Reis verslag van een solo fietstocht door Zuid Korea.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van
- PDA,
- Eee PC ,
- (MSdos) FTP ,
- GPRS ,
- UMTS en
- internetcafés
tijdens de reis bij te houden.

Vanuit Seoul een rondje van ongeveer 1400 kilometer.

Wil je nog meer weten over fietsen in Korea kijk dan ook eens op de site van Jan Boostra.

In memoriam Ton Leonard Van Den Berg

Amsterdam - Seoul KL 865 18:35 uur. FLY Time 10:20 uur.

Na de treinrit, gaat ook het inchecken weer als een trein. KLM kent haar eigen regels goed. Beetje te veel (??) bagage, maar er wordt buiten de normale 80 € voor de fiets (= enkele reis), niets in rekening gebracht.

Net als ik denk dat de baan te kort is, rijdt de grote boeing 747-400 gewoon de lucht in. Statig en gracieus de zonovergoten hemel tegemoet. Over het Noordzeekanaal richting IJsselmeer, dat we bij Gaasterland weer overgestoken zijn. In de verte de afsluitdijk en de waddeneilanden helder bestreken door de langzaam ondergaande zon.
Het is een genot mijn aardrijkskunde live weer op te halen.

Seoul arrive 11:55 uur (8.574 kilometer).

Verder over de Oostzee, de Oeral, Siberië, Mongolië en Peking. Maar dat zie ik allemaal niet meer. Slaap, tot in de late Koreaanse ochtend, heerlijk en diep op m'n pilletje.

Twee uur, ik zit op m'n mooie hotelkamer middenin Seoul. Iets te vroeg geland. Direct al moeten we de ingevulde gezondheidsverklaring inleveren. Bij velen lijdt dat tot extra vragen. Ik mag doorlopen.
De fietstassen rollen al snel van de band. De fiets wordt over vijf minuten gebracht zo verteld een zeer vriendelijke beambte. Als het wat langer duurt, zegt hij de fiets voor mij te gaan halen. Na ook weer vijf minuten is hij met fiets terug. Moet nog wel even gescand worden. Ook hier begeleid hij mij. Beide zien we dat het scanapparaat veel te klein is voor de fiets. Toch, moet hij er door, lukt niet, dan toch maar niet scannen. Op hoeveel vliegvelden ze dat al niet geprobeerd hebben. En nog nooit is het gelukt.

De vliegveldveld-beambte blijft me tot de uitgang, ik sjouw de tassen, hij de fiets, begeleiden, alwaar mijn afhaalservice met een bord "Wim Leeuw" op me staat te wachten. Bij het Korean Tourist Office, geheel links in de hal, haal ik nog wat detailkaarten. Blijven aandringen als je alleen een plattegrond van Seoul en landkaart krijgt, je krijgt dan detailkaarten van de provincies. Zo op het eerste gezicht zien ze er goed uit.
Dan nog even een miljoen Koreaanse Won pinnen en ik ben rijk (!?).
T'is ongeveer 550 Euro. Er zijn buiten Seoul heel weinig pinautomaten dus nu in het begin even een voorraadje inslaan.

Ontbijt in Prince hotel is zeer goed. Een leuke mix van de oosterse en de westerse keuken. Vanmorgen hou ik het nog maar even op eieren met spek.

Daarna de fiets weer in orde maken. Deze heeft de vlucht ook weer prima overleefd. Toch ondanks mijn verzoek, op eigen verantwoording, de lucht in de banden te laten, hebben ze deze andermaal weer leeg laten lopen. Dat vind ik nog het minst leuke; met zo'n klein pompje, zulke grote banden op te pompen.
Een klein proefritje, en ik ben klaar voor de eerste rit,morgenvroeg.

We hebben ze in Nederland toch ook; grote hoge gebouwen, een LCD scherm aan de gevel, brede straten. Hier ben ik toch echt onder de indruk. 'k Hou niet zo van grote steden, en deze ook niet, maar toch zwijg ik stil bij zoveel, en ik vind ze mooi, prachtige gebouwen en brede, twee maal vier rijstroken, boulevards. Tal van grote TV's op grote hoogte aan de wanden.
Duzenden winkels, ook op zondag grotendeels open, onder de grond nogeens ongeveer hetzelfde arsenaal aan inkoophuizen. De straat oversteken doe je hier niet veel. Diep onder de grond loopt een metrosyteem, de haltes zijn tegelijkertijd ook winkelcentrum en een plaats om veilig onder de hoofdweg door te komen.
De straten maagdelijk schoon, behalve af en toe een boom- of bloemblaadje weinig tot geen rotzooi op de straat. Geen hondenpoep, maar dan ook geen (echte) hond te zien op straat. De hond in de pot? Ik zie regelmatig een burger spontaan ietwat ongerectigheid van de straat oprapen en in een afvalbak doen, Waarom doet de gemiddelde burger bij ons het tegenovergestelde?

Maak een wandeling door de stad vandaag. Bezoek tempels en een paleizen, bezie daar een interessante wisseling van de wacht. Eerst het Deoksugung Palace, een mooi complex met prachtig gekleurde gebouwen, het mooist vind ik nog het contrast van dit oude paleis en de spiegels van de omliggende hoge kantoorgebouwen.
Daarna het Gyeongbokgung paleis. Wat later op de dag, dus ook wat drukker, en ik voel me niet meer zo alleen, want hier ook af en toe een Europeaan of een Amerikaan. De paleizen lijken erg op elkaar, maar voor deze wordt elk uur de wacht ceremonieel gewisseld, een kleurrijk schouwspel met mooie uniformen en wapperende vlaggen.

Telefoon.

Japan en Korea hebben een totaal afwijkend mobiel GSM netwerk van de rest van de wereld. Onze SIMkaart toestellen werken hier niet. Zo lees op diverse sites.
Totdat ik toevallig, wat heet toevallig tegenwoordig, een paar weken geleden, een nieuwe PDA koop, deze ondersteunt de derde generatie (3G) telefoonnetwerk technologie; UMTS. En laat ze dat hier nu ook hebben, ik weet nog niet of er overal al dekking is, maar hier in Seoul werkt het heel goed.
De telefoonservice heet "3G SK Telecom vodafone NL". SK is dan South Korea.

Na veertig kilometer laat ik Seoul achter mij, weer veertig kilometer verder vind ik mij voor het eerst even op een plaats waar ik geen verkeer hoor en een tijdje met een cola over de rivier en rijstvelden kan staren.
Het is een mooie ervaring; Seoul uit te fietsen. Mooi dan als ervaring, niet als belevenis die ik graag vaker wil doen. Druk, heel veel verkeer. Ik vertrek vroeg om de grootste drukte voor te zijn, en dan lukt. Na zeven kilometer al een fietspad langs de rivier, leuk denk je nu misschien. Hier een beetje anders, wegens ruimtegebrek, denk ik, hebben ze ook een autoweg op poten langs de rivier gebouwd. En dat geeft toch een heel ander gevoel aan een idyllisch paadje langs de rivier. Toch ook weer lang niet zo erg als op de drukke wegen in de stad.
En hier ook durven de Koreanen zich aan het fietsen te wagen, op maandagochtend al vroeg wordt er hardgelopen, gymnastiek gepleegd en natuurlijk het race- en mountainbike fietsen. Diverse fitnessapparaten, gratis te gebruiken, ondersteunen de stadsmens hierbij. Links, boven en rechts aan de overkant van de rivier raast het autoverkeer in dikke rijen de stad in en soms ook eruit. Yes een ervaring.

Het wordt rustiger, op de fietspaden veel fietsers, op de wegen veel auto's, en geen enkele tweewieler zonder moter te zien, maar fietsen gaat prima. De Koreaan rijdt zoals ik het nu ervaar heel rustig en heeft, aan het aantal duimen omhoog te zien, ook veel respect voor die idioot die zich tussen al dat verkeer durft te wagen.

Daarna, met af en toe een klimmetje, door bossen, akker en rijstvelden. Overal is, soms in de verte, industrie tussen dit schoon te zien. Onderweg veel fruitstalletjes met tomaten, druiven, pompoenen en veel fruit wat ik nog niet ken. Ook op de akkers naast de rode- en witte kolen veel zaken die, schoon groeiend, die mij niet bekend zijn.

In Jeoju aangekomen klop ik bij het eerste, ietwat obscure, motel aan. Duid aan de mevrouw aan dat ik hier graag wil slapen. Krijg een diarree aan Koreaans over me heen, waar ik natuurlijk geen jota van versta, ze loopt weg, komt even later terug en wijst naar de overkant van de rivier. Is het motel vol?
Direct over de brug links, loop ik een hotel binnen. Aan de receptie spreekt de meneer ietwat Engels, genoeg om me duidelijk te maken dat de kamer 45.000 won kost. Ongeveer 25 euro, maar ja wat krijg je daar in Korea voor. Nou heel veel, een prachtige kamer, de pantoffels uitnodigend achter de deur. Zelfs een lompert als ik trekt zijn schoenen uit. Badjassen hangen een meter verder. TV, radio, koelkast, AC, Computer, bureau, watercontainer, omringen het bed. De badkamer met zijn douches uit verschillende monden heeft eigelijk, voor mij, een handleiding nodig. De was doe ik, als ik later de kleine letters lees, met haargel. Lijkt hier veel op zo'n zeepdispencer.
En Oh ja, prachtig uitzicht op de rivier.

Tegen vijven loop ik even een rondje in de buurt. Wil gaan eten. Met mijn kennis van de Koreaanse tekens kan ik geen hoerenkast van een restaurant onderscheiden. Gelukkig hebben een paar restaurants de deuren openstaan, binnen niemand te zien. Als ik eindelijk iemand gevonden heb die een beetje Engels spreekt, verteld hij dat de restaurants (al) dicht zijn. Geloof het niet echt, maar ja wat moet ik. In deze restaurants heb ik toch echt andere gasten nodig. Waarom? Ik kijk bij hun op het bord en als dat er lekker uit ziet zeg dat ik dat ook graag wil eten, dat door er eenvoudig op te wijzen. EN ik kies in deze landen altijd de restaurants waar veel te doen is, deze zijn waarschijnlijk niet slecht en ze hebben snelle omzet zodat er niet te veel te lang blijft liggen en het dus niet zo snel kan bederven. Dan maar even een supermarktje in, 'k had me iets anders voorgesteld na zo'n rit.

De PC op de kamer doet het, maar soms, ik weet nog niet hoe, veranderen de tekens in Koreaanse, tja en dat begrijpen we niet he! Daarbij is dat ding redelijk beveiligd zodat ik er geen stikkie in kan steken om mijn site te updaten. Maar eens met de foon en FTP proberen.

Nog nooit heb ik in één land zo'n veelzijdigheid aan gewassen gezien. Aardappelen, maïs en spercieboontjes staan gebroederlijk naast de rijst. Weer verderop tabak en aan de rivier ook druivenranken. Daartussen nog tientallen andere gewassen zoals de kolen en vele onbekende.

Bijna overal zie je bebouwing. Het land heeft te veel mensen, techniek en dus de mogelijkheden om elk stukje cultuurgrond uit te nutten. Van de (spontane) natuur is hier dan ook weinig overgebleven. Maar wat wil je ook als je ze zoveel monden te voeden hebt.
Waar mogelijk worden boemetjes in de berm geplant. De Koreaan is een vlijtig, netjes en hardwerkend mens.

Het regent de gehele morgen zachtjes op de groene omgeving. Af en toe klimmend en dalend fiets ik door een prachtig dal. Achter de vele akkers en rijstvelden krijg ik regelmatig de rivier te zien. Ondanks de nattigheid een prachtige rit.
Behalve dan de laatste tien kilometer. Langs een drukke vierbaansweg, met vaak zeer weinig vluchtstrook, fiets ik Chungju binnen. Rechts en links barstens veel bedrijvige industrie. Daar vind ik nou helemaal niets aan.

Ietwat voor het centrum zoek ik een hotel. Het Prince Hotel ziet er majestueus uit, maar is duf van binnen, althans de kamer die mij getoond wordt. Ik kijk nog even rond en laat me ook een kamer in het Sheraton Motel tonen, deze ziet er frisser uit.

Vandaag nog een dagje in Chungju. Ik bezoek het Chungju Meer, gevormd door een imposante stuwdam. Die er weer ligt voor de opwekking van elektriciteit.
De omgeving is tegelijkertijd een Nationaal Park. En dat schept in zo'n druk Korea een hoop rust. Weinig verkeer, weinig bebouwing en prachtige uitzichten op het meer, waar het laagstaande water voor extra mooie beelden zorgt.

Een paar kilometer achter de dam is een aanlegsteiger van waaruit je boottochtjes over het meer kunt maken. Vraag wanneer de boot gaat. Als er minimaal tien mensen zijn, u bent de eerste, verteld de second boss mij in heel redelijk engels. Het is elf uur; je kunt beter wachten tot drie uur dan gaat onze tweede boot, een lijndienst, naar de andere kant van het meer, de fiets mag mee en de tocht duurt twee uur. Maar, zo verteld hij er lakoniek achteraan, je kunt vandaag niet weer terug.

De man is met pensioen, was onderhoudsmonteur bij de Koreaanse luchtmacht (zouden ze daar zo'n slecht pensioen hebben?) en heheert nu de boten en aanlegsteiger met winkelcomplex. Hij vraagt zich af waarom ik geheel in mijn eentje zijn land bezoek. De Koreanen doen alles in bendes, sorry ik bedoel in (familie)groepen. In restaurants dan ook altijd veel grote tafels rondom bezet met vrolijk kwetterende Koreanen. In je eentje eten, zoals ik, zie je een Koreaan niet doen.

Fiets via de ander kant van het meer weer terug naar Chungju, als ik zo rond half een aan de overzijde ben, hoor ik het zware ronken van een motorboot; hebben ze toch tien mensen kunnen verzamelen.

Ook op straat in Seoul

Tussen al die weelderige luxe in de winkelstraten, een oude grijs kalende man, op de plaats waar eens zijn benen zaten, twee halve autobinnenbanden. Hij ligt op zijn buik op de straatstenen, voor zich uit duwt hij langzaam een karretje, met iets daarop waaruit (Koreaanse) klassieke muziek schalt. Daarnaast een centenbakje.
............
Qua financiën boert hij niet slecht.

Eten met stok en vork.

Vaak heb ik geprobeerd met stokjes te eten, nooit is dit mij enigzins gelukt, dat komt misschien omdat ik ook niet kan blokfluiten.
Zou het leuk vinden om met de gewoonte des lands mee te doen, maar eet hier met, soms, twee lepels, gaat ook heel goed. Een kip wordt in Korea met twee vorken gegeten, ik doe dat, ook hier, met m'n vingers.
En tja ze kijken me wel een beetje curieus aan, maar ze blijven vriendelijk lachen. EN ik beledig er niemand mee door niet met stokjes te eten. Dat is iets wat ik ten allentijde wil vermijden; 'normale' dingen te doen, die in het land waar ik ben als beledigd worden ervaren.
En ja die Koreanen zijn wel heel slim en heel goed ontwikkeld, echter nooit heb ik ze met mes en vork zien eten ;>)
Tja en vanavond krijg ik naast de stokjes zomaar een vork bij mijn eten, gek hè?
Die gebruik ik graag, maar ook de servetjes; om mijn neus telkens te snuiten, tsejus wat is het eten weer scherp.



Loop ik bij een boekhandel binnen, komt een winkelbediende spontaan met een koel flesje yakult voor mij aanlopen, zijn ze nou vriendelijk of niet?

Na de regen weer een warme zonnige dag. In de middag stijgt de temperatuur naar de 31 graden, gelukkig brengt een fikse wind, in de rug, ietwat verkoeling.

De eerste helft gaat over weg nummer 3, de oude en de nieuwe. De nieuwe twee maal tweebaans en erg druk, maar ook vlak. De oude weg 3 kruipt met twee lange klimmen over de heuvels, hoogste pas 529 meter. Op deze weg nagenoeg geen verkeer, fiets bijna de gehele oude 3 alleen. En dat is maar goed ook, want tijdens een klim begint mijn buik verschrikkelijk te borrelen en wil het hete eten van gisteren mijn darmen heet en abrupt weer verlaten.
Tijdens het klimmen, rechts het dal vol bruisend autoverkeer, als het klimmen soms even te zwaar wordt kijk ik jaloers naar beneden, daar is het vlak. Alleen bovenop de pas even geen autogeraas, de 3 gaat door een tunnel.
Onderweg een paar skihellingen, de veelzijdigheid blijft me verbazen.

De tweede helft door vlak landelijk gebied, mooi, veel bedrijvigheid van de rijstboeren en boerinnen. Vaak wordt de schoonheid van het landschap, voor mij, te niet gedaan door de plastic bogenkassen, waaronder van alles en nog wat gekweekt wordt. Hoogstwaarschijnlijk erg nuttig maar niet bevordelijke voor het aanzicht der landerijen.

Deze keer eens een kamer met balkon, met in de verte uitzicht op de rivier. Verder is Gudam niet veel soeps als 'vakantiedorp'.

Ik probeer het toch. Zit in een restaurant op kousenvoeten onder een twintig centimeter hoog tafeltje. Met de Lonely Planet in de hand probeer ik iets te bestellen; dat is alleen voor twee personen zo begrijp ik. Na wat heen en weer gepraat krijg ik het toch; speklapjes worden op een gasstelletje op m'n tafel gebraden. Het gebraden vlees wordt met een grote schaar klein geknipt.
Mijn gestuntel zient legt de zeer vriendelijke bedienster uit dat ik niet elk van de tien schaaltjes apart moet leegeten, maar het vlees er in mag dopen. Gelukkig liggen er naast de stokjes ook lepels op tafel. Het smaakt goed maar weer erg scherp.

Gisteravond.

'k Heb eindelijk een terras gevonden. En wat voor een, uitzicht op een kruispunt, in het avondspitsuur, vier maal vier rijstroken komen samen en vertrekken dus ook weer. Alles in volledige harmonie.
Dubbele zebrapaden (niemand gaat door rood) zodat de overstekende massa elkaar moeiteloos kan passeren. Ik ben niet zo'n regeltjesmens, toch, het is al gezegd, als je met zoveel mensen op een kluit woont moet je wel iets afspreken.
Op de achtergrond zingt, ook hier, dat lieve stemmetje "Fuck you".
De bar, een walhalla voor de bierliefhebber , de wereld aan bieren van over de gehele wereld, waaronder zelfs Duvel. Heineken wordt op schreeuwende wijze onder de aandacht gebracht. Ik hou het op een Koreaans bier, Hite, smaakt heel goed.

Zat net even in een parkje, middenin de stad, een groepje mannen is voetvolley aan het spelen. Het park, keurig netjes, geen rommel, geen spuitbussenrommel. Niet alles, zoals de vorige burgemeester van Rotterdam zei, hufterproof gemaakt. Zijn hier dan tussen die miljoenen geen hufters? Of worden ze niet als hufters behandeld en gedragen ze zich dan ook niet zo !?
Als ik een hufter zou zijn, en ik hoor dat iets hufterproof gemaakt is, dan is dat juist voor mij een uitdaging dit op waarheid te testen. Tja, ieder zijn beroeps-eer niet waar.
Wat ik wil zeggen; waarom lukt het ons in Nederland niet een zo'n nodeloos vernielende groep mensen op meer constructieve manier van het leven te laten genieten.

De dag begint met een aardige klim van twee en halve kilometer. Even het luie zweet eruit, een frisse afdaling en ik ben echt goed wakker.
Daarna een heel mooie rit over zeer rustige wegen, langs akkers en boomgaarden. En ja, soms beginnen die rijstvelden ook weleens te vervelen. Het is het oogstseizoen voor de knoflook, heerlijke walmen dringen vaak mijn neus binnen. De werkers en werksters zijn zo ingespannen en geconcentreerd bezig dat ze niet eens merken dat ik een foto maak. Meestal vraag ik, in gebarentaal, of het toegestaan is een beeld te schieten. mag bijna altijd, alleen twee leuke oude dametjes die op de bus zitten te wachten blijven vriendelijk afwerende gebaren maken, dan maar geen foto.
Als de knoflook geoogst is gaat denk ik de rijst er weer in, overal staan jonge plantjes in bedjes te wachten om uitgeplant te worden.

In Sinnyeong kukelt een al wat oudere man met bromfiets en al, na een onhandige manoeuvre, van het hoge trottoir. Een nog oudere vrouw achter een kinderwagen kijkt wat onhandig toe. Zelf kan ze ook niet veel doen. Stap af en haal de bromfiets van de man af. Niet zijn lijf maar zijn trots is zeer gekwetst. Help hem zijn spullen weer bijeen te zoeken. Er kan een bedankje af, maar veel is het niet. Ik ben blij dat ik hem heb kunnen helpen, hij voelt zich minder gelukkig door (voor dit land) zijn vernedering.

Het is me al eerder opgevallen veel kromme vrouwtjes achter een kinderwagen, zonder kind dan, net alsof ze die ergens onderweg verloren zijn en de wandeling rustig voortzetten. De vrouwen zijn echt zo krom als een winkelhaak, waarschijnlijk door het vele en harde werken op het veld. Zo'n vrouw te zien lopen zonder stok of kinderwagen ziet er heel gevaarlijk uit, t' is net alsof ze ieder moment voorover zal vallen.
De kinderwagen is dan bij het wandelen een aangename ondersteuning.

Lunch vandaag.

Zit WEER te stuntelen met kousenvoeten onder dat kleine lage rot tafeltje. De baas doet werkelijk zijn uiterste best de bestelling uit mij te krijgen. Mijn Lonely Planet ligt nog op de kamer. De man blijft vriendelijk en als ik ja knik op iets wat hij zegt, is de bestelling opgenomen. Geen idee wat ik krijg, maar 't ruikt hier goed en het is schoon en netjes.
Het eten is er, probeer toch even de stokjes, de baas zit waarschijnlijk (stiekem) ergens toe te kijken, want binnen de korste keren wordt er een vork naast mijn bord gelegd, een lepel is er meestal wel, dus ik ben weer gered.
Een salade van kleine eitjes, iets van komkommer, koude aardappelen en mayonaise is bijzonder lekker, schaaltje leeg, baas brengt een nieuwe. Laat in de andere schaaltjes maar een restje achter, anders kom ik hier nooit weg. Of misschien moet je niet laten blijken dat iets lekker is.
Met twee halve liters bier heel goed gegeten en dat voor de prijs van 6 Euro.

De baas van het motel komt me even waarschuwen dat ik mijn fiets niet alleen op slot moet doen, maar ook aan een paal moet vastbinden.

De warme ochtendzon en mijn darmen doen me al lang voor zessen opstaan. Op de kamer is het aangenaam in het zonnetje, buiten met eerst nog 13 graden erg frisjes.

Op dertig kilometer een fikse klim, begint al met 13% en slingert zich zo zo'n twee kilometer naar boven. Gelukkig mag ik, omdat het nog vroeg is, het grootste deel in de schaduw afleggen. Te voet wel te verstaan.
Van boven een (prachtig) uitzicht op het plastic dal. Als je niet beter zou weten, zou je kunnen denken dat het plastic hier gekweekt wordt. In deze streek vooral de druiven die eronder gedijen.
Dan weer wordt het landschap ruw doorsneden door betonklossen, er moet weer even een autoweg of spoorlijn van het ene naar het andere gat in de berg. Nooit ben je in dit drukke land ver verwijderd van een (razende) autoweg.
Het woord ratrace krijgt nu voor mij echt een betekenis. Veel mensen zorgen voor nog meer mensen, willen allen wonen, hebben alle voedsel nodig en willen zich natuurlijk ook comfortabel verplaatsen, nog meer en bredere wegen. Kan dit hier nog lang zo verder gaan?

Aan de andere kant van de pas een heerlijke tien kilometer lange afdaling, dit deel weer bijna zonder plastic.
Halverwege de helling staan een gezelschap langs de weg te wachten, erbij een kleurrijk iets. Een jongeman komt op mij af, spreekt redelijk Engels, en verteld dat ze een zeer oude ceremonie aan het uitvoeren zijn, hij, een van de ceremoniemeesters, gaat zijn grootvader begraven. Ze wachten geduldig, hij wijst ergens richting de heuvels, tot het graf gegraven is. Het kleurrijk bouwsel moet dan wel het lichaam van de overleden opa bevatten. Het ziet er wel erg klein uit, maar tja de mensen, zeker de oudere, zijn hier erg klein. En ja hoor ik mag een foto maken, plechtig gekleed zijn de dames en heren wel, maar de stemming is heel ontspannen en vrolijk.

In Gyeongju aangekomen zoek ik een goed hotel. ik vind het Icarus motel. Wil graag eerst even de kamer zien, maar op een of andere manier krijg ik dat de dame niet duidelijk gemaakt. Dan maar zonder te zien boeken, ik vraag drie nachten, wil even uitrusten en de omgeving bekijken, maar volgens mij wordt er maar één nacht van mij creditcard afgeboekt, zo goedkoop kan het hier niet zijn, heb even geen zin om nog verder met de dame de bakkeleien.
De kamer is weer meer dan compleet, met een grote spiegel aan het plafond en een anderhalf meter grote LCD TV aan de muur.

Van de Japanners is mij bekend, dat (jong) geliefden zich regelmatig inschrijven in een hotel om ongestoord een (seksuele)nacht door te brengen. Dit omdat de mensen zo dicht op elkaar wonen.
Of dit voor de Koreanen ook geldt? Of ik kies bijna elke nacht, tot nu toe, een hoerenkast als hotel?
Condooms, naast de tandenborstel in het welkomspakket, een "Dream Love Chair" op mijn kamer en vandaag een automaat met kleurrijke dildo's op de gang.

Lunch.

De weer zeer vriendelijke bedienster wijst direct al zelf op de menukaart aan; hot, hot, hot. Korean food very hot. Alsof ik dat nog niet wist.
Er blijft nog één gerecht over; soep, dat bestel ik dan maar. In Nederland schijnt de Koreaanse keuken heel goed te zijn; ongetwijfeld ietwat aangepast op onze smaakpupillen.

Nog een dagje in Gyeongju. Er zijn heel veel bezienswaardigheden rond Gyeongju. Meer voor de Koreaan dan denk ik. Met alle respect als je met miljoenen in duizenden flats woont is elk park al een uitstapje. Vandaag, zondag, wordt daar dan ook heel druk gebruik van gemaakt.
Ik bezoek de Bulguska tempel zo'n vijftien kilometer van het hotel. Fietspaden, dat wel, maar zeer slecht onderhouden, en de laaghangende takken hangen echt laag.

De tempel is een bezoek meer dan waard, dan vinden ook honderden Koreanen, dus een beetje op tijd zijn, in het weekend kan geen kwaad. De gebouwen lijken op die van de tempels in Seoul, maar liggen hier in een mooie bosrijke omgeving, in meerdere tempels zijn monniken bezig hun (ochtend)gebeden te reciteren. Eentonig maar zeer ontspannend om naar te luisteren wat ik dan ook een tijdje doe
De tempel staat op de Unesco Wereld Erfgoedlijst en staat bekend om zijn prachtige houtsnijwerk en de bijna ongelofelijk kunde van de schilders.
Achter het ticket office kun je je fiets redelijk veilig parkeren.

Bij het verlaten van de tempel tref ik twee Koreaanse fietsers. Ze zijn al een paar weken met een tentje onderweg. Campings heb ik zelf nog niet gezien, maar ze slapen, zo vertellen ze bij scholen en kerken. En wat ik zoal eet in Korea vragen ze. Geen idee zeg ik, ik kan niets lezen en niets verstaan; het eten is elke keer weer een verrassing. Of ze dit bevatten vraag ik me af. Ze zijn net klaar met de universiteit, niet voor Engels geslaagd denk ik, en moeten volgende maand bij hun nieuwe baas beginnen.

Om tien uur breekt er een waterig zonnetje door. Het maakt de mistroostige wereld ietwat vrolijker. Vrolijker, maar niet rustiger, ik fiets op de vluchtstrook van de knoert drukke weg nummer 7. Weleenswaar langs de oceaan, die af en toe, als de vele visrestaurants even wijken, te zien is.

Geen mooie route vandaag. Als ik na vele kilometers Gyeongju uit ben, waar het eindigt weet ik niet, begint al weer de bebouwing van het volgende dorp. Daartussen ook weer de rijstvelden, ingeklemd tussen autobanen en spoorweg, De Koreaan laat geen stukje land onbenut.
Ook koeien zie ik in deze streek regelmatig. Bruine, maar ook 'onze' zwartwitte. Voor hun geen weilanden, ze staan, een beetje treurig, in het zand in een open schuur.

Strandhotels heb ik nog niet gezien, wel langs de weg 7 grote motels die over de rotskust van de oceaan uitkijken. daarom kies ik vandaag voor een vissersdorpje, ik zit er middenin, aan de haven. Links en rechts tientallen restaurants met voor de deur aquaria met honderden krabben, ben benieuwd of ze die ook met stokjes eten.

Ik waag me er gelijk maar aan; voor de lunch worden twee verse krabben uit het aquarium voor de deur gevist. Geen idee of dat veel of weinig is. Maar met de bijgerechten; inktvis, pinda's, kleine eitjes, slakken en iets wat lijkt op zeewier, wel genoeg denk.
De rekening wordt direct na de bestelling al op tafel gelegd. Iets bijbestellen is schijnbaar niet gewoon.

De krabben arriveren aan tafel. De jongeman wil iets van me. ?? Ik moet eerst een foto maken, tja als toerist val ik natuurlijk wel heel erg op hier. Daarna biedt hij aan de krabben voor mij in stukken te knippen, waar ik natuurlijk dankbaar gebruik van maak.
Het eten, het is voor mij m'n eerste krab, gaat met dat hele kleine vorkje eigenlijk best goed. Maar het voonaamste is toch wel dat het eten, buiten de apart geserveerde sauzen, niet heet is. Ja zelfs een beetje flauw.
Onder dat lage tafeltje, 'k zit weer op de grond, is het na het maal een grote puinhoop.

Beetje onbeleefd is het wel, voor de mevrouw van het restaurant je handen voor je kruis leggen en psssst zeggen. Het toilet is links achter zegt ze lachend. Humor hebben die Koreanen gelukkig veel.

Een mooie route vandaag, bijna geheel vlak langs de kust. Voor zessen zit ik al in de opkomende zon, hier komt de zon UIT de zee, op de fiets. Het heeft vannacht hard geregend, grote plassen op de weg. Met een lekker windje in de rug fiets ik langs de rustige kustweg. Vele hotels, 'k had gisteren eigenlijk een stukje verder moeten fietsen, en restaurants, maar in een mooiere rustige omgeving. Ganga is wel wel erg druk. In het begin een paar steile klimmetjes, de rest overwegend vlak.

Onderweg vele kleine vissersdorpjes, waar mannen (die kunnen hier ook kletsen hoor) grote netten aan het boeten zijn. Ik neem me voor vandaag niet de grote stad Uljin in te gaan, maar ervoor een hotel aan het strand te nemen. Die heb ik nu dus gevonden, uitzicht op zee, zelfs aan twee kanten, met een balkon met tafel en stoelen. Maar geen bed. Traditioneel slaapt de Koreaan op een deken op de grond. Dus ik vannacht ook, al heb ik wel een tweede deken gevraagd, en gekregen zelfs.

Onderweg langs de kust zie ik meerdere bordjes "Evacuation Route" met een pijl richting landinwaarts. Eerst denk ik aan tsunami voorbereidingen. Maar al ik de vele kleine oerdekte militaire schuttersputjes zie, verwacht ik dat het eerder bedoeld is voor een eventuele invasie van Noord Korea. De bordjes zien er erg nieuw uit.

In een klein dorpje staat langs de kant van de weg weer zo'n mooie lijkkist. Het Koreaanse woord ervoor ken ik niet, maar zal vast niet zo lelijk klinken als het ons woord lijkkist. Weer sta ik vol bewondering te kijken naar het mooie, nu verlaten, bouwsel. Het is toch wel erg klein, zou alleen de as van de overledene hierin vervoerd worden?

Lunch in een, hoe kan het anders aan de zee, een visrestaurant. Weer grote aquaria voor de deur, de meeste vissen heb ik nog nooit gezien, één soort lijkt verdacht veel op een piranja, maar hebben ze die hier?
In het restaurant staar ik weer ietwat glazig op de Koreaanse menukaart, de vriendelijke bedienster is zeer doortastend, ze wijst iets aan en ik zeg maar 'dom' ja. Er staat nu weer een gastel met een pruttelend pannetje op dat idioot lage tafeltje.
Als ik aan een stuk vis begin en het daarna omdraai blijkt het een vissekop te zijn; getsie loei hete viskoppensoep met paddestoelen. Neen, tot nu toe heeft de Koreaanse keuken mij nog niet kunnen bekoren. En dat ligt natuurlijk niet aan de Koreanen, maar aan mij.

Tot mijn verbazing heeft de beheerder van het hotel de fiets binnen in de hal van het hotel gezet. Fiets op de kamer, zoals ik de meeste landen doe, is totaal Not Done hier. Elke kamer heeft een halletje, hier trek je je schoenen uit. Op sokken verder de kamer in. Voor de badkamer staan weer aparte slippers klaar. Je fiets op de kamer meenemen zou een belediging zijn.

Zodra je zegt, ik neem de kamer, betaal je. Geen paspoort, niet inschrijven, geen rekening. Cash (heel soms creditcard) handje contantje. Vertrekken is nooit een probleem, alle deuren staan open, ieder heeft toch al alles betaald.

De zwaarste dag van mijn (oudere) leven. Zowel fysiek als geestelijk zit ik even aan mijn taks bij al dat klimmen.
Al vroeg begin ik aan zee in een fijne miezerregen te fietsen. Boven hangen de bergen in nog dichtere nevelen, ziet er dus niet zo veel belovend uit. Door de Buryeong vallei te fietsen, langzaam stijgend op een zeer rustige weg , is, ook in de regen prachtig fietsen. Diep in het dal ruist de kolkende rivier over de vele rotsen. Zelfs een wandelaar met lopende diarree kan hier rustig zijn wandeltocht ondernemen; toiletten staan hier bij de vleet en op de vreemdste plaatsen.
Als de rivier ophoud met ruisen begin het klimmen. De eerste pas op 660 meter gaat heel goed. Het is met zestien graden erg fris dus snel weer verder.
Inmiddels is het weer droog geworden, het blijft bewolkt, daar ben ik nu blij mee, ik wil me niet voorstellen al dat klimmen in de brandende zon te gaan doen.

Zo rond de vijfenzestig kilometer begint de misere. Een klim van zes en halve kilometer, varierend van 5 tot op laatst nog even 12% stijging. Deze weg, nummer 31, is een stuk drukker, ook wordt er met af en aan rijdende vrachtauto's hard gewerkt deze weg nog breder en mooier te maken. Afwisselend fietsend en lopend kwel ik mezelf naar de top, ik wist niet dat een mens zoveel zweten kon.
Totaal gebroken bereik ik de top (968 meter). Als ik voor een kleine pauze wil afstappen, stopt er een bus, die een lading Koreaanse wandelaars de vrijheid geeft. Zoals het een goed Koreaan betaamd beginnen ze me van alle kanten de fotograferen. Neen ik ben geen Amerikaan, ik ben Nederlander, vertel ik toch wel met enige trots. En natuurlijk willen ze ook wel een foto van mij maken.
Sorry M2M je bent niet de enige die mijn benen mooi vindt; vol bewondering beginnen enkele Koreanen in mijn kuiten te knijpen en daarna de fiets te bewonderen.

De temperatuur is inmiddels weer gestegen en de lekkere lange afdaling wordt met volle teugen genoten. Rechtsaf naar Taebaek, shit weer langs een dalende rivier omhoog, valt mee deze keer. Al wordt het verkeer bij het naderen van de stad, de laatste vijftien kilometer wel weer veel drukker.

Mijn eerste hotel heeft wel een kamer, maar geen plaats voor mijn fiets. De mevrouw vertrouwd het niet de fiets op het parkeerterrein aan een paal vast te leggen. Ze maakt een knip en foetsie beweging.
Ze verwijst me vriendelijk maar het volgende hotel waar de fiets nu in de lobby staat.

Shit, net nu ik zo trots ben op mijn klimprestaties, zit er een ergens een fout in de hoogtelijnen kaart. In twee tunnels onderweg is de GPS ontvangst weggevallen, dat zal de oorzaak zijn, heb nu even geen zin om het uit te zoeken.

Na een uur ben ik tien kilometer verder en al zijknat van het zweet. Al vroeg verlaat ik Taebaek. Het begint met een klim van twee kilometer, helling 10%. Gezien de spierpijn van gisteren doe ik dit toch maar even te voet. Op de top een tunnel van twee en halve kilometer. Al van verre hoor ik het donderend geraas van de ventilatoren. In de tunnel is dit lawaai oorverdovend. Auto's hoor ik niet, blijf met opgetrokken schouders (helpt niets hoor) stijf rechts fietsen. Gelukkig is de tunnel heel goed verlicht en is het niet zo steil meer. De tweede helft van de tunnel heeft geen ventilatoren, is een stuk rustiger, maar als een auto passeert is het net of er nog tien achteraan komen. Een beetje gedesoriënteerd verlaat ik de tunnel. Ik ben op 1010 meter verteld een groot bord mij.
Vandaag fiets ik zo vijf tunnels door, gelukkig niet alle zo lang als de eerste, en elke keer ben ik weer blij dat ik er door ben.

Weg nummer 38 is bijna totaal vernieuwd, meestal vierbaans en gaat met grote bogen hoog over dorpjes en steden heen. Zo'n nieuwe weg heeft weinig hellingspercentage, dus wat dat betreft wel fijn fietsen. Maar ook erg druk. Blijf me verbazen dat ik hier als fietser mijn wielen mag ronddraaien. In Nederland zou een dergelijk weg zeker verboden zijn voor fietsers. Ander langzaam verkeer kom ik hier ook niet tegen.

Na dertig kilometer weg 59 op. Gelukkig deze weg is rustiger en voert door prachtige brede dalen. Weer de rivier langs mijn die me tegemoet stroomt, dus veel vals plat en af en toe een klimmetje, maar lang niet zo erg als gisteren. Maar goed ook, de zon schijnt onbarmhartig op mijn bol. Toch, het is een heerlijk rit.

In Jinbu aangekomen stap ik een bank binnen om wat geld te wisselen. Schijnt niet te kunnen, waarom weet ik niet, en in de stad is ook geen andere bank. Ze hebben wel een pinautomaat waarin ze zelf stellig geloven, ik heb mijn bedekingen. En ja hoor zowel Master Card, Amercan Express als de gewone pinpas weigeren. Een vriendelijke bankbediende staat toe te kijken en is nu ook overtuigd dat dit niet werkt. Dan bieden ze aan 50 Euro te wisselen. Ik wil veel meer. Op een gegeven moment bemoeien vijf bedienenden zich er mee en wordt, denk ik, het hoofdkantoor gebeld. Deze goed Engels sprekende mevrouw krijg ik ook een paar maal aan de hoorn. Eind van het liedje, ik mag 150 Euro wisselen. Ik wissel en bedank de dames en heren hartelijk.

Ik ga nog even verder, ik wil naar het Odaesan National Park. Volgens de Lonely Planet is daar het super de luxe Odaesan hotel, wat haar prijzen buiten het seizoen, juni nog net, halveert. Waar mijn GPS dacht dat het zou moeten zijn is het niet, dus ik vraag maar eens. Ze sturen me nog zes kilometer verder het bos in. Bij de ingang van het park aangekomen vraag ik nog een keer. Neen het Odaesan hotel kent hij niet. En het hotel hier om de hoek, hij trekt een vies gezicht; very old building. Maar terug is wel een groot hotel. Dan maar weer de fiets omgedraaid. Een stukje verder komt er een auto naast me rijden. Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je? Als ik antwoord worden er goedkeurende geluiden gemaakt. Ik zoek het Odaesan hotel. Hij stopt, begint te bellen. Hotel staat een paar kilometer terug, maar heeft nu een andere naam. Shit daar ben ik op de heenweg voorbij gekomen
Na een half uur sta ik weer bij het The Kensington Flora Hotel . Muziek op de parkeerplaats, in de lobby kun je met een auto rondscheuren. Vraag en krijg de 50% buitenseizoen korting, nog drie maal duurder dan een 'gewoon' hotel hier, maar vind dat ik het verdiend heb. Als ik op de kamer ben, wordt er even later een tegoedbon voor de sauna gebracht, omdat ik zover gefietst heb.
Zeer vriendelijk zijn de Koreanen, als deze keer mijn bagage op de kamer gebracht wordt, andere keren sleep ik alles zelf, en ik een fooi wil geven. Wordt hartelijk bedankt, no it's my pleasure to serve you. Ik weet dat je soms moet blijven aandringen, omdat ze uit beleefdheid weigeren, maar het blijft nee bij deze persoon.

Dinsdag diner aan zee.

Ook al eet ik volgens de gebruiken totaal verkeerd, toch voel ik me volkomen opgenomen, natuurlijk kijken ze wel af en toe naar die gekke buitenlander, die met een lepel en z'n vingers eet. Verder laten ze mij met rust en bedienen me uiterst vriendelijk, dus de echte adat wetten heb ik nog niet overtreden. Vanavond wil ik gegrilde vis, met behulp van de Lonely Planet, vind ik in het tweede restaurant, oerokwi (althans) zo hoor ik het. En smaakt heerlijk, het beste maal tot nu toe, schaal mosselen, nudeln en de normale sidedishes toe. Ze waarschuwt wel 30.000 (ongeveer 17 €) van te voren. Volgens de normen redelijk duur hier.

Nog een dagje in het Odaesan National Park. het bos is mooi, maar met alle respect had ook de Belgische Ardennen kunnen zijn. Met uitzondering dan van de twee tempels die ik vandaag bezoek.
Eerst de Woljeongsa tempel, het is waarschijnlijk schoolreisje dag, want ineens is het complex overstroomt met ""Hello", "Whera are you from" en "How old are You", roepende kinderen. Na een kwartier zijn ze weer verdwenen en ben ik bijna alleen op het terrein. Ik wil niet disrespect vol zijn, maar voor een nietkenner als ik lijken die tempels alle op elkaar, dus het nut van nog meer tempels bezoeken zie ik even niet.
Toch bezoek ik ook nog de Sang-wonsa tempel, omdat die wat verder het park in ligt en alleen via een langzaam stijgend (hard) zandpad, langs een rivier, te bereiken is. Maar ja deze ziet er ook ongeveer hetzelfde uit. Lees in de Lonely Planet dat bijna al deze tempels opnieuw opgebouwd zijn, daar ze in de diverse oorlogen die hier gewoed hebben vernietigd zijn.

Onderweg eet ik een soort aardappelpannekoek. Hoe ze het doen weet ik niet, maar ze houden me in de gaten. Als ik zit te stuntelen met een lepel, ligt er opeens een vork naast mijn bord.
Gisteren kreeg ik bij het vlees een schaar aangeboden. Een mes op tafel heb ik hier nog niet gezien, en het voedsel met je handen aanraken is not done. Lukt het niet iets klein te krijgen, vraag dan een schaar.

Vreemde vogels.

Vreemde vogels, in de zin van uitzonderlijke mensen heb ik meer dan genoeg gezien. De flora en fauna echter, is, voor mij, geen 'hoofdstuk' apart waard.
Fauna; behalve kraaien, eksters, koekkoeks, mussen en ietwat anders gekleurde anderen, voor mij niet veel bijzonders.
De dierenwereld, behalve de plat gereden slangen, eentje kronkelt als een idiootje voor mijn fiets de weg over, een eekhoorntje en wat, ook dood, op de weg fretachtigen. Het meest imposante was een grote zwarte zwemmend slang in een rijstveld.
De planten, Korea ligt op de breedtegraad van Spanje / Portugal, is wel wat vochtiger, dus qua landbouw, het meest veelzijdige land wat ik gezien heb. Verder, buiten de bonsai, wat ze ook heel mooi in het groot doen, mij niet echt veel opgevallen.
Als je gaat wandelen zul je ongetwijfeld meer zien vermoed ik zo.


Ik denk dat het nog zo'n 3 à 4 generaties duurt, maar dan worden toch echt de eerste Koreanen geboren met een ingebouwde GSM aan het oor.

Vandaag stop ik al om half tien met fietsen. Om die tijd worden er in een hotel nog geen nieuwe gasten verwacht, dus het is altijd even zoeken naar iemand die mij een kamer kan tonen.
Ik fiets het drukke centrum van Jumunjin voorbij en vind een stukje verder direct aan een klein rustig haventje het Magellan Pension . Wat in Korea precies het verschil tussen Hotels, Motels en Pensions is weet ik niet.
Hier is ook alles, inclusief het grote LCD scherm aan de muur, en de prijs is ook niet veel anders. Op zaterdag liggen de prijzen in verband met de vele weekendgasten hier wat hoger.

Bij het uitchecken in het hotel vanmorgen had de receptionist mij al gewaarschuwd; we krijgen regen vandaag. De Koreaan heeft schijnbaar een rotsvast vertrouwen in zijn weerman, want bijna ieder is met de paraplu aan het wandelen. Voor Juminjin gaat het af en toe een drupje over in een regenbui, wat dus ook bijdraagt aan het besluit om nu al te stoppen.

Ik blijf me verbazen dat fietsers zijn toegestaan op de grote vierbaans wegen (niet op de autosnelweg). Voor, in en na Gangneun blijft het verkeer om me heen razen. Zo'n fly over heeft meestal niet zo veel ruimte naast de witte streep. Leuk is het niet, maar mijn zijn daar wordt geaccepteerd.

Deze bedienster heeft meteen mijn hart gestolen (of ik het hare?). Na de bestelling legt ze direct een vork neer!
Voor de deur, de man zit bij de aquaria met het aanbod aan levende vissen, de vrouw(en) in de keuken, heb ik naar gegrilde vis gevraagd, of liever gezegd in een boek laten zien, en dat hebben ze. Dus ik naar binnen, op deze regenachtige dag ben ik de enige gast. De bedienster spreekt een ietsiepietsie Engels. Haar zoon werkt of studeert in Alaska, wat moet ie daar nou, aan de andere kant, van hieruit gezien is Alaska niet zo ver.
Belangrijkste , deze bedienster weet dat Europeanen niet van dat heel scherpe eten houden. Dus ze begint met gebakken aardappeltjes. Ik heb al een flesje rijstwijn uit de koelkast mogen nemen, maar het duurt even voordat ik er een glas bij krijg. De Koreaan, drinkt nooit op nuchtere maag dus altijd iets te eten erbij. Met het glas komen dus de aardappeltjes, over heerlijke aardappelsalade en twee gebakken eieren. Ik eet deze voorgerechten met zoveel smaak, dat ze direct nadat de bordjes leeg zijn weer aangevuld worden.
Dan komt de gegrilde vis, drie verschillende soorten, nog nooit gezien, maar ze smaken heerlijk, als de mevrouw ziet dat ik met de graten zit te stoeien, komt ze tegenover me zitten en haal netjes met stokjes de graten weg. Onderwijl wordt er nog kaas en een glas (heerlijke) melk gebracht.
Langzaam geraakt de wijn in de man, het eten smaakt fantastisch, de eerste keer hier, dat ik, afgezien van kippenpootjes, aangenaam en voldaan gegeten hebt.
Na het afrekenen, zo'n acht euro, inclusief halve liter wijn, wil ik weer de regen in. Neen, wacht even, ze rent weg en komt even later met een paraplu terug, mag ik meenemen.
Zal de paraplu morgen voor ik vertrek weer voor de deur van het restaurant zetten.

Vandaag weer een kort ritje langs de stranden van de Japanse Zee. Veel hekwerk met daarop prikkeldraad en militaire stellingen. Het strand is lang niet overal afgesloten, er zitten hekken in. Bij een invasie van Noord Korea, schat ik zo in, wordt het strand verboden gebied en gaan de doorgangen dicht. Klinkt een beetje komisch niet, maar formeel zij Noord en Zuid Korea nog steeds in staat van oorlog.

Vanmorgen wil ik uitslapen, maar al voor vijven ben ik wakker om te genieten van een zeer langzaam rood bruin opkomende zon. Om zes uur ben ik blij dat ik de kamer kan verlaten, bloedheet al. Rij eerst nog even een stukje terug en hang de paraplu aan de deur van het nog gesloten restaurant.

Al vroeg kom ik aan in het Seoraksan National Park. Volgens de boeken HET mooiste park van Korea. Tracteer mezelf weer op een luxe vijf sterren hotel. Dit keer The Kensington Stars Hotel. Met een beetje onderhandelen krijg ik een kamer voor 55 Euro. Voor 5 Euro extra een kamer met balkon. Ik neem de kamer voor twee nachten, maar als ik mijn bagage binnengesleept hebt, kijkt de receptionist mij diep teleurgesteld aan, morgen komt er een groep en dan zit alles vol, kan dus maar voor één nacht blijven. Shit, t'is een heel mooie kamer.

Het is een must, even met de kabelbaan naar boven. Het is zondag dus honderden Koreaanse dagjesmensen gaan met me mee. Maar het wachten valt mee, ik mag met de tweede gondel, na tien minuten mee naar boven. Wie de Maas bij Dinant kent weet dat het daar mooi is, nou hier is het, voor mij, ongeveer even mooi. De Koreaan is zeer enthousiast, maar ja die kent Dinant dan ook niet.
Het is weer drukkend warm heet weer. Nog even een kaarsje branden bij de grote Boeddha, de stenen zijn op kousenvoeten bloedheet, en snel weer terug naar de koele kamer.

Als ik het gebouw binnenloop heb ik nog steeds geen idee of het wel een hotel is. Het staat op een plaats waar een hotel zou kunnen staan; aan het strand. Geen enkel leesbaar teken, ook niet het koreaanse (een soort dampend bord) verteld mij iets. Gelukkig er staat iemand achter een desk met daarachter in grote letters "Information". En ja, ik kan hier slapen. Ik ben aan het Hwajinpo strand, wat volgens de boeken in juli en augustus waanzinnig populair is, daarbuiten zoals nu, bijna totaal verlaten.
Het hotel, beetje vergane glorie. Maar wel voor anderhalve euro extra, een kamer met zeezicht. Kamer? Vier kamers eigenlijk, slaapkamer, badkamer, keuken en nog een grote TV kamer, waar ook op de (verwarmde) vloer geslapen kan worden. Ik blijf de kamerprijzen, vandaag 35€, laag vinden, en ik denk, dat als ik een beetje Koreaans zou spreken, ik, nu, buiten het seizoen, nog wel een lagere prijs zou kunnen krijgen.

En bij de lunch, binnen de kortste keren, krijg ik weer een vork hoor.

Onderweg is het vandaag opruimdag. Vele bejaarden, scootmobiel en looprekken, netjes geparkeerd, gekleed in fel gele hesjes, zijn ze in groepjes de straten en parken aan het opruimen. Gras wordt gemaaid en de rommel in grote zakken verzameld. In Nederland zijn er wel eens stemmen opgegaan dit werk door werkelozen te laten uitvoeren. In Korea ligt dat iets anders, een persoon leeft niet ter ere en meerdere glorie van zichzelf, maar hij of zij doet alles in dienst van de familie, je werk of de maatschappij. Deze bejaarde mensen zijn dus blij dat ze nog dienstig aan de gemeenschap kunnen zijn.

Bezoek nog even de villa van Kin II Sung, ja die van Noord Korea. Er was een tijd dat dit deel onder Noord Koreaanse invloed stond. In 1953 heeft Zuid Korea dit gebied onder haar hoede gekregen en van de villa is een toeristische bezienswaardigheid gemaakt.

Internet.

Internet is overal goed beschikbaar. Bijna elke stad heeft een PC room (bang) of PC Game room, 'k heb daar nooit meer dan 60 cent betaald. Snelle verbinding en zeer mooie grote beeldschermen.
De nieuwere hotels hebben naast een joekel van LCD TV ook een PC op de kamer. Soms is het mogelijk op die PC aansluiting je laptop te connecten, maar meestal zijn de PC's compleet ingebouwd.
Wireless ben ik één keer tegengekomen, zeer zwak.
Verder overal (ik heb niet steeds onderweg gecontroleerd) een goede UTMS verbinding, waar dus ook fantastisch mee te internetten is, moet eerlijk zeggen; hoop dat dat niet te duur is.

Ik weet het wel, maar vind het toch altijd even leuk om te zien hoe ik ver kan gaan. Vijf kilometer voor de DMZ (Demilitarized Zone) staat een militaire controlepost, voetgangers en mensen te fiets mogen hier niet verder. Ik dus ook niet, de nog zeer jonge soldaat verontschuldigt zich in alle vormen, maar is ook zeer streng; ik mag er niet door.
Dan maar weer terug naar het Daejin Education Centre, waar je kaartjes moet kopen. Raak daar in gesprek met een wat oudere man die heel redelijk Engels spreekt. Hij weet de oplossing, je rijdt gewoon met iemand anders mee. Kom maar mee. Samen lopen we naar het Ticket Office, de man legt de situatie uit aan het meisje dat de kaartjes verkoopt. Tegen mij zegt ie, wacht hier maar even, zij zal je wel zeggen wat je doen moet. Na tien minuten roept ze me, ik moet een paar euro betalen en mijn naam en leeftijd bijschrijven op de toegangspas van twee andere mannen.
Deze twee heren spreken jammergenoeg geen Engels, maar zijn wel heel vriendelijk. In hun auto rijden we weer naar de wachtpost die me herkent en, denk ik, aan de twee heren verteld dat ik hier een tijdje geleden ook al geweest ben. Nu mogen we verder.
Het Unification Oberservatory, een uitzichtpunt waar je de DMZ en Noord Korea kunt inkijken, is een gebouwtje op een steile heuvel. Boven weer de tientallen souvenir winkels en een batterij verrekijkers, zelfs het muntje voor de kijker willen de heren voor mij betalen. Verder is er niet veel te zien. Een paar mooie lege stranden. Een hoop prikkeldraad en een totaal verlaten snelweg die verder Noord Korea in gaat. Naast het uitzichtpunt staan grote beelden van Boeddha en Maria gebroederlijk naast elkaar, devoot richting het noorden kijkend. De buren alle vrede toewensend, denk ik.
Gelukkig willen de heren ook alleen maar even op dat punt kijken en niet alle musea en memorie punten er omheen bezoeken. Na een uurtje zijn we weer terug bij het Ticket Office, waar ik de heren nogmaals hartelijk bedank, even bij de kaartverkoopster langs loop om ook haar nog eens te bedanken, de wat oudere heer zie ik niet meer terug.

Het hotel is eigenlijk geen hotel maar een condominium voor militairen. De jongeman achter de balie, doet hier zijn tweejarige dienstplicht in het hotel. Hij spreekt heel goed Engels, was zes jaar in Nederland op een internationale school. Zijn vader werkt bij LG, daarom zal hij wel dit luizenbaantje gekregen hebben. De Zuid Koreanen lachen een beetje om de dreigingen van het noorden, zo verteld hij. Enne zijn eten in Nederland haalde hij gewoon bij Albert Hein.

De dame in restaurant zorgt als een hen voor haar kuikens voor mij. Wil vanavond gebakken eieren, op tafel worden de eieren netjes in stukjes hapklaar voor me gemaakt.
En in het aquarium heb ik een vis gezien die op een tong lijkt, die wijs ik aan. Of ik het wel zeker weet, de baas wordt er bij geroepen; de vis is net zo duur als de kamer.
Ja, die vis wil ik. En ik maar denken tong is tong en wordt ook opgediend zoals ik dat ken, gebakken. Nou hier even niet. Schrik me rot, ik krijg me toch een grote schaal met rauwe vis. De dame legt uit hoe ik die eten moet. Neem een stukje vis, rol dat in een slablaadje in de saus dopen en dan in je mond. Tot mijn aangename verrassing smaakt het geheel voortreffelijk en eet de gehele schaal leeg.
Dat ik niet van scherp eten hou weten ze ook al, en de bijgerechten bestaan alle uit niet sterk gekruide spijzen, waaronder een heerlijke maissalade.

De hoogtemeter van de GPS heb ik vanmorgen even opnieuw moeten kalibreren. Bleef om onbekende redenen op zo'n 400 meter hangen. Op het strand, bij het water heb ik deze op nul meter gezet.

De felle lichten van de vissers ver op zee. Jongens voetballen op het strand. De zon is net achter de bergen. Drie tafeltjes op een plankier, tussen restaurant en strand. Aan één ervan zit ik en geniet van de omgeving. Voor Koreaanse begrippen, voor mij, een ongekende luxe; rust. Geen honderden mensen om je heen. Geen schreeuwende stad.
Het is een genot de 'beschaafde' gesprekken van de Koreanen te volgen, natuurlijk versta ik niets. Maar zie wel hoe ieder een ieder laat uitpraten, er wordt, niet alleen uit beleefdheid, naar elkaar geluisterd. Soms gelach, geen, en dat is wat me het meest opvalt, geen opscheppers.

Half acht vanmorgen telefoon. Sorry to wake you up sir. Blijft u vandaag ook nog hier? Ik: Ja, dat hadden we gisteren afgesproken. Hij: Mag ik u dan een korting van 50% aanbieding op de kamerprijs? In dit hotel betaal ik op verzoek elke morgen voor de komende nacht. Nog nooit zo meegemaakt, maar goed zij willen het zo. Hij: Mijn dienst is over een uur afgelopen, is de kamerprijs oké? Ik: Het is in orde, kom zo dadelijk betalen. Ik denk dat hij nog graag gauw even een boeking aan zijn scorelijst wilde toevoegen.

Tip voor degene die buiten het seizoen (seizoen is juli en augustus) door Korea gaan trekken. Laat aan het begin van je reis in heel beleefd Koreaans een een briefje opstellen met de strekking dat je voor de overnachting graag gebruik wil maken van de buiten-seizoen-korting.

Vandaag een luie dag. Loop een beetje langs het binnenmeer en bezoek nog even een kleine tempel, van daar uit prachtig uitzicht over het meer. Zo vroeg in de ochtend ben ik de enige bezoeker, uit luidsprekers klinkt zacht rustgevend een gebed, met op de achtergrond muziek. Het binnenplein hangt vol met libellen. Laat de tijd de tijd en mijn gedachten leeglopen. Een monnik bied me een bekertje water aan.

Als in slow motion valt de grote toren om, vele daken zijn al van de huizen in mijn geboortedorp (hadden we daar een toren?) afgewaaid. Ik droom, buiten op zee stormt het als een idioot.
Om zessen schijnt de rust wedergekeerd, maar als ik na een kilometer of tien rechtsaf in een dal richting bergen ga, heb ik de stormt veel vol op de snuit. En dat is taai vandaag, eerste twintig kilometer langs een rivier omhoog is vechten. Daarna de vier kilometer tot de top is een kwaadaardige strijd met mijn innere schweinehund, 'k heb geen zin in klimmen EN tegen de wind in fietsen,

Op de top koop ik bij een vriendelijke mevrouw een cola en een reep chocolade. De meneer, hij blijft heel beleefd, maar staat zeker een minuut, zonder iets te zeggen, met open mond te kijken als hij mijn fiets en bezwete kop in zijn hersenen aan het samenvatten is.
Als ik mijn cola buiten op de stoep nuttig, heeft hij alles weer op een rij en roept me binnen, biedt me een stoel en ijskoude koffie, wat je allemaal al niet uit beleefdheid door je strot moet persen, aan. Zo goed en kwaad als het gaat beginnen we een gesprek. De president van Noord Korea is een idioot, daar zijn we in gebarentaal al snel uit. En de president van Zuid Korea? Ik twijfel of en hoe ik dat zal uitbeelden, kan nogal gevoelig zijn, toch; ik doe alsof ik mezelf door de kop schiet (laatste president van Zuid Korea heeft onlangs zelfmoord gepleegd). Gelukkig valt het goed en we kunnen samen hartelijk lachen. Als ik vertel, met behulp van een woordenboek, hoe vriendelijk en behulpzaam de Koreanen zijn, vraagt hij aan zijn vrouw om eieren voor mij te bakken. Dat kan ik nog net voorkomen door uit te beelden dat het met een volle buik toch echt slecht fietsen is. In plaats daarvan wordt zijn vrouw opgedragen chocoladerepen en cola te pakken. Krijg zo tien repen mee. Dan komen nog even de tulpen, de molens en Guus Hiddink voorbij, wat je allemaal niet met gebarentaal kunt doen, en is het weer tijd te vertrekken. Met tegenwind gaat zelfs de afdaling niet zo snel.

Tijdens de afdaling kom ik nog twee Koreaanse studenten op de fiets tegen, ze willen een weekje naar zee, met een piep klein tentje. Wederzijds alle even samen op de foto, en weer verder door een prachtig dal richting Inje, jammer dat de weg zo druk is, opassen en niet te veel om me heen kijken , dat is jammer wat er is veel te zien. Als de nieuwe weg, die met een grote boog door de bergen geboord wordt, klaar is zal het op de ´oude´ weg leuk fietsen zijn.

Veel militaire activiteit in deze omgeving. Veel kazernes. En veel oefeningen, hoop ik. Gistereren stonden er een stuk of zes van die vrachtauto´s met raketwerpers op het strand. Maar tegen zessen, etenstijd, vertrokken ze weer. Ook vandaag, tanks in stelling en veel militairen, in oorlogskleuren, op straat en onderweg.

Alweer om tien uur in de ochtend arriveer ik in een leeg Motel. Niemand te zien. Een vriendelijk meneer komt binnenlopen, kijkt overal rond maar vind ook geen bediening. Hij belt het nummer wat op de deur staat en krijgt toestemming mij een kamer te verhuren.
De prijs, de laagste tot nu toe, veertien euro. Maar dan heb je ook niet veel. Omdat ik nog wat dagen 'over' heb, maak ik een ergens onderweg in een klein dorpje een (extra) tussenstop. Weer eens iets dan een grote stad.

Weer veel kazernes en militaire activiteit onderweg. Ook gistereren vertelde ik dit al. Of die activiteit nu normaal of uitzonderlijk is, kan ik natuurlijk niet zeggen. De landen zijn tenslotte al meer dan vijftig jaar in oorlog.

Het dorp heeft een echte waterval, ze zijn een klimmuur aan het bouwen, denk ik, ziet er zo uit, maar kan niet lezen wat er op het bord staat. En ze hebben een porseleinmuseum, ga ik straks misschien nog even kijken. Qua eten zijn ze hier toch wat anders georganiseerd, ze hebben zelfs twee kiprestaurants.

's Middags begrijp ik het nut van die kiprestaurants; de militairen van de nabijgelegen kazerne bezetten de beide volledig.
Ik heb het na eenmaal wel gezien, veel vet deeg en niet zo veel kip. Eet de schotel van de dag, of zo iets, want iedereen besteld het, bij het hotel. Blijf me verbazen over de prijzen, smaakt goed, betaal drie euro, en er blijft nog over.

Een grote ruikende vrachtauto rijdt met luidspreker door het dorp. Verse knoflook wordt er verkocht.
Even later nog een vrachtauto, ook met luidspreker, achter in de bak kooien met honden. Niet voor het huisdier zijn, voor de kookpot. Schijnt men hier een lekkernij te vinden. Ik hoop dat ik het nog niet gegeten heb, maar zeker ben je nooit.

De wereld begint klein, een niet te koude mist voert mij door prachtige dalen. Door weer enkele tunnels kom na ik zo'n twintig kilometer bij de “Peace Dam”. Een normale stuwdam die deze naam gekregen heeft. Op een mooi uitzichtpunt staat de “The World Peace Bell” gemaakt van, hoe ironisch, lege kogelhulzen van over de gehele wereld. De bel is nog niet 'af', Noord Koreaanse hulzen ontbreken nog.

Deze joekel van een bel in je eentje in de ochtend mist te luiden heeft iets heel moois, iets wat ik nu even niet benoemen kan. Een mooi zware donkere galm gaat door het dal.
Er naast foto's van grote wereldleiders, die je de hand kan schudden, hoe vreemd de enige hand die ontbreekt, is een zwarte, die van Desmond Tutu.
Als ik na een kleine pauze, nogmaals de bel drie maal laat galmen, breekt de zon door. Ik fiets de dam over.

Een korte, qua kilometers, maar een zware klimdag. In het totaal zo'n acht kilometer klimmen. Waarvan ik de nodige te voet. Na de top wordt het klimmen beloond met eerst twee kilometer ongeveer vlak, daarna een ook twee kilometer koele lange licht dalende tunnel, en dan een prachtige lange zonnige afdaling.
Tot in het stoffige drukke stadje Hwacheon, vol met militairen, meisjes en vandaag, zaterdag, hogere hotelprijzen. Tja die militairen en die meisjes drijven ook de prijs omhoog.

Vandaag mag ik uitslapen, maar mijn interne wekker stoort zich niet daaraan. Wil vandaag niet zover fietsen en ergens een leuk en rustig plekje vinden om een dagje (misschien twee) extra te blijven.
Zoals gewoonlijk heb ik nog tijd 'over' om op tijd in Seoul terug te zijn. Het eerste motel wat ik me via de Lonely Planet heb uitgezocht staan wel mooi aan de rivier, maar de nieuwe snelweg, hoog op poten, is het huis al op honderd meter genaderd. En ook op zondag wordt hier met veel lawaai druk gewerkt.
Dan maar weer verder, heb vandaag geen zin in een drukke stad, ben terecht gekomen in wat 's winters een skioord is, nu dus wat rustiger met enig watervertier aan de rivierkant.
Volledig ingerichte kamer met balkon en uitzicht op de rivier.

Het skioord is, zoals het een goed skioord in de zomer betaamd, uitgestorven. Toch aan het aantal (huur)fietsen en boten te zien moet hier ook wel het nodige zomervertier zijn. Nu even niet.
De dame in de “Dining Room” zit verveeld achter haar bordje TV te kijken, of ik kan eten, nee , nee schud ze. Dan maar een paar deuren verder.
In het volgende restaurant lopen de gasleidingen van tafel tot tafel over de vloer. Ik probeer (weer) iets te bestellen. Chicken, chicken, roept de meneer. Dan maar kip vandaag. Het (gas)vuur wordt onder de grote grillplaat midden op tafel aangestoken en mevrouw komt met een hoop kool, kip, saus en nog meer zaken, kiept die op de plaat en komt af en toe langs om het geheel te roeren.
Na een minuut of tien mag ik gaan eten, heb ondertussen al bijna een liter water op, het is weer drukkend warm vandaag. Eten smaakt goed, binnen een minuut heb ik, met mijn onhandig gebruik van het geleverde bestek, een vork en lepel.

Dan nog even naar de “Family Mart”, een keten van leuke kleine supermarktjes, om mijn avondeten en ontbijt te halen. De vriendelijk cassière geeft mij na betaling een ijsje mee.

Ik schrik niet eens als ik vanaf het balkon mijn fiets niet meer zie staan op de plaats waar ik hem gisteren heb neergezet.
Het regent pijpenstelen. De beheerder zal de fiets wel droog gezet hebben, en ja hoor even later zie ik um, onder een afdak, geparkeerd naast zijn motor.

Tegen elven schijnt de zon weer en is het vochtig broeierig warm. 'k Heb een paadje langs de rivier gezien, en natuurlijk wil ik weten waar dat naar toe gaat. Inderdaad naar Gapyeong, met het laatste deel van gisteren een leuke rustige route om de zeer drukke 46 te vermijden. Aan het eind van de deels harde zandweg en deels betonweg kun je de 46 weer op.

Zit nog een beetje in dubio; hier nog een dagje blijven en dan in één ruk door naar Seoul, zo'n 120 kilometer, of het in tweeën knippen. Die stukjes van 60 zijn me net iets te kort voor een dagrit, die van 120 net te lang. Zo lekker eventjes niets doen bevalt me ook wel.
Zondagmiddag zijn alle weekendgasten weer vertrokken, dus (slaap)plaats genoeg hier.

Er hangen donkere wolken aan de hemel, maar, de Koreaan loopt zonder paraplu, dus het zal wel droog blijven. En het blijft droog.

Wil vandaag na dertig kilometer beginnen te zoeken naar een hotel op een mooie plaats.
Op de dertig de Cheongpyong stuwdam. Wat zo'n dam niet allemaal te weeg brengt, het wekt niet alleen energie op, maar reguleert ook de waterstand boven de dam, wat weer allerlei watertoerisme aantrekt. Er staan dus aan beide zijde van de rivier een paar honderd hotels.

Na de dam begint dus mijn zoektocht naar een mooi motel. Het lijkt erop dat de mooie hotels alle aan de andere kant van de rivier staan. Aan mijn zijde, weg 391,veel Live Music tenten, met erbij meerdere Love Hotels. Ook genoeg accommodatie na de dam dus, maar niet iets wat mij kan bekoren.
Heb me voorgenomen niet verder dan Yangsu te fietsen, en dan daar maar een hotel te zoeken. Ook hier meerdere. Als ik een beetje rondkijk ontmoet ik een Koreaanse jongeman op de fiets. We raken aan de praat, en hij vraagt waar ik naar toe ga. Hier antwoord ik, ik zoek hier een hotel.

In de tempel waar ik logeer is nog een kamer vrij, heb je zin om mee te gaan. Ik twijfel, moet ik weer op de harde grond slapen, maar zeg toch ja. Eerst nog even de ZEN-master-monnik om toestemming vragen, want ik ben zelf ook gast daar. De GSM (!) van de master wordt niet opgenomen, maar ga toch even met hem mee. Zo'n zeven kilometer terug een zijweggetje in staat een mooi klein tempeltje.

Als de jongeman tomaten, rijst, eieren en watermeloen voor de lunch heeft gemaakt belt de master terug; ik mag blijven in het gastenverblijf. De jongen is zeer geïnteresseerd in ander geloven. Korea telt naast boeddhisten ook veel katholieken en protestanten. Vreemd genoeg hebben de protestanten het hier niet zo op de boeddhisten, ze zouden zelf alle boeddhistische tempels willen vernietigen.
Samen komen we tot de conclusie, dat het niet uitmaakt welke naam het geloof heeft, maar als je een eerlijk, verdraagzaam, vanuit jezelf levend mens bent, je de werkelijke essentie van (misschien) wel alle geloven te pakken hebt. En dat hebben we, concluderen we samen lachend. Hoewel ook zijn protestante grootmoeder er op aan blijft dringen dat hij toch zeer zeker de kerk moet bezoeken.

Na de lunch even warm douchen, ze zijn hier van alle 'normale' gemakken voorzien, koelkast, wasmachine diepvries, radio enz. TV heb ik nog niet gezien.

Van te voren heeft hij me gewaarschuwd; er zijn twee simpele regels; niet roken en niet drinken. De rest mag je, in beleefdheid natuurlijk, zelf invullen.
Na de lunch vraag ik of ik een tijdje alleen in de tempel mag doorbrengen en vraag ook of ik een paar foto's mag maken.
Dat mag.
Maar op mijn kleding heeft hij toch wel een aanmerking; de zwarte blouse. In de tempel is ook een deel ingericht ter nagedachtenis en ter herinnering aan overledenen. Deze overledenen willen in hun tweede of verdere leven weer terugkomen als monnik, hij is bang dat de geesten van de overledenen door mijn zwarte kleding aangetrokken zullen worden en mij kwaad kunnen doen. Mag zelf beslissen zegt ie, maar het is een warschuwing. Uit piëteit trek ik mijn rode regenjas maar even aan.

Binnen de tempel krijg ik eerst uitleg hoe ik de Boeddha drie maal mag begroeten. Mag. Het is een ieders vrije wil het zelf in te vullen. Ik probeer Kyung-Jae Kim zo goed mogelijk te volgen. Hou wel van zulke, vind ik, mooie rituelen. Daarna verteld hij dat de vele tientallen kleine boeddha beeldjes niet allemaal gelijk zijn, maar allen de handen in een andere vorm hebben, wat ook weer een betekenis heeft, die hij zelf alle niet kent, hij is wel boeddhist, maar geen monnik. Kyung-Jae eet daarom ook geen honden of ander vlees, omdat het, zo zegt hij, best weleens mijn grootvader zou kunnen zijn die in een ander leven als hond teruggekomen is.

Daarna laat hij mij alleen in de tempel. Het is bloody hot in die regenjas. Maar ontroerend mooi om daar zo even, met de mooie gebeden op muziek, wel van een bandje, bij me binnen te laten komen. Maak een paar foto's maar bij het hoekje van de overledenen, aarzel ik, neen laat ik die maar niet storen, even geen foto van die kant.
Enne moe, ze maken ook hier de koperen beelden met Grasso koperpoets schoon hoor.

Als we later over het tempelteken praten, weet hij precies wat ik bedoel, kent zelfs het duitse woord ervoor; Hakenkreutz. Ja, Hitler heeft dit tempelteken, omgekeerd danwel als 'zijn' symbool gebruikt.

Als de master-monnik thuiskomt doet hij eerst de was, daarna wordt ik gevraagd of ik mee ga uiteten. Moet ik geld meenemen, vraag ik, eigenlijk zonder er bij na te denken. Neen zegt Kyung-Jae, wij zijn gasten van de tempel. Als ik achter in de grote Hyundai(!) met @nnev (koreaanse tomtom) van de monnik zit, staat het zweet me op m'n kop. Nu val ik dan toch door de mand, moet ik toch met stokjes eten. We vliegen de snelweg op, waar de monnik, zich zeer zeker niet heilig, zeg maar zeer assertief door de avondspits wringt.
Na een half uur arriveren we in een grote stad, en gaan we een klein cafetaria binnen. Gelukkig met stoelen. Kyung-Jae en de monnik bestellen iets voor mij. Voor het eten komt er nog even een vrouwelijke monnik aan tafel bijzitten, wist niet eens dat deze bestonden, dus toch.
Tot mijn verrassing hebben de heren een koreaanse schnitzel besteld, krijg er zelfs een compleet bestek; lepel, vork EN mes bij. Smaakt goed.
Tijdens het eten verteld de monnik via Kyung-Jae van zijn studie, waar hij ook over andere geloven leerde. Eigenlijk zegt hij in iets andere woorden wat Kyung-Jae en ik vanmiddag al bespraken, dat alle geloven in essentie gelijk zijn, op de top van een berg aangekomen en naar beneden kijkend zie je dat er meerdere wegen naar dezelfde top leiden.

Vanmiddag komt er regen. Ik vertrek dus weer vroeg. De vader van Kyung-Jae is de weerman van Korea. 'k Heb het toch bij het verkeerde eind als ik zeg dat de Koreanen een vast geloof in de weerman hebben. Hier al de zelfde ellende met de voorspellingen als in Nederland.

Met Kyung-Jae had ik gisteren besproken wat beleefd zou zijn voor de overnachting te betalen. Het is compleet aan jou zegt hij. Maar denk aan wat je in de hotels betaald hebt.
Voor de monnik heb ik een maglite zaklantaarn, voor Kyung-Jae een woordenboek Engels Koreaans als geschenk. Geld zal de monnik weigeren zegt Kyung-Jae nu, met de lantaarn zal hij blij zijn.
Eerst wordt mijn fiets nog even vergeleken met die van de monnik, Kyung-Jae vertaald onze woorden. Als ik de geschenken overhandig, buigt de monnik vriendelijk als dank, gaat naar binnen en komt terug met een kleine armband met rode kralen. Kyung-Jae vertaald; deze ketting zal je beschermen op je reizen en rust geven op bange momenten. Ik ben niet zo'n chain-man maar vandaag draag ik de ketting.
Als ik al halverwege de afrit ben, komt Kyung-Jae, met twee kleine meloenen als afscheid aanlopen. (als dank voor mijn goed verlopen fietsreis geef ik later de meloenen aan de man in de receptie van het Hotel Prince Seoul).

In mijn jeugdige overmoed probeer ik enkele nieuwe fietspaden richting Seoul te ontdekken, maar steeds blijken deze dood te lopen. Eenmaal sta ik al bijna op de Express Highway, maar zelfs ik ben niet zo eigenwijs daar op te gaan fietsen. Wat overigens hier ook verboden is.
Met behulp van de route op de GPS van de heenweg, kom ik steeds weer op de goede terugweg terug.

Seoul is op dit tijdstip van de dag, rond elven erg druk. Vierbanen en ik stijf op de meest rechtse, opletten op het verkeer, de richting en de verkeerslichten. Moet toch wel even grijnzen als mij een oude meneer op een scootmobile stoïcijns, tegen het verkeer in, tegemoet komt rijden.

Seoul - Amsterdam KL 866 13:35 - 17:55 uur FLYtime 11:20 uur

Volgens de geschriften is het van het hotel naar Incheon Airport ( ~ 65 kilometer) twee uur rijden. Op vrijdag tussen 9 en 10, ben ik er binnen het uur. Nergens files, er zijn dan ook zo verrekkies veel wegen in de miljoenen stad Seoul. Veel auto's, veel wegen, dat sommetje is hier niet zo moeilijk op te lossen.

De incheckbalie opent drie uur voor vertrek. Maar daarvoor begint het gezeik al. De fiets mag zo niet mee, in een plastikhoes, moet in een doos ingepakt worden. Ik blijf vertellen dat het van de KLM, wel zo is toegestaan. De manager wordt erbij geroepen, zelfde verhaal; van zijn en van mijn kant. De nog hogere (?) manager komt erbij. Begint op dezelfde manier. Maar. Uiteindelijk komen we tot het compromis dat ook de onderkant van de fiets in plastik ingepakt moet worden.
Achter incheckbalie A is een inpakservice. Laat de onderkant met noppenfolie inpakken nog wat tape erom en klaar is Wim. De heren inpakkers willen er ook nog karton om doen, maar dat hoeft van mij niet. Betalen hoeft ook niet, zelfs een fooi willen ze niet aannemen. Dat is wel echte inpakSERVICE he?
Fiets wordt nu geaccepteerd, even nog 80 euro dokken, en inchecken is klaar.

Vind het toch weer leuk te mogen constateren, dat ook in een land waar ik taal nog schrift ken, me heel goed kan redden. Krijg misschien niet altijd precies wat ik vraag, maar krijg wel voldoende.
Voor mij zijn beleefdheid en vriendelijkheid de 'toverwoorden', waarmee je je over de gehele wereld kunt redden.
Vooral op beleefdheid is de Koreaans erg gesteld. Begroeten; voorover buigen, en niet alleen je hoofd, ook met je bovenlichaan.
Iets aangeven of aanpakken, ook bij het betalen, beide handen gebruiken.