden zijn open, daar kun je je vermaken. De Gamedrive gisteren was georganiseerd door het Rotary Resort, die komen met een complete groep hier. De Zuid-Afrikaan is een vrij solitaire vakantieganger, wel met familie en vrienden, maar zoekt verder niet of geen contact. En het is erg rustig in deze maand, verteld men overal. April en mei worden weer erg druk.. Gamedrive via de Rotary kost 50 Rand, dezelfde Gamedrive via hier; 100 Rand. Badplaas waar ik nu ben, is de plek waar een bron ongeveer 30.000 liter zwavelrijk water van 50 graden per dag vanuit het midden van de aarde naar boven laat borrelen. Ontdekt door de Swazi stam die het eManzana, helend water, noemde. In 1876 door een Swazi stamhoofd, uit dankbaarheid, geschonken aan een jager Jacob de Clerq. Die er een winkel bijbouwde en de bron verder ontwikkelde om bezoekers de geneeskrachtige werking van het zwavelwater te laten ondergaan. In 1893 door de overheid overgenomen om het voor altijd, voor openbaar gebruik als kuuroord te gebruiken. Openbaar is betrekkelijk, dag bezoekers moeten een kaartje kopen, vrij voor de huurders van de talrijke dure huisjes en de bewoners van het bijbehorende hotel. Je wordt geacht als bewoner zo'n gele of oranje armband te dragen. Ik hou daar niet zo van. Maar de band heb ik wel bij me. Vreemd nog steeds, als blanke gaan de hekken meestal vanzelf voor je open, als blanke wordt je geacht 'legaal' aanwezig te zijn. Dat geldt zeker niet voor de zwarten medemens. Lekker warm zwavelbad, gezond. Ook de oudjes van het Rotary Resort zijn met het busje op bezoek. Als ik terugkom is de zwarte poetsmevrouw mijn ontbijt-afwas aan het doen. Als aflaat geef ik haar al mijn kleingeld, een Rand of tien. Vigilant, waakzaam, was het woord dat de eigenaar van het Mpotshane Safari gebruikte. Ik kende dat woord toen nog niet. Kom het de laatste paar dagen vaak tegen. Stay vigilant. Stay vigilant. Bleef hij zeggen. Blijf waakzaam.
Een helle rit vanochtend, niet op de fiets, maar de eerste 50 kilometer met de auto. Derick is mooi op tijd bij de receptie. Bestelauto. Prima. Fiets en tassen achterin. Derick is duidelijk niet iemand die van het vroege opstaan houdt, (bijna) niets wordt er gesproken onderweg. We gaan eerst tanken, Derick vraagt direct de afgesproken 400 Rand. Beetje overdonderd. Meestal betaal ik achteraf, je weet het nooit, maar Derick vertrouw ik wel. De tank van de bestelwagen wordt met 400 Rand benzine bijgevuld. Om vijf uur is het nog pikkedonker, dat is niet zo erg. Maar hoe hoger we komen hoe dikker de mist. Twintig, dertig meter zicht. Derick mindert iets zijn snelheid, toch, blijft behoorlijk doorgassen, alarmlichten gaan aan en blijven aan. Vijftig kilometer lang. Gelukkig zijn we bij aankomst in Carolina, bovenin de bergen en boven de mist. You are okay, vraagt Derick. Ik wel. We geven elkaar de hand en wensen elkaar behouden vaart. Verder een heel saaie fietsrit. Best wel koud nu. Eindeloze weilanden, maïs, aardappelen. Af en toe een paard, een koe of een struisvogel. Dat is het wel zo'n beetje. Oh ja en veel vogels. Halverwege het dorp Hendrina, waar de glasscherven van het drankgelag van de vrijdagnacht nog wijd verspreid op straat liggen. Blij dat ik genoeg te eten en drinken heb. Ik stop hier niet. Veel arme zwervers/bedelaars ben ik niet tegengekomen. Maar hier in Bethal, een blanke zwerver, zit langs de kant van de weg, slaat met een grote steen blikjes plat, om te verkopen. Dat de meneer blank is valt mij des te meer op. Voel me niet echt op mijn gemak in Bethal. Niemand die mij iets doet of dreigend kijkt. Ligt gewoon aan mij. Loop een beetje door een soort winkelcentrum. Veel drukte, zaterdag. Eet ergens mijn lunch, koop eten en drinken voor onderweg morgen, en weer naar de kamer. Nou is het daar niet lelijk maar echt gezellig ook niet. Gelukkig heeft deze Lodge een restaurant waar ze wel avondeten serveren. Hoef ik in het donker hier niet de straat op. In een bepaalde hoek van het dorp, zes of zeven liquor stores (drankwinkels) op een kluitje. En er wordt een boel drank gekocht. Door zowel wit als zwart. De blanken nemen het mee, de zwarte blijft vaak in de buurt rondhangen. En het wordt er steeds 'gezelliger' en luidruchtiger zo op de zaterdagmiddag om vier uur. Ook ik koop een paar pilsjes. Terrasjes vind je eigenlijk alleen maar binnen de parken. Of in Gordon's Bay langs de jachthaven. In een gemiddelde Zuid-Afrikaanse stad alleen, voor mij, obscure donkere drinkhallen en de liquor stores waar buiten de 'lol' is. Ook de accommodatie is weer omheind als een concentratiekamp. Twee meter hoge muur, daarboven zeventig centimeter; zeven onder stroom staande draden. Gezien de aanwezigheid van grote aantal liquor stores hier in de buurt kan ik dat wel een beetje begrijpen. In vele steden waar ik vroeg op de fiets zat, is er op zondag, om zes uur op deze plekken nog volop rumoerigheid. Meestal ben ik er voorbij voor ze me in de gaten hebben. Wat me blijft bezig houden is waarom de zwarte mens zijn 'eigen' soort vernederd zodra hij of zij een wat betere positie heeft verkregen. Ook Harris heeft geen antwoord. Hij werkt vanavond (gisteravond) in de bar en de avond ervoor, om en om, in het restaurant. Wat ik ook doe, wat ik ook leer, hij wijst op zijn (zwarte) huid, ik zal nooit hogerop komen, de kleur werkt nog steeds tegen mij, ook al hebben we een zwarte president. Hijzelf komt uit Swaziland, maar voor werk zijn er betere kansen voor hem in Zuid-Afrika. Ik; een beetje quasi ondeugend; en een revolutie van de zwarte mens? Nee, zegt hij daar geloof ik niet in. Hij legt me wel uit, dat de stam van de vorige en de huidige president een agressieve is. Men wil alles met gevecht beslissen. De huidige president is slimmer, een zakenman, zal het anders aanpakken. Maar wel van de zelfde stam, dus zal de mensen om zich heen onder controle moeten kunnen houden, of dat lukt, ik hoop het. Up 1118, Down 521 meters (auto) Up 958, Down 996 meters (fiets) Up 2076, Down 1517 meters (totaal)
A Hell of a Ride. Again. Bepaald geen zondagsritje. Als ik ooit op deze reis een mooie brede veilige vluchtstrook heb kunnen gebruiken is het vandaag. Maar nee. Meestal niet. Soms alleen de gele streep. En heel veel alleen de brokkelige rand van het asfalt. Ze blijven komen van alle kanten op alle wegen. Grote steenkolentrucks met aanhanger. Het is een 7 X 24uurs bedrijf de kolengestookte energiecentrales van de zwarte brandstof te voorzien. Ze denderen langs me heen. Eenmaal de claxon is een groet. Indringend langdurig getoeter betekent de berm in. En dat doe ik dan maar. De weg is te smal voor twee elkaar passerende kolenwagens en een nietige fietser. Elke tegemoet komende kolenchauffeur groet ik. Er op hopend dat als hij op de terugweg mij weer achterop komt, met vriendelijkheid bejegend. Of het werkt kan ik niet wetenschappelijk bewijzen, maar er zijn een paar chauffeurs die remmen en achter mij blijven rijden totdat ze kunnen passeren, in plaats van mij de berm in te toeteren. Door de harde tegenwind in mijn oren, hoor ik ze pas als ze vlak achter mij zijn. Wel ff schrikken dan. Onderweg kom ik één zo'n rokende elektriciteit opwekkende centrale tegen. Maar er moeten er meer zijn de kolentrucks rijden zoals gezegd alle kanten op. Hier en daar in het veld grote bergen zand. Afgegraven om de zwarte brandstof te bereiken. De kolen hier liggen niet zo diep onder de grond. Een automobilist stopt, de tweede tot nu toe. Wat ben je aan het doen? Fietsen van Kaapstad naar Johannesburg. Waarom? Just for the fun. Hoor ik mezelf zeggen. Maar zoveel fun is het niet. Hij steekt me 20 Rand toe. Waarvoor, vraag ik? Just to buy you a drink. Dan is het goed. Thanks. En weg is hij weer. Het is veel te gevaarlijk op deze weg te blijven staan. Veel mensen denken dat ik voor een goed doel aan het fietsen ben. Daar kunnen ze nog wel inkomen. Maar alleen voor de lol! Voor een goed doel fietsen is natuurlijk niets mis mee. Maar zou me een beetje een bedrieger voelen als ik mijn hobby aan het uitoefenen ben en dan anderen laten doneren. Onderweg stop ik bij een familie die langs de kant van de weg staat te wachten. Waarop? Geen idee. Ik geef de kinderen een paar snoepjes. En dat wordt op een ontroerend mooie manier in ontvangst genomen. De kinderen klappen eerst tweemaal de handen tegen elkaar, en dan met open gespreide handen eerst naar het eigen lichaam en daarna met een mooie draai naar mij, zodat ik het snoepje in hun handen kan leggen. Fantastisch. Vanochtend is het best koud. Elf graden. Mist. Maar geen wind. Ik weet dat wanneer de zon warmer wordt de wind hard(er) begint te waaien. En dat is vanochtend ook zo. Zo na achten fikse wind recht in de snoet. Fietsen gaat goed. Heuvels vallen mee. En eens een keer af en toe een vlak stuk. Waarom het Delvegas Guesthouse zo'n hoge rating heeft op booking weet ik niet. De meeste (kleine) kamers liggen aan een donker gangetje. Dus deze keer protesteer ik niet als ik een mooie ruime lichte kamer op de eerste verdieping krijg. Na bijna 100 kilometer fietsen sleep ik dan ook nog wel even de fiets de trap op. Weer zo'n hermetisch omheind complex. Bij de kamersleutel zit dan meestal een remote om de poort te bedienen. Deze keer niet. Elke keer op de bel drukken, dan kom ik zeg de (zwarte) hulp. De blank eigenaars vertrekken net met hun golfspullen. En als ik naar de winkel wil en weer terug kom, en als ik morgenvroeg heel vroeg weg wil? Are you giving me a hard time? Vraagt het meisje quasi ondeugend. Nee, zeg ik, maar krijg wel een afstandsbediening voor het grote hek. Up 872, Down 1068 meters
Laatste rit, niet echt lang, maar wel erg druk. Na een half uur kom ik bij de N12, een grote snelweg, de coal trucks ben ik vanaf dan gelukkig kwijt. Maar genoeg ander verkeer, bij het naderen van de grote steden Johannesburg en Pretoria. Toch nog even een heel gevaarlijk moment. Een mevrouw, ik zie haar van angst verwrongen gezicht, is als tegenligster een vrachtauto aan het inhalen, vlak achter mij twee personenauto's, ik de berm in. Gelukkig kiezen de personenauto's niet voor de berm en is de weg daar net breed genoeg om elkaar te passeren. Pfffff. Wie weet hebben zich achter mij wel meer gevaarlijke situaties afgespeeld, maar daar heb ik dan gelukkig geen weet van gehad. Plan B. Verpakkingsmateriaal voor de fiets, in Kaapstad op de bus gedaan, net opgehaald bij het postkantoor. Ze hadden al een paar keer gebeld, dat er een pakketje was aangekomen en wanneer ik het kwam ophalen. Na ongeveer zes weken dus. Plan A. Het andere pakketje, met nieuw verpakkingsmateriaal, dat ik van huis met DHL heb opgestuurd, naar het hotel waar ik nu ben, is nog niet boven water. Dat zou hier dan ook al meer dan twee maanden moeten liggen. Met de tekst "Please keep until I arrive". Maar gelukkig dat er een Plan B is. Armand de eigenaar van de Lodge doet zijn uiterste best mij te helpen. DHL in Johannesburg zegt dat het trackingnumner niet klopt en dat het via de gewone post gegaan moet zijn.?? Ik rij met Andre naar een ander postkantoor. Ook daar weten ze van niets. Geen computer, alles wordt in een groot boek na gebladerd. Gelukkig dus dat ik het 'oude' materiaal van Kaapstad naar hier heb gestuurd. Behalve Duck tape, Tie-wraps en touw, wat ik in een Hardware Store naast het postkantoor koop. Eerst lunchen en dan de fiets inpakken. En in Nederland navraag / beklag bij DHL gaan doen Een fietshelm draag ik niet graag, alleen als het echt moet. En dat moet eigenlijk wel in Zuid-Afrika, sinds oktober 2004 is er een wet die verplicht dat fietsers een helm moeten dragen. Maar er opletten of bekeuringen geven doen ze dus niet. Up 339, Down 273 meters
Het einde-vakantie-ritueel. Naar de kapper. Naar de pedicure. En deze keer ook een manicure. Armand staat er op dat ik naar het EasteGate shopping center ga. Daar zal het wel het veiligste zijn. James zijn vaste (externe) chauffeur is twintig minuten te laat. File. Ja dat zal wel? Grijnst hij. Afrikaanse tijd. De kapper is in vijf minuten klaar. Tijdens de pedicure en de manicure zitten we beiden al snel te geeuwen, ik in ieder geval van de ontspanning. Het is een beetje een (heel aardig) dromerig meisje. Jonge vrouw. Nog niet getrouwd. Daar wacht ik nog even mee. Modern. Als ze geld genoeg heeft gaat ze dansen, twee à drie maal per maand. Mooi te horen dat ze de rituelen van haar geboortegrond trouw wil blijven. Hoe modern Johannesburg ook mag zijn. Ook voor haar zal haar man tien koeien of een gelijkwaardig bedrag moeten betalen. En zij vindt dat prima. Daar waar ik geboren ben is het veel relaxter, easy going, hier is het leven toch wat drukker. Zelf merk ik er niet zo veel van, 'k zie nog steeds de heel vredige relaxte Afrikaans.
Het 'verdwenen' pakje verzonden vanuit Nederland met DHL, is 'toevallig' gisteren aangeboden aan mijn hotel. Fietsverpakingsmateriaal zit er in. Omdat het pakje eergisteren niet te traceren was, heb ik ander materiaal gekocht. En de fiets is dus al ingepakt. Tja, kan het straks nog ophalen. DHL zal het niet vergoeden, als het pakketje er is, ook al is het een maand of zoiets te laat. Op 16 januari verzonden in NL. Op het briefje waarmee ik het pakje bij de post kan ophalen staat een datumstempel van 10 maart. Geloof jij het? Eergisteren is er een hoop stampei gemaakt. Armand (eigenaar van het hotel hier) heeft DHL en De Post hier telefonisch het vuur aan de schenen gelegd. Iemand toch wakker geworden. Te laat. Bij het derde postkantoor ligt het pakje. Het is schijnbaar voor niemand echt duidelijk waar Kempton Post Office is. Ze kunnen zeggen wat ze willen van Soweto, maar heb er wel de meeste fietspaden gezien in Zuid-Afrika. Goed, groen, onderscheiden, en vrij liggend ten opzichte van de hoofdrijbaan. Niet dat er ook maar een enkele fietser gebruik van maakt. Who cares. Het idee is goed. Ben heel erg benieuwd naar Soweto, een van de gevaarlijkste wijken van Johannesburg. Wijk? Een middelgrote stad op zich. In de nacht moet je er niet zijn, maar overdag? Ik heb onderweg wel plaatsen gezien die me bij hel daglicht, meer angstgevoelens gaven. We beginnen bij het Mandela-huis. Beetje een must. En zo zie ik het ook. Het rot kleine huisje zit barstensvol met toeristen. Ongeveer een kilometer in de omtrek van het huis doen souvenirverkopers en restaurants goede zaken. Ik heb het snel gezien. Leuk even binnen geweest te zijn. Maar eerst 'moet' ik nog even Cambanos & Son zien. Een joekel van een souvenirwinkel, erg gewild bij toeristen zegt James mijn chauffeur. Zelfs hier rij je maar niet zo naar binnen. Eerst kijkt de poortwachter wie er in de auto zitten, blanken zijn klanten, dan mag je binnen, na het register getekend te hebben. Heb het hier ook snel gezien. Volgende attractie. Die ligt niet naast de deur. We zijn in totaal zo'n 5 uur onderweg, zeker drie ervan zitten we op de highway rond Johannesburg. Wat een grote stad zeg. Ik wil graag het Kliptown Open Air Museum zien. Had beter moeten weten. Het is één grote markplaats met een dor grasveld in het midden. Er staan een paar stalen sculpturen, maar dat is alles. Ja, zegt James, dingen die waarde hebben staan niet maar zo buiten. Het is binnen één dag gesloopt. Gelijk heeft hij. Ik zie mannen en vrouwen, plastic, karton en blikjes van de weg verzamelen om weer te kunnen verkopen. Op kleine rot karretjes, grote balen, die in de zinderende hitte door de straten worden gesleept. Orlando Towers. Mooi beschilderd. Oude energiecentrale denk ik. Tussen de torens een loopbrug, waarvan af je kunt bungee jumpen. Mooi voor een foto. Langs de Bara Taxi Rank. De grootste taxistandplaats van Johannesburg. Voor mij de grootste van de wereld, hij is een paar kilometer lang, maar dat weet ik natuurlijk niet echt. Voorbij het Orlando en het FNB stadion. Voetbal doet me niet veel, en architectonisch zijn ze nu ook niet zo mooi, dus erlangs op de highway is meer dan genoeg. Het grootste ziekenhuis ter wereld; Chris Hani Baragwanah. Ook prima om er even voorbij te rijden Om twaalf uur begint de maag van James te knorren. Pas om half twee mag ik hem op een lunch trakteren. Beetje modern tentje. Heb geen zin langs de weg te eten nou. Kranten staan vol listeriose bacterie vergiftigingen, er schijnen al honderden mensen aan deze gevaarlijk ziekte te zijn overleden. Al met al niet echt interessant. Maar wel heel leuk Soweto gezien te hebben. Mogen aanschouwen hoe groot Johannesburg nu werkelijk is. En even een stap in Mandela's huis gezet te hebben. Mijn voornemen om vanavond niet zo veel te drinken pakt niet zo goed uit. Voor het avondeten ontmoet ik Andy. Een succesvolle zakenman. Aangenaam gesprek. Als hij spreekt over de tijd van de apartheid, spreekt hij in de "wij" vorm. Maar echt verantwoordelijk voelen, nee. Ook hij onderstreept, wat ik al veel langer denk, dat je beter verschillen tussen culturen kunt onderkennen, accepteren, in plaats van te zeggen dat iedereen gelijk is. Dat is ook wel zo, iedereen gelijk, maar met de nodige verschillen. En met die verschillen is niets mis mee. Zijn bedrijf bestaat uit 200 mensen, ongeveer 60 % zwart. En wij hebben de juisten gevonden. Ik behandel de mensen zoals ik behandeld zou willen worden, vertelt Andy. De zwarte mens leeft inderdaad bij de dag van vandaag. Komt ook door het verleden. Letterlijk. Werden/worden bij de dag betaald. En nu nog, vanochtend, op veel straathoeken tientallen (jonge) mannen. Ze wachten tot er iemand langs komt, om hun werk te geven. Voor een dag, voor een karwei, voor een week, soms een vaste baan. Nu naar het vliegveld. Armand brengt me zelf er heen. Mag ook wel met zo'n rekening. Van veel dingen waarvan ik dacht dat het (goede) service was rekent hij tot op de cent. Zelfs voor het maken van een printje. Drie uur van te voren ben ik op het vliegveld. Dat is maar goed ook. Inchecken, ben direct aan de beurt. Maar de fiets netjes in een hoes. Wat altijd prima is. Kan nu niet door de scanner?? Ik mag niet mee naar binnen. Maar de fiets komt weer terug. De wielen eruit. Dan mag hij mee. Ik zeg nee. Word een beetje boos. Misschien wel te. De wielen eruit of u gaat niet mee met de deze vlucht. Zo vertelt mij de derde hoger in rang stewardess die er bij gehaald wordt. Eigenlijk totale nonsens, de fiets in een hoes is kleiner dan in een doos. Maar goed, gelukkig heb ik nog een paar tie-wraps om het wiel aan het frame te binden. Dan in zo'n plastic-inpak-machine. Inmiddels zijn we een uur verder, zijn de winkels en de bar dicht. Zou wel ff een whisky kunnen gebruiken. Pfffff. Zit in het vliegtuig..
Weer thuis. Fijn om weg te gaan, fijn om thuis te komen. We landen mooi op tijd. Fiets schijnt de reis goed overleefd te hebben, staat nog ingepakt, maar ziet er goed uit. Zelf bijna de gehele reis, op een Zuid-Afrikaans slaappilletje, geslapen. Film "Call Me by Your Name" gezien. Ontbijt. En dan is het al weer stoelen rechtop, tafeltjes inklappen, we gaan landen. Madeleine staat mij, heel lief en fijn, op te wachten. Fiets in de auto. Naar Apeldoorn....... ...... Uit en thuis 45 dagen. 39 dagen om te fietsen. Daarvan heb ik er 30 gefietst met een gemiddelde van 82 kilometer per dag. Het gemiddelde over alle fietsdagen, dus inclusief rust- en anders-reis-dagen, is 63 kilometer per dag. Totaal gefietst 2465 kilometer. 370 kilometer, mezelf en fiets laten vervoeren. Totale reis 2835 kilometers. Fiets. Perfect. Heb zelfs de banden niet meer opgepompt. Met dank aan Bongers Bikes voor de goede voorbereiding. Ik. Het klimmen ging eigenlijk helemaal niet zo slecht, maar als de temperatuur boven de 28 graden kwam, was het snel voorbij met mijn energie. Een fietsvakantie is niet altijd 100% leuk. Daar ben ik mij al jarenlang van bewust. En een geaccepteerd feit. Er zijn altijd momenten waarop je direct zou willen afstappen, gaan liggen, en voorlopig niet meer opstaan. Dat gaat natuurlijk niet. Deze vakantie wel erg veel van die, niet leuke momenten.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.JPG "Up hill, very tired >> Park Rynie South Africa
(Klik om te vergroten)")
.JPG "Germiston South Africa
(Klik om te vergroten)")
